Ik heb verse lakens op mijn bed en kocht vandaag geurtjes in de Lush die voelen als een omhelzing. Tijd voor slaapjes nu 💜

“Come, pain, feed on me. Bury your fangs in my flesh. Tear me asunder.”

— Virginia Woolf, from “The Waves.”

Henry Miller, in a letter to Anaïs Nin, d. March 4, 1932, from A Literate Passion: Letters of Anaïs Nin & Henry Miller, 1932-1953

*

miranda july / hanif abdurraquib / natalie wee / august rodin / neil hilborn

Sylvia Plath, from The Collected Poems of Sylvia Plath; "Three Women,"

Dunya Mikhail, Diary of a wave outside the sea (trans. Elizabeth Winslow & Dunya Mikhail) [ID'd]

De laatste keer dat ik hier iets mental-health related postte is bijna 2 jaar terug. Ik kan zeggen dat dat is omdat ik werk, studeer,… - omdat ik een leven probeer op te bouwen, maar dat is meer een excuus voor mezelf. Een excuus om stilletjes te verdwijnen. En daar hoeft niet altijd iets mis mee te zijn, maar in het mezelf verstoppen lijk ik steeds meer van mezelf kwijt te geraken. Ik heb ontelbaar veel goede momenten gehad de afgelopen twee jaar, maar er zijn maanden dat er van plezier, van zelfvertrouwen, van rust weinig te bekennen is en dat ik misschien vooral daarom verstop, om niet onder ogen te moeten komen dat ik ooit kon speechen over herstel en dat ik nu vooral stilsta. (er is niks mis met stilstaan.) Zelfs in al mijn onstabiliteit ben ik nu waarschijnlijk stabieler dan toen ik 16 was en soms vraag ik me toch af of ik nu niet verder achteruit sta dan toen. Want al neem je het doodwillen en het destructieve van toen weg, dan nog denk ik dat ik nu misschien nog verder weg in mijn cocon van schaamte zit. Soms voel ik mij geen mens, soms voel ik mij alleen, soms voel ik mij te anders, sops heb ik get gevoel dat ik in dit leven niks bereik, soms doe ik ook echt eens even alles heel slecht, ‘soms’ bestaat vooral uit schaamte. Ik kan alleen al beter doen alsof. En misschien geraak ik vooral daarin mezelf kwijt.

Het is om te zeggen dat mentale gezondheid dus echt niet lineair is, dat “herstel” een woord is dat vaak veel nuance vereist en dat ‘alsof’ doen (of toch enkel het deel van uzelf tonen dat het allemaal kan, dat functioneert en de dagen doorkomt) soms meer kwaad doet dan goed. Dat we misschien allemaal nood hebben om wat meer ‘echt’ te mogen zijn. (En dat ge moogt bestaan, ook als ge het allemaal ffkes slecht doet of als ge niet meer vooruit gaat of als ge het gewoon allemaal niet meer weet - en ge moogt dus ook bestaan als ge niks bereikt, gek he?)

save me glowing stars

Ik word al 2 weken elke nacht wakker. Ik draai en ik droom. Er zit stress vast in mijn lijf. Ik doe ademoefeningen en nachtelijke meditaties, maar ik vind de slaap niet terug.

“Children need their parents all the time. They are needy by nature, not by choice. A child’s needs are dependency needs, that is, needs that depend upon another to be filled. Only grieving the loss will provide healing. Until that is done, the insatiable child will voraciously seek the love and esteem he or she did not get in childhood.”

Homecoming: Reclaiming and Championing Your Inner Child by John Bradshaw

Ada Limón, from "The Russian River", Sharks in the Rivers

I feel so disconnected from everything

Natalie Wee, Least of all

Ada Limón, from "To the Busted Among Us", Sharks in the Rivers

I want to roll up my sleeves, dig my hands deep into the dirt, feel the soil under my fingernails, and carry the smell of the wet earth back home with me. I want to plant something, a tomato bush or lemon seeds; set the terra cotta pots in the light just so, remembering where the afternoon light likes to dance in the living room; on the balcony, by my bedside. I want to pay attention, even when nothing’s happened yet. Wave good morning to it. Whisper encouragement into its sleeping pocket of dirt before I call it a night, too. Mark the days in the margin of my journal of everything that’s happened, with a little note aside: today, just a sprout—two weeks, two branches opening young arms to the world. I want to hold something green and fresh in my hands. Admire the time it took to get here; the slow and precious process. Remember the care, the patience it takes, to keep a living thing alive. 

The Glass Essay, Anne Carson | Molly Brodak, Molly Brodak