bu fotoğraf bu his o kadar tanıdık o kadar ben ki… 12 yıllık okul hayatımın neredeyse 12’si de bu şekilde tek başıma geçti. Bir tane dostum dediğim kişi vardı o da açığa geçmişti. Yalnızdım zaten bir de tek başıma kalmıştım o gittiğinde. hep sınıftaki sevilmeyen kişi ben oldum. ne zaman bir etkinlik yapılsa hep yanımda konuşulur her şey ayarlanır ama bana bir görev verilmezdi, istenmeyen kişiydim ben. söylemiştim bir keresinde lisedeyken ben de katılmak istiyorum diye yüzüme karşı biz seni sevmiyoruz sen iğrenç birisin keşke gitsen burdan demişlerdi. sonra ben de kendi kabuğuma çekilmiştim. hep kenarda kalırdım, kimse konuşmazdı benimle. sanki bulaşıcı bir hastalığım varmış gibi davranırlardı. anlam veremezdim ben de niye böyle davrandıklarına - hala daha bir anlam veremedim orası ayrı - . bir gün sabah derse yetişemeyecektim bir 10 dakika falan geç kalacak gibiydim sınıf grubuna yazmıştım geliyorum otobüsteyim yok yazdırmayın olur mu diye, 8 dakika geç girdim derse yok yazdırmışlar. bir kişi de çıkıp dememiş hocam arkadaşımız da gelir şimdi diye. hatta inadına kadın sınıfa girince günaydın falan demeden hemen yoklamayı aldırmışlar. konunun yoklamayla bir ilgisi yok. sadece şunu merak ediyorum ben ben bu kadar sevilmeyecek bir insan mıydım da bu muameleyi hak ettim ? kötü bir insan olsam bile - ki hiç kimseye bir kötülük yapmadım bugüne kadar çünkü hakka girmekten korktum ben hep bir gün benden çıkmasa bile sevdiklerimden çıkar diye hep düşünerek konuştum- bu yaşadıklarımı hak ettiğimi düşünmüyorum ben. üzülüyor insan ister istemez. geçmiş gitmiş zaman ama böyle fotoğraflar videolar görünce hemen aklıma geliyor daha bir üzülüyorum ben. neyse işte öyle yani. yapmayın arkadaşlar çok üzücü. üzülüyoruz. çok kırıcı oluyor. sizin gülerek yaptığınız, söylediğiniz şeyler bizde büyük bir yara olarak kalıyor. siz unutuyorsunuz iki gün sonra ama biz yıllar boyunca ilk günkü gibi hatırlıyoruz. buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim 🙏🏻

Sevemezsin çünkü kalbin taştan

Aslında bunu paylaşıp paylaşmamak arasında gidip geliyorum nazar değmesin diye ama anlatacağım sanırım. Sonuçta tanımadığımız ismini yüzünü bilmediğimiz birine nazar değdiremeyiz. Biz dün karşılaştık biliyor musunuz ? Aradan kaç ay geçti ben saymayı bıraktım ama umudumu hiç kaybetmedim. Burada dedim mi hatırlamıyorum ama aynı otobüslere binip hiç karşılaşmadık bunca zaman. Benim içimde hep manasız bir umut vardı. Bir gün karşılaşacağız diyordum her zaman. İç sesim yine yeniden ben demiştim dedi bana. Dün otobüse bindiğimde onu karşımda gördüm ve dünya durdu sanki bir an. Yine okula gittiğimiz günlere döndüm. O zamanlar hep olduğu yerde hep durduğu şekilde oradaydı. Yanına gidemedim, yanıma gelemedi. Uzaktan baktık birbirimize sonra hiç bir şey olmamış gibi döndük önümüze. Ne bir selam verdik ne de hoşçakal dedik. Gerçi biz o zaman da hiç hoşçakal, kendine iyi bak tarzı şeyler dememiştik. Önce o indi otobüsten birkaç durak sonra da ben indim. Birbirini tanıyan iki yabancı gibiydik. Hani diyorlar ya “ Onu son gördüğümde ilk gördüğümden daha yabancıydık “ bizimki de o hesap. Kendime de kızıyorum ben. Bu umut niye, niçin hala onu düşünüyorum, neden aklıma hep güzel şeyler geliyor da bana yaptıklarını bir kenara bırakıyorum ? Cevap veremiyorum. Açıkçası kendimden de cevap beklediğim çok söylenemez. Şimdi bana dengesiz falan diyeceksiniz ama ben onu gördüğüme mutlu oldum. Aynı otobüste bir yere gitmeyeli çok uzun zaman olmuştu. Böyle yani söyleyecek çok şeyim yok çünkü ben bile neler hissettiğimi bilmiyorum. Gerçi bilsem de bunu sözcüklere dökebilir miyim onda hiç kendime güvenim yok. Bu şekilde yani.

Hepimize iyi geceler diliyorum. 🌑

bugün hiç beklemediğim anda hiç beklemediğim bir şey yaşadım. yarın gece anlatırım ama hâlâ daha etkisinden çıkamadım. düşündükçe aklım başımdan gidiyor sanki. bu gece burda yokum. yağmur kaçar 🫡

en sevdiğim ve izlemeye doyamadığım barbie filmi

son 3 yıldır bu moddayım ben

- B.

unutursam da üzülürüm

en sevdiğim üçlü

Her gece evdekilere iyi geceler dedikten sonra kendimi bulduğum yer.

- B.

Özledim yani ne yalan söyleyeyim

- B.

bizi zaten bu bitirdi

bebekler gibi öğlen uykusuna yatmak istiyorum. şimdi yatsam iki saat uyusam ne güzel olurdu

— Ümit Yaşar Oğuzcan—