Temennim bir yerlerde beni görmen, duyman. Eskisi gibi değilim, hatta çoğunlukla kendimde de değilim. Gitmen için elimden geleni yaptım ve sen de gittin. Severken bazen vazgeçmek gerekir, vazgeçmedim ama vazgeçirdim sanırım. Gitmen için gelmemem gerekti, gelmedim. Olsun, biraz geç oldu ama iyi ki varsın. Bir tren vagonunda, oturduğun köşede bekliyorum. Biliyorsun ben sana gelemem, sen de bana gelmezsin. Bir harfin bu kadar büyük bir uçuruma sebep olduğunu bilmeseydim keşke. Yazar diyor ya, sana giden yollar kapalı; bu noktadaym ama sen Bayan Nihayet değilsin çok daha başkasın. Kişiler değişir, insanlar ölür. Senin için yabancı, benim için sahici gerçek. Kalbinde kapanmayan bir yaraya ev sahibi olmadığımı varsayalım, sevgilerimle sadece hayalet...

Ufacık şeylerle mutlu olanlardan, ufacık şeyler esirgenir...

İyiyim desem inanır, öyle haberi yok benden.

Seni tam sileceğim derken hafifçe tozunu alıyorum.

“Şuna inanmak gerekir ki, dünyada gördüğümüz her şey kadının eseridir.”

Beni ya sev ya da sevme. Kendimi sevmeyi öğrenmem yirmi küsür yıl sürdü, bir başkasını da ikna edecek kadar zamanım yok.

Sonra oturuyorsun yalnızlığın kıyısına, iç çekişlere dönüyor hayatın ağırlığı.

Onca kötülüğün hakimiyet kurduğu bir dünyada, iyi olmayı seçmek bir isyandır; birçok insanın sandığı gibi ahmaklık değil.

"Resmin sen değilsin ki... Resmin benim dünyama ait bir şey. Ben seni değil, resmini tanıyorum. Belki sen benim bütün güzel düşüncelerimi yıkarsın, izin ver ben onu seveyim."

6 Şubat 2023, Saat: 04.17

Ne kadar yaşarsan yaşa, sevdiğin kadardır ömrün...

Hâlâ deliyim. Yağmur iyi hissettiriyor. Yağmurda yürümeye bayılırım.

“Üzülme”, dedi. “Bazen mecbur kalır insan.”

Suçlamak, anlamaktan daha kolaydır. Çünkü anlarsan, değişmen gerekir.

Sessizlikten daha hazin bir gürültü olduğunu anımsayamıyorum şu sıralar...

Uzun bir süre kimseyle konuşmadım; içime döndüm. Dünya ile arama uzaklık koydum. Dünya güzeldi, içim de güzel olsun istedim.