Czytam i analizuję, każdą wysłaną przez ciebie wiadomość, nawet kilka razy. Ponieważ daje mi to namiastkę ciebie. Dodaje mi to nadziei, doszukując się czegoś, czego nigdy od ciebie nie dostanę- choć garstki miłości.

Miłość jest cudowna pod warunkiem, że jest odwzajemniona i prawdziwa.

Mogę cię opisywać i mówić o tobie bez przerwy. Jesteś dla mnie ulubioną książką, która nigdy się nie znudzi, a za każdym razem w jakiś sposób mnie zaskoczy.

Przeglądam nasze wspólne zdjęcia i nagrania, ponieważ w ten sposób mogę poczuć, że jesteś bliżej mnie.

Mamy za sobą wiele dwuznacznych sytuacji, może tylko dla mnie były dwuznaczne, a ty po prostu żartowałeś lub chciałeś być miły?

Mimo wszystko nadal czuję, że jest coś między nami. Coś pomiędzy miłością, a przyjaźnią. Coś pomiędzy udawaniem, a prawdą. Coś pomiędzy uśmiechem, a smutkiem.

Coś co jest pomiędzy przeciwieństwami zawsze ciężko zdefiniować, dlatego pozostaniesz zagadką w mojej głowie. Zagadką, którą kiedyś rozwiążę.

Ktoś mi mówi:"Nie chcę, nie dbam, żartuję", a ja po prostu nie słucham, nie słyszę. Albo słyszę: "Kocha, lubi, szanuje". Potem pojawiam się w punkcie wyjścia, na jakiejś pustej stacji, zaryczana, pokaleczona, z bałaganem w sercu jak w tobołku u Cyganki i... brnę w następne nieszczęście.

Agnieszka Osiecka

Kako preboleti?

Preboleti. Šta znači „preboleti”? Vratiti se u vreme „pre bola”? Ili, kada te toliko boli da „pre-boli” do tačke kada više ne osećaš ništa?

„Možda sam solo al' nisam preboleo ništa i nikoga što sam ikad iskreno voleo”/ „Kada vreme oboli da li čovjek sve baš sve na kraju preboli?”

Ne verujem u preboljevanje. Ne umem. Sanjam te i dalje i boli me sve što nismo postali. Boli me tvoj život koji sam želela da bude naš, boli me moj život nad kojim se večno naginje jedna senka onoga što smo bili. Najlepša noć u mom životu - nas dvoje na plaži, tišina, mesec, zvezde, talasi. I onda je kvare neki ljudi, dvoje turista poput nas nailaze niotkuda sa nekim svojim pričama. Na kraju uspemo da im pobegnemo i smejemo se. Ti i ja, tim. Naš svet unutar njihovog. Nedodirljiv. Nesalomiv.

Krenula sam dalje, ali nisam prebolela. Postoji razlika i ne razumeju je samo oni koji nikad nisu voleli ovako. Život je nastavio dalje, onako kako život ume, onako kako mu je svojstveno. Kosa mi doseže do kukova i nekad u ogledalu uočim po koju jedva vidljivu crticu na čelu. Ljubila sam druge usne, čekala jutra sa drugima na nekim drugim obalama. Imam neke nove teme i malo bolje razumem sebe. Naravno da život ide dalje. Ali onda čujem pesmu na radiju koja vrati uspomene, ili odgledam neki film gde se neki par baš onako žustro posvađa, ili prođem nekom ulicom u kojoj koraci na trotoaru odzvanjaju u poznatom ritmu i na tren ne mogu da dišem. Nekad pričam o tebi. Služim se glagolima u prošlom vremenu, ali naučila sam na psihoterapiji da mozak ne zna razliku. Njemu se sve događa sada. To je objašnjenje, govorim sebi tada, samo nervni impulsi, ništa drugo. Ali malo jače se pridržavam za dršku od stolice. I primećujem poglede sažaljenja, za koje misle da ih dobro sakrivaju. Verovatno misle da sam jadnica. Ili ludača. Ili oba. Možda i jesam, i to je u redu. Znam da nije normalno ovako pričati o nekome posle toliko godina. O nekome ko i dalje živi i diše i hoda ovom planetom samo nekoliko kilometara udaljen od tebe, a opet vas svetlosne godine sada dele. Briga me. Ne živiš ti negde tamo. Pocepaću grudi i pustiti da se sva krv razlije po podu, pa im možda tada postane jasno. Nisi ti negde tamo, tu si. Ovde si. I zauvek ćeš ostati.

Neka mi ne pričaju o preboljevanju. Ja tu reč ne razumem. Ne postoji u mom vokabularu. Ako si preboleo, nisi ni boleo. Nisi ni voleo. Živim bez tebe i nekada mi je baš lepo. Nekad sam tužna zbog hiljadu i jednog razloga koji nemaju nikakve veze sa tobom. Dani i nedelje mogu proći da mi se ni ne pojaviš u mislima. Ali u nekim noćima stežem jorgan malo jače i gušim jecaje koji su u stanju da zalede krv u žilama ako bi ih iko ikada čuo.

I molim se da si srećan.

- Katarina

stojimo

rame uz rame

ti i ja

nisi iza

nisi ispred

tačno si tu

i koračamo

i ne osvrćemo se

jer jebeš prošlost

hoću da grizemo budućnost

ne volim da grickam

da preživam

sve ću alavo da gutam

otkidam

proždirem

zajedno s tobom

jer sve je oko nas mlako

a ti si vatra

ali me ne gušiš

već me greješ

i misli su nam isprepletane

i duše su nam spojene

i grlio si me

srcem

dušom

razumom

jetrom

bubrezima

grlio si me celim bićem

a najmanje rukama

tih zagrljaja si mi ostao dužan

Gavran.

Svraka svira i dira dodir crni

Kao neka tvar nepoznata

Poput zlata mlatara krilima

Dok u pozadini svira žabor njihova govora

Dogovor spletki

Lažan imetak i jato

Kako gacaju i skaču

Plešu kao gospoda

Njihovi rođaci vrane i gavrani

Sasvim sabrani

Lutaju i manje ih viđaš

A ti ptico crna, gavrane baš mi se sviđaš.

Šepuriš se u tišini

I posmatraš u divljini

Krikni svoj zov da pođem u lov.

Jer strijela čeka a tebe pratim

Da me u crnilo obgrneš.

U perje poput plašta

Poput tašta.

Jer lasta nije ništa naspram tebe, niš'

Jer ti voliš i grozd i vino crno

Crveno tamno koje me topi usred ponoći

Jer ja neimadem tvoje krzno

Lijepo, mudro i tužno.

Jer u rujnu rujno čeka me tvoje nešto bujno

Očujno i bučno poput trepet krilima

Hohot sjenke tvoje boje

Ples kakvog nema i ti me ganjaš

I nemam riječi za tvoju narav dok uranjam ka dnu

Jer sa tobom sam sabran i dok padam

Vrane varaju a ti stvaraš palež

Nisi feniks da se dižeš iz pepela

Ti si garež i lavež koja steče smrt kratku

Udrt u dodiru mrtvila slatku

Nisam ništa drugo nego tvoja strvina

Tvoja krvina iz grozda, iz vina.

U magli taktilno me gledaš

Ispijaš dušu pustu poput vazduha daktilno

Razum i osjećaj poput plavila dodirno

Na ravnom tlu nema pravila, samo umorno

Grč u prstima dok te hvatam u kavez

I krik ti je lavež.

A ja Garo moj imadem samo palež

Dok si ugalj.

Pomalo pogani bogalj

Dić' češ se iz pepela kad te zapalim

Brzo poput trepeta sravnim

A repete ti ne trebaju

Dok ne krepa tvoja strvina

Rvina na rubu tvoja drina drvena.

A boja ti je najdraža mesa - crvena.

Prijatelju dragi.

Okrutni al' blagi

U magli smo obojica

U dimu na biciklu

Na sicu i licu mjesta

Puštam te nazad u tvoju tminu.

Sad imaš vatru u očima sivu

I kad me se sjetiš, dođi na rivu

I pusti glas, svoju himnu divnu

Slavnu i bajnu.

Ne čitaš svoju basnu

Kao što si nekoć bio siv

A sad si plamen živ.

Iz kaveza postao div.

Marko Tivanovac

Ideja Poetic License je nastala oko 2004. godine i razmišljalo se o okupljanju ljudi koji se bave poezijom ali ne samo stihovima već i prozom, fotografijom, filmom, glazbom te svime ostalim što se može nazvati artom, ili je sličilo na artistički izražaj u bilo kojem obliku.

Postojali su razni i blogovi i forumi i projekti koji su ukinuti radi određenih stvari (više o tome na našem forumu).

Svi su dobrodošli (naravno svi koji se žele držati nekih osnovnih pravila ponašanja).

The idea of ​​Poetic License group was created around 2004, with the idea of gathering people who write poetry, verses, as well as prose, photography, film, music and everything else that could be called art, or similar to artistic expression in any form.

There were once various blogs, forums and projects that were canceled due to certain things (more on that on our forum).

Everyone is welcome (of course everyone who wants to abide to some basic rules of behavior).

visit us at:

Neću razumjeti

kako to svemir spaja nespojive

kako uspije da natjera

da se zavole

ljudi koji ni u ovom

ni drugom

ni desetom univerzumu

ne mogu biti zajedno

ZAMKA (trigger warning)

Ovo piše moja ranjena unutrašnja tinejdžerka.

Sećam se alegorije o vuku. Zima je i izgladneli vuk upada u zamku koju mu lovac postavi a zamka je krvavi bodež, balčak mu je zariven u led. Glad je toliko jaka da vuk halapljivo liže krv sa nje i ne primećuje da se povređuje i da sopstvenu krv meša s krvlju na bodežu. Svi znamo kakav je kraj ove priče.

E pa...tako i ja. Celoga života upadam u sopstvene zamke. Kažem: "evo ti oružje, sama sam ga napravila." Kažem: "Jedino ono može da me ubije".

Stavljam ti oružje u ruke, kažem: "hoću da vidim da li ćeš me ubiti".

Još nisam naišla na osobu koja nije.

Umrla sam hiljadu puta. Je l postoji zavisnost od bola? Ako da, ja sam zavisnik. Od smrti isto. Pravila sam kućicu od bola. Moju zonu (ne)komfora. Zar i dalje misliš da ne zaslužuješ da budeš srećna, M? Da ne zaslužuješ ljubav? Ne, ne, ne...toliko smo dugo ušivali te rane, M. Ne otvaraj ih ponovo.

Pitam se, zašto se mrzim toliko? Gde je taj zaštitnik u meni koji me je čuvao od čudovišta dok sam bila mala?

Gde je zaštitnik, kad je unutrašnji mučitelj tu?

Gde?

Pa ja nikad ne bih povredila nekoga do koga mi je stalo! Ne namerno. Ne tako. Ne kad je najranjiviji. Vučem repove iz prošlih života, valjda. Zašto onda povređujem samu sebe iznova i iznova?

Zar nije moja dužnost da se čuvam? Da štitim svoje izranjavano srce? Ne znam koliko će me još trpeti.

To moje srce.

Nisam ja žrtva. Ja sam ratnica. Ali ratnica koja ratuje protiv sebe. Dokle? Dokle samo-sabotaža?

Dokle ogoljavanje pred lovcima? Dokle ću piti sopstvenu krv jer ne mogu da popunim tu prazninu u duši? Ne postoji ništa što može da je popuni.

Pa i ne treba mi ništa. Neka zjapi.

Da li je realno da sada, kada treba da se radujem, kada započinjem život iznova(ili po prvi put zapravo živim) opet radim istu stvar?

Opet sam tu, držim prostor nekome ko je previše sjeban da shvati šta misli i šta želi...a ne misli o meni. Ne želi mene. Tj. želi me kad mu je zgodno. Dok ne naiđe neka zgodnija (prilika).

Gde je granica između prijatelja i benefita? Da li je istina ono što zapravo tražim? Da li je istina da nemam nimalo samopoštovanja? Kažeš: "ali shvataš li da ako ovome dodje kraj, to nema veze sa tvojom vrednošću?" "Mmmmmm. Da. Važi."

Ili su to samo tvoje projekcije? Uveče kažeš da se sa mnom osećaš bezbedno, ujutru mi zariješ nož u srce. Da, odgurni me jer sam ti previše blizu.

Da li sam zapravo samo preuzela tvoje demone na sopstvena pleća? Ako jesam, odričem ih se.

Odričem se odgovornosti za tudje mrakove.

Nisam ti ja terapeut. Nemam kapacitet da ti budem i terapeut i ljubavnica. Ne želim.

Nije fer. Ja nisam žrtva.

Ovo prestaje sada.

Vučem granicu kod krvavog bodeža.

Povlačim svu energiju koju sam ti dala.

Ne možeš da imaš moć nad mojom dušom i telom.

Samo ja imam tu moć.

Ne treba mi tvoja "ne-ljubav".

Evo ti tvoj krvavi bodež nazad.

Zbogom.

Ik was altijd al een probleem op zoek naar een oplossing. En zoeken deed ik. Ik zocht het in de armen van verliefde vreemdelingen en likte de validering van hun tong. Ik scheurde borstkasten open om me te nestelen in loze woorden. Ik brak benen die weg konden lopen. Wrikte armen die een ander hadden gestreeld. Ik beet in vingers en oren. Ik vervloekte mijn liefde tot op het bot.

Próg naszego domu

Na podwórku rozgościł się spokojny, stonowany wieczór. Czoło nieba pociemniało, okraszone stygmatami gwiazd, zakochanych w swoim własnym świetle. Brakuje paru minut do zapadnięcia zmroku. Za moment zapłoną uliczne latarnie, znacząc drogę dla tych, którzy spóźnili się z powrotem do domowego ogniska.

Stoję w oknie. Przyciskam nos do szyby, aby dokładniej widzieć życie toczące się na ulicy. Dotykam wnętrzem dłoni zimnego, nieustępliwego szkła. Skrapla się na nim mój z lekka niepewny oddech.

Stoję tak od dwóch godzin. Nie mam odwagi, aby oderwać się od parapetu i usiąść w fotelu, by tam cierpliwie zaczekać. Jakaś moc sprawia, że chcę zobaczyć, jak zmierzasz chodnikiem wiodącym do naszego domostwa. Jestem zbyt niecierpliwa, aby czekać na odgłos dzwonka. Nie, nie umiem odejść od okna. Zaczekam tutaj na twoje kroki.

Moje serce podrywa się do szparkiego galopu. Wytężam wzrok, na mojej twarzy przysiada uśmiech od ucha do ucha. A więc jesteś! Mogę w końcu odkleić się od szyby i biegiem ruszyć ku przedpokojowi, by uwiesić ci się u szyi, kiedy tylko przekroczysz próg naszego domu.

Nie wytrzymuję. Drżącymi z ekscytacji palcami odryglowuję drzwi, otwieram i lekko wybiegam na korytarz. Rzucam ci się na szyję, zanim zdążyłeś wspiąć się na nasze piętro. Przylegam do ciebie całym wygłodniałym ciałem, sycę wszystkie niecierpliwe zmysły. Pragnę wdychać zachłannie twój zapach (mieszanka cynamonu i pomarańczy), delektować się ciepłem, bijącym od rozległej piersi.

Mija wiele, wiele czasu, zanim puszczam cię wolno. Biorę krok wstecz i karmię wzrok twoją osobą. Jesteś rozpromieniony, jakbyś dostrzegł nagle swoje uosobione marzenie. Dostrzegam wyraźnie swoje odbicie w twoich oczach. Teraz już wiem, że wytrzymaliśmy aż tyle, żeby obłaskawić przyszłość, ze śmiercią na czele. Wiem, że nie ma mocy, która ponownie podzieliłaby nasz strach i niepokój. Od dziś będzie nas budziło to samo słońce, będziemy oddychać tym samym powietrzem.

Ze światłem w duszy i sercu, zapraszam cię do środka. Czekam, aż spokojnie rozsiądziesz się w fotelu i opowiesz mi, co wydarzyło się przez ostatnie kilka tygodni. Nie mogę nasycić się pięknem i urodzajem twoich słów. Spijam je z twoich warg, których smak zdążyłam zapomnieć. Czuję się, jakby samo słońce zagościło w naszym mieszkaniu. Jakby objawił mi się sam wiosenny poranek. Powietrze jest niezwykle lekkie, jest ciepło i przytulnie.

Czy to szczęście składasz w moje wygłodniałe ramiona? Czy to żal i ból sprawiają, że otwiera się przed nami teraźniejszość? Dzisiejszego wieczora podzielić nas mogą tylko nasze splecione dłonie. Do ust przylegają rozbestwione, łakome pocałunki. Już nigdy, nigdy więcej nie pozwolę ci zasnąć. Pozostaniesz, by każdego ranka karmić mnie pokornym blaskiem. Tak, od dziś będzie mnie budził pełen szacunku, delikatności i miłości dotyk. Namiętność rozsiądzie się wygodnie w naszych myślach. Nie będziemy czekać, aż przeminie ostatnia gwiazda; doskonale znamy posmak tęsknoty i cielesnego oddalenia.

Zaśniemy, gdy świt będzie czaił się za rogiem. Wcześniej nie będzie na to czasu. Spokojnie, nie musimy się donikąd spieszyć; przed nami wieczność, której nie powinniśmy się obawiać. Nasze zmysły długo będą czekały na ukojenie. Już nigdy więcej nie zapomnę muśnięć twojej skóry. Zanim nadejdzie poranek, odetchniemy z ulgą. Sen, poczęty z ochotą, obdarzy ciała pamiątką.

28.08.23

To jest niesamowite, jak jedna osoba dla kogoś zwykła, a dla nas tak wyjątkowa może sprawić, że najgorszy dzień stanie się najpiękniejszym.

Czasem wystarczy jeden gest, jedno słowo, po prostu obecność tej osoby i nagle wszystko staje się piękniejsze.

Właśnie dziś, kiedy miałam naprawdę słaby dzień, a ty się do mnie odezwałeś, skakałam z radości jak nastolatka, tak szaleńczo zakochana.

Wystarczyło tylko to, że się pojawiłeś na górze listy wiadomości  i cały smutek i melancholia tego dnia odeszły w niepamięć.

Cudowne uczucie otaczać się osobami, które potrafią nas tak odmienić i wywołać niesamowity uśmiech na twarzy.

29.08.23

Mimo wszystko nadal po cichu pęka mi serce. Ponieważ mam wrażenie, że nigdy nie będzie tak jak bym tego chciała, że nie stanę się dla ciebie kimś tak ważnym, jak ty dla mnie.

Będę mieć cię blisko, lecz nigdy na tyle blisko, by móc cię utrzymać przy sobie.

Pewnego dnia, to serce połamie się jeszcze bardziej, gdy zobaczę cię z kimś innym przy kim będziesz szczęśliwy. Będę cieszyć się twoim szczęściem, lecz serce po cichutku będzie płakać i łamać się na setki kawałów.

Moze powinnam zapomnieć i podtrzymywać ten fakt, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, lecz nic nie mogę poradzić na to, że cholernie chciałabym zmienić ten stan.

Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk bo nagle zjawiłeś się w moich oczach.

Wiesław Myśliwski, "Ostatnie rozdanie"

Cleanin’ out my closet.

Ponovo razmatram u čemu da nađem spasenje od postojanja. Niko ne razume; ne razumeju ovu neutaživu težnju ka večnosti u kojoj sve prestaje. Crna rupa postaje sve veća, bol na duši sve teža; vaše reči sve tiše, sve dalje. Svi ljudi su mi strani i nedodirljivi. Ništa moje se ne kosi ni sa čim njihovim. Utoliko je teža svest o odvojenosti što je veća čežnja za potpunim stapanjem. Moja majka se vremenom navikla na mene, ali nije me želela. Rođena sam kao pretnja, kao kletva; rođena sam prokleta da budem prokletstvo svakome ko mi dušu dodirne. Zato sam je i sakrila od svih. Odbacila sam je, isto kao ona mene, neprekidno ponavljanje iste priče kroz različite reči i epohe. Ne znam kako da te navedem da pronikneš u ovo Ništa. Ne znam kako da nam izmislim neko novo Sve u koje ćeš me slediti. Ne znam kako da složim delove mozaika. Veo između mene i sveta, ponekad zid. Tunel u kom ostanem na pola zaglavljena, natrag ne mogu, napred ne smem. Obećala sam svome Anđelu da neću dići ruke na sebe ni od sebe, ali kolena ranjavam iz očajanja da spoznam kako. Kako? U čemu je izlaz? U čemu ti nalaziš utočište? Glasovi su im daleki, misli i potrebe još dalje. Sedim sama ovde u sred ledenog doba i ne mogu da pređem na njihovu stranu ogledala. Želim da budem neka druga, a ne ova, ne ovakva, ne ovako. Svaki dan je to igra uzaludnog traganja u kome ostaje ona, obična, koju ne smem da ti pokažem. Nekad iz inata pred svet gola stanem i puštam da okreću glavu. Ni tad se ne dodirujemo. Ponovo sam pretnja, ponovo sam ono malo bespomoćno biće koje vrišti i pruža ruke i nastoji da proguta svet. Takva uzaludna, totalno besmislena ali jedino takva jer drugačija ne mogu biti. Ponekad kivna na vas, odakle vam pravo pretpostavljati da znate šta se krije u ovim dubinama? Ponekad ravnodušna pred vašim klevetama kojima ostavljate nespretne otiske po belom platnu. Ponekad, ponekad me boli svaka strelica pa je zarivam sebi još dublje u kožu i puštam da mi otrovi struje kroz vene. I opet ti nisam rekla ništa - jer za ovo ne postoje reči, jer za ovo ne postoje ni suze, ni krici, ni dovoljno smrtonosna oružja! Šta nije u redu? Šta? Šta? Kako me smeš to pitati? Odakle ti smelosti usuditi se na pomisao da mi možemo da se sporazumemo? Nastavi da mi nižeš mogućnosti koje neću iskoristiti, pojase za spasavanje koje neću prihvatiti, prave lekove za pogrešne rane. Šta ti kaže psihoterapeutkinja na to? Kaže mi da su neki vozovi odavno prošli, a nažalost samo jednom se u njih možeš ukrcati. Ja nisam imala kartu i svako je stigao kasno. Kaže mi da nije ona kriva, priča mi o traumama i pritiscima na žene da dobiju dete. Uostalom zar je važno šta mi kaže? Kaže reči koje ja žedno upijam, ali u pustinji nikad ne napada dovoljno kiše. Možda sam zato oduvek najsrećnija na moru; ono je jedino dovoljno veliko da se u njemu (ne) udavim. Nekad sam se znala pretvarati da je sačinjeno od svih suza koje nikad nisam isplakala (što more mojih suza prolivenih zbog tebe/ni na jednoj karti sveta ne postoji). Negde na dnu, ispod plavetnila i talasa, postoji biser u netaknutoj školjki. Negde tamo, ja sam čista, slobodna, beskonačna. I čini se, dok se ne vratim, zauvek ću na rukama nositi okove, zauvek plaćati za grešku u mom kodu, bez načina da ta greška bude ispravljena. Kao film sa Ešton Kučerom- Butterfly Effect. Ali, ne ona PG13 verzija sa srećnim krajem. Ona druga, u kojoj je svaka tragedija povezana sa njegovim rođenjem i u kom on, (jebiga, spoiler) bira da to rođenje poništi zarad harmonije u svetu u koji je uneo haos. Efekat leptira zovu i teorijom haosa, znaš li? Uvek će me fascinirati potreba za logičnim od koje kada odustanem na prelepe trenutke neobuzdanog ludila jasno vidim nešto što mi prvi put zaliči na stvarnost. Mama, ja sam ovde. To ne možemo da vratimo. I ja te volim, toliko, toliko da mi se čini da bih nekad i ja obrnula planetu kao čigru i vratila se u 17. maj '98. I odlučila bih da ne preživim. Da li možeš da mi oprostiš što jesam?

-Katarina

u našoj kafani

ti za jednim stolom

ja za drugim

gledamo se

preko njega i nje

preko sagrađenih kula

pa dinamitima uništenim

preko planine od ljubavi

sravnjene sa zemljom

preko pobeđenih ratova

osvojenih tvrđava

pomerenih granica

gledamo se kao nekadašnji vojnici

sadašnji veterani

ratni invalidi

i dižem ti čašu

nazdravljam ti što dišeš

što opet voliš

što si srećan

dižem ti čašu za sve prethodne godine - sa mnom

pa i one što dolaze - bez mene

dižem ti čašu

nek si voljen i ljubljen

nek ti vida rane iz prethodne bitke

nek ti potiskuje uspomene

nek ti briše moje ime sa usana

ispija dodire sa tvoga tela

nek me sklanja u zaborav

praveći od mene samo ratnog veterana

kog se setiš na fotografijama

neka

nazdravljam vam

dok suze obuzdavam

da ne zaplačem

nad teškom prašinom

nekadašnjih tvrđava

Zorgen over later zijn rijkelijk voorhanden als je maar genoeg je best doet om zwart te kijken. - Kommil Foo

Nekada. Davno. Sam. Imao. Prijatelje. Voljeli su me. I ja sam njih volio. Ali sam ih napustio. Sada nosim taj križ.

text author: Klaun Van Trenda