Negentienachtennegentig, zeventien december.

Het was een nederig huisje in de Louisastraat, nummer 113. De enige woning in Alken binnen haar budget dat Lou kon bemachtigen. Het huis stond al jaren leeg. De bakstenen muren waren hun rode kleur verloren. De tuindeur hing scheef aan de bovenste schroef. De andere schroeven waren al lang verdwenen. Elke geïnteresseerde koper leek na één bezoek plots onbereikbaar voor de verkopers. Er gingen geruchten rond dat het huis bezeten werd door monsters. Lou geloofde al jaren niet meer in monsters. En als die er dan wel waren, dan maakte haar dat eigenlijk niet zoveel uit. Na al twintig jaar op deze wereld geleefd te hebben, vond ze dat ze al een heleboel monsters aangetroffen had. Niets om bang voor te zijn dus. Het enige waar Lou soms nog bang voor was, was voor zichzelf.

Lou zat de laatste tijd vaak stil. Vorig jaar was ze gestopt met haar studie. Ze had altijd al een passie voor Engels, maar alle lust leek opeens verdwenen. Het leek haar een goed idee om even een jaartje op zichzelf te komen. Een nieuwe omgeving, nieuwe ontdekkingen, en hopelijk dat ze dan weer verder kon. Tijdens de middelbare school had Lou heel wat vrienden. Zij was dan ook degene die de klas altijd op stelten zette, tot het ongenoegen van haar leerkrachten. Maar ook haar leerkrachten hielden van het leven dat ze in zich had. Helaas had ze de afgelopen twee jaar het contact met heel wat mensen verloren. Ze verweten haar dat ze zo erg veranderd was. Dat nam ze hen niet kwalijk. Omdat het waar was, of omdat ze zichzelf dat ook wel verweet.