Yaramın nerede olduğunu bilmiyorum. Yalnız bir yerlerim acıyor..

"Siyah beyaz ikimiz, sarılınca renkleneceğiz."

“eskisi gibi değilim bir bilsen,

tanır mısın beni bir görsen?”

"Bazen kendi kafanın içi, olabileceğin en kötü yerdir."

Sevgi de ölür, cesedi bulunmaz.

"Lord musun kabus musun, her ne cehennemsen fark etmez... Bir yolunu bulurum ve seni yok ederim!"

Sadece güldü.

"Sinirlenince çok güzel oluyorsun, küçüğüm."

"Bana küçüğüm deme!"

"Nasıl istersen, küçüğüm."

Sen bırak tutunmayı, dünya bizi sarmalar..

İnsanın yaşadığı bazı anlar vardır. Kalbine hançer saplayan, ruhunda ölü kelebekler yaratan, düşüncelerinin bir labirent gibi iç içe geçmesine sebep olan... Bazı anlar vardır, yaşarken insanı yok eden, en karanlık geceden de beter bir siyahın olduğunu gösteren. Bazı anlar vardır ki o anlar, boşluğun ne demek olduğunu yüreğimizin en derinlerinde hissetmemize neden olur.

Önce yağmur sonra güneş, sonra bize de gökkuşakları..

Mor ve ötesi değilim, ama bir derdim var.

Oğuz öldü.

Ve bu dünyanın en acı cümlesiydi.

Oğuz öldü.

Ve bu dünyanın en acı şeyiydi.

~yere yakın yıldızlar uzak

“hiç geçmeyecekti değil mi?

geçmiş, hiç geçmeyecekti..”