𝙆𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙙𝙪𝙢 𝙗𝙪 𝙗𝙤𝙠𝙩𝙖𝙣 𝙠𝙖𝙡𝙖𝙗𝙖𝙡𝙞𝙜̆𝙞𝙣 𝙞𝙘̧𝙞𝙣𝙙𝙚. 𝙆𝙖𝙮𝙗𝙚𝙩𝙩𝙞𝙢 𝙠𝙚𝙣𝙙𝙞𝙢𝙞 𝙗𝙪 𝙗𝙤𝙠𝙩𝙖𝙣 𝙠𝙖𝙡𝙖𝙗𝙖𝙡𝙞𝙜̆𝙞𝙣 𝙞𝙘̧𝙞𝙣𝙙𝙚 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙖𝙣 𝙞𝙣𝙨𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣. 𝘽𝙪𝙡𝙙𝙪𝙢 𝙙𝙖 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙖𝙣𝙡𝙖𝙧𝙞. 𝘼𝙢𝙖 𝙢𝙚𝙜̆𝙚𝙧 𝙤𝙣𝙡𝙖𝙧 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙢𝙞𝙨̧ 𝙠𝙞, 𝙗𝙚𝙣𝙞𝙢 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙢 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙨𝙖𝙠𝙡𝙖𝙣𝙞𝙮𝙤𝙧𝙡𝙖𝙧𝙢𝙞𝙨̧. 𝘽𝙚𝙣 𝙤𝙣𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙙𝙪𝙜̆𝙪𝙢𝙙𝙖, 𝙘̧𝙞𝙠𝙩𝙞𝙡𝙖𝙧 𝙨𝙖𝙠𝙡𝙖𝙣𝙙𝙞𝙠𝙡𝙖𝙧𝙞 𝙮𝙚𝙧𝙙𝙚𝙣 𝙫𝙚 𝙗𝙚𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙙𝙪𝙢. 𝘼𝙢𝙖 𝙗𝙚𝙣𝙞 𝙠𝙞𝙢𝙨𝙚 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙙𝙞. 𝙀𝙜̆𝙚𝙧 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙮𝙞 𝙜𝙤̈𝙯𝙚 𝙖𝙡𝙨𝙖𝙮𝙙𝙞 𝙮𝙚𝙢𝙞𝙣 𝙚𝙙𝙚𝙧𝙞𝙢 𝙗𝙚𝙣 𝙞𝙯𝙞𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙢𝙚𝙯𝙙𝙞𝙢 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙡𝙖𝙧𝙞𝙣𝙖, 𝙮𝙞𝙣𝙚 𝙙𝙚 𝙙𝙚𝙙𝙞𝙢 𝙮𝙖 𝙠𝙞𝙢𝙨𝙚 𝙗𝙚𝙣𝙞 𝙗𝙪𝙡𝙢𝙖𝙠 𝙞𝙘̧𝙞𝙣 𝙠𝙖𝙮𝙗𝙤𝙡𝙢𝙖𝙮𝙞 𝙜𝙤̈𝙯𝙚 𝙖𝙡𝙢𝙖𝙙𝙞.

Bazen sadece sessizliği bulmak ve iç huzuru yeniden keşfetmek gerekir. İşte o yüzden sessiz bir kaçışa ihtiyaç duydum ve şehirden uzaklaştım. Soranlara, sadece bir haftalığına kaybolduğumu söylesinler. Aslında kaybolan ben değildim, ruhumun derinliklerine yolculuk yapıyordum. Şimdi sessizlikle dolu anlardan güç alarak, yeniden doğuyorum. -Dionysos

"İnsan" denen varlık,

Aslında hep gitmeleriyle meşhurdur.

Lâkin!

Rabbinden başka gittiği heryerde,

Çile çekmeye mahkúmdur!..

sana benden başka kimse sarılmasın'

Şu renkli hayatın karanlığında hâla kaybolmaya devam ediyorum.

Kırık kalbimin en güzide parçası*

Perdenin Ardındakiler - Kaçıncı Kayboluşum

İnsanlar zorlarından kaçmak için abuk sabuk davranırlar

Bazen bir yerlerde ;kaybolmak, kendimi toparlamak ,toplamak, bulmak istiyorum...Bazen; kendimi salmak ,beni bulan,bulacak birini istiyorum ...

Gece boyu köşe bucak kaçıyorum senden

Bazen bir gecede, bazen bir saatte bazende bir dakika içinde asla gitmez dediğin insanlar gidecekler. Dünyanın en iyi anısını yaşarken bi bakacaksın onca günün, onca ayın, onda yılın hatırını hiçe sayıp kavga edeceksin. Hiçbir şey yapamayacaksın, sadece bakacaksın. Ne yapabilirsin ki? bir şey yapabilir misin ki?

Hayır, yapamazsın. Neden peki biliyor musun, çünkü hayatında ki bütün insanlar sana bir şeyler öğretir ve öğrettikten sonra kaybolup giderler. Hayatına dokunurlar, ruhuna dokunurlar, iyi hissettireler belkide çoğu zaman kötü hissettirler ama en sonunda hayatta sana öğrenmen gereken şeyleri öğrettikten sonra hep giderler, hep gidecekler ve sen hiçbir şey yapamayacaksın sadece arkalarından öylece bakacaksın.

Ve arkada sana kattıkları duygularla, iyi hislerle, kötü hislerle, masum duygularla, sevgi dolu anılarla, unutulmaz anlarla, kahkahalarla, öpücüklerle, sarılışlarla, ağlayışlarla, sevinçlerle, hediyelerle ve gözündeki yaşla öylece bakakalacaksın arkalarından.Hiçbir şey yapamayacaksın.

parmaklarımın arasında olan son sigaram. omuzlarımda asılı duran polar, saçlarımın arasına sızan yağmur damlaları. aldığım kesik nefesler ve hep benimle kalan kalp atışlarım. ay'ın ve yıldızların bile ortalıktan kaybolmuş olduğu gökyüzüne koca ailemi sığdırmışlığımın çaresizliği. ellerimi nereye koyacağımı bilemiyorum. kollarımı kendime sarsam, zaten yeterince kanadığımı bilmek ellerimi kana bulamakla eş değer. dudaklarımın arasından çıkan dumanın soğuktan mı yoksa ciğerlerime sızan sigaranın ateşi mi bilmiyorum. tek bildiğim, kulaklarımda yankılanan şarkı sözü. 'yarın hatrımı sorsan ne olur?' sahiden. ne olur?

Senden kaçıyorum çünkü sana YİNE kanmaktan korkuyorum

hayır,

mükemmel değilim, çocuk halim şu an beni görse gurur duymazdı. bende duymuyorum zaten... uzun zaman önce çabalamaktan vazgeçtim çünkü. hayallerimin peşinden gitmedim, gidemedim belki de. şartlar el vermedi, ben el vermedim. olmak istediğim gibi bir kişi de olamadım aslına bakarsanız. yaşadıklarımdan mı, yoksa ne zaman başladığını kestiremediğim seslerden mi bilmiyorum ama, öyle işte...

lafı fazla uzatmamak gerekirse; bir halt beceremedim ve kendimle yüzleşmeye cesaretim yok artık. belki de bu yüzden bir nebze de olsa önemsiyorum insanları, benim gibi olmamaları için, benim olduğum noktaya gelmemeleri için.

yani bana, beni sormayın artık. nasılım? napıyorum? ben bulamıyorum bu soruların cevaplarını. ne için yaşıyorum, niye varım daha doğrusu var mıyım gerçekten de...

tek bildiğim kayboluyorum. ve elimden, bir şey gelmiyor artık.

bu kaçıncı kayboluşum. tırmandım her yokuşu. yinede sana tutunamadım.

beni çarhıma geren acılarım var. ardından üç sigara yakarım, hepsi de bedenimde söndürür ateşini. kolay mı, değil mi bilmiyorum. altında kaldım ama cesedimi bile bulamadılar. kayıp mı oldum, neredeyim? cümlelerim karışık, zihnim kadar. ne yapsam kurtulamadığım bir acı yuva belledi bedenimi. kime konuşsam, sustu. kime ağlasam, gitti. kaçıncı terk edilişim, kaçıncı kayboluşum? susarsam nereye kadar gidecek bu cehennem. bana yol gösterme. o yollar ateş alacak. bana el uzatma. o el kırılacak. yaşlarım akmayacak ama ben ağlayacağım. nasıl oluyor bu deme. insanın ruhu da ağlar, bilmez misin sen? kör oluşuna kızmıyorum. ben de bana körüm. ben de bana sağırım. yalanlara aşinayım. sana yalan söyledim. başaramıyorum. kimseyle savaşacak gücüm yok artık. elini uzatsan tutmam. ağlasan kaçarım. gülersen kahkaha atarım ama artık acına ortak olamam. kendi ruhumu kaybettiğimi fark ettiğim an bedenimi öldürmeyi düşledim. sana nasıl umuttan bahsedeceğim? çiçekler uzatmıyorum artık sana. kollarımı açıp başını göğsüme saklamıyorum. kendi kendine ev olmaya çalışırken her şeyi yok eden bir harabeyim, ben. kendimi bitirdim. kendi sonumu getirdim. bir balkon köşesinde kaç sigara içtim, kaç kez soldu ciğerlerim? bu acı beni nereye götürecek? yolun sonunu göremiyorum. karanlık. zifiri karanlık. adımlarım yavaş. kaçarsam nereye gideceğim? gidecek bir yerim yok. ölümü bekleyeceğim. susarsam şâyet fark edilecek mi sessizliğim, sanmıyorum. ben yazamıyorum artık. ben başaramıyorum. başaramadım. kaçıyorum, sonu ölüme varsa bile. sonum olsa bile. gidecek bir yerim olmasa bile.