Tumgik
#poesía contra la depresión
nuriaverde · 7 months
Text
Sentirme bien. Pecho frío
Pecho Frío Nunca fui Pecho Frío sólo cuando me interesó,  de emociones volátil,  me como un dátil y me rio.   Tienes algunas de mis novelas en Wattpad. Tweets by nuriaverde Si me sigues, te sigo.
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
capsulas · 1 year
Text
¿Te gustaría leer más libros pero no tienes mucho tiempo?
¿Te aburren las novelas largas y densas que te hacen perder el interés? Si es así, te tengo una buena noticia: hay muchos libros de menos de 100 páginas que son fáciles de leer y que te pueden aportar mucho valor.
En este post te voy a recomendar 10 libros cortos pero intensos que puedes leer en una tarde o en un viaje. Son libros de diferentes géneros y temáticas, pero todos tienen algo en común: son obras maestras de la literatura que te harán reflexionar, emocionarte y disfrutar.
Estos son los 10 libros que te propongo:
El Arte de la Guerra, Sun Tzu: El libro más antiguo y famoso sobre estrategia militar, escrito hace más de 2000 años por un general chino. Sus enseñanzas son aplicables tanto al ámbito bélico como al empresarial, político o personal.
Rebelión en la granja, George Orwell: Una novela satírica que narra cómo los animales de una granja se rebelan contra sus dueños humanos y establecen una sociedad igualitaria. Sin embargo, pronto surgen las diferencias y las traiciones entre los líderes, que corrompen los ideales del socialismo.
El principito, Antoine de Saint-Exupéry: Una fábula mítica que cuenta las aventuras de un niño que vive en un pequeño planeta y que viaja por el universo conociendo a diferentes personajes. Una historia llena de poesía, humor y sabiduría sobre la amistad, el amor y el sentido de la vida.
El árbol generoso, Shel Silverstein: Un cuento infantil que relata la relación entre un niño y un árbol del bosque. El árbol le da al niño todo lo que necesita a lo largo de su vida, desde frutos hasta madera, pero el niño nunca se muestra agradecido ni feliz. Una lección sobre el altruismo y el egoísmo.
La guillotina de Simone van der Vlugt: Un libro histórico que cuenta la vida de una joven francesa durante la revolución francesa y su encuentro con el temible instrumento de ejecución.
Otros libros que también puedes contemplar son:
La Biblioteca Secreta, Haruki Murakami: Una historia fantástica sobre un niño que se pierde en una biblioteca misteriosa y tiene que enfrentarse a sus propios miedos y recuerdos.
Y cada mañana, el camino a casa se vuelve más y más largo, Fredrik Backman: Un relato conmovedor sobre un anciano que sufre alzhéimer y su nieto, que intentan conservar sus recuerdos compartidos antes de que se borren para siempre.
El Tapiz Amarillo, Charlotte Perkins Gilman: Un relato psicológico que describe la angustia de una mujer que sufre una depresión postparto y que es confinada en una habitación con un papel pintado amarillo que le provoca alucinaciones.
Memorias del subsuelo, Fiódor Dostoyevski: Una obra maestra del existencialismo que presenta el monólogo de un hombre solitario, amargado y contradictorio que reflexiona sobre su vida y su visión del mundo.
El viejo y el mar, Ernest Hemingway: Una novela corta pero intensa que narra la lucha épica de un viejo pescador contra un pez gigantesco en las aguas del golfo.
Espero que te haya gustado esta selección de libros cortos y fáciles de leer. Te animo a que los leas y me cuentes qué te han parecido en los comentarios. Y si tienes alguna otra recomendación, no dudes en compartirla conmigo.
¡Hasta la próxima!
3 notes · View notes
Photo
Tumblr media
El 15 de noviembre de 1980, el poeta salmantino Severino Tormes, en una curva de camino a Tordesillas, estrella su automóvil definitivamente. En la última confesión a su diario, fechada el mismo día, revela su decisión fatal: Tengo la sensación de haber vivido absolutamente en vano. ¿De qué me han servido los libros, la música, el amor, la poesía? Una amarga carcajada contra un árbol y otra eterna en el infierno. Quince inviernos después, Richey Edwards, letrista y guitarra del grupo galés Manic Street Preachers, desaparece tras años de depresión, anorexia, automutilación, poesía y otros desórdenes. Deja un coche abandonado cerca del puente del Severn, en Gales, y tres palabras escritas en un pedacito de papel: I love you.
Madrid, 28 de enero de 2022
34 notes · View notes
czardas23 · 6 months
Text
"La personificación del alma misma"
La poesía es un género literario que se caracteriza por ser una manifestación de los sentimientos, emociones y reflexiones que puede expresar el ser humano en torno a la belleza, el amor, la vida o la muerte por medio de la palabra. Como tal, puede estar compuesta tanto en verso como en prosa.
Tumblr media
Se caracteriza por expresar ideas, sentimientos e historias de un modo estético y bello. Una composición literaria donde se expresa artísticamente la belleza de las palabras, donde se reúnen palabras finamente seleccionadas para transmitir sentimientos de nostalgia, alegría, tristeza, amor, dolor. La palabra poesía proviene del latín poēsis, y esta a su vez del griego ποίησις (poíesis), que significa ‘hacer’ o ‘materializar’.
Tumblr media
La poesia es la puerta directo al alma de cada escirtor quien utiliza las palabras y conceptos para poder materialiar sus sentimeintos y pensamientos
En la vida existen momentos de mucho caos e incertidumbre, es inevitable; después de todo, de eso se trata la vida, de aventurarse a lo desconocido cada día. Pero esa incertidumbre se convierte muchas veces en tristeza en lugar de aventura, momentos en los que todo es sombrío y parece que la vida esta en nuestra contra. En esas ocasiones es cuando todos los problemas parecen no tener solución y nos hacemos uno con la depresión.
Es en esas profundidades cuando la poesía puede servir como el mejor antidepresivo, en esos momentos en que tratamos de describir el punto cúspide del duelo, el desanimo y la melancolía. Los versos permiten adentrarte en este mágico mundo, dejarte llevar por el dolor y así enfrentarlo; pues hacerlo algunas veces es necesario para volver a empezar, siempre recordando que luego de cada caída nos levantamos mucho más fuertes.
Tumblr media
Un poeta, aunque lo sueñe, no escribe solo para sí, su arte, como todas las artes, tiene un interés social por muy introspectivo y experimental que sea.
0 notes
bolitodequeso · 3 years
Text
Only angel - un análisis profundo
Esta es una traducción. Si compartes este post, por favor da créditos a @ialwaysknewyouwerepunk​ que es la persona atrás de este hermoso análisis. Tampoco olvides dar créditos a @bolitodequeso por la traducción, gracias <3
Hey todas, todes y todos, aquí está un análisis profundo que hice de “only angel” de nuestro bebé, Harry Styles. Quiero dejar MUY CLARO que esto es sólo mi opinión y mi análisis, partiendo de mis propias experiencias y de como he aprendido a interpretar el arte. Estudié literatura inglesa así que no estoy sacándome la información de la nada, mínimo no esta vez. Tampoco soy cis ni heterosexual, si es que eso hace una diferencia en ti leyendo este post. Y si, este post es sobre Harry siendo genderqueer. Si tu estas completamente cerrado a esta posibilidad, puedes ignorar este post y seguir checando tu tumblr. (Ignoraré anónimos que no aporten o digan nada bueno, pero estoy abierta a hablar si algo no quedó claro. Este masterpost puede ayudar con muchas preguntas también).
Usaré pronombres el/le para referirme a Harry. H ha sido llamado tanto por “el” como por “ella” por sus amigos cercanos y por su familia y parece aceptar ambos. Con la intención de dejar las cosas claras en este post, he decidido usar el/le.
Gracias a mi grupo por la lluvia ideas muy útiles, todxs ustedes son muy inteligentes les amo (y perdón Ari por traer a tema el amor de Harry por la poesía de Bukowski)
Si alguien está interesado, también hice un análisis (menos pesado) de Meet me in the hallway! (inglés pero tal vez pronto lo traduzco)
TW// alcohol, sexo, autolesiones 
Tumblr media
AHORA SI, EMPECEMOS
(introducción, hablado, extracto de Barfly) I saw this angel, I really saw an angel - vi a este ángel, de verdad vi a un ángel
Barfly, película con guion de Charles Bukowski, introduce a la atmósfera de la canción. La película trata sobre el alcoholismo, el adulterio, la violencia. La historia es en parte autobiográfica, con Bukowski representándose a sí mismo como su alter ego. Uno de los personajes principales, una adúltera, en un punto proclama que puede ver ángeles.
Los ángeles suelen ser una fuerza positiva en una historia, a pesar de ser imaginarios o aparecer en sueños. En la obra de Bukowski, "ángel" se utiliza a menudo como un término despectivo:
los perros y los ángeles no están
muy alejados de si mismos
Bukowski es conocido como un pendejo misógino -perdonen mi vocabulario- ya que le encantaba representar a las mujeres como seres inferiores que podía “conquistar” durante el sexo, etc. Era un autoproclamado "viejo sucio", reconociendo sus terribles características (que a menudo lo superaban) que son parte de él y que odia son aspectos que hay que tener en cuenta. (Bukowski luchó contra la depresión y el alcoholismo después de una infancia abusiva pero esto no justifica ningún abuso de su parte).
Mi propia interpretación de su trabajo, ya que yo aprecio su poesía porque me gusta el verso libre, el uso realista de las palabras y los temas, además de que tengo una debilidad terrible por los artistas torturados (todos tenemos nuestros defectos, ¿no?), es que era inteligente pero increíblemente autodestructivo, por lo que con cada palabra inteligente y seria que decía tenía ganas de murmurar dos que se llevaban todo entre las piernas y te abofeteaban en la cara mientras lo hacía. "¿No pueden ver a través de mi piel?, ¿No pueden ver que no soy nada?" Odio a uno mismo, autodestrucción. (apúntame porque soy ingenuo y tonto)
open up your eyes, shut your mouth and see - abre tú ojos, cierra tú boca y mira
¿Quién es “tú”? 
El público general (gp) / medios de comunicación. Abre tus malditos ojos y deja de escupir lo que crees que sabes, porque si realmente miras, veras que todas las respuestas están ahí.
"Yo" hablando de uno mismo, a quien identificaré como Harry de ahora en adelante.
that I’m still the only one who’s been in love with me - que yo sigo siendo el único que ha estado enamorado de mi 
“Yo”, H, es el único que sabe quién es él. También es una alusión al narcisismo: el "estar enamorado" se suele decir a / sobre otra persona, no a uno mismo. "conmigo" en lugar de "conmigo mismo"; la expresión natural suele ser diferente (en inglés, en lugar de decir “who’s been in love with me” la expresión más natural es “who’s been in love with myself”). Esta invertido en sí mismo, en Harry mismo. (¿Quizás H diría "me amo a mí mismo" (I love myself) si estuviera más familiarizado con lo que implica ese “a mí mismo”?)
“Que ha estado enamorado de mi”: el tiempo continuo implica la continuidad de estas emociones: cualquier otro amor / forma de atención ha sido fugaz, temporal (o eso cree él)
I’m just happy getting you stuck in between my teeth and there’s nothing I can do about it - estoy feliz de tenerte atrapado entre mis dientes y no hay nada que pueda hacer al respecto
La opinión del gp sobre Harry Styles™: mujeriego compulsivo, Hombre Agresivo en una sociedad patriarcal heteronormativa
H conteniendo con los dientes su vida, su yo, todo lo que lo convierte en él. No puede evitarlo, no puede encerrarse a sí mismo (o encerrar partes de sí mismo).
broke a finger knocking on your bedroom door, I got splinters in my knuckles crawling ‘cross the floor - me rompí un dedo tocando la puerta de tu habitación, tengo astillas en mis nudillos arrastrándose por el piso
De nuevo, CisHet Harry, un Hombre Agresivo
Básicamente H volviéndose loco tratando de derribar sus propios muros. Duele mucho tratar de averiguar qué está pasando dentro de él; tratar de luchar contra eso
couldn’t take you home to mother in a skirt that short, but I think that’s what I like about it - no podría llevarte a casa con mamá con una falda tan corta, pero creo que eso es lo que me gusta de esto
No podría llevarse ninguna de sus muchas "conquistas" a casa porque es demasiado superficial, "sucio"
Este ser no es algo que muestras en tu casa, porque se trata de sexo y de fisicalidad, así que no es algo que compartiría con su mamá, pero es algo que quiere poseer y aceptar (~ Bukowski)
She’s an angel, Only angel, She’s an angel, My only angel - ella es un ángel, solo un ángel, ella es un ángel, mi único ángel
Het Harry y su última aventura, posesivo (~ Bukowski)
Harry y el “ángel”, la “ella” que vive dentro de él
(Verso 2)
I must admit I thought I’d like to make you mine - bebo admitir que pensé que me gustaría hacerte mía
Fraseo muy ambiguo e inseguro. ¿Dónde está el macho, Hombre Agresivo (1)?
→ H y sus luchas internas (2)
as I went about my business through the warning signs - mientras me ocupaba de mis asuntos a través de las señales de advertencia
Het Harry, Hombre Agresivo haciéndose ver. Relación / aventura con red flags, señales de advertencia, pero la lujuria toma lugar y se apodera
Haciendo su "ángel", su "ella", una parte de él, encarnándola. Las luchas que vienen con eso: posible pérdida de visión de uno mismo. ¿A qué precio sale "ella" (estilo de vida autodestructivo)? ¿A qué profundidad está enterrada "ella"? (¿Cuántos tragos necesita para que salga?)
end up meeting in the hallway every single time - terminar encontrándonos en el pasillo todas las veces
“Meet Me In the Hallway”: conflictos en relaciones, pérdida de uno mismo, " I gotta get better - tengo que mejorar "
El pasillo es un terreno neutral: no es el dormitorio, no es la cocina (lugares y problemas usados en otras canciones de H). Nadie es el dominante aquí: ningún Hombre Agresivo, ningún "ángel". Solo Harry, tratando de resolver todo. Sigue terminando en el pasillo porque ni el Hombre ni el “ángel” lo encarnan por completo, por lo que tiene que empezar de nuevo con su autodescubrimiento.
And there’s nothing we can do about it - y no hay nada que podamos hacer al respecto
CAMBIO. Primera vez que se usa “nosotros”.
Para H, no hay un "yo", siempre es "nosotros". No puede "elegir un lado" o "averiguar" cual de sus pronombres es él. H es todo lo anterior.
told it to her brother and she told it to me - ella se lo contó a su hermano y ella me lo contó a mí
(¿Qué diablos significa esto? Literalmente no tengo ni idea. ¿Qué hacen estos pronombres aquí? El “ángel”, "ella", no es "tú", lo que habría hecho que la interpretación (1) tuviera sentido. Ahora, cualquier mujer que H estuviera mencionando en el verso 1 (cuando dice "tú") no es "ella" en este verso, de lo contrario "tú" seguiría siendo usado. O es una escritura descuidada, o significa algo más. Tú dime, de verdad. ¿Qué hace este “hermano” aquí? (Creo que “hermano” podría  ser fácilmente reemplazado por “amante / amor” y entonces al menos tendría sentido la interpretación de mujeriego).
that she’s gonna be an angel,- que ella va a ser un ángel
Ella sólo será imaginaria. Otra interpretación es que "ella" está amenazando con ir muy lejos y autodestruirse realmente. Implicaciones de s*******.
just you wait and see - sólo espera y verás
Una frase (un tu) en general, el oyente / etc. Mensaje insultante: "ella" necesita demostrar algo.
When it turns out she’s a devil in between the sheets - cuando resulta que ella es un demonio entre las sábanas
And there’s nothing she can do about it - y no hay nada que ella pueda hacer al respecto
Antítesis de "ángel" y "diablo". Ambos seres no están presentes en el mundo real.
→ Incluso "ella" no puede huir de las dualidades.
Sexo, aceptación de uno mismo como un ser sexual.
Wanna die, wanna die, wanna die tonight (3x) - quiero morir, quiero morir, quiero morir esta noche (3x) 
“Yo” implícito pero omitido (en inglés, la manera gramaticalmente correcta es “ I wanna die - yo quiero morir ” no “ wanna die - quiero morir ”)
→ Razones de métrica
→ Omisión de pronombres como elección consciente
Sentimientos fuertes.
Autodestructivo - " just you wait and see - solo espera y verás " - insinúa un estilo de vida que podría arruinarte, mental y físicamente (~ Bukowski)
Autolesiones
SONIDO: musicalmente, suena similar a “kiwi”, “woman” y “she”; las canciones también superponen: a la mujer como seductora, sexy, tortuosa, imaginaria
SINTESIS
Harry como autor se encuentra en la escritura de Bukowski: encuentra la imagen de mujeriego que siempre se le ha proyectado desde muy joven. Harry no se identifica con esta persona, pero juega con ella en su mente después de tantos años de tener que jugar a fingir, y sabiendo que el gp lo ve de esa manera. Utiliza deliberadamente metáforas que pueden llevar a que sus canciones se interpreten fácilmente de múltiples formas. Puedes escuchar esta canción y pensar que se trata del Mujeriego CisHet Harry que tiene sexo casual todo el tiempo, es dominante y agresivo. (After, vete a la mierda)
O puedes pensar que se trata de Harry mostrando su lucha interna, su lucha consigo mismo, su género, tratando de averiguar quién es realmente. ¿Por qué no puede identificarse con esta imagen del Hombre que se le ha proyectado todos estos años, una imagen tan aceptada en la sociedad patriarcal heteronormativa en la que se crió? ¿Y por qué "ella" es tan inalcanzable? ¿Por qué es solo un ser imaginario, como un ángel o un diablo? ¿Por qué están cerradas las puertas?
La autodestrucción como tema de esta canción, con implicaciones de autolesiones (romperse el dedo, astillas en los nudillos, querer morir), subraya la pesadez de la letra, la dificultad de su lucha. Las referencias a Bukowski luego insinúan el uso de alcohol, lo que resalta estas personas que residen en la imaginación de Harry, en cómo se ve a sí mismo y cómo sabe que los demás lo ven.
Las referencias a Bukowski, en mi opinión, revelan la lucha de Harry con la imagen de sí mismo. Parte de él quiere ser famoso, ser una estrella de rock, disfrutar partes de ese estilo de vida. ¿Eso lo convierte en una mala persona? ¿Ha perdido alguna vez de vista quién es por eso? (Harry encontrándose en Bukowski me rompe el corazón, porque para mí eso implica el odio que tiene H a sí mismo, una inclinación / atracción por las tendencias autodestructivas y su indiferencia, desprecio por sus habilidades artísticas. No es por ser dramática. Brb voy a llorar)
La "ella" en el "nosotros" de Harry, en el mismo Harry, es seductora e imprudente, y desde el lanzamiento de Fine Line hemos podido ver una evolución en la experiencia de ella. Desarrollo de personaje, por así decirlo. En “Only Angel”, ella es parte de una pelea, alguien que solo sale en momentos desesperados, como reacción a su personalidad CisHet forzada, o después de algún tipo de abuso de sustancias. En "She" o "Fine Line", su presencia es menos letal.
Mi interpretación de los pronombres usados en esta canción es exactamente eso: Harry es cada uno de ellos, ya sea una parte de su personalidad o en realidad sea él. Harry es genderqueer de una forma u otra.
Esta es una traducción. Si compartes este post, por favor da créditos a @ialwaysknewyouwerepunk​​ que es la persona atrás de este hermoso análisis. Tampoco olvides dar créditos a @bolitodequeso​ por la traducción, gracias <3
316 notes · View notes
ashleygm · 4 years
Text
Solicitando ayuda (Wigetta Fanfic)/Amor de Tumblr. Capítulo 17.
Narra Guillermo.
Existen ocasiones en las que tienes que aceptar que otro te sostenga, antes de caer directo al abismo.
Siempre he sido una persona independiente, reservada y que odia expresar sus emociones. Sin embargo, para mi sorpresa, llegó el día en el que me tocó gritar pidiendo auxilio.
El día en que me di cuenta...que estaba harto de sentirme deprimido.
Había leído todos los criterios de Depresión Mayor en el DSM-V y para mi horror, me sentía leyendo una Check List en la que todas las respuestas, eran afirmativas. Ahí estaban: La falta de placer en actividades que antes disfrutaba, como el pasar horas leyendo o jugando videojuegos; el insomnio, la falta de apetito, el ánimo triste, las ideas de muerte y minusvalía y finalmente,  el deseo de atentar contra mi propia vida.
Llevaba meses o hasta años sintiéndome de esa manera , sin darme cuenta de ello;  actualmente estaba en una etapa de mi vida, en la que no encontraba modo de avanzar y en la que hace mucho tiempo, me encontraba desperdiciando cada uno de los días.
Por tal razón, un día decidí hablarlo de frente con la única persona que me entendía.
-Estoy cansado de sentirme así, por favor, aunque sea con medicamento necesito ayuda- solicité con lágrimas en los ojos , mientras nos encontrábamos parqueados en una estación de auto-servicio.
Tal vez no era el mejor lugar, pero sin lugar a dudas, era el momento indicado.
Ella me miró con lágrimas de dolor al ver a su hijo menor por primera vez roto y aunque no entendía una mierda de lo que me sucedía, me buscó aquella ayuda que tanto necesitaba.
No fue nada fácil…
Pasé de despreciar los antidepresivos, a necesitar tomar uno a diario. Estuve en boca de toda mi familia, que lo único que hacía era criticarme por ser un desagradecido que no podría valorar aquello que tenía en la vida. Tuve  que ocultar la medicación ante todos los que me topaba, por temor a ser juzgado. Me tocó mentir cada vez que me preguntaban por las pastas que tomaba a diario en el médico y oculté mi patología, para no ser considerado un loco o un inestable ante el resto de la sociedad.
A veces cuando las cosas se salían de control, solían preguntarme en casa, sí había dejado de tomar la droga.
Eso sí que dolía joder…
Pero aprendí a vivir con ello con el pasar de los meses.
Con ayuda de la psicoterapia entendí que la única persona que podía controlar el sufrir con las palabras ajenas, eras tú. Que hasta cierto punto, podías manejar tus emociones y tenías que respirar profundo, antes de prolongar un mal entendido que no llevaría a ningún lado. Aprendí a callar cuando era necesario; a dejar de culparme por cosas que no podía controlar y a evitar  ver todo lo negativo a mi alrededor.
A pesar de ello, entendí que ciertas cosas hacían parte de mi personalidad. Era una persona sarcástica por naturaleza, directa y algo ruda al decir las cosas. Me gustaba leer temáticas de terror y psicológicas, que mostraran el horror de la naturaleza humana y que no me dejaran olvidar la crueldad a la que podríamos llegar, en caso de ser necesario.
Sin embargo, también era una persona sensible cuando el momento lo requería. Era un fanático de coleccionar autos de juguete, leía poesía y podía desempeñarme de manera excelente en mi profesión. Aprendí a ser capaz de notar aquellas cualidades que también poseía y a no dejarme guiar, solamente por todos mis defectos.
¿Qué sí fue fácil?
Para nada…
Todavía existen días en los que la oscuridad se apodera de mí. En los que pienso que jamás alguien podrá quererme con tantos demonios. En los que las peleas en casa me hacen doler la cabeza, hasta querer arrancarla de mi cuerpo. Noches en las que las pesadillas dejan revelar mis inseguridades y los conflictos del pasado. Tardes en las que el deseo que la soledad absoluta me embargue y que quiero salir corriendo, a un lugar donde nadie me conozca.
La ventaja es que aquellos momentos cada vez son menores y esos deseos de suicidio, parecen haber desaparecido para siempre.
Cada vez que eso ocurre, recuerdo que hay cosas porque luchar y personas por las que vale la pena continuar…
Es por ello que hoy me encuentro frente a la puerta de su casa.
Luego de terminar, me prometí no volver a buscarlo, hasta no resolver mis propios problemas.
Necesitaba dejar de depender de otra persona para ser feliz y poder quererme un poco, antes de convertirme en el mundo de alguien más. No quería arrastrarlo conmigo a un abismo, del que no estaba seguro sobrevivir.
No está de más decir que tenía miedo…
Las manos me sudaban y no era capaz de tocar el timbre de su puerta. Tenía miedo de que me abriera su nueva pareja, ó que me gritara que no deseaba verme nunca más. A pesar de mis propios temores, deslice mi dedo para activar el sonido que cambiaría mi destino para siempre.
Los segundos se me hicieron eternos y estuve a punto de salir corriendo, antes de que se abriera la puerta dejando ver a la única persona que le había dado sentido a mi vida alguna vez.
-Hola- susurré apenado fijando la vista en mis zapatos luego de encontrarme con su mirada.
-¿Qué carajos haces aquí Willy?
*********************************************************************************
N/A: Odio aquellas personas que jamás terminan una historia y no deseo ser parte de aquel gremio, por lo que luego de casi un año les traigo el penúltimo capítulo de esta historia. Lamento la demora, pero al igual que Guillermo tenía que solucionar mi vida. Espero les haya gustado.
18 notes · View notes
Text
Amar fue mi error.
Nos enamoramos de la persona equivocada,
Imaginamos cosas que no sucederán,
Creemos en la mentira del "también te amo"
Abrazando la respuesta del "te amo más"
Culpamos al corazón por brotar los sentimientos,
Ponemos en contra el mismo con el cerebro
Y si con esa persona nos sentimos completos,
Puede que no pasemos de un simple "te quiero"
4 notes · View notes
bookolica · 4 years
Photo
Tumblr media
Inolvidables. Grandes autoras que escriben para los pequeños
Luise Berg-Ehlers Traducción de Rosa Pilar Blanco Barcelona: Maeva Ediciones, 2018
¿Existe algo más emocionante y divertido que regresar al país que hace mucho tiempo hubo que abandonar por hacerse mayor? ¿Hay algo más melancólico que saber que solo se puede regresar al país abandonado por medio de la lectura de aquellos libros que crearon dicho país?
El creciente interés que despierta la literatura infantil y juvenil (LIJ) y la visibilización de mujeres escritoras de todos los tiempos se justifica por la proliferación de publicaciones y estudios recientes en este sentido. En este panorama tan esperanzador y que tan buenos frutos está cosechando últimamente destaca Inolvidables. Grandes autoras que escriben para los pequeños, de Luise Berg-Ehlers. Un ensayo divulgativo de una autora que tiene experiencia como profesora de educación secundaria y también ha realizado investigaciones en el ámbito de la pedagogía y en la literatura alemana e inglesa.
En Inolvidables nos ofrece un recorrido por las principales obras y los personajes más destacados de la LIJ desde el siglo XIX hasta nuestros días. La estructura del libro se compone de cinco capítulos precedidos por una introducción y se cierra con un epílogo al que sigue una valiosa bibliografía, tanto de las fuentes consultadas como de las obras citadas. Las autoras y obras de cada capítulo se justifican por una agrupación temática de gran diversidad lingüística y territorial. Tras unas pinceladas biográficas de cada escritora, se destacan los elementos más relevantes de sus obras más paradigmáticas y su evolución en el ámbito literario, siempre ligada a lo personal, con imágenes de ellas mismas y de sus personajes.
La introducción apenas ocupa cuatro páginas, pero es más que suficiente para demostrar la admiración de la autora de este volumen hacia Astrid Lindgren y su Pippi Calzaslargas. Toda una declaración de intenciones que demuestra la fascinación de Luise Berg-Ehlers por todo lo que representa esta entrañable niña: la libertad y la capacidad de vivir en la fantasía más extrema.
En el primer capítulo, “Sobre las niñas pequeñas y mayores”, se traza la trayectoria de cinco escritoras y sus obras clave. Las escogidas son: Mujercitas de Louisa May Alcott, Papaíto piernas largas, de Jean Webster, La benjamina, de Else Ury; Heidi, de Johanna Spyri y Celia, de Elena Fortún. Las cinco jóvenes protagonistas (destacamos a Jo March de entre las cinco hermanas) tienen en común la rápida transición de la niñez a la vida adulta gracias a su determinación y fuerte personalidad. Otro punto en común es que todas, excepto Heidi, tienen inclinaciones literarias y les gustaría dedicar su vida a escribir.
“Los pequeños adultos” es el capítulo siguiente. Ahora es el turno de siete chicos y chicas de otras siete autoras que destacan por su gran madurez, inconformismo y osadía. Nos encontramos con Cedric (el pequeño lord a imagen y semejanza del hijo de Jean Webster, la autora), la soñadora Ana de las Tejas Verdes, Pippi Calzaslargas y también con Anna (la niña que vivió en tres países diferentes sin olvidar nunca que Hitler le robó su conejo rosa). En el caso de la alemana Christine Nöstlinger no se decanta por ningún personaje o libro en particular porque todos tienen en común salir adelante por ellos mismos a pesar del autoritarismo de los adultos. Con Paulina, de Ana María Matute, nos recuerda que la premiada con el Premio Cervantes insistió siempre en que nunca escribió para niños. Y de Carme Solé Vendrell nos dice: “Carme, de niña, sintió el deseo de salvar a su madre (enferma de tuberculosis) y no lo consiguió”, por eso plasma en Juan, su personaje más emblemático, este mismo deseo que ahora sí tiene un desenlace feliz.
En el tercer capítulo, “Vidas extraordinarias”, se dan cita las aventuras más fascinantes. Como afirma la autora de este volumen: “Las aventuras no siempre requieren arco y flechas, fusil Henry y rifle adornado con tachones de plata, ni tienen que transcurrir en países lejanos o en alta mar. Con un poco de imaginación se pueden descubrir y describir aventuras que ocurren en la puerta de casa”. No será el caso de Nils Holgersson, que recorre toda Suecia a lomos de su pato doméstico Martin. Ni tampoco el de los cinco primos que con el tren y las bicicletas se desplazaban hasta los lugares más bellos de la amada Inglaterra de Enid Blyton. Y en este sentido también tenemos a Erika Mann, la hija mayor de Thomas Mann, que era tan aficionada a viajar que decidió reflejar su pasión en un libro no traducido al español (Stoffel fliegt übers Meer) en el que un niño llamado Christof, pero a quienes todos conocen por Stoffel, viaja hasta América como polizón en un zepelín.
En cambio, sí que se pueden catalogar como aventuras cotidianas las peripecias de los protagonistas de Edith Nesbit en Los chicos del ferrocarril o Los buscadores de tesoros. Ponen punto final a este tercer capítulo tres escritoras más, Joan Delano Aiken, Ana María Machado y María Teresa Andruetto. Si la primera sitúa en el siglo XIX la historia de dos niñas a cargo de una intrigante institutriz que desea apoderarse de la fortuna de las dos pequeñas tras la ausencia de sus padres, en Los lobos de Willoughby Chase de la brasileña Ana María Machado sucede todo lo contrario. La visión afectiva, más que pedagógica, es la clave para entender Bis Bea, Bis Bel, donde el autoconocimiento y la búsqueda de la identidad solo se entienden a partir de la relación imaginaria que establece la niña con su bisabuela y su bisnieta. Y Stefano, de María Teresa Andruetto, funciona como recopilatorio de temas tan diversos como el viaje, el aprendizaje y el contacto con la cultura propia como transformación y construcción de la propia identidad hacia la madurez.
Nos adentramos en la indagación de la fantasía en entornos reales en el cuarto capítulo, titulado “Mundos fantásticos”, donde se nos advierte del asombro que provoca la irrupción de lo sobrenatural en la vida cotidiana. No es extraño, pues, que se incluya a autoras como Pamela L. Travers con su Mary Poppins; ni tampoco a Ursula K. Le Guin, considerada la embajadora de historias sobre magia, encantamientos y magos poderosos. Es el momento de hablar de magia en estado puro, y por eso es imprescindible citar El pequeño caballo blanco de Elizabeth Goudge, que inspiró a J.K. Rowling en su serie sobre el mago Harry Potter y que es la siguiente en ser analizada. De esta última, Rowling, se destaca la gran popularidad de su saga gracias a una gran campaña de publicidad, donde no faltan aventuras de internado, juegos de magia, romance y la lucha del bien contra el mal.
De la escritora alemana Cornelia Funke pone en valor su disciplina a la hora de escribir, que tiene como resultado la creación de universos poblados por dragones y otros seres fantásticos que se han adaptado al cine. Su negativa a seguir las directrices editoriales la llevaron a fundar su propia editorial, y eso, en los tiempos que corren, indica la buena salud de la LIJ y la autoconfianza de una autora en su capacidad creativa.
Cierran este cuarto apartado dos poetas en lengua española: Gloria Fuertes, de la cual se dice que no tuvo una vida fácil, pero sí que se la tomó con mucho humor; y María Elena Walsh, que nació en Argentina en medio del caos y la incertidumbre provocados por la Gran Depresión. El éxito de sus primeros poemas le valió a María Elena una beca que le concedió Juan Ramón Jiménez en la universidad de Maryland, y su tensa relación con el poeta español le hizo replantearse incluso dejar de escribir poesía. De nuevo, de Gloria Fuertes cabe señalar el éxito que alcanzó debido a sus dotes de actriz y que incluso llegó a eclipsar a otros poetas coetáneos.
El quinto y último capítulo, “Bestias y otros seres queridos”, se centra en animales domésticos, como el caballo de Anna Sewell en Belleza negra y el travieso conejo de El cuento de Perico, de Beatrix Potter. Además de los animales imaginarios de Tove Jansson en Los Mumin y el grupo formado por un oso, un conejo y un perro en Los compañeros, de la brasileña Lygia Bojunga. De este apartado hay que hacer hincapié en que si bien el acierto de Anna Sewell fue alcanzar la fama con un solo libro, a Beatrix Potter le debemos todo un universo cercano con los animalitos que poblaban su jardín y que imaginó como sastres, bondadosos vecinos y el conejito más atrevido e intrépido de su camada, que tuvo un trágico final.
Por último, en el “Epílogo” encontramos una valiosa interpretación de todo lo expuesto hasta ahora, y se subraya la gran transcendencia de la escritura, que supuso autonomía, libertad y poder adquisitivo a unas mujeres que decidieron escribir como medio de vida:
La situación de precariedad social, que inducía a las mujeres a «empuñar la pluma», era frecuente y estaba desencadenada por la muerte del padre o del marido, lo que obligaba a las mujeres a encargarse de los hijos en solitario.
Esta excepcionalidad supuso el privilegio de poder disfrutar de sus obras, que tienen bien merecida la consideración de clásicos y, sobre todo, la configuración de una «habitación propia». Un término que, nos recuerda Luise Berg-Ehlers, acuñó la sueca Selma Lagerlöf, la primera mujer en recibir el premio Nobel, pero que se suele atribuir a la norteamericana Virgina Woolf.
En definitiva, un libro que resulta de mucho interés para docentes, escritores, investigadores y todo aquel interesado en la LIJ. Queda demostrado que el camino recorrido por todas las escritoras reseñadas, y otras muchas que no aparecen, es todo un ejemplo a seguir y por ello este tan gran merecido homenaje. La literatura, no solo la LIJ, tiene mucho de sueño, reivindicación y lucha social que conviene emular y nos recuerda a una frase de Quino en boca de su, también inolvidable, Mafalda: «No hay que ser prisioneros de nuestro pasado, sino arquitectos de nuestro futuro».
También te puede interesar...
Dos autoras noveles ganan el IX Premio de literatura…
Cien libros para un siglo
Destacados ALIJA 2008, los mejores libros para niños…
Teresa Duran, galardonada con la Creu de Sant Jordi
Anuario del Libro Infantil y Juvenil 2008
https://ift.tt/32VqLOn
2 notes · View notes
bajolapluma · 4 years
Photo
Tumblr media
Hoy en efemérides literarias para el día 21 de Septiembre, también celebramos 86 años de Leonard Cohen, cantante, compositor, poeta y novelista canadiense. Su trabajo exploró la religión, la política, el aislamiento, la depresión, la sexualidad, la pérdida, la muerte y las relaciones románticas. Cohen siguió una carrera como poeta y novelista durante la década de 1950 y principios de la de 1960, publicando varias colecciones de poesía como Let us compare mythologies, The spice of earth, y Flowers for Hitler, y dos novelas independientes con The favourite game y Beautiful loser. No comenzó una carrera musical hasta 1967 a la edad de 33 años, y lo mantuvo hasta su muerte en 2016. Con quizás la canción más famosa de su carrera, "Hallelujah", Cohen escribió alrededor de 80 borradores de versos, con una sesión de escritura en el Hotel Royalton de Nueva York, donde se vio reducido a sentarse en el suelo en ropa interior, golpeándose la cabeza contra el suelo. La poesía lírica de Cohen y su punto de vista de que "existen muchos Hallelujahs diferentes" se refleja en una amplia variedad de versiones con intenciones o tonos muy diferentes, lo que permite que la canción sea "melancólica, frágil, edificante [o] alegre" según el intérprete, con alrededor de 300 versiones conocidas en el mundo, con Cohen refiriéndose a los covers en 2012 "Ha habido un par de ocasiones en las que otras personas han dicho ¿podemos tener una moratoria por favor sobre "Hallelujah"? ¿Debemos tenerlo al final de cada drama y cada ídolo? Y una o dos veces sentí que tal vez debería prestar mi voz para silenciarla, pero pensándolo bien, no, estoy muy feliz de que se esté cantando." #libro #libros #recomendaciones #libroinstagram #Bookstagram #libros📚 #librosymaslibros #Libro #amoloslibros #leer #amoleer #pontealeer #lector #lectores #lectora #lectoras #esdelectores #esdelector #unlectorentiende #unlectorentendera #amantedeloslibros #amantesdeloslibros #frase #frases #bajolapluma #leonardcohen #natalicio #efemerides #efemeridesliterarias https://www.instagram.com/p/CFa09ekMtwp/?igshid=tnxfk7xg2jwe
1 note · View note
adancesii · 4 years
Text
O Rexurdimento
1.Introducción
Foi un movemento social, literario e intelectual, situado no tempo na segunda metade do século XIX. Tería o seu comezo este período da literatura galega en 1863.
Hai dúas etapas nelas: unha primeira, o provincialismo, máis longa e de resultados incertos, que abarcaría a primeira metade do século XIX (ata 1846, data da sublevación de Solís). O seu obxectivo era a recuperación de Galicia como provincia única que mantiña a unidade administrativa, social, cultural e económica. 
E unha segunda, o rexionalismo, desenvolvida durante os anos cincuenta e sesenta do século, no que o traballo intelectual de sistematización das características diferenciadoras de Galicia é o suficientemente importante como para estimular moito o cultivo literario do galego. O rexionalismo
busca, xustifica e defende o emprego do galego e a consecución dun dereito á autonomía política
e administrativa, pero sen rachar a unidade de España
2.Xéneros literarios no Rexurdimento
Cando falamos da literatura do Rexurdimento, estamos a referirnos fundamentalmente á poesía. O Rexurdimento é un movemento fundamentalmente lírico, xa que tanto a narrativa como o teatro galego van xurdir a partir da década de 1880 (ao final do Rexurdimento e ao comezo do período intersecular). Entón, estes dous xéneros van vivir o seu (re) nacemento con case vinte anos de retraso respecto da poesía.
Polas características do xénero, os rexionalistas consideraron a lírica como a máis adecuada para a literatura do idioma e a dignificación da lingua.
.Rosalía de Castro
Rosalia de Castro naceu o 24 de febreiro de 1837 en Camiño Novo, un arrabalde de Santiago de Compostela.
Foi bautizada pouco despois do seu nacemento, na capela do Hospital Real, cos nomes de María Resalía Rita, filla de pais descoñecidos, aínda que se sabe que era filla do seminarista José Martínez Viojo e de María Teresa de la Cruz de Castro, de Familia Hidalga.
Pasou os seus primeiros anos ao coidado dunhas tías paternas e despois trasladouse a Padrón para vivir coa súa nai. A súa enfermeira ensinoulle galego e fíxolle coñecer a poesía popular nesa lingua.
En 1857 publicou o seu primeiro libro poético, La Flor, seguido de Cancións galegas de 1863, e Follas Novas de 1880, ambos escritos en galego. A súa obra principal, En las orillas del Sar, publicouse en español en 1884. 
Con saúde delicada e temperamento depresivo, padeceu cancro durante dous anos. Rosalía de Castro morreu despois de tres días de agonía, o 15 de xullo de 1885, en A Matanza (Padrón).
Tumblr media
Busca y anhela el sosiego
Busca y anhela el sosiego… mas… ¿quién le sosegará? Con lo que sueña despierto, dormido vuelve a soñar. Que hoy como ayer, y mañana cual hoy, en su eterno afán, de hallar el bien que ambiciona -cuando sólo encuentra el mal-, siempre a soñar condenado, nunca puede sosegar.
.Cantares Gallegos
A publicación de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro foi o 17 de maio de 1863 en Vigo, data que marca a referencia para a celebración do Día das Letras Galegas. É unha obra moi influenciada polas cantigas populares galegas.
Os poemas desenvolven temas que reflicten a sociedade rural na que viviu Rosalía. Atópanse poemas costumistas, cun forte carácter descritivo, aínda que tamén hai poemas amorosos, sociais e íntimos. Estas cancións significan o renacemento da literatura galega, a autora dignifica a lingua e demostra que é posible escribir literatura en galego. A autora é a voz lírica da súa terra abandonada. O traballo conserva un testemuño contra a depresión do pobo co fin de convertelo nun orgullo para todos os labregos e labregas, así como un acto de memoria para todos os destinatarios.
-Poema inicial: "Has de cantar"                                                                             A voz lírica comeza a súa posición na obra como nai de todos os galegos. Contamos coa representación do repertorio popular galego, a música e o contido da canción crean unha unión por excelencia.
-O final do traballo: "Alborada" Indica unha alegría cun ambiente festivo e protagonismo das “meniñas” onde nos lembra o primeiro poema. Os poemas teñen unha base de diferentes elementos, como o ambiente festivo e o carácter folclórico.
.Follas novas
Follas novas é un poema publicado en 1880 por Rosalía de Castro (1837-1885). Foi escrito na cidade de Valladolid de Simancas, onde naquela época vivía co seu marido, nomeado director do Arquivo Xeral do Reino de España, situado nesa cidade.
Rosalía inicialmente concibiu estes poemas como unha continuación das cancións galegas: o 40% dos poemas de Follas novas teñen afinidade co texto publicado en 1863, mentres que o resto das composicións teñen un espírito poético diferente, motivado pola emigración, infortunios familiares e enfermidades físicas e morais.
.Curros Enriquez 
Celanova, (1851 - A Habana, 1908) poeta e xornalista español en lingua galega e española, cuxa obra lírica foi unha das pezas básicas do renacemento da literatura galega.
De pensamento liberal e anticlerical, traballou ao longo da súa vida como xornalista, profesión na que obtivo un gran prestixio grazas ao dominio dos recursos do xénero e á solidez conceptual dos seus artigos. Colaborou no Impartial de Madrid e outros xornais republicanos e, en 1898, fundou na Habana, onde se mudara, a revista Tierra Gallega e integrou a redacción do Diario de la marina.
Tumblr media
Queixumes dos pinos
Il est beau pour un brave de tomber aux premiers rangs de la bataille et de mourir en défendant sa patrie.
.O divino sainete
Trátase de unha obra de forte contido crítico e satírico. En 1877, o papa León XIII convocou un xubileo con indulxencias plenarias para todas as persoas que nese ano viaxaron a Roma. Curros aproveita este motivo, por un lado, para criticar o negocio económico das peregrinacións e, polo outro, satirizar diversas personalidades e institucións da vida galega.
Estruturalmente, a obra é unha parodia da comedia divina de Dante. Nesta obra o seu autor, guiado polo poeta Virxilio, visita o Inferno, o Purgatorio e o Ceo, atopando en cada un destes lugares diversas personalidades da vida da súa época. Curros sitúa a acción de O divino sainete a bordo dun tren no que, guiado por Francisco Añón, que atopa en Madrid, vai a Roma para gañar o xubileo. A intención irónica e satírica queda clara dende o comezo da obra.
.Eduardo Pondal
Eduardo María González-Pondal y Abente (Ponteceso, A Coruña, 8 de febreiro de 1835 - A Coruña, 1917) foi un poeta rexionalista galego, que escribiu tanto en español como en galego. Foi o último de sete irmáns dunha familia de orixe Hidalgo, enriquecido coa emigración a América. Estudou gramática latina en Nemiña cun clérigo relativo, Cristóbal de Lago. En 1848 estableceuse en Santiago de Compostela para cursar o bacharelato en Filosofía e, posteriormente, o título de médico. Como alumno frecuentou as tertulias do "Colexio San Agustín" do que xa formaban parte Rosalía de Castro, Manuel Murguía e o poeta Aurelio Aguirre. Desta época data o seu apaixonado interese pola cuestión rexionalista. Foi un dos organizadores, xunto con Aguirre, do banquete de Conxo, que uniu fraternamente traballadores e estudantes no carballo de Conxo o 2 de marzo de 1856. Nesta ocasión, Pondal leu un poema vingativo, en español, "Toast" , sobre a igualdade dos homes. Este feito provocou graves problemas coas autoridades, que estiveron a piques de deportalo
As primeiras estrofas do seu poema "Os pinos" son as letras do himno galego.
Tumblr media
As almas escravas
As almas escravas, De ideas non grandes,  Van pensando mil cousas femíneas, Molentes e infames.
Mil soños forxando, Que o ánimo agobian;  Arrastrando infamantes cadeas, Cal brandos ilotas.
Espíritos brandos, Espritos muliebres;  Sedentarios, que lenta consome, E mórbida febre.
Mais a alma do bardo, Enérxica, ousada, Que audaz libertade, Tan só soña e ama;  Vai pensando en propósitos férreos, Que ergueran a patria!
.Queixume dos pinos
Queixumes dos pinos representa, fronte aos Rumores dos piñeiros, o desexo de Pondal de ser poeta en galego. Xunto a esta mesma opinión, Manuel Forcadela afirma unificar esa obra a conciencia da súa propia voz e o esforzo por construír un mundo poético que revela o seu desexo de renovación.
Publicada en 1886, a estética de Queixumes dos pinos está intimamente relacionada co movemento simbolista, iniciado en 1875 coa aparición de Une Saison en Enfer, de A. Rimbaud, ou podenAprès midi segundo faune de S. Mallarmé.
Tumblr media
3 notes · View notes
nuriaverde · 7 months
Text
Sentirme bien. "Vuelve a Grecia"
Vuelve a Grecia Vuelve a Grecia donde tu cabeza era solar y la vida, un melón sin abrir.  Vuelve a Grecia, donde fuiste tan feliz,  con tus amigos, el ouzo,  las laikás, los higos,  la mañana por descubrir.  Tienes algunas de mis novelas en Wattpad. Si me sigues en Twitter, te sigo. Tweets by nuriaverde
Tumblr media
View On WordPress
1 note · View note
Text
A TODOS LOS NIÑOS
La poesía es la confesión definitiva del individuo. Si uno inculca poesía no se trata de enseñar por enseñar, ni de forjarles un suelo en donde aprendan a leer y a escribir. Se trata de enseñarles a los niños, (qué horror es enseñarle a los grandes) que con la poesía uno se vuelve consciente de quién es, hacia dónde quiere ir o hacia dónde está yendo. Es con ésa confesión escrita, es decir el poema, que verdaderamente uno se empieza a conocer, a dominar, a canalizar, a luchar contra uno mismo y contra todos las cosas que hemos visto que han dejado fantasmas oscurísimos en el alma. Es un acto apasionado y apoteósico del espíritu por querer esclarecerse, y es importantísimo porque es hacia otro lado a dónde hoy están yendo los niños: van hacia el postergamiento de su verdad, a acumularse los ojos de puras vendas, es decir, hacia una ceguera subjetiva pero nefasta, hacia el sufrimiento, la mediocridad, la depresión, a amar la bajeza de la verdadera cultura, es decir, a obstinadamente amar la bajeza de ellos mismos. A tantear y divagar sin dar conscientes pasos, a mal construirse para luego mal construir a otros, y a otros y así sucesivamente.
2 notes · View notes
the6thbulletchile · 5 years
Text
JRN - JROCK NEWS 「the GazettE devela pensamientos sobre la familia, fanáticos y amistad」
Tumblr media
Caminar con dificultad por las lloviznosas calles de Londres, nos hace preguntarnos cómo se sintió the GazettE con la lluviosa bienvenida a la ciudad luego de tantos años. Nos dieron la oportunidad de juntarnos con ellos por segunda vez este año -la primera fue en Nueva York- y fue el día luego de la presentación del 11 de junio en el Electric Ballroom en Camdem.
Vestidos con polerones de marcas minimalistas y poleras con gráficos simples o diseños bordados, los miembros se sentaron en círculo con una ventana detrás de ellos. Como los cielos continuaron cayendo, el tranquilizante sonido de las gotas de lluvia y el olor del café llenó el cómodo cuarto al sentarnos frente a ellos.
◇◇◇
Esta es la segunda vez que tocan en Londres, bienvenidos. ¿Cómo estuvo la presentación de la noche pasada?
Ruki: Fue genial.
[Todos ríen]
Han sido doce años ¿verdad? ¿Hubo algo significativamente diferente desde que tocaron por última vez aquí?
Ruki: En la presentación previa (en 2007) la mayor parte de la audiencia era femenina, pero esta vez era mitad y mitad. Más fanáticos hombres aparecieron y eso hizo una gran diferencia y realmente lo aprecio. Me sentí mejor.
¿Yeah? ¿Están sorprendidos por el cambio?
Ruki: Hemos estado en algunos países por ahora, no sólo RU y hemos notado que también hemos ganado más fanáticos hombres por allí. Ya que somos hombres, se sintió que hubo un mejor entendimiento entre la banda y la multitud, así lo sentimos.
El años pasado fuimos a conocer a algunos encargados de bandas visual kei. Aparentemente trabajan gratis para mejorar su propia banda con la experiencia que ganan. ¿Cómo fue para ustedes cuando recién comenzaron?
Ruki: Ninguno de nosotros había sido encargado de alguna banda. Desde el principio fuimos una banda profesional. En Japón, el significado de "encargado" es diferente comparado con aquí. En occidente son vistos como profesionales y músicos altamente calificados en guitarra, batería, bajo, teclado, etc. Mientras que en Japón es un rol tipo "mensajero" o asistente personal por lo que en realidad no se les paga. Ellos pueden ver lo que ocurre detrás del escenario, ese es el premio. La experiencia es el pago, así como las conexiones que hacen.
Reita y Uruha solían jugar football, ¿verdad? Así que ¿cómo lo hicieron con la transición desde el deporte a la música? Y ¿cómo han logrado mantener su amistad por tanto tiempo?
Uruha: En Japón es muy común tener actividades extracurriculares (por ejemplo baseball, football y volleyball) Obviamente no pudimos convertirnos en atletas ya que las actividades terminaban con la escuela. Por eso elegimos ser músicos.
También es bueno ya que ahora están juntos en una banda.
[Todos ríen]
¿Cómo fueron capaces de motivarse, a ser músicos, desde ese tiempo hasta ahora?
Reita: Cuando estaba en segundo de Junior High School, iba a la casa de Uruha y escuchábamos música y tocábamos las canciones. Eso era tan divertido. Ahí fue cuando decidí que quería ser músico.
Usualmente ¿qué pasa por su mente antes de la gira? ¿Kai, el líder, guía la visualización de eso?
Kai: En realidad no es mi decisión, siempre hablamos de eso - los cinco. Primero, decidimos el concepto y pensamos en el álbum, lo creamos y luego pensamos en cómo llevar a la vida con los arreglos del escenario. Planeamos tanto como podemos, pero sólo podemos darnos cuenta de si funciona o no una vez que comenzamos a tocar.
Nos presentamos mucho, una vez luego de otra. Luego de un tiempo, las cosas se aclaran, entonces podemos comenzar a entenderlas a través de la experiencia. Incluyendo al álbum y la gira, siempre estamos mirando hacia la presentación final con el objetivo de completarlo y perfeccionar nuestro trabajo.
¿Cambia si es una gira mundial o una gira nacional? ¿Se sienten más nerviosos si es una gira mundial?
Ruki: No sé. En realidad, para nosotros, no hay una gran diferencia. Obviamente, podemos usar nuestros equipos cuando es una gira nacional. En realidad, esa parte nos pone nerviosos. Asegurarnos que todo funciona como si trajeramos todo. En las presentaciones en el extranjero, tenemos que hacer que funcione con lo que nos entrega el lugar o la compañía. Entonces eso es por lo que estamos realmente preocupado. Siempre hay gente que corre por ahí asegurándose de que todo funcione, que todo lo que necesitamos esté allí - no sé si ellos están más estresados ¿o no?
Entonces, ¿es más como las cosas inesperadas?
Ruki: Yeah.
Las presentaciones en vivo son vitales para the GazeetE, ¿cuál es la escencia de eso? ¿Porqué lo hacen?
Aoi: Por supuesto, queremos mostrarle a la audiencia algo diferente a sus vidas diarias y nos apoyan viniendo a vernos. Queremos llevarlos a otro mundo, que usualmente no existe. Por eso hacemos presentaciones en vivo. En mi caso, personalmente, disfruto viendo a los miembros de la banda en el escenario. Verlos tener un tiempo realmente bueno, tener una buena presentación en el escenario, eso es lo que me motiva. Todos están trabajando tan duro, dando lo mejor. No me puedo quedar atrás. Debo seguirles el paso.
¿Considerarían, un poco más especial, el final de la gira? ¿Podrían explicar porqué?
Ruki: Hmm, el principio o el último de la gira - en realidad no tiene importancia para mí. La última presentación significa que debo encontrar algo que no ha ocurrido al principio, por lo tanto me pongo un poco más nervioso comparado con las otras presentaciones. Pero realmente no se siente que halla algo especial.
Pero hemos visto sus DVDs y siempre están emocionados en la presentación final. En especial Reita, lo hemos visto llorar.
Reita: Todo eso son GC (gráficos computacionales) [risas].
¡Es increíble [risas]! ¿Qué hay del fin de la gira? ¿Quedan con depresión post-gira?
Reita: Me pasa luego de cada gira, no soy el único ¿verdad? Nosotros cinco vivimos y viajamos juntos en la gira. Y de repente estás solo, me siento algo triste. Lloré la noche pasada [risas].
¿De verdad? [Risa] Entonces ¿cómo lo superan?
Aoi: Nuestra organización me saca de la tristeza. Al día siguiente, mi mánager ya está llamándome y pidiéndome que me anime porque tenemos un calendario muy apretado, así que no tengo tiempo para deprimirme.
Lo haces sonar tan fácil [risas].
Kai: No solía ser así, pero en estos días comenzaremos a dar pistas sobre la próxima gira o la imagen de la banda. Estaré en esa emoción, así que tengo algo que esperar.
¿Algo así como animarse a usted mismo?
Kai: Yeah yeah.
Inicialmente, el papá de Ruki estaba en contra de que estuviera en una banda hasta que aparecieron en los ranking de música. ¿Qué siente hoy en día su familia sobre su elección de carrera?
[Todos ríen]
Ruki: Al principio yo era fanático de otras bandas, tenía posters en la pared.
¿Luna Sea?
Ruki: ¡X Japan! En nuestra generación, las bandas eran marginados. Los chicos malos. Por esos mis padres estaban preocupados, pero en cuento vieron que éramos exitosos, comenzaron a entender.
¿Podemos, también, oír sobre los otros miembros?
Uruha: Mis padres realmente estaban en contra de esto. En especial mi papá. "Deja de ser músico", "deja de estar en la banda" y cosas así. Siempre tuve la esperanza de que un día aprobaran lo que hago.
¿Lo hacen ahora?
Uruha: No estoy seguro, es una situación delicada, pero cuando comenzamos a salir en TV, mis padres comenzaron a documentar y grabar las presentaciones. Cuando lo vi, me sentí aliviado.
¡Se volvieron fanáticos! ¿Aún tienen las grabaciones?
Uruha: Yeah, ¿creo? [Risas]
Kai: Escuchando las historias de todos, mi experiencia fue completamente lo opuesto. En realidad no tuve el apoyo de mis padres, pero no estaban particularmente en contra. Mi mamá estaba envuelta en la música, entonces como que entendió lo que estaba pasando. Cuando le conté que había dejado el colegio sin decirle a nadie, ella estaba impactada, pero aceptó la situación como "Bueno. Lo hecho, hecho está y decir algo no tendrá sentido así que debemos seguir"
Kai suena como un chico malo.
Kai: [Risas]
¿Qué tipo de música hacía su madre?
Kai: Ella era profesora de piano, pero su pasatiempo era el piano de jazz.
¿Alguna vez ha pensado en hacer una colaboración con ella?
Kai: Sólo una vez he intentado tocar el piano con mi mamá.
Reita: En mi caso, mis padres realmente no estaban en contra de esto. En realidad, sólo vivía con mi mamá y mi hermana mayor y, en esa época, no teníamos mucho dinero, así que pensaba "¿de verdad está bien si no trabajo?". Me sentía muy culpable y lo sentía por mi mamá, pero a la vez mi pasión por comenzar una banda era demasiado fuerte, así que seguí.
Uruha: Oh, ¿de verdad?
Ruki: ¿Eso fue lo que pasó? [Risitas]
Entonces tenemos al chico bueno, Reita y luego al chico malo, Kai.
[Todos ríen]
Aoi: Bueno, yo no crecí en Tokyo. Solía vivir en un pueblo pequeño y veía programas de música tarde en la noche. Vi algunas bandas y casualmente pensé "¡también puedo hacer eso!", así que decidí ir a Tokyo. Mis padres, en realidad, no dijeron nada. Pensé que podría hacerlo mejor que esas bandas de la televisión y ¡realmente lo hice! ¿Tal vez, ahora, yo soy quien está influenciando a los jóvenes en sus televisores, igual que a mí en el pasado?
Los Juegos Olímpicos ocurrirán en Tokyo en 2020. Hasta 1948, la música y el arte, como la escritura de poesía fueron eventos olímpicos. Si pudieran agregar cualquier actividad ¿cuál sería?
Ruki: ¿Se refiere a si pudiéramos elegir? [Risas]
Sí.
Reita: En realidad no podríamos escoger un ganador si fuese una competencia musical, así que tal vez una actividad física - como ¿quién puede agitar su cabeza por más tiempo? ¡En realidad, nosotros [Uruha y yo] representaríamos a Japón en esta categoría!
¡Eso es muy impresionante!
Reita: Daremos lo mejor de nosotros.
[Todos ríen]
Ustedes han estado tocando por tanto tiempo, ¿de qué manera cambiaron, en temas de personalidad, por sus actividades relacionadas con la música?
Ruki: Me volví un poco más ansioso.
¿Por qué es eso?
Ruki: Comencé a hacer muchas cosas por mí mismo, gracias a la música - componer pistas, diseñar productos, incluso flyers - Debo manejar muchos aspectos y asegurarme que no hay errores. No puedo permitirme delegarlo mucho y dejarles todo el trabajo. Por eso, siento más presión y tendencia a la ansiedad.
¿Qué hay de Kai?
Kai: No creo que haya cambiado fundamentalmente - la personalidad no es algo que puedas cambiar así de fácil. Pero nosotros cinco, juntos, estamos creando música que nos gusta y creo que nuestra actitud, nuestro acercamiento a la música ha cambiado comparado a cuando comenzamos. Se ha profundizado.
¿Aún cocina para la banda?
[Risas]
Kai: Bueno, no tanto como antes.
Ruki: Pero ¿no cocinaste pasta para nosotros hace poco?
Kai: Oh, es cierto. ¡Pepperoncini! (Spaghetti con ajo, aceite de oliva y ají tipo chili)
¿Podríamos preguntarle a Uruha?
Uruha: De nuevo ¿cuál era?
[Todos ríen]
Estábamos hablando sobre la influencia de la música en su personalidad.
Uruha: Ah sí. Cuando jugué football, no tuve la oportunidad de reafirmarme. Jugaba como defensa por lo que no estaba en una posición para tomar la iniciativa, así que solía retraerme y quedarme atrás. Cuando comencé a tocar música y, de verdad, lo disfruté, comencé a ser más extrovertido y a resaltar, eso realmente me sorprendió.
¿Qué hay de Reita?
Reita: Hace mucho tiempo, no era muy bueno parándome frente a una audiencia. En Junior High School, por ejemplo, durante las presentaciones, era tan tímido que no podia evitar que mis rodillas temblaran. Pero, eventualmente, me sobrepuse a ese miedo.
¡En realidad amamos la manera en que se mueve por el escenario!
Reita: Oh ¿de verdad? Gracias.
¿Podríamos escuchar de Aoi?
Aoi: Era el más joven de mis primos, así que era algo malcriado y un poco egoísta, de algún modo la música me animó y, eventualmente, mi egoísmo desapareció un poco.
¿Cuál es la pieza tecnológica más genial que han usado jamás en la música?
Aoi: Probablemente el DAW (Digital Audio Workstation). Esto contribuyó un montón en la música reciente, gracias a esto las compañías de grabación pueden ahorrar mucho dinero, por no tener que pasar tanto tiempo en el estudio. De un modo, el DAW nos entrega más libertad para hacer lo que queremos hacer.
¿También escuchamos que usaban softwares como el EZ Drummer?
Aoi: Por supuesto, estoy usando mucho ese tipo de software.
¿Tiene alguna recomendación?
Aoi: Bueno, usamos ese software para los demos y, obviamente, usamos la batería de Kai cuando grabamos pistas.
Trad. Español: The Sixth Bullet Chile
Link de la entrevista en inglés: https://jrocknews.com/2019/08/interview-the-gazette-unveil-thoughts-on-family-fans-and-friendship.html
2 notes · View notes
Video
Aᴍʙᴇᴅᴏ.
     
   ❛ — La lluvia llega de un paraje que      nadie conoce, donde nadie ha estado      - el país de la palabra lluvia -      Sólo alguien con corazón de agua      pudo decir a la eternidad               -lluvia-      hace tantas miles de gotas      que se ha perdido la cuenta.❜      ———— ❁ ————     ╰ Andrea Pizzella. ╮        ��﹢♡         La ciudad se llena de color cuando la lluvia llega. Es poesía para los sentidos, todos ellos son halagados por las nubes, habitantes temporales del cielo que adoptan las formas más confusas y maravillosas que pueden encontrarse. Los gatos conviven con ovillos de nubes, persiguiendo el movimiento de la Tierra y a otras nubes, con las que a veces se unen para formar un elefante, un sombrero, o una serpiente boa. O al menos eso dice la gente. Los escépticos no encuentran en ellas formas similares, más que la de un algodón de azúcar hecho de telarañas.   Dicen que el gris no es un color, pero los ojos no pueden ignorar la explosión de todos los grises distintos entre los grandes edificios y las casas bajas que ocasiona la lluvia; distrae y cautiva la mirada lo mismo que el sonido de las gotas cayendo sobre los techos embelesa los oídos. Algunas a veces se adentran en mi habitación cuando empieza a llover, y mojan mi piel con agua que se desliza por las yemas de mis dedos una vez que la toco. Es como un presagio de que pronto saldrán a la calle pequeños paraguas de colores y niños en botas y rompe vientos, saltando en los charcos que se forman cuando hay alguna depresión en la tierra y el agua se acumula allí.
  Son felices, los niños. Mojarse no les incomoda, es como un baño divino el jugar bajo la lluvia. En cambio, aunque tenga corazón de niña, un sólo beso de ella en mi mejilla hace que me oculte bajo la protección de un tejado cercano, un poste o la base de algún balcón, o que me refugie en una cafetería cercana para ver caer migas de las nubes. El café caliente me reconforta luego de la visita de dos eternos compañeros de la lluvia: el viento y el frío; abrazo mi abrigo de piel sintética, y su textura suavizada con algodón en su interior me entibia las manos, muy a pesar del gélido color blanco del esmalte en mis uñas que simulan montañas coposas.   Pronto las últimas gotas de mi café se deslizan por mi garganta, dándome una cálida sensación de alivio al terminar mi bebida, y cierto valor para enfrentar la lluvia junto a mi pequeño abrigo color café, que me hace parecer una loba disfrazada de cordero. Dejo un poco de dinero de más al mozo junto con su paga, imaginando que quizá la tiene difícil, pensando que las deudas lo agobian, que los niños necesitan comer, que sus estudios acumulan libros que no puede pagar, que en ocasiones también necesita un café y una mano que lo abrigue del frío, en su camino de vuelta a casa.   Y, al salir a la calle, el aroma a humedad me invade, terminando de conquistar todos mis sentidos. Siento que la lluvia me odia, pues despiadada ataca mi oscura cabellera y susurra en un lenguaje ininteligible palabras que percibo amenazantes, hasta finalmente estrellarse contra el suelo. Y es triste, pues, como aves que pueblan los cielos, las nubes tienen aspiraciones de volar. ¿Qué es lo que pasa, entonces? ¿Acaso las aves que mueren al estrellarse contra el piso no son más que gotas de agua?   Ya lejanas las risas de los niños, los chapoteos de los charcos y los regaños de un par de madres preocupadas, vuelvo los pasos hacia mi casa, caminando con rapidez para no mojarme demasiado. Sin duda el frío me envuelve junto con las gotas que se han colado por debajo de mi ropa, viajando a través de millas de piel pálida y helada. Oh, sí, mi piel se confundiría con la nieve, pues estoy segura de que pronto empezará a caer al igual que el aguanieve. Por suerte únicamente quedan un par de cuadras antes del metro, y del metro a mi casa. En el metro sólo sobrevive el olor a lluvia y el gris paisaje, interrumpido algún que otro graffitti y palomas grises que pululan unas contra otras en los rincones, buscando calor al ritmo de sus suaves gorjeos. El metro es una ciudad errante donde han asesinado a la lluvia.      Y de nuevo emerjo, una vez mi viaje termina, a la superficie bajo una luz diferente. En esta parte de la ciudad, con el pulmón verde más hermoso de las afueras, el agradable aroma a hojas desgarradas por el viento y la tierra mojada flota, en alabanza a mis fosas nasales que adoran sensaciones. La lluvia no ha hecho sino aumentar, hiriendo de muerte a la brisa y golpeteando mi abrigo hasta dejar sobre él sus marcas inconfundibles. Corro de nuevo, esta vez más niña, con una sonrisa en el rostro a la vez que mis pies pisotean los charcos de agua y suciedad que se me atraviesan rumbo a casa. Me río de los pájaros que se esconden en las copas de los árboles que decoran mi cuadra, me río de las camionetas que pasan y elevan los charcos hasta mojar las calles, como pequeñas olas del color del barro. Me río hasta llorar, porque eso tiene la lluvia. Es la belleza absoluta de la melancolía.      Un día de lluvia me arrebató a mi abuelo hace mucho. Lo recuerdo y el corazón me palpita muy rápido, tengo que contener este nudo que me trepa la garganta desde lo más profundo de mis entrañas, probablemente si lo dejara ahorcarme, todos mis problemas se acabarían. Pero entonces no habría más árboles, no había más aromas, no habría más frío. No habrían más abrigos, no habrían más madres, no habrían más niños, no habrían más charcos. Sin charcos no habría más agua, y sin agua, no habría más lluvia. Sin lluvia, no habría más nada.
2 notes · View notes
unpensadoranonimo · 6 years
Text
¡Qué solos se quedan los muertos!
Si se quiere la independencia hay dos vías posibles, según el profesor AgustíColominas. Con muertos, que es lo más frecuente históricamente hablando, o sin muertos, que se tarda más. Pero ¿alguien les ha preguntado a los muertos lo que ellos prefieren?
La esterilidad del camposanto
De un cementerio no pueden salir más que dos cosas: emociones personales y lecciones históricas. Ninguna idea, ningún postulado científico, nada que tenga que ver con la razón y la lógica, si exceptuamos la inevitable ley física que nos dice aquello de “Considera, ánima pura, que hemos venido a este mundo a morir”. Añado una tercera cosa, y es que la poesía, hermana de la reflexión filosófica, puede anidar perfectamente entre lápidas y panteones. Poesía lúgubre, cierto, romántica, decimonónica, pero poesía, al fin y al cabo.
A Bécquer, como a toda su generación, el camposanto le fascinaba. De ahí nació el célebre poema “Cerraron sus ojos…”, en el que encontramos los conocidos versos “¿Vuelve el polvo al polvo? ¿Vuela el alma al cielo? ¿Todo es sin espíritu podredumbre y cieno? No sé; pero hay algo que explicar no puedo, algo que repugna, aunque es fuerza a hacerlo, ¡a dejar tan tristes, tan solos los muertos!”.
¿Habrá considerado Agustí, en su calidad de historiador, la soledad del muerto en aras de una ideología determinada? ¿Conoce si esos cadáveres, sabiendo lo que sabemos ahora, habrían entregado gustosos sus vidas en aras de determinada idea? Porque estas son cambiantes, como la moral, y cada época tiene las suyas propias. Hablar de muertos en el contexto político incide aún más en lo que digo. Mi discrepancia acerca de la frase de Colominas es total; en primer lugar, porque nadie en el bloque neo convergente ha buscado, ya no la muerte, sino el mínimo sacrificio personal, véase a Puigdemont acurrucado en un maletero como una vieja manta, huyendo de la justicia y, ya que estamos, de sus compañeros a los que había exhortado a acudir al despacho como si nada pasase; en segundo lugar, porque a pocos centenares de kilómetros de Cataluña se conoce la muerte de primera mano, y me refiero al País Vasco y a su terrible lacra etarra.
Tengo para mí que el separatismo, y especialmente sus líderes, viven en un cementerio, sí, pero ideológico, porque está plagado de eufemismos que, como ustedes sabrán, son el mejor escondite y aún sepultura de la verdad. El mismo Agustí lo dijo públicamente en cierta ocasión: “Yo me inventé lo del derecho a decidir, una chorrada que no quiere decir nada”. ¿Hay muertos que celebren estarlo por culpa de una chorrada? ¿Por un eufemismo? ¿Por un calentón verbal? Lo dudamos mucho, y se nos antoja que el profesor de historia que es Colominas debe pensar lo mismo.
Ahora bien, en su calidad de ideólogo del proceso, Colominas debería medir más sus expresiones, porque en este país estamos de muertos hasta formar parvas. No hay familia, sea del bando que sea, que no tenga una buena ración de personas asesinadas, digámoslo claramente, por estos o por aquellos, no hay historias personales o colectivas que no hayan conocido el horror del zarpazo brutal que te arrebata a un ser querido por la maldita cuestión política. Del maestro republicano asesinado en una cuneta de manera vil y ruin al pobre tendero torturado en una checa y luego muerto entre terribles tormentos por ir a misa, el tapiz del odio se ha tejido de manera constante a lo largo de la historia de esta tierra tan vieja, tan agotada, tan pródiga en cultivar la semilla del odio y, en cambio, tan cicatera en abonar la del perdón, la de la paz, la de la piedad, como pedía Azaña en su conocido discurso.
Creo que Colominas es una voz tremendamente autorizada en las filas separatistas, así como también sé, porque lo conozco y he tenido trato personal con él, que es persona de expansiones verbales fulminantes, viscerales, que van directas al hígado. No es a ésa persona a la que me dirijo, sino a quien se sabe referente y, en función de tal condición, ha de cuidar lo que dice. Afirmar que, si no se opta por los muertos, es decir, por la violencia, se tarda mucho más en lograr la independencia, pone en estado de alerta a los que siguen la consigna de HeribertBarrera, ya saben, aquel “Tenimpressa!”, tenemos prisa, es invocar un fantasma muy peligroso, es, en suma, conjurar un espectro que siempre acaba en el mismo lugar: la fosa común.
Somos muertos que aún respiran
Ahora que la desmemoria, cuando no la tergiversación de nuestra historia, está tan de moda, sería oportuno recordar un poco de dónde venimos. Nuestro pasado, y eso lo sabe muy bien Agustí, no es precisamente para ir presumiendo por ahí. No creo que ninguna nación pueda hacerlo demasiado, claro, pero nuestro caso es especialmente terrible. Nos hemos pasado la historia luchando los unos contra los otros, expulsando a quien no nos acomodaba, encarcelando al opositor, pasando por las armas al disidente. Me da igual que lo hayan hecho estos o aquellos, que hablemos de los Reyes Católicos y los judíos que de Fernando VII y los liberales, de Franco o de la República, es indiferente, porque, al final, lo único que nos quedan son los muertos. Lo dejó muy claro JuliánZugazagoitia cuando exclamó completamente destrozado por dentro el terrible “¿A que suenas España, cuando no suenas a muerte?”.
Y los muertos no hablan con palabras audibles, pero sí que lo hacen desde su silencio estremecedor, brutal, con la pedagogía dura, pero verdadera, que otorga la muerte. Nos dicen que deberíamos pensar menos en el más allá y más en el más aquí, menos en los honores y las medallas a posteriori y más en los que se rinden en vida de los interesados, más en la vida que en la muerte. No estoy diciendo que reflexionar acerca de nuestra condición mortal sea baladí, al contrario, digo que la política ha de ser esperanza, luz, lógica, debate y sensatez, lo contrario de ese romanticismo alemán, nefasto para el mundo, que cayó en la ensoñación del Valhalla y la utilidad del cadáver.
Esta es una tarea que nos compete a todos, hablar razonablemente, abiertamente, lúcidamente, sin caer en el tópico, la consigna, la frase que nos dicta la víscera, el insulto reduccionista que nada significa, en fin, dialogar y no monologar. Esa es la cualidad que distingue al vivo del muerto, porque mientras nosotros siempre tenemos esa posibilidad, la de la interpelación y su respuesta, el muerto nada dice, aunque mucho sepa. No, Agustí, no es intelectualmente acertado hablar de si las cosas llegan con mayor o menor rapidez en función de que hayan muertos de por medio, porque a estas alturas el razonamiento es tan falaz como peligroso. Bien sabemos que hay quien estaría encantado de poder exhibir un ataúd con un cuerpo dentro para poder gritar “¡Mirad lo que nos han hecho!”, de la misma forma que también sabemos a qué catástrofe conduce eso.
Visitar un cementerio o la UCI de un hospital, que tú, como yo, conocemos tan bien, ha de llevarnos a reflexionar acerca de nuestra condición mortal para hacernos abdicar de tanto orgullo, de tanta soberbia, de tanta vanidad. Nada encontraremos en los cementerios más que tristeza, prólogo inevitable de la depresión. Si a algo nos invitan estos lugares, es a la vida. Recuerdo, a propósito de esto que escribo, una escena de la película “SalvaralsoldadoRyan” en la que Ryan, ya mayor, visita el cementerio de Normandía en el que está enterrado, entre miles de soldados aliados, el oficial que salva su vida. Ryan le dice a su mujer “Dime que he vivido una vida digna, que he sido digno del sacrificio que hicieron por mí”.
Esa debería ser el mejor ejemplo de lo que intento decirte, Agustí, que los muertos solo deben conducirnos a ser mejores en vida, a ser más dignos, a intentar no caer en sus yerros, en sus faltas, en sus pecados. Me temo que Cataluña esté tan rota en estos momentos que tales intenciones no sirvan de mucho, pero es por eso que deberíamos pensar menos en los muertos y su utilidad, centrándonos más en los vivos. Si más no, porque nosotros lo estamos y, aunque seamos cadáveres en potencia, sería menester llegar al aliento sin violencias ni atajos.
Morir en la cama rodeado de tus seres queridos, ese es el paradigma. El resto se me antoja peligroso, más aún, un fracaso de todo lo que representa la herencia del humanismo. Y de fracasos, al igual que de muertos, esta tierra está más que sobrada.
Fuente: Miquel Giménez
6 notes · View notes
maniacosuicida-blog · 6 years
Text
a veces de los sentimientos mas oscuros y remotos salen aquellas cosas que nos hacen orgullosos de existir, aquellos pensamientos que hacen la diferencia donde se desangra el ser en el papel, en el lienzo, en la guitarra, en el micrófono...
resulta curioso pensar como esto se repite en otros sectores artísticos de la vida: el blues nació en el delta del Misisipí, en donde la ausencia estatal era total y se vivía la ley del mas fuerte. Sufrimiento, miseria, muerte, decadencia, de esto trataba las canciones que aquellos viejos negros aprendieron a tocar a las malas en la mitad del pantano
El rap siempre ha pertenecido a los sectores segregados, siendo sus inicios una forma de criticar la brutalidad policial y la institucionalidad a partir de las rimas y de la conciencia de la calle, cultura que luego la maldita industria apropio para convertirlos exactamente en eso contra lo que luchaban
los poetas malditos, de las generaciones mas bella de la poesía, se alimentan de la decadencia del espíritu en los lugares mas bajos de la sociedad, donde se encuentran los alineados y los que decidieron salir del sistema, a un costo: esta miseria.
tal vez por eso la depresión parece tan atractiva, porque nos hace sentir vivos por dentro a pesar de que nos estemos muriendo, porque de aquí nacen todas las frases cliches que leemos en Facebook y en tumblr.
todos mueren solos, no hay verdad absoluta, no hay en que creer ni porque tener esperanza. sentirse decadente a raíz del malestar de la cultura nos deja ver la alienación que la postmodernidad nos ha causado, los cánones de comportamiento globalizado que hacen que pensar triste esta mal
porque sufrir esta mal? porque esta mal estar triste? porque tenemos que vivir en una maldita fachada llena de sonrisas fiicticias que nos saluden porque les están pagando un puto salario mínimo para mantener a toda su malparida familia? tatuarse las venas de rojo en publico, decir que solo hemos monopolizado el mundo hasta su destrucción mas profundo, hasta que se crean las figuras de los viejos ancianos bebiendo de su whisky que compran por medio de la corrupcion y del sufrimiento del otro. la maldita competencia capitalista de mierda, te odio
2 notes · View notes