Köpeğin yumuşak, kirli tüylerini okşarken bir adım geri giden bana dikti gözlerini ve duraksayarak “Köpeklerden korkar mısın?” diye sordu olabildiğince nazik bir tonda.

Onun derin bakışlarından saklanmak için gözlerimi ayakkabılarıma sabitleyip “hayır” anlamında başımı iki yana salladım. “Sokak hayvanlarından uzak durmayı tercih ediyorum.”

“Neden?” dedi adeta kızarak. “Onların pis olduğunu mu düşünüyorsun?”

“Hayır, öyle düşünmüyorum. Sadece… günün sonunda onları arkamda bırakıp gideceğimi biliyorum. Onlara umut verip sevdikten sonra evime giderken onları hayal kırıklığına uğratacağımı biliyorum. Ve masum bakışlarla beni takip eden bir canlıyı ıssız sokaklarda bırakmaya gönlüm el vermez, işte bu yüzden onlardan uzak duruyorum.”

Gülümsedi, ama gözlerinin içini buruk bir sis bulutu kaplamıştı.

Öyle sevmiş gibi bakma

...yok olmak için buradayız...

İncinmiş duygularımdan öp beni...

Yazdıklarım kadar sustuklarım var. Bağırdığım kadar da duyulmadıklarım...

Şimdi bütün kuşlar uçup gitti.

Acı beni korkutuyor.

Bildiğim her şeyi kaybettim.

Hepsi bana çok ağır geldi,

belki de aşk için yaratılmamışımdır.

Seafret - Atlantis

Tercihlerin Dramı

Aşkın şehrine geldiğini düşürken insan,çıkmaz sokaklarla dolu karanlık bir gecenin içinde bulunca kendini şaşırıyor.İyi olmak kadar kötü olmakta bir ihtimaldi tabi.Şuanki ihtimal ne diye soracak olursanız ,tüm ihtimallerin ötesinde kötü ihtimallerin bile aklına gelmeyecek kadar çıkmaz bir andayım.Ve muhakeme edemiyorum.Artık ne iyi ne kötü bilmiyorum.O kadar kürek çektikten sonra kıyıya yaklaşmayı beklerken o derin hırçın suların içinde daha fazla kaybolunca o zaman kürek çekmenin iyiliğinide sorguluyor insan. Sana iyi gelecek şeylerin kötü geldiği ,aşk bu güzelleştirir dediğin aşkın seni çirkinleştirdiği, güveniyorum kelimesini her kullandığında hep eskisinden dahada az güven hissettiğin,başarırım varolurum ben , ben yaparım herşey benim elimde dediğinde sonradan gördüğün aslında hepimiz bir domino taşıyız ve birbirine bağlı hayatlardayız ,tek başına hiçbirşey yapamıyor insan aydınlanması.Bu düşünceler mi beni büyüttü,yoksa benmi onları?Büyümüş olmak git gide gözlerindeki o ışığın sönmüş olması demekmiş.Zamanla olgunlaşır insan dedikleri üzerine binen onlarca yükle savaşırken bazen gülmenin bile akla gelmediği o soğuk anlarmış.Ben yorgun düştüm artık.Ne ayağa kalkabiliyorum ne düşmeyi kendime yedirip kendimi bırakabiliyorum.Kararlarımın beni getirdiği noktada hayatada kızamıyorum, benim tercihlerimdi benim kararlarım..Pişman mıyım bilmiyorum.O dik başlı genç kızın o zamanlar üzülürsemde yaptım diye üzüleyim ,yapmadım diye keşkelerle düşünüp duracağıma gibi gibi lafları geliyor aklıma...Şimdi ise bu kararı sorguladığım gündeyim.Keşke deseydim ve yapmasaydım mı?Pişmanım ama iyiki yaptım, en azından ders aldım mı?Açıkcası hangisi kalbime su serpicekse onu seçmek isterim.Çokda kolay bir yol ayrımı değilmiş bu.Siz olsanız hangisini seçerdiniz?Vermiş olduğunum karar beni bu noktaya getirse bile kalıp sonunu görene kadar kürek çekmeye devammı etmeliyim?Yoksa baştan olmuyorsa sonunu görmeye gerek yok, olmadığını kabul edip zorlamadan küreği de kendimide derin sulara mı bırakmalıyım?Hayatın tam ortasındayım.Kararların tam ortasında.Kararsızlıkların tam ortasında.Yaşamın tam ortasında.Aşkın tam da ortasında..."Ortada Kalmak" kötü birşeymiş arkadaşlar..Ortada kalmak..zormuş.

Tekrardan aşka güler miyim bilmiyorum, Ama aşktan çok korkuyorum...

Öğret bana,

nasıl unutulur düşünmek?

Bağıra bağıra “ne suçum vardı lan benim” diye ağladığımda hiçbiriniz yoktunuz, şimdi de olmayın.

Keşke dileklerimizi bizi aydınlatmayı bırakan bir yıldızın arkasından değil de her gece orda olan ay için tutsaydık....

Ruh halim...

"Hafifçe başımı sola çevirdim. Hala karşımızdaki gürültülü manzarayı seyrediyordu. Tereddüt etmeden sakince konuştum "Söylesene, acı çekmek mi daha zor yoksa acıya alışmak mı?" Bakışlarını sabitlediği noktadan ayırmadı. Dudakları kıpırdar gibi oldu, ama konuşmadı. Yavaşça karşımdaki ışıklara geri dönerek elimdeki kahveden bir yudum daha aldım, soğuk kekremsi tat ağızımda acılaştı. Serin havada asılı kalan soruma yine kendim cevap verdim. "Her ikisi de belki..."

2.bölüm sayfa 85