Bana öyle bir baktı ki acılarımı görmesinden korktum...

Biz her gün herkes tarafından defalarca aldatıldık bunun farkında olsakta olmasakta..

"Bu şarkıyı aldatılmış insanlara, hayvanlara ve varlıklara adıyorum..."

Bazılarımız şiirlere tutunuyor, Bazılarımız şarkılara. Bazılarımız filmlere tutunuyor, Bazılarımız kitaplara. Sanırım artık insan, Tutunamıyor insana.

-/Alıntı, Oğuz Atay/-

Kalbimde ki bu hüzün göz pınarlarımı sızlatıyor.

Beynimdeki düşünceler kalbimi ağrıtıyor.

Ruhumun acısı bedenime yansıyor.

Bunların arasında kendimden tiksiniyorum.

Herkesten kaçsam kendimden kaçamiyorum.

“Nasıl bir devir bu…” diye tamamlanamayan sancılı cümlelerin ağırlığını taşıyamaz hassas kalpliler. Şairin dediği haklı serzeniş gibi “insanlık 25’inde ölür 70’inde gömülür”; tek kabul etmediğim nokta vakitsiz ölümlerdir çünkü ölümü hayatta tutacak olan şey vicdandır. Herkes zaten bir gün toprakla kucaklaşacak asıl mühim olan toprağına kavuştuğunda tohum misali ebediyete çiçek açabilmendir.

Vicdan pusulasını hala yüreğinde taşıyan bahtiyar insanlar, sizler sonsuz kere çiçek açacak bir tohumu içinizde saklıyorsunuz, lütfen bunu unutmayın ve ona iyi bakın.

Nasıl düşündüğünü sorgulayan insanlarla etrafını çevrele. Kafasını sallayıp sana katılıyormuş gibi görünen insanlarla değil !

Bazen bazı fotoğraflara veya mesajlara kitlenip kalırsınız

Nefes alırken bile inkisar ve pişmanlık; Kimse edemez bana, benim kadar düşmanlık.

(Çile- Necip Fazıl k.)

Üniversitedeyken bir gün yurdun bahçesinde oturuyorum canım çok sıkkın, gözlerim dolmuş ağladım ağlayacağım. Arkadaş dediğim biri geldi yanıma aynı sınıftaydık, yurtta odalarımız karşılıklıydı. Samimiydik denilebilir. Neyse ne oldu falan dedi. Yok bir şey dedim üsteledi başladım ağlamaya. Sonra neyse anlattım üstten üstten. Kız kalktı bana dedi ki "ooooo oda bir şey mi ben daha büyük acı çektim, ben senden daha çok üzüldüm, ben böyle böyle yapmıştım, ben her olaya geri döndüğümde benimde başımdan böyle böyle geçti dedi. Hep ben ben ben ben dedi..." sonra sustum. O devam etti anlattı anlattı kalktık gittik odalarımıza. Benim acımı paylaşmaya geldi sandım acısını benim acımla yarıştırdı. Beni dinlemeye geldi sandım beni kendisine dinleyici yaptı. İçimi döküp rahatlayayım diye anlattırdı sonra konuşmama izin vermeyip kendi içini döktü gitti... Sonra bende bir daha kimseye acımı, üzüntümü anlatmamaya karar verdim. Ve anlatmadım. Mencem hariç o birtanedir 💙 gece gece aklıma geldi işte 😏

Sevmek yaşayanlara özgü bir şeydir. Ölüler sevemez...

Herkes gider mi?¿

kimsenin okumayacagi deftere bile yazilmiyor bazi seyler, insan kendi kendiyle bile konusamiyor bazen.

Büyüklük hep bende kaldı.

Ben de çocukluğumu yaşayamadım.