can i be human again please i feel like a creature and im trapped in here

i ate the human inside this body long ago

Neden bilmiyorum , gerçekten birinin beni sevebileceğini düşünmüyorum. Kusurlarım var, takıntılıyım , travmalarım var , kimse için en değilim , yeterli değilim , sevilecek birir değilim , hatalarım var , aşamadığım sözler var , kaldıramadığım yükler var , çürüyen bir ruhum var , kim sevsin beni...

Allah mazlumun hakkını almaz sandınız!

travmalara sebep oldunuz.

Ruhunda kendine bir pranga oluşturmuşsun. Tüm travmalarını kendinle beraber sürüklüyorsun. Değişmek istemen hata. Önce bir bir söküp atmalısın o prangaları.

Can we talk about how little time is given in the fandom to Harry's injuries? Like he's the main character, so the whole horror of what's happening to him is just normal for us and without it there would be no plot, but damn he was a child. It's terrible that Hermione erased the memory of her parents, but Harry literally didn't mind being around dementors to hear at least his mother's scream.

The of marauders is also traumatized, but they were 18-21 and Harry, damn it, was 14 years old for the first time when he consciously saw a dead person. Sirius had terrible parents and everyone understands this, but so few people remember that Harry tried ice cream for the first time at the age of 10. I'm not trying to say that the others don't have problems, it's just that everyone sees more of the problem than the main character's problems, simply because the main characters always suffer.

"travma sadece yaşanmış kötü olaylar değil,ayrıca gerçekleşmemiş güzel olaylardır".

Travma sadece yaşanmış kötü olaylar değil,ayrıca gerçekleşmemiş güzel olaylardır

Olsun knk 29372927373 kere birbirimize anlattığımız şeyleri bir kere daha kahve içerek anlatalım birbirimize

ALEVSİZ MUM - 1.BÖLÜM (PART 2)

Bu durum beni birçok çocuğun rahatlıkla yapabildiği birçok şeyden alıkoymuştu. Mesela, bisiklete binmek ve parkta oynamak gibi... Veya liseye gitmek gibi... Ailem babamın işi yüzünden aşırı zengindi. Evet işi yüzünden zengindik ve evet bu zenginlik aşırıydı. Çünkü, bu durumum ortaya ilk çıktığı zamanlarda ailem beni tedavi ettirmek için bir doktora gidip bunun etrafta duyulmasını göze alamamış, bundan dolayı bana benimle karanlıkta yaşayacak bakıcı ve dadıların olduğu bir ev açmayı doğru görmüşlerdi. Her ne kadar kendi durumumdan dolayı bundan şikayetçi olmasam da aklı başında her insan bir bu durumdaki bir çocuk hakkında verilecek doğru kararın bu olmadığını anlayabilirdi.

Gerçi, babamın işi daima başından aşkın olduğundan dolayı ve annemin de asla aklında ne zaman ne olduğunu kimsenin bilemediğinden dolayı çok aklı başında insanlar sayılmazlardı. Ama bu yine de ne istersem yaptıkları gerçeğini değiştirmediği için ben de asla onlara karşı kötü bir davranışta bulunmamıştım.

Sonunda hazırlanıp çıktığımda, ne kadar öncesinde kendimi hem fiziksel hem de psikolojik olarak hazırlanmaya çalışsam da güneş gözümü aldı. Okula gidemiyordum. Çünkü ışık altında durmaya hala ( 17 yaşında olmama rağmen) tam alışamamıştım. Birkaç saat ışık altında durduğum zaman herhangi bir şeye odaklanmakta güçlük çekiyor, etrafımda aniden olan hareketlere veya yüksek seslere karşı daha korkak ve daha duygusal tepkiler vermeye başlıyordum. Bu yüzden bugünkü görevim, daha önce gitmediğim bir parkta yürüyüş yapmak, ardından eve hava kararmadan dönmekti. 17 yaşında bir çocuk için gayet basit bir görev, hatta görev bile sayılamayacak kadar normal bir aktiviteydi. Benim için öyle olmasa bile...

Kulaklığımı kulağıma takıp en sevdiğim şarkıyı açtım.

-Rolling Stones - Paint It, Black

Sesi sonuna kadar açıp yürümeye başladım. Kaldırımın ortasından yürümeye özen göstermem gerekiyordu. Çünkü, istemsizce yanımdaki duvarın dibinden yürümeye, duvarın gölgesine sığınmaya çalışıyordum ve güneşten herhangi bir şekilde kaçınmam yasaktı.

Temmuz sıcağının ortasında hepsi siyah tişört, kot pantolon ve ayakkabı ile rengarenk bir oyun parkına gidiyordum. Suda yaşamaya çalışan bir kuş kadar ait olabileceğim bir dünyada, yine bana aynı tezatlıkta bir yere gidiyordum. Küçük çocukların aileleriyle beraber oyunlar oynamaya gittiği bir yere... Ben küçükken hiç çocuk olmamıştım. Annem bana ağlamayı yasaklamıştı. Bu yüzden kendime artık büyüdüğümü söyleyip durmuştum. Bir yalana herkesi inandırmanın en kolay yolu önce kendinizi inandırmak olduğundan bir süre sonra ben de büyüdüğüm yalanına inanmaya başlamıştım.

Büyüdüğüm zaman zaten artık arkadaş edinmem imkansızdı. Çünkü; ben büyüdüğümde arkadaşım olabilecek yaşıtlarımın büyümesine daha 10 yıl vardı. Çünkü ben düşünce ağlamamam gerektiğini, ya yolumu ya da yürüyüşümü değiştirmem gerektiğini daha 10 yaşındayken öğrenmiştim. Her ne kadar bunu diğer çocuklar gibi sokakta oynarken düşe kalka öğrenmemiş olsam da... Biliyordum işte.

(Okuduğunuz için teşekkür ederim😁 daha henüz ilk bölümü bile tamamlayamamış olsak da okuduğunuz zaman yorumlarınızı eksik etmeyip düşünce, his ve beklentilerinizi yazarsanız çok sevinirim 😊 yarın görüşmek üzere 😁👋)

1510

ARKADASLARRR uyuyodum ben sonra bi gök gürledi koltuktan sıçradım deprem oldu sandim nasi atlatıcaz biz bunu Allah kimseye yaşatmasın:))

Yaralarımı hiç bir zaman sarmadın. Ahh, doğru ya ben çocuktum. Benim yaralarım olamazdı.

Çözülmeyen travmalar er ya da geç karşına çıkar. Unuttum zannettiğin, silikleşen anılar bile minik iğneler batırabilir sana 'ben buradayım' demek için. Bazen bir ses, bazen bir koku, bazen de eski bir dost hayatta yaşanmış hiçbir şeyin kendiliğinden silinemeyeceğini hatırlatır. Yaşamak için hayatını arkadan ittirme, yüklerinden kurtul ve koş.

Sooo really fucked up ana brain moment 🫠🫠

I went to a party w my friends and it was great, and when I looked at our selfies, I had a moment of just oh wow, they're literally my body goals, right next to my fat ugly self