Tumgik
#mención de comida
ogatonosaco · 8 months
Text
Tumblr media
[DI/ Unha foto dun gato branco coas orellas canelas sentado nunha cadeira fronte unha mesa de madeira nunha rúa de pedra /Fin DI]
No Entrepedras ! Regaláronme unhas pegatas de "coida dos bichiños" por ter un gato guapo :]
[ID/ A photo of a white cat with cream colored ears sitting on a chair in front of a wooden table in a rock paved street /End ID]
In Entrepedras! They gifted me "take care of the little creatures" (but in Galician! it's a very common design here, featuring a cat curled up) for having a pretty cat :]
0 notes
kentinismo · 4 months
Text
SFW ALPHABET | Kentin, Corazón de Melón.
warning(s) ! ninguna, una que otra mención sobre relaciones sexuales.
Tumblr media
"A" is for Affection (¿Cómo demuestra su afecto?)
— Kentin demuestra su afecto a través de tiempo de calidad y contacto físico. Su principal lenguaje del amor incluye dedicarte todo su tiempo y disfrutar de sesiones de abrazos y besos para expresar cuánto te ama.
"B" is for Best Friend (¿Cómo sería si fueran mejores amigos?)
— En el canon, Kentin inevitablemente se enamora de ti. Su falta de discreción se refleja sus sonrojos ante el mínimo toque o palabra afectuosa. Fuera de eso, como mejores amigos, sería tu confidente, con el deseo de animarte en tus peores momentos y ofrecer confianza eterna.
"C" is for Cuddles (¿Le gusta abrazar?)
— Kentin ama abrazarte, especialmente siendo la cucharita grande. Busca mantener tu calor corporal contra el suyo, rodeando tu cintura como muestra de pertenencia y protección. También, en ocasiones de vulnerabilidad, disfruta acurrucarse en tu pecho mientras te pregunta cuánto lo amas.
"D" is for Domestic (¿Le gustaría una vida doméstica?)
— Siempre se imaginó viviendo contigo y sonreía al pensar en esa fantasía. Está dispuesto a ampliar su conocimiento gastronómico para prepararte las mejores comidas y recibirte con una comida caliente y la casa ordenada si trabajas o estudias.
"E" is for Ending (¿Cómo terminaría su relación?)
— En su primera ruptura, se sintió culpable, pero al reencontrarse, se esforzó por vivir un "felices por siempre". Si tú terminaras la relación, soltaría lágrimas agradeciendo todo lo compartido.
"F" is for Fiancée (¿Cómo se siente respecto al compromiso?)
— En el canon, se casan, ya que siempre quiso pasar toda su vida a tu lado y entrelazar sus vidas eternamente en el matrimonio.
"G" is for Gentle (¿Qué tan gentil es?)
— Kentin te ve como algo sumamente precioso y frágil, siendo delicado en cada acción contigo, incluso en la cama le cuesta ser rudo. Ah, pero con los celos es algo completamente diferente, que hablaremos más adelante;3
"H" is for Hugs (¿Le gusta abrazar?)
— Kentin AMA abrazarte, considerándolo la mejor manera de demostrar afecto y protección. No puede pasar mucho tiempo sin tocarte de alguna manera.
"I" is for I Love You (¿Cuánto tiempo tarda en decir que te ama?)
— Siempre estuvo seguro de amarte y probablemente fue el primero en expresarlo, quizás durante su primera vez contigo.
"J" is for Jealousy (¿Qué tan celoso es?)
— Antes era muy celoso y posesivo, pero después de aprender a manejarlo, controla sus celos. Aún puede ser protector y posesivo ocasionalmente, especialmente frente a otros hombres que coquetean contigo, soltando comentarios posesivos y besándote violentamente en frente de estos.
"K" is for Kisses (¿Cómo besa? ¿Le gustan?)
— A Kentin le encanta besar tiernamente, colmándote de besos húmedos y repitiendo "te amo" al alejarse de tus labios. Disfruta especialmente los besos de mariposa, le dan cosquillas en la piel y vuelve a sentirse como un adolescente enamorado.
"L" is for Little Ones (¿Cómo se lleva con los niños?)
— Aunque no se lleva bien con niños demasiado pequeños, disfruta jugar con los más grandes y ha pensado en tener hijos contigo.
"M" is for Morning (¿Cómo serían tus mañanas con él?)
— Le gusta seguir una rutina matutina, levantarse, desayunar, pasear a los perros y pasar el resto del día contigo.
"N" is for Night (¿Cómo serían tus noches con él?)
— Al igual que las mañanas, Kentin disfruta de una rutina nocturna que incluye cenar, bañarse contigo y acurrucarse en la cama para tener una noche amorosa.
"O" is for Open (¿Qué tan abierto es contigo?)
— Kentin prefiere hablar sobre cosas básicas de su vida, pero cuando se trata de sus sentimientos es más cerrado de lo normal, pero ya que te ve como alguien que merece toda su confianza, habla más fácilmente contigo de esto.
"P" is for Patience (¿Qué tan paciente es contigo?)
— Es increíblemente paciente contigo, conoce todos tus rasgos y su paciencia es casi infinita.
"Q" is for Quizzes (¿Qué tanto recuerda sobre ti?)
— Aunque a veces se le escapan detalles, Kentin intenta recordar todo sobre ti y se esfuerza en retener toda información importante.
"R" is for Remember (¿Cuál es su momento favorito en la relación?)
— Adora todos los momentos contigo, pero si tuviera que elegir uno, sería cuando cepilla tu cabello después de ducharse juntos.
"S" is for Security (¿Qué tan protector es?)
— Kentin te ve como alguien que merece ser protegido, proporcionándote toda la seguridad posible en sus brazos y a su lado.
"T" is for Try (¿Qué tanto esfuerzo pone en las citas?)
— Se esfuerza por hacer que todas las citas sean perfectas y planea todo con anticipación.
"U" is for Ugly (¿Qué malos hábitos tendría?)
— A veces se enfada fácilmente por cosas insignificantes, pero rara vez te culpa, ya que es paciente contigo.
"V" is for Vanity (¿Qué tan inseguro es?)
— Aunque ha mejorado sus inseguridades, aún puede sentir que no te merece completamente en algunas ocasiones en dónde no se siente con la mejor autoestima del mundo.
"W" is for Whole (¿Se sentiría incompleto sin ti?)
— Sí.
"X" is for XTRA (Headcanon extra que le gustaría agregar)
— A Kentin le gusta besar cada cicatriz, marca de nacimiento, lunar o peca que tengas.
"Z" is for Zzz (Hábitos de sueño que tiene)
— Duerme tranquilo, a veces babea un poco y tiene espasmos que pueden asustarte durante la noche. (me dió mucha risa imaginarlo 😭)
Tumblr media
39 notes · View notes
xjulixred45x · 3 months
Text
Lancelot (4Kota) con un S/o similar a Mitsuri Kanroji(KNY)(TRADUCCION)
cómo, probablemente lectora sea una hibrido entre humana y gigante, que justamente se ve muy humana y demás, pero tiene la fuerza de su pariente gigante, musculo comprimido. probablemente incluso sea de algun pueblo como Betweek o incluso vivia cerca de las hadas.
pero entonces ella empezo a interactuar con los humanos y justamente por su apariencia humana(y muy linda) la aceptaron bastante. incluso con su fuerza colosal(pensaban que era un poder mágico)
tengo el precentimiento de que conoceria a Lancelot por sus viajes con Jericho, justamente lectora podria darse cuenta de su descendencia meztisa y lo bugearia constantemente para que fuera su amigo.
no voy a mentir, al principio Lancelot la encontraba un poco bastante molesta por su actitud brillante y su insistencia en ser amigos, pero cuando veia si corazon se notaba que era sincera(aparte de que lectora paraba si era mucho para el) por lo que decidio aunque sea dejarla estar cerca.
lectora era alguien muy alegre! lo cual contrastaba MUCHO con la actitud seria y estoica de Lancelot, ella le hablaria y hablaria y hablaria sobre cosas que pasaban en el pueblo, algo lindo que vio el otro dia, la enorme comida que le sirvio el cantinero y que se comio toda, etc.
Lancelot solo se quedaria quieto escuchando con su tipica cara de :| pero en realidad le divierte que Lectora se soprenda con cosas tan cotidianas.
para cuando son adolescentes, Lancelot no solo tolera mas a lectora, sino que también la aprecia bastante, no solo porque ella se le pega como pegamento, sino porque es muy sincera en lo que piensa y dice, alguien de confianza.
aun si Lancelot decia que lectora era "molesta" dejaba entre ver acciones que mostraban lo contrario, como mostrarle cosas que trajo de sus misiones, mostrarle su forma de "Sin" y en general el la escuchaba e incluso le daba consejos cuando ella lo pedia.
le agradaba tener a alguien tan sincero en tanto tiempo, pero era bastante malo en decirlo verbalmente, asi que simplemente lo mostro mediante acciones.
(imaginate que le regalara a lectora algun tipo de prenda/adorno como en esa escena de Mitsuri y Obanai🥺 seria tan lindo).
tambien Lectora tiende a ponerse emocional mientras crecen, cuando llora, LLORA MUCHO, casi espanta a Lancelot cuando una vez vino llorando con el, el estaba listo para matar a alguien, pero solo era que lectora habia visto una serpiente miy grande en su galpon y se asusto😅(un apodo muy frecuente de Lancelot a lectora es "bebe llorona" o "cabeza hueca").
Ya cuando son adolescentes, Lancelot no sólo tolera más a la lectora, sino que también la aprecia mucho, no sólo porque se pega a él como pegamento, sino porque es muy sincera en lo que piensa y dice, confía en que ella le dirá la verdad.
por lo mismo, Lancelot es bastante precavido con las personas cerca de lectora, aun si la aprecia y la quiere, reconoce que le falta un poco de comprensión de que no todos son buenas personas, especialmente cuando ella desarrolla cierta fase enamoradisa.
Aunque Lancelot no pasó mucho tiempo en la ciudad, intentó darle al lector pistas "sutiles" sobre qué tipos valían la pena (casi ninguno) y cuáles no (casi todos). Por suerte o por desgracia, la lectora se distanció de casi todos ellos excepto de UNO especialmente despreciable. Pero él realmente no podía hacer que ella se detuviera, así que ella simplemente ponía los ojos en blanco ante cada mención del chico.
Lancelot entiende que lectora quiera enamorarse, en el futuro talvez casarse y formar una familia, pero podria PORFAVOR dejar de ir tras chicos que no valen la pena??
el punto de quiebre ocurre cuando uno de los mas recientes crushes de lectora no solo la rechaza, sino que la desprecia por ser mirad gigante, diciendole cosas horribles como que "solo un oso se casaria contigo" y dejando a lectora con el corazón roto.
obviamente el sujeto no llega muy lejos, pero las palabras calan hondo en lectora, que realmente nunca vio su fuerza como algo malo hasta ese momento(o su gran apetito, o habitos "poco femeninos") y se empieza a preguntar ¿es ella la que esta mal?
Lancelot (aun siendo algo malo con las emociones) tuvo que interferir y no dejar que a lectora se le subiera a la cabeza ¿y que si eran hibridos raros? el no cambiaria nada de como era lectora, NADA, al igual como ella no cambiaria nada de el.
es un lindo momento.
si hablamos de relación actual, es como la dinamica de "rayo de sol" y "protector de rayo de sol"(mejor conocido como "si su sonrisa desaparece TU DESAPARECES). o simplemente pareja dispareja. lectora tiende a ser mas gentil con el grupo pero un tanto torpe mientras que Lancelot el mas responsable pero bastante menos gentil...
aun si lectora sabe luchar, no hay forma en la que equipare el nivel de Lancelot, por lo que es mas una peleadora de retaguardia. igual no debe ser tomada a la ligera. creeme, Lancelot lo sabe..
son como:
Lancelot: alguien va a morir--(lectora le tapa la boca)
lectora: ¡DE DIVERCION!
Lancelot y lectora aprovechan bastante la fuerza ridícula de lectora! ya sea para el beneficio de la gente(como despejando caminos o moviendo objetos pesados atascados) como para ciertas bromitas.
probablemente Lancelot concensca a lectora de entrenar de forma basica sus habilidades de gigante, solo en caso de que tenga que defender ella al pueblo en el que vive o a ella misma. no creo que pueda enseñarle a usar "metal pesado" pero definitivamente puede dar ciertos consejos en cuanto al manejo elemental.
(Lancelot ha sido cargado estilo princesa por lectora mas veces que al revés, es divertido y lindo de ver).
¡Lancelot apoya completamente el gran apetito de lectora! ella quema muchas calorias con su gran fuerza, por lo que necesita comer mucho, si lectora lo convence lo suficientemente, pueden competir para ver quien come mas, tienen una gran serie de empates.
cuando lectora pelea de verdad, en realidad es bastante buena! solo que claro, cuando eventualmente llega a su punto de mas cansancio, se empieza a desesperar y piensa que se va a morir😅 Lancelot le dice medio en broma/medio cariñosamente que es una bebe llorona, pero que lo hizo bastante bien ella sola.
(por cierto, solo Lancelot puede decirle llorona a lectora, cualquier otro recibe un golpe en la nuca).
en general, es como los tipicos "los opuestos se atraen" pero en realidad es bastante sano✨
18 notes · View notes
rexd1z · 6 months
Text
IL DOTTORE X READER (SPANISH VER.)
Tumblr media
Me dieron ganas de hacerle versión en español a esto pq no hay técnicamente nada de Dottore en español. 😞
La verdad no sé q es, si es un oneshot, headcanons, drabble, ni puta idea yo nomás lo escribí.
Dottore es Zandik.
Menciones de cadáveres, cortar a una persona viva por la mitad, remover entrañas 😀, sangre, comportamientos obsesivos y stalker.
El rosita es el/la lector(a) y el morado dottore.
Lector GN.
Todo va en el siguiente orden: Zandik-Webttore-Dottore ingame
Webttore es hasta la mención de sus clones, a partir de ahí es Dottore ingame.
Tumblr media
Conociste a Zandik en la Akademiya, el estudiaba en Haravatat y tu en Vahumana.
La primera vez que te vio fue en la biblioteca, para él fue como amor a primera vista
y ni siquiera notaste que te observaba fijamente con esa mirada loca que tiene.
Empezó a seguirte a todas partes desde una distancia considerable.
Aprendió tu rutina y los lugares a los que vas, incluso tu comida favorita y tu color favorito.
Zandik dibuja horrible pero aún así hizo pequeños bocetos tuyos en las esquinas de su cuaderno (se la pasa dibujandote).
SIEMPRE notaste que Zandik te stalkeaba, pero no te importaba, pensabas que en cierto modo era lindo (😨).
Se acercó a ti gracias a Sohreh porque resultó que ella era amiga tuya.
Después de unos meses de salir como "amigos" (sus citas fueron en la biblioteca o en el laboratorio de Akademiya), Zandik finalmente se te declaró
Y fue raro, básicamente te hizo un poema hablando de cómo quiere que le cortes el corazón y te comas sus entrañas. 💀💀💀💀
Aceptaste. Siempre pensaste que Zandik era lindo a su forma así que, ¿Por qué no?
Después de unirse al Fatui, Zandik Dottore, te arrastró con él y puso la condición de que para unirse, debías ser su asistente personal y estar con él 24/7.
y Pierro aceptó.
Fue extraño para ti tener que empezar a llamarlo Dottore, así que en privado seguiste llamándolo Zandik.
"-Zandik, que verga haces? -le dijiste mientras lo veias cortar por la mitad a un hombre VIVO y comenzar a inyectarle cosas que ni Dios sabe que son.
-Ya no soy Zandik, cariño –dijo con su sonrisa repugnante (más lindo)
-Bueno Zandik. -poniendo los ojos en blanco con sarcasmo."
Siempre se pone nervioso contigo aunque no quiera admitirlo, para el resto debe tener una imagen de hombre duro, serio y frío, ¿Pero para ti? Uy esa otra historia.
pero no debemos olvidar que está completamente loco y es un psicópata de primera, muchas veces hizo experimentos contigo (nada totalmente riesgoso eso si) y es tan protector que podría matar a alguien si te pone un dedo encima. 💀
En algún momento intentó sacarse su propio corazón para entregártelo, obviamente tú interrumpiste sus acciones.
Está loco, completamente loco y demente.
De alguna manera u otra, logró hacerlos a ambos inmortales para que te quedes junto a él para siempre.
Después de crear sus clones, se dio cuenta de que todos te tenían un cariño especial y los que aún no te conocían comenzaron a tener la misma obsesión que él tenía contigo en sus días en la Akademiya.
Intenta mantenerte lo más alejado posible de sus clones, es un hombre muy celoso.
Omega es el único clon que deja acercarse a ti, es en el que más confía.
En pocas palabras, Dottore es realmente celoso y posesivo, pero te ama con toda su alma y ni siquiera en la muerte te dejará.
Tumblr media
Ha pasado DEMASIADO tiempo desde que escribí algo asi q ya perdí el toque chavos.
desde ahora en adelante, voy a comenzar a escribir en inglés y luego traducirlo al español independientemente de lo que haga.
24 notes · View notes
ivelovely · 2 days
Text
ᘒㅤar͟t͟í͟c͟u͟l͟o͟ 32 . 04 ft. enhypen ni-ki
Tumblr media
una historia de 10 capítulos cortos donde encuentras a riki fumando en el colegio y decides parar a este terrible delincuente.
Tumblr media Tumblr media
género: romance, escolar, intento de comedia. advertencias: mención al tabaco / uso de tabaco, descripciones de comida, la protagonista es una mujer. * puede que añada más si lo veo necesario. duración estimada: entre 1k y 2k cada capítulo, siendo un total de 10. taglist: no hay nadie:( avísame si quieres estar.
ㅤㅤㅤㅤ꒷ㅤ꒷ㅤ꒷ㅤ꒷ㅤ
ㅤㅤEPISODIO O1. NO SE PUEDE FUMAR. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤnuestro primer encuentro.
ㅤㅤEPISODIO O2. UN MAL MENOR POR UN BIEN MAYOR. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤladrona a la vista.
ㅤㅤEPISODIO O3. COMPAÑEROS DE HAMBRE. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤla comida une a personas.
ㅤㅤEPISODIO O4. EN CONTRA DE LAS NORMAS. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤ¿nos escapamos juntos?
ㅤㅤEPISODIO O5. MEJORES AMIGOS. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤme acostumbro a tu presencia.
ㅤㅤEPISODIO O6. NUESTRA NORIA. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤdulce como el algodón de azúcar.
ㅤㅤEPISODIO O7. ME PREGUNTO QUÉ PIENSAS. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤyo tampoco lo sé.
ㅤㅤEPISODIO O8. QUIÉNES SOMOS. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤno me importa quién fueras, ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤsino quién serás.
ㅤㅤEPISODIO O9. SE AVECINA EL CALOR. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤun regalo antes de terminar.
ㅤㅤEPISODIO 1O. EL OCÉANO. ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ❨ㅤun largo verano.
aviso final muy largo: no se pretende hacer a un riki realista. no lo conozco, no sé que haría en cada situación y no soy él. este riki es un personaje ficticio. lo único que tienen en común es el nombre y aspecto (o alguna otra cosa, depende de la historia). no busco representarlo como individuo. lo que sí es cierto es que tengo mis prejuicios hechos sobre él y los usaré para hacer ver una personalidad parecida a la que creo que tiene (no va a ser lo mismo escribir de riki que de heeseung, por poner un ejemplo, debido a sus diferencias en personalidad). tampoco ninguno de los lugares y nombres - a excepción de idols, a los que se aplica todo lo anterior - que aparecen representan una realidad y cualquier parecido con la realidad es mera coincidencia. por último, esta historia no pretende hacer apología al tabaco ni el uso de drogas en general en menores. NO fumes ni bebas, sobre todo si eres menor.
ㅤㅤㅤㅤ﹪ㅤivelovely.
10 notes · View notes
dianashiori · 2 months
Text
¿Qué haría Sebastian Michaelis si su pareja tuviera depresión? / What would Sebastian Michaelis do if his partner had depression?
Tumblr media
PRECAUCIÓN: El contenido mostrado a continuación no es apto para personas con susceptibilidad a temas de salud mental. Si llegas a sospechar que padeces de problemas de salud mental, considera acudir a un especialista en salud mental para obtener una mejor orientación. / CAUTION: The content shown below is not suitable for people with sensitivities to mental health issues. If you suspect that you have mental health problems, consider seeing a mental health specialist for better guidance.
PRECAUCIÓN 2: Se hace mención acerca de actos sexuales, acoso, comentarios hirientes y autolesion. Contenido no apto para menores de edad o personas susceptibles al contenido. / CAUTION 2: Mention is made about sexual acts, harassment, hurtful comments and self-harm. Content not suitable for minors or people susceptible to the content.
Versión Español:
No es que Sebastian no se haya dado cuenta de que su amada era diferente al resto de humanos, aunque a la vez muy similar. Ha visto esa clase de padecimientos en muchos humanos, ha visto como poco a poco se rompen y hacen añicos a si mismos, como pierden el sentido de la vida y la capacidad de sentir placer se va disminuyendo al punto de llegar a sentirse anestesiados.
Pero cuando su humana especial comenzó a convivir con él, más de cerca, fue evidente que algo no iba del todo bien.
Siempre notaba tu perdida de apetito, bastante recurrente, también comenzó a sospechar que su constante ausencia de su hogar daba oportunidad a qué intencionalmente omitieras alimentarte. En un principio pensó que era una protesta por dejarte sola mientras él iba a trabajar de mayordomo con su amo todo el día, pero después comenzaste a dejar comida en tu plato y a veces manifestabas no tener hambre.
Comenzó a intentar alimentarte, lo intentaba con dulzura y paciencia, era un demonio, su paciencia y determinación eran superiores a las de los humanos. Pero sabía que intentar forzarte a comer sería muy agresivo para ti, por lo que tuvo que valerse de estrategias para hacerte probar bocado. No logro hacerte acabar la comida pero si hacerte comer más de la mitad.
También se dio cuenta de tu insomnio, no importa que tan quieta te quedarás o cuánto tiempo tuvieras los ojos cerrados, tu respiración y latidos no eran iguales estando despierta y dormida, por lo que supo enseguida que fingias dormir. Optó por preparar leche caliente, masajes, incluso provocarte orgasmos con sus dedos, boca y miembro, pero no había mucha mejoría, a excepción de unas noches donde lograbas dormir unas cuantas horas.
Él no necesita dormir y por unas noches pensó que era una excusa tuya para pasar más tiempo con él y que en la mañana cuando se fuera, tu dormirias, pero al notar tus ojeras crecientes y que estabas mucho más distraída y torpe que de costumbre, se dio cuenta que te habías pasado todo el día despierta.
Cuando se trataba de tu higiene, para él era más sencillo ayudarte, ya que desde que viven juntos, hicieron costumbre ducharse juntos, por lo que, aunque tú no tuvieras voluntad de ducharte, él era quien se encargaba. Al salir cepillaba tu cabello y aprovechaba para contarte cosas sobre su trabajo, como los casos que la reina encomendaba a su amo, las travesuras de los sirvientes o incluso los chistes e historias de Undertaker, pensó que si te decía esas cosas entonces tu también le dirías cosas de tu día a día otra vez.
Hubo ocasiones en las que tenías que salir de casa sola, en las cuales tratabas de esforzarte mucho por superar tu condición y hacer vida normal por unas horas, pero regresabas peor de lo que saliste, por ejemplo, un día tus mejillas estaban lastimadas por qué tus padres te habían abofeteado por decir que no pensabas volver a casa porque ya habías formado un hogar con tu novio mayordomo, tu vestido había sido rasgado a tirones por tus ex "amistades" debido a una discusión sobre rumores que escucharon sobre ti y tu extraño comportamiento "hermitaño".
Sin mencionar que las personas en el mercado hablaban muy cruelmente de ti: "Mira ese cabello tan opaco, se ve como una anciana", "Ese cuerpo tan delgado y frágil, como puede un hombre meter su miembro dentro de ese saco de huesos", "Tiene una mirada tan horrible, parece como si estuviera muerta".
Sebastian al llegar y observarte en tal estado, y verte inmóvil y completamente silenciosa, supo enseguida que el mundo no estaba dispuesto a cooperar para que tuvieras un momento de tranquilidad. Ya se encargaría en secreto de vengarse monstruosamente por lo que te habían hecho, pero esos días en que regresabas de una mala salida, eran los señalados para consentirte e intentar levantarte el poco ánimo que te quedaba del día.
Y hablando del sexo, ciertamente disminuyó, pero no fue porque Sebastian ya no quisiera tenerte tan seguido, sino que eras tú quién no tenía ánimos ni libido para desear llevar a cabo el coito. Sebastian aceptó esto, no siempre te negabas, había ocasiones donde aceptabas gustosa que él te poseyera, pero comparado al inicio de su vida juntos, esto había disminuido. Aunque cada vez que lograban llevar a cabo el acto sexual, Sebastian trataba de priorizar tu placer antes que el suyo y se aseguraba de que en todo momento estuvieras de acuerdo para continuar.
Esta condición no era algo común en la época, por lo que Sebastian desconocía muchas cosas acerca de los cuidados adecuados para ayudarte, por lo que a veces cuando volvía del trabajo podía percibir un ligero olor a sangre que provenía de tu boca. Al examinarte de cerca, observo que tenías pequeñas heridas en tus labios, y no solo eso, también tus rodillas y pies tenían moretones, como si hubieras pateado algo y te hubieras dejado caer. Esto no lo esperaba, sabía que algunos humanos lo hacían, pero jamás pensó que tú condición te arrastraría a esas acciones.
Cuando te encontraba con esas autolesiones, se encargaba de ponerte bálsamos en tus labios y en los moretones para que sanarán mejor y llevarte a la cama con él para besarte y darte todo el amor que necesitabas. Pero en momentos como esos, Sebastian reconocía que tus heridas eran solo un reflejo de un dolor aún más profundo, que sin duda costaría mucho tiempo sanar.
Esta clase de cosas solían suceder en temporadas muy cortas, podías estar bajo esa condición por uno o dos meses y poco a poco volverías a la normalidad. Había sus recaídas y a veces duraban más tiempo que la anterior o más corto, y sin medicamento eficaz en esa época, era complicado prevenir volver a ese abismo en el que te atrapabas. Pero eso no suponía una molestia para Sebastian, después de todo, eras su humana especial, era adicto a ti, eras su droga, así que si un día necesitabas de él para salir de esa pesadilla, con gusto acudiría a tu ayuda.
A veces Ciel notaba que su mayordomo estaba más relajado, desconociendo por completo que su mayordomo estaba ayudando a su pareja a pasar por un infierno personal, pero en esas épocas donde su demonio estaba apacible, le sugería, casi ordenándole, que trajera a su pareja a pasar la tarde en la mansión. Sebastian no lo consideraba como una buena idea, pero dado tu historial de malas experiencias con el mundo exterior, pensó que ayudarte a salir con personas más conscientes y menos críticas ayudaría a tu mejoría o aplazamiento de tus crisis depresivas.
Tal como Sebastian lo supuso, Ciel y el resto de sirvientes te hicieron sentir con tanta naturalidad que por un momento te sentiste mucho mejor que en días anteriores. El día avanzo con tanta calma y alegría que al final del día volviste a casa en los brazos de Sebastian. Se ducharon juntos y por último fueron a la cama, donde tuvieron una pequeña charla antes de que te quedarás dormida.
S: Hoy tuve doble recompensa.
(T/n): ¿A sí?
S: Si, porque mi amo estuvo de buen humor por tu presencia, así que no hubo reclamos por su parte, y mejor aún, tú estabas ahí conmigo y los demás sirvientes, y pude ver una de tus sonrisas espontáneas que hace semanas que no veía.
(T/n): Lamento haber sido una carga estos meses.
S: No fuiste una carga, no es tu culpa sentir que tú mundo se viene abajo y que nada tiene sentido, soy tu novio, y voy a estar para ti cuando me necesites.
(T/n): No quiero que digas eso, porque después puedes arrepentirte y abandonarme.
S: Jajaja, estoy loco por ti, todo aquello que involucré cuidar de ti para mí es un placer, no importa si los humanos se cansan y se arrepienten, yo no lo haré.
(T/n): Te amo.
S: Yo también te amo.
(T/n): No se escucha sincero si lo dices sujetando mis glúteos.
S: Jajaja, es mi forma de decirte que he estado impaciente por tocarte, desde que te vi pasear de un lado a otro por la mansión, tan curiosa y obediente de lo que otros decían.
Sin duda, esta noche eran de esas veces donde Sebastian y tú podían disfrutar de la calma después de la tormenta.
English Version:
It's not that Sebastian didn't realize that his beloved was different from other humans, although at the same time very similar. He has seen this kind of suffering in many humans, he has seen how little by little they break and shatter themselves, how they lose the meaning of life and the ability to feel pleasure diminishes to the point of feeling anesthetized.
But when his special human began to live with him more closely, it was evident that something was not quite right.
He always noticed your loss of appetite, quite recurrent, and he also began to suspect that your constant absence from your home gave you the opportunity to intentionally omit feeding. At first he thought it was a protest for leaving you alone while he went to work as a butler with his master all day, but then you started leaving food on your plate and sometimes you said you weren't hungry.
He began to try to feed you, he tried with gentleness and patience, he was a demon, his patience and determination were superior to those of humans. But he knew that trying to force you to eat would be very aggressive for you, so he had to use strategies to make you try a bite. I can't make you finish the food but I can make you eat more than half.
He also noticed your insomnia, no matter how still you stayed or how long you had your eyes closed, your breathing and heartbeat were not the same when you were awake and asleep, so he knew right away that you were pretending to sleep. She chose to prepare hot milk, massages, even make you orgasm with her fingers, mouth and member, but there wasn't much improvement, except for a few nights where you managed to sleep for a few hours.
He doesn't need to sleep and for a few nights he thought it was an excuse for you to spend more time with him and that in the morning when he left, you would sleep, but when he noticed your growing dark circles and that you were much more distracted and clumsy than usual, He realized that you had been awake all day.
When it came to your hygiene, it was easier for him to help you, since since you lived together, you made it a habit to shower together, so, even if you were not willing to shower, he was the one who took care of it. When he left, he brushed your hair and took the opportunity to tell you things about his work, such as the cases that the queen entrusted to her master, the pranks of the servants or even Undertaker's jokes and stories. He thought that if he told you those things then you would also tell him. you would say things about your everyday life again.
There were times when you had to leave the house alone, when you tried hard to overcome your condition and lead a normal life for a few hours, but you came back worse than you left, for example, one day your cheeks were hurt because why? your parents had slapped you for saying you weren't planning on coming home because you had already made a home with your butler boyfriend, your dress had been torn by your former "friends" due to an argument over rumors they heard about you and your stranger. "hermit" behavior.
Not to mention that the people in the market spoke very cruelly about you: "Look at that dull hair, she looks like an old woman", "That body is so thin and fragile, how can a man fit his member inside that bag of bones" , "She has such a horrible look, she looks like she's dead."
Sebastian, upon arriving and observing you in such a state, and seeing you motionless and completely silent, knew immediately that the world was not willing to cooperate so that you could have a moment of peace. He would secretly take charge of taking monstrous revenge for what they had done to you, but those days when you returned from a bad outing were the ones designated to pamper you and try to lift the little spirit you had left of the day.
And speaking of sex, it certainly decreased, but it wasn't because Sebastian no longer wanted to have you so often, but rather it was you who didn't have the courage or libido to want to have intercourse. Sebastian accepted this, you didn't always refuse, there were times where you gladly accepted him possessing you, but compared to the beginning of your life together, this had diminished. Although every time they managed to carry out the sexual act, Sebastian tried to prioritize your pleasure before his and made sure that at all times you agreed to continue.
This condition was not common at the time, so Sebastian did not know many things about proper care to help you, so sometimes when he returned from work he could smell a slight smell of blood coming from your mouth. Upon examining you closely, I noticed that you had small wounds on your lips, and not only that, your knees and feet also had bruises, as if you had kicked something and dropped. He didn't expect this, he knew that some humans did it, but he never thought that your condition would drag you to those actions.
When he found you with those self-harms, he was in charge of putting balm on your lips and on the bruises so that they would heal better and taking you to bed with him to kiss you and give you all the love you needed. But in moments like these, Sebastian recognized that your wounds were only a reflection of an even deeper pain, which would undoubtedly take a long time to heal.
These kinds of things used to happen in very short periods, you could be under that condition for a month or two and little by little you would return to normal. There were relapses and sometimes they lasted longer than the previous one or shorter, and without effective medication at that time, it was difficult to prevent returning to that abyss in which you trapped yourself. But that was not a bother to Sebastian, after all, you were his special human, he was addicted to you, you were his drug, so if one day you needed him to get out of that nightmare, he would gladly come to your help.
Sometimes Ciel noticed that his butler was more relaxed, completely unaware that his butler was helping his partner go through a personal hell, but in those times when his demon was peaceful, he would suggest, almost ordering him, that he bring his partner. to spend the afternoon at the mansion. Sebastian didn't consider it a good idea, but given your history of bad experiences with the outside world, he thought that helping you hang out with more aware and less critical people would help you improve or postpone your depressive attacks.
Just as Sebastian assumed, Ciel and the rest of the servants made you feel so natural that for a moment you felt much better than in previous days. The day progressed with such calm and joy that at the end of the day you returned home in Sebastian's arms. They showered together and finally went to bed, where they had a little chat before you fell asleep.
S: Today I had double reward.
(Y/n): Yes?
S: Yes, because my master was in a good mood because of your presence, so there were no complaints on his part, and better yet, you were there with me and the other servants, and I could see one of your spontaneous smiles that I haven't seen in weeks. saw.
(Y/n): I'm sorry for being a burden these months.
S: You were not a burden, it is not your fault to feel that your world is collapsing and that nothing makes sense, I am your boyfriend, and I will be there for you when you need me.
(Y/n): I don't want you to say that, because later you may regret it and abandon me.
S: Hahaha, I'm crazy about you, everything that involved taking care of you is a pleasure to me, it doesn't matter if humans get tired and regret it, I won't do it.
(Y/n): I love you.
S: I love you too.
(Y/n): It doesn't sound sincere if you say it while holding my buttocks.
S: Hahaha, it's my way of telling you that I've been eager to touch you, ever since I saw you walking around the mansion, so curious and obedient to what others said.
Without a doubt, tonight was one of those times where Sebastian and you could enjoy the calm after the storm.
9 notes · View notes
vaniinh · 9 months
Text
I was tagged by @translucent-serendipity to post my top 5 comfort movies! 🎬✨ 🫰🏼🧡
1. Matilda. No importa cuánto tiempo pase, siempre me siento feliz de verla. Me sentía menos sola de saber que también los libros la reconfortaban, y amaba a la señorita Miel.
2. Ponyo. Su tecito? El mejor de la vida, ya calado y garantizado. Además su concepto de amor es muy puro y tierno.
3. Juego de gemelas. Toda esta película dice 90's y me encanta. La música, la fotografía, la comida, los personajes to-do. Además que me sé todos los diálogos.
4. El expreso polar. Es la única navideña que veo cuando no es navidad. Me encanta la escena del chocolate caliente y la amo porque la vi cuando aún creía en Santa Claus y sentía toda la magia.
5. Barbie La princesa y la plebeya. Esta es por pura nostalgia, me encantaba la estética de princesas, coronaciones, además tenía la muñeca y amaba ponerla a cantar. Btw nunca tuve a la plebeya y la quería porque se sincronizaban.
*mención honorífica a la susurros del corazón y la princesa Mononoke <3
I tag: @the-night-wizard @sanando-me @like-a-million-suns @microeskandalo @verdede-vida
11 notes · View notes
ghqstfqce · 2 years
Note
Hola, creo que llegué justo a tiempo para pedir algo
Podrías hacer headcannons de Danny Johnson con un/a S/O que es amo/a de casa? Danny quiere mucho a su pareja y no quiere que se dé cuenta de su segundo trabajo porque sabe que le va a espantar, su S/O es una persona amable y sensible.
Me gusta lo macabro, un poco, así que más tarde su S/O se daría cuenta de el pasatiempo de Danny mientras ordenaba sus cosas (encuentra las fotos de gente muerta al lado de Ghostface, el disfraz manchado de sangre y así), probablemente Danny no va a dejarle ir así de simple aunque esté horrorizado/a
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Warnings || Mención de Asesinatos. Temas yandere podría ser. Danny esta enamorado obsecionado con lector. Retención contra su voluntad. Algo se pelusa al inicio.
Pairing || Danny Johnson | The Ghost Face x Husband ! Reader.
Notas || Me pusiste en una encrucijada, me encanta hacer lectores mortalmente grises que aceptan de una al slasher, así que a ver que tal ha salido esto.
Tumblr media
Danny no creía que fuera capaz de amar, tan dañado y oscuro, ¿quién podría querer al monstruo que acechaba en sus pesadillas infantiles?
Tú, al parecer tú lo querías y la parte maniática de él se sentía extasiada por ti, su dulce chico, no sabe qué hizo para merecerte, pero no te dejará ir.
Aunque tienes un pequeño trabajo siendo tutor de niños en su pequeño suburbio; siempre tienes la casa limpia y agradable, comida caliente para cuando él llegue, su almuerzo por si sus horas de oficina se alarga y su cambio del día siguiente planchado e impecable.
Te adora con violencia, no sólo porque te encargues de la casa y aunque es un gran punto extra, vive para como lo amas.
Cada pequeño detalle en lo que haces por él y la casa donde viven, cómo se iluminan tus ojos al verlo entrar a casa, como corres para abrazarlo como el gran koala que eres.
"Bienvenido a casa, cariño, te he extrañado" y seguido un ataque de besos por toda su cara, es su parte favorita de todo el día.
A veces en las noches no puede dormir pensando en la rapidez en la que podría perder todo eso, un descuido de su parte y el gran sol que eres tú no dudaría en alejarse y explotar, no lo permitirá, ¿verdad?
Todo había estado marchando de maravilla, a Danny le iba muy bien en su trabajo como periodista y aunque te preocupaba como el horrible asesino que era Ghostface lo escogió para publicar sus atrocidades, te sentías agradecido de que Danny pudiera hacer lo que más le gustaba.
El día era agradable, el sol brillaba sobre todo a tu alrededor y eras el hombre más feliz del mundo, inconsciente de las nubes grandes y espesas que se cernían sobre ti y la relación con tu maravilloso esposo.
No había sido tu intención husmear, confiabas en Danny con tu vida, así como él confiaba con su vida en ti. Pero siempre te pareció extraño como te pedía no limpiar cierta parte de su oficina y aunque querías entenderlo, no te parecía justo que aparte de aportar a casa, tuviera que limpiar.
Quizás debiste obedecer, debiste dejar esa maldita parte del estudio de tu esposo y seguir con tu vida. Pero no, por tratar de ser tan buen esposo te encontraste con tu propia pesadilla. No sabías que pensar mientras veías tantas fotos de cadáveres, una peor que la otra y al principio quisiste excusarlo con las fotos que el asesino le daría a tu esposo, pero luego ahí estaba esa maldita foto. Danny sonriendo como nunca, mientras sujetaba el cabello de una chica que lloraba y sangraba por la boca, todo rastro del brillo en los ojos de él había desaparecido, él no era tu Danny.
Y cuando viste esa sombra cerniéndose tras de ti, sabías que era lo último para ti. ¿Cómo decía el dicho? La curiosidad mató al gato, pero por lo menos murió sabiendo.
Danny sabía que debía ser cuidadoso, nada de pruebas incriminatorias en su casa, menos en la maldita casa adorable qué compartía contigo. Pero fue tan engreído y confío tanto en que lo escucharas, pero sabía que eres curioso y amable por naturaleza.
Quizás él mismo quería autosabotearse, pero, ¿era autosaboteo si aún lograba mantenerte junto a él? Lo descubriría pronto quizás.
Obviamente trataste de huir, no serías su dulce e inteligente esposo si no corrieras al sentido contrario del peligro, pero él no necesitaba que fueras su dulce e inteligente esposo, solo quería que fueras su esposo y malditamente lo apoyaras.
Pero sabía que dejarías de ser tú si eso pasaba, así que trataba de ser agradable contigo, por el bien de conservarte tal y como se enamoró de ti.
Todo es desastroso al principio, tratas de luchar, de llamar a la policía y hasta de pelear con Danny, pero él no permitirá nada de eso, se niega a que te conviertas en quien lo traicione, no cuando eres a quien ama tanto.
Te hará hacer todos los trabajos de casa bajo su atenta mirada y si esta fuera, bueno, estarás encerrado en su oficina hasta que vuelva.
Le duele verte llorar y suplicar porque te deje ir, como te rindes y aseguras no abrir la boca si te deja ir, pero eso es imposible, no puede y no te dejará ir, es la parte más importante de su vida, su dulce y brillante sol, su dulce amo de casa, su precioso esposo y te ama.
¿Qué sería de su poca humanidad sin ti?
Tumblr media
78 notes · View notes
onloginavely-blog · 26 days
Text
Orden de personas que murieron o abandonaron a levi ✨ Mención honorifica para el padre biológico de Levi qué no volvió a ver a Kuchel (presuntamente) 1. Kuchel murio, por enfermedad y tal vez de hambre (ya no podían comprar comida porque ella no trabajaba a causa de su enfermedad 2. Kenny se fue, porque según el Levi ya se podía defender y no iba a ser figura paterna 3. Furlan e Isabel murieron, a manos de un titan, le dolieron con el alma a Levi 4. Su equipo (petra, auroro, etc) murieron, intentando proteger a Eren a manos de Annie 5. Muchos más camaradas en la misión contra Annie 6. Mike y Nanaba muertos, en ocasiones mencionan que Mike y Levi se acercaron, e incluso iban a hacer compras juntos para la Legión de reconocimiento 7. Ninfa la mato Kenny, se conocían desde que levi, Isabel y farlan iniciaron en la legión y estuvo con ellos todo el tiempo, hasta le confío que había crecido con Kenny 8. Kenny, muerto posiblemente desangrado a manos de Levi, y medio quemado por Rod Reiss, increíble que durante toda la pelea Levi seguía pensando en si era de verdad su padre, y al final se entera que era el tío 😵‍💫 9. Muchos de sus soldados en la batalla de Shinganshina 10. Erwin murió de piedras en los riñones, al final entre el y armin, eligió a Armin para que siguiera peleando y a Erwin para que descansará en paz 11. Sasha murió, a manos de Gabi 12. Muchos más compañeros que bebieron el vinito especial de luzu, perdón de Zeke* 13. Hange murió, intentando atrasar el retumbar.... Tal vez si hubiera luchado un poco más seguiría con vida, al lado de Onyakopon y Levi 14. Eren, murió a manos de Mikasa y con ayuda de todo el mundo, para detener el Retumbar
Es algo triste que solo sabemos que se quedo con Yelena (la fan de Zeke), Onyakopon, Falco y Gabi y su familia.
Los demás chicos se fueron a hacer frente militar entre Marley y Paradais :( espero que lo visitarán después de eso
2 notes · View notes
help-im-a-gay-fish · 1 year
Text
Anger
Holaaa, después de tiempo se me ocurrió algo y pues vine de nuevo con otro headcanon.
Hiii, after some time I came up with something and so I came back with another headcanon.
First/primero: spanish/español
Second/segundo: english/inglés
(sorry for my bad english and i used the traslator too)
~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°
Advertencia: mención de maltrato doméstico, maltrato animal y agresión.
Ccino descubrió lo difícil que puede ser cuidar de un niño cuando su pequeño llegó.
Tanto económicamente como mental y físicamente.
Despertar en la madrugada porque tiene hambre, una pesadilla o su pañal.
Aún cuando Nightmare venía, este no hacía nada así que terminaba siendo más un padre soltero, pero eso no lo detuvo, trató de ser el mejor papá posible para su hijo.
No dejó que le faltara ropa, comida, educación y un hogar.
Pero fallaba en algo que lastimosamente no estaba en sus manos.
Cada vez que Nightmare venía solo era para hacerlo sentir miserable, tanto física como mental.
Él venía solo para alimentarse de su tragedia, tristeza y desesperación, para luego irse y no volver en meses.
Momentos que Ccino no podía evitar, pero que luchaba para que su pequeño no viera.
Intentó mentirle diciendo que era un juego o hacer que durmiera temprano con tapones en los oídos, pero nada era suficiente.
Creamer los terminaba encontrando.
Lágrimas salían de sus pequeños ojos y trataba de defender a su papá intentando que Nightmare pare, gritos que nunca fueron escuchados por el ser oscuro.
Una escena que se repitió por años.
Un día, después de otra sesión trágica que Nightmare generaba para alimentarse, Creamer quedó aferrado a Ccino, abrazándolo y llorando de impotencia por no poder detenerlo.
Ser solo un espectador de la tortura hacia su papá.
Estando tan enojado, triste e impotente gritó:
"-¡Lo odio! ¡Lo odio tanto!-"
Abrazó con más fuerza a Ccino y dijo:
"-¡Papá, yo prometo y juro NUNCA ser como él!-"
Ccino solo lo abrazó y besó su cabeza mientras sentía como una parte su ropa se humedecía por las lágrimas de su hijo.
...
Creamer se esforzaba mucho por aprobar sus cursos y eso lo llevó a ser uno de los mejores en su aula.
Con un promedio excepcional y un buen comportamiento se hizo conocido entre los profesores.
Algunos compañeros no les gustaba eso y se reían de que sea la mascota de los profesores, pero él no los escuchaba, pensaba más en terminar sus tareas para poder prepararse para los exámenes que en ellos.
Un día mientras caminaba de camino a casa decidió desviarse un poco para pasear.
Eso lo llevó a un lago, se asomó un poco y pudo ver algunos de los peces, sonrió y siguió su camino, pero se detuvo al ver un arbusto un poco raro.
Parecía que tenía más ramas que hojas, pero éstas hojas no se repartían de forma uniforme, parecían arrancadas a propósito, el que lo hizo no parecía ser un buen jardinero, siendo un lugar poco concurrido sólo se acercó y vio.
Huevos.
Todo ese cúmulo de ramas era un nido y esas hojas eran un pobre intento de disfraz.
Siete huevos que se escondían cerca del lago, lo más probable es que fueran de un pato.
Solo se fue y los dejó ahí.
Al día siguiente volvió y se quiso asomar, pero esta vez estaba la mamá de esos huevos, quien no dudó en aletear y correr hacia Creamer para espantarlo, este solo retrocedió y se fue.
Al día siguiente llegó con una pequeña bolsa de semillas que compró con sus ahorros, la pata otra vez aleteo, pero esta vez Creamer le dio comida, esta vio la comida por un momento y aún así siguió intentando espantarlo así que solo se fue.
Estuvo días llendo e intentando alimentar a la pata, cosa que con perseverancia consiguió, ahora se podía acercar más, pero no era lo suficiente como para tener algún contacto con los huevos, pero sabía que estaban bien.
Un día, su salida fue más tarde de lo previsto, pues el profesor no los dejó salir hasta que terminaran de escribir lo de la pizarra, así que apenas salió del colegio fue con una gran sonrisa hacia el lago mientras sacaba la bolsa de semillas de su mochila, pero cuando llego vio a dos chicos de su colegio cerca del arbusto.
Alumnos de su mismo grado, pero de otra aula, van y molestan a quien quieren, robando lápices, almuerzos y dinero de algunos estudiantes más jóvenes.
"Tal vez vienen a admirar los huevos" se dijo, quería convencerse de ello.
Pero al ver sus risas y un graznido ahogado solo hizo que se le cayera la bolsa de semillas, delatando su presencia.
Ahí pudo ver.
Aquel arbusto destrozado, los huevos rotos con algunas piedras de buen tamaño y la pata con el cuello torcido y cuerpo maltratado.
Coffee Creamer estaba horrorizado por lo que veía.
-Ah eres tú ¿Qué haces aquí? ¿No tienes libros qué leer o algo así?-
Creamer sólo seguía mirando los restos del animal mientras notaba como en el pie de uno hay restos de huevo y un poco de sangre.
-Oye te estoy hablando-
Creamer lo vio y respondió.
-¿Por qué? Era sólo una pata con sus huevos, ¿Por qué hicieron esto?-
-¿Por qué? Bueno, yo quería ver sus huevos y me picó las piernas, solo quería ver y me atacó-
-Era una mamá protegiendo a sus hijos-
-Es solo un animal, no pasa nada, además, no era muy fuerte, igual si no éramos nosotros algún otro depredador lo hubiera hecho, ya sabes, el ciclo de la vida-
-¡No! En el ciclo de la vida el depredador caza por sobrevivir-
- Oh vamos, igual si no pudo con esto, menos con un depredador-
-¡Ustedes son dos y ella una!-
-¡¿Y?! ¡La vida nunca es justa!-
La discusión se tornó cada vez más fuerte donde llegó al punto en el que empujaron a Creamer al suelo.
-¡Igualmente no iban a vivir mucho!- gritó uno.
-¡Y más te vale no decirle a nadie o sino te haremos la vida un infierno!- completó el otro.
Ellos sabían que sus padres no dudaría en mandalos a una correccional si se enteranban, no podían arriesgarse.
Coffee Creamer miró el suelo.
Pensó en cómo tenía tantas ganas de un día llegar, ver sólo el cascarón, mirar el lago y ver a mamá pata con sus patitos irse, una imagen que quedaría solo en su mente porque ellos los destruyeron.
Le seguían gritando, pero él no respondía,ni siquiera les estaba prestando atención.
Sus latidos se aceleraron, sentía su sangre arder, estaba molesto por lo que hicieron, pero sus intentos absurdos de justificarse lo pusieron furioso.
Se levantó del suelo y los vio, ellos no parecían afectados por lo que hicieron, no había arrepentimiento, sólo le gritaban que se fuera y que no hablara de lo ocurrido.
Creamer solo apretaba los puños.
Uno de los chicos se acercó para volverlo a empujar, pero fue interrumpido por un tentáculo que lo derribó.
El acompañante, molesto, se acercó levantando su puño con la intención de agredirlo, pero otro tentáculo lo derribó.
Mientras el otro se levantó y le dio un golpe, Creamer lo miró enojado y una de sus extremidades lo tomó del troso, lo elevó y lo soltó, el otro también lo quiso atacar y Creamer hizo lo mismo.
Una pelea que no fue detenida, pues sólo estaban ellos tres en la zona.
Empujones, golpes y arañazos era lo que había.
Coffee Creamer desquitaba su ira en ellos, terminando en uno siendo acorralado en el piso de césped mientras el otro era levantado y puesto sobre el lago.
Los abusadores gritaban que se rendían, que se detuviera, que se irían a casa y que no le dirían a nadie, pero que los soltara.
Creamer apretó el agarre y dio un pequeño gruñido, aflojó el agarre del que estaba sobre el lago haciendo que gritaran más.
-¡NO SÉ NADAR! ¡POR FAVOR, NO ME SUELTES!-
Creamer todavía molesto, pero no tentó como antes lo vio.
Vio como se retorcía y gritaba que se detuviera, vio al chico que acorraló con sus extremidades diciendo que parara, después vio el lago y vio a Nightmare en vez de su reflejo.
Recuerdos de él agrediendo a su papá azotaron su mente.
Asustado retrocedió, dejó caer al chico y liberó al otro.
Ambos se fueron apenas sintieron libertad.
Creamer se quedó en shock.
Miró al lago de nuevo, pero está vez era él, no Nightmare.
Su respiración continuó siendo agitada.
No, él no era como Nightmare, no iba a ser como Nightmare.
Respiró profundo hasta calmarse y vio aquel nido destrozado.
Triste fue, tomó el cadáver de la pata y la puso junto a lo que quedaba de sus huevos, arrancó algunas flores, las dejó ahí y se fue.
Caminó aguantando las lágrimas mientras pensaba en una forma de justificar su tardanza a Ccino.
Extra:
Estos chicos evitaron acercarse a Creamer por todos los medios posibles, incluso les dijeron a los demás lo que él les hizo llegando a oídos de los profesores, pero nadie les hizo caso pues eran ellos lo que agredían y le robaban a los demás contra el chico que no le hacía nada a nadie.
Algo que solo quedó en un rumor y solo duró un poco menos de una semana.
°~°~°~°~°~°~°~°~°~°
°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°
°~°~°~°~°~°~°~°~°~°
Warning: mention of domestic abuse, animal abuse and aggression.
Ccino discovered how difficult it can be to care for a child when his little one arrived.
Financially, mentally and physically.
Waking up in the wee hours of the morning because he's hungry, a nightmare or his diaper.
Even when Nightmare came, he didn't do anything so he ended up being more of a single parent, but that didn't stop him, he tried to be the best dad he could for his son.
He didn't let him lack clothes, food, education and a home.
But he failed at something that was sadly out of his hands.
Every time Nightmare came it was to make him miserable, both physically and mentally.
He would come only to feed on his tragedy, sadness and despair, only to leave and not return for months.
Moments that Ccino could not avoid, but fought to keep his little boy from seeing.
He tried lying to him saying it was a game or getting him to sleep early with earplugs in his ears, but nothing was enough.
Creamer would end up finding them.
Tears would come out of his little eyes and he would try to defend his daddy by trying to get Nightmare to stop, cries that were never heard by the dark being
A scene that was repeated for years.
One day, after another tragic session that Nightmare generated to feed himself, Creamer was left clinging to Ccino, hugging him and crying with helplessness for not being able to stop him.
Being just a bystander to the torture of his dad.
Being so angry, sad and helpless he cried out:
"-I hate him! I hate him so much!-"
He hugged Ccino tighter and said:
"-Daddy, I promise and swear NEVER to be like him!-"
Ccino just hugged him and kissed his head while he felt part of his clothes getting wet from his son's tears.
...
Creamer worked hard to pass his courses and that led him to be one of the best in his classroom.
With an exceptional average and good behavior he became known among the teachers.
Some classmates didn't like that and laughed at him being the teachers' pet, but he didn't listen to them, he thought more about finishing his homework so he could prepare for exams than about them.
One day while walking on his way home he decided to take a little detour for a walk.
That brought him to a lake, he peeked out a little and could see some of the fish, he smiled and continued on his way, but stopped when he saw a bush that looked a little strange.
It looked like it had more branches than leaves, but these leaves were not evenly distributed, they looked like they were plucked on purpose, whoever did it didn't seem to be a good gardener, being a little crowded place he just walked over and saw.
Eggs.
That whole clump of branches was a nest and those leaves were a poor attempt at disguise.
Seven eggs hiding near the lake, most likely from a duck.
He just went away and left them there.
The next day he came back and wanted to peek out, but this time there was the mother of those eggs, who didn't hesitate to flap her wings and run towards Creamer to scare him away, he just backed away and left.
The next day he arrived with a small bag of seeds that he bought with his savings, the duck again flapped, but this time Creamer gave her food, she saw the food for a moment and still kept trying to shoo it away so he just left.
He spent days going and trying to feed the duck, which with perseverance he succeeded in doing, now he could get closer, but not close enough to have any contact with the eggs, but he knew they were fine.
One day, his dismissal was later than planned, because the teacher wouldn't let them leave until he finished writing on the blackboard, so as soon as he left the school he went with a big smile to the lake while taking the bag of seeds out of his backpack, but when he arrived he saw two boys from his school near the bush.
Students from his same grade, but from another classroom, go around and pick on whoever they want, stealing pencils, lunches and money from some younger students.
"Maybe they're coming to admire the eggs" he said to herself, he wanted to convince himself of that.
But seeing their laughter and a choked squawk only made him drop the bag of seeds, giving away his presence.
There he could see.
That mangled bush, the eggs broken with some good sized stones and the duck with the twisted neck and battered body.
Coffee Creamer was horrified by what he saw.
-What are you doing here? Don't you have any books to read or something?-
Creamer just kept looking at the remains of the animal while noticing how on the foot of one of them there were egg remains and some blood.
-Hey, I'm talking to you.-
Creamer saw him and answered.
-Why? It was just a duck with its eggs, why did you do this?-
-Why? Well, I wanted to see its eggs and it stung my legs, I just wanted to see and it attacked me-
-It was a mom protecting her childrens-
-It's just an animal, it's okay, besides, it wasn't very strong, maybe if it wasn't us some other predator would have done it, you know, the cycle of life-
-No! In the cycle of life the predator hunts for survival.-
- Oh come on, anyway, if she couldn't handle this, much less a predator.-
-You both and her one!-
-So? Life is never fair!-
The argument got louder and louder where it got to the point where they pushed Creamer to the ground.
-They weren't going to live long anyway- shouted one.
-And you'd better not tell anyone or else we'll make your life hell- added the other.
They knew their parents wouldn't hesitate to send them to a correctional facility if they found out, they couldn't risk it.
Coffee Creamer looked at the floor.
He thought about how he wanted so badly to one day arrive, see only the shell, look at the lake and see Mama Duck with her ducklings leave, an image that would remain only in his mind because they destroyed them.
They kept shouting at him, but he didn't respond, he wasn't even paying attention to them.
His heartbeat accelerated, he felt his blood burning, he was upset about what they did, but their absurd attempts to justify themselves made him furious.
He got up from the floor and saw them, they didn't seem affected by what they did, there was no regret, they were just yelling at him to leave and not to talk about what happened.
Creamer just clenched his fists.
One of the boys approached to push him again, but was interrupted by a tentacle that knocked him down.
The companion, annoyed, approached him raising his fist with the intention of attacking him, but another tentacle knocked him down.
While the other one got up and gave him a blow, Creamer looked at him angrily and one of his limbs grabbed him from the threesome, lifted him up and let him go, the other one also wanted to attack him and Creamer did the same.
A fight that was not stopped, as there were only the three of them in the area.
Pushing, punching and scratching was all there was.
Coffee Creamer took his anger out on them, ending in one being cornered on the grassy floor while the other was picked up and put on the lake.
The abusers were screaming that they were giving up, to stop, that they would go home and not tell anyone, but to let them go.
Creamer tightened his grip and gave a small grunt, he loosened his grip on the one over the lake causing them to scream more.
-I CAN'T SWIM, PLEASE DON'T LET GO!-
Creamer still annoyed, but not tempted as he saw it before.
He saw him squirming and screaming for him to stop, saw the boy he cornered with his limbs telling him to stop, then saw the lake and saw Nightmare instead of his reflection.
Memories of him assaulting his dad whipped through his mind.
Frightened he stepped back, dropped the boy and released the other.
They both left as soon as they felt freedom.
Creamer was shocked.
He looked at the lake again, but this time it was him, not Nightmare.
His breathing continued to be labored.
No, he wasn't like Nightmare, he wasn't going to be like Nightmare.
He took a deep breath until he calmed down and saw that shattered nest.
Sad he went, took the carcass of the duck and put it next to what was left of its eggs, plucked some flowers, left them there and left.
He walked holding back tears as he thought of a way to justify his tardiness to Ccino.
Extra:
These boys avoided approaching Creamer by all means possible, they even told the others what he did to them reaching the ears of the teachers, but no one paid any attention to them as they were the ones who assaulted and stole from the others against the boy who did nothing to anyone.
Something that only remained a rumor and only lasted a little less than a week.
**********
YOO!! OMG!!! YES YESS!!! I LOVE THIS!!
You're stories are always so good!!
You always do so good with getting their characters and story! This is 100% how creamer feels about his relationship with his father.
That poor duck though. Dam those kids.
17 notes · View notes
lovebatty · 7 months
Text
Diabolik Lovers: Haunted Dark Husband | Dark 07
Nota: Finalmente después de tanto tiempo pude terminar de escribir otra parte de la historia de estos dos amantes, se siente muy bien volver aquí. Hay mucho contenido que, como siempre, tengo pensado o empezado y espero de todo corazón que les guste mucho. Los quiero, muchísimas gracias. 🧚🏻‍♀️♡
Tumblr media
Pareja: Ayato Sakamaki & Romantic.
Advertencia(s): Manipulación, burla y mención de escorpiones ¡cuidado si les tienen fobia!
Temática: Lore principal.
Tumblr media
Romantic: (Este ha sido un día bastante aburrido... No sé qué hacer. )
Romantic: Um... debe haber algo que pueda hacer, estoy cansado de estar sentado tanto tiempo.
Ayato: ¿Y por qué sigues ahí, Chibimushi?
Romantic: ¡Ah! Bueno...
Ayato: ¿Mmm? Has estado sentado allí durante horas.
Ayato: ¿Qué? Tienes miedo de que alguien vea lo bajito que eres, ¿eh?
Romantic: ¡Ayato-kun—!
Ayato: Je. ¿Qué pasa? ¿Tu altura te está afectando? ¡Jaja!
Romantic: No es gracioso...
Romantic: Por cierto— Ayato-kun, ¿sabes si la cafetería todavía está abierta? Yo... quiero comer algo antes de la próxima clase.
Ayato: Bah. La cafetería lleva cerrada unas horas, Chibimushi. Deberías haber ido allí antes si tanta hambre tenías.
Ayato: Pero cuando abra, puedo traerte algo dulce si quieres.
Romantic: No es necesario, Ayato-kun, yo tampoco tenía tanta hambre. Me quedaré aquí, pero gracias.
Ayato: Vamos. Te consentiré un poco, así que te traeré algo dulce, ¿de acuerdo? ¡Ore-sama es todo un caballero después de todo!
Ayato: Ahora dime, ¿hay algo que deseas exactamente? Supongo que cualquier cosa le vendría bien a un Chibimushi como tú.
Romantic: U-um... está bien, aceptaré tu invitación.
Romantic: (Esto es muy extraño, Ayato-kun actuó demasiado amable... ¿Es este acto amable para pedirme algo a cambio? ¿Sangre, tal vez?)
Ayato se levanta de su asiento y mira fijamente a Romantic mientras está de pie en el salón de clases con los brazos cruzados.
Ayato: ¡Entonces! ¿Qué quieres, Chibimushi? ¿Dulces? ¿Helado? ¿Pastel? ¿Chocolates? Nómbralo y será tuyo.
Romantic: Quizás me gustaría un poco de pastel, me gusta mucho el de tres leches. ♡
Se rió sin dudarlo y se inclinó nuevamente hacia el chico, sonriéndole al mismo tiempo que le sacudía su cabello negro hasta dejarlo como un nido de pájaros.
Ayato: Realmente eres único, ¿no? Iré a buscar el pastel que quieres, ¿de acuerdo? No vayas a ningún otro lado.
Dicho esto, el vampiro miró hacia arriba, se dio la vuelta y caminó hacia el pasillo del salón de clases en busca del pequeño regalo, el ojos asalmonados totalmente atónito ante su extraño comportamiento.
Romantic: ¡No lo haré!
Romantic: (¿Es ésta otra bondad caprichosa...?)
*25 minutos después.*
Después de un rato, la puerta se abrió y Ayato volvió a entrar a la habitación; está vez parado frente a Romantic mientras que iba sosteniendo detrás de su espalda lo que parecía ser una caja blanca con la etiqueta ‘El Dulce Aroma’.
Ayato: Bien, bien. Aquí lo tienes.
Una pequeña sonrisa de oreja a oreja se le formuló en el rostro apenas le habló, ofreciéndole a su acompañante la gran caja de pastel que se había comprometido a comprar, mientras que mostraba los colmillos de fuera.
Romantic: ¡Guau!
Romantic: ¡Je-je! ♪ La caja es bastante grande para un pastel…
Ayato: Oh, te sorprendería lo grande que es este pastel, Chibimushi.
Ayato: Vamos, echa un vistazo.
Romantic: ¿En serio? Bueno, no me gustaría comerlo solo, ¿no te gustaría una rebanada, Ayato-kun?
Ayato: ¿Por qué iba a hacerlo? Te lo dí a ti. Por lo tanto, es natural que tú, como receptor, te lo comas.
Ayato: ¡Vamos, tuve la amabilidad de traértelo, así que date prisa y ábrelo!
Romantic: (¿Ayato-kun... no quiere pastel? Pero él ama la comida.)
Romantic: (Empiezo a creer que esto es sospechoso, y si es posible, me gustaría evitar tener que comer algo perjudicial para mí, ¿qué debería hacer?)
Romantic: (Esto ya estaba planeado...¿no es así?)
Romantic: Yo...
Ayato: ¡Ah, vamos! ¡Te estoy diciendo que lo abras ya!
Romantic: Ya voy, se paciente, por favor.
Ayato: Cállate. Es tu culpa por tardar una eternidad.
Romantic: ...
Romantic: ¡A-ah! ¡No—!
Romantic: (¡S-son... son escorpiones! ¡Hay escorpiones en el pastel!)
Ayato: Jeje, parece que te gustó mucho. Saltaste de la emoción.
Romantic: ¡Ayato-kun! ¡¿Tú—?!
Ayato: Sí, fui yo.
Ayato: Por un momento pensé en traerte sólo el pastel, pero no hay nada mejor que un complemento, ¿no es así?
Romantic: ¡...!
Romantic: (Lo sabía. Ayato-kun no podría ser tan amable. Realmente fui un verdadero estúpido...)
Ayato: ¡Jeje! No tienes remedio cuando estás así.
Ayato: Vamos, cómete uno de esos escorpiones. Seguramente estarán deliciosos también, ¿verdad?
Romantic: ¿Q-qué?
Ayato: No seas tímido, Chibimushi. Anda, aprovecha que están dormidos y dales un mordisco.
Ayato: ¿O tienes demasiado miedo para comer uno de éstos? No me digas que te asustan.
El joven luchó, tratando de quitar el escorpión de su vista. Sabía que no tenía muchas opciones a su disposición, pero aún así...
Romantic: ¡No, Ayato-kun! ¡No puedo hacerlo!
Ayato: Oh, claro que puedes. Sólo confía en mí.
Ayato: Anda, cierra los ojos y abre grande.
Romantic: (No quiero mirar... siento que podría morirme en este preciso instante del asco que siento.)
Romantic: ¡Nh—!
Ayato: Vaya, Chibimushi, realmente estás haciendo un desastre, ¿eh?
Romantic: (...)
Romantic: (¿Eh?)
Romantic: (...Espera, estos no son escorpiones.)
Romantic: (Estos son...)
Romantic: ¿Caramelos...?
Ayato: Así es. ¿Por qué tan disgustado? Ni siquiera te lo has tragado todavía. Puedo darte algo peor de comer, así que considérate afortunado.
Ayato: Esa cara tuya... estás totalmente sonrojado, je.
Romantic: ¡Ayato-kun! ¡No puedo creerlo! ¡Creí que eran de verdad!
Ayato: ¡Jajaja! ¿Cómo pudiste creer algo así? ¡Realmente eres idiota, Chibimushi! ¡Jaja!
Romantic: (Al final... sólo estaba burlándose de mí, otra vez.)
Romantic: (No puedo creer que me deje engañar, ¡yo nunca aprendo!)
Ayato: Ten.
El bermejo extendió un pequeño pañuelo blanco de uno de los bolsillos de su pantalón y se lo entregó al menor con cierto tono burlón.
Romantic: ...Gracias.
Suspiró, tomando el pedazo de papel para limpiarse la boca. Había hecho un total desorden.
Ayato: Ese es el Chibimushi que conozco.
Ayato: ¡Bueno! Me está dando hambre, vamos a terminar ese pastel tú y yo juntos, ¿de acuerdo?
Ayato: Asegúrate de disfrutar cada bocado.
Romantic: ¡Sí! Lo prometo...
—Monólogo—
Ayato-kun y yo no teníamos cubiertos durante la clase libre, así que nos comimos todo el pastel usando nuestras manos. Asegurándonos de no tirar nada al piso.
Para ser honesto, yo tenía muchas sobras en mi ‘plato’. No tenía bastante apetito en ese entonces, así que simplemente se lo di todo a él.
No porque no estuviera delicioso o porque quisiera despreciar el detalle. Sin embargo, la presencia de un escorpión, aunque sea de caramelo o incluso como adorno, me parece muy desagradable.
Tuve que comerme al menos cinco de ellos, y me imaginé sus piernas moviéndose cuando los mordí, o peor aún, sus aguijones clavados en mi lengua mientras masticaba.
Al final, parece que a Ayato-kun le gustó más el pastel que compró que a mí.
Fin del Dark 07.
4 notes · View notes
ogatonosaco · 9 months
Text
Tumblr media Tumblr media
[DI/ Dúas fotos dun gato branco coas orellas canelas e o rabo listado rebozándose na terra ao lado dunha árbore. Nunha está panza arriba e na outra lámese unha pata de atrás, todavía tumbado. Leva un arnés de cadros marróns cunha gravata de lazo negra, e a correa crema está tirada no chan, todavía enganchada ao arnés. /Fin DI]
Polo rebozao
[ID/ Two photos of a white cat with cream colored ears and a ringed tail rolling around in the dirt next to a tree. He's tummy up in one of them, and in the other one he licks one of his hind legs, still laying down. He's wearing a brown checkers harness with a black bowtie, and the cream leash is on the ground next to him, still attached to the harness /End ID]
Breaded chicken
0 notes
tierradenod · 10 months
Text
Tumblr media
🗡Luces resplandecen a través de los ventanales de imponentes arquitecturas, la naturaleza oscura reclama los lugares olvidados y la metrópolis parece rugir cada noche con más fuerza. ¿Has decidido en donde esperarás el final de los tiempos? La multitud de figuras en las sombras te guían hacia el Palacio Imperial, tierra prometida en donde el Príncipe de la Camarilla se complace en recibirte. A pesar de tu extraño parecido a SERENA MOTOLA y ser parte de los TOREADOR, eres más que bienvenida a la ciudad MIHARA HARUKA. Si las consecuencias no quieres pagar, deberás respetar cada una de las tradiciones y cuidar siempre tu espalda...   
PADD, la administración de Tierra de Nod se alegra de darte la bienvenida. A partir de este momento cuentas con 24 horas para realizar el envío de la cuenta de tu personaje. Cualquier consulta estamos a tu disposición. ¡Muchas gracias!
OOC
Nombre / Pseudónimo —  padd
Pronombres — femeninos
Edad — +25
Zona horaria / País — méxico
Triggers — maltrato animal, racismo, pedofilia,
¿Estás de acuerdo que tu personaje continúe siendo utilizado por la administración como PNJ en caso de unfollow?  — Sí
IC
Nombre —  Mihara Haruka
Faceclaim —  Serena Motola
Pronombres —  femeninos
Nacionalidad —  japonesa
Fecha de nacimiento  —  agosto 31 de 1923
Año en el que se convirtió en vampiro —  principios del año 1947
Generación asignada — doce
Clan y secta —  (cupo3) clan toreador & secta camarilla
Detallar el nivel que posee en cada disciplina — auspex (nivel 1) celeridad (nivel 2) presencia (nivel 1).
Personalidad — Dicen que el tiempo no pasa en vano y que hay sucesos que te marcan para siempre. Fue lo que sucedió con Haruka, quien tuvo que transformarse en alguien completamente diferente para “sobrevivir” en el mundo. Tachándola de ser superficial y frívola por su apariencia, cuando tan solo es el muro que ha impuesto al mundo para no salir herida. Lo cierto es que tiende a ser reservada, en ocasiones pesimista y excesivamente meticulosa en casi todos los aspectos de lo que ahora es su vida. Pero en el fondo y con mucha paciencia puedes conocer a una Haruka leal, sin miedo a ser honesta y sencilla aunque no lo parezca, pues lo exterior no siempre refleja bien el interior.
¿Quiénes eran antes de ser vampiros y qué mantienen de su antigua vida? —
TW: mención de maltrato (no explícito) guerra, muerte & bombas.
001. No fue una bebé planeada, pero una vez en brazos de su madre la consideraron una segunda bendición. Su infancia fue plena, rodeada de la naturaleza que el campo le ofrecía y el amor incondicional de su familia. No necesitaba más, no conocía los lujos para desearlos, de padres sencillos, dedicados al cultivo de arroz. Su mayor riqueza era el permanecer juntos.
002. Tras la oportunidad de ser parte del cuerpo militarista, su padre se despide de su mujer e hijos, creyendo que así podría obtener mejores oportunidades para todos. Sin embargo, luego de que Japón bombardeara Pearl Harbor un 7 de diciembre de 1941, al día siguiente, Estados unidos le declara la guerra, dejando así a Japón oficialmente dentro de la segunda guerra mundial. Un año después la mujer y sus hijos se enteran que el Sr. Mihara perdió la vida en combate.
003. Conforme la guerra avanzaba, Haruka y su familia se trasladaban de refugio en refugio, siendo la única forma de sobrevivir por los ataques sorpresa. Finalmente en 1945, su madre pierde la vida a causa del bombardeo aéreo mientras buscaba alimento. La ciudad ya se encontraba completamente devastada y ambos hermanos ya no tenían a donde ir.
004. Días después de la tragedia y aún en duelo, son recibidos por un pariente cercano, del cual no tenían conocimiento alguno, quien resulta ser un vástago al que todos tildaban de un hombre demasiado gruñón para su edad, cuyo propósito en la vida al parecer siempre fue tener riqueza absoluta. Pronto los convierte en sus ghoul, haciéndolos menos siempre que podía, proporcionándoles únicamente lo básico, un techo y comida.
005. Los malos tratos fueron en aumento, sin embargo no había forma de escapar una vez que comenzaron a beber la sangre de su tío, tras conocer la naturaleza de éste. Temiendo el hecho de enloquecer, prometen buscar una alternativa para deshacerse de la sangre y así poder liberarse poco a poco y huir, lo cual no fue fácil pero terminaron dejando aquel hogar a finales del año 1946 en condiciones lamentables.
¿Qué sabe sobre  quien los convirtió en vampiros? — 
Lo último que recuerda antes de despertar completamente sana es el rostro de su hermano y el dolor esparciéndose por todo su cuerpo, los escalofríos que le acompañaban con cada respiración agitada que daba y un deseo incontrolable de apagar todo sentir. Había contraído enfermedades a causa de la mala alimentación y un trato ruin por parte de su tío. Su hermano, Naoki, en las mismas condiciones aunque un poco más estable, decidido a hacer hasta lo imposible por salvar a ambos, recurre quizá no a las personas correctas pero si a las únicas que podían ayudarle a cambio de no cuestionar nada. Naoki recibe el abrazo, dejando en él la decisión final, el destino de su hermana. Hasta la fecha, Haruka sigue pensando si su hermano hizo lo correcto o no.
Curiosidades —
001. Ha logrado una fortuna gracias a su experiencia en inversiones, adquisición de bienes y principalmente su pasión por la pintura. Cada cierto tiempo elige un estilo y un pseudónimo bajo el cual se da a conocer y, una vez alcanzada cierta fama y reconocimiento, vende sus cuadros a los interesados.
002. Suele dar donativos a casas hogares de manera anónima, pues lo único que le interesa es hacer el bien, especialmente a los niños huérfanos. Esto es algo que mantiene sólo para sí misma, pues de saberlo alguien, sabrían que aún mantiene ese lado humano dentro de sí que le hace ver vulnerable.
003. A pesar de ser alguien que no da importancia al dinero, no escatima en gastos cuando desea poseer algo material, ya que en su pasado como humana sufrió escasez en varios aspectos, ahora se consiente a sí misma, pues ha llegado hasta donde está por su esfuerzo, inteligencia y sacrificio, aunque la culpa en ocasiones le persigue y alcanza.
2 notes · View notes
xjulixred45x · 3 months
Text
Yandere platónico Choso x Kianna Komori! Lectora(TRADUCCION)
Género: Headcanons
Lector: mujer/OC Kianna de @nunezs-stuff
Advertencias: COMPORTAMIENTO PLATÓNICO YANDERE, comportamiento obsesivo, comportamiento paranoico, sobreprotección, Choso no sabe cómo funcionan las relaciones humanas y eso lo lleva a su perdición, mentalidad poco saludable, menciones de autolesión (lectora), trastorno de estrés postraumático, mención de otros OC's de Nunezs. Creo que eso es todo.
No creciste con mucho mucho.
No, no era porque necesitáras comida o refugio, sino porque siempre te hacían pasar a un segundo plano en comparación con tu hermana mayor, especialmente con tu padre.
Era un hombre muy estricto, muy serio, te ignoraba la mayor parte del tiempo, y cuando no lo hacía... deseabas que lo hiciera, haciéndote la vida imposible.
A pesar de todo, al menos tenías a tu hermana mayor. Ella siempre fue amable contigo, trató de evitar conflictos entre tu y su padre, te regaló su ropa o te la prestó, etc.
Ella te cuidó lo mejor que pudo, por así decirlo.
Ella también fue quien te ayudó cuando empezaste a ver "cosas"
Al principio eran pequeños y aparentemente indefensos, pero después de un tiempo aparecieron cada vez más... eran maldiciones que eran atraídas por tu energía maldita.
No te molestaste en hablar con tu padre sobre eso, pensaste que él pensaría que ya habías perdido la cabeza.
aunque si le decías a Yui, ella también podría verlos, aunque definitivamente no la seguían tanto como a ti.
Descubriste por tu cuenta cómo utilizar tu energía maldita, aunque fuera de forma básica, fue complicado, pero incluso lograste desarrollar ciertas bases para tu ritual Maldito.
Te sentías poderosa con estas nuevas habilidades, incluso especial. Creíste que ahora podrías defenderte mejor de lo que el mundo intentaba hacer contigo.
Pero lamentablemente eso no las salvó a ninguna de ustedes de lo que su padre había preparado.
No recuerdas mucho, aunque sí te pareció extraño que tu padre les llevara comida, mirando hacia atrás, debió drogarla.
y cuando despertaste, tu hermana estaba contigo en un lugar nuevo.
Tú y tu hermana fuisteis entregadas como "sacrificio" a una especie de red de tráfico para la que trabajaba tu padre.
El bastardo las abandonó a las dos...
Incluso si la experiencia allí fue un infierno absoluto, pudiste recopilar información con tu hermana sobre POR QUÉ habían sido elegidas.
Resulta que ninguna de las dos era completamente humana, sino híbridos de humano y maldición.
Por lo mismo, tú tenías una técnica maldita hiperdesarrollada y tu hermana, al parecer, la capacidad de curar y aumentar la energía maldita de otros con su propia sangre.
No te gustó esto.
tu "verdadero" padre aparentemente estaba muerto, era una maldición, uno de los experimentos de Noritoshi Kamo.
parte de sus 10 creaciones malditas..
Afortunadamente para ti y tu hermana, fueron rescatadas por hechiceros. o mejor dicho, un joven hechicero, un poco más joven que tú.
Yuji Itadori.
Prácticamente los saco a ambas a rpisas y sin problema los llevo a la academia y a hacerse un chequeo con Shoko.
Afortunadamente nada grave, pero la experiencia definitivamente dejó huellas.
Te sentiste muy... impotente durante toda la situación, incluso cuando fuiste rescatado, eso persistió.
Entonces tomaste una decisión arriesgada.
convertirte en hechicera.
Lograste mejorar tu técnica maldita (relacionada con la sangre) y aprender más sobre el mundo de Jujustu en general.
Incluso si fueras capaz, sólo eras una novata cuando todos los hechiceros fueron llamados para ayudar en Shibuya...
Choso supo desde el principio que había algo extraño entre tú y tu hermana...
algo... familiar.
No solo le resultaba familiar la forma en que ustedes dos, sino que había varias coincidencias que no podían salir de su cabeza.
Lo más importante, tu maldita técnica. muy similar a la de Maku.
Incluso si esto atormentaba a Choso al recordarle a su hermano perdido, no podía distraerlo de vengar a los otros dos.
pero no esperaba encontrarse contigo durante el incidente de Shibuya.
o mejor dicho, ustedes dos juntos, usted y su hermana, tratando de dar refuerzos médicos a los demás hechiceros.
Choso sólo observó durante un minuto entero, congelado, viéndolos trabajar, aprovechando que no lo veían todavía.
Le recordaban mucho a Maku, su hermano.
hermano que debería haber protegido...
como Kechiku y Esou....
Choso volvió a la realidad y se dio cuenta que tal vez lo mejor sería matarte a ti y a tu hermana, sería problemático tenerlos cerca curando hechiceros.
pero tan pronto como se preparó para atacar, sucedió OTRA VEZ.
recuerdos que NUNCA sucedieron...
esta vez no sólo con sus hermanos y Yuji, sino también con USTEDES DOS... con Maku...
pero ustedes dos no lo llamaron hermano.
pero TÍO...
Ahora todo tenía sentido...
los poderes...la apariencia...todo...
Después de que Choso atraviesa su crisis existencial e intenta perseguir a Kenjaku y falla al final del arco de Shibuya, también intenta presentarse adecuadamente a ti y a tu hermana.
Obviamente al principio eras muy escéptico. tu hermana lo mismo. pero Choso se mostró insistente y sobre todo sincero.
Incluso si apenas lo conocías, te sentías un poco mal por él.
entonces le dejaron entrar en sus vidas.
Tu hermana le enseñó costumbres humanas básicas, incluso compartió alguna información sobre su hermano, tu padre original.
Choso vio mucho de Maku en ti físicamente y en tu hermana en forma de una actitud dulce y maternal.
lo que hizo que la sensación de protección se disparara.
Poco a poco este sentimiento, dentro de los límites de la protección hacia ti y tu hermana, evolucionó hacia algo más… más oscuro… por así decirlo.
Choso se volvió bastante paranoico desde sus hermanos, ¿vale? No lo culpaste por eso, lo justificaste constantemente porque el pobre había perdido a sus hermanos en poco tiempo.
simplemente pensaste que era su forma de lidiar con las cosas... además estarías mintiendo si dijeras que no te gustó la atención que te brindó a ti y a tu hermana.
ser tratado BIEN después de AÑOS de ser ignorado y despreciado... Gran cambio que, él REALMENTE te amaba, estabas dispuesta a tolerar ciertas actitudes que estaban un tanto fuera de lugar.
Esto sólo hizo que las tendencias de Choso empeoraran considerablemente, porque como no había signos evidentes de disgusto (en primer lugar, no estar acostumbrado a un buen trato), Choso comenzó a mostrar actitudes más yandere.
Se volvió bastante pegajoso, lo cual si bien no era malo per se, definitivamente era incómodo para ti al principio, no estabas acostumbrada a este tipo de contacto aparte de tu hermana.
pero nuevamente lo dejaste pasar pensando que era simplemente que Choso no tenía idea de qué era el espacio personal.
aunque definitivamente Choso casi pierde la cabeza al ver tus viejas marcas de autolesión.
el era tan??? ¿Por qué te lastimarías? ¿¿¿porque??? ¿Qué puede hacer él para ayudarte? ¿A quién tiene que matar?
A partir de ahí, se vuelve considerablemente más observador contigo y casi no te deja en paz, es un nivel en el que casi no tienes privacidad.
Choso constantemente trata de convencerte de que dejes el trabajo de Hechicera, porque ahora que está aquí puede mantenernos a los dos, intentará que tu hermana se ponga de su lado, incluso si ella no lo hace, puedo verlo intentándolo. para convencerte en base a que es por tu bien y el de ella.
Incluso si notas las señales de alerta en este momento, ¿realmente importa? Choso aún con sus actitudes cuestionables se ha preocupado más por ti y tu hermana que por las personas que supuestamente decían hacerlo, los protege de todo y sobre todo los AMA sinceramente.
¡Al menos Choso nunca te ha mentido! ¡O ha hecho cosas cuestionables para ponerte de su lado! Él no es ese tipo de persona...
¿Bien?
En general, es un Yandere platónico extremadamente suave, que hará lo que sea necesario para proteger a la pequeña familia que le queda.
cueste lo que cueste.
12 notes · View notes
Text
Blue & Grey. Capítulo 5
Tumblr media
Warnings/Advertencias: violencia típica del canon, canon divergence, mención de asesinatos, tortura, heridas.
Pareja: Obi-Wan Kenobi x fem!reader
Word count: 2343.
Simbología: ⎯ ⁘✦⁘⎯ (espacio temporal largo), ⎯ ✦ ⎯ (espacio temporal corto).
Masterlist Blue & Grey
◞────────⊰·•·⊱────────◟
Cuando regresaron, Padmé los ayudó a bajar a Shmi, la llevaron dentro y entre las tres mujeres se encargaron de atenderla primero para estabilizarla. Cuando estaban a punto de terminar Padmé se retiró al ver que no tenía nada más que hacer y recordó que ninguno de los dos había comido en horas se dispuso a prepararles algo.
Al salir encontraste la comida, te sentaste a comer en silencio un poco de lo que preparó Padmé. Cuando terminaste colocaste los platos en el fregadero para lavarlos y dejarlos secando un poco.
Decidiste buscar a Anakin, después de todo, sabías que tenía dudas y que sería mejor responderlas cuanto antes. Al entrar en la habitación que sentiste la presencia de Anakin y Padmé los encontraste abrazados, con él llorando mientras Padmé intentaba consolarlo de la mejor manera posible. Pensaste que lo mejor sería dejarlos conversar, por lo que te retiraste de la habitación no son antes enviarle un pensamiento a través de la Fuerza a Anakin.
“Cuando estes listo para hablar, estaré en el patio interno.”
Mientras esperabas comenzaste a meditar, definitivamente con la información que recolectaste de los Tusken hace un par de horas, necesitabas aclarar y ordenar tus ideas. Según la información lo primero y más sencillo de notar, parecía que el Sith que estaban buscando ambas órdenes conocía a profundidad los puntos débiles de Anakin y sabía presionar sobre ellos de las formas más efectivas. El mejor ejemplo fue lo que sucedió con la madre de Anakin, porque pagar para que secuestraran a Shmi y de paso que la Fuerza le guiara para que fuese testigo de la muerte de su madre, de no haber estado ella allí, era bastante retorcido. Continuaste pensando en los atentados contra Padmé, era la principal opositora de la creación de un ejército, lo que podría significar que la estaban intentando sacar de escena para poder poner en juego a algun peón que diera el voto a favor que se necesitaba para aprobarlo. Si eso era así, entonces haberla sacado de Coursant no era la mejor idea, pero ya no podían hacer nada sobre ese asunto; además, la solicitud de que fuesen ellos tres los encargados de la seguridad de Padmé, bueno, ellos dos, porque el senado había solicitado a Kenobi y su padawan, pero el consejo, de último minuto había considerado que sería mejor enviar a dos jedi y por consiguiente al padawan de uno de esos jedi también. ¿Por qué ellos dos de primera opción? ¿Qué tenía que ver Anakin? O ¿Qué podría tener que ver Obi-Wan con todo eso?
Tu atención se desvió al hombre mayor, Obi-Wan; ¿dónde podría estar?, no sabías si estaba bien o mal, si la misión en que lo enviaron estaba dando frutos o no. Decidiste buscar la marca de él en la Fuerza, lo encontraste y aunque estaba más lejos de lo que hubieses deseado para poder encontrar su verdadero estado físico te encontraste agradecida y más tranquila al ver que por lo menos continuaba con vida.
Tu mente volvió a navegar por otros pensamientos, recordaste a alguien y la manera en que el flujo de la Fuerza pareció vibrar para mostraste la marca de la Fuerza de alguien que no querías recordar en ese preciso momento te asustó. Perdiste la concentración de golpe, provocando que cayeras al suelo, golpeándote.
- ¿Estás bien? – escuchas a Anakin preguntar y te levantaste lo más rápido posible.
-Sí, salí demasiado rápido de la meditación.
-Me alegro… ¿Crees que podríamos hablar? – pregunta casi avergonzado, como si el recordar de la conversación pendiente y exigir conocimiento fuese malo.
-Claro que sí, Anakin… Siéntate, creo que será una charla un poco larga
-Todavía siento deseos de vengarme y conversando con Padmé acepté que no debía de tener estos pensamientos. No son de un Jedi, van en contra de las enseñanzas de la orden, de Obi-Wan… No sé qué hacer, me siento culpable y yo…
-Anakin, somos humanos, está bien sentir… Ahora, por otro lado, la orden Jedi nos da guías para actuar. Fuiste aceptado muy grande, tenías a tu madre, amigos y una vida aquí, es normal que no sepas aislar tus sentimientos, mucho menos controlarlos. No fuiste adoctrinado desde bebé, es comprensible que te sientas así.
-Gracias, pero no dejo de pensar…
-Antes de que sigas por ese rumbo, quiero que me digas qué hubieses hecho si no hubiese estado allí y tu madre hubiese fallecido en tus brazos – Anakin cerró los ojos antes de responder sin atreverse a mirarte.
-Los hubiese matado, a todos, no hubiese dejado a nadie con vida… Me habrían arrebatado lo más preciado, yo les arrebataría todo a ellos también…
-Ya veo…
- Starlight, por favor no le diga al consejo.
-Anakin, quiero que me digas otra cosa… ¿Y si hubieses sido un hombre común, te arrebatan a tu madre, ¿qué hubieses hecho en la misma situación, solo que con un bláster?
-Lo mismo; es mi madre, la amo y la hubiesen arrancado de mi antes de tiempo.
Volviste a asentir pensativa, bajo la mirada atenta de Anakin. Él pudo observar que definitivamente tu sabiduría rivalizaba con la de Obi-Wan a pesar de ser unos años menor que él.
-En cualquiera de los dos casos ¿hubiese estado bien asesinar a sangre fría a todo un pueblo?
-Pues no, pero estaría cegado por el dolor y sería una reacción entendible.
- ¿Estar cegado por el dolor justifica que un hombre común realice actos barbáricos?
-No, no es lo correcto, nadie debería actuar con el juicio nublado – comenzó a responder con seguridad para ir bajando la velocidad y el tono, la sonrisa que adornó tu rostro lo hizo notar algo. Tenías razón, ahora, con la mente más clara podía ver que lo que iba a hacer estaba mal, no porque fuese un Jedi sino porque no era lo correcto para ninguna cultura o especie de toda la galaxia.
-Debes aprender a pensar con la cabeza en frío, entiendo tu dolor y las razones por las que lo harías; pero la diferencia entre una mala persona y una buena es la manera de tratar a los culpables. Sí, la justicia tiende a ser lenta, puede no darnos lo que pensamos merecer, pero no por eso significa que tengamos que tomarla en nuestras manos, seamos personas comunes o jedi ¿me expliqué lo suficientemente bien?
-Si, maestra… Ahora, me siento avergonzado de pensar así.
-No Anakin, pensar así solo significa que sentiste el dolor hasta un punto que te llegó a imposibilitar. No está mal sentir, no es ningún pecado… El problema es actuar de manera impulsiva, en especial cuando es algo tan serio como acabar con la vida de otro ser.
-Deberías estar en el consejo, ellos necesitan un poco de razón ahí dentro – soltó y comenzaste a reír divertida.
-No me agrada la idea, si soy sincera… Pero gracias por la confianza. Al igual que Kenobi, solo quiero guiarte por el buen camino y que tengas a alguien en quien puedas confiar
-Gracias, de verdad. Pero algunas veces pienso que Obi-Wan no me daría un consejo así, me reprimiría por siquiera pensarlo.
-Es un buen maestro, pero no deja de ser humano. Algunas veces no sabemos decir las cosas, aunque no queramos lastimar a nadie. Ten un poco de paciencia, ¿sí?, estoy segura de que solo quiere lo mejor para ti.
Te pusiste de pie con intenciones de dar la pequeña charla por terminada, pero la voz de Anakin te detuvo.
-Starlight, todavía no me ha explicado lo que hizo con mi madre en el speeder. Sentía como estaba muriendo poco a poco, y le regresaste vida.
-Es una habilidad muy antigua, Anakin. Pocos jedi logran utilizarla y mucho menos controlarla a un nivel profundo.
- ¿Jedi? – asentiste - ¿Y los Sith?
-Nunca he escuchado o leído sobre Sith que lo puedan hacer, sin embargo, pienso que por sus características podría existir un par que lograran realizarlo.
- ¿Cómo se hace?
-No debería mostraste, nadie sabe que controlo este poder, decidí no especializarme en sanar durante mi tiempo como padawan… Pero, si me prometes que nadie se enterará, podría hacer una excepción
-Lo prometo, no diré nada
Asentiste conforme con la promesa del joven Skywalker antes de tomar un cuchillo que estaba cerca. Le pediste el brazo a Anakin donde lo sujetaste con firmeza antes de cortarlo, la sangre brotó en un pequeño hilo y los escuchaste sisear por el dolor. Colocaste una mano sobre su herida, inspiraste profundamente antes de cerrar los ojos. Entonces, Anakin lo sintió, el flujo de vida, sol, lluvia delicada y amor. Esas sensaciones lo bañaron en pequeñas ondas hasta que el dolor desapareció por completo. Alejaste la mano y verificaste que no quedara rastro del corte que le habías realizado hace unos minutos.
- ¿Sentiste lo que usé? – preguntaste antes de ponerte de pie y él asintió - ¿Qué usé?
-Sentí cómo rayos del sol por la mañana, una llovizna suave, flores despertando de su letargo luego del invierno, amor y vida – respondió al ser capaz de recordar la sensación.
-Bien, quiero que lo recuerdes siempre… Sanar con la fuerza es un arte, uno muy peligroso porque utiliza la energía vital del que lo realiza. Si hubiese puesto mucho, no estaría contándote esto – confiesa y él la observa sorprendido
- ¿Morirías?
-Hay un límite para todo, Anakin. La muerte es algo con lo que no se puede jugar. Por eso, a tu madre la estabilicé. Envié lo suficiente para sanar ciertas heridas en órganos vitales sin comprometer mi vida en el proceso. Son años de entrenamiento, esperaría que no te atrevas a utilizarlo a la ligera.
- ¿No me puedes enseñar?
-No, todavía no estás listo… Tal vez en un par de años
- ¿Cómo no voy a estar listo?
-Sigues siendo muy impulsivo, cuando me demuestres que piensas con más sensatez puede que lo considere. Mientras eso sucede, sigue aprendiendo.
-Está bien… y maestra
- ¿Si?
-Gracias por no juzgarme y hacerme entender, antes de enojarte, porque no seguí las enseñanzas jedi.
-No hay nada que agradecer, Anakin… Quisiera que pienses en mi cuando tengas dudas así, siempre estaré para guiarte. Soy mayor por alguna razón, y se supone que estamos para guiar a los más jóvenes.
-Gracias, de nuevo… Lo tendré en cuenta
-Ve con tu madre, va a despertar pronto y estoy segura de que se alegrará de ver a su hijo allí
-Sí
Una vez Anakin estuvo lejos donde sería capaz de escuchar dejaste escapar un suspiro. Temías tanto por Anakin, no era un mal muchacho, pero la impulsividad que tenía podría ser un peligro para su constante danza con el lado oscuro. Era como una sombra que no se alejaba y te preocupaba no estar siempre allí para detenerlo de tomar decisiones así.
-A pesar de nuestra charla, creo que todavía soy muy joven, maestro. Me parece que esta vez, la misión no me transmite seguridad, no tengo idea si la lograré cumplir – murmuras al aire esperando que él te escuchara, aunque se encontraran a años luz de distancia.
-Y/N, me gustaría hablar contigo – pide Padmé con un tono que te preocupó, pero actuaste como si no fuese nada para seguirla al taller con pasos seguros.
Para tu sorpresa, Padmé te apuntó con un bláster
- ¿Estás segura de que quieres hacer eso, Padmé? – preguntas levantando las manos a la altura de la cabeza.
- ¿Quién eres? ¿Por qué actúas como jedi? – pregunta y Y/N suspira
-No actúo como jedi, soy uno.
-Mentiras, un jedi jamás daría esos consejos… Conociendo incluso a Kenobi, él lo habría regañado, tal y como dijo Anakin.
-Padmé, ¿no crees que el maestro Qui-Gon hubiese hablado similar con Anakin? – intentaste de nuevo, ella estaba a la defensiva y no podías arriesgarse. Pero no te culpabas, aunque hubieses bajado la guardia más de lo que debías, igualmente Padmé era muy perceptiva.
Eso pareció hacerla dudar un poco, Qui-Gon sí hubiese dado un consejo menos arraigado a la orden jedi.
-No soy tan diferente, y genuinamente me preocupo por Anakin. Si quisiera que se uniese al lado oscuro no hubiese ayudado a rescatar a su madre y mucho menos lo hubiese detenido de asesinar a todo un pueblo ¿no crees?
-En eso tienes razón, pero no dejo de pensar que no eres jedi – responde bajando el bláster
-Puede que tengas razón, o sólo sea tu percepción. Pero mi misión es cuidar que Anakin no caiga al lado oscuro – admites y Padmé pareció comprenderte.
- ¿Está en peligro de caer al lado oscuro?
-Si me hubieses preguntado eso hace diez años, te hubiese respondido que no; pero ahora, definitivamente corre más peligro con cada día que pasa.
- ¿Qué puedo hacer para ayudar? – pregunta preocupada, definitivamente amaba a Anakin.
-Intenta enseñarle que está bien sentir, pero que intente controlar sus sentimientos y no piense de manera tan apresurada. Creo que, entre las dos, podremos hacerlo.
-Mientras sea por Anakin, prometo no delatarte.
-Gracias, Padmé. Realmente, gracias.
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯ ✦ ⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
La transmisión de Obi-Wan los dejó sorprendidos y la orden de Windu los dejó pensando en qué hacer. Si fuese otra situación lo hubieses ido a buscar sin dudarlo, pero Anakin no debía ir, tenía que quedarse.
Padmé se puso de pie y bajó de la nave con rumbo a la casa de los Lars.
- ¿A dónde vas? – pregunta Anakin por ambos
-A despedirme de tu madre y los Lars, no pienso quedarme cruzada de brazos mientras un amigo necesita nuestra ayuda.
Sonreíste complacida, deseabas ir a ayudar a Kenobi y gracias a la impulsividad de Padmé podrías hacerlo. Definitivamente se lo agradecías, con la conversación del día anterior su relación había tomado un ligero cambio, pero esperaba que fuese para bien y su amistad se fortaleciera.
5 notes · View notes
lavieacts · 2 years
Text
intervención 007. escape rooms.
la organización del evento te ha invitado a disfrutar cada área destinada a la celebración con la que se cierra octubre; parece ser bastante ameno, el grupo selecto se ha encontrado disfrutando. te encuentras en la penúltima zona del recorrido: las salas de escape. te llama la atención la invitación intrigante a las salas, prometiendo terror puro al ingresar a ellas ¿no hacen eso en cada lugar? sin embargo; la sensación en este espacio es distinta mientras vas recorriendo las diferentes habitaciones. todo parece generar aquel ambiente tenso, los juegos de luces, las crípticas pistas, separarte de tus miembros del equipo por zonas, el uso de megáfonos y los escenarios sutilmente planeados. piensas que al terminar te espera una sala llena de comida y bebida, intentando tranquilizar tu mente... hasta que llega a ti ese mensaje.
información adicional.
todos aquellos que decidieron participar en los escape rooms, vayan a revisar el blog de decisiones ( @laviedecis )
ooc, lectura obligatoria.
¡sorpresa, sorpresa! ¿disfrutaron los meses que estuvieron en paz, lidiando con sus propias vidas? ¿era la clase de emociones que esperaban de un halloween? ¿se creen a salvo aquellos que decidieron pasar de esta actividad? tal vez solo sean amenazas vacías, palabras sin sentido, pero seguro a más de uno le estará quitando el sueño~
aclaraciones:
si lo desean pueden abrir convos durante lo que resta de esta actividad o más adelante, haciendo mención de lo que les sucedió en las salas de escape.
aquellos que no participaron pudieron haber escuchado rumores de la rara sensación que se hacía presente en el interior.
¡anímense a participar en las futuras intervenciones! y recuerden enviar sus secretos y miedos para darle un toque de emoción a lo que se viene.
2 notes · View notes