#van een kortverhaal
Text
Boek 1
Boek 1:
Titel: Ik omhels je met duizend armen
Schrijver: Ronald Giphard
Recensie van mij en andere over het boek + mijn commentaar en reactie op andere hun recensies
Recensie 1:
In ‘Ik omhels je met duizend armen’ vertelt Giphart over de spierziekte en dood van zijn moeder. Dat verhaal wordt gestructureerd door een stroom van anekdotes over een vakantie met vrienden in La Palma. Het contrast tussen beide verhalen is groot, te groot voor mij. Hoewel enkele vakantieanekdotes voor de nodige luchtigheid zorgen, zijn de grappen en verhalen vaak te flauw en/of te dik aangezet om indruk te maken. Dat het hoge tempo geen ruimte laat voor sentimentaliteit is de grote sterkte van het boek. De zorg en liefde voor zijn moeder worden op een humoristische en realistische manier verteld, zonder daarbij afbreuk te doen aan de twijfels en het verdriet die regelmatig voor storm in het hoofd zorgen. Door de prachtige taalvondsten en scherpe observaties is het boek voor mij eerder 4 dan 3 sterren waard, maar de stoere cowboyverhalen staan de uiteindelijke ontroering in de weg. 3,5 sterren voor het geheel. (link)
Recensie 2:
Volgens Hans Warren (Provinciale Zeeuwse Courant) ‘heeft de humor van Giphart montere kleurtjes’. Mij dunkt, dodelijker kwalificatie is nauwelijks denkbaar (wilt u een boek lezen waarin de humor ‘montere kleurtjes’ heeft?), maar desondanks gewaagt Warren van een prachtige roman die hij aldus bondig samenvat: hij gaat ‘over de liefde, het leven en de dood’. Ooit een roman gelezen die niet ging over de liefde, het leven en de dood? (link)
Mijn recensie
Ik zou het boek als een kortverhaal beschrijven, het heeft namelijk een open einde. Net zoals de recensies beschrijven, gaat het echt over liefde, leven en de dood. De schrijver gebruikte geen lange opbouw om iets te vertellen, hij gaat direct naar wat hij te zeggen wilt. Ik vond dit wel leuk, meestal zou dit verwarring veroorzaken maar dat was amper het geval. Ik vond het ook is fijn dat de schrijver het zij zoals het is, hij hield zich niet echt in, dit maakt deze roman anders dan andere. Romans over het algemeen vind ik meestal niet leuk omdat de emoties een beetje te lang duren, zoals bij een begrafenis, dat duurt dan 30 pagina’s aan emotioneel verdriet wat na een tijdje wel verveelt. In dit boek, werd er niet zo veel gerouwd om de moeder haar dood.
Ik volg de mening van recensie 1, de vakantieanekdotes schepen een luchtigheid op de karakters hun problemen. Vakantie geeft meestal de indruk dat alles rustig en vredig is, wat het eigenlijk niet was door de dood van Giph’s moeder.
Wat ik ook leuk vond aan het boek is dat het me liet denken over wat ik zou doen in hun situatie. Zoals wanneer Giph’s moeder met euthanasie uit het leven wilt stappen, ik zou niet weten wat ik zou doen als mijn moeder dat vraagt. Of wanneer één van Giph’s vrienden, strikt geheime informatie stuurt naar de media. Iets wat een bekende schrijver als Giph sociaal en mentaal zou kunnen breken.
Het boek liet me ook zien hoe apart een mens kan zijn, zo zonder geweten of emoties. Beide Giph en Samarinde gingen vreemd, en dan vinden ze het raar dat hun relatie verslechterd. Ook toen de moeder stierf, merkte ik geen emoties van Giph, Samarinde vond haar werk zelfs belangrijker dan haar man bijstaan in zijn verlies.
Net als recensie één, vind ik ook dat er met humor over alles word gesprokken, zelfs over de dood van de moeder. De moeder blijft er ook positief bij. Ik vond dit fantastisch.
Recensie 2 zegt “Ooit een roman gelezen die niet ging over de liefde, het leven en de dood?”. Ik zie dit een beetje als kritiek in de zin van “weeral zo een boek”, maar dit boek behandelt het anders. Het is een van de eerste boeken die mij aan het lachen heeft gebracht en daarom raad ik iedereen dus aan om het is te proberen.
2 notes
·
View notes
Text
https://naledi.co.za/product/sewe-keer-sondig/
25 kortverhale, die een sondiger as die ander, sal die leser vermaak, ontroer, laat naels kou en dalk selfs laat glimlag.
Volgens oorlewering bestaan daar sewe dodelike sondes waaruit alle ander onheilighede voortspruit: hoogmoed, gierigheid, wellus, afguns, vraatsug, toorn, en luiheid.
44 skrywers, sommige baie bekend en sommige minder bekend, het dieselfde opdrag gekry: Neem die hand van ander skrywer en skep saam kortverhaal wat minstens een van die sondes met speur- of spanningselement beklee.
0 notes
Text
4.26 Boris Births a Book
4.26 Boris Births a Book
Poem / Short Story by Emilia Sameyn
14/11/2023
(NEDERLANDS BENEDEN)
Warning: mention of birth, genderbending and head-wounds
Boris his Head was Very Big and Heavy
His Head had been this Way for a Very Long Time,
It all Started with One Idea 9 Months Ago.
Then the Ideas started Coming and Coming,
Growing in to One Big Idea, a Complex Story
Ow, Ow, Ow!
Boris whined as his Head Hurt.
A hole in his Head Appeared,
Water was Coming Out!
I need to Go to the Emergencies!
He and his Wife Jumped in the Car
And Rushed to the Hospital.
'Its 3cm wide!' the Nurse said
The Doctor gave him Anesthesia,
But Boris was still Awake and in Pain.
Suddenly he was Surrounded by all Kinds of
Hospital Personnel.
'Push, Push, Push!'
They Encouraged.
Boris was Pushing and Grunting,
Not sure if He was Pushing the Right Way.
'I can see the cover!' one Nurse said.
And indeed, soon enough, the Book came out,
Fresh from his Brain!
All Healthy and Whole.
It's a Thriller! The Doctor said.
Boris held the Book in his Arms,
Feeding it Reviews.
'Perhaps it will Grow Up
Into a Respected Classic!'
His Wife Mused.
Proud of their Newborn Book.
Wife and Man, Exited the Hospital.
Boris had a Book Come Out.
And People wonder why He shove It in,
In the First Place.
--------------------------------------------
4.26 Boris Baart een Boek
Gedicht / Kortverhaal van Emilia Sameyn
14/11/2023
Waarschuwing: vermelding van geboorte, genderbending en hoofdwonden
Boris, zijn Hoofd was enorm Groot en Zwaar
Het was al een Tijdje zo
Het begon Allemaal met één Idee 9 maanden geleden.
Toen begonnen de Ideeën te Komen en te Komen,
Uitgroeiend tot Eén Groot Concept, Een Complex Verhaal
Auw, Au, Au!
Boris jammerde terwijl zijn Hoofd pijn deed.
Er verscheen een Gat in zijn Hoofd,
En er kwam Water uit!
Ik moet naar het Spoed!
Hij en zijn Vrouw sprongen in de Auto
En haastten zich naar het Ziekenhuis.
'Het is 3 cm wijd!' zei de Verpleegster
De Dokter had hem Verdoofd,
Maar Boris was nog Wakker en had Pijn.
Plotseling werd Hij omringd door allerlei soorten
Ziekenhuispersoneel.
'Duw, Duw, Duw!'
zeiden Zij als Aanmoediging
Boris Duwde en Kreunde,
Niet wetende of hij de Goede Kant op Duwde.
'Ik kan de Omslag zien!' zei de Verpleegster.
En Inderdaad, al snel kwam het Boek uit,
Vers uit zijn Brein!
Compleet Gezond en Volledig.
Het is een Thriller! Zei de Dokter.
Boris hield het Boek in zijn Armen,
En Voedde het met BoekVerslagen.
'Misschien Groeit het Op
tot een Gerespecteerde Klassieker!'
Mijmerde zijn Vrouw.
Vrouw en Man verlieten het Ziekenhuis.
Trots op hun Pasgeboren Boek.
Boris zijn Boek kwam Uit.
En mensen vroegen zich af Waarom hij Het erin had Gestopt,
In de Eerste Plaats.
#poem#poet#poetry#art#nederlands#dutch#life#writing#english#boek#book#birth#geboorte#kunst#writer#boris
0 notes
Text
Die Ontwaking
“Nou gaan ek, Marta; slaan middernag...>> O huis van vrede, o lieflike huis van daardie goeie vriend...
Die lang, deurmekaar lamp het die seldsame kant van haar sluiers verlig, wat regop in die skaduwees staan
5. soos 'n klein sonnetjie... Die eggo van 'n hoop wat sonder woorde gegee is, het in die vertrek geduur. In die gebied van lig was daar blomme, papiere, boekdele, drome van kuns ... Teen 'n grimmige druk
del Durero, 'n grys Deense jakkals wie se helder 10. snuit opwaarts neig, met hebsug.
Daar was 'n sagte parfuum wat my weer soos 'n kind laat voel het: ... 'n swak kroonblom van blomblomme.
En daar was 'n subtiele wêreldse saaiheid: van Paryse essensies, van Egiptiese sigarette ...
15. Daar was 'n sterk parfuum wat die sintuie bedwelm het:
... die pragtige digte hare soos gedraaide tolle... Onder die swart wonderkind van daardie enkele kop hare, geklee in 'n sagte tuniek, in 'n «<empire>> styl,
Marta het haar oë geabsorbeer en 'n dolk in haar hand, en ek weet nie watter volume op haar knieë nie.
Sy sny, gebukkend vooroor in 'n stilswyende ondersoek, stadig die bladsye van die groot onaangeraakte bundel.
“Middernag, Marta...” Hy antwoord my nie, ek het net die lewendige ritme van die strykyster in die papier gehoor.
25. Die stilswyende vriend met daardie streng bundel het aan my verskyn in die misterie van 'n ou sibille.
70
"Wat as ek jou vertel? Miskien ken sy die reaksie, dalk lees sy die waarheid in die onaangeraakte boek!>>
En vir daardie vrou, gewoond aan my soos aan 'n goeie broer, het ek dit goed gedink om my hartseer uit te spreek. Ag! As ek kon liefhê! - Ek sweer, ek het nog nie liefgehad nie: my verlede is gevul met bitter leuens.
- Ek het van mooi monde gehou, maar ek het nooit gehuil nie, nooit vir enige ander huil as my ma se trane nie.
35. Soos 'n droewige lot op my hart is, beeld (as jy van die ietwat sewentiende-eeuse beeld hou) van 'n geheimsinnige kis van elke grafskat, maar die bose vakman het die sleutel weggegooi,
die bose argitek, in wie weet watter afgrond ...
40. Marta, as jy die sleutel van die kis sou vind! As aan die hart wat weier om oop te maak, 'n toegewyde
jy dra die onbekende sleutel binne-in die geslote palm, vir haar wat blomme in die woestyn sal laat blom, sal dit al die skatte wees van 'n nuut oopgemaakte hart.
45. Want, Martha, ek is tog nie sleg nie? Ag Marta, is dit nie waar, sê jy, dat ek goed is nie? Baie sagte hande het bietjie vir bietjie oopgemaak soos in die speletjie gedoen word, maar ek het nie die sleutels gekry nie.
O vingers raak net, miskien sal ek môre liefhê! 50. en ek het my hande los en weer my mond gesoen...
Maar die leuen weeg verskriklik! O fiktiewe masker wat my in my dromende siel ontstel!
Want, Marta, ek is nie sleg nie, is ek? Ag Marta, is dit nie waar, sê jy, dat ek goed is nie?
55. Almal van hulle, selfs die lelikes, gee my 'n stadige gevoel van teerheid... «Ek voel» - ek het gelag «dat ek hulle almal liefhet!
Glimlag jy nie, Marta?» Hy het nie geglimlag nie. Ek het net die lewendige ritme van die yster in die papier gehoor.
71
En ek het weer gedink: - Ken jy dalk die reaksie, 60. miskien lees sy die Waarheid in die onaangeraakte boek. --
"In die hart sonder vuur is die siel al meer moeg meer as wat 'n haar wit word, hier, op die tempel, 'n bietjie. Elke langer aand word een of ander mooi droom gedroom: die ongeskonde hart wag vir die liefde wat nie kom nie.
65. O drankie wat nie drink nie, gee wie weier voor my kortverhaal voltooi is! Kind en jy sal kom, gevleuelde metgesel van die tweede mooi ding - wat nie meer is nie -
sal jy ook met verbande en pyle na my toe kom, Kind? 70. Of liefhê voor dit te laat is!
Sal liefde kom, Marta?» (In die Uncut Book, het ek gedink, hier is die reaksie wat hy van Truth gelees het)
"Liefde soos 'n son" (die eggo van 'n hoop gegee sonder woorde het in die kamer geduur)
75. «die beleg van die herfssiel sal straal, al is hierdie boosheid nie sonder genesing nie....
Sy het stilletjies die wapen uit die Boek gehaal en die wapen aan my gegee. Hy het geantwoord: “Miskien! - Hoekom maak julle nie julleself dood nie?>
0 notes
Text
Kortverhaal Na Sluitingstijd van Titia Schut
Hey lieve lezers van Bookstamel, Langzaam met kleine stapjes begeef ik me weer wat meer op mijn blog. Op dit moment vergt alles nog enorm veel energie of dit nou het huishouden is, een blog schrijven of een beetje in de tuin werken. Nu helpen de huidige temperaturen natuurlijk ook niet mee. Maar langzaam aan krabbelen we een beetje uit het ziek zijn omhoog of we geven er minder aan toe want het…
View On WordPress
0 notes
Text
CRYPTOGRAM
Mis je haar niet werd mij gevraagd, is toch vervelend allemaal hoor.
Vervelend, vervelend, hallelujah het is een genot dacht ik bij mezelf.
Ik dacht na over hoe ik het beste antwoord kon geven op deze in mijn ogen onnozele vraag.
Nee ik mis haar niet, totaal niet nee zei ik,
Kijk de ene mens mis je wel, en een ander mens mis je niet.
kunt u mij 2 dingen vertellen wat ik aan haar zou moeten missen?
Nou hop vertel, 2 dingen maar, dat weet u niet hé, ik verzin me rot en ik weet het zelf ook niet.
ik zal u precies proberen uit te leggen waarom ik haar niet mis.
Stel je voor je loopt de Nijmeegse vierdaagse op dure naaldhakken, maar na 5 kilometer heb je 8 eksterogen en hangen de vellen aan je voeten en de blaren op je hielen, met helse pijn en moeite strompel je door, maar elke stap die je zet dat is een kwelling, en ga je kapot van de pijn, je kan geen stap meer zetten, wat doe je dan?
Je wil er van af want dit is kut, dus je doe die naaldhakken uit en dat lucht op, joepie de poepie wat een bevrijding, je voetjes zijn van de kwelling verlost en kunnen weer adem halen en herstellen.
Je bent toch niet gek, je blijf er toch niet op verder lopen met al die blaren op je poten, je ga je poten toch niet verder verminken, dat doe je jezelf niet aan, dat is onmogelijk dat is niet te doen want je kan gewoon niet verder hoe graag je dat ook wil.
Snap je een beetje waar ik heen wil?
Al zijn die schoenen nog zo duur, wat niet gaat dat gaat niet,
Je doet ze uit en hup weg ermee,... lijkt mij dan hoor.
Nou heb ik voor u een vraag, zou je die naaldhakken missen tijdens het lopen?
Lijkt mij van niet.
Geen enkel plezier van alleen maar last.
Om nog meer leed te voorkomen lijkt het mij slim om die krengen te dumpen?
(Op dit moment werd ik een beetje oenig aangekeken)
Nou dat bedoel ik, zo kan je het een beetje vergelijken, dus om op uw vraag terug te komen, nee ik mis haar niet,
Ik hoop dat het een beetje helder is nu, een hele goede middag verder.
Oh wacht, tussen twee haakjes, nog een voorbeeld, hoe gaat het met uw aambeien, ik hoorde van uw schoonzus dat die kwaal al bijna zo goed als over is nu?
Gelukkig maar, ik neem aan dat u die niet mist?
Dat zeggen ze he, missen als aambeien, ik denk dat je je aambeien wel mist als aambeien bedoel ik.
Dat schijnt nogal een hel te zijn die pijn aan je kont.
Leuk gezegde, dat heb ik nou ook met die troela,
dat was ook een hel trouwens, ook een soort van pain in the arse maar dan anders,
ik mis ze dus als aambeien, en dan weet u precies wat ik bedoel.
#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal
0 notes
Photo
De tanks voor Oekraïne moeten een antwoord zijn op een verwacht lente offensief van Rusland. #oekraïne #uruzgan #defensie #veteraan #tanks #oorlog #nielsroelen #schrijversvaninstagram #schrijver #kortverhaal #blog #inktpatroon #tulpen https://www.instagram.com/p/CoJrJe5ITmS/?igshid=NGJjMDIxMWI=
#oekraïne#uruzgan#defensie#veteraan#tanks#oorlog#nielsroelen#schrijversvaninstagram#schrijver#kortverhaal#blog#inktpatroon#tulpen
0 notes
Text
uiteindelike beeld van die Ideaal. Die ou mense het die heelal aan die sfeer toegeskryf en Vuur aan die punt, sy fokus. Die sfeer is die mees volmaakte manifestasie van die alwyse Skepper en die sirkel is sy tweedimensionele voorstelling. Die sirkel verteenwoordig die kosmos (soos in astrologie), die wêreld-eier, goud, die Self, ewige beweging soos die slang Ouroboros wat sy stert byt, die blink of verligtende liggaam wat in die hart van die mens woon" en die universele balsem. ( Figuur III.19)
Die Son word voorgestel deur die sirkel met 'n punt in die middel wat die hart van die fisiese heelal aandui. (Figuur III.20) St. Bonaventura hou in sy Itinerarium vol dat "God 'n verstaanbare sfeer is wie se middelpunt oral is en waarvan die omtrek nêrens is nie". Die sfeer en die sirkel het geen einde nie, en simboliseer die suiwerste manifestasie van die absolute in sy
aspek van transfigurasie en wedergeboorte. Kepler was behep deur die sirkel en die sfeer, hoewel hy die individu was wat erken het dat daar geen perfekte sirkelvormige of sferiese vorms of bewegings in die heelal was nie. Hy het die verhouding van die sirkel tot sy middelpunt beskryf:
die middelpunt is as 't ware die oorsprong van die sferiese liggaam; die buitenste oppervlak die beeld van die binneste punt, asook die manier om daarby uit te kom; en die buitenste oppervlak kan verstaan word as wat tot stand kom deur 'n oneindige uitbreiding van die punt buite homself totdat 'n sekere gelykheid van al die individuele handelinge van uitbreiding bereik is. Die punt versprei homself oor hierdie verlenging sodat punt en oppervlak identies is, behalwe vir die feit dat die verhouding van digtheid en verlenging omgekeer is. Vandaar dat daar oral tussen punt en oppervlak die mooiste harmonie, verband, verhouding, proporsie en commen surability bestaan. En alhoewel middelpunt, oppervlak en afstand duidelik drie is, is hulle tog Een, sodat niemand van hulle selfs voorgestel kan word om afwesig te wees sonder om die geheel te vernietig nie."
Die sirkel dui eenheid aan en is die beeld van die Self as geheel - die mandala. (Figuur 111.21) "Daar is geen lineêre evolusie na die psigiese doelwit van heelheid nie; daar is slegs omtrek van die Self." "Die proses van astrologie is ook sirkelvormig. Die aard van hierdie beeld is
diepgaande. In die geskiedenis van die mens vanaf die Babiloniërs tot die moderne tyd, was die sirkel van deurslaggewende belang, aangesien dit gebruik is om kosmologieë, simbole, tale, godsdienste, geboue, mandalas en fisiese prosesse voor te stel. Moderne fisici het veronderstel dat die Oerknal wat die heelal vanaf 'n sentrale punt geskep het, 'n sferiese heelal voortbring." (Figuur III.22)
Die verhouding tussen die middelpunt en die omtrek dui op die aard van die middelpunt as fokus en van die periferie as dispersie, wat die gaping tussen die Ideaal en die Reële oorbrug. Die middelpunt is die scintilla, die lewensasem van die geheel. Dit stem ooreen met die eiergeel; die saad in die vrugte; die Son in die sonnestelsel; die hart in die mens; die kern in die atoom; en dit alles is die kiem en fokus van die hele wese. Jung sê dat die "sentrum die doel is, en alles is gerig op daardie sentrum, ens." Die sirkel is die verlenging van die punt soos Kepler waargeneem het, 'n voorvereiste vir sy bestaan en die ligging van sy wese. St. Bonaventura se idee is 'n erkenning dat enige punt in die heelal die middelpunt kan wees, wat ooreenstem met Einstein, en omgekeerd, dat enige versameling energieë, massas of transformasie-elemente iewers 'n implisiete sentrum het. Enige verwysingspunt is die middelpunt en alle sentrums is uitruilbaar.
Die Argentynse skrywer Jose Luis Borges beskryf hierdie uitruilbaarheid in sy kortverhaal The Aleph. ’n Man ontdek dat die middelpunt van die heelal, die Aleph-punt, in sy kelder geleë is. Die Aleph gee sy aanskouer gelyktydig toegang tot alles wat in die heelal het of ooit sal gebeur. Aangesien die Aleph-punt alles binne homself kan omvat, kan enige punt in die heelal van ruimte en tyd ook 'n Aleph-punt wees. Die identifikasie van die mens se sentrum met God is ook die basis van alle meditatiewe en godsdienstige sisteme, vandat die primor dial-sjamane geglo het dat hul tentpale die asse van die heelal is. Die Aleph-punt is vir almal toeganklik.
Niks in die psigo-fisiese heelal bly dieselfde nie. Tyd is die persepsie van hierdie dinamiese werklikheid, totaal relatief tot die waarnemer daarvan. Om een met die heelal te wees, moet 'n mens toevallig daarmee wees en dus hierdie relatiewe posisie ontbreek." By gebrek aan hierdie relatiewe posisie hou tyd op om te bestaan. Jung noem dit die limiet van moontlike ervaring, die konfrontasie van die ego met die "leegheid " van die sentrum. "Die ego los op as die verwysingspunt van kognisie. Dit
0 notes
Photo
Martine Kamphuis - Sterrenstof @martinekamphuis #wpserie #martinekamphuis #sterrenstof Ik heb deze gelezen voor @verhalenfabriek @juul_deverhalenfabriek en @vrouwenthrillers #vrouwenthrillers Bedankt voor het #digitaalexemplaar Wie heeft dit boek gelezen? En wat vond je er van? ............ Mijn mening: #recensie #review #mijnmening #watvondikervan Dit verhaal is een #prequel op de serie van Wynona Post. Een leuk en erg euk en spannend #kortverhaal. Wat mij zeker triggert om meer te lezen over WP. Ik heb haar nu al in mijn hart gesloten. Een leuk prrsonage. Ik wil meer weten over haar leven en werk. WP is psychologe en woont tijdens dit verhaal bij ouders. Haar ouders zijn ietswat zwevende types. Ze geven weekendretraites. Tijdens dit retraite gebeurt er van alles. Oude bekenden en nieuwe relaties komen voorbij. Je leert de personages ondanks de lengte van het verhaal toch al aardig kennen. Vlot geschreven. Lekker voor tussendoor en als kennismaking. Smaakt naar meer. Dus kom maar op. ............ Inhoud: Het eerste moordonderzoek van de jonge Wynona Post uit de spannende WP-thrillers. De jonge Wynona Post, afgekort ‘WP’, woont van de zomer tijdelijk bij haar ouders op de boerderij. Midden in het streng gereformeerde dorp runnen zij een newagecentrum. WP maakt kennis met Delek, een intrigerende man die samen met haar ouders een weekendretraite organiseert. Sara, een oud-klasgenoot van WP, wil daaraan deelnemen en vraagt WP op haar kinderen te passen. Maar dan overlijdt Sara's ernstig zieke man, een natuurlijke dood volgens de politie. WP is daar nog niet zo zeker van en gaat op onderzoek uit. ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #boekenwurm #booktrovert #boekenpost #feelgood #feelgoodroman #newadult ##thrilles #thrillerbooks #thrillerserie #spannendeserie https://www.instagram.com/p/CiNo1t0rGPZ/?igshid=NGJjMDIxMWI=
#wpserie#martinekamphuis#sterrenstof#vrouwenthrillers#digitaalexemplaar#recensie#review#mijnmening#watvondikervan#prequel#kortverhaal#bookstagrammer#bookstagram#bookstagramnl#bookstagrammers#boekstagram#instabook#dutchbookstagram#dutchbookstagrammers#dutchbookstagrammer#boekenwurm#booktrovert#boekenpost#feelgood#feelgoodroman#newadult#thrilles#thrillerbooks#thrillerserie#spannendeserie
0 notes
Text
Op het podium Bostheater Amsterdam: bewerking Dostojevski's THE UNDERGROUND van regisseur GUY WEIZMAN - Hoofdrol voor Sanne den Hartogh en alter ego Bram de Laere - 24 augustus tot en met 3 september.
Op het podium Bostheater Amsterdam: bewerking Dostojevski’s THE UNDERGROUND van regisseur GUY WEIZMAN – Hoofdrol voor Sanne den Hartogh en alter ego Bram de Laere – 24 augustus tot en met 3 september.
Met het Amsterdamse bos als decor, is vanaf 24 augustus de voorstelling The Underground te zien van het Noord Nederlands Toneel en Club Guy & Roni in samenwerking met Asko I Schönberg en Slagwerk Den Haag. De Amsterdamse première is aanstaande donderdag 25 augustus.
Regisseur Guy Weizman liet zich inspireren door Aantekeningen uit het ondergrondse (1864) een kortverhaal van romanschrijver en…
View On WordPress
0 notes
Text
De andersheid van de ander
1) Wie is de ander?
Wie is de ander ? En wat betekent het om de ander te zijn? Het is een woord waarmee ik heel mijn leven al mee geconfronteerd ben. Als homo ben ik de andere tegenover de hetero, als man ben ik de andere tegenover de vrouw en als wit persoon ben ik de andere tegenover mensen met een verschillende huidskleur. Al deze zinnen kunnen ook andersom geschreven worden, als homo zijn de hetero’s de andere, als man is de vrouw de andere en als wit persoon zijn de mensen met een verschillende huidskleur de andere. Beide vormen van schrijven plaatsen het begrip ‘de andere’ op een groep mensen die niet behoort tot het kader en de leefwereld waarin ik mij bevind.
Maar wat betekent het om de ander te zijn? Of zelf te zien? Het is een gegeven dat terug komt in de teksten die we gelezen hebben. Maar het is een gegeven dat mij ook als maker bezighoudt. Want zelf maak ik ‘andere’ cinema. Cinema die behoort tot het queer genre en cinema die behoort tot het non mainstream genre. En toch blijft het begrip ‘de andere’ een vreemd gegeven. En hierin wil ik mij dus verdiepen in de volgende tekst. Hoe gaan andere makers en denkers met het andere om? Wat is het andere voor hun (zij die ook anders waren[1]).
2) De ander in taal
Maar misschien moet ik beginnen met wat het woordenboek zegt over het begrip ‘de ander’, wat vinden we terug in de definitie van het woord? Van dale zegt dat ander verschillend is van het of van de genoemde. Het is ook een bijvoeglijk naamwoord wat wil zeggen dat het een specifiek doel heeft in een zin, namelijk een eigenschap of een toestand benoemen of beschrijven. De website encyclo.nl heeft iets meer definities als het over het woord ander gaat. Diegene die mij opvallen zijn : alternatief, niet deze, overig, niet dezelfde. In Baskenland wordt het ook gebruikt als jongensnaam met de betekenis dapper of heldhaftig man. Zo heeft het woord toch een beetje een positieve connotatie. Maar in het algemeen kan gezegd worden dat het woord gebruikt wordt als we iets willen beschrijven dat niet tot ons behoort. Ons referentiekader of leefwereld. En net door die beschrijving van ander plaatsen we iets of iemand buiten ons. Zo wordt dat gegeven (beeld, woord, film, idee, persoon) iets dat niet kan doordringen tot onze normen en waarden.
In zijn boek Ways of worldmaking schrijft Nelson Goodman dat een wereld niet kan bestaan zonder woorden of tekens. Zonder ‘echt’, ‘fictie’ of zelf ‘mogelijk’ kan de wereld die we beschrijven met deze woorden niet bestaan. Maar andersom kunnen deze woorden wel bestaan zonder de wereld die het beschrijft. Wij geven de wereld die ons omringt bestaansrecht door deze woorden. Zo plaatsen we alles wat om ons heen gebeurt in ons eigen referentiekader. De taal wordt ons referentiepunt, het anker in de zee van veelheid. Maar taal evolueert ook, het stagneert niet. Taalkwestie wordt belangrijk als we de wereld rond om ons willen begrijpen, als we andere dingen willen zien. Want wat gebeurt er als taal verder gaat maar wij volgen niet? Dit blijkt een belangrijke vraag die Kafka zich ook blijkt de stellen in zijn kortverhaal ‘De strafkolonie’.
Hier wordt een personage niet begrepen waardoor hij zich als alien doorheen het leven waant. Zijn taalgebruik stamt terug uit een verloren tijd waar hij standvastig aan vasthoudt. Dit tot hij beslist om zich over te geven aan het heden. Deze overgave betekent voor hem geen aanvaarding maar betekent de dood. Het is de overgave aan het einde voor het personage. Hij ziet niets anders dan zijn leven beëindigen omdat de tijd waarin hij gelooft geëindigd is. Hij kan en wil niet verder meegaan met de tijd. Want deze is hem vreemd. Het lijkt alsof Kafka de vragen stelt ‘hoe denk je geschiedenis?’ en ‘hoe denk je heden?’. De geschiedenis heerst over het heden door waarden die worden opgesteld. Waarden die universeel worden. Maar hoe bepalen we waarden? Eerlijkheid bestaat overal als universeel concept en als waarde maar wat is de definitie van het woord? Is de mijne dezelfde als de jouwe? Kunnen we het niet beter hebben over gedeelde waarden. Een gedeelde vorm van eerlijkheid waar we allemaal naar toe gaan of waar we allemaal naar streven. In deze gedeelde waarden kunnen persoonlijke definities zitten maar ze vormen niet het woord van God die alles bepalend is voor iedereen.
Judith Butler heeft het over de ‘performativity’ van woorden. Waar het bij een performance gaat over het bewust iets ‘spelen’. Perfomance draait om de kunstgreep van de actie. Voor haar gaat performativity verder in de actie. De actie zit ook in het woord. Maar het gaat verder voor hun dan woorden. Performativity voor hun zijn alle acties in de wereld gaande van speech tot (non-verbale) lichaamsbewegingen. Deze acties vormen de wereld, zij creëren begrippen. Zij bepalen de wereld van de mens. Zoals het begrip gender. Een voorbeeld van performativity is de zin ‘ik beloof’. Deze zin heeft niet enkel het gevoel van beloven maar het heeft ook de actie van iets te beloven in zich. Het is zowel een gevoel als een concreet concept. Zonder de actie kan het gevoel niet bestaan. Zo bestaat gender ook zowel uit gevoelens en acties. Maar gevoelens en acties die voor ons bepaald zijn. Net zoals eerlijkheid hebben de binaire genders (mannelijk en vrouwelijk) universele waarheden gekregen die gelden voor iedereen. Maar wat als mijn definitie of mijn acties als mannelijk persoon anders zijn dan de universele waarheden, wat als ik mij ergens erbuiten bevind? Ben ik dan minder mannelijk als de modale mannelijke man? Hoeveel staat er op mijn lichaam geschreven over mijzelf bepaald door de andere?
3) De ander in beeld
Het beschrijven van een lichaam is niet enkel iets wat we met woorden doen maar ook met beelden. Trinh T. Minh-ha begint haar boek Woman, native, other met de titel The Story Began Long Ago. Met deze zin vat ze de wereld, de geschiedenis, het leven mee. De beschrijving van een eigen lichaam begint bij onze broers, zussen, ouders, groot ouders, groot groot ouders. Het zijn beelden die we meenemen doorheen heel ons leven. Ze bepalen en ze maken ons. Maar dit idee heeft voor mij een heel christelijke connotatie. Jezus die zijn leven offerde voor wat op zijn huid beschreven stond. Het verhaal van Adam en Eva, de mens die niet luisterde naar God en meer wou. Maar hierdoor ook uit de tuin werden gehaald en verder moest leven wetende dat er een tuin bestaat die eeuwig is. In die tuin was alles mooi en goed, leefde iedereen in vrede.
Is de bevrijding van het lichaam dan de bevrijding van het woord? De bevrijding van het beeld? Het is het toe-eigenen van beelden waarbij het beeld wordt ontdaan van hun betekenis en een nieuwe betekenis gaat opzoeken. Maar het gaat ook om een openheid om patronen te zien in bepaalde beelden. Eva Koethen is een beeldend kunstenaar en academicus. In haar praktijk is ze vooral opzoek naar hoe woord en intuïtie samenkomen. Ze is ook opzoek naar een toe eigenen van betekenissen van beelden. Dit door een soort immigratie van beelden. Ze probeert geen geheel te maken van beelden die afkomstig zijn van verschillende delen in haar brein. Beelden worden naast elkaar gelegd door Eva en hierdoor ontstaat er een patroon tussen beiden. Afbeelding A gaat in communicatie met afbeelding B en dit enkel omdat ze naast elkaar liggen. De kijker wordt zo zelf uitgenodigd om binnen de wereld van de beelden die naast elkaar liggen te stappen. In haar werk probeert ze niet tot een conclusie te komen maar wil ze een uitnodiging geven aan de kijker om te varen in de zee van verhalen en beelden. Hiermee is ze opzoek naar een virtuositeit van het gelijkaardige. Het is een zoektocht naar de dubbele betekenis van objecten en beelden. Enkele maanden geleden zag ik de korte documentaire ‘Arr. For a scene”. Deze laat twee foley artiesten zien die het geluid maken voor één van de meest gekende scenes uit de filmgeschiedenis, namelijk de douche scene van psycho door Hitchock. We zien dagdagelijkse voorwerpen als een stuk texiel, een gieter, hard plastiek op een houten tafel, een regenjas, koffiemolen,… Geluiden die we elke dag wel ergens tegen komen op onze tochten (naar school, naar het werk, naar de winkel,…). Geluiden die we kennen en die op zich niet een andere betekenis in zich dragen dan het geluid van een koffiemolen als je zin hebt in koffie, het geluid van een regenjas die je aandoet omdat het regent. En net in de vijf minuten van de film worden we plots geconfronteerd met een soort meervoudige betekenis van het geluid omdat ze acties gaan voorstellen die zich voordoen op een andere plek namelijk de douche in het Bates hotel.
Zo krijgen beelden en objecten een dubbele betekenis. Benjamin Walters beschrijft dat het probleem niet zit in de traditie maar in het conformisme. Hierdoor worden we opgesloten in een bepaalde norm. Maar traditie kan helpen in het verstaan wat bestaat en hoe het bestaat. Het staat toe om een referentie kader te bouwen. De wereld om ons heen te begrijpen. Maar dan is het een zoektocht naar nieuwe normen, naar nieuwe patronen die zich bevinden buiten ons. Onze intuïtie te volgen, en een openheid te hebben voor de wereld en zijn veelheid. In een interview met librairie mollat beschrijft Marie-José Mondzain het als volgt, je bent niet een artiest omdat je in een museum hangt maar je bent een artiest omdat je opzoek bent naar een vrijheid en een emancipatie.
4) Conclusie
Ik heb altijd te horen gekregen dat er een cinema bestaat en een soort cinema. Waarbij een soort cinema altijd de andere cinema is tegenover een cinema. Maar ik heb ontdekt dat er helemaal geen soort cinema bestaat. Er bestaat alleen maar een cinema. Een cinema die zijn vertakkingen heeft. Binnen die vertakkingen bestaan dan normen en waarden maar alles behoort wel tot een cinema. Door het woord soort voor cinema te plaatsen, plaatsen we alles wat niet tot de ‘algemene’ cinema behoord ernaast alsof het geen evenwaardig bestaan en leven kan leiden. Hierdoor wordt een soort cinema bekeken in de context van een cinema. Wordt het belang van een soort cinema altijd bekeken met het oog op een cinema.
Maar door het woord soort weg te halen maken we een cinema net open. Want dan is het aan de kijker om een openheid te hebben naar de wereld toe om verschillende cinema’s te bekijken. Te leren en te begrijpen. Je krijgt andere sleutels en tools in je leefwereld en referentie kader. Hierdoor ga je bepaalde begrippen en acties beter begrijpen en worden ze deel van je kader. De kijker wordt bewust dat de hoofdsleutel van een maker het werk zelf is en dat het dan aan de kijker is om te beslissen om mee te gaan of niet. De maker kan nog andere sleutels in hun werk plaatsen waardoor de kijker zich niet verliest maar het blijft wel aan de kijker om een actieve rol te blijven spelen of net niet. Maar de kijker moet dan ook eerlijk toegeven niet te zijn binnen gestapt in het werk. Om die reden wordt er niet meer gekeken naar films in de context van maar in de context met. Makers worden niet meer geplaatst naast het canon maar behoren tot de algemene canon.
Dit soort denken kwam ik bij heel veel teksten tegen die we dit semester gelezen hebben. Het is het tegen gaan van veralgemeningen. Veralgemeningen binnen taal en kunst. Waarbij een actie of een woord het alom vertegenwoordigen. Ze gaan opzoek naar de vertakkingen en de openheid die nodig is om deze vertakkingen te zien. Judith Butler heeft het over het verschil tussen performance en performativity. Waarbij woorden een bepaalde vorm van geweld in hun dragen. En hoe bepaalde minderheidsgroepen net die woorden terug eigenen om hun van hun betekenis en acties te onthullen. Een voorbeeld hiervan is de queer community die het woord queer terug heeft toegeëigend en deze trots draagt. Eva Koethen is opzoek naar een openheid in het kijken naar haar werk waardoor nieuwe patronen en betekenissen gaan ontstaan. Ze plaatst beelden naast elkaar zodat er een nieuwe brug ontstaat tussen werelden. Werelden die niet bestaan uit woorden maar uit intuïtie. En zo gaan beide makers en schrijvers om met het woord de ander. Ze beseffen dat het woord een omhulsel is van een idee dat geslotenheid in zich draagt. En zij zijn net opzoek naar openheid. En zo ben ik ook opzoek naar openheid, openheid van de kijker om binnen te stappen in het universum van een film. Een universum dat niet de hunne is maar daarvoor niet anders gewoon verschillend.
[1] Eva Koethen als vrouw in een overwegend mannelijke kunstwereld en Judith Butler als non binaire persoon in een overwegend mannelijke academische wereld.
0 notes
Text
Ik schreef het nieuw kortverhaal ‘Mirage’ in opdracht van Passa Porta en Brussels city of stories. Het verhaal werd op zaterdag 4/06 voorgelezen door een acteur op het Brussels openbaar vervoer. Ook werd het vertaald naar het Frans door Judith Hoorens.
1 note
·
View note
Text
Negentienachtennegentig, zeventien december.
Het was een nederig huisje in de Louisastraat, nummer 113. De enige woning in Alken binnen haar budget dat Lou kon bemachtigen. Het huis stond al jaren leeg. De bakstenen muren waren hun rode kleur verloren. De tuindeur hing scheef aan de bovenste schroef. De andere schroeven waren al lang verdwenen. Elke geïnteresseerde koper leek na één bezoek plots onbereikbaar voor de verkopers. Er gingen geruchten rond dat het huis bezeten werd door monsters. Lou geloofde al jaren niet meer in monsters. En als die er dan wel waren, dan maakte haar dat eigenlijk niet zoveel uit. Na al twintig jaar op deze wereld geleefd te hebben, vond ze dat ze al een heleboel monsters aangetroffen had. Niets om bang voor te zijn dus. Het enige waar Lou soms nog bang voor was, was voor zichzelf.
Lou zat de laatste tijd vaak stil. Vorig jaar was ze gestopt met haar studie. Ze had altijd al een passie voor Engels, maar alle lust leek opeens verdwenen. Het leek haar een goed idee om even een jaartje op zichzelf te komen. Een nieuwe omgeving, nieuwe ontdekkingen, en hopelijk dat ze dan weer verder kon. Tijdens de middelbare school had Lou heel wat vrienden. Zij was dan ook degene die de klas altijd op stelten zette, tot het ongenoegen van haar leerkrachten. Maar ook haar leerkrachten hielden van het leven dat ze in zich had. Helaas had ze de afgelopen twee jaar het contact met heel wat mensen verloren. Ze verweten haar dat ze zo erg veranderd was. Dat nam ze hen niet kwalijk. Omdat het waar was, of omdat ze zichzelf dat ook wel verweet.
#hier moet nog wat aan gerokken en gesjord worden#en het wordt nog vele langer#want dit is gewoon een inleiding#maar anyways#deel#van een kortverhaal#i guess#nederlands#dutch#kortverhaal#proza#lou#alken#monsters#spookhuis#uhu#de zeven zonden#zz deel 1#verhaaltjes
8 notes
·
View notes
Text
het dorp van een miljoen spoken
Het dorp van een miljoen spoken
Nieuwe maand... keuze van verschillende nieuwe klassen om te volgen.
Mijn ogen gaan door de lijst en stoppen op een vak dat mijn attentie meteen opeist. Ik zet er een kruisje naast en geef het aan de administratieve balie vooraan mijn school.
De oude vrouw tikt wat knoppen in, print iets uit en geeft het aan mij.Ik frons en kijk de vrouw aan. Geen keuze meer om het te veranderen... volgende! ' zegt ze kortaf en ik verlaat de balie.
Lees hier verder:
#het dorp van een miljoen spoken#lezenisleuk#blijflezen#lezen#sci fi/fantasy#vampieren#spooky#liefde#leesdit#nederlands#verhalen#kortverhaal
1 note
·
View note
Text
Vriendschapsverzoek (kortverhaal)
NIEUWERE VERSIE HIERVAN IS TE LEZEN OP: https://sampauwelsschrijft.wordpress.com/2021/05/02/kortverhaal-vriendschapsverzoek/
Haar lichtblauwe haren wapperden in de wind. Haar voeten bengelden over de afgrond. De lucht boven haar hoofd werd gesierd door haar naam. Divana. Het was een vreemde naam, maar tussen namen als ‘Ghostdragon’ en ‘I_Want_Friends’, was Divana de meest normale naam die je kon vinden.
Toch was het ook de meest zeldzame.
Ik liep naar haar toe. Ze leek me niet op te merken. Ze bleef voor zich uit staren.
Ik ging naast haar staan om haar van dichterbij te bekijken. Ze droeg Limited Edition Armor uit de item shop. Haar class was duidelijk een cleric. In een wereld vol moordlustige, scheldende twaalfjarige die het woord 'teamwork' niet begrepen, was dat ook zeldzaam, net als haar staf, die ik nog nooit eerder gezien had.
Ik klikte op haar lichaam. Boven aan mijn scherm zag ik haar naam weer verschijnen. Divina. Level 99. 38954/38954 HP 45692/51238 MP. Ze had de levelcap bereikt, en ook dat was zeldzaam. Ik zat zelf al een aantal weken vast op level 54. Omhoog geraken in dit spel was verschrikkelijk moeilijk.
Ik klikte met de rechtermuisknop op het kleine fotootje van haar gezicht. Een menu klapte open. Ik bracht mijn cursor naar het woordje profile.
Ik wist niet wat ik aan het doen was. Normaal gezien konden andere spelers me helemaal niet schelen. Het tijdperk waarin MMORPG's om teamwork, guilds en raids draaide, was al lang voorbij. Dit was het tijdperk waarin alles om geld draaide. Waar het verschil tussen een goede en een slechte speler bepaald werd door de hoeveelheid euro's die ze bereid waren te spenderen in de item shop.
En toch opende ik haar profiel. Want zij leek zo… zeldzaam.
Ze was duidelijk één van die goede spelers. Zo'n speler die al haar geld naar de ontwikkelaars gooide in ruil voor betere wapens. Normaal haatte ik dat soort spelers. Ze gaven de ontwikkelaars alleen maar wat ze wouden. Maar om een of andere reden wou ik meer over haar weten.
Ik las haar profiel. Heel uitgebreid was het niet.
Age:20
Country: Belgium
Language: Dutch
Send me a friend request if you want ;)
Ik liet mijn cursor naar het add friend knopje glijden. Toen verdween ze. Ze had uitgelogd.
Mijn cursor stond nog steeds op de add friend knop. Ik lachte en nam een slok van mijn blikje bier. Waar was ik mee bezig? Dit was echt idioot. Dacht ik echt dat ik liefde kon vinden in een computerspel?
Ik zette het blikje terug neer om verder te spelen. Zonder terug te denken aan het zeldzame meisje. Mijn hand botste tegen mijn muis. Tegen de linkerknop om precies te zijn.
Sent Divana a friend request.
Die dag heb ik het lot in actie gezien.
#kortverhaal#kort verhaal#flash fiction#schrijven#Nederlands#schrijfsel#schrijversvantumblr#dit is een heel oud kortverhaal dat ik ooit heel lang geleden schreef maar ik hou er nog steeds van en dat gebeurt niet vaak?
2 notes
·
View notes
Text
Liewe Ingrid (my sielkundige, nie die digter nie)
Ons het laas in November 2019 gepraat en ek moet sê, soms vang ek myself en verlang ek na ons gesprekke. Ek het veral deesdae die tyd en energie om daaraan terug te dink. Tussen werk-van-die-huis-af, moenie-te-veel-nuus-lees-nie, gee-om-vir-mense, kyk-en-lees-horisonverskuiwende-materiaal deur, bly daar nog energie en tyd oor om jou raad en deernis te onthou. Die raad dat ek nie namens mense hoef of kan dink, doen en voel nie, want dit is a) onmoontlik en b) uitputtend.
Ek dink selfs terug aan die een opdrag wat jy vir my gegee het om drie goed wat ʼn indruk op my gemaak het, te beskryf en die volgende week terug te bring. Gelukkig verorber ek massas inligting op enige gegewe dag in enige vorm dat dit nie besonders moeilik was nie. Ek het geskryf oor ʼn e-pos wat ek terugontvang het wat my verblyf by ʼn hotel in Amsterdam bevestig het, Elderbrook se liedjie Something about you, en ʼn toneel uit Wanted. Vandag sal ek wil byskrywe dat ek besig is om die vierde seisoen van 13 Reasons Why te kyk en daar was ook ʼn toneel daarin wat my diep getref het. Die hoofkarakter was self besig om met sy sielkundige te praat en hy het beskryf hoe hy al vir ʼn lang ruk buite beheer voel. Asof hy vir homself in ʼn film kyk elke dag, eerder as wat hy self besig is om te lewe. En ek onthou hoe ek presies dit vir jou gesê het in ons eerste of tweede sessie. Snaaks hoe daardie presiese woorde maande later weer oor my pad gekom het? Ek het ook net hierdie week ʼn kortverhaal gelees met die titel “Sinkronisityd” (in Schalk Schoombie se Die nag ruik na spoed (2020)) en I mean – kort jy meer bevestiging in die lewe?
Die afgelope week moes ek ʼn kort biografie vir ʼn webtuiste instuur wat hulle saam met ʼn stuk wat ek geskryf het, wil publiseer. Aanvanklik het ek nogal daarmee gesukkel en gaan kyk wat ander mense geskryf het. Ek sug altyd baie diep en swaar wanneer ek gevra word vir so iets. Ek staan altyd tussen die twee vure van ‘lyk professioneel, lys al jou grade, bemarkbare vaardighede en saam met wie jy al gewerk het’ en ‘wees net soveel jouself en die self waarvan jy hou of moontlik kan hou’. Wat gaan mense dink as ek vir die tweede opsie gaan? Ek het gelukkig, na sewentig-plus dae van die inperking en wat gevoel het na sewentig-plus ure se werk aan ʼn biografie van rondom 150 woorde wat ander mense seker vyf minute vat, op hierdie aanhaling van Scott Bradfield afgekom:
The trick is to take the world and its values and generate better worlds inside. You’ve got a choice, baby, and it’s the only choice you’ve got. Either remake the world, or allow the world to remake you.
Wil jy raai wat alles uiteindelik in die biografie ingegaan het? Wel, ek kan vir jou verniet sê ek het nie my grade gelys nie, maar wel my gesonde obsessie met flaminke. Dit is vir my uit-en-uit ʼn wen, want ek het net daardie hupstoot gekort om te weet wat ék wou doen, was 100% die regte ding om te doen.
Hopelik tot binnekort, ek hoop jy en jou familie is gesond en veilig
Benito
1 note
·
View note
Last Seen Blogs
luna-saguaro-photo
Luna Saguaro Photo
sissyvickimonroe
Miss Victoria Monroe
theartiest
4RT13
tscdshipin
全网最齐全最便宜Ts【人妖】Cd【伪娘】资源,视
pest-icide
何を見ていますか？