#pregnancy trigger warning
Text
I want my hot Satanic Italian ass husband to make me pregnant.
3 notes
·
View notes
Text
This is a pro-choice blog.
It’s an I wanted this baby but at my anatomy scan I found out my baby will die after it’s born blog.
It’s an I’m not financially, mentally or emotionally stable enough to bring a child into this world blog.
It’s an I can’t live with the result of my sexual assault blog.
It’s an I miscarried but the fetus will not evacuate on its own blog.
It’s an I will die if I carry this to term blog.
It’s an I don’t want to be fucking pregnant blog.
It’s a pro-choice blog.
If you see this decision as a win, educate yourself. People with uteruses WILL die. And if that’s okay with you, don’t claim you’re pro-life.
Oh, and a big, fat FUCK YOU.
19K notes
·
View notes
Text
Honey, Smoke, Lemon, and Oak Pt. 1
~Trigger Warning: Typical TLOU warnings. (minors DNI) If any other Triggers apply please let me know.~
Story Warnings: Angst, Fluff, Violence, Murder, Death, Smut
A/N: Most chapters will be between 1-3k words. If you have any feedback please feel free to comment or message me! Thanks for reading.
Wordcount: 1,181
Summary: Plus size!Reader is a Beekeeper and Medical Scientist living in Jackson. A simple meeting of a new friend slowly becomes so much more. Reader is immune (This fic will have very dark tones though out. This deals with the unfortunate reality that men do disgusting things to women regardless of the world having ended. All chapters will include warnings and tag warnings. Please take care in reading.)
The sun beat down over the garden in Jackson. A hot, summer day as you kneel in the tomato plants standing tall against their chicken-wires. Both green and red fruits hanging from the thick vines. You pick through them slowly ensuring to only grab what is ready and needed for the day. Laying each delicately in a harvesting basket, hearing your nickname being called from a distance away. You turn, looking over your shoulder and smiling slightly as you see your friends Tommy and Maria heading to you with a seemingly new person. As you stand you wipe your hands on your apron and start heading to met them at the front of your greenhouse.
“Hey Tommy, Maria,” You nod to each of them. “Always good to see you two. Who’s this you got with you?”
Tommy smiles broadly as he steps aside and motions to the taller man, “This is my brother Joel. Brought ‘em by since he is gonna be stayin’ in town now. I also think Joel here might be able to help you.”
You roll your eyes at Tommy and chuckle light heartedly, “You know damn well I don’t need the help. I’ve got it covered. No sense in making others do my work.”
Maria tisks at you, “You don’t need it but it’ll help speed along the process. Besides Joel was a carpenter and that whole side of your barn has been messed up for the last 3 years.”
You knew it wasn’t meant to be malicious and she just wants to help, but that doesn’t mean it doesn’t make you feel bad accepting any favors. You look down and wring your hands for a moment in thought. Looking back up to the two. Joel was an interesting sight to take in. His features strong yet tired looking, beautiful wrinkles just dusting his eyes, mouth and forehead. Eyes stunning but filled with a dark sadness, one that only decades of death and killing could bring. You can only imagine that yours show the same in turn.
Nodding to the others as you make your decision. “Alright fine but he’s not doing it for free. I can offer fresh baked goods, stuff I’ve canned and the best honey you can find in any other state.” You notice the man’s eyebrows raise at the mention of honey.
Apparently Tommy noticed too. A small chuckle escapes him as he pats his brother’s shoulder and looks to you, “If you give this man even your worst honey comb he’ll never leave you alone. He use to be able to sniff that stuff out the second ma brought it home.” Joel’s ears tinged a slight pink before he elbowed his brother.
“It ain’t necessary miss but I won’t say no to honey of any kind.” His eyes seemed to lighten for just a moment as he looks back from his brother to you. A sight that makes your heart leap a bit in your chest.
“Right well let me know when you are all settled in and I can show you what the problem is with the barn. By then I’ll have some fresh honey collected for you.”
He nods to you. Some more pleasantries are exchanged before they are back on their way leaving you with a new excitement and sudden looming anxiety. This may be Tommy’s brother but you don’t know this man. He could continue to be a calming person to be around or bring more chaos and trauma to your life. Only time will tell.
~~~
As Joel walked along the street a day later to his home he couldn’t stop thinking about the garden girl from yesterday. Her sad yet sweet eyes and kind features. The second he saw her he felt the need to soak in every detail of her from the color of her hair to the curves of her body even down to the scar on her cheek and the other poking out from the collar of her shirt. The one on her cheek being from some sort of sharp blade. The other looked to be some sort of burn. He wondered how she got them as he walked up his front porch steps and into the home. “Ellie I’m back!” He steps out of his shoes after a long day of getting familiar with Jackson and starts heading to the kitchen for a cold glass of water.
“Hey Joel!” Ellie comes bounding around the corner with something in her hands. She shoves the basket into Joel’s arms, “Look! Someone left this for us on the porch!”
Joel lets out a small huff at the object having been pushed into him and he looks down at the brown weaved basket. On top was a note. As he sets the basket on the kitchen counter he picks the note up to read. In pretty lettering and some kind of black ink it read
I hope this finds you well, consider it your welcoming gift. I heard you have a kiddo with you so I hope this is enough for a few days.
-from, Bunny The Beekeeper
Joel cracks a slight smile as he sets the note aside and opens the basket. His eyes widen and he has to let out a laugh at the sheer amount she gave the two of them. It looks like 4 jars of a dark and likely rich honey, several containers of honeycomb, fresh baked bread and pastries. He looks to Ellie “You have any of this yet?”
Ellie nods enthusiastically, “Those little triangle things are sooooo good. They have this…gooey stuff in it and frosting on top. Whoever made these I have to meet and we need a lifetime supply.”
Another laugh escapes the man as he picks one out himself, “Well I’m headed over tomorrow to work on her barn if you want to come with. Maybe I can teach ya a thing or two.”
She jumps up and woos before heading back off to her room in the garage. Joel shakes his head as he brings the pastry up to his mouth. It takes a moment before the taste registers on his tongue. It wasn’t just any old pastry. This was a honey lemon custard wrapped in the softest flaky dough. He nearly moans at the sheer flavor in a single bite. The frosting on top just light enough to compliment the rest of the sweet treat. He’d be ashamed to admit to anyone how quickly he ate the rest of it. It was only moments later he breaks open a honeycomb and devours that as well. Its been years since the man has had any honey let alone honey that’s this good. In fact there is something about this honey he can’t quite put his finger on why it tastes so much better than others he’s ever had.
Joel spends the rest of the night thinking about that damn honeycomb and it’s the first thing he eats in the morning before heading out with Ellie to the Beekeepers home.
Part 2
If you would like to be tagged in my works please feel free to message me and let me know who/what fandoms you’d like to be tagged in. I plan to write for at least The Walking Dead, Shameless(US), Marvel(MCU and Comics), DC(All), Teen Wolf and The Last of Us
#joel miller x y/n#joel miller x you#joel miller x reader#joel miller#ellie williams#the last of us#tommy miller#maria miller#long reads#potentially triggering#trigger warning#plus size reader#reader insert#pregnancy
58 notes
·
View notes
Text
I've got something to share !!! nenekasa nation don't exile me please 😞
so I have this au called February 14.
if you haven't read February 14 part one through three yet, here's a basic premise of the AU! (TW: death | content warning: mentions of pregnancy & childbirth)
it's after the initial events of the game. nene and tsukasa get married at 24 & 25 respectively on February 14, 2030. two years later, nene finds out she's pregnant. tsukasa is over the MOON about being a dad. the pregnancy progresses, and bleeds into the new year. nene goes into labor on February 14 and gives birth to a baby girl (who is named ayame). tsukasa drives to the hospital as soon as nene calls him, and he tells her he'll be there. unfortunately, he wouldn't make it to the hospital in his car, but he would arrive in a gurney. he would die on February 14, 2033 at the age of 27 due to a car accident. nene would become a single mother to a newborn.
(parts one through three can be read here)
the following are excerpts of the fourth installment of this AU:
please enjoy when it eventually comes out !! :)
have a good day, everyone!! :D
#trigger warning death#content warning mentions of pregnancy and childbirth#project sekai#pjsk#proseka#prsk#prosekai#prjsk#prsekai#wxs#wonderlands x showtime#nenekasa#kusanagi nene#wxs nene#nene kusanagi#tsunene#nenetsu#wxs tsukasa#tenma tsukasa#tsukasa tenma#alternate universe#au#original characters#original character#writing#my writing
18 notes
·
View notes
Text
"All life even the unborn is sacred."
Okay, say Roe v. Wade is overturned.
Rachel is 13. She makes a mistake and sleeps with a guy. She gets pregnant. Doctors tell her that her body will suffer permanent damage if she gives birth. She can't imagine being a parent. She still has a bed time! When she petitions the government to allow her an abortion, she's told, "Suck it up, Buttercup."
She dies in childbirth. Why wasn't her life sacred?
Jeremy was raped by men who wanted to punish him for transitioning. They didn't believe he was a man and called him demeaning names as they held him down. When he finds out he's pregnant, he's told that because no one was able to be convicted for raping him, he's not able to meet the rape exception for abortion. Not only will he be forced to give birth to his rapist's baby, but the doctor can no longer prescribe him hormones lest it hurt the fetus. As his body slowly begins to look more feminine, Jeremy can't forget the sound of the men telling him that he's a woman.
Eventually, he can't take it anymore. He commits suicide. Why wasn't his life sacred?
Agatha would really love to carry a baby to term, but she doesn't have the money to raise one. She's not allowed an abortion. She has problems producing milk, so when the baby (Joey) is born, she needs formula. But there's a formula shortage, and she doesn't always have the money for it. Her senators don't believe it's their duty to ensure Joey's or Agatha's survival. Handouts, they say, encourage laziness.
Joey dies of malnutrition, and even though she did everything in her power to save the baby, Agatha is charged with neglect. Why are their lives not sacred?
Sam miscarries, but the fetus won't leave their body. They need an abortion, but regulations are strict. As the corpse of the fetus rots inside them, their case is put on a waiting list to decide whether an abortion will be allowed. They're granted an abortion...but by that time the infection has grown too severe. They die.
Why wasn't their life sacred?
Penelope was raped at a party. She was drugged and lay there helpless as her rapist forced himself on her. Everytime she closes her eyes, she sees his face. But the doctor doesn't believe her. She doesn't seem as emotional as he believes a rape victim would be, and while her body shows signs of intercourse, it's impossible to tell if it was consensual or not. So she's forced to carry the pregnancy to term.
Why isn't her life sacred?
I could go on, but here's the thing. You say, "Abortion is only acceptable when it's due to..." but in making those restrictions, you force people to jump through hoops to prove that their pregnancy meets the exceptions. If a doctor doesn't believe them, if the waiting list is too long, if they're not lucky enough to live in a state with any exceptions, these people could die or have their lives ruined.
Maybe you believe they should have been given an abortion, but you're voting for people who will make it so difficult to obtain an abortion that people meeting the exceptions will inevitably be turned away.
My what red hands you'll have if Roe v. Wade is overturned.
#Roe v. Wade#Pregnancy#Abortion#Rape#Transphobia#trans rights#LGBTQ+ rights#Children's rights#Suicide#Trigger warning: rape#Trigger warning: suicide#Trigger warning: transphobia#Prolife#Prochoice#scotus
402 notes
·
View notes
Text
alright whats up fuckers get timelined.
you want your deep taagnus fankid lore, this might be the only spot ya get it for a while. also included: a little on lup's first kid, a LOT on taako having a bad time in general, some relationship details btwn taako and magnus past and present, casey character development to follow it up, and then a little bit on the twins. the, like, little twins, i mean. the ones that taako and magnus have.
warnings for taako’s general, like, everything: identity crisis, his issues socializing, loneliness, depression, gender dysphoria (weirdly enough, not pregnancy related), his experience with chronic pain, and later being diagnosed with a connective tissue disorder, which in itself is not a trigger warning but moreso his dealing with it is not particularly healthy and could be sort of self-harm-y in a way.
and for magnus: his RSD is mentioned, his self-worth issues are alluded to, mentions of past self harm, he gets very emotional about family planning in regards to past relationships, his death is eventually mentioned but isn’t part of the timeline nor is it gone in depth on.
in general they’re also just… taako and magnus. they’re kind of shitty guys and kind of immature and kind of fucked up. they’re good to their kids, they’re just still, y’know. taako and magnus.
i can not stress enough, pregnancy and issues relating to this. difficulties conceiving and postpartum depression are IN. HERE. everything turns out and everyone involved is perfectly fine, it just takes some time to get there and it’s a rough road, but they ultimately end up doing it twice and they’re both pretty firmly in the camp of it being worth it.
anything else that needs to be mentioned please let me know holy shit and i’ll exercise my best judgment, cus i know some of it might be wild to read, but i want to get triggers down for the most part. stuff that’s not triggering, like… oops, sorry, but. it’s taagnus mpreg what do you WANT FROM ME. if i listed everything that people might not like it would just be another 6k words.
basics:
lup’s first kid, missy, is about 5 years older than casey, who was carried by taako, and is about 3½ years older than elodie, who’s a few minutes older than rian, both of which were carried by magnus.
tl;dr coming soon. and by tl;dr i mean a shorter version that’s been picked through and had all of the bullshit unnecessary garbage taken out. :)
timeline:
- after story & song magnus and taako do not talk for like a year. it’s rough. they correspond a little, magnus sends him funny good things he finds like fuckin. silly chainmail messages and pictures of stuff he thinks taako might like, but he’s trying his best not to overstep any boundaries. taako has not actually established these boundaries. magnus has just sort of assumed them. unfortunately, taako is not a guy who goes out of his way to go to magnus’ place of residence and yell at him.
- but he doesn’t keep it up forever. he does go fucking find magnus. and he does go yell at him. and magnus does kind of have a fit about it. but it’s fine. it’s taako, and he also knows that getting down here was probably. a hell of a lot. and he does appreciate it.
- they immediately click though. because of course they do. and a year and change is a long time for them to go without each other while also actively knowing that they’ve gone without each other. it’s weird. taako one minute is living in lup’s empty ass house because she’s at work and kravitz is at work and he hates everyone who has any time to spend with him, and then the next, he and magnus are picking out like. the color of the accent wall in the livingroom. what kind of flooring should be in the hallways. (magnus wants hardwood, taako refuses to go with anything except shag. carpeting.)
- it’s sort of nice! taako stays a homebody but he’s not completely disconnected. weirdly enough, he sees more of lup. and kravitz. and barry and merle and davenport and everyone. mostly because he doesn’t avoid outings as much. and because he starts going to parties. and goes fishing with davenport. and gets all of his and magnus’ weed from merle that he felt too fucking sick to sit home alone and smoke himself. magnus still has like, a business to run. and taako kind of does, too, sort of, even though he’s been really fucking that up recently and taking a huge backseat on accident.
- anyway, they settle. taako’s doing okay. magnus is doing okay. they had already decided years and years and years ago they weren’t gonna get married and EXTRA aren’t gonna now. magnus doesn’t want to get married again. taako hates it as a concept. it’s complicated. but they’re together. it’s semi-open. taako occasionally sleeps with other people. rarely. listen, he barely goes out, let alone fucks around, and magnus knows it.
- lup has missy like 2 yrs after taako moves out. which does mean that she got pregnant only like a year after he left (elven gestation w/ their slow ass metabolisms), which he’s a little peeved about, but whatever, he gets it. he’s happy for her. he’s not as absolutely gutted as he thought he’d be if it ever happened. is he numb? he can't tell.
- turns out he's… not? maybe? yes, taako being dissociated and numb usually results in being a little more blase about stuff than hed normally be, but he feels. in it. he has an attachment that he's used to having, because it's lup, and it feels almost natural again. almost? there is no way he's picking this feeling apart. they will remain complicated forever because a child is definitely not something that he has to confront (all lies he knows he knows better.)
- weird concept: so how about confront it?
- taako is weirded out by this Thing. lup’s proud of it, though, and magnus is immediately and irreparably damaged by holding this baby, taako can see it in his stupid face, the way he just fucking. grins. and tears up and holds this thing so gently. lup is looking at taako like do not let this guy squish my baby, i’ll kill you, and taako’s just thinking the whole time, yeah, i get it, but like. fucking look at him.
- anyway rightfully she doesn’t let magnus hold the thing for more than like ten minutes before she wants it back but it’s fine - they all relax, taako worries about something else for a change, gets his heart ripped out of his body still beating by this thing crying, everything’s good.
- and now he’s obsessed. partly just with missy, lup’s baby, because she’s hilarious and she’s cute, and she literally just keeps getting FUCKING cuter, but partly with the idea of. baby. like. he could have one of those. he’s got everything for it. like, a house, and a boyfriend, and… financial stability. emotional stability? yeah, man! like, he’s super getting there, isn’t he?!
- he and magnus talk one night. taakos literally sat on his chest over the top of him and starts asking him abt this fucking coffee table lup bought when she first moved into her house, and magnus is like oh yeah, i like that thing, it’s really cool, i kinda wanna make one just like it, but it feels like it’d be copying, at this point. and taako’s like holy shit EXACTLY. exactly correct. but what if we did anyway. just, like, in our own. way. y’know? it’d be different if we did it. we could handle it. we have space for it. if we both worked on it maybe we could like. take care of it. sides, it’d be nice to just. have more shit that has some of you. in it. that will last a long time. so i don’t have to like, go out and replace it later, and i… know that it’s from you, and everything, y’know.
- anyway they keep having this conversation. like, every day, taako brings this up. talks about hey, listen, i know that this is uncharacteristic. you gotta take me seriously here, though. i’m so serious. and magnus is like… serious about… buying a coffee table? and taako’s like NO. i mean maybe, if the conversation must go in that. direction. later, but we’re fucking. capable, are we not?? of doing it ourselves? or we should at least find out?
- eventually magnus asks him, hey, are we… talking about… the kind of coffee table. that you and me, have, uh, tried to make. before? and taako goes LOL, tried?! no. we’ve never had the time or resources to get it like, anywhere near a real project. pal, have we maybe accidentally started on it, and then had that shit totally made useless like every other bodily state ever over and over for ninety nine years? i genuinely dunno man, if we have, that’s between our respective guts, the coffee table, and god only. and magnus just goes ohh. so we are definitely talking about the same thing. okay. oh wow.
- they decide they want one! theyll fucking. build a damn. coffee table. okay.
- and so they start! and they work on it! and they fucking! try! they do eventually get to the point where they can say aloud that they’re trying for a baby. it takes an embarrassingly long time. they are not known for their healthy communication. but taako forces it out into the light eventually. he's okay with being silly about it on a basic level but listen, someone has to rein magnus in a little bit on that. a little. (magnus actually hadn't expected taako to go for it, calling what they're doing having kids, so it's a huge surprise and an extremely positive one, because as much as he's stalwart in the idea of honoring the concept, he also kinda gets it.)
- they don't tell people at first. this is entirely because they KNOW people will be weird about it. but the moment he needs someone to complain to he tells lup and then it quickly gets around elsewhere - which. fairly, most people are kind of skeptical. it’s taako. taako? child? lup, though, kinda knows. she still has early adulthood memories of conversations complaining about the world and guys devolving into if i ever have kids... and how early on taako did show interest. how it kind of became a thing he stopped talking about over the decades. she believes him. and her believing him makes it easier for everyone else to kind of fall into place about it.
- and taako has a few freakouts. a couple total meltdowns. but they got it. they get it, after almost two years. they get it down, and both of them flip their absolute FUCKING lids but taako way moreso than magnus was expecting in any way shape or form. yeah, it was taakos idea. yeah, its taako whos carrying, so hes probably way excited about it. he just didnt expect such an explosive reaction out of him. given that he's, y'know. taako.
- literally every problem taakos ever had becomes an issue. his bullshit tolerance is now: none. his energy level is now: none. his heat tolerance is now: none. his blood pressure is now: none. his ability to cook and feed himself is now: uhh, very little. which that second thing is not super abnormal, but the first one kinda sucks more than usual. this also peaks right in the middle of summer. hes convinced hes dying. (hes not. they absolutely make sure hes not.)
- he DOES like having a good excuse to make everyone else do everything for him. not a huge fan of the genuine doting, but having someone on call for a bucket any time any where is a power he didnt know he wanted. he doesnt use it genuinely very often, but magnus is GREAT at coming when called, and thats funny.
- they pointedly do not know the sex. it is partly performative. it is partly because taako is in the THICK of a gender crisis (had been before he got pregnant even, it hasn't gotten particularly worse, but it's still there) and if someone in his life found out and started prescribing shit even on accident or coincidentally based on the thing's genitalia he'd fucking lose his shit, so they just don't know, they're not gonna know, it's not a big deal, leave him alone.
- taakos naturally a toe walker. not abnormal for elves from the two sunned plane. their feet are just built for it. he manages to maintain this for a little while. he's always fluctuated in weight, he's fine - but his balance does indeed get so bad, even with his tail, that he has to start walking on his whole foot so he doesn't lean forward.
- this makes him like four inches shorter than usual. this makes him like five inches shorter than magnus. this makes him SHORTER THAN LUP. and he fucking. despises it. he's still taller than magnus BARELY when he has his ears straight up but this is all he has, and those ears rarely stand up for any long amount of time without extreme effort. they’re HEAVY.
- it does make magnus hugs nice though. magnus won't bearhug him + break his back anymore for the time being, which he misses, but he gets to stuff his face into magnus' chest. which he likes. hes starting to think MAYBE. maybe after he has this baby he MIGHT occasionally get down on his heels just so he can do this. SOMETIMES. but only around select people. there are only a handful of chests hes cool with being smothered in. magnus definitely tops this list.
- it fucking HURTS his HEELS. fuck his ankles or whatever, his heels!!!! he's not used to putting any weight on them. theyre bruised and blistery and he hates it. magnus will now be carrying him forever. (he says this but ends up being the most hermited motherfucker of all time, worse than taako's normal, which is not good, but whatever. people like to come over to HIS HOME and BOTHER HIM, so he doesnt need to go to functions he can't drink or smoke at anyway).
- he is, however, feeling really fucking good about how fucking AWESOME he is, currently. like, one, everyone had to admit that he’s taking things super super well, and two, he’s being SO open right now. he’s being so chill. he’s being communicative, he’s being honest. he’s not being NICE because that’s just not on the table for taako, but he’s kind of enjoying having a good excuse to be a little more snuggly. a little more needy. sometimes. when he’s not so pissed off he could scream.
- magnus is a fucking. wreck. hes good! hes doing good! but hes crying ALL the TIME. and its PISSING taako off slowly more and more. he knows its just because hes worried or overwhelmed or whatever. who cares. its annoying. he is nice though. maybe the nicest hes ever been to taako. there are a significant number of people who are being nice to him, actually, which is hilarious, and also extremely frustrating. LUP. even lup wont fuck with him in the same way. he has to keep pressing her buttons harder and harder to get her to react. HOWEVER: one person is still ready to pick on him.
- lup's 5 y/o daughter. is RELENTLESS. and honest to god one of the most stable and delightful things throughout the whole pregnancy. this kid has only the vaguest idea of what's going down, is extremely nice, but also compromises NO asks. if she wants him to make her breakfast she WILL cry about it. if she wants to play with his hair, she'll figure out how to do it, even if shes gotta ambush him. great tenacity on this girl.
- they have casey, their first kid, spring-ish? early spring. they have her at home. it sounds like a great idea at the time, and it turns out perfectly fine, but there is the ego barrier of describing to people the story of your firstborn child being PLANNED on being delivered by a lich and the grim reaper along with the boyfriend and then ending up getting stagefright. this is good, you might think, this means grubby corpsehands aren't on your newly born child! and you would be correct, instead it's just magnus, who is crying MORE than the baby and taako combined and it's FUCKING annoying, and lup's not even there to make it funnier. it's fine. it's like, bonding. and shit.
- shes small. smaller than taako would have thought and also would have hoped, and shes bald, and her ears are fucked up somehow, they dont have anything, like, in them to move them around or whatever it seems like, but maybe she'll grow into that. maybe that's fine. not a whole lot of info out there currently on babies who are half alien elf half alien human. so yknow. as long as she's eating and breathing and warm and clean they're pretty happy.
- taako can not let this thing go. magnus occasionally gets to hold her or feed her, but for her first nine/ten days, taako has her almost exclusively and wont put her down. he started sleeping later into his pregnancy because it required less effort than meditating (altho it takes more time), but hes back to it now, so he can keep this baby, who he has still not named btw!, in his arms and remain alert enough to sleep with her.
- two weeks. three weeks. she's FINALLY getting a little bigger. MAYBE taako can manage to have people over to see her in person instead of just showing photos. maybe. the amount of people that technically know about this kid's existence even is a ridiculously low number. the amount of people in the public that knew he was having a kid is most, since he made a statement about it, but the kid herself was never, like. announced. he just doesn't. want to share. at all.
- gets rough. gets really rough. having lup and missy over nearly kills him. he cant even let his TWIN SISTER hold his baby. what the fuck is wrong with him? what is wrong with their relationship? why does he feel like it somehow makes him a better parent when it does not? why has he lost all control of what emotional stability he had? he'd been worried he wouldn't be attached enough to her, that he'd fuckin, abandon her or whatever, and it's so nice that that fear was unwarranted that he doesn't want to confront that he's overcorrecting.
- missy gets to hold casey before lup does. and taako feels bad about it, kinda. BUT: she didn't technically hold the baby on her own, taako just held her while missy put her arms under her as well, but still. then lup. this was a few visits in. casey is still not technically named yet, but taako knows already. kinda.
- she gets her name by two months. it's not elven, like he and lup had, but it's got the same basic rules, which is a compromise he and magnus come up with. once she gets old enough, if she wants something else, she fuckin' names herself. if she wants something else for like. gender purposes, they'll deal with that when that comes up. for now she's casey. burnsides? maybe.
- she stays FUCKING BALD. taako can not get over it. he has hair. magnus is COVERED in it. why's she bald? why's she SO BALD?
- magnus is audhd and taako is autistic. they know that she's gonna probably not necessarily follow the average infant timeline. this turns out to be extremely true. she's very quiet. she makes noises, but even as she gets into multiple years of exposure, she doesn't speak common or elvish, except repeating certain phrases she's heard often (some of her favorites are calling magnus mean names and 'i don't want to', because the former makes her parents laugh and the latter makes uncomfortable situations resolve a lot of the times it's used).
- she also doesn't walk. ok, she kinda walks, she gets up on her feet and uses walls and objects to walk alongside them, or walks slowly with a leg to hold onto. she's very particular and delicate about her foot placement, but still ends up with her ankles out. magnus thinks she might be rolling them? but she seems okay? they get that checked out, though. definitely. make sure she's not in pain or anything. she ends up with some braces for her ankles and heel, but she's still more than a little pigeon toed.
- casey is a shy little thing. very observant. she likes watching people do things. literally anything. she will sit and watch taako cook, she likes to watch the aquarium, she likes to watch people write and draw and cast spells, she likes making other people play with her toys so she can watch. she sleeps with taako and magnus more often than not, either being held by taako while he meditates or lying between them on the mattress once she gets a little older.
- missy ADORES her. missy is a little upset that she doesn't like dressing up and having her hair played with, but she loves casey's dark red hair, thinks shes super cute, loves her floppy ears, just adores her. this is, to her, her baby sister, and taako and lup do nothing to dissuade that. basically are sisters, right? who cares. they live right next to each other, and see each other almost every day, since taako does a lot of watching them during the day now, which… admittedly, he's still working on, but he's got like 8 years of experience by now, three of those with his own baby, so he's. like, getting it. he's understanding it.
- this is around the time taako starts hiring out losers to watch the children (or child, sometimes just casey). ie he makes angus do it when possible, or alum he's still pals with from some of the first years of the school's establishing, or other family friends who are around. merle's off limits. as is she who shall not be MENTIONED in his household.
- with a tiny bit of time alone magnus and taako find out that … they want another kid. taako brings it up. another baby. oops.
- again, taako brings it up, but magnus is fully on board. except… hold on not really: shit was ridiculously rough on taako specifically, and he’s really, really not excited to have taako go thru it again. which is fair. definitely in the top 100 shitty wild things that have happened to taako, if only for the relative novelty of it and how much it sticks in his memory (haw-haw), but like. he wouldn’t say it if he wasn’t willing to do it one more time. like, just once. he’s got it in the bag now, he knows what’s up. plus, he would not at all mind having like. a year off. of just being sick and hanging out with casey and missy. magnus is skeptical. their decision is easier this time, though, even with everything considered.
- they talk about it briefly but they’re pretty into the idea of magnus carrying, maybe. if they can get it to work. they had some fuckin issues last time, so, like. what if they start trying (stressful but cool), see if it sticks (lower amount of stress, more casual) and if it does that’s cool, and if it doesn’t, oops, must be something that’s not gonna happen? magnus is an older guy at this point, which was factored in but ultimately didn’t keep them from giving it a shot. once again they start trying without actually telling. anybody. except each other. mostly because it’s not set in stone.
- funnily enough? performing in this way specifically gives taako weird dysphoria. there’s also a little scene in which magnus, who’s been out as nonbinary for like, 15 years at this point, talks about how he’s totally cool with carrying a child, doesn’t bother him, he’s nonbinary, NOT that it’d be weird if a man did it, because you did it taako and that was fine, and that also makes taako squirm a little. he’s working on it. he’s spent so fucking long getting that like, femme in a masculine way thing down, why’s it bothering him now?? ugh.
- luckily, doesn’t take a whole lot of trying. unluckily, taako is a little annoyed that magnus gets pregnant so easily. whatever. he still gets his baby out of it. (yeah, casey is his baby, this baby is their baby, since he can’t claim it all himself, but it’s still definitely partly his, duh. casey is just his though.)
- angus starts doing babysitting stuff for casey. taako ALSO ends up getting his GODDAMN… joints checked out. fine. whatever. for casey, because she’s having issues with her joints too, obviously, and he can talk about how he feels slightly more than his mostly nonverbal toddler. he’s forced himself to be verbal over the fucking. centuries. so he gets it. he can handle maybe informing whatever genetic thing she’s fucking got, cus he’s kind of always known that lup doesn’t have nearly the same difficulty he does with chronic pain. so this is on him. this is on him now.
- taako gets himself a nonspecific hypermobility disorder diagnosis. so, like, sweet, i fuckin guess, he’s gone like 300 years without it. also, they don’t even have an actual name for it. thanks. feels awesome. after years and years of forcing it down, he’s forced to actually pay attention to the pain and it Fucking Sucks. not a project he thought he’d be starting on while magnus was pregnant, but whatever. it’s fine. life is FINE.
- magnus is actually faring really well. which is also jealousy-inducing in taako. anyway, magnus is sort of miserable about how low energy he is, suddenly, though, but that’s about the most of it, since his brain doesn’t slow down to match the pace of his body. not in the traditional sense, anyway. taako does not understand what he means by this because to him magnus is still bouncing off the walls. he is, however, a great source of humor at the time (as he fucking ALWAYS is, taako always finds him ridiculously stupidly too fucking funny for him to even be REAL, ugh).
- double appointment day. taako sends casey off with angus, and they’re gonna do… whatever they do. he’s given angus some free rein on what he does with the baby. he kinda trusts angus’ instinct. a little more than he did when casey was an infant, anyway. this is a decision he will eventually regret, because while he is getting the shit annoyed out of him by being quizzed on his pain and fitted for digitigrade AFOs he doesn’t want to use (the other braces recommended arent as bad since his like, fingers aren’t so different from most people’s, it’s just just feet and legs that need extra special shit) and then getting slammed with the major whammy of the fact that up until now magnus has been RIGHT: they’ve been missing a TWIN at past appts, and twins are now for sure confirmed. plus, angus is doing unspeakable things, ie he has been introducing casey to lucretia even though taako has said this should not be done at all. today, lucretia makes the mistake of seeing if taako has been teaching her elven sign language.
- magnus is beyond stoked, taako is torn between being excited and being extremely, outrageously jealous because if one of them was going to have twins, it should have been him, goddammit. but whatever. they tell the relevant parties: ie again it stays mostly under wraps except to really close family.
- casey continues seeing lucretia. it’s not a SECRET, it’s just not being said out loud to taako, exactly, is angus’ reasoning here. they both know that it’s going to get out eventually - and it happens sooner rather than later, for sure. what ends up breaking it wide open is one night taako is watching casey and she makes a motion at him that he’s absolutely certain at first is a sign, but it’s just mixed in with a bunch of other hand waving and other movements she’s prone to doing. so it can’t be. plus, he hasn’t been teaching her elven sign. nobody has, have they? So after she goes to bed, taako stands in front of magnus and makes the same series of movements - nonsense and all, and gets confirmation from magnus that it looks a lot like sign language, but magnus denies teaching it to her.
- lup also denies teaching it to her. lup and taako haven’t used it in tens of years, and when they aren’t using it, there isn’t a reason for the other birds to use it, given that it was mostly used for taako to communicate. plus, very few people on faerun use it, given that it’s a language that doesn’t even originate on the goddamn plane. she’s not learning it from angus, probably. probably? FUCK.
- taako confronts angus about it and he immediately folds and tells taako everything on lucretia’s behalf, because he knows it’s going to get rough if they have to be in the same room together. taako is. devastated. and angry. but angus explains to him that he’s always there, he makes a super good middle man, casey LOVES lucretia, they get along really well, she hasn’t been telling casey anything controversial. casey isn’t even old enough to like, get lucretia’s life story. she’s not getting lucretia propaganda, taako. but she has been um, maybe, using elven sign language, because they thought maybe you’d been trying that, too, because she hasn’t been verbal. Taako confirms he has NOT been, he hasn’t used it since cycle 99 started, because he had it fucking TAKEN from him, is the thing.
- but magnus also starts using it again. starts speaking in ESL to casey. taako gets mad about it, but he can’t deny that it’s much more comfortable for him most of the time, and that he can use his limited energy being more expressive bodily when he doesn’t have to curate his voice specifically like he does when talking aloud. magnus is into it! and he makes sure to tell taako this. taako starts using ESL more. a little. to see if casey will pick it up.
- casey does pick it up. casey picks it up much easier than common or elvish. she has some coordination issues in her hands like taako does, exacerbated by her being like four, but she can communicate a little better and it’s. weird. it’s weird. taako is weirded out by it. but everyone else in the house just keeps - even lup gets in on it, so…
- he gets to talk to casey more. it’s so sweet. she’s an asshole and he loves it. she is a lot like taako in so many ways. it is a weird thing to witness. she’s not exceedingly social. she’s kind of . aloof. which is something he knows he’s been accused of, but he didn’t really get it until he saw literally his fuckin. weird self reflected back at him. he realizes pretty quick that she’s definitely a person. she’s fairly independent and at this stage ENJOYS sleeping in her own bed. she likes the routine of brushing her teeth before bed. she hates socks (so does taako), she loves bugs, but she’s scared of dogs. she likes magnus’ woodwork, but doesn’t like powertools, and has next to no interest in magic, but she does like watching taako cook - she also has strong opinions about food, which taako is a little frustrated about at first, but soon finds is fun to work around. he likes flexing his cooking creativity for the first time in years.
- taako fucking. eventually uses his braces, but only because he wants casey to also use them. she has such a hard time walking and he absolutely hates the idea of her being in any amount of pain, much less pain comparable to what he went through as a kid before he made himself deal with it quietly. neither taako nor casey are big on the sensory input these things provide, but they get through it together. they are just kind of on the same wavelength when it comes to sensory overload - so even if taako doesn’t realize it, given that he’s had hundreds of years to perfect masking even to himself, once casey’s had about enough of it, taako can pretty reliably tell that it’s probably time for him to give himself a break, too, if he can manage it. she’s helping him out a lot, even if she doesn’t exactly know it.
- that winter is when elodie and rian are born, in that order. not at home this time, which magnus is a little indignant about because he’s the tough guy here, but ultimately there’s not a whole lot of fight about it. this is partly because magnus burnsides is a bird, and gets whatever he wants, and if he wants a parade of like 20 goddamn people present, nobody, not even a medical professional, has the power to stop him. this time, names were picked out beforehand, mostly because magnus was DEAD SET on not waiting until they were multiple months old. they get these names assigned to them in the same way casey did - as child names, if they want to change them, or permanent if they don’t, or whatever the hell they want to do. magnus takes immediately to calling them duckie and goose, respectively, because he knows that everyone will back him up if taako tries to tell him he can’t call his newly born children what he wants to call them as nicknames. (they do fight about it. everybody is, indeed, on magnus’ side, if only because they’re tired of the naming scheme taako is perpetuating, here.)
- he has also been calling casey bunny for a few years at this point because of her floppy ears (taako wouldn’t let him get away with ‘dumbo’ any longer), so it fits the theme. (he later gets a duckling, a gosling, and a bunny tattooed on him. they can change their names all they want, but their childhood nicknames are his forever now!)
- magnus, uh, DOES have a little stint of oh god what have i done. turns out that weirdly enough, having taako baby him a little bit makes him feel better. having taako be kind and surprisingly understanding about his feelings is weird and puts him on edge at first, but really, taako was like this when he was pregnant, too, where he’s a little more open and a little more emotionally available, so it’s not super surprising in a way that makes it impossible to believe that taako’s actually willing to give him space to grieve and think and worry and wonder.
- elodie and rian are also digitigrade, but their ears are more solid. not quite as mobile as taako’s, but they have some muscle in them instead of casey’s little floppy thing she has going on. they’re cute and all, but the biggest thing taako can’t get over is the fact that they are both born with hair. istus just keeps fucking kicking him while he’s down. magnus doesn’t even worship her, what the fuck.
- they’re both VERY LOUD. casey wasn’t a crier, the twins are. they’re loud, they’re rowdy, they’re babies. they’re, like, real babies, and not little weird creatures like casey. casey is a bug, not a baby, elodie and rian are infants. taako has already set a precedent of being a nighttime caretaker, given that magnus needs 8 hrs of sleep/night and he needs 4 hrs of meditation. so this continues, for the most part.
- yes, they have two infants. they also have a little girl who is now getting finally also fitted for orthotics which is cool. she’s also learning ESL. magnus, taako, lucretia, and lup all know it. basically everyone in her life knows sign language. magnus is a little rusty, but he’s taking like. ‘lessons’ from taako. this is also being taught in moderation to the twins, but the twins have their own shit going on between each other. taako gets to watch these things develop twin language WITHOUT HIM. it’s fine.
- lucretia becomes a slightly more… common… occurrence. he sees her at parties and gatherings now - they start being invited to the same things. they’re not involved with each other closely, but they’re adjacent. they talk SOMETIMES. if there’s a buffer between them. mostly at these gatherings, and only when taako’s sober. the moment he’s imbibed anything magnus physically gets between them. it becomes missy and casey’s jobs to watch the twins and magnus’ to watch taako to make sure he doesn’t say or do anything too fucked up.
- elodie is a huge casey fan. loves casey to death, but they have the sibling dynamic going on where casey is so focused on being fully enamored with an looking up to missy that she sort of ignores elodie, and elodie is so focused on casey that she ignores missy, who just wants everyone to be friends together so bad.
- the twins are definitely a step up in complicated parenting. casey was a good first step. somehow? got what is the beginner-friendliest baby. some fucking how. these guys, though. elodie is a very curious kid, a very energetic kid, a very intense kid. playful, extroverted. chatty even when she doesn’t have like. language down yet. rian less so. rian’s more like casey in this regard. less chatty. needs a lot of quiet time.
- magnus used to have a stim where he would ball up his fist and slam it into his chest or shoulder, which definitely, definitely was not good for him, given that he eventually got very strong and was giving himself some pretty gnarly bruises and lacerations with it. he also used to (still does, but slightly less) deal with really bad RSD. it kind of fucks him up watching rian go through the same things. taako is just kind of like “yeah, dude, the dark mirror, we’ve all been peering into it” and magnus is like wow. huh. this is wild. i’m sorry, little guy.
- rian ends up sharing a room with casey once he’s old enough (not permanently, but it’s an option for him). he does better in a quiet environment and elodie is not super conducive to this, but casey is, with her also preferring no loud or repetitive sounds. she also relies more heavily on ESL than the other kids, which rian uses with her quite often while he feels more pressured into speaking verbally to others.
- by this time magnus has made casey what he calls her rabbit hutch - basically, as a toddler, she always ended up like, under her bed, or in her closet, or what have you to sleep. taako’s solution to this was ‘oh baby come sleep in my bed then’, but she didn’t want this, so magnus makes her a little doghouse style thing. A canopied bed, but with solid walls and a weighted base, and a tighter space inside. it doesn’t last her into her teens, but she does use it a lot as a little kid. it’s like a permanent blanket fort. taako’s embarrassed that his daughter lives in a fucking dog house his boyfriend made, but she loves it - and eventually starts letting rian in there, too.
- elodie also likes going in there but 3 kids can’t fit at once, and also she gets bored really fast so most of the time it’s casey and rian time only. and they just sit silently in there.
- listen i have a ton of twin lore in my brain but it’s very difficult to put down in a concise way. i’ll get it out. some day. til then have basics. elodie is a big girl, she’s a tough little girl, she likes being able to help out her mama. (even taako is not allowed to call magnus this. elodie and rian, however, are. for taako is it papa strictly. papa bear will also be tolerated. encouraged.) she loves AXES. she wants one so bad. she’s like six and it’s all she wants for every gift-giving event ever is a REAL AXE. taako and elodie absolutely have a Real Sword type conversation. elodie thinks it’s hilarious, but also kind of frustrating because no, dad, she really does actually want a real axe.
- elodie ALSO isn’t really a dog person. they’re okay! she likes them! she’s just not like, dog obsessed. despite magnus’ best efforts, she does not develop canine special interest, which he’s a little sad about, but it’s okay, because he does eventually get it with rian, thankfully. SOMEONE fucking likes dogs in this goddamn household.
- elodie does however LOVE their cats. she’s neutral on the fish and shrimp (did i mention they have a huge saltwater tank. they do. taako raises shramps). she wants a goat. she’s not the pony kid, that’s rian.
- rian is fucking obsessed with animals in general. he loves casey’s stuffed animals. he loves garyl. he loves dogs, especially the big rough guys, mostly because they can handle some roughhousing. he and magnus wrestle, which magnus loves, and they do a lot of work with the dogs, which is GREAT, because by the time rian is 8 or 9 magnus really, really just wants to get back to working regularly, doing dog training and stuff, and he loves having angus and rian around to help.
- OKAY ALL I REALLY KNOW BEYOND THIS IS THAT casey gets really into rollerskating. she likes drawing, but doesn’t stick with it. she likes roleplaying games. taako and lucretia are keyword kinda reintroduced to each other’s lives after a LOT of strife and a lot of fuckups. casey lives with taako for quite a while. idk about the twins yet, but i know that casey is not really ready to go do her own thing for quite a while, and even after she does move out, she’s always got her dad on speed dial, and out of everyone in the universe once magnus is gone, she is one of the only people he will ALWAYS pick up the phone for. every single time, doesn’t matter what he’s doing.
ta da there’s more, obviously, but like. this is where i’m at. currently. with my fucking. six million words (realistically more like 40-50k, it’s hard to compile when it’s spread out across many text docs and google docs and shit.)
#taagnus#taag bbs#pregnancy#pregnancy w#I MEAN IT AS PREGNANCY WARNING BUT PREGNANCY W IS ALSO TRUE KINDA. IDK HOW TO TAG FOR THAT BUT ITS IN THE DAMN TEXT BODY TOO SO LISTEN#caseyposting...#i think that counts as caseyposting.#ask for trigger tags seriously. but it is also all under a readmore with a trigger list beforehand. so.
25 notes
·
View notes
Text
Dazai Osamu x Reader
Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.
Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.
ᴅᴀᴢᴀɪ ᴏsᴀᴍᴜ ɪ [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] — ɴɪᴇᴛᴜᴢɪɴᴋᴏᴡᴀ ᴘᴀʀᴀ. ᴏɴ ᴢɴᴀɴʏ ᴢᴇ sᴡᴏɪᴄʜ sᴀᴍᴏʙᴏ́ᴊᴄᴢʏᴄʜ ᴢᴀᴘᴇ̨ᴅᴏ́ᴡ, ᴏɴᴀ ᴢ ᴅᴢɪᴡɴɪᴇ ᴘᴏᴋʀᴇ̨ᴄᴏɴᴇᴊ ᴍᴏʀᴀʟɴᴏśᴄɪ, ᴜɴɪᴇᴍᴏᴢ̇ʟɪᴡɪᴀᴊᴀ̨ᴄᴇᴊ ᴅʀᴏɢᴇ̨ ᴅᴏ ᴀᴡᴀɴsᴜ ᴡ ᴘᴏʀᴛᴏᴡᴇᴊ ᴍᴀғɪɪ. ᴄᴏ ɴɪᴇᴄᴏ ᴏ ᴘʀᴢʏᴊᴀᴢ́ɴɪ, ᴛʀᴏᴄʜᴇ̨ ᴏ ᴍɪᴌᴏśᴄɪ ɪ sᴘᴏʀᴏ ᴏ sᴛʀᴀᴄɪᴇ. sᴌᴏᴡᴇᴍ ʜɪsᴛᴏʀɪᴀ ᴏʙɪᴇᴛɴɪᴄʏ, ᴋᴛᴏ́ʀᴀ ᴅᴏᴘʀᴏᴡᴀᴅᴢɪᴌᴀ ɴᴀᴊsɪʟɴɪᴇᴊsᴢᴇɢᴏ ᴄᴢᴌᴏɴᴋᴀ ᴢʙʀᴏᴊɴᴇᴊ ᴀɢᴇɴᴄᴊɪ ᴅᴇᴛᴇᴋᴛʏᴡɪsᴛʏᴄᴢɴᴇᴊ ᴅᴏ sᴘᴏᴛᴋᴀɴɪᴀ ᴢ ɴᴀᴋᴀᴊɪᴍᴀ̨ ᴀᴛsᴜsʜɪᴍ.
ᴅᴏᴅᴀᴛᴋᴏᴡᴇ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ:
sʜᴏᴛ sᴛᴀʀᴀ sɪᴇ̨ ʙʏᴄ́ ᴋᴀɴᴏɴɪᴄᴢɴʏ, ᴀʟᴇ ᴘʀᴀᴡɪᴇ ɴᴀ ᴘᴇᴡɴᴏ ᴘᴏᴊᴀᴡɪᴀ̨ sɪᴇ̨ ɴɪᴇśᴄɪsᴌᴏśᴄɪ, ʙᴏ ɴɪᴇ sᴋᴏɴ́ᴄᴢʏᴌᴀᴍ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ ᴏɢʟᴀ̨ᴅᴀᴄ́ ᴅʀᴜɢɪᴇɢᴏ sᴇᴢᴏɴᴜ.
ᴡʏᴍʏśʟᴏɴᴇ ɴᴀ ᴘᴏᴛʀᴢᴇʙʏ sʜᴏᴛᴀ ɪᴍɪᴏɴᴀ, ɴᴀᴢᴡɪsᴋᴀ ɪ ᴜᴍɪᴇᴊᴇ̨ᴛɴᴏśᴄɪ sᴀ̨ ɴᴀᴡɪᴀ̨ᴢᴀɴɪᴇᴍ ᴅᴏ ᴘʀᴀᴡᴅᴢɪᴡʏᴄʜ ᴘᴏᴇᴛᴏ́ᴡ ʟᴜʙ ɪᴄʜ ᴅᴢɪᴇᴌ, ᴢɢᴏᴅɴɪᴇ ᴢ ᴛʀᴀᴅʏᴄᴊᴀ̨ ᴡ ʙsᴅ.
ᴛᴇɴ ᴋᴀᴡᴀᴌᴇᴋ ᴢᴀᴡɪᴇʀᴀ ᴡɪᴇʟᴇ ᴍᴏᴛʏᴡᴏ́ᴡ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴍᴏɢᴀ̨ ᴛʀɪɢɢᴇʀᴏᴡᴀᴄ́ ᴄᴢʏᴛᴇʟɴɪᴋᴏ́ᴡ. ɴɪᴇ ʙᴇ̨ᴅᴇ̨ ɪᴄʜ ᴡʏᴍɪᴇɴɪᴀᴄ́, ʙᴏ ᴜᴡᴀᴢ̇ᴀᴍ ᴢ̇ᴇ sᴘᴏɪʟᴇʀʏ ᴘsᴜᴊᴀ̨ ᴢᴀʙᴀᴡᴇ̨, ᴀʟᴇ ᴊᴇśʟɪ ᴊᴇsᴛᴇś ᴏsᴏʙᴀ̨ ᴡʀᴀᴢ̇ʟɪᴡᴀ̨, ᴛᴏ ɴᴀᴘʀᴀᴡᴅᴇ̨ ɴɪᴇ ᴘᴏʟᴇᴄᴀᴍ!
ᴊᴇśʟɪ ᴋɪᴇᴅʏᴋᴏʟᴡɪᴇᴋ ᴘᴏᴄᴢᴜᴊᴇᴄɪᴇ sɪᴇ̨ ᴢ́ʟᴇ ᴘsʏᴄʜɪᴄᴢɴɪᴇ, ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴛᴀᴊᴄɪᴇ ᴢ̇ᴇ ɪsᴛɴɪᴇᴊᴇ ᴛᴇʟᴇғᴏɴ ᴢᴀᴜғᴀɴɪᴀ ᴅʟᴀ ᴅᴢɪᴇᴄɪ ᴍᴌᴏᴅᴢɪᴇᴢ̇ʏ:
116 111
[Reader] ustawiła snajperkę, czekając na jakikolwiek ruch w oddalonym o kilkaset metrów oknie. Leżenie na szarym, betonowym dachu wieżowca nie było zbyt przyjemne, ale musiała jakoś przetrwać. Za kilka godzin położy się w wygodnym łóżku w kwaterze Portowej Mafii, z dala od zimnego wiatru kąsającego ją nawet przez gruby, czarny płaszcz.
— Dazai-san, co ty robisz?
— O-sa-muuu — odparł jej towarzysz śpiewnie. — Możesz mi mówić po imieniu, wiesz?
Dziwnie było tak formalnie odzywać się do chłopaka w jej wieku. Jednak szef nakazał jej traktować tak wszystkich w organizacji. Przynajmniej dopóki nie zajdzie wyżej w hierarchii, ale skoro jej tymczasowy partner nie miał nic przeciwko, to znacznie ułatwiało sprawę.
— W takim razie, O-sa-muuu — przedrzeźniła go — co do cholery robisz?
— Porównuję samochody. Myślę, pod który najlepiej byłoby wpaść, żeby się zabić — oznajmił ze spokojem.
Już wcześniej dotarły do niej słuchy o jego dziwnym zamiłowaniu. Musiała przyznać, że dopiero usłyszenie o tym z jego ust uświadomiło jej, że to nie były tylko plotki.
Beztrosko wgapiał się w widok kilkanaście pięter pod nimi, na tyle, na ile pozwalała mu przepaska na jednym oku. Brązowe włosy zasłaniały część jego twarzy, ale podbródek złożony na ramionach okazywał znudzenie. Wiedziała, że już został oficjalnie przyjęty, ale mógł przynajmniej uważać na to, co robi. W końcu sam też niedawno był na jej miejscu. Zresztą w Portowej Mafii żadne stanowisko nie było do końca pewne dla takich nowicjuszy.
— Możesz to robić po godzinach. — Dziewczyna pociągnęła go za nogę, przez co jego twarz wylądowała na betonie. — Mamy się nie wychylać. Skup się.
Oczekiwała, że odwróci się z kwaśną miną, po tym, jak prawie rozbił sobie nos. On jednak uniósł kącik ust i ostatecznie dołączył do niej w powolnym oczekiwaniu. Z bliska zauważyła jego lekko obity, czerwony podbródek. Jutro pewnie powstanie tam siniec. Nie była to jednak jej wina. W końcu miał gdzieś wytyczne szefa. Zasłużył sobie.
— Nie mogę się skupić — zajęczał Dazai po kilku minutach ciszy.
Nie odpowiedziała. Liczyła na to, że brak reakcji odwiedzie go od mówienia czegokolwiek.
— Mamy jeszcze dziesięć minut? — spytał Osamu.
— Tak. — Lakoniczna odpowiedź nie powstrzymała go od chęci konwersacji.
— Użyjesz swojej umiejętności? — kontynuował.
— Tak.
— Pójdziesz ze mną na randkę?
— Tak… — [Reader] za późno zorientowała się jak brzmiało pytanie. — Jesteś okropny — podsumowała.
— Przyznaję. Jestem tobą okropnie zainteresowany. — Położył rękę na sercu.
Pokręciła tylko głową. Nie miała pojęcia, co takiego w niej widział. Nie miała zaniżonego poczucia wartości. Po prostu obiektywnie patrząc, ledwo co wyrwała się z sierocińca, więc nie miała grosza przy duszy. W hierarchii też stał wyżej od niej. Nic nie zyskiwał, zadając się z nią poza pracą. Prawie nie mieli okazji rozmawiać do tej pory, więc o charakter też nie mogło chodzić. Nawet jej uroda była po prostu przeciętna.
Dlaczego? Nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie. Musiała jednak przyznać, że schlebiało jej zaproszenie. Pozwoliła sobie więc na kilka minut zadowolenia z tego stanu rzeczy. Zerknęła w bok. Był przystojny. Tego na pewno nie mogła mu odmówić. A z tego, co mówiono w organizacji, choć był dziwny, to przynajmniej swoją pracę wykonywał dobrze.
Wpatrzyła się w lornetkę. Matsuo Bashō wkroczył do budynku. Chłopak również musiał to zauważyć, bo widziała, jak ustawia minutnik w zegarku. [Reader], zgodnie z obliczeniami, uruchomiła swoją umiejętność. Nic dwa razy aktywowała pierwszy raz tej nocy, gdy włamała się do wrogiej firmy z jednym ze starszych członków. Teraz pozostało nakazać kukiełkowej podróbce człowieka wyrecytować przygotowaną wcześniej kwestię. Całkiem długi monolog o sensacji na mieście. Na tyle wielki i dziki, by zdezorientować szefa. Prawdziwy podwładny — Kawai Sora — został porwany. Wiedziała, że przetrzymuje się go w jednym ze starych magazynów. Nie było czego współczuć. Czytała akta. Miał na koncie sporo kradzieży. Tymczasem jej główny cel zasiadał w jednej z poczytniejszych gazet w Yokohamie i nie tylko, manipulując informacjami za grube pieniądze. Między innymi przeciwko Portowej Mafii, więc należało się go pozbyć jak najszybciej.
Podniosła się lekko i spojrzała przez wizjer. Głowa pojawiła się wewnątrz wyznaczonego pola. Powoli zwolniła cyngiel.
— Padnij! — Osamu pociągnął ją na beton.
Usłyszała strzał. Zaraz po nim kilka kolejnych, tym razem z broni partnera. Przeciwnik padł martwy. Stanęła plecy w plecy z Dazaiem. Wyciągnęła mniejszą broń. Załatwiła jeszcze jednego człowieka, ukrytego za kominem. Zaryzykowała szybkie zerknięcie w stronę Matsuo. Nie potrzebowała lornetki, by wiedzieć, że biegnie w stronę dachu.
— Cholera! — Jej iluzja została zniwelowana przez Dehumanizację . Mogła tylko pomarzyć o czystym strzale. Cel potrafił zatrzymać kule na krótki czas i właśnie by tego uniknąć, powstał ten misterny plan.
— Wycofujemy się! — zarządził Dazai. Jego głos nie niósł już śladu poprzedniej wesołości.
— Nie możemy! Nie mogę! — zaprotestowała.
— Aż tak ci się spieszy do śmierci?
Cóż za ironiczna uwaga od kogoś, kto miał ochotę wskoczyć pod samochód.
— Nie chwaliłam się tym, ale spieprzyłam poprzednią misję. To moja jedyna szansa. Jeśli wrócę z niczym, to mnie zwolnią! — Przeładowała lekką broń, bezradnie próbując wymierzyć we właz do lotniska z helikopterem. Wiedziała, że będzie to bezcelowe.
Zwolnienie znaczyło dokładnie tyle, co bycie martwą. W Mafii zamiast redukcji zatrudnienia następowała szybka eliminacja pracowników. Tak było bezpiecznie i ekonomicznie.
— Słońce świeci, ptaszek kwili, może byśmy się zabili? — Śmiech w głosie chłopaka zakrawał na szaleńczy. — Obiecaj, że popełnisz ze mną kiedyś podwójne samobójstwo, a ci pomogę!
Nie zawahała się. W końcu jej życie i tak byłoby stracone.
— Umowa stoi! — Przekrzyczała wiatr.
— To dobrze, bo miałem zamiar pomóc i bez tego! — Z tymi słowami Osamu ruszył na dach sąsiedniego budynku.
Nie tracąc czasu, ustawiła się w stabilnej pozycji. Udało jej się zestrzelić kilku strażników. Tymczasem Dazai zeskoczył i przeturlał się po lotnisku. Helikopter już startował. Przygryzła wargę. Chłopak brutalnie złapał za koszulę Basho. Unosili się już parę metrów nad ziemią. Dostrzegła blask Dehumanizacji i strzeliła. Plama czerwieni pokryła pierś. Udało się za pierwszym razem. Cel był trupem. Osamu wyskoczył z pojazdu, by chwilę później do niej dołączyć.
— Teraz już naprawdę odwrót! — krzyknął zdyszany.
***
Ciemne pomieszczenie ukryte było w piwnicach. [Reader] powoli schodziła w dół, wytężając oczy przy słabym świetle. Do jej nozdrzy dobiegł zapach alkoholu i świeżo parzonej kawy. Usłyszała też znajome śmiechy i tym samym była pewna swojego spóźnienia. Barman w czerwonej kamizelce uprzejmie skinął jej głową na powitanie. Odpowiedziała mu tym samym. Zgasiła papierosa w popielniczce, zyskując jego aprobatę. Musiała wypalić przynajmniej jednego po każdej robocie. Niestety właściciel baru Lupin nie pochwalał jej nałogu, więc uprzejmie pozbywała się niedopałków, gdy tu przychodziła. Lubiła tego starca. Nie miała zamiaru go straszyć, choć pewnie jednym ruchem mogłaby sobie załatwić wieczny wyjątek od zakazu.
Z werwą wskoczyła na stołek barowy. Poły płaszcza zafurkotały czernią.
— Zawsze wiedziałam, że Dazai to dupek, ale na was się zawiodłam, chłopcy — rzuciła, robiąc zdegustowaną minę.
— Ciebie też miło widzieć, [Reader] — odparł Ango.
Od razu zaczął grzebać w teczce. Wiedziała, że był człowiekiem pracy, ale mógł choć raz zaczekać, aż się napiją.
— Jestem dupkiem, ale za to twoim dupkiem. — Osamu złączył ich usta w krótkim pocałunku. Mruknęła, by dać mu znać, że nadal jest zła za to, że na nią nie zaczekał.
— Zamówiłem ci to, co zawsze. — Sakunosuke popchnął szklankę kolorowego płynu w jej stronę.
— I to rozumiem — przytaknęła, pociągając przez słomkę. — Jak tam Osamu? Zachowywał się dzisiaj?
— Wspomniał o samobójstwie aż trzy razy. — Sakaguchi zawsze miał dobrą pamięć.
— Wciąż tu jestem. Przestańcie rozmawiać o mnie w trzeciej osobie! — Piwo w kuflu jej ukochanego zawirowało, gdy dramatycznie obrócił się na stołku barowym, omal z niego nie spadając.
— Miałeś ograniczyć gadanie o samobójstwie. — [Reader] spojrzała na niego oskarżycielsko.
— Co mogę na to poradzić, najdroższa? Obiecałaś mi podwójną śmierć dawno temu. Wciąż nie tracę nadziei.
— Akta następnej sprawy. — Przerwał mu Ango i przesunął cienki plik papierów w jej stronę.
Pobieżnie przebiegła po nich wzrokiem. Znów będzie musiała się babrać w niedokończonej misji z przeszłości. Jeśli nie załatwiło się wszystkich od razu, zawsze zostawał ktoś, by kontynuować działalność. Kawai Sora najwyraźniej nie nauczył się zbyt wiele po tym, jak zdjęła jego szefa. Więziono go dość krótko w magazynach Portowej Mafii. A potem zawarto z nim układ. Miał stanąć na czele firmy i odprowadzać im spory haracz. Kilka lat wystarczyło, by zapomniał o strachu. Pomimo gróźb zaczął działać na własną rękę. Należało się go pozbyć.
— Zajmiesz się tym osobiście? — spytał Ango.
— Tak. Nie jestem jak Oda. — Wypowiedź zabrzmiała o wiele bardziej oskarżycielsko niż zamierzała.
— To moja sprawa, jak działam. — Przyjaciel nie wyglądał na obrażonego. Zdawał sobie sprawę ze swojej odmienności w organizacji. Nie chcieć zabijać w tym środowisku stanowiło sporą przeszkodę. Przede wszystkim do awansu. — Poza tym ty też omijasz niektóre zlecenia szerokim łukiem. — Pociągnął łyk kawy.
— Mogłaby daleko zajść, gdyby nie to pokręcone sumienie… — zaczął Dazai.
— Nie. — Słowo odmowy niosło za sobą nutkę groźby.
Tłumaczyła mu już kiedyś, dlaczego nie podejmuje się każdego zadania. Zabijanie popapranych ludzi, a tych normalnie żyjących swoim życiem, nie było tym samym. Mówił, że jeśli nie ona, to zrobi to ktoś inny. I miał rację. Jednak dopóki nie była to ona, nie czuła się winna. Była pokrętnie dobra. Przynajmniej chciała w to wierzyć. Tego Osamu nie potrafił zrozumieć, choć znali się szmat czasu.
— Kłopoty w raju? — Informator jak zawsze trafnie wyczuł napięcie między parą.
Wiedziała, co zaraz zrobi jej ukochany, i choć czuła, że jak zawsze mu wybaczy, czasem miała wrażenie, że ma zbyt dużo wad. To była jedna z nich. Wyciągnie to, co powinno zostać między nimi, na widok dla innych.
— Zaproponowałem [Reader], żeby ze mną pracowała…
— Żebym była pod tobą… — poprawiła go dziewczyna.
Miała zostać podwładną i radośnie oddać swoją niezależność na rzecz jego rozkazów. By spędzali razem więcej czasu. Może i stała nisko w hierarchii, ale nie odczuwała presji, by wspinać się w górę.
— Ostatnim razem ci się podobało. — Uśmieszek na jego twarzy zagotował w niej krew. Mógł mieć chociaż odrobinę przyzwoitości przy znajomych. Nie każdy musiał wiedzieć, co robią po godzinach, nawet jeśli plotki o ich romansie powoli zaczynały krążyć po kątach w organizacji.
W mgnieniu oka wyciągnęła poręczny pistolet zza paska i skierowała go na krocze. Osamu uśmiechnął się szerzej, podnosząc jej rękę wraz z bronią i całując jej dłoń.
— Nigdy was nie zrozumiem. — Sakunosuke już dawno pogodził się z nienormalnością ich relacji. Jego przyjaciele byli szaleńcami na różne sposoby. Chyba tylko i wyłącznie dlatego ten związek mógł mieć rację bytu.
— Napijmy się…
***
— To jest napad!
[Reader] westchnęła zażenowana i odwróciła się w kierunku napastnika .
— Naprawdę, Osamu? — Uniosła brew.
— To jest romantyczne porwanie — oznajmił zadowolony z siebie, strzelając pistoletem z palców. — Koniec pracy na dzisiaj.
Ujął delikatnie jej dłoń i poprowadził na zewnątrz. Rozluźnił krawat, wyraźnie odprężony po całym dniu papierkowej roboty.
Za oknem zaczynało padać. Pierwsze krople wiosennej burzy spadały na dziedziniec siedziby Portowej Mafii. Musiał przyznać, że podobało mu się tutaj. Samotne drzewo wyrastało pomiędzy nisko przystrzyżonymi krzewami i trawami. Nie było kwiatów, ale nie miałby kto o nie dbać. Pewnie za jakiś czas będą musieli się przenieść, jednak na razie mogli przynajmniej udawać, że ich praca jest normalna. Przez głowę przemknęło mu, jakby to wyglądało, gdyby pracowali w zwykłym biurze. Po zamknięciu drzwi praca by się kończyła. Pensja pewnie byłaby niska. Musieliby planować w sklepie, co zjedzą na kolację, ale wracaliby do domu spokojni. Wieczorem snuliby plany o wspólnych wakacjach, próbując na nie zaoszczędzić, błądząc między kredytem na hipotekę a jakimś psiakiem siedzącym pod ich kanapą…
Rzucił spojrzenie w bok. [Reader]. Kobieta, która nosiła ten sam czarny płaszcz, co on, i spała z bronią pod poduszką. Uśmiechnął się lekko. Nie. Takie życie do nich nie pasowało. Po prostu nie mógł sobie wyobrazić takiego scenariusza. Nieważne, jak bardzo by tego chciał, po prostu spotkali się w takich a nie innych okolicznościach. Z Portowej Mafii się nie wychodziło.
Kobieta posłusznie wyszła za nim na dziedziniec. Szybko zorientowała się, o co mu chodzi.
— Taniec w deszczu?
— Staram się być romantyczny — mruknął.
Było to lekko dziwne i nienaturalne. A jednak stwierdził, że do nich pasuje. Gest nienormalny jak ich dwójka. Kropelki skapywały po ich mokrych ubraniach, kiedy poruszali się do bliżej nieokreślonego rytmu. Krok w przód, w tył, obrót i nadepnięcie na stopę. To ostatnie wywołało uśmiech na jej twarzy. Był z tego dumny.
Szary świat na moment zatrzymał się na głowie opartej na jego ramieniu. Na złączonych palcach. Na znajomym zapachu. Pachniała jak dom. Co było głupie, bo Dazai nigdy nie miał domu. Skąd więc miał wiedzieć, że to właśnie ta woń?
— Jestem z ciebie dumna — szepnęła mu do ucha.
— To rzadkość. Zapiszę sobie w kalendarzu. — Pocałował ją w czoło rozbawiony.
— Od kilku dni nie wspomniałeś o samobójstwie. Szczerze mówiąc, nigdy nie myślałam, że ci przejdzie. — Uniosła głowę.
— Nie przeszło… ale stwierdziłem, że podwójne samobójstwo nigdzie nie ucieknie, więc możemy trochę razem przeżyć…
— Awww. Brzmisz prawie tak uroczo jak ja, kiedy miałam stłuczkę…
Jego autem. Samochód był co prawda mafijny, niemniej należał do Osamu. Sam wybrał ten model. Prawdopodobnie rozwaliłby go prędzej czy później. Środki transportu w tym zawodzie nigdy nie miały długiego życia. Jednak kiedy twoja ukochana obija go, parkując na zakupach, sprawy mają się nieco inaczej. Szczególnie przy fałszywych rejestracjach i policyjnym wozie badającym stłuczkę. Egzekutorów nie szkolono na takie wypadki.
Na jakiś czas zapadło milczenie. Widział kilka osób wychodzących z budynków. Większość znikała pod jednakowo nudnymi parasolami. Rzucali im przeciągłe spojrzenia, po czym odchodzili. Niektórzy chylili ronda kapeluszy. Wiedział, że zarówno jedni, jak i drudzy plotkowali, kiedy go nie widzieli. Cicho, ale jednak. Oda i Sakaguchi wiedzieli od dawna. Przyjaciele w ich związku dopatrywali się raczej metody na to, jak potrafią ze sobą wytrzymywać. Jednak sporo osób szeptało po kątach, że w pracy takiej, jak ta, lepiej się nie przywiązywać. Że są idiotami. Te czasy minęły parę miesięcy temu, ale wciąż miał im za złe. Nadal tu byli. Szczęśliwi. Tańcząc w deszczu.
— Osamu?
— Hmmm?
— Muszę ci coś powiedzieć. — Ton stał się poważny.
Jego umysł od razu wskoczył na wyższe obroty.
— Ktoś ci grozi? — To byłoby logiczne. W końcu w ich pracy się to zdarzało.
— Nie…
— Jesteś chora? — Wolał nie dodawać, że śmiertelnie, choć to jako pierwsze przyszło mu do głowy.
— Nie…
Usilnie próbowała mu przerwać, ale kontynuował zgadywanie.
— No to zostało tylko jedno. Chcesz się rozstać!
W głowie już układał plan na to, co powie, by ją zatrzymać. Przecież byli razem już tyle czasu. Mieli tyle wspólnych wspomnień. Co prawda ostatnio mieli trochę mniej czasu dla siebie, ale się postara…
— Osamu! — przerwała mu, przykładając palec do ust. — Żadna z tych rzeczy. Jestem w ciąży!
Widziała, jak jego źrenica rozszerzyła się z szoku. Nigdy jeszcze nie zdarzyło się, by zaniemówił. Zawsze miał coś do powiedzenia. Nawet jeśli był to zwykle głupiutki komentarz wymyślony na poczekaniu. Tymczasem spotkała się z ciszą. Nabrał powietrza, jakby miał zamiar coś powiedzieć, jednak się rozmyślił.
— Jesteś w ciąży? To wspaniale — dodał, mrugając szybko. Zaraz po tym runął na trawę jak długi.
W pierwszym momencie naprawdę przestraszyła się, że coś mu się stało. Kiedy jednak wyczuła oddech i puls, stało się jasne, że wszystko z nim w porządku.
— Zawsze musisz być dramatyczny — westchnęła. — To ja jestem w ciąży i to ja mam prawo mdleć! — wydarła się na cały budynek. — Na pewno nie będę cię niosła! — To mówiąc, zrobiła duży krok nad bezwładnym ciałem i podreptała w kierunku pierwszego lepszego pracownika, który jeszcze nie wyszedł.
Tak się składało, że znała Misuzu Kaneko. Kobieta nie była wysoko w rankingu, ale nadrabiała umiejętnością. Doskonale skakała. Potrafiła się wzbijać na wiele metrów w powietrze i zawsze lądowała cała i zdrowa. Często używała lin, by zabierać ze sobą pasażerów z mafii czy nieszczęśników, których z jakichś powodów należało porwać. Po oderwaniu od ziemi łapała ich w ramiona i dostarczała w wyznaczone miejsca.
— Jeden z egzekutorów zemdlał. Zanieś go proszę do pokoju pięćdziesiąt trzy na drugim piętrze. Będę tam czekać.
Wyglądało na to, że jednak nie wyjdzie dziś szybko z biura…
***
Teraz kopiesz? Nie mogłeś, jak byłam w mieszkaniu? — stwierdziła [Reader] z lekkim wyrzutem. Delikatnie pogłaskała wciąż jeszcze płaski brzuch. To dziecko z pewnością odziedziczy po nich umiejętności fizyczne. Rzadko dawało o sobie znać, ale kiedy już to robiło, to z pełną mocą.
Owinęła się szczelniej płaszczem. Nie zamierzała chorować. Teraz nie była odpowiedzialna już tylko za siebie. Co nie znaczy, że porzuciła pracę. Niechętnie przeniosła się do oddziału Osamu. Miała tam trochę większą swobodę. Z czasem też planowała brać mniej misji. Choć na razie niewiele było po niej widać, prędzej czy później będzie musiała trochę odpuścić.
Wzięła głęboki wdech. Jeden z podwładnych oznajmił jej, że sprzęt został rozstawiony, a cel był w zasięgu. Nie potrzebowała tych ceregieli, ale Dazai poprosił ją, by robiła to chociaż od czasu do czasu. To byli nowi, jeszcze nie do końca wyszkoleni rekruci. Musieli mieć cokolwiek do roboty, dopóki nie dostaną poważniejszych zleceń.
Nachyliła się i skupiła na znajomym wizjerze. Miała nie brać tego zlecenia. Nawet nie podlegało pod jej wydział. Jednak po tym, jak niedawno kilka głów poleciało za zdradę, powstały braki. A ludzie tacy jak ona musieli je wypełnić. Szefowi wyraźnie się spieszyło, by załatwić sprawę. Syn Kawaiego Sory, którego kiedyś zdjęła, został pozostawiony przez jakiś czas w spokoju. Jednak kilka miesięcy później wraz z matką wstąpił do mafii. I nie była to Mafia Portowa, tylko ta sama, do której udała się część współpracowników [Reader] gryzących teraz piach.
Przyjrzała się pomieszczeniu. Bardzo ładny salon. Z systemem ochronnych, metalowych rolet. Te jednak zostały wyłączone minutę temu, gdy uruchomiła swoją kukłę sprzątaczki. Nic dwa razy wklepało poprawny kod, a teraz nawet druga warstwa kuloodpornego szkła na szybach zjechała w dół. Właściciel przygotował się nawet na taką drogę ucieczki. Nie przewidział jednak rozległości kontaktów przeciwników.
Wytężyła wzrok. W polu widzenia przemknęła jakaś kobieta. Była jedyną, która została dostarczona w komplecie informacji na jej biurko kilka dni temu. Podobno była nauczycielką języków obcych. W samym środku celownika natomiast, na dywanie, siedziało dziecko. [Reader] zamrugała kilka razy, chcąc się upewnić.
— Wszystko dobrze ustawiłeś? — spytała podwładnego, odrywając wzrok od broni.
— Tak jest, [Reader]-san.
— Cel miał mieć dwadzieścia jeden lat. A ten chłopak ma z dziesięć. — Spojrzała na niego groźnie.
— Otrzymałem kopię dokumentów i z nich jasno wynikało, że to wciąż dziecko.
[Reader] poczuła jak jej serce zaczyna szybciej bić. To nie mogła być prawda. Sama studiowała te kartki parę dni temu. Został przyjęty z powodu swojej umiejętności we wczesnym wieku. Jednak nie aż tak wczesnym.
— Wracaj do kwatery. Potem się rozmówimy.
— A-a-ale…
Świeżak zdawał się dygotać na silnym wietrze, oczekując na jej werdykt. Gdyby naprawdę zawalił, mogło go czekać wszystko. Od niczego aż po bolesną śmierć.
— Uspokój się. — Sama nie wiedziała, czy mówi do siebie, czy do niego. — Wszystko załatwię.
Wybrała numer telefonu Osamu, raz po raz sprawdzając wizjer. Ręka lekko jej się zatrzęsła. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz coś takiego zdarzyło jej się w pracy. Trzymanie broni wymagało pewnej postawy.
— Musisz dla mnie znaleźć akta sprawy. Powinny być w aucie — oznajmiła gorączkowo.
— Tak bez powita…
— Nie teraz — przerwała mu.
Musiał zrozumieć, że sytuacja jest poważna, bo zamilknął. Miał ją odebrać po skończonej misji. Lepiej było wrócić innym autem niż nowicjusz dla większej anonimowości. W słuchawce słyszała kilka odgłosów ulicy, w tym trąbienie.
— Dlaczego potrzebujesz ich teraz? — Do jej uszu dobiegł szelest kartek.
— Wiek. W jakim wieku jest Kawai? — Zignorowała jego pytanie.
— Dwadzieścia jeden... — zaczął. — Nie, jednak jedenaście — poprawił się szybko. — Ktoś musiał rozmazać cyfry, kiedy przekazywał nam dane.
Serce podskoczyło jej do gardła. Nie wiedziała, czy zbiera jej się na wymioty z powodu ciąży, czy całej sytuacji . Może jednego i drugiego? Wiedziała za to, że nigdy w życiu nie zabiła dziecka. Jaka była szansa, że dołączył do mafii z własnej woli? Zapewne namówiła go do tego matka. Pewnie jeszcze sam nie wiedział, co tak naprawdę robi. Z danych wynikało, że na razie jedynie pomaga w porwaniach. Nie zrobił jednak nikomu krzywdy. Portowa Mafia chciała go dorwać ze względu na powiązania z ojcem i zabójczą naturę zdolności. Gdyby był dorosły, czułaby, że rozumie. Że był to jego wybór. To jednak było dziecko. W dalekim obrazie za szkłem widziała siebie samą. Młodą, przerażoną i bez wyboru, dołączającą do organizacji, bo była jedynym miejscem, gdzie ktokolwiek ją chciał.
— Nie zrobię tego — jej głos z początku był cichy. — Nie mogę…
— [Reader], o czym ty mówisz…
— To mogłoby być nasze dziecko. — Podświadomie pogładziła brzuch. — Dokładnie to samo mogą zrobić któregoś dnia nam.
Myśl o tym, że kiedyś mogliby zginąć, a mafia przejęłaby ich dziecko, napełniła ją przerażeniem. Dopóki żyła, nie chciała, by kiedykolwiek musiało się w tym babrać. A już na pewno nie od małego i nie dlatego, że ojciec i matka tak żyją. Jakiś czas temu wymyśliła nawet szalony plan odejścia z organizacji, ale jeszcze nie rozmawiała o nim z Osamu.
— Nie wykonam tej misji! — Zdała sobie sprawę, że krzyczy do telefonu.
— [Reader], uspokój się. To nie jest nasze dziecko. Gdybym wiedział, nie dałbym ci tego przydziału, ale dobrze wiesz, jak jest istotny. — Jego ton był spokojny i rzeczowy. — Mori ci nie wybaczy. Musisz to zrobić.
Już raz darował jej niesubordynację lata temu. Znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że taki akt łaski się nie powtórzy. To, co teraz robiła, skazywało ją na ucieczkę od organizacji. Na bycie z dala od ukochanego. Na wieczne ukrywanie siebie i swojego dziecka.
— Jeśli ty tego nie zrobisz, ja to zrobię. — Odgłos zamykanych drzwi, oznajmił jej, że Dazai wysiadł z auta. — Jestem odpowiedzialny za was dwoje…
Dawniej to by jej wystarczyło. Odwrócić głowę, gdy ktoś inny wykonuje pracę, która dla niej była zbyt niewygodna. By w swoim mniemaniu pozostać moralnie czystą . Teraz jednak, gdy już się zaangażowała, kiedy skrzyżowała swój wzrok z tym maluchem, poczuła, że pociągając za cyngiel tylko dalej by siebie oszukiwała. Nie chciała i nie mogła go zamordować.
— Osamu, nie waż się… — nie dokończyła. Odpowiedziała jej jedynie głucha cisza i sygnał zakończonej rozmowy.
Przez moment wpatrywała się tępo w czerwoną słuchawkę. Zaraz potem zaczęła co tchu biec po schodach w dół.
***
Dazai stał w znajomym, szpitalnym pokoju. Przestał liczyć, ile razy w ciągu ostatnich tygodni tu przychodził. Przez długi czas wszystko rozgrywało się prawie tak samo. Zaczynało się od ciszy. Przenikliwej i przejmującej. [Reader] nie odzywała się do niego. Z początku z powodu szoku. Później z własnej woli. Potem następowała druga faza. Płacz, krzyki i wyrzuty. Raz nawet rzuciła w niego wazonem z kwiatami. Nie trafiła, ale chyba ją to otrzeźwiło, bo na widok pękniętego szkła i rozlanej wody tuż obok jego nóg przestała.
Czy nie miał tego dosyć? Oczywiście, że tak. Niczego bardziej nie pragnął niż cofnąć czas. Chciał, by wskazówki zegara pomknęły w tył. By znów było jak dawniej. Musiał jednak trwać w obecnej sytuacji.
Nie żałował tego, co wtedy zrobił. Według niego była to przykra konieczność. Mori nigdy nie odpuściłby jej drugiego potknięcia. Dlatego zrobił, co musiał, za nią. By ją chronić. Nawet jeśli się z tym nie zgadzała.
— [Reader]…
— Nie chcę cię widzieć. — Głos został stłumiony przez koc, którym nakryła głowę.
— Wiem, że nie chcesz, ale nie możesz mnie wiecznie unikać.
Od kilku dni stawała się spokojniejsza. Lekarze uznali to za dobry znak. Powoli przygotowywali wypis. Nie mogli jej trzymać w szpitalu w nieskończoność. Nawet jeśli zostali przekupieni ogromną sumą pieniędzy. Istniały pewne granice nie do przeskoczenia.
Zdanie personelu mało go obchodziło. Mówili, że jest zdrowa. To jednak nie była ta sama [Reader]. Zmieniła się i nie był pewny, czy kiedykolwiek będzie taka sama. Dlaczego nie potrafili tego wyleczyć?
— To wszystko nasza wina, Osamu! Bogowie zesłali na nas karę! — Głowa gwałtownie wynurzyła się spod kawałka materiału.
Jej oczy były podkrążone. Widział w nich bezsenne noce. Pielęgniarki mówiły, że często dręczą ją koszmary. Kilka razy czuwał przy niej, ale zawsze tak, by nie wiedziała, że tam jest.
Po raz pierwszy od dawna umyła włosy. To było coś nowego. Być może po prostu już powiedziano jej, że dostaje wypis. Postanowił się cieszyć przynajmniej tym.
— To nie twoja wina. To czysty przypadek, że… — Widząc jej pobladłą twarz, postanowił nie kończyć zdania. — Jeśli chcesz kogoś winić, wiń mnie.
Ich dziecko nie żyło. Nie dowiedzą się, jak będzie brzmiał jego śmiech ani płacz. Nie zobaczą, jak dorasta. Czy odziedziczy po nich jakąś umiejętność. Nie będzie im dane zrobić wszystkich rzeczy, które planowali, odkąd dowiedzieli się o ciąży.
Nigdy nie był religijnym człowiekiem. Jednak odkąd [Reader] zdała sobie sprawę z tego, co się stało, uważała, że to bogowie musieli ich ukarać za morderstwo syna Sory. Pozbawić ich szansy na dziecko. Nieważne, ile razy próbował jej tłumaczyć, że jedno i drugie nie ma związku, nie przyjmowała tego do wiadomości. Może tak było jej łatwiej. Mogła zrzucić na kogoś winę za nieszczęśliwy los. Powtarzała, że gdyby wtedy zdążyła dobiec i powtrzymać Dazaia, nic by się nie stało.
Wiedział, że nigdy nie zapomni widoku małego zawiniątka, które podano mu po poronieniu. Tak małe i kruche pośród krwi. Wryło się w jego pamięć. Nie zmyły go żadne ilości alkoholu, choć wcześniej tak właśnie radził sobie ze wszystkim, z czym nie potrafił. Może z czasem obraz odejdzie, ale nigdy nie zostawi go całkowicie.
— Jest tylko jeden sposób, by to naprawić — oznajmiła [Reader], wpatrując się uporczywie w okno.
Na zewnątrz powoli kursowały rzędy samochodów. Słońce przeświecało przez brudne szyby. Śpiew ptaków w koronach drzew przedzierał się przez zgiełk szpitala. Nie ośmielił się zadać pytania. Trwał w długim milczeniu, w oczekiwaniu na jej kolejne słowa.
— Podwójne samobójstwo, Osamu. Naprawimy to i już na zawsze będziemy we trójkę. — Po raz pierwszy od dawna złapała go za rękę.
Usiadł na krawędzi łóżka, w szpitalnej pościeli i ścisnął mocno jej chłodną dłoń. Tęsknił za tym bardziej niż myślał.
Wiedział, jak wiele osób powiedziałoby, że to chore. Każdy lekarz, psycholog czy psychiatra. Odradzaliby to wszyscy znajomi i przyjaciele. Przechodnie na ulicy i ludzie na forach internetowych. Każdy powiedziałby, że samobójstwo nie jest wyjściem. Że potrzebuje pomocy. Że nie warto. Jednak Dazai Osamu żył z myślą, że odbierze sobie życie, od kiedy tylko pamiętał. Jeśli więc nadszedł czas, by to zrobić, to dlaczego nie? W końcu obiecali zrobić to razem.
Pokiwał tylko głową. Pozwolił, by czule głaskała jego brązowe, kręcone loki. Choć przez moment mógł udawać, że wszystko jest po staremu.
***
Zamykanie doczesnych spraw zajęło im więcej czasu niż myśleli. Odwiedzili znajomych ludzi. Nie było ich tak wielu. Sporo z nich jednak znajdowało się daleko. Byli na misjach w różnych zakątkach świata i czekanie na ich powrót znacznie wszystko wydłużyło. Oddali też sporo rzeczy potrzebującym. Głównie pieniądze. A było ich sporo. Większość z nich poszła na domy dziecka. Nawet nie musieli o tym rozmawiać. Zarówno Osamu jak i [Reader] trafili do mafii, bo właśnie takie miejsca nie miały jak ich przyjąć. Na koniec spisali testamenty i przygotowali listy. To ostatnie dłużyło się najbardziej. Tworzyli wiele szkiców, raz po raz mnąc je nocami, by zacząć od nowa.
Zanim byli gotowi na wszystko, minęło kilka miesięcy. I gdyby tak ktoś popatrzył z boku, nie zauważyłby, że coś się działo. Nawet Sakunosuke i Ango wydawali się nic nie podejrzewać. Omijali temat śmierci, dopóki [Reader] nie powiedziała, by przestali. Będąc w Portowej Mafii, nie dało się rozmawiać o niczym bez tak podstawowej rzeczy. Pili więc we czwórkę w Lupinie, jakby nigdy nic się nie stało. Jedynie barman pewnego dnia złapał kobietę przed wyjściem i oznajmił, że jest jego ulubioną klientką. Potem ze smutnym uśmiechem odszedł za kontuar, by dalej wycierać szklanki. Może widział już tylu złamanych ludzi, że wiedział, jak poznać, gdy ktoś chce zakończyć swoje życie.
[Reader] nie obchodziło, w jaki sposób to zrobią, o ile nie będzie zbytnio bolało. Dlatego tę kwestię zostawiła Dazaiowi. W końcu interesował się tym tematem już tak długo, że wierzyła w jego wybór.
Wysoki budynek, gdzie pierwszy raz odbyli wspólną misję, wydał mu się odpowiedni. W szybko zbliżającej się nocy, która zawitała do Yokohamy, jasno migotały światła. Uliczne latarnie, neony i reklamy rozjaśniały okolicę jakby zielonkawą poświatą. Wody niedaleko płynącej rzeki leniwie zmierzały w stronę bardziej zaludnionej części miasta.
[Reader] miała na sobie perły i białą, satynową sukienkę. Kupił ją kiedyś dla niej na rocznicę. Pamiętał, jak narzekała, że jest zbyt prosta, tylko po to, by potem roześmiać się i przeprosić go, że żartowała. Pokręcił głową. To już minęło. Nałożył na siebie czarny, mafijny płaszcz. Zrobiła to samo.
— Gotowy? — spytała kobieta, patrząc przed siebie.
— Zawsze byłem gotowy na samobójstwo — roześmiał się Dazai.
Czuł się spełniony. Przeżyli razem ładny kawał czasu. I choć mógł być dłuższy, nie żałował.
Złapał ją za rękę i razem zeskoczyli w ciemną noc. Nie wiedział, w którym momencie podczas lotu obrócił się do góry. Zawsze myślał, że to, co inni mówili o tym, że przed śmiercią czas zwalnia, było kłamstwem. Teraz jednak musiał im przyznać rację. Przed oczami nie przelatywało mu życie, jak często podkreślano. On widział tam jedynie rozświetlone niebo. To, w które patrzył już wiele razy przedtem.
Z tego stanu wyrwało go szarpnięcie. Tak szybkie, że ledwo je zarejestrował. Wierzgnął na oślep. Zanim się zorientował, znalazł się na jakimś balkonie. Kiedy odwrócił głowę, zdążył jedynie na moment ujrzeć zszokowaną i rozgoryczoną twarz [Reader]. A może tylko mu się wydawało? Ułamek sekundy później znalazła się na dole w kałuży krwi.
Odwrócił się. Przed nim stała Misuzu Kaneko obleczona w kilka warstw ubrań. Pewnie nie chciała przypadkiem aktywować jego Dehumanizacji podczas skoku. W głowie mu huczało, gdy w lakonicznych słowach wyjaśniała, co właśnie zrobiła:
— Szef uznał pana za zbyt cennego, Dazai-san…
***
Pod wodą nie było tak źle. Mętnie. Niezbyt pięknie, ale też nie całkiem brzydko. W sam raz, by umrzeć — stwierdził, czując, jak jego zapasy tlenu powoli się wyczerpują. Utonięcie mniej szokowało od powieszenia. Kunikida powinien być mu wdzięczny. Miał nadzieję, że ludzie ze Zbrojnej Agencji Detektywistycznej znajdą go dość szybko. Nie chciał im dokładać roboty. Mieli wystarczająco dużo pracy.
Ktoś zaczął go ciągnąć w górę. W głowie już pojawiła mu się myśl, że i tym razem mu się nie uda. Kolejny raz zawali próbę samobójczą.
Nie spodziewał się sporo młodszego od siebie chłopaka. Ubrania wskazywały na sierociniec. Niezbyt dopasowane i lekko podarte. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie usłyszał, oprócz jego spanikowanego głosu, było burczenie brzucha. Musiał być głodny. Westchnął tylko i wskazał w kierunku najbliższej restauracji, nie zapominając po drodze wyjaśnić, dlaczego nie powinien był przerywać aktu umierania w połowie.
Spojrzał w niebo. Zaczynało zmierzchać. Nabrał głęboko powietrza. To była ta pora. Choć [Reader] już nie było, jej kukła pozostała. Nic dwa razy codziennie o tej samej porze powtarzało:
— Dlaczego?
— Nie wiem — odparł. Zawsze odpowiadał to samo. Może któregoś dnia znajdzie odpowiedź.
— Mówiłeś coś, Dazai-san? — spytał chłopak, odwracając się w jego stronę.
— Nic takiego, Atsushi-kun.
#dazai x reader#mdni#trigger warning ed#bungou stray dogs x reader#oneshot x reader#atsushi nakajima#port mafia#pregnancy
7 notes
·
View notes
Text
Chapter 1
“Oh, wow! Can you believe it? The pro hero’s Red Riot, Pinky and Cellophane are going to be here to talk to our class?” Hikari’s friend Akira said excitedly.
Hikari smiled, she was a fan of the hero’s, she didn’t have a particular one she liked better than the other one. She had several authentic merchandise and clothing.
“Of course I’m excited. I wonder why they picked out class to come to out of all of them.” Hikari wondered.
“Who cares?” Akira said laughing a bit.
“Yeah, you’re right. I also heard that there’s going to be a table with some unreleased merch at the end of lunch. We should finish eating early so we’re the first ones there.” Akira said.
Hikari wasn’t so sure. As she’s stated before she liked the heroes but wasn’t the typer to go out and get every single thing they released. She usually went out and got the clothing with their hero names on it and such.
“Eh, I probably won’t buy anything. Maybe if they have clothes. But my room would be filled with so much stuff if I collected everything that the hero’s released. Plus, my wallet and bank account would hate me.” Hikari explained.
“You’re right. Lets hurry and get to class so we can get front row seats!” Akira said and the girls ran down the hallway giggling along the way.
Meanwhile at Red Riot Headquarters, Kirishima, Mina and Sero were getting read yin their hero outfits to go to school.
“So... Kirishima, who’s the lucky girl you have our sights set on?” Mina asked. She knew Kirishima very well. She knew he liked them young but never stuck with any of them.
“I’ll show you when we get to her class. I know her father which makes it even better.” He said.
Kirishima wasn’t afraid to admit he liked young girls. Not too young, just sixteen years old.
Girls that age were so impressionable and if he found one, he liked enough to further a relationship with and share his life with he would mold her into the perfect wife for him.
“You know her father?” Sero asked.
“Yeah, we went to high school together, him and his now wife got pregnant during their last year of high school and decided to keep her. Although I don’t think she knows who I am. We lost contact for a bit. But we’re talking again. He practically worships the ground I walk on.” Kirishima explained.
“Wow… I’ve never seen you go this hard for a girl before.” Sero said laughing.
“Yeah, yeah whatever. I like this girl alright. I’ve learned a lot about her, had to get some of her files.” Kirishima shrugged.
“Wow Sero. This might be the one for Kirishima.” Mina joked with Sero. The three of them laughed.
Kirishima couldn’t agree more. This girl might be the one.
#mha#boku no hero fanfic#my hero acedamia#fanfic recs#kirishima x OC#mha kirishima#kirishima eijirou#kirishima x reader#kirishima smut#mha smut#trigger warnings#pregnancy#high school#student life
7 notes
·
View notes
Note
I'm curious how Lloyd would react to pumpkin just starting to sob out of nowhere bc something is messing with her hormones (could be period, meds, pregnancy). Would he be overwhelmed?
Trigger warning: Miscarriage, loss of pregnancy
The door opened and closed, the soft click of the latch as it came to seal the room out again hadn’t made you stir in the slightest. He had stood on the edge of the room watching you with unnatural silence and the inability to do anything to help you. The appointment had gone as he expected, with you clinging to the hope that the doctor was wrong, that he had missed something when he saw the ultrasound.
The sound that you made when the doctor confirmed the results will live with him for the rest of his life. Lloyd had heard the sound of pain, he’s seen torture and anguish first hand and by his own hand, but the way you cried in the doctor’s office was haunting. He had felt plagued by your heartbroken sobs when you laid in the hospital bed and mourned the loss of your unborn child, he had bared the weight of you striking him over and over when he tried to speak to you.
And now he was watching you lying in bed, motionless while you cried silently. He was watching you mourning the loss while his own guilt ate at him. It wasn’t his fault, he couldn’t have done anything to prevent this and yet part of him wondered if he was being punished for the things he had done. The sadistic manners of his life and his business had always been his own, but this…
“Y/N,” he spoke your name as he kicked his shoes off and approached the bed, softly speaking to you as his own grief had laid into him, “you shouldn’t be lone.”
The bed dipped with his weight and he had taken the place behind you, slipping an arm around your waist. He rest flush against you and tucked his chin against the top of your head, feeling the quake of your body as you began sobbing again. Lloyd grit his teeth and breathed deeply to contain his own emotions, staving off his own reaction as he held tightly to you.
It was an adverse pregnancy, there was nothing they could have done to prevent the loss of your baby. Something had went wrong with your pregnancy, it couldn’t have been stopped even if they had wanted to do something. The doctor and nurses had given their condolences, they had offered to help you with the grieving process as best as they could, however you wanted to go home as soon as you could.
“It’s not fair,” you turned into him, clinging to him as you expressed your anger, your hurt, your loss and your guilt, “it’s not fucking fair.”
“I’m sorry, Pumpkin.” Lloyd hadn’t necessarily been forthright with his excitement over your pregnancy, like most times in his life he hadn’t given a clear look into his thoughts and feelings, but he was just as devastated as you were. “I’m so sorry.”
He was looking forward to having a baby, he was looking forward to having a little mini-you running around and having two people to dote on.
It hurt him, it are a him. He could fix anything, he could give you the entire world if you wanted it, but there was nothing he could have done about this. And feeling helpless pissed him off. He couldn’t do anything but here for you and allow you to go through the process of this loss with him.
“It’s not fair…” You sobbed against his chest, digging your nails into his chest.
“It’s not fair.” He repeated your sentiment, holding you against him as you cried and screamed, staying with you for as long as you needed.
The los was felt throughout the entire estate, other people were handling his affairs. You needed him and this is where he would be.
#trigger warning#miscarriage#miscarriage trigger warning#loss of pregnancy trigger warning#loss of pregnancy#lloyd hansen and pumpkin#lloyd hansen’s and his pumpkin#lloyd hansen and his pumpkin#lloyd hansen & pumpkin
84 notes
·
View notes
Text
venting under the cut
i know people have big feelings about darkfics/yandere/ect and i get it, i do. its not everyone's cup of tea and no one should read things that make them uncomfortable. but i would love for people just fucking tag pregnancy/parent fics. I have the tags blocked, i have the content filtered, and yet bc some of the posts don't say "pregnant" or "pregnancy" at all, they still show up!! bc guess what? they never have warnings or tags or ANYTHING that lets me know what im getting into!!
and this is not* the case i've seen in darkfics, where there often are multiple explicit warnings of whats included. but because pregnancy is seen as "vanilla" enough i guess it doesnt need a warning??? im just tired of it.
idk this isnt necessarily important but i just think if yall gave the same energy to tagging all fics appropriately instead of being the morality police for what other people write i think we'd all have a better time in the fandom but thats just my opinion.
#tw pregnancy#let it be known: i hate pregnancy fics#the * is to say i personally havent seen darkfics untagged/without warnings that i can remember#i wont read them and i wont write them#and the fact that theyre NEVER TAGGED#not a single warning almost ever#the mc just randomly gets pregnant and i close the fic#also pregnancy can be SO triggering to so many people for a myriad of reasons and i think it should be something that gets a tag#also the morality policing in fandom is so boring to me#like 'if you write something i personally dont agree with im gonna get you cancelled'#what are you a cop? if you dont like it just unfollow block and dont engage with me its not rocket science#fandom discourse
10 notes
·
View notes
Text
It really just hit me that in reality I really do want a gorgeous satanic high priest husband, who loves me unconditionally is full of that same feral sexual energy that just makes me want him to honestly fuck me every night and breed me and make me pregnant. Just utterly gorgeous inside and out. Who literally is my real life Terzo.  Who will treat me like Morticia as his beloved and cherished prime mover. And to make me his completely as well as he is mine completely.
I do not want him because I am lonely, because I am not lonely. I do not want him to save me because I do not need saving. I want the perfect life partner for me. Someone to share happiness with, to cherish, and to have children with. 
2 notes
·
View notes
Text
@luminescenc1e gets a starter from Esme
The last few weeks had been a strange adjustment. Carlisle had explained that her human memories would quickly fade, and she hadn't been particularly worried about that - there was only one thing she wished to remember; her baby son.
The face of her baby was already changing in her mind: it seemed more like years than just the few short weeks it had been since she held his tiny body in her arms. Each time she tried to recall him, other unpleasant memories surfaced of her husband. Charles shoving her so hard against the wall that she split her head open, Charles threatening her with a knife against her throat, Charles pulling out chunks of her hair.
She was so distracted by reliving the horror of her human life that she did not hear Edward quietly entering the room.
#luminescenc1e#;the loving vampire#trigger: abuse#//is it canon that edward kills charles when he goes off the rails#// bc he definitely should#trigger warning#tw baby death#tw pregnancy
10 notes
·
View notes
Note
TW: Kinda Graphic, if you feel uncomfortable about this question you don't have to answer it.
Was there any problem when Katsuki was about to be born?
For example, breeched (meaning born feet first) not cry when she was born, meaning she wasn't alive yet, the cord was around her neck, or after Katsuki was born Nagito had lost some blood?
bonus: How did they know about the gender of Katsuki?
Katsuki was born heatlhy, thank god... 🥹
#cute art#danganronpa#send asks#komahina#hajime hinata#katsuki hinata#about trans pregnancy#trigger warning
6 notes
·
View notes
Text
bored in class + bored at night = this
#uhhhh yeah#genderbend artist#spider woman 2099#michelle o’hara#gabrielle o'hara#spiderbaby 2099#gabe o’hara#gabriel o'hara#artists on tumblr#my art#Tw scars#Tw knife scar#tw gunshot wound#tw pregnancy#Almost forgot to put the trigger warnings
18 notes
·
View notes
Text
Cruella sounds so sincere when she tells Anita that she's so so sorry she's pregnant XDD And honestly?? I would like her to respond the exact same way if I got pregnant. Like I'd be sitting there, a sick forced smile on my face as other people congratulate me and get all excited on my behalf and then she hears and she's so vehemently apologetic about it and I'd be like oh thank you so much 😥😥😂😂, oh my God, I'm so terrified, what if the baby poops, what if it rips open my vagina, what if they need to do a c section and all my organs slide out- h e l p- because jesus christ that's all that would be on my mind.
#pregnancy#trigger warning: pregnancy#tw: pregnancy#Cruella De Vil#personal#kindof#pretty sure this is a commen feelinv about pregnancy.
11 notes
·
View notes
Text
Finally it's FINISHED!!! (Be prepared to be disappointed, LOL!!)
Chapter Summary:
That night, Vox couldn't sleep.
Not after he witnessed the horrific event that had happened to Velvette.
He was now determined to get his revenge. Blinded by rage, he sets out to avenge his friend, but stops himself. Usually, he was a calm and collected person, and if he were to suddenly break the semblance that he had worked so hard to create,what would this mean for both his status, and his plan?
Vox chooses to calm down and think things through, carefully devising a plan.
｡･:*:･ﾟ★,｡･:*:･ﾟ☆
Summary: Velvette is the original IT girl.
Snobby, bratty, center of attention, she had it all. Considering the was the youngest overlord, it was practically her job.
What happens when all of that goes away?
The social media overlord suddenly gets pregnant, which causes her to realize just how immature and ignorant she had been. Now, she had to take on the role of being a parent...not by choice.
Tags:
Valentino & Velvette & Vox (Hazbin Hotel) ×Velvette & Vox (Hazbin Hotel) ×Valentino/Velvette/Vox (Hazbin Hotel) ×Valentino/Velvette (Hazbin Hotel) ×Carmilla Carmine/Velvette (Hazbin Hotel) ×Angel Dust & Velvette (Hazbin Hotel) ×Velvette (Hazbin Hotel) ×Valentino (Hazbin Hotel) ×Vox (Hazbin Hotel) ×Carmilla Carmine (Hazbin Hotel) ×Alastor (Hazbin Hotel) ×Charlie Magne | Morningstar ×Lucifer Magne | Morningstar ×Angel Dust (Hazbin Hotel) ×Angst ×Enemies to Friends ×the other v's are actually caring? ×nice-ish valentino ×Alastor has a heart ×angel dust and velvette are bonding ×valentino and vox are protective ×poor velvette ×Fempreg ×Mpreg ×Implied/Referenced Rape/Non-con ×Implied/Referenced Abuse ×Implied/Referenced Sexual Assault ×Implied/Referenced Sex ×Implied Mpreg ×velvette has a heart ×Vox has a heart ×valentino....uhh ×Pregnancy ×Unplanned Pregnancy ×Unwanted Pregnancy ×Velvette Needs a Hug (Hazbin Hotel) ×
#hazbin hotel#hazbin hotel fankid#hazbin hotel family#hazbin hotel velvette#hazbin velvette#hazbin valentino#hazbin vox#hazbin hotel vox#hazbin hotel valentino#second thoughts#original fanfiction#trigger warning#valvette fankid#hazbin hotel mpreg#hazbin hotel pregnancy#hazbin hotel fanchildren#xlovely liviix
2 notes
·
View notes
Last Seen Blogs
canariessx2
Canariess' backup blog
pisstheon
Host of the dream
disgurrr
Reader, I Married Him
ikkoarts
Iko's art!
sonsoudam
OT3