“Sana ait olan seni bulur.”

Bomboş bir oda, içinde bir kız ve kızın anıları, hayal kırıkları, kırgınlıkları, savaşları, düşünceleri, resimleri, çığlıkları, hıçkırıkları. Odanın dışında ise asla odanın içindekileri görmeyen insanlar, kızı bile görmeyen insanlar.

Bu oda benim odam. Kimsenin beni görmediği, tek başıma kendimle savaştığım güvenli alanım.

Çünkü bazen insanlara iyilik yapmak sana sadece aptal lakabı kazandırır. Yüzleri gülsün diye uğraşırsın ama onlar senin yüzün gülünce bile sana nefretle bakarlar. Gülmek senin hakkın değilmiş gibi davranırlar. Sonra da sadece onlar gülsün diye kendini bile güldüremeyen bir insana dönüşmemi sessizce beklerler.

𝘿𝙞𝙣𝙡𝙚𝙮𝙚𝙣𝙞 𝙤𝙡𝙢𝙖𝙙𝙞𝙜̆𝙞𝙣𝙙𝙖𝙣 𝙙𝙚𝙜̆𝙞𝙡,

𝙖𝙣𝙡𝙖𝙮𝙖𝙣𝙞 𝙤𝙡𝙢𝙖𝙙𝙞𝙜̆𝙞𝙣𝙙𝙖𝙣 𝙨𝙚𝙨𝙨𝙞𝙯𝙡𝙚𝙨̧𝙞𝙧 𝙞𝙣𝙨𝙖𝙣.

insanlar gider ama terk edişleri kalır daima.

𝙃𝙖𝙡𝙡𝙚𝙙𝙚𝙗𝙞𝙡𝙞𝙧𝙙𝙞𝙠 𝙩𝙖𝙗𝙞𝙠𝙞. 𝙀𝙜̆𝙚𝙧 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙨𝙚𝙡𝙚𝙧𝙙𝙞, 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙙𝙚𝙮𝙙𝙞𝙣𝙞𝙯, 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙨𝙚𝙮𝙙𝙞𝙣. 𝘽𝙚𝙣 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙙𝙞𝙢, 𝙘̧𝙤𝙠 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙙𝙞𝙢, 𝙝𝙚𝙥 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙙𝙞𝙢. 𝘼𝙢𝙖 𝙨𝙞𝙯 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙢𝙚𝙙𝙞𝙣𝙞𝙯. 𝙃𝙞𝙘̧𝙗𝙞𝙧𝙞𝙣𝙞𝙯 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙢𝙚𝙙𝙞𝙣𝙞𝙯 𝙝𝙚𝙢𝙙𝙚.

Biliyor musunuz?

-Çekilecek kız değilim aslında, takıntılarım var bir kere. Bazen çok konuşurum bazen tek kelime konuşmak istemem. Çok düşünürüm sürekli kendime kızarım, kafaya takarım. Aniden sinirlenirim kimse neden olduğunu anlamaz. Bazen çok olgun bazen çocuk gibi davranırım. Dışardan bakıldığında hep itici gözükürüm. Kimseyi kırmayayım diye hep kendimden ödün veririm günün sonunda olan yine hep bana olur. Kısacası çekilecek kız değilim aslında…

𝙔𝙖𝙠𝙞𝙥 𝙮𝙞𝙠𝙩𝙞𝙠𝙩𝙖𝙣 𝙨𝙤𝙣𝙧𝙖 𝙚𝙣𝙠𝙖𝙯𝙞𝙣 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙣𝙙𝙖 𝙠𝙖𝙡𝙖𝙣 𝙨𝙚𝙣𝙢𝙞𝙨̧𝙨𝙞𝙣 𝙜𝙞𝙗𝙞 𝙗𝙖𝙠𝙢𝙖 𝙗𝙖𝙣𝙖.

𝑫𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊 𝒃𝒊𝒓 𝒔𝒖̈𝒓𝒖̈ 𝒊𝒏𝒔𝒂𝒏𝒂 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒕𝒕𝒊 𝒐 𝒈𝒖̈𝒏 𝒌𝒖̈𝒄̧𝒖̈𝒌 𝒌𝒊𝒛, 𝒃𝒆𝒍𝒌𝒊 𝒊𝒄̧𝒍𝒆𝒓𝒊𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒔𝒂𝒅𝒆𝒄𝒆 𝒃𝒊𝒓𝒊𝒏𝒊𝒏 𝒃𝒊𝒍𝒆 𝒐𝒏𝒖𝒏 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒚𝒂𝒄𝒂𝒈̆𝒊𝒏𝒊 𝒖𝒎𝒂𝒓𝒂𝒌. 𝑨𝒎𝒂 𝒊𝒏𝒔𝒂𝒏𝒍𝒂𝒓 𝒐𝒏𝒖𝒏 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒎𝒂𝒚𝒊 𝒅𝒆𝒈̆𝒊𝒍 𝒌𝒆𝒏𝒅𝒊 𝒅𝒆𝒓𝒕𝒍𝒆𝒓𝒊𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒅𝒊𝒌𝒍𝒂𝒓𝒊 𝒔̧𝒆𝒚𝒍𝒆𝒓𝒊𝒏 𝒐𝒏𝒖𝒏 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊𝒏 𝒄̧𝒐̈𝒛𝒖̈��𝒖̈ 𝒐𝒍𝒅𝒖𝒈̆𝒖𝒏𝒖 𝒅𝒖̈𝒔̧𝒖̈𝒏𝒆𝒓𝒆𝒌 𝒚𝒂𝒓𝒅𝒊𝒎 𝒆𝒕𝒎𝒆𝒚𝒆 𝒄̧𝒂𝒍𝒊𝒔̧𝒕𝒊𝒍𝒂𝒓. 𝑫𝒆𝒈̆𝒊𝒍𝒅𝒊, 𝒌𝒖̈𝒄̧𝒖̈𝒌 𝒌𝒊𝒛 𝒃𝒖𝒈𝒖̈𝒏𝒅𝒆 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒚𝒂𝒏 𝒃𝒊𝒓𝒊𝒏𝒊 𝒃𝒖𝒍𝒂𝒎𝒂𝒅𝒊. 𝑷𝒆𝒌𝒊 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒕𝒂𝒎𝒊𝒚𝒐𝒓 𝒎𝒖𝒚𝒅𝒖 𝒌𝒖̈𝒄̧𝒖̈𝒌 𝒌𝒊𝒛? 𝒀𝒐𝒌𝒔𝒂 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊𝒏 𝒃𝒊 𝒄̧𝒐̈𝒛𝒖̈𝒎𝒖̈ 𝒎𝒖̈ 𝒚𝒐𝒌𝒕𝒖? 𝒀𝒂 𝒅𝒂 𝒃𝒆𝒍𝒌𝒊 𝒅𝒆𝒓𝒅𝒊𝒏𝒊 𝒂𝒏𝒍𝒂𝒚𝒂𝒏 𝒃𝒊𝒓𝒊 𝒚𝒐𝒌𝒕𝒖?

𝑆𝑜̈𝑦𝑙𝑒 𝑘𝑖𝑚 𝑢̈𝑧𝑑𝑢̈ 𝑠𝑒𝑛𝑖 𝑏𝑢 𝑘𝑎𝑑𝑎𝑟?

𝑆𝑒𝑐̧𝑡𝑖𝑘𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛 𝑚𝑖, 𝑣𝑎𝑧𝑔𝑒𝑐̧𝑡𝑖𝑘𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛 𝑚𝑖?

𝑀𝑒𝑠𝑒𝑙𝑎 𝑏𝑒𝑛 𝑐̧𝑜𝑘 𝑔𝑢̈𝑙𝑒𝑟𝑑𝑖𝑚, 𝑐̧𝑜𝑘 𝑘𝑜𝑛𝑢𝑠̧𝑢𝑟, 𝑠𝑎𝑎𝑡𝑙𝑒𝑟𝑐𝑒 𝑎𝑣𝑛𝑖 𝑘𝑜𝑛𝑢𝑑𝑎𝑛 𝑏𝑎ℎ𝑠𝑒𝑑𝑒𝑏𝑖𝑙𝑖𝑟𝑑𝑖𝑚. 𝐴𝑚𝑎 𝑏𝑖𝑟 𝑠𝑒𝑣𝑙𝑒𝑟 𝑜𝑙𝑑𝑢 𝑠𝑜𝑛𝑟𝑎, 𝑔𝑒𝑟𝑐̧𝑖 𝑏𝑖𝑟 𝑠̧𝑒𝑦𝑙𝑒𝑟 ℎ𝑒𝑝 𝑜𝑙𝑢𝑦𝑜𝑟𝑑𝑢 𝑎𝑚𝑎 𝑏𝑒𝑛 𝑔𝑒𝑐̧ 𝑓𝑎𝑟𝑘𝑒𝑡𝑡𝑖𝑚 𝑖𝑠𝑡𝑒, 𝑏𝑎𝑧𝑖 𝑘𝑜𝑛𝑢𝑙𝑎𝑟𝑖 𝑎𝑠̧𝑎𝑚𝑎𝑑𝑖𝑚, 𝑏𝑎𝑧𝑖 𝑠̧𝑎𝑟𝑘𝑖𝑙𝑎𝑛𝑖 𝑠𝑢𝑠𝑡𝑢𝑟𝑎𝑚𝑎𝑑𝑖𝑚, 𝑏𝑎𝑧𝑖 𝑐𝑢̈𝑚𝑙𝑒𝑙𝑒𝑟𝑖 𝑢𝑛𝑢𝑡𝑎𝑚𝑎𝑑𝑖𝑚 𝑣𝑒 𝑘𝑎𝑙𝑏𝑖𝑚𝑖 𝑣𝑎𝑠𝑎𝑛𝑚𝑖𝑠𝑙𝑖𝑘𝑙𝑎𝑟𝑑𝑎𝑛 𝑎𝑟𝑖𝑛𝑑𝑖𝑟𝑎𝑚𝑎𝑑𝑖𝑚. 𝐵𝑖𝑟𝑖𝑙𝑒𝑟𝑖 𝑢𝑧𝑢𝑛 𝑢𝑧𝑢𝑛 𝑏𝑖𝑟 𝑠̧𝑒𝑦𝑙𝑒𝑟 𝑎𝑛𝑙𝑎𝑡𝑖𝑝 𝑑𝑢𝑟𝑑𝑢 𝑎𝑚𝑎 𝑐𝑒𝑣𝑎𝑝 𝑣𝑒𝑟𝑒𝑚𝑒𝑑𝑖𝑚 ℎ𝑖𝑐̧𝑏𝑖𝑟𝑖𝑛𝑒. 𝐶𝑜𝑘 𝑠𝑒𝑣𝑑𝑖𝑚 ℎ𝑒𝑟𝑘𝑒𝑠𝑖 𝑎𝑚𝑎 𝑘𝑖𝑚𝑠𝑒𝑛𝑖𝑛 𝑠𝑒𝑣𝑑𝑖𝑔𝑖 𝑜𝑙𝑎𝑚𝑎𝑑𝑖𝑚. 𝐶̧𝑜𝑘 𝑠𝑒𝑦 𝑠𝑎𝑦𝑖𝑘𝑙𝑎𝑑𝑖𝑚, 𝑘𝑖𝑚𝑠𝑒 𝑎𝑛𝑙𝑎𝑚𝑎𝑦𝑎 𝑐̧𝑎𝑙𝑖𝑠̧𝑚𝑎𝑑𝑖. 𝑆𝑜𝑛𝑟𝑎 𝑠𝑢𝑠𝑡𝑢𝑚, ℎ𝑒𝑝 𝑜̈𝑦𝑙𝑒 𝑜𝑙𝑢𝑟 𝑦𝑎 𝑧𝑎𝑡𝑒𝑛.

𝙎ı𝙠ı𝙡ı𝙙ı𝙢, 𝙖𝙢𝙖 𝙗𝙪 𝙨𝙚𝙛𝙚𝙧 𝙜𝙚𝙘̧𝙢𝙚𝙮𝙚𝙘𝙚𝙜̆𝙞𝙣𝙞 𝙗𝙞𝙡𝙙𝙞𝙜̆𝙞𝙢 𝙗𝙞𝙧 𝙨ı𝙠𝙠ı𝙣𝙡ı𝙠 𝙗𝙪, 𝙨𝙖𝙣𝙠𝙞 𝙘̧𝙤𝙠 𝙪𝙯𝙪𝙣 𝙨𝙪̈𝙧𝙚𝙙𝙞𝙧 𝙘̧𝙞𝙠𝙢𝙖𝙮𝙖 𝙘̧𝙖𝙡𝙞𝙨̧𝙩𝙞𝙜̆𝙞𝙢 𝙤 𝙘̧𝙪𝙠𝙪𝙧𝙪𝙣𝙙𝙖𝙣 𝙩𝙖𝙢 𝙘̧𝙞𝙠𝙖𝙘𝙖𝙜̆𝙞𝙢 𝙙𝙚𝙙𝙞𝙜̆𝙞𝙢 𝙯𝙖𝙢𝙖𝙣 𝙩𝙚𝙠𝙧𝙖𝙧 𝙤 𝙘̧𝙪𝙠𝙪𝙧𝙖 𝙙𝙪̈𝙨̧𝙢𝙪̈𝙨̧ 𝙫𝙚 𝙗𝙪 𝙨𝙚𝙛𝙚𝙧 𝙘̧𝙞𝙠𝙢𝙖𝙮𝙖 𝙪𝙜̆𝙧𝙖𝙨̧𝙢𝙖𝙮𝙖 𝙢𝙚𝙘𝙖𝙡𝙞𝙢 𝙮𝙤𝙠 𝙜𝙞𝙗𝙞𝙮𝙞𝙢.

𝙆𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙙𝙪𝙢 𝙗𝙪 𝙗𝙤𝙠𝙩𝙖𝙣 𝙠𝙖𝙡𝙖𝙗𝙖𝙡𝙞𝙜̆𝙞𝙣 𝙞𝙘̧𝙞𝙣𝙙𝙚. 𝙆𝙖𝙮𝙗𝙚𝙩𝙩𝙞𝙢 𝙠𝙚𝙣𝙙𝙞𝙢𝙞 𝙗𝙪 𝙗𝙤𝙠𝙩𝙖𝙣 𝙠𝙖𝙡𝙖𝙗𝙖𝙡𝙞𝙜̆𝙞𝙣 𝙞𝙘̧𝙞𝙣𝙙𝙚 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙖𝙣 𝙞𝙣𝙨𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣. 𝘽𝙪𝙡𝙙𝙪𝙢 𝙙𝙖 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧𝙞. 𝘼𝙢𝙖 𝙢𝙚𝙜̆𝙚𝙧 𝙤𝙣𝙡𝙖𝙧 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙢𝙞𝙨̧ 𝙠𝙞, 𝙗𝙚𝙣𝙞𝙢 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙢 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙨𝙖𝙠𝙡𝙖𝙣𝙞𝙮𝙤𝙧𝙡𝙖𝙧𝙢𝙞𝙨̧. 𝘽𝙚𝙣 𝙤𝙣𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙙𝙪𝙜̆𝙪𝙢𝙙𝙖, 𝙘̧𝙞𝙠𝙩𝙞𝙡𝙖𝙧 𝙨𝙖𝙠𝙡𝙖𝙣𝙙𝙞𝙠𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙮𝙚𝙧𝙙𝙚𝙣 𝙫𝙚 𝙗𝙚𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙙𝙪𝙢. 𝘼𝙢𝙖 𝙗𝙚𝙣𝙞 𝙠𝙞𝙢𝙨𝙚 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙙𝙞. 𝙀𝙜̆𝙚𝙧 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙮𝙞 𝙜𝙤̈𝙯𝙚 𝙖𝙡𝙨𝙖𝙮𝙙𝙞 𝙮𝙚𝙢𝙞𝙣 𝙚𝙙𝙚𝙧𝙞𝙢 𝙗𝙚𝙣 𝙞𝙯𝙞𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙢𝙚𝙯𝙙𝙞𝙢 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙡𝙖𝙧𝙞𝙣𝙖, 𝙮𝙞𝙣𝙚 𝙙𝙚 𝙙𝙚𝙙𝙞𝙢 𝙮𝙖 𝙠𝙞𝙢𝙨𝙚 𝙗𝙚𝙣𝙞 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙮𝙞 𝙜𝙤̈𝙯𝙚 𝙖𝙡𝙢𝙖𝙙𝙞.

𝐻𝑒𝑟 𝑠̧𝑒𝑦𝑖 𝑧𝑎𝑚𝑎𝑛𝑎 𝑏𝑖𝑟𝑎𝑘𝑡𝑖𝑘,

𝑍𝑎𝑚𝑎𝑛𝑖𝑚𝑖𝑧 𝑣𝑎𝑟 𝑚𝑖 𝑏𝑖𝑙𝑚𝑒𝑑𝑒𝑛.

𝙈𝙪̈𝙯𝙞𝙠 𝙙𝙞𝙣𝙡𝙚𝙢𝙚𝙮𝙞 𝙨𝙪𝙘̧ 𝙨𝙖𝙮𝙙𝙞𝙡𝙖𝙧 𝙠𝙪̈𝙘̧𝙪̈𝙠 𝙠𝙞𝙯𝙖, 𝙝𝙚𝙥 𝙠𝙞𝙯𝙙𝙞𝙡𝙖𝙧 𝙤𝙣𝙖 𝙘̧𝙤𝙠 𝙢𝙪̈𝙯𝙞𝙠 𝙙𝙞𝙣𝙡𝙚𝙙𝙞𝙜̆𝙞 𝙞𝙘̧𝙞𝙣, 𝙠𝙪𝙡𝙖𝙠𝙡𝙞𝙠𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙩𝙖𝙠𝙞𝙡𝙞𝙮𝙠𝙚𝙣 𝙝𝙞𝙘̧𝙗𝙞𝙧 𝙨̧𝙚𝙮 𝙙𝙪𝙮𝙢𝙖𝙙𝙞𝙜̆𝙞 𝙞𝙘̧𝙞𝙣. 𝘼𝙢𝙖 𝙠𝙪̈𝙘̧𝙪̈𝙠 𝙠𝙞𝙯 𝙨𝙖𝙙𝙚𝙘𝙚 𝙢𝙪̈𝙯𝙞𝙠 𝙙𝙞𝙣𝙡𝙚𝙢𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 “𝙤 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙡 𝙠𝙪𝙧𝙪𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪” 𝙤𝙣𝙖 𝙞𝙮𝙞 𝙜𝙚𝙡𝙚𝙣 𝙩𝙚𝙠 𝙨̧𝙚𝙮𝙞 𝙮𝙖𝙥𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙫𝙚 𝙠𝙚𝙣𝙙𝙞 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙡 𝙙𝙪̈𝙣𝙮𝙖𝙨𝙞𝙣𝙖 𝙞𝙨̧𝙞𝙣𝙡𝙖𝙣𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙤𝙣𝙖 𝙞𝙮𝙞 𝙜𝙚𝙡𝙚𝙣 𝙩𝙚𝙠 𝙨̧𝙚𝙮𝙞 𝙮𝙖𝙥𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙤. 𝙊𝙣𝙖 𝙞𝙮𝙞 𝙜𝙚𝙡𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙘̧𝙪̈𝙣𝙠𝙪̈ 𝙤 𝙙𝙪̈𝙣𝙮𝙖𝙙𝙖 𝙠𝙞𝙢𝙨𝙚 𝙮𝙖𝙧𝙜𝙞𝙡𝙖𝙢𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙤𝙣𝙪, 𝙠𝙞𝙢𝙨𝙚 𝙠𝙞𝙧𝙢𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙤𝙣𝙪, 𝙤 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙡 𝙙𝙪̈𝙣𝙮𝙖𝙨𝙞𝙣𝙙𝙖 𝙤 𝙠𝙖𝙙𝙖𝙧 𝙢𝙪𝙩𝙡𝙪𝙮𝙙𝙪 𝙠𝙞 𝙜𝙚𝙧𝙘̧𝙚𝙜̆𝙚 𝙙𝙤̈𝙣𝙢𝙚𝙠 𝙞𝙨𝙩𝙚𝙢𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪. 𝙊 𝙖𝙨𝙡𝙞𝙣𝙙𝙖 𝙢𝙪̈𝙯𝙞𝙠 𝙙𝙞𝙣𝙡𝙚𝙢𝙞𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪 𝙤 𝙢𝙪𝙩𝙡𝙪 𝙤𝙡𝙪𝙮𝙤𝙧𝙙𝙪.

artık uyu.

𝘽𝙖𝙯𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙧 𝙜𝙚𝙘𝙚𝙙𝙚, 𝙗𝙖𝙯𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙧 𝙨𝙖𝙖𝙩𝙩𝙚 𝙗𝙖𝙯𝙚𝙣𝙙𝙚 𝙗𝙞𝙧 𝙙𝙖𝙠𝙞𝙠𝙖 𝙞𝙘̧𝙞𝙣𝙙𝙚 𝙖𝙨𝙡𝙖 𝙜𝙞𝙩𝙢𝙚𝙯 𝙙𝙚𝙙𝙞𝙜̆𝙞𝙣 𝙞𝙣𝙨𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧 𝙜𝙞𝙙𝙚𝙘𝙚𝙠𝙡𝙚𝙧. 𝘿𝙪̈𝙣𝙮𝙖𝙣𝙞𝙣 𝙚𝙣 𝙞𝙮𝙞 𝙖𝙣𝙞𝙨𝙞𝙣𝙞 𝙮𝙖𝙨̧𝙖𝙧𝙠𝙚𝙣 𝙗𝙞 𝙗𝙖𝙠𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣 𝙤𝙣𝙘𝙖 𝙜𝙪̈𝙣𝙪̈𝙣, 𝙤𝙣𝙘𝙖 𝙖𝙮𝙞𝙣, 𝙤𝙣𝙙𝙖 𝙮𝙞𝙡𝙞𝙣 𝙝𝙖𝙩𝙞𝙧𝙞𝙣𝙞 𝙝𝙞𝙘̧𝙚 𝙨𝙖𝙮𝙞𝙥 𝙠𝙖𝙫𝙜𝙖 𝙚𝙙𝙚𝙘𝙚𝙠𝙨𝙞𝙣. 𝙃𝙞𝙘̧𝙗𝙞𝙧 𝙨̧𝙚𝙮 𝙮𝙖𝙥𝙖𝙢𝙖𝙮𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣, 𝙨𝙖𝙙𝙚𝙘𝙚 𝙗𝙖𝙠𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣. 𝙉𝙚 𝙮𝙖𝙥𝙖𝙗𝙞𝙡𝙞𝙧𝙨𝙞𝙣 𝙠𝙞? 𝙗𝙞𝙧 𝙨̧𝙚𝙮 𝙮𝙖𝙥𝙖𝙗𝙞𝙡𝙞𝙧 𝙢𝙞𝙨𝙞𝙣 𝙠𝙞?

𝙃𝙖𝙮𝙞𝙧, 𝙮𝙖𝙥𝙖𝙢𝙖𝙯𝙨𝙞𝙣. 𝙉𝙚𝙙𝙚𝙣 𝙥𝙚𝙠𝙞 𝙗𝙞𝙡𝙞𝙮𝙤𝙧 𝙢𝙪𝙨𝙪𝙣, 𝙘̧𝙪̈𝙣𝙠𝙪̈ 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙩𝙞𝙣𝙙𝙖 𝙠𝙞 𝙗𝙪̈𝙩𝙪̈𝙣 𝙞𝙣𝙨𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧 𝙨𝙖𝙣𝙖 𝙗𝙞𝙧 𝙨̧𝙚𝙮𝙡𝙚𝙧 𝙤̈𝙜̆𝙧𝙚𝙩𝙞𝙧 𝙫𝙚 𝙤̈𝙜̆𝙧𝙚𝙩𝙩𝙞𝙠𝙩𝙚𝙣 𝙨𝙤𝙣𝙧𝙖 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙪𝙥 𝙜𝙞𝙙𝙚𝙧𝙡𝙚𝙧. 𝙃𝙖𝙮𝙖𝙩𝙞𝙣𝙖 𝙙𝙤𝙠𝙪𝙣𝙪𝙧𝙡𝙖𝙧, 𝙧𝙪𝙝𝙪𝙣𝙖 𝙙𝙤𝙠𝙪𝙣𝙪𝙧𝙡𝙖𝙧, 𝙞𝙮𝙞 𝙝𝙞𝙨𝙨𝙚𝙩𝙩𝙞𝙧𝙚𝙡𝙚𝙧 𝙗𝙚𝙡𝙠𝙞𝙙𝙚 𝙘̧𝙤𝙜̆𝙪 𝙯𝙖𝙢𝙖𝙣 𝙠𝙤̈𝙩𝙪̈ 𝙝𝙞𝙨𝙨𝙚𝙩𝙩𝙞𝙧𝙡𝙚𝙧 𝙖𝙢𝙖 𝙚𝙣 𝙨𝙤𝙣𝙪𝙣𝙙𝙖 𝙝𝙖𝙮𝙖𝙩𝙩𝙖 𝙨𝙖𝙣𝙖 𝙤̈𝙜̆𝙧𝙚𝙣𝙢𝙚𝙣 𝙜𝙚𝙧𝙚𝙠𝙚𝙣 𝙨̧𝙚𝙮𝙡𝙚𝙧𝙞 𝙤̈𝙜̆𝙧𝙚𝙩𝙩𝙞𝙠𝙩𝙚𝙣 𝙨𝙤𝙣𝙧𝙖 𝙝𝙚𝙥 𝙜𝙞𝙙𝙚𝙧𝙡𝙚𝙧, 𝙝𝙚𝙥 𝙜𝙞𝙙𝙚𝙘𝙚𝙠𝙡𝙚𝙧 𝙫𝙚 𝙨𝙚𝙣 𝙝𝙞𝙘̧𝙗𝙞𝙧 𝙨̧𝙚𝙮 𝙮𝙖𝙥𝙖𝙢𝙖𝙮𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣 𝙨𝙖𝙙𝙚𝙘𝙚 𝙖𝙧𝙠𝙖𝙡𝙖𝙧𝙞𝙣𝙙𝙖𝙣 𝙤̈𝙮𝙡𝙚𝙘𝙚 𝙗𝙖𝙠𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣.

𝙑𝙚 𝙖𝙧𝙠𝙖𝙙𝙖 𝙨𝙖𝙣𝙖 𝙠𝙖𝙩𝙩𝙞𝙠𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙙𝙪𝙮𝙜𝙪𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙞𝙮𝙞 𝙝𝙞𝙨𝙡𝙚𝙧𝙡𝙚, 𝙠𝙤̈𝙩𝙪̈ 𝙝𝙞𝙨𝙡𝙚𝙧𝙡𝙚, 𝙢𝙖𝙨𝙪𝙢 𝙙𝙪𝙮𝙜𝙪𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙨𝙚𝙫𝙜𝙞 𝙙𝙤𝙡𝙪 𝙖𝙣𝙞𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙪𝙣𝙪𝙩𝙪𝙡𝙢𝙖𝙯 𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙠𝙖𝙝𝙠𝙖𝙝𝙖𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙤̈𝙥𝙪̈𝙘𝙪̈𝙠𝙡𝙚𝙧𝙡𝙚, 𝙨𝙖𝙧𝙞𝙡𝙞𝙨̧𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙖𝙜̆𝙡𝙖𝙮𝙞𝙨̧𝙡𝙖𝙧𝙡𝙖, 𝙨𝙚𝙫𝙞𝙣𝙘̧𝙡𝙚𝙧𝙡𝙚, 𝙝𝙚𝙙𝙞𝙮𝙚𝙡𝙚𝙧𝙡𝙚 𝙫𝙚 𝙜𝙤̈𝙯𝙪̈𝙣𝙙𝙚𝙠𝙞 𝙮𝙖𝙨̧𝙡𝙖 𝙤̈𝙮𝙡𝙚𝙘𝙚 𝙗𝙖𝙠𝙖𝙠𝙖𝙡𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣 𝙖𝙧𝙠𝙖𝙡𝙖𝙧𝙞𝙣𝙙𝙖𝙣.

𝙃𝙞𝙘̧𝙗𝙞𝙧 𝙨̧𝙚𝙮 𝙮𝙖𝙥𝙖𝙢𝙖𝙮𝙖𝙘𝙖𝙠𝙨𝙞𝙣.