ben bu acıyla nasıl yaşanır bilemedim ama kimseyi kırmamak adına bir duvar ördüm önüme. kimse anlamadı görmedi, bu sen değilsin demedi. şimdi o duvar üstüme yıkılıyor. herkes susmuş izliyor. mahvoluyorum. bağıramıyorum, çağıramıyorum sadece susuyorum. oysa bende isterdim bağıra bağıra anlatmayı. 'çok canım yandı lan' demeyi. kırıldıysam kırıldım demeyi. sırf sizden nefret etmeyeyim diye kendimden nefret ettim. siz beni tekmelerken bir tekme de ben attım kendime. kendi canıma kast ettim. kendi hayatımı katlettim. sustuklarım bir dağ oldu içimde yine tek kelime edemedim. yine bir yerlerden kırılıyorum, parçalanıyorum gidip de soramıyorum 'bana bunu neden yapıyorsun' diye. kendimi kendi evimden kovup, o evin kapılarını ben size açmıştım. ben kendime bile ait olamazken bu hayata ait olurum sandım. sadece sandım işte. ben bulunduğum evde bile yabancıyım. ben bu hayatın hep kör noktasındayım. bu hayat bu yüzden sevmedi. bende beni sevmedim. sen de sevmedin. o da sevmedi. kimse sevmedi işte. ben bu hayatın hassiktir çektiği o kişiyim. çıkmaz sokaklarda duvarları dövüp dövüp duruyorum. beni sevme. beni sevme. beni sevmeyin olur mu. bu dünyadan veda edebilmem daha kolay olur. şiirlerim bittiği yerde vedam başlar. kamburum çıktığında değil kendimden vazgeçtiğimde ben de bu hayata bir hassiktir çekeceğim, şimdilik borcum olsun. benim kamburum da var zaten. yüreğimde koskoca bir kamburla yaşıyorum. yüreğimin kamburu. inanın yaşatmıyor da öldürmüyor da. çökmüş üstüme karabasan gibi nefes dahi alamıyorum. ama siz yine de beni iyi bilin olur mu? gittiğim an silin beni hafızanızdan. bunu dememe bile gerek yoktu aslında. siz beni zaten unutmuştunuz. daha çok şey yazardım da benim cümlelerim de buraya kadar işte. anlatmaktan yoruldum diyeyim siz yine anlamayın.

Kafamda o kadar çok düşünce var ki, hangisiyle savaşacağımı bile bilmiyorum..

Takıntılarımı , hayatımı zorlaştırsalar da seviyorum. Onlar beni ben yapan şeyler ve öyle istiyorsak, istiyorsam öyle olmalı...

Uyuyamıyorum. Çok gürültülü. Kafamdaki sesler o kadar gürültülü ki bastıramıyorum seslerini. Hiç bir şey yapamıyorum. Öylece duruyorum, bitmesini bekliyorum. Bitmiyor. Bitmiyor işte bitmiyor. Yine gece oldu ve ben yine bu kafamdakilerle bir başımayım. Hemen sabah olsa keşke. Sabah olduğunda en azından işlerim oluyor kafam dağılıyor. İnsanın gündüzleri düşünmeye çok fırsatı olmuyor. Yine bir gece yarısındayım ve yine düşüncelerimle bir başımayım. Şu an ne yazdığımı bile tam takip edemiyorum açıkçası. Kafamı toparlayıp iki cümle bile yazamıyorum ne komik di mi ? En kötüsü de ne biliyor musun ? Haklılar. Ben gerçekten işe yaramaz bir insanım. Bir işi bile beceremeyen biriyim. Huysuzmuşum , sinirliymişim , bencilmişim , düşüncesizmişim. Ben düşüncesiz bir insanmışım. Etrafımdakiler böyle diyorlar. Dilleri her zaman tam olarak bu cümleleri kurmasa da bakışları davranışları yetiyor. Benim zaten kendi içimde halledemediğim birtakım sorunlarım var dışarıya yansıtmamaya çalışıyorum bunları. Gülüyorum konuşuyorum, espriler yapıyorum, uyuyorum. Hiç bir şeyi tam olarak yerine getiremeyen biri olduğumu biliyorum zaten. Sizlerin istediği gibi bir insan olamadığım için özür dilerim. Ama siz benim gece yastığıma sarılıp sessizce ağladığımı hiç bilmiyorsunuz. Nasıl sessizce içimden gelenleri ağlayarak yastığımla konuşup dertleştiğimi bilmiyorsunuz. Olsun. Varsın ben sizin gözünüzde umursamaz, işe yaramaz, sinirli, beceriksiz biri olarak kalayım. Ama ben sizi seviyorum. Ama sevgimi bu davranışlarınız öldürüyor haberiniz olsun. Sonra yine karşıma geçip yine neden bu kadar duygusuzsun demeyin. Ben size olan sevgimi yaşatabilmek için ne çabalar harcıyorum. Tam bitti artık diyorum tamam yeter. Ama sonra bir şey oluyor tekrar tutunmaya çalışıyorum. Dışarıya çok buzdolabıymışım gibi yansıyor tabi bazen bu süreç. Olsun, yapacak bir şey yok. Lafı bir türlü kapanışa bağlayamadım. Ama az çok neler hissettiğimi anlatabilmişimdir diye umuyorum.

İyi geceler. Tabi böyle bir şey mümkünse…

Nereye kaçarsanız kaçın,

Günün sonunda düşüncelerinizle yalnız başınıza kalıcaksınız.

Eskiden üzüldüğüm zaman ağlıyordum, şimdi ne zaman ağlayacağım hiç belli olmuyor. Bazen en olmaması gereken yerlerde geliyor ve uygun bir yer bulama kadar kendimi sıkıyorum ve sonunda ya hissizleşiyorum ya patlıyorum.

Eskisi kadar uyuyamıyorum. Nedenini bende bilmiyorum ama kafamın içi susmuyor.

Bazen boş boş konuşmaktansa susmak iyidir

Sanırım her şeyin sonuna geldim. Unutmayın ki her bitiş bir başlangıç falan değildir. Her bitiş bir bitiştir. Şahsen deneyimlemiş biri olarak söylüyorum bunu. Ama siz yinede aynaya bakıp kendinizle yüzleşmekten korkmayın. İyi geceler.

Kendimde değilim. İyi değilim. Halledemiyorum. Toparlayamıyorum. Nerden tutmaya kalksam elimde kalıyor, düzeltmek istediklerim batırıyor ben batırıyorum hiç bişey veya kimse kurtarmıyor sessizim sessizce ölüyorum. İçimde kopan kıyamet sonum olucak biliyorum.

İzahı yok, açıklaması yok, beklentim yok, inancım yok, iyi kalan hiç bir şey yok, çaba yok, telafisi yok, elimde kalan hiç bir şey yok ve ben çok yorgunum..

Dümdüz yoruldum..!

"Uyuyamıyorum. Kafamın içinde durdurulamaz bir düşünce akımı var."

Yeşilimii verinnn kafamm güzel olsunnn

*Acı çekmekten zevk alan biri için hassas bir beden sabır sınayıcı...! *

𝙎̧𝙖𝙧𝙠𝙞𝙡𝙖𝙧 𝙙𝙪𝙧𝙢𝙖𝙙𝙞 𝙗𝙪𝙜𝙪̈𝙣, 𝙗𝙚𝙣𝙙𝙚 𝙙𝙪𝙧𝙙𝙪𝙧𝙢𝙖𝙙𝙞𝙢 𝙯𝙖𝙩𝙚𝙣.

Kafam karışık.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.