bu fotoğraf bu his o kadar tanıdık o kadar ben ki… 12 yıllık okul hayatımın neredeyse 12’si de bu şekilde tek başıma geçti. Bir tane dostum dediğim kişi vardı o da açığa geçmişti. Yalnızdım zaten bir de tek başıma kalmıştım o gittiğinde. hep sınıftaki sevilmeyen kişi ben oldum. ne zaman bir etkinlik yapılsa hep yanımda konuşulur her şey ayarlanır ama bana bir görev verilmezdi, istenmeyen kişiydim ben. söylemiştim bir keresinde lisedeyken ben de katılmak istiyorum diye yüzüme karşı biz seni sevmiyoruz sen iğrenç birisin keşke gitsen burdan demişlerdi. sonra ben de kendi kabuğuma çekilmiştim. hep kenarda kalırdım, kimse konuşmazdı benimle. sanki bulaşıcı bir hastalığım varmış gibi davranırlardı. anlam veremezdim ben de niye böyle davrandıklarına - hala daha bir anlam veremedim orası ayrı - . bir gün sabah derse yetişemeyecektim bir 10 dakika falan geç kalacak gibiydim sınıf grubuna yazmıştım geliyorum otobüsteyim yok yazdırmayın olur mu diye, 8 dakika geç girdim derse yok yazdırmışlar. bir kişi de çıkıp dememiş hocam arkadaşımız da gelir şimdi diye. hatta inadına kadın sınıfa girince günaydın falan demeden hemen yoklamayı aldırmışlar. konunun yoklamayla bir ilgisi yok. sadece şunu merak ediyorum ben ben bu kadar sevilmeyecek bir insan mıydım da bu muameleyi hak ettim ? kötü bir insan olsam bile - ki hiç kimseye bir kötülük yapmadım bugüne kadar çünkü hakka girmekten korktum ben hep bir gün benden çıkmasa bile sevdiklerimden çıkar diye hep düşünerek konuştum- bu yaşadıklarımı hak ettiğimi düşünmüyorum ben. üzülüyor insan ister istemez. geçmiş gitmiş zaman ama böyle fotoğraflar videolar görünce hemen aklıma geliyor daha bir üzülüyorum ben. neyse işte öyle yani. yapmayın arkadaşlar çok üzücü. üzülüyoruz. çok kırıcı oluyor. sizin gülerek yaptığınız, söylediğiniz şeyler bizde büyük bir yara olarak kalıyor. siz unutuyorsunuz iki gün sonra ama biz yıllar boyunca ilk günkü gibi hatırlıyoruz. buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim 🙏🏻

Sevilmemesi gereken biriymişim gibi hissettiriyorlar.

Vefatından sonra insanların seni ne kadar çabuk unutacağını bilseydin,

Bütün hayatını başkalarını memnun etmek için harcamazdın.. ✒️📖

Babalar kendileri hariç kimseyi düşünmez

Annelerde oğullarını sever

Kızlar sadece ailenin istekleri dışına çıkmadığında sevilir

Aynı kanı taşıdığım insanlar bile benden nefret ederken, bir yabancının beni kusurlarımla sevmesini beklemişim. Komik, çok komik.

İnsanda geriye bir tek sevilmediği kalıyor.

M.

Çölde bir akvaryumun içinde bir balık olduğunu düşünün, sonra akvaryumun kırıldığını... Çölde su olmayacağını bile bile balığın çırpınışlarını düşünün. Bir balığın çölde su araması gibi çırpınışlarım. -A.

anlatmak istersin, fakat yorgunsundur. Anlatmadan anlaşılmak istersin, mecalin yoktur. Sonra boş ver dersin. Bırak kim ne düşünürse düşünsün.

Kırgınlıklarımdan öpülmek, yaralarımdan sevilmek istiyorum.🌿

Bir daha beni aradığında ulaşamayacaksın. Seni bu kadar sonsuz seven birini artık bulamayacaksın. Yaralarını sarmak için istekli olan ben artık hayatında olmayacak. Gidiyorum senden haberin bile olmadan. Veda ediyorum sana sen duymadan. Oysa ne çok uğraşmıştım biz olmamız için. Ama sen bana hiç gelmedin, bense hep sendeydim. Hayalini bile sevmiştim ben senin. Ama bana çok fazla geldi bu duygu. Fazlası zehir olurmuş her şeyin. Zehrim oldun sen benim panzehrim olmadan. Bana hiçbir zaman gelmeyeceksin ben de seni hiçbir zaman unutmayacağım. Elbet ben de hayatıma devam edeceğim sen olmadan ama her zaman hep benimle olacaksın. Yarım gülüşlerimde, buruk bakışlarımda, iç çekişlerimde... Her zaman bir parçamda var olacaksın...Çünkü ben seninle o günü bir ömür gibi yaşamıştım, yarınlar yokmuş gibi...

Sadece sevilmek istemiştim... Hayatımda bir kez olsun sevilmek istemiştim hayat bunu bana çok gördü oysa ki ben tuzağa düsmüs bi avdım o ise avcı... Sadece benim gözümü güzel sözlerle boyadı ben ise sevildiğimi sanıp kandım benim hatamdı oysaki dokunamadığım göremediğim sadece sesini duyduğum birine bu kadar çok güvenmemeliydim -ki- ben normal de kimseye güvenen biri değilimdir.

Ama onda farklı bir seyler vardı o diğerleri gibi değildi işte hissetmiştim ilk defa hislerim beni bu kadar yanılttı kendimi ona o kadar çok kaptırmışım ki hislerimi duymamısım bile görememişim gözümün önünde ki gerçekleri ama artık sanırım akıllandım hayat kimseye güvenmemeyi bana bi kez daha başıma vura vura öğretti...

“Zaten o şefkati aşk zanneti.”

Birileri bana asık olabilir mi (lutfen)