Do Worry, Be Happy

Hallo daar. Ik denk niet dat veel mensen dit zullen lezen, daar ik het eigenlijk puur voor mezelf schrijf, maar wie weet. Ik zit momenteel op kantoor aan mijn goodiebag opdracht te werken. Ik heb wat logistieke dingen geregeld en loop enigszins op schema. Ik ben vanmiddag naar kantoor gewandeld, 2,5 uur ongeveer. Ik vind het heerlijk om een lang stuk te wandelen. Dan kan ik mijn gedachten even op orde brengen en kom ik zo nu en dan op goede ideeën. Soms luister ik wat muziek, soms een podcast. Vandaag heb ik een podcast geluisterd over zelfontwikkeling. Het was een interview met een blogster die ooit zelf helemaal in de put zat, maar door hard werken en inzet is ze er helemaal bovenop gekomen. Soms heb ik een bui dat ik het fijn vind om succes verhalen te luisteren. Daarna ben ik er wel weer even klaar mee. 

Ik ben op dit moment bezig met een serie op Headspace; acceptance. Best wel een fijne reeks, ik vind de app sowieso fantastisch. Het heeft me echt al een eind geholpen om dichter bij mezelf te staan en om bepaalde gevoelens toe te laten. In het verleden vocht ik automatisch tegen angsten en negatieve gevoelens. Nu begin ik steeds meer in te zien dat gedachten en lichamelijke gevoelens twee verschillende elementen zijn; samen vormen ze een emotie. Normaal zag ik deze twee dingen als 1, en wanneer ik mij dan ongelukkig voelde was ik dat ook helemaal. Nu kan ik een ongelukkig gevoel wat beter onderscheiden. Ook heb ik geleerd dat negatieve gevoelens net zo bij het leven horen als positieve gevoelens en dat zowel positieve als negatieve komen en gaan. Vooral tijdens mijn verlammende paniekaanvallen heeft dit goed geholpen. Voorheen voelde ik een dergelijke paniekaanval opkomen en was ik bang dat ik er voor altijd in zou blijven hangen, waardoor de angst voor een paniekaanval zich begon te ontwikkelen. Nu kan ik een paniekaanval veel beter toelaten en mezelf ertoe beseffen dat het komt en gaat (en hier ook achter te staan). 

Ik zie heel erg dat ik in een transformatie fase zit met mezelf en er simpelweg heel veel dingen aan het veranderen zijn. Ik voel(de) in zekere mate een bepaalde druk van buitenaf en van binnenuit. Ik begon me steeds meer dingen af te vragen of mezelf en over het leven zelf. Dat bracht nogal wat stress met zich mee. Voorheen ging ik hier anders mee om. Meestal duwde ik het zo ver bij me vandaan als maar kon. Elke vorm van stress probeerde ik uit te bannen d.m.v. uitgaan, roken, alcohol, overmatig sporten, overmatig eten, tinderen; alles om mijn gedachten maar te verzetten. Ik ben er nu wel achter dat het wegduwen of afleiden niet zo heel veel zin heeft op langere termijn en dat het niet bepaald waarde toevoegt aan mijn ambities en plannen. Ik heb ervoor gekozen om wat meer dingen te ondernemen die op langer termijn gezond voor me zijn. Om van voorbeelden te noemen: 

1. Ik ben gestopt met roken. Begin oktober heb ik mijn laatste peuk uitgemaakt en besloten het gewoon niet meer te doen. Het was in het begin om gek van te worden. Alles deed mij aan roken denken. Al mijn gevoelens en problemen linkte ik ook aan het stoppen met roken. Het viel me eigenlijk op hoe vaak ik bepaalde emotie achter een gordijn van rook probeerde te verbergen. Zeker de laatste tijden merkte ik dat het roken niets meer voor me deed. Het verhoogde alleen maar mijn hartslag en deed me alleen maar slechter over mezelf voelen. Het werd echt tijd om er een punt achter te zetten. Ik ben inmiddels bijna 2 maanden verder. Ik ben er nog niet helemaal, maar wel vastberaden geen peuk meer aan te raken. Het is meer een change of mind. Voorheen probeerde ik allerlei smoesjes te verzinnen om uiteindelijk toch maar weer een peuk op te steken. Als ik nu in een moeilijke situatie zit, probeer ik hem heel bewust te ondergaan. Ook geef ik wat makkelijker mijn grenzen aan; als ik ergens echt geen zin in heb dan doe ik het ook niet. 

2. Ik ben meer, veel meer gaan mediteren. In het begin stond ik wat sceptisch tegenover meditatie, maar het heeft altijd wel mijn interesse getrokken. Ik vond het iets magisch hebben, maar het klonk mij ook wel logisch in de oren om het dagelijks te doen. Ik installeerde de app Headspace op mijn telefoon en besloot dagelijks even te zitten en te mediteren. Ik voelde al snel een verschil, maar kan niet echt uitleggen wat precies. Het werkt voor mij meer als het kalibreren van mijn gedachten en gevoel. Voorheen zou ik bijvoorbeeld een peuk opsteken om van mijn onrust af te komen, maar nu ga ik liever even zitten of wandelen met Headspace op. Ik trek de meditatie ook verder door in mijn dagelijkse leven. Als ik over de dag erg onrustig ben probeer ik de lessen die ik uit de meditaties geleerd heb toe te passen. Vaak met succes. Het heeft me echt geleerd om te vertrouwen dat alles komt en weer gaat. Zolang je blijft ademen en rustig aan doet komt het altijd weer goed. 

3. Hardlopen is weer onderdeel van mijn therapie. Ik wist al dat hardlopen erg goed voor mijn hoofd is. Het is echt een uitlaatklep voor stress en ik voel me er oprecht veel beter door. Ik kan over alles nadenken, zonder echt te verdrinken in mijn gedachten. Door het hardlopen kan ik veel helderder over bepaalde onderwerpen nadenken. Natuurlijk zitten er af en toe dagen bij dat ik denk GATVERDAMME, maar over het algemeen is het een goede training om even door de zure appel heen te bijten en er gewoon voor te gaan. 

4. Ik doe dingen waar ik tegenop zie. Ik heb een periode gehad waarin ik alles eng en te hoog gegrepen vond. Vooral in het begin van mijn burnout periode durfde ik totaal niets aan te gaan. Ik was constant bang dat mijn angsten me zouden overnemen. Het waren niet zozeer de situaties waar ik bang voor was, maar meer de angst voor de angst zelf. Ik durfde niet meer uit eten, niet meer naar de kapper, geen meetings meer in, geen gesprekken meer aan. Ik was zo intens bewust van mijn angstgevoelens dat het mij helemaal consumeerde. Het was echt een vreselijke periode. Het heeft wel even geduurd om weer een beetje vertrouwen terug te krijgen. De grootste stappen heb ik gezet toen ik gewoon de dingen weer probeerde te doen wat ik voorheen ook deed. Natuurlijk was ik bang en kreeg ik paniek toen ik ze deed, maar ik vond het belangrijker om weer mobieler te worden. Als ik bang was om auto te rijden, stapte ik gewoon de auto in en ging ik een stukje rijden. Ik begon het motto aan te nemen: Feel the fear and do it anyways! Dit helpt me nog elke dag om mij zekerder en zekerder te voelen. De volgende stap is denk ik weer gaan daten. Dat voelt echt nog als een obstakel die ik vroeg of laat weer kan overwinnen. 

5. Ik ben in therapie en dat houd ik voorlopig ook zo. Ik ben na mijn eerste echte breakdown weer in therapie gegaan. Ik kon ook echt niet anders, want het voelde alsof ik helemaal aan het doordraaien was. Ik was bang dat ik mezelf iets aan zou doen als ik niet onmiddellijk hulp zou zoeken. Begrijp me goed, dit was een onderdeel van mijn angststoornis, want ik was juist erg bang om controle te verliezen. Ik ben zowel bij een haptonoom als een psychotherapeut aan de slag gegaan. Het was mij duidelijk dat ik een hoop moest leren over mezelf. In het begin bezocht ik bijna wekelijks de therapeuten. Het gaf mij vertrouwen dat er mensen waren die mij goed in de gaten hielden. Tijdens de therapieën heb ik geleerd dat ontspanning erg belangrijk voor me is, om teveel onnodige stress buiten de deur te houden. Ik moest leren beter naar mezelf te luisteren, en kritischer naar mijn gedachten te kijken. Ik heb geleerd dat ontspanningsoefeningen erg belangrijk voor me zijn. Dit doe ik dus doormiddel van de app Headspace. Ik heb besloten om voorlopig nog in therapie te blijven, zodat ik een soort coach heb die mij een beetje in de gaten kan houden. Ik blijf gewoon netjes mijn huiswerk maken (situatieanalyses) en ik plan dagelijks ontspanning momenten in. Mijn paniekaanvallen en angsten zijn beduidend verlaagd. Natuurlijk kan ik nog steeds weleens angstig zijn, maar ik heb nu de manieren gevonden om hier beter mee om te gaan. 

6. Situatie analyses geven mij inzicht in hoe het met mij gaat. Ik heb in voorgaande therapieën geleerd om kritischer naar mijn gedachten en gevoel te kijken. Hier volgt een situatie analyse, waarin ik duidelijk beschrijf wat er gebeurd als ik angstig ben of in paniek raak. Dit neem ik vervolgens mee naar mijn psycholoog, zodat we betere handvatten hebben om mee aan de slag te gaan. 

Situatie: In een bar met vrienden, we hebben net een ronde bier besteld en zitten in een hoekje aan de tafel. 

Gedachten: Volgens mij ga ik straks ontzettend in paniek raken en kan ik geen kant op. Misschien word ik wel gek en ga ik wild om me heen slaan en zet ik mezelf erg voor schut. Ik wil weg hier, maar als ik dat doe geef ik toe aan mijn paniek probleem. 

Gevoelens: Mijn hartslag is verhoogt, mijn handen zweten en ik heb een gespannen gevoel op mijn borst. Mijn armen en benen tintelen. 

Alternatieve (meer realistische) gedachten: Het zou best kunnen dat ik straks in paniek raak, maar dat geeft helemaal niet. Je kant even naar buiten lopen om een luchtje te scheppen. Ik kan het ook gewoon even melden dat ik me niet lekker voel en misschien wat paniekerig ben; dit schept een open en vertrouwelijke sfeer voor mezelf. De angst om controle te verliezen is een angst en zal niet echt gebeuren. Ik kan weggaan, maar waarschijnlijk waait het straks weer over. 

Gedrag/handeling: Ik concentreer me op mijn ademhaling en vertel degene met wie ik ben dat ik me erg gespannen voel. Ik vraag een vriend van me om even mee naar buiten te komen, hij kalmeert me en ik voel me begrepen. Ik let nog even op mijn ademhaling maar ik voel dat de paniek weer wegzakt. Ik blijf waar ik ben en ontvlucht de situatie niet. Het is weer voorbij gegaan. 

7. Ik zie in dat veel mensen om mij heen kampen met dezelfde klachten. Naarmate ik opener werd over mijn problemen zag ik in dat stress gerelateerde klachten erg vaak voorkomen om mij heen. Er zijn veel mensen met wie ik mijn zorgen kon delen en dat gaf een gevoel van herkenning. Er is een plek voor mij en zowel mijn goede als minder goede kanten. Ik mag helemaal zijn zoals ik ben. Het is onrealistisch om te denken dat je je altijd maar helemaal top moet voelen. In dit leven is er ook ruimte voor somberheid, angst, stress en depressie. Ik ben ook veel sceptischer geworden tegenover de altijd maar positieve foto’s op Instagram en Facebook. Het is simpelweg niet realistisch om jezelf te vergelijken met alle geweldige vakantie en reisfoto’s en lachende gezichten. Alle hashtags die ik voorbij zie komen #liveyourbestlife #feelingamazing #liveyourdream #myofficefortoday, tja ik kan me er heel erg druk over gaan maken, maar ik weet inmiddels wel beter dan dat. Het leven is soms gewoon boring en niet-zeggend en dat is ook gewoon ok. Je geeft tenslotte je eigen invulling aan hoe je iets ervaart. Een luie saaie zondag kan vreselijk zijn, omdat je je onproductief voelt. Maar je kan het ook gewoon laten zoals het is en genieten van helemaal niks. 

Al met al probeer ik meer van dit hele proces te genieten en dingen aan te gaan die mij eigenlijk heel veel angst aanjagen. Ik probeer elke dag wel iets te doen dat mij net dat beetje uit mijn comfortzone haalt. Dat doe ik niet voor iemand anders, maar om mezelf te laten zien dat ik tot veel meer in staat ben dan ik denk. Het is tenslotte tijd om mezelf echt te leren kennen en ook mijn mindere kanten te omarmen. Het hoeft van mij niet allemaal maar perfect en amazing te zijn. Je af en toe “vervelen” is ook gewoon prima. Me schijt depressief voelen is ook niks mis mee. We hebben allemaal weleens kutdagen. Verandering gebeurt niet overnight. Laten we lekker met z’n alle ons vervelen en daar vooral niet al te moeilijk over doen. 

Mentale Kermis

Het is alweer enige tijd geleden sinds ik laatst hier een update heb geplaatst. Eigenlijk schrijf ik meestal via notities of in mijn dagboek, maar waarom niet een postje op mijn blog. Momenteel werk ik voor Mr. Goodiebag; een pr-/ marketing bureau dat zich voornamelijk richt op het organiseren van blogger-evenementen. Mijn functie bestaat uit het samenstellen van goodiebags voor externe partijen. Momenteel werk ik voor een Belgische bioscoop en stel ik ladiesnight goodiebags samen. Ik doe het nu ongeveer een jaar en vind het best wel leuk. 

Een paar maanden terug ging het niet zo goed met mij. Ik werd heel depressief en had erg last van angst en paniek klachten. Het begon een beetje te escaleren tijdens een verjaardagsdiner van mijn oma in Rockanje. Ik voelde de bui na ontwaken al hangen, maar tijdens het eten barste ik in huilen uit. Ik voelde mij zo intens gespannen en angstig en kon het niet meer verbergen. Best wel een shock voor mijn familie en voor mij natuurlijk ook. Het voelde een beetje als een slechte scène uit een dramafilm. Eigenlijk was het best lekker om weer eens een potje te janken, iets wat ik totaal niet bij mezelf vind passen. Kort erna zou ik eigenlijk op vakantie gaan naar Italië, maar heb dat door omstandigheden dus maar even afgeblazen. De week erop wilde ik alsnog gaan, maar stond hyperventilerend bij de gate; slecht idee. Vanaf toen heb ik besloten naar mezelf te luisteren en niet meer over mij grenzen heen te gaan. 

In Mei ben ik met antidepressiva gestopt. Ongeveer een jaar heb ik escitalopram geslikt tegen angstaanvallen en een lichte depressie. Eigenlijk wilde ik helemaal geen medicatie slikken, maar het voelde destijds alsof het niet anders kon. Het nam al mijn energie in beslag en ik durfde steeds minder te ondernemen. Destijds zat ik in een relatie waar ik vrij onzeker over was geworden. We woonde samen en waren beide vrij onzeker over ons eigen leven. We wisten niet zo goed wat we met onszelf aanmoesten, laat staan wat we met elkaar aanmoesten. Van de situatie werd ik erg besluiteloos wat dus uiteindelijk resulteerde in een soort rare breakdown. 

Toen ik eenmaal aan de medicatie was begonnen ging het in het begin veel slechter. Ik vloog echt tegen alle muren op en liep een beetje verdwaast met mij ziel onder mijn arm over straat. Ik was me er niet van bewust dat de medicatie de situatie eerst nog 10 keer erger kon maken dan het al was. Ik weet niet heel veel meer van die tijd, ik denk dat het al met al na 3 maanden een beetje zijn werk ging doen. Ik voelde me wel prima, niet super, maar goed genoeg om dingen te ondernemen. Mijn relatie ging steeds slechter en is uiteindelijk gestrand. Jammer, want we paste in principe best goed bij elkaar. Het was een typische vorm van verkeerde timing. Achteraf gezien waren er heel wat obstakels die ik eerst moest overwinnen, maar de relatie was daarvoor wel een eye-opener. Ik dacht dat ik niet jaloers kon worden, maar het tegendeel is bewezen. Vond mezelf op een gegeven moment heel vervelend. 

Enfin relatie uit, weer thuiswonend en een kleine hartenbreuk, maar al met al ging het wel. Ik besloot de medicatie uiteindelijk weer af te bouwen, omdat ik niet meer afhankelijk wilde zijn van een medicijn. Ik leerde een jongen kennen via Tindr en wilde kijken of ik nog een beetje in de markt lag. Het was een gezellige Duitse jongen met ambitie, even oud als ik en een leuk huisje in Zuid. We zagen elkaar wekelijks, maar ik merkte al snel dat ik nog niet over mijn ex heen was. Na een maandje of 3 besloot ik het gewoon eerlijk te zeggen: sorry maar dit wordt hem niet denk ik. Ook merkte ik dat het stoppen met de medicatie toch wel een impact op mij heeft gemaakt. Er was niet echt meer echt een vangnetje en voelde soms echt mega kut. Ik begon steeds vaker en heftiger paniekaanvallen te ontwikkelen en durfde op een gegeven moment niet meer met mensen te zijn of op openbare plekken te zijn. Ik besloot zowel naar een psycholoog als een haptonoom te gaan; alle zijlen bij. De psycholoog leerde me dat ik last had van chronische stress. Hij meldde dat mijn sympatische zenuwstelsel continu actief is, waardoor ik verhoogde stress en angstklachten ervaar. Zijn duidelijke uitleg van de werking van het autonome zenuwstelsel zette mij op een geheel andere manier aan het denken. Ik begon mijn vage lichamelijke en geestelijke klachten meer te zien als een oorzaak van een gebrek van ontspanning. Ineens zag ik in hoe hectisch en gestresst mijn leven eigenlijk in elkaar zat. Plots zag ik dat ik continu bezig was met het leven in het verleden en in de toekomst en dat het nooit goed genoeg was. Ik was onwijs perfectionistisch, ging om een minder gezonde manier met stress om en er was weinig ruimte voor ontspanning. 

Ik heb mijn patroon aangepakt een de focus verlegd. Uitgaan en drinken maakte plaats voor rust en ontspanning. Meditatie, wandelen en op tijd naar bed gaan begon ik meer en meer in te lassen in mijn dagelijkse routine. Zo heb ik Headspace ontdekt, geweldige app. Als het lukt mediteer ik 2 keer per dag, ‘s ochtends en ‘s avonds voor het slapen gaan. Het is niet echt een instant relief, maar ik merk dat het een soort ritueel van me wordt. Ik ben mij veel bewuster van mijn gedachten en welke invloed dit heeft op mijn gevoel. 

Waar ik nu nog voornamelijk mee zit is een soort continue gejaagdheid door mijn lijf als ik op mijn werk zit. Het is iets wat ik nog steeds negatief interpreteer. Ik merk dat ik me daar heel erg op kan focussen en druk om kan maken. Meestal helpt het wel om het even van me af te schrijven en het zodoende een plekje te geven. Het uitspreken naar iemand werkt meestal ook wel goed. 

Het is een mentale kermis, maar ik leer er ook ontzettend veel van. Het is soms belangrijk om aandacht te besteden aan jezelf en om alles even op een rijtje te zetten. Eigenlijk is het achterstallig onderhoud :) 

Ik sta paf

Ik sta paf. Paf, wat een woord. Komt normaal niet in mijn vocabulaire voor, maar het typeert wel heel goed het gevoel wat ik de laatste tijd door mijn lichaam voel. Dat paf staan begint meestal bij een simpele gedachten die opkomt als ik nadenk over de wereld en de positie die ik inneem op deze aardbol. Paf begint meestal in mijn hoofd en zakt daarna een beetje naar beneden, en blijft meestal hangen in mijn schouders en op mijn borst. Ik hoef trouwens niet altijd te staan om paf te voelen. Het gebeurt ook wel eens ‘s avonds in bed, of onverwachts tijdens een dagje werken. 

Paf lijkt soms wel heel mijn hoofd en lichaam over te nemen en kan mij bijna obsessief laten nadenken over wie ik ben en waar dit leven nou eigenlijk allemaal om draait. Het laat mij in beweging komen, omdat dit vaak helpt om die energie een beetje te kanaliseren. Ik heb gisteren een nieuw woord geleerd die het rare gevoel en daarbij die overweldigende gedachtes omvat, namelijk: existentiële crisis. Inmiddels moet ik erg afgetraind zijn als het surfen over internet daadwerkelijk een lichamelijke training zou zijn. Ik soort regelmatig lot/leeftijd genoten die het gevoel en ervaringen kunnen delen. 

Het woord depressie speelt vaak door mijn hoofd, maar echt depressief voel ik me niet. Angstig wel, dat vloeit vaak voort als ik bang ben geen grip op de situatie te hebben. Ik ben ervan overtuigd dat deze zogenaamde crisis de functie heeft om mij voor te bereiden op het volwassen leven. Het houd me als het ware een grote spiegel voor en laat me nadenken over mezelf en hoe ik wil zijn als persoon. Aan de ene kant verlang ik naar het emotioneel onbezorgde leven die ik altijd heb gehad, maar aan de andere kant weet ik heel goed dat volwassen worden niet een of ander magisch moment is in een mensen leven. De ene dag ben je kind en het andere dag volwassen, zo werkt het niet. 

Ik ben niet bepaald in love with paf, maar het enige wat ik kan doen is doorademen, doen wat ik leuk vind en goed voor mezelf zorgen. 

Sociale dru(g)(k)

Eergisteren heb ik mijn diploma dan eindelijk opgehaald. Dat ging niet zonder slag of stoot aangezien ik dezelfde ochtend nog in het ziekenhuis lag.

Twee weken geleden heb ik plots een keelontsteking gekregen welke nogal heftig was. Hier heb ik netjes antibiotica voor geslikt en is toen eventjes weggegaan om twee dagen later weer keihard terug te komen. Na een week helse pijn en dokter bezoeken kon ik de pijn van mijn dicht beknelde keel niet meer aan en besloot naar de eerste hulp te gaan. Ik kon mijn mond nauwelijks open doen maar het was al duidelijk voor de arts te zien dat een ziekenhuis bezoekje wel op z'n plaats was. 

Ik werd verzocht om naar het Dirksland ziekenhuis te gaan om daar mijn keel te laten onderzoeken. Eenmaal aangekomen moesten wij enige tijd wachten op een vrouw die ons in eerste instantie niet eens opmerkte. Na wat korte onderzoekjes was het duidelijk dat mijn antibiotica beter door het infuus kon gaan, aangezien ik niks meer door mijn keel kreeg. Na weer een lange tijd wachten werd ik geholpen door een KNO arts die besloot mij een nachtje te houden. Zo gezegd zo gedaan en dat is maar goed ook want ik voelde de pijn heel snel wegtrekken. 

De dag erna was ik dus in staat om naar Amsterdam te rijden om mijn diploma op te halen. Samen met zeven andere leerlingen kregen wij ieder een korte toespraak over onze tijd op school. Na afloop werden wij verzocht onze afstudeer hoeden de lucht in te gooien voor een foto momentje. Wat best grappig was aangezien we in een klaslokaal stonden en precies 1 meter hoogte hadden om te gooien. 

Ik ben nu dus een afgestudeerd leisure manager (vrije tijd manager) en moet nu dus kijken wat ik met de rest van mij leven aan wil. Ik heb werkelijk geen idee, buiten het feit dat ik het wil gaan maken in iets. De drang om het te maken hoort denk ik bij de 21e eeuw waarin wij leven. Het voortdurende streven naar het stellen van doelen is een lichte obsessie geworden voor me. Zelfs de stilte die het afstuderen met zich mee het gebracht brengt mij geen rust. In mijn hooft ben ik continu bezig met het zoeken van een nieuwe uitdaging en het hoogst haalbare zoeken wat in mij zit. Al praktiseer ik vandaag de dag veel zelfontwikkeling en ben ik op zoek naar de rust in mezelf, het weerhoudt mij er niet van om mezelf te belasten met onnodige zorgen en problemen. 

De komende tijd probeer ik het begrip "tijd" even los te laten om mezelf meer ruimte te geven voor het maken van concrete en realistische plannen, omdat ik geen overhaaste beslissingen wil maken. Ik probeer even te kijken wat ik nou echt wil. 

Nooit gedacht, maar het is toch bijna zover!

Ik kan het haast zelf niet geloven, maar ik ben bijna afgestudeerd. Ik heb aanstaande donderdag mijn scriptie verdediging en dan zit het er echt op. Alle moeite en inspanning die ik de afgelopen maanden heb geleverd begint nu dus toch zijn vruchten af te werpen. Ik heb wat afgevloekt de afgelopen maanden. Ook heb ik meerdere malen mijn laptop bijna het raam uit gebonjourd. Het was een hele strijd wat veel discipline heeft gevraagd. Het was vooral het gevoel alsof ik continu op het verkeerde spoor zat en alsof ik een profiel werkstuk aan het schrijven was. Ook kreeg ik steeds het gevoel dat ik het simpelweg gewoon niet snapte. Maargoed dit alles is bijna geschiedenis. 

Het enige wat ik nu een beetje ervaar is dat alle deuren voor mij open gaan en dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Ik wil erg graag op reis maar heb alleen geen idee waar naartoe. Ik zit te denken een grote wereldkaart te kopen, deze op mijn muur te hangen en een beetje gaan uitzoeken welke landen mij het meest leuk lijken om te bezoeken. Er is niet iets specifieks wat mij op dit moment aantrekt. Mijn gevoel zegt op een of andere manier wel dat ik erg graag weer terug wil naar de Verenigde Staten. Ik heb daar een jaar op high school gezeten in 2008 en wil erg graag mijn vrienden en gast familie opzoeken. Ik wil dan alleen wel wat meer zien dan alleen Boise. Misschien kan ik het combineren met een leuke westcoast trip of een Route 66 trip. Ik mis het gekke Amerika echt wel een beetje. 

Morgen ga ik een vlog filmpje opnemen voor Mr. Goodiebag waarbij ik een goodie bag zal "unboxen" welke vervolgens wordt verloot op de Facebook pagina. Mr. Goodiebag wordt gerund door twee vrienden van mij: Alwin Jager en Nikolai Slisser. Afgelopen zondag organiseerde zij een proefparade, waarbij bloggers de mogenlijkheid kregen nieuwe luxe producten te proberen en mee naar huis te nemen. Ook kregen deze bloggers de mogenlijkheid andere soortgenoten te leren kennen. Mij heeft het in ieder geval geïnspireerd om vandaag een blog te schrijven en morgen dus een vlog op te nemen. Ik vind het erg leuk om creatief bezig te zijn, dus als ik daar iemand een plezier mee kan doen doe ik dat graag. 

Als je ooit een scriptie moet schrijven dan...

Ben je de sigaar, de pineut, de sjaak. Ik wens het niemand toe, want je komt jezelf tegen op een manier dat je denkt, ik lees liever de bijbel of de Koran. Ik heb er geen zin meer in en dat had ik 2 maanden geleden al niet. Wacht even, de studie die ik doe, was dat ooit een vrijwillige beslissing geweest? Ooit wel, maar daar kom ik nu op terug. Wat een verschrikking. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Een uitspraak die waarop ik had gehoopt nooit te hoeven gebruiken maar ik doe het toch. Een scriptie schrijven staat gelijk met het beklimmen van de Mount Everest. Geen grappen. Het is echt killing als het gaat om discipline, punctualiteit, sociale leven en eigenwaarde. 

Bah bah bah. Zodra ik mijn scriptie haal hoor je een hele harde gil ergens uit zuidoosterlijke richting. Dat ben ik die rechtstreeks door de draaideuren van Inholland loopt. 

Leuk is anders. 

Ben jij een puzzel of een doek?

Hoi, vraagje. Ben jij een puzzel of ben jij een wit doek? Rare vraag he? Maar toch? Ben je een puzzel of een wit doek? Let me explain. 

Een puzzel bestaat uit velen stukjes. Het is aan jou om de puzzel weer compleet te maken. Je pakt een stukje en probeerd het op een logische manier te plaatsen zodat het past bij de rest van de stukjes. Steeds wordt de puzzel meer compleet en uiteindelijk? COMPLEET! Maar…..De puzzel was ooit al compleet. Het is alleen verdeeld in vele kleine stukjes. Het was aan jou om deze stukjes bij elkaar te passen. Vergelijk dit met een leven. Vele mensen denken dat het leven al geschreven staat in de stenen. Dat het leven niets meer is dan bepaalde puzzelstukjes in elkaar te passen om zodoende een volledige puzzel in elkaar te flansen. 

Ben jij misschien een ongeschreven wit doek? Alles wat je om je heen ziet zijn de kleuren die je op je doek kan gebruiken. Beetje blauw hier, beetje geel daar. Je maakt het doek extra spannend door er wat paars doorheen te gooien. Je maakt het wat extra ordinair door er nog wat roze heen te gooien. Maak niet uit het is jouw doek. Je kan kiezen om een klein doek te nemen. Alleen kan je dan wat minder verf gebruiken. Niet erg hoor! Mona Lisa is er erg groot mee geworden. Of je kan ervoor kiezen om een groter doek te nemen. Meer verf, meer plezier! Uiteindelijk maak je de nachtwacht. Het is hoe jij tegenover het leven staat. Stel je je groot op? Dan heb je een groot doek. Een groot doek kan meer verf aan, en je kan daardoor een groter schilderij van je leven maken. Ben je misschien een klein doek? Dan doe je het toch met wat minder verf? Of misschien heel veel verf op een klein doek? Mooi is anders, maar wie weet dat mensen het mooi gaan vinden. Je kan het altijd proberen, je doek aanpassen kan altijd nog. Je hebt in ieder geval veel meer mogelijkheden dan een puzzel. Of je moet ervoor kiezen om een emmer verf over je puzzel te gooien, maar dan raakt het einde zoek. Hoedanook, een puzzel of een doek. Het is passen en meten. Je kiest voor je eigen geluk. 

Inholland? Run for your life zul je bedoelen!

Dit is voor mij de druppel. Ik heb 4 jaar lang geroepen dat het allemaal wel  mee viel op Inholland, en dat de communicatie misschien niet top was en de kwaliteit misschien soms niet optimaal was, maar dit slaat werkelijk alles. 

Ik zit in het afstudeertraject van leisure management en doe hard mijn best om zo snel mogelijk van deze school af te zijn. Helaas kreeg ik een F (fail) voor mijn eerste plan van aanpak. Ik moet zeggen, de eerste paar feedback rondes met mijn begeleider waren "oké", ik kreeg niet echt de indruk dat ik goed gestuurd werd, maar het kon ermee door. Mijn laatste feedback ronde kreeg ik echter het advies het even helemaal anders aan te moeten pakken en mijn onderzoek een andere richting op te sturen. Afijn, ik weer een ander logisch verhaal en probleem gemaakt, waar ik zeker wel een afstudeer scriptie van kon maken. In het handboek stond aangegeven dat je het plan van aanpak naar de afstudeer begeleider en de afstudeer commissie moest sturen.  Eigenlijk precies hetzelfde als de eerste keer dat ik het moest inleveren. Na een week gewacht te hebben kreeg ik een nogal vreemde mail van mijn afstudeer begeleider, waarin stond dat mijn tweede lezer nooit mijn documenten heeft ontvangen. Echter was nergens, ook de vorige keer niet, aangegeven dat de documenten ook naar de tweede lezer gestuurd moest worden, omdat deze variëren.  Ik stuur een nogal verontwaardigde mail naar mijn begeleider en mijn vorige tweede lezer, met mijn documenten netjes bijgevoegd en de uitleg dat er iets mis gaat in de communicatie. Kort daarna kreeg ik een vrij arrogante mail terug van de tweede lezer met daarin dat het niet gaat om de communicatie van de school, maar om de studenten die niet goed lezen. Ik zou namelijk mijn documenten ook ingeleverd moeten hebben bij de afstudeer commissie. "Het is je eigen schuld en ik ga het niet redden om je document binnen twee weken na te kijken. Legaal gezien moeten we je door laten gaan met afstuderen, maar je begrijpt natuurlijk zelf ook wel dat de tijd die je daarvoor hebt steeds kleiner wordt". OK, WACHT EVEN! Dus eigenlijk zeggen jullie nu dat dit mijn eigen domme schuld is? Volgens mij heb ik de procedure nauwlettend opgevolgd, en heb ik mijn documenten netjes opgestuurd naar de afstudeer begeleider en de afstudeer commissie. Ik heb dit zwart op wit staan en heb zelfs een bevestiging gekregen dat het in goede orde is ontvangen. Het is niet alleen zo dat de lat van het afstuderen onrealistisch hoog is gelegd, maar de communicatie en begeleiding is er ook op achteruit gegaan. Vervolgens krijg je een spuug in je bek en wordt er gezegd dat het allemaal je eigen schuld is. 

Sorry maar ik ben er he-le-maal klaar mee. Op zo'n manier word het een berg die simpelweg niet te klimmen valt. Maar ach, wat kan je doen, we moeten maar beter "lezen". A bloody shame is het!

Ik heb het heet

Djiezus krijst ik sta echt in de fik hoor. Ik krijg griep, want ik gloei als de kachel van je oudtante. Ik heb een sterk vermoede dat het komt door het slopende weekend wat ik weer achter de rug heb. Vrijdag heb ik gewerkt, ik lag uiteindelijk 8 uur een keer op mijn nest. Zaterdag ben ik uit geweest, en lag er zeker niet eerder in dan vrijdag. Op zo'n avond drinken wij de drankjes als water, en beseffen wij dat pas als we de volgende dag wakker worden met een kop alsof er drie keer een F16 is ingevlogen. Spijt? Nee dat niet, alhoewel ik nooit mijn balans op mijn Rabo App onder ogen durf te zien. Ik besef me ook altijd weer dat de avond een soort van zeefdruk is van alle andere avond in de Reguliers Dwarsstraat. Erg veel nieuws gebeurt er niet, het zijn meestal dezelfde gezichten met dezelfde onpersoonlijke, soms/meestal verwaande, gezicht uitdrukkingen. Het is een soort wereldje waarin je word opgezogen en moeilijk uitkomt, omdat het altijd wel een veilige haven is om op terug te vallen. Echter ben ik tot de conclusie gekomen dat ik de liefde daar nu niet, volgende week niet, en hoogstwaarschijnlijk nooit ga vinden. Ik heb er toch altijd het gevoel dat indirect iedereen een keer met elkaar heeft gehad, en dat hoeft voor mij niet. Maar Laszlo, daar gaat het toch helemaal niet om als je uit bent? Nee, maar het is toch jammer als je 40 bent en het daar beneden volledig versteend is. Ik vind het sowieso een hypocriete uitspraak, want iedereen is wel op zekere hoogte opzoek naar een "verzetje" op een uitgaans avond. Eeeh, niemand zei daar toch wat over? O nee, sorry.

Ik ben nu ook begonnen met afstuderen, en wil nu al met laptops en boeken gaan gooien. Dit word echt de climax van alle school ellende die ik de afgelopen jaren heb doorgemaakt op Inholland. Mijn doel is om klaar te zijn in Januari, zodat ik lekker weer op reis kan. Voorlopig even studeren laten voor wat het is. Misschien ga ik wel nooit meer studeren, ik weet het nog niet. Net als jij niet weet of je het gas wel goed hebt uitgezet in de keuken. Dat weet je gewoon niet. 

Benne weer blij om thuis te zijn

Ben nu weer een weekje thuis, eerlijk gezegd heb ik het gevoel of dat ik nooit ben weggeweest. Ik heb ook alweer gewerkt en ben dus alweer flink vertieft van het ritme switch die ik weer gemaakt heb. Zaterdag tot 09:30 in de ochtend gewerkt; after party bij de NYX. Ik heb gehoord dat ik mag afstuderen en heeft een hele hoop stress weggenomen, gelukkig. Ik heb morgen mijn eerste kring gesprek met mijn bergleider en mede afstudeerders. Ben ik eindelijk klaar met dat !KUT! Inholland. 

Ik heb mezelf ook ingeschreven bij een dansschool; Amsterdam Dance Centre, waar ik onbeperkt kan lessen. Ik volg verschillende lessen zoals ballet, jazz en hiphop. Het is erg leuk en uitdagend. Misschien heb ik het iets onderschat, want ik ren mijn benen uit mijn lijf en het huilen staat mij af en toe nader dan het lachen in de super snelle lessen. Ik kan het in ieder geval beter volhouden dan fitness. Daar wil ik na een half uur al met de apparaten gaan gooien. 

Ik ben ook begonnen met de tweede reek van het hardloop programma van mijn goede vriendin Evy. Zij gaat mij helpen om binnen een korte tijd 10 km te lopen. Het lopen gaat erg goed. Ik merk echt dat mijn conditie erg vooruit is gegaan. Hiervoor lach ik al op apengapen als ik de trap op moest lopen. Nu doe ik daar nog een salto, spagaat en flikflak bij en ben ik nog niet moe. Het heeft dus echt wel goed geholpen. Ik gebruik Nike+ running app erbij om mijn afstanden bij te houden. Ik heb laatst zelfs een Challenge gewonnen om binnen 2 weken 30 km te lopen :D 

k heb trouwens van mijn kledingkast een heuse white board gemaakt waar ik aantekeningen op kan maken voor mijn afstudeer scriptie. Ik zet daar ook meteen wat creatieve ideeën op voor "wie-weet" leuke projecten in de toekomst. Ik wil wat meer gaan doen met fotografie en film. Ik ben nu even een thema aan het verzinnen waarop ik me wil gaan focussen, ideeën zijn altijd welkom!  

Oke, nou ik ga wat met mijn dag doen tjuus! 

Hou je bek!

Mensen kinderen,

God mag ik danken dat ik bijna klaar ben hier in Orcet. Ik zit armoedig op een bierkratje achter de bar op mensen die niet gaan komen. Ik zit aan glas water nummer 4, omdat ik de neiging heb veel water te drinken als ik mij verveel, wat op zich niet een slechte eigenschap is. Vanmorgen was bij mij een goed humeur erg ver te zoeken, en kon kinderen daadwerkelijk doden met mijn blik. Niet alleen mijn motivatie is weg, maar ook mijn creativiteit. Ik was tot de spontane beslissing gekomen om te gaan jeu de boulen met de kids. Na een half uurtje wilde ik zelf de kinderen richting het balletje gooien. De jongens hadden gewonnen, de meisjes waren betreurd, mij deed het helemaal niets. 

Het feit dat het raar staat dat mijn hoofd niet eens boven de bar uitkomt op dit moment doet mij net zo weinig. Ik zit lekker op een krukje, achter mijn computer in de hoop dat de uren voorbij vliegen. Ik zit wat kinderen voor kinderen te neuriën. Ik denk even aan de tijden dat ik nog heel klein was. Mijn moeder zei altijd tegen me dat ik een ondeugend kind was met mijn blonde lange manen. Ik deed, net zoals nu eigenlijk, altijd wat ik zelf wilde. Animatie op een camping had ik daarom ook niet echt nodig. Ik animeerde mezelf wel. Soms denk ik, terwijl ik de kinderen aan het entertainen ben, wat ben ik toch eigenlijk een neppe nicht. Een beetje net doen alsof ik kinderen leuk vind. Ik vind kinderen helemaal niet leuk. Ik vind kinderen vies, ze hebben snottebellen, laten scheten en lachen daarom, doen gemeen tegen elkaar en zeggen eerlijk wat ze denken. En dat irriteert me nog het meest. Als een kind zegt: "Zo jij hebt een dikke buik", mag je ze niet van god tackelen of een bal expres tegen hun hoofd aan schoppen. Je moet dan lief blijven lachen en net doen alsof je het heel schattig vind dat zo'n klein manneke dat zegt. Nou ik heb nieuws, ik vind jou een stom rotjoch en ik hoop dat je straks heel hard van je step af valt! Dan zet ik mijn glimlach op, neem een huppel en ga ik door met mijn leven. 

Maar het zijn niet alleen kinderen waar ik mij aan stoor hoor, nee nee, ouders hebben er ondanks hun leeftijd ook een flink handje van. Zo ben ik meerdere malen met stomheid geslagen wat ze allemaal uitkramen. Het is af en toe net een slechte Flodder film die zichzelf hier manifesteert. Zo heb ik meerdere malen een ouder tegen hun kinderen horen zeggen: Nee meid, je hoeft niet te douchen hoor, spring maar lekker in het zwembad. In het begin dacht ik dat ik het misschien verkeerd hoorde. Tot mijn spijt was dat niet het geval. Zo heb ik ook een keer een ouder horen zeggen, wat geheel tegen mijn geloof, traditie, gebruiken en opvoeding in is, nee kies nou geen waterijsje maar een echt ijsje, een Magnum ofzo. Ik begon erom te lachen, maar ik werd aangekeken alsof ik gek was. Je treft hier ook menig peuk-in-muil-ouder achter de buggy, wat mij tevens vult met woede. Je ziet dan ook veel ongemakkelijke of kwade blikken hun kant op gaan. Het liefst gooi ik een emmer ijswater over zulke mensen heen. 

Waar ik me ook heerlijk aan heb kunnen ergeren is de o zo aardige Claude, de Fransman van 60 die op een timide manier niet uit zijn engelse woorden kwam. Hij begon altijd een gesprek met mij op momenten dat ik die niet zo graag wilde. Op momenten dat ik een skype gesprek aan het voeren was met een vriendin of een boek aan het lezen was. Het duurde af en toe (ik heb geteld) 40 seconde voordat hij op het woord kwam die hij zocht. Het kwam ook regelmatig voor dat hij na een minuut zei: "nee laat maar, ik kom er nog wel op". 

Ik heb nog nooit zo genoten van wandelingetjes in mijn eentje. Ik ben al 6 keer naar een Maria beeld boven op een berg gelopen, omdat ik dan echt even alleen was. Geen gillende kinderen om mij heen die wat van mij moesten. Ik kon echt genieten van het uitzicht. Ik heb ook menig keer de meest beroemde sound of music scène nagespeeld toen ik de grasheuvel opliep naar het beeld toe. Natuurlijk wel 10 keer gecheckt of er echt niemand in de buurt was die mijn tafereel kon zien. Toch jammer als je "The hills are alive" inzet en er staat een groepje toeristen naar je te kijken. 

Oke ik ga weer even verder met waar ik mee bezig was….wat was dat ook alweer…….

"Fucking Flies"

Het is vandaag zondag 28 Juli en ik ben aan het "werk" in de bar op de camping. Ik zit eigenlijk nagenoeg te computeren en gezellige praatjes aan te gaan met de gasten. Ik heb zojuist het nummer starship van Nicki Minaj opgezet, omdat de kinderen die daar een dansje op dede afgelopen vrijdag het graag nog een keer wilde doen. 

De man schuin tegenover mij probeert in zijn beste engels te vertellen over zijn vroegere avonturen in Australie. Hoe hij moest lachen om hoeveel het woord "fuck" gebruikt werd door "the ruwde people". Ik knik gewoon netjes ja en lach er een beetje bij. Vorige keer toen ik zei, je ne comprends pas, kreeg ik een uitleg van een half uur. 

Ik heb een countdown op mijn computer gedownload, welke mij laat zien wanneer ik weer naar huis kan:D Er staat nu 27 dagen. Ik heb inmiddels wel toegegeven aan de rust van de omgeving en de hysterie van de kinderen. Af en toe sluit ik mij gewoon even op in mijn hok. Of ik stap even op de fiets of wandel even een stukje. Ik zo nu en dan ook tegen de kinderen dat ik nu even geen tijd heb en verzoek ze dan even lekker buiten te gaan spelen. Zoals nu. "Heb jij skype? Heb jij Facebook? Heb jij Instagram?" Nee, meiden, dat heb ik niet. "Jawel, want je hebt daar een icoontje van skype staan". Ja maar ik gebruik het niet. "Waarom niet?". Ik moet weer even verder jongens!

Barwerk

Bonjour tout le monde,

Het is vandaag 23 juli 2013 16:07 en ik zit op het terras mijn dienst uit te zitten. Ik werk tot 18:00 en heb daarna weer 2 uur pauze. Vanmiddag eindelijk even de camping af geweest met mijn collega. We zijn naar de Mac Donalds gegaan en even naar de Intermarche. Soms moet dat even, anders draai je compleet door. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Ik word ook continu aangevallen door die irritante vliegen, erg prettig. Als middag activiteit voor de kinderen hebben we een volleybal wedstrijd gehouden in het water. Het is hier zo verschrikkelijk warm (zonder klagen) dat de beste uitkomst echt water spelletjes zijn. Deze zijn immers ook het leukst. Ik heb vanmiddag ook meteen even een nieuwe crème gehaald tegen de huidirritatie die ik krijg van chloorwater en volgens mij heloot het aardig. 

Na de zoveelste keer dat mijn collega aan mij vroeg of de dochter van de camping eigenaar niks voor me is heb ik hem maar duidelijk gemaakt dat dit niet het geval is en dat meisjes op dat gebied ziezo niks voor mij zijn. Hij keek mij stomverbaasd aan en geloofde niet wat ik zei. "Ik geloof je niet, bewijs het!". Tja, ik doe het je maar niet aan dacht ik. 

Eind van week 3

Hallo lezers,

Ik zit momenteel op het terras van de bar waar ik vandaag de hele dag moet werken. Ik heb alle tafels afgestoft, de vaat gedaan, de vriezer ramen geboend en het fust weggebracht. Het is stil, heel stil hier bij de bar. Dat is het eigenlijk altijd. Een dag bar staan is niet heel spannend, maar wel een luizenbaantje. Het is letterlijk geld verdienen met Facebook bijhouden en nieuwe recepten opzoeken voor het avondeten. 

Ik ben vandaag om 8.30 opgestaan om in de vroege morgen te gaan hardlopen. Evy, mijn digitale sportcoach, heeft mij er weer doorheen gesleept. Voordat ik begin met hardlopen wil ik het liefst mijn loopschoenen door het raam gooien, achteraf voel ik me alsof ik de olympische spelen gewonnen heb. Het zweet wat daarna via mijn rug naar beneden glijd geeft die extra kick aan het einde. Ik ben ook op mijn voeding aan het letten, dus het gaat allemaal goed. 

Het enige nadeel van deze camping is dat het redelijk ver van alles vandaag ligt, althans, als je geen auto hebt. Ik heb alleen een fiets hier die ik liever laat staan, omdat ik het gevoel heb dat mijn kont het niet overleefd. Als ik al ergens heen ga is dat omdat Julien, mijn collega, mij ergens heen brengt. Ik vind het ook zo wat om telkens te vragen of hij me ergens heen kan liften. Gelukkig biedt hij het meestal zelf aan. Ik zou niet zo snel nog een keer kiezen voor een camping die zo ver van de bewoonde wereld afligt, mits ik een auto tot mijn beschikking heb. 

Afgelopen vrijdag de eerste camping kinder show gepresenteerd. Het was erg geslaagd en de kinderen waren erg enthousiast. "Kunnen we jou misschien inhuren als au pair?" heb ik meerdere malen gehoord na de show. Ik glimlach dan en zeg heel enthousiast: "nee". 

Tot de volgende keer!

Week 1 op de camping

Ik ben al bijna een week op de camping waar ik deze zomer werk. Ik heb zojuist een aantal kilometer gewandeld richting Le Roche Blanche, een plaats verderop die te bereiken is door kronkelwegen en beekpaatjes te volgen. Mooie view maar ook een goede work-out. Ik moet nog steeds, hoe zeg je dat netjes, wennen aan de kinderen hier. Het ironische van dit alles is dat ik normaal gesproken helemaal niet met kinderen over weg kan. Ik vind de meeste stinken, vervelend, brutaal en te druk. Er zitten er een paar bij die ik heel erg leuk vind. Die zijn meestal grappig zonder dat ze het door hebben. Er zitten er echte ook een paar bij die ik het liefst onverwachts een duwtje geef het zwembad in of stiekem even knijp als mama niet kijk. Nee hoor, ik hou me in, zo ben ik niet. 

Er zitten trouwens ook ouders bij die ik soms met open mond van verbazing aanstaar. Het lijkt af en toe wel of dat een camping een verzamel plaats is van, hoe zeg je dat netjes, zeer uitzonderlijk uit ziende mensen. Ze nemen het meestal niet zo nauw met hun eigen verschijning. Kijken meestal niet twee keer in de spiegel na het tanden poetsen, zodat de aangekoekte randen de hele dag in de mondhoeken blijven broeien. Douchen? Waarom? Er is toch een zwembad? Zulke dus...

Ik wil niet zeggen dat ik smetvrees heb, nouja eigenlijk wel een beetje, maar deze mensen kennen dit denk ik niet. Zo vroeg ik laatst aan een tiener van 13, welke elke dag een magnum wit bij me komt halen (zo eentje dus) of zij het niet vervelend vond dat ze elke keer naar het douche hok moest lopen om een douche te nemen. Nee hoor! Zei ze. Die gebruik ik zelden. Ik ga meestal gewoon in het zwembad. Ik vind douchen zonde van het water. Oja, juist ja. 

Het is inmiddels 3 dagen geleden dat ik in het zwembad ben geweest. Ik heb ervan gemaakt dat ik allergisch ben voor chloor, wat overigens ook zo is. Ik zat ook meteen weer onder de uitslag. Weet niet of het door het chloor kwam ;)

Oke, dit was het even voor vandaag. Ik ben lekker vrij en ga daar nog even van genieten. Ik ga me ook nog even ergeren aan het skateboardende kind van 9 die zo'n leuke lok heeft die hij constant uit zijn gezicht zwaait. Daarbij heeft hij ook een chagrijnig smoelwerk. Ik hou me in om niet mijn schaar te pakken en gewoon die bloody lok eraf te knippen. Maar zo ben ik niet. 

Groetjes.