Bir varmış bir yokmuş, içim acılarla dolmuş ve her şey son bulmuş.

Şiirler duyuyorum sana yazılmış , şiirler duyuyorum sana okunan ...

“Yaslan göğsüme sevgi, Benim gönlüm gök gibidir, açık deniz gibidir, Pas tutmaz benim içim, yeryüzü gibidir... Sen ki bulut gibisin, Ay gibisin güneş gibi bazen...” (🤍)

İçim yanıyor , söndüremiyorum . Her geçen gün birileri odun atıyor içimdeki ateşe . Körler , yanan ruhumu göremeyecek kadar , sağırlar ruhumun çığlıklarını duymayacak kadar. Ve ben hep birilerinin içinde yaşadığı savaşın sonunda seçilen hedef , yakılmak için hazır duran bir objeydim. Ateşe ilk atılan bendim , ben olacağım . Biliyorum aslında ama hep safa yatıyorum belki bir gün yakılmam diye.

Leyla'nın hasretinden prangalar eskiten, öz be öz insan hem de iki gözüm Ahmet Arif.

iyiki doğdun.

Nefret ettiğim insan tipi; kendinde olan hatayı bir türlü kabul etmeyip, başka bir insanın hatalarını görünce de büyütüp çok biliyormuş havalarına girmesi, pes dedirtiyor.

İçimde hep sevilmeyi bekleyen bir çocuk var..

Seni yutmak için sarsılıp yarılan bu dünyada yaşamaktan başka çare yok. Mars çok uzak! İnsanın dünya üzerindeki yaşamı bir rodeo. Hortumlar, çığlar,seller,depremler. Elinde kürek, savaşırsın. Burası benim evim, diye bağırırsın. Siktir! Burası ev değil! Burası hiçbir şey değil! Dünya, insanın kabuğu değil. Burası bizim yuvamız değil. Biz, yer çekimiyle dünyaya zincirlenmişiz. Kim bilir nereden kovulduk? Cennet mi? Hiç sanmıyorum! Hem de hiç!

+Yüreği güzel insanlar da var

- Yüreği güzelleştiren insanlarda.

İlk başlarda kendimi masallarda arardım , kırmızı başlıklı kız mıyım , uyuyan güzel mi , Rapunzel mi diye . Şimdi de kendi hayatımda arıyorum kendimi , ben kimim diye .

desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır, rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor, sende seyrediyorum denizlerin en mavisini, ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim, senden kopardım çiçeklerin en solmazını, toprakların en bereketlisini sende sürdüm, senden tattım yemişlerin cümlesini.