#γεμάτες
Text
O Λαρισαίος βοσκός που δεν άφησε εκπομπή για εκπομπή - Πήγε στο Deal φεύγοντας με γεμάτες τσέπες, φιλοξενήθηκε από τη Ζήνα και τώρα στοχεύει στο Survivor (φωτο
O Λαρισαίος βοσκός που δεν άφησε εκπομπή για εκπομπή – Πήγε στο Deal φεύγοντας με γεμάτες τσέπες, φιλοξενήθηκε από τη Ζήνα και τώρα στοχεύει στο Survivor (φωτο
Είναι κτηνοτρόφος με 500 πρόβατα και 3 κατσίκες, όπως ο ίδιος είπε στο τηλεπαιχνίδι «Deal», μένει και εργάζεται στο χωριό Πρόδρομος της Λάρισας, του δήμου Κιλελέρ και του αρέσει η τηλεόραση και οι άνθρωποί της, αφού μέσα σε διάστημα ενός μήνα εμφανίστηκε τόσο στην εκπομπή της Ζήνας Κουτσελίνη στο Star, όσο και στο «Deal», και τώρα καλοβλέπει και το Survivor.
Επιπλέον, φαίνεται ότι του αρέσει η…
View On WordPress
#deal#Survivor#από#άφησε#βοσκός#γεμάτες#για#δεν#εκπομπή#Ζήνα#και#Λαρισαίος#Με#Πήγε#που#στο#στοχεύει#τη#τσέπες#ΤΩΡΑ:#φεύγοντας#φιλοξενήθηκε#φωτό
3 notes
·
View notes
Text
#6 _ Αισθήσεις γεύσεις
Κόβω τη φράουλα στη μέση.Πειραματίζομαι κινώντας τη φράουλα στο χαρτί και παρατηρώντας τα αποτυπώματά της.Αφήνει διάσπαρτα ίχνη.Καθώς η φράουλα στραγγίζεται, η εμπειρία της διαδικασίας γίνεται εντονότερη στο χέρι και στο σώμα.Η διαδικασία εκχύμωσης της φράουλας σωματοποιείται.
Η οσμή της φράουλας ανακαλεί αναμνήσεις με γεύση φράουλας.Ειδικότερα, την κρέμα βελουτέ φράουλα, η οποία είναι παχύρευστη και σερβίρεται σε στρόγγυλο μπολ.
Οι συνεχείς σφραγίδες φράουλες, οδηγούν σε ίχνη με έντονους ιστούς.Οι ιστοί μοιάζουν με ανθρώπινες φλέβες, γεμάτες διακλαδώσεις.
Κάνω σφραγίδες στη μισή σελίδα από μήλο και στην άλλη μισή από φράουλα.Τα δύο φρούτα έχουν σχιστεί στη μέση και καθώς σκάνε στο χαρτί οι εκχυμώσεις τους ενώνονται και συγκρούονται ταυτόχρονα.
0 notes
Text
12/2/23
Μια Κυριακή γεννήθηκε τ'όνειρο και ήταν όνειρο ζωής...Μπόρεσα και φώτισα τα μάτια της ψυχής μου ,με τον έρωτα και την αθωότητα των δικών σου ματιών...Μόνο με τα μάτια της καρδιάς σου είδα την ουσία..κι έμεινα κοντά σου,βυθισμένη στην αγκαλιά σου,δάκρυσα από τη τόση ευτυχία.
ΥΓ.Ήθελα αυτή η μέρα να μη χαθεί απλά στις αναμνήσεις..ήθελα να υπάρχει κάπου ανάμεσα στον τόσο έρωτα του Τumbrl..στα στιχάκια που έγραφα για σένα,σε φωτογραφίες μας γεμάτες υστερόγραφα κι αγάπη.Να ξέρεις πως έδωσα τον εαυτό που είχα και παλεύω κάθε μέρα να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου.Σ'ευχαριστώ...
-Μου λείπουν πάααρα πολύ τα μάτια της ψυχής σου-
"Δικά μου τα μάτια σου(τα μάτια σου δεν είναι δικά μου)"
ΠΡΟΣΕΧΕ...Σ'ΑΓΑΠΑΩ.
Αυτό το κειμενο το έλαβα από ένα κοριτσι εχθές το βράδυ και μου ζήτησε να το δημοσιεύσω εκ μέρους της ,ανώνυμα,μήπως και το δει τυχαία εκείνος για τον οποίο γράφτηκε.
Παμε όλοι μαζί ένα reblog να τον βρούμε ρε παιδιά!
#aesthetic#greek quotes#greek texts#greek posts#greek tumblr#γρεεκ ποστς#γρεεκ ταμπλρ#greek rap#γρεεκ τεξτ#greek rp
32 notes
·
View notes
Text
Κανείς
Λευκός ο κλίβανος στη ράχη του βουνού
Κληματαριές γεμάτες ανόητα αγκάθια
Μια ηχώ ξεπήδησε την νύχτα
Ακούστηκε όλη η αΰπνια του βορρια
Ο, κανείς δεν ξέρει
Ο, κανείς δεν θα μάθει
Αυτή η ηχώ πόσες λέξεις έπνιξε
Κάτω από τα κύματα τις τρύπησε με τα αγκάθια
Πόσα αμπέλια εστυψε και πάτησε και βίασε
Πάνω σε μια κακοτραχαλη ράχη
Ο, κανείς δεν ξέρει
Ο, κανείς δεν θα μάθει
Πόσοι όμορφοι καμβαδες και αμπελωνες
Γιναν έργα τέχνης για τυφλούς
Παιχνίδια, θρύμματα, των κωφαλαλων
Ο, κανείς δεν ξέρει
Ο, κανείς δεν θα μάθει
Ποσοι κλίβανοι ασπρισαν στην ράχη
Για να γίνει το βουνό.
#novel writing#poetry#young author#viralpost#viral#writers and poets#writers on tumblr#new writing#spilled writing#spilled poetry#spilled words#spilled thoughts#spilled ink#greek posts#greek poetry#poetic#poem#poets on tumblr#original poem#my writing#writing#writeblr
13 notes
·
View notes
Text
«Αν τα πιο όμορφα χέρια έχουν σημάδια,
είναι επειδή, οι πιο τρυφερές αγκαλιές είναι γεμάτες
αγκάθια.»
_______________________________________
Κριστιάν Νίρκα
9 notes
·
View notes
Text
Θέλω να σ’ αγκαλιάσω τόσο σφιχτά,
ώστε να ξεχάσεις όλα όσα σ’ έχουν πληγώσει
Όλα αυτά που σε έχουν κάνει να αγνοείς
τη βαρύτητα που κρύβουνε τα ανέλπιστα
Θέλω να σε φιλήσω
μέχρι η αναπνοή σου
να χαθεί μέσα στη δίκη μου
Μέχρι όλες σου οι σκέψεις
να φωνάζουν τ’ όνομα μου
Θέλω να σε κρατήσω κοντά μου,
ώσπου να με εμπιστευτείς
Ώσπου να νιώσεις επιτέλους ασφαλής
Δίχως αμφιβολίες και γεμάτες φόβο σκέψεις
Θέλω για μια στιγμή να κρατηθείς
απ’ το συναίσθημα μου
Να νιώσεις την αγάπη μου
όπως δεν άφησα ποτέ να την αγγίξει κανείς
Κι ας έτριζε μέσα μου πάντα
Σαν αλάδωτη και σκουριασμένη πόρτα
Θέλω κάθε μας χτύπος
έντονος να ’ναι όπως και πρώτα
Τα μάτια σου καρφωμένα στα δικά μου
Και λίγα αληθινά λόγια
Μόνο μη φύγεις…
Όχι επειδή σε χρειάζομαι
Ούτε επειδή σε θέλω
Αλλά επειδή κουράστηκα
Στο έλεος αυτού του χειμώνα
δε θ’ αντέξω άλλη μπόρα
3 notes
·
View notes
Text
Ανατριχιάζεις από τις ξενέρες
έχεις τις πιο ύποπτες γεμάτες τσέπες
είσαι συστοιχίες ερήμων και κοψίματα όταν δεν φοράς κάτι.
Χρυσωπές ανταύγειες αγκαλιάζουν το χώμα
όταν είσαι πεσμένο κάτω και λιπόθυμο
και έχεις δανειστεί εμψυχώσεις από φίλες.
Αυτός ο καιρός σε κάνει να θέλεις
να ποζάρεις με αποενοχοποιημένο σώμα, πιέζοντας
κάτω από τις σόλες σου φιλόδοξους ιδιοκτήτες.
Να ανάβεις το τσιγάρο με ανάμικτες εκφράσεις
βραχιόλια που έχουν πετράδια
να κουδουνίζουν, την ώρα που εξασκούμαστε στο σκαρφάλωμα.
Κάποιες φορές απλά δεν γίνεται
απλά το πεδίο της μάχης έχει σταματήσει να οριοθετείται
και τα δάχτυλά μας αφήνονται να γλιστρήσουν.
Η μόνη όρεξη που υπάρχει είναι
από αυτά που θα μας θυμίζουν
να μην ξεμπερδέψει ποτέ κανείς.
Πάνω από βραδινές ανακλάσεις
να σχηματίζονται δυάδες
και να διαταράσσονται εμπορικές υποδομές.
18 notes
·
View notes
Photo
«Σε μερικά χρόνια βλέπω όλους τους παλιούς φούρνους να εξαφανίζονται» μου λέει ο Βαγγέλης (Γαβριηλίδης) και νοιώθω πάραυτα έναν μικρούλι πανικό και μια ταραχή, γιατί κάτι ξέρει ο παμπάλαιος φούρναρης. Κι όμως, αντικρούω αισιοδοξώντας, ο κόβιντ μας έβαλε όλους να ζυμώσουμε το καρβέλι μας, όλο και περισσότερα νέα παιδιά βασανίζονται με προζύμια αργής ωρίμασης στους φούρνους νέας γενιάς και το ψωμί φιγουράρει πρώτο όνομα στη μαρκίζα της μόδας και των τάσεων. Αν σκεφτείς, όμως, την αρχέγονη σημειολογία του Άρτου, προσευχή της θρέψης και βάση της καθημερινής μας χόρτασης, ναι, δέκα κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη του ψωμιού σε μια πρωτεύουσα. Οι γενιές του μέλλοντος μπορεί τη φρατζόλα να την αντιλαμβάνονται μόνον ως κάτι τετραγωνισμένο που κυκλοφορεί σε πλαστικό στο σούπερ μάρκετ, μπορεί να μην συναντηθούν ποτέ με την ιερή ευωδιά του ψωμιού που βγαίνει καυτό από έναν ξυλόφουρνο, μπορεί να μην ξέρουν και τί θα πει ξυλόφουρνος και το σίγουρο είναι πως δεν θα δίνουν δεκάρα για λέξεις όπως χημικά, διογκωτικά, προζύμι και προκάτ κατεψυγμένες ζύμες. Γι' αυτό όσο ακόμη υπάρχουν παλιοί φουρνάρηδες που ζυμώνουν μόνοι το ψωμί τους, αντιλαμβάνονται (και αντιλαμβάνομαι) το έργο τους σαν κοινωνικό λειτούργημα.
Αυτή η γωνιά του Κεραμεικού, ένα ποιητικό κομμάτι παλιάς Αθήνας, με τις μονοκατοικίες, τις λουλουδιαστές αυλές, τα ερειπωμένα νεοκλασικά, τους καφενέδες, τους γειτόνους που βγάζουν καρεκλάκια στα πεζοδρόμια και ανταλλάσσουν κουτσομπολιά στα κατώφλια, έχει τον δικό της φούρνο, τον ίδιο από το 1983. Αυτόν που ψήνει ακόμη το γιουβέτσι της Κυριακής άμα του ζητήσεις και τα δεκάδες γιορτινά αρνάκια της συνοικίας την ημέρα του Πάσχα. Για τον Βαγγέλη ο φούρνος ήταν μοίρα, μονόδρομος και εκ γενετής εθισμός στα ζυμάρια. Από το 1900 ο μπαμπάς της μητέρας του είχε φούρνο στην Αχαρνών. Όλα τα αδέλφια της μάνας του, φουρνάρηδες. Και τον μπαμπά του χρυσοχόο τον πάντρεψαν αλλά τον στρίμωξε το σόι της μαμάς, έγινε κι αυτός φούρναρης, πρώτα στην Καλλιθέα, μετά εδώ στον Κεραμεικό.
Ο φούρνος ψήνει και καφέ, έχει λιακάδα και το τραπεζάκι έξω είναι ό,τι πρέπει για μια στάση. Ναι, ταιριάζει ο φρέντο με την από χέρι-γιαγιάς ηπειρώτισσας, σπανακόπιτα, ολοτράγανη με όλα μέσα της τα ανοιξιάτικα φρέσκα μυριστικά. Μην σου πω και την μακαρονόπιτα, μ' αυτό το απόλυτο φύλλο, το χοντρό μακαρόνι και τα τυριά. Εννοείται πως ήρθα μόνο για ψωμί, αυτό το αργής ωρίμασης μοναστηριακό και για ένα ξινούλι, υγρό βαυαρέζικο με προζύμι, όλα σου τα κόβουν φετούλες και αυτό βολεύει αν μένεις μακριά, γιατί έτσι το φυλάς στην κατάψυξη και βγάζεις μόνον το γούστο της ημέρας. Αλλά από δω δεν φεύγεις μόνο με ένα ταπεινό ψωμάκι έστω κι αν αυτό είναι το καλύτερο μπριος για να φτιάξεις τα δικά σου μπέργκερ. Αυτός ο φούρνος σε γυρίζει πίσω, σε άγνωστες λέξεις για όσους έχουν γεννηθεί μετά το 1980. Λέξεις γεμάτες νοστιμιά και νοσταλγία για μας τους παλιότερους, για πράγματα απλά, όπως το ελληνικό κριτσίνι που τον καιρό εκείνο ήταν χοντρό όπως το σημίτικο κουλούρι, λέξεις όπως το επτάζυμο παξιμάδι που έχει πια εξαφανιστεί από τους φούρνους, το οποίο κατά τη γιαγιά μου που υπήρξε δεινή μαγείρισσα, φτιάχνει την πιο μαστιχωτή καρυδόπιτα. Στο πιο χαρντκορ-ζενίθ της νοσταλγίας, εδώ θα θυμηθείς την μπιφτεκόπιτα, τον προάγγελο του μπέργκερ πριν το δούμε να έρχεται αμερικάνικο στη ζωή μας. Τότε λοιπόν, οι φούρνοι έφτιαχναν μια ζύμη γεμιστή με μπιφτέκι, τυρί και σάλτσα ντομάτα, φαστ φουντ μαγκιά της εποχής, έφτιαχναν και μια άλλη ζυμαρένια κόλαση, γεμιστή με τυρί, λουκάνικο, πιπεριά και ντομάτα, την οποία δυστυχώς για τη γραμμή σου, θα την βρεις εδώ.
Οι περισσότεροι φούρνοι πια, τα βουτήματα και τα γλυκάκια τους τα αγοράζουν έτοιμα, όχι ο Βαγγέλης. Όλα φτιάχνονται εδώ, από αλεύρι ελληνικό του οποίου το όνομα δεν μπορώ να σας αποκαλύψω εκτός μόνο από τη φίνα ποιότητά του. Να δοκιμάσετε αυτό το τραγανό κοτσιδάκι με την κανελοζάχαρη, τα αγνά κέικ, τα σκαλτσούνια και τα μηλοπιτάκια, τα κρητικά με το ανθότυρο και την κανέλα, τη γλυκιά μπουγάτσα με την παλιακιά κρέμα από σιμιγδάλι και βανίλια. Τον άρτο, ήδη τον παράγγειλα κι ας μην έχω τρισάγιο να τελέσω. Πώς ν' αντισταθείς σ' αυτό το μαγικό τελετουργικό ολοστρόγγυλο καρβέλι που μοσχοβολά κανέλα, γαρίφαλο και πορτοκάλι, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη, να το φας για πρωινό, να σου γελάσει η μέρα.
Και να σκεφτείς είχα έρθει μόνο για το πανετόνε, το οποίο φίλοι και γνωστοί μου είχαν διαφημίσει με περισσή λαχτάρα στο μάτι. Τρεις μέρες κάνει να φτιαχτεί, τρεις μπουκιές για να φαγωθεί.
Για τους νοσταλγούς του παλιού γλυκού, ο Βαγγέλης φτιάχνει κοκ και κοκάκια, λατρεμένες χιονούλες με καρύδα, εκλέρ και εκλεράκια και ποντικάκια σε μίνι σάιζ-παστάκι. Και φυσικά, το δικό του παγωτό σε πάμπολλες γεύσεις από φρέσκο ελληνικό γάλα και κρέμα γάλακτος.
Ο παλιός φούρνος είναι αλλιώς, είναι οι κουβέντες με τον Βαγγέλη και την Ελένη την αδελφή του, είναι το ξύπνημα στις 3 το πρωί για να ζυμωθούν τα καλούδια, είναι ένας μόχθος καθημερινός που ποτέ δεν πάει διακοπές, είναι λειτούργημα, είναι παράδοση, είναι φροντίδα, είναι κομμάτι πολιτισμού.
Γαβριηλίδης, Αλαμάνας 69 και Κορίνθου, Κεραμεικός, 2105122264
Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com
12 notes
·
View notes
Text
29 Οκτωβρίου 2022 , 7:10 π.μ.
Ακόμα δεν έχω γυρίσει σπίτι. Γυρίζω βόλτες με το αμάξι και προσπαθώ να συνειδητοποοήσω όσα είπαμε. Είναι αλήθεια ή όλα είναι τόσο αγγελικά πλασμενα; Βασικά...αν ήταν όλα τέλεια, θα το αφήναμε; Μπα..
Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, δεν μου κάνει εντύπωση πως με προκαλεί μια ακόμη φορά. Απλώς τώρα νιώθω διαφορετικά. Θες αυτό που είδα στα μάτια σου; Θες αυτό που ένιωσα στην αγκαλιά σου; Είσαι κάτι άλλο για μένα. Υπάρχει κάτι διαφορετικό ανάμεσα μας.
Θα ήθελα όσο τίποτα να με αφήσεις να είμαι δίπλα σου σε αυτήν την δύσκολη περίοδο που περνάς, αλλά καταλαβαίνω... Ωστόσο, ελπίζω να το ξέρεις, με ένα τηλέφωνο και θα είμαι σε μισή ώρα κάτω από το σπίτι σου..
Θα περιμένω...
"Πως εισαι τόσο σίγουρη;" με ρώτησες..
Δεν είχα ακριβώς λόγια να σου εξηγήσω. Απλώς το ξέρω!
-"Στο κάτω κάτω, δέκα μέρες ήταν, σιγά. "
-"Ναι, ήταν δέκα μέρες αλλά για μένα ήταν πολλά "
-"Ναι η αλήθεια είναι ότι ήταν δέκα πολύ έντονες και γεμάτες μέρες".
Την απάντηση στην ερώτηση σου την έδωσες μόνος σου στην τελευταία αγκαλιά που με πήρες.
"Ξέρω πως θα θέλω και θα σου στείλω μήνυμα, γιατί δεν πιστεύω ότι θα βρω κάτι καλύτερο εκεί εξω"
"Γι'αυτον ακριβώς τον λόγο θα σε περιμένω" σου απάντησα και με εσφιξες λίγο πιο πολύ στην αγκαλιά σου.
Θα μου λείψει αυτή η αγκαλιά, που μέσα της κούμπωνα ακριβώς και ηρεμουσα.
Θα μου λείψει αυτό το φιλί, που ταίριαξε ακριβώς με το δικό μου και μου ανέβαζε τους παλμούς.
Θα μου λείψουν τα μάτια σου, που τα κοιτούσα και χανομουν στην ομορφιά τους.
Θα μου λείψει το χαμόγελο σου, που φωτιζε την μέρα μου.
Θα μου λείψει να μου χαμογελάς, που με κοιτούσες το έκανες και έλιωνα.
Θα μου λείψει να ακούω την φωνή σου, που ένα λεπτό κλήσης είχε την δύναμη να αλλάξει ολόκληρη την διάθεση της ημέρας.
Θα μου λείψεις εσύ, που ήρθες και έδωσες φως στην ζωή μου. Κουμπωσες ακριβώς στα όσα έψαχνα. Και ξέρω ότι ήταν αμοιβαίο.
Θα περιμένω!
Θα είμαι εδώ!
#μπουρμπουλήθρα#mch#γαμωτο#ελληνικα ποστ#γρεεκς#γρεεκ ποστς#γαμω την πουτανα μου#περιμενω#υπομονη#ερωτας#γρεεκ ταμπλρ#ιστορια#θα ειμαι εδω#θα περιμενω#θα#ειμαι#εδω#γαμω
33 notes
·
View notes
Text
Θυμήθηκα ότι στην αρχή του λυκείου είχα φτιάξει ένα παιδικό παραμυθάκι, και ήμουν πολύ περήφανη για αυτό οπότε το ανεβάζω εδώ (ακόμα μου αρέσει αρκετά, απλά θα ήθελα να προσπαθήσω να το ξαναφτιάξω ^_^)
"Το Σαλιγκαρόσπιτο"/"The Snail-house"
"Όταν βγεις στο πράσινο λιβάδι/ ψάξε για ένα πέτρινο πηγάδι/ Κοντά στο πηγάδι θα βρεις ένα γέρικο δεντράκι/και μέσα στο δεντράκι ένα σαλιγκαράκι/που έχει στο καβούκι του ένα μικρό σπιτάκι"
"Το σπιτάκι έχει παράθυρα με πορφυρές κουρτίνες/ γλάστρες γεμάτες με φυτά, γιασεμιά και βουκαμβίλιες/ Και στο μικρό μπαλκόνι του μια κουνιστή καρέκλα/ ήσυχη, καθισμένη κάτω από την τέντα"
"Στη κορυφή του κελύφους η τούβλινη καμινάδα/ και λίγο παραδίπλα το σκηνή για τη μπουγάδα/ Μα τίνος ρούχα είναι αυτά, που είναι τοσο μικρούλια; /είναι της πασχαλίτσας που είναι μια τοσοδούλα"
"Η πασχαλίτσα μένει λοιπόν μες το μικρό σπιτάκι/ που το μοιράζεται μαζί με το σαλιγκαράκι/ Και γύρω από το τζάκι μοιράζονται ιστορίες/ γεμίζοντας με γέλιο του σπιτιού τους τις γωνίες"
"Και το σαλιγκαρόσπιτο είναι πάντα ανοιχτό/ αν είσαι πασχαλίτσα, μέλισσα ή ένα πλάσμα μικρό"
#fyi η πασχαλίτσα και η μέλισσα είναι λεσβίες#θα έκανα και άλλη ιστορία όπου πήγαιναν σε πικ νικ ραντεβού αλλά βαρέθηκα διστυχώς#cottage core icons νομίζω#my art#το σαλιγκαρόσπιτο
16 notes
·
View notes
Text
Υποτονική η κίνηση στην αγορά της Λάρισας με... γεμάτες τις καφετερίες
Υποτονική η κίνηση στην αγορά της Λάρισας με… γεμάτες τις καφετερίες
Τις… παραλίες φαίνεται ότι επέλεξαν σήμερα οι Λαρισαίοι, καθώς η κίνηση στην αγορά της πόλης το μεσημέρι του Σαββάτου να είναι σχετικά υποτονική, με την ζέστη και τις υψηλές θερμοκρασίες που επικρατούν για την εποχή να αποτελούν ισχυρό σύμμαχο για τα παράλια του νομού και όχι για τα εμπορικά καταστήματα.
Παρ’ όλα αυτά, οι καφετέριες της πόλης είναι σχετικά γεμάτες με τους Λαρισαίους να…
View On WordPress
0 notes
Text
εμπόλεμη ζώνη | αγουροξυπνημένα βρύα τεντώνονται προς το φως | στρώσεις γαλακτερού πάγου κρατούν την αυθάδεια σε τάξη | ερωτοτροπεί με την αποσυναρμολόγηση των συνδέσμων | την υφαρπαγή των βιδών | την κάμψη της στερεότητας των υλικών | εμπόλεμη ζώνη | το λυπημένο λίπασμα των νεκρών θα καταθέσει την Ακρόπολη όλων των αστείων | και ο άνεμος χαχανίζοντας θα διώξει την εναπομείνασα στάχτη | όλα μετά θα σωπάσουν | εμπόλεμη ζώνη | ραγισμένοι ακτινοβολώντας αγάπη | με χούφτες γεμάτες δακρυσμένη σκουριά | εμπόλεμη ζώνη | σου μιλάω λιποτάκτη | δεν με ακούς; | κάψε τα βασίλεια τους με την οξείδωση της αξιοπρέπειας | οξυγονοκολλήθηκες από θεούς διασαλευμένους | ερωτοτροπείς με την αποσυναρμολόγηση των συνδέσμων | τεντώνεσαι προς το φως.
3 notes
·
View notes
Text
Τι είναι ο έρωτας τελικά;
ΤΙ σημαίνει να αγαπώ και να αγαπιέμαι;
Ποιος ορίζει την σημασία της αγάπης;
Ποιος μπορεί να την ορίσει;
Πάντως σίγουρα όχι οι ερωτευμένοι.
Ίσως οι πληγωμένοι να σου πουν περισσότερα αν τους ρωτήσεις.
Προσωπικά δεν έχω ερωτευτεί αληθινά πολλές φορές στην ζωή μου.
Μόνο μια.
Μία και αληθινή.
Μία που με άλλαξε.
Και μου έμαθε τόσα πράγματα.
Όλες οι υπόλοιπες φορές, ήταν πλατωνικες.
Εφηβικοι έρωτες που κράτησαν για μια στιγμή.
Κυριολεκτικά.
Τότε δεν ένιωθα πραγματική αγάπη για κανέναν.
Μονό έλξη.
Έλξη που σιγά σιγά έσβηνε με τα χρόνια,
όπως μεγαλώναμε.
Δεν ήταν έρωτας εκείνος.
Έναν μόνο άνθρωπο ερωτευθηκα.
Κι έτσι όπως τον ερωτεύτηκα, σιγά σιγά άρχισα να τον αγαπάω.
Να τον αγαπάω τυφλά χωρίς όρια.
Αυτός ο άνθρωπος που ήρθε τόσο ξαφνικά στην ζωή μου, ήταν η πρώτη μου αγάπη.
Εκείνος που μου κράτησε για πρώτη φορά το χέρι με καλοσύνη, αλλά μετά με άφησε απότομα.
Ενώ δίπλα μου υπήρχε γκρεμός.
Και εγώ έχασα την ισορροπία μου και έπεσα.
Και έτσι οπως έπεφτα είδα εκείνον,
να μου κουναει χαρακτηριστικά το χέρι ως σήμανση για "αντίο".
Και εκεί ήταν που έχασα τελείως τον έλεγχο.
Δεν ξέρω αν έχετε δει αυτό το "τρεντ" στο τικτοκ,
που λέει "there was before you and there was during you. For some reason I didn't think there would be an after you".
Την συγκεκριμένη έκφραση την άκουσα πριν 4 μέρες μετά από 8 μήνες.
Παρατηρώντας τον εαυτό μου σήμερα, μπορώ να πω πως όλα έχουν αλλάξει.
Και ναι όπως στο τρεντ, υπήρξαν δυο μεγάλες αλλαγές από την στιγμή που αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στον δρόμο μου.
Η πρώτη ήταν από το "πριν" στο "μεταξύ".
Μία αλλαγή που μου έδωσε δύναμη,
ελπίδα,
που μου έμαθε πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι,
και που μου έδειξε ότι αξίζω την αγάπη.
Μου έφερε στη ζωή έναν άνθρωπο που έγινε κομμάτι της καρδιά μου,
που με βοήθησε να σταθώ στ�� πόδια μου και μου έμαθε πόσο σημαντικό είναι να τολμάς για αυτά που θες και για αυτά που αγαπάς.
Όλοι μου έδειχναν το αντίθετο.
Ζούσα με τα "καλύτερα να μην το προσπαθήσεις, θα πληγωθείς."
Γιατί βασιζομουν πολύ στους άλλους.
Τον ευχαριστώ πάρα τα όσα έχουν γίνει.
Αυτό όμως που ένιωθα για αυτόν δεν ήταν απλά έρωτας.
Ήταν αγάπη.
Πραγματική, απόλυτη αγάπη.
Γεμάτη αφοσίωση.
Αγάπη που δεν μπορούσα να περιγράψω με λέξεις.
Πρώτη φορά μου συνέβη αυτό.
Εμένα. Που γράφω κάθε συναίσθημα, κάθε σκεψη σε χαρτί.
Όσο ήμασταν μαζί, δεν μπορούσα να γράψω. Γιατί δεν ήξερα τι να γράψω.
Πως να εκφράσω όλα όσα νιώθω μέσα μου σε απλές λέξεις.
Δεν μπορούσα.
Με έκανε να νιώθω κάτι διαφορετικό.
Κάτι όμορφα παράξενο.
Κάτι που δεν είχα ξανά νιώσει πότε.
Και όσο τον κοιτούσα, ένιωθα πως το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί του.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν το δεύτερο μου σπιτι, άλλο που αποφάσισε να μου κλείσει δυνατά την πόρτα και να φυγει όπως όλοι οι άλλοι.
Έτσι η δεύτερη αλλαγή ήταν από το "μεταξύ" στο "μετά" από αυτόν.
Αυτό μπορώ να το περιγραψω με λέξεις.
Π Ο Ν Ο Σ.
Βαθύς πόνος.
Πληγώθηκα πολύ.
Κάτι μέσα μου έλειπε.
Κάτι μέσα μου έσβησε.
Ένα κομμάτι της καρδιάς μου έσπασε.
Εκείνη την ημέρα που με άφησε, ένιωθα λες και όλος ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζονταν.
Ημουν εγω στην μεση, και γύρω μου οι πολυκατοικες που έπεφταν μια μια και κατεδαφυζονταν,
και εγώ εκεί κοιτάζοντας 'τες, γεμισμενη με φόβο,
άγχος.
Η ψυχή μου ήταν κενή.
Τα μάτια μου κατακόκκινα από το κλάμα
Και το σώμα μου ετρεμε ολόκληρο.
Αυτες οι πολυκατοικες ήταν γεμάτες με λόγια.
Λόγια που μου έλεγε κατά την διάρκεια της σχέσης μας.
Έβλεπα την πολυκατοικία που στην κορυφή της ήταν χαραγμένες οι λέξεις "δεν θα σε αφήσω ποτέ",
να γίνεται χίλια κομμάτια.
Τα κομμάτια αυτά αντιπροσωπευουν πλέον τις αναμνήσεις μας.
Τα λόγια που ειπώθηκαν και χάθηκαν με μια απλή κουβέντα "δεν μπορώ πρέπει να φύγω"
Και λένε πως κανένας που αγαπα δεν φευγει τόσο εύκολα.
Μα εσύ το έκανες.
Τοσο απλά.
Ακομα και όταν μου έλεγες πως δεν θα μου το έκανες ποτέ.
Δεν θα με άφηνες.
Κι εγώ σε πίστευα.
Σε εμπιστευομουν.
Κι όμως με άφησες.
Κι όταν μετά από καιρό διαισθανθηκες πως επιτέλους κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου και σιγά σιγά ξεκίνησα να προχωρώ μπροστά,
γυρισες πίσω
Και έδωσες πάλι τόσες υποσχέσεις.
Τόσα λόγια.
Μα αυτήν την φορά εγώ δεν μπορούσα να σε εμπιστευτώ.
Βλεπεις η καρδιά μου είναι εύθραυστη.
Δύσκολα κατάφερα να κολλήσω με λίγο ζελοτειπ τα κομμάτια της.
Κι όμως σε συγχωρεσα.
Αλλά μου είπες ψέματα.
Τόσα ψέματα.
Επέλεξες "τις φίλες σου".
Και κατά τα άλλα υποτίθεται χωρίσαμε για την απόσταση.
Και τώρα τι;
Μετα απο όλα αυτά γυρνάς να μου πεις ότι με αγαπάς;
Ότι θες να ξανά προσπαθήσουμε;
Όταν χωρίσαμε μου είπες χαρακτηριστικά "δεν πρόκειται να βρούμε τρόπο."
Και με άφησες και προχωρήσεις τον δρόμο σου χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Χωρίς να σε νοιάζει για τα συντρίμμια της καρδιά μου.
Έτρεξες σε άλλες αγκαλιές.
Αλλού έδωσες τα φιλιά σου.
Και εγώ έμεινα εκεί να σε κοιτάω και να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος,
να αναρωτιέμαι αν όντως αξιζω την αγάπη.
Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ για εμάς τους δύο.
Έδωσα την ψυχή μου ολοκλρηση.
Προσπάθησα να φτιάξω τα πράγματα οσο εσύ μου έλεγες "πως δεν θα πετύχει το μεταξύ μας, έτσι και αλλιώς η απόσταση θα μας χωρίσει."
Ήσουν απαισιόδοξος.
Έλα όμως που δεν ήταν η απόσταση.
Ίσως το χειρότερο από όλα ήταν ότι σε παρακάλεσα να μείνεις ενώ εσύ έπαιζες μαζί μου.
Γιατί δεν ήθελα να ζήσω χωρίς εσένα.
Ενώ ήξερα πως μπορούσα,
δεν ήθελα.
Αλλά η άρνηση μου απέναντι στο τι μπορούσα ήταν μεγαλύτερη.
Και αυτό με σκότωνε.
Και όταν γύρισες εν τέλει,
όσο και να ήθελα να τα δώσω όλα,
να κάνουμε μια νέα αρχή,
δεν μπορούσα.
Όσο και να σε αγαπουσα,
επέλεξα να σε αφήσω να φύγεις.
Γιατί ακόμα πονούσα.
Και η απάντηση σου;
Με τσάκισε.
Βλέπεις ήθελες να είσαι μαζί μου γιατί σου έλειψε να υπάρχει κάποιος άνθρωπος να σε αγαπάει όσο σε αγαπουσα.
Να δίνει την ψυχή του ολόκληρη.
Μα εσύ το μόνο που έκανες ήταν να χρησιμοποιείς λόγια.
Λόγια με ψεύτικες υποσχέσεις.
Ψεύτικα σαγαπω.
Αλλά ξέρεις κάτι.
Λυπάμαι, αλλά με έχασες.
Κι εσύ ήσουν αυτός που το επέλεξε αυτό.
Γιατί η ζωή είναι οι επιλογές μας.
#γρεεκ ταμπλρ#greek tumblr#stixakia#stixakiamenohma#ελλάδα#ελληνικα#greek quotes#καλοκαιρι#να προσέχεις#πονάει#πονος#πονάω#ξαφνικά#καρδια#γρεεκ λοβ#λογια αγαπης#λογια ψυχης#μου λειπεις#λιμάνι#λόγια#γαμησε τα#γρικ ποστς#γιατι#στίχοι#συναισθημα#ελληνικα στιχακια#αληθεια#αντιο#αγανάκτηση#αποφθεγματα
9 notes
·
View notes
Text
Τόσες όμορφες πόλεις με τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους.
Πόλεις γεμάτες με όνειρα, προσδοκίες, αγάπη.
Πόλεις πεσμένες, χτυπημένες, γεμάτες πόνο και κακουχία.
Και σε αυτές τις πόλεις είχα χαθεί και εγώ όλα αυτά τα χρόνια.
Έψαχνα μια ιδέα.
Μια ιδέα που θα ερωτευόμουν. Εκείνη που θα με τρέλανε και η πόλη θα χαιρόταν.
Και εσύ βρισκόσουν λυγισμένη, γεμάτη δάκρυα σε ένα ξύλινο παγκάκι στην χαμένη πόλη.
Και ξαφνικά η πόλη δεν φαινόταν και δα τόσο άχαρη.
Ήταν ενδιαφέρον.
Ενδιαφέρον γιατί είχε εσένα,
έστω και μια κουρασμένη εκδοχή σου.
Και τελικά ήσουν εκείνη η ιδέα που έψαχνα.
Η ιδέα που με έκανε να μείνω.
Γιατί αν είσαι τόσο όμορφη όταν γύρω σου γκρεμίζεται ο κόσμος,
φαντάσου πόσο θα λάμπεις κάτω από το φως.
Και η πόλη μου χαμογέλασε.
-φανερώθηκα
#greek#love#έρωτας#αγαπη#πόνος#greek quotes#μου λειπεις#quotes#ελληνικα#music#thessaloniki#θεσσαλονικη#athens#αθηνα#skg#greece#tumblr#messages#hate#pain
5 notes
·
View notes
Text
"Να τι σημαίνει να ‘σαι άνθρωπος: Χούφτες γεμάτες φρίκη."
- Αλέξανδρος Ίσαρης
11 notes
·
View notes
Last Seen Blogs
mywildindigochild
how rare and beautiful it is to even exist
outsidebubble
Outsidebubble_
fashionbehold-us
Fashion Behold
rizzoli-islescaptioncontest-blog
Rizzoli and Isles Caption Contest
yellowpurple500
it-took-me-all-night-to-think-of-this-name