Wattpad uygulamasında ufak bir fantastik hikaye yazıyorumm

Saramadım o belinden bir daha

Aramadım ama elim gitti telefona

Sonra göz kırpıp ekledi: "Özellikle güzel olan insanları."

Utangaç bir gülümsemeyle karşılık verdim,

Ancak kendimi güzel bulmuyordum.

Ama bunu ona anlatsam da,

Anlayacağını sanmıyordum.

Çünkü o çok güzeldi,

Ben değildim.

“Umarım bu gece köpekler havlamaz. Hep benimkiymiş gibi geliyor.”

“Felaketin kapısını kısa kısa dört kez tıklatmıştım sanki.”

“Her fırtına hayatınızı bozmak için gelmez, bazıları yolunuzu temizlemek içindir.”

“Girmekten korktuğun mağara, aradığın hazineleri saklıyor.”

+Ben sadece kazayı beklenmedik bir şey gördüm.

-Güneşli bir havada bir gök gürültüsü bekler misiniz?

+Beklemem.

-Beklemezsiniz, fakat o gelir. Hayat beklenmediklerle doludur.

“Hayatta neler olur, olduğu için inanırız. İş hayâle binince itirazlar üst üste yağar. Çünkü sadece bir tasavvurdur, bir nazariyedir, hayatın kendisi değil. Ne kadar benzeri olursa olsun, kendisi değil.”

“Dünyanın en basit, en zavallı, hatta en ahmak adamı bile, insanı hayretten hayrete düşürecek ne müthiş ve karışık bir ruha maliktir!.. Niçin bunu anlamaktan bu kadar kaçıyor ve insan dedikleri mahluku anlaşılması ve hakkında hüküm verilmesi en kolay şeylerden biri zannediyoruz? Niçin ilk defa gördüğümüz bir peynirin evsafı hakkında söz söylemekten kaçtığımız halde ilk rast geldiğimiz insan hakkında son kararımızı verip gönül rahatlığıyla öteye geçiveriyoruz?”

“Dostluk o bir maymuncuk, o bir hırsız anahtarı. Evimizin kapısını açıyor, ruhumuzun kapısını açıyor ne bulursa yakıp kül ediyor, ne bulursa pazarda satıyor. Beni upuzun bir tabuta yatıracakları gün, arkamdan gelenler dostlarım değil, kefenimin hırsızlarıdır.”

+Hayat bir şeyi yapınca o tamamdır. Okur musun olmaz mısın yoktur. Hayat yapar, izah etmez ve kabûl ettirir. Bütün sanatı burada. Bizse hayattan soramadığımız hesapları bir tasavvurdan isteriz.

-Mantıktan da büsbütün vaz geçemeyiz ya.

+Kim diyor vaz geçin diye? Amma onunla her şeyi halletmeye bakmayın! Hadiselerin sırrı en az mantığındadır. Nasıl ki tablonun kıymeti en az çerçevesindedir. Çerçeveyle niye uğraşırsın? Tabloya bak! Korkarsın!

“Gözleri kapalıydı ve ruhu kim bilir nerelerde, nerelerde dolaşıyordu?”

“Yokuşta akmayan ter, inişte göz yaşı olur…”

“Tesadüflerin kim bilir nasıl ne nereden idare edilen son derece girift ve içinden çıkılamaz riyaziyesi vardır.”

“Bir takım insanlar da var ki ağlamıyorlar. Ağlamak onlara zor geliyor. Bir incir dalına asılmaktan daha zor.”

“Siz bir takım insanlar, ne de kolay ağlıyorsunuz! Gözyaşlarınız olmasaydı neyle müdafaa edecektiniz kendinizi?”

Köpeğin yumuşak, kirli tüylerini okşarken bir adım geri giden bana dikti gözlerini ve duraksayarak “Köpeklerden korkar mısın?” diye sordu olabildiğince nazik bir tonda.

Onun derin bakışlarından saklanmak için gözlerimi ayakkabılarıma sabitleyip “hayır” anlamında başımı iki yana salladım. “Sokak hayvanlarından uzak durmayı tercih ediyorum.”

“Neden?” dedi adeta kızarak. “Onların pis olduğunu mu düşünüyorsun?”

“Hayır, öyle düşünmüyorum. Sadece… günün sonunda onları arkamda bırakıp gideceğimi biliyorum. Onlara umut verip sevdikten sonra evime giderken onları hayal kırıklığına uğratacağımı biliyorum. Ve masum bakışlarla beni takip eden bir canlıyı ıssız sokaklarda bırakmaya gönlüm el vermez, işte bu yüzden onlardan uzak duruyorum.”

Gülümsedi, ama gözlerinin içini buruk bir sis bulutu kaplamıştı.