Kafasında harcadığı zaman, dünyada harcadığı zamandan daha fazlaydı.

Yaşarsan ezecekler, son verirsen deli diyecekler.

“Oysa sessizlik duymasını bilene en yüksek ses, görmesine bilene ise hayata karşı isyan, en güçlü direnişti.”

Dikmeyi öğrenmemişti, kesiklerin üzerini yara bantlarıyla kapatacaktı. Sevgi de ölürdü ama cesedi bulunamazdı.

Ölmek isteyen kimse ölümün umutsuz saydığı bu yaşamdan daha üstün olduğunu düşündüğü için ölümü ister.

Senin dünyaya baktığın pencere kirliyse, benim çiçeklerim sana çamur görünür.

“İnsan ara sıra evini yakmalı ve çıkıp seyretmeli.”

“Bir dik duruşun; kaç yenilgi, kaç gözyaşı, kaç kalp ağrısı ettiğini bilemezsiniz.”

“Gülmek bir mükafattır, Ağlayan gözlerin gördüğü..”

Çok karışığım. Bir yanım olabildiğince huzursuz ve yorgun. Diğer yanım mucizelere ve düşlerin gerçek olabileceğine halen inanıyor ve heyacanını koruyor. Bu iki yan arasında ben, eziliyorum.

Ben sadece müzikle iyi anlaşıyorum.

Sizi kafamda bile öldürmedim bayım. Çünkü ölüler kokardı ve zihnimde ölünüzün kokusunu dahi istemedim.

“Nasıl bir his biliyor musun? Oda çok geniş ama sığamıyorsun, bak kapı orada ama çıkamıyorsun, pencere açık ama nefes alamıyorsun.”

Karamsar değilim, hüzünlüyüm.

“Savaşacağım tek yer içimdeki diğer bendi..”

Aşk dediğimiz şey, arzulanan bir varlıkta bulacağımız tada susamaktan başka bir şey değildir.

“Sensiz yerim yurdum yokmuş gibi ben diyarsız.”