ακόμη ένα γράμμα που το ξεκινάω χωρίς να ξέρω τι θέλω να σου πω .Ακόμη ένα γράμμα που δεν θα διαβάσεις ποτέ εσύ,παραμονο κάτι άγνωστοι οι οποίοι θα με καταλάβουν πολύ περισσότερο από ότι με κατάλαβες ποτέ .
Και αυτό,για να είμαι ειλικρινής,πονάει λίγο.
Έμαθα ρώτησες για εμένα.Ρωτησες πως είμαι,και μου κάνει εντύπωση εφόσον τόσο καιρό δείχνεις να μην σε ενδιαφέρει καν το τι απεγινα έπειτα από όλα αυτά.Εστω από ενδιαφέρον,δεν έστειλες ένα γαμωμηνυμα.Το έχω παράπονο αυτό.Μεγαλο.
Ε λοιπόν,να σου απαντήσω πως ,δεν άλλαξαν και πολλά.Δεν προχώρησα ποτέ ειλικρινά,παρόλες τις προσπάθειες που έκανα για να ξεφύγω από τα συναισθήματα μου για εσένα.Αλλαξα πόλη,γύρισα,αλλά σπίτι και γειτονιά,έπεσα στο κρεβάτι,ξανασηκώθηκα,άλλαξα γκομενους,άλλαξα χρώματα στα μαλλιά μου,τα έκοψα,τα ξαναμακρυνα,άλλαξα φίλους μα πάντα , τα πάντα όλα κατέληγαν σε εσένα.Οπου και αν ήμουν,και όπου και αν είμαι πραγματικά το μόνο που ήθελα ήταν να σε πάρω τηλέφωνο να σου τα πω .Να δεις την φαινομενική πρόοδο μου,Να σου αποδείξω ότι δεν με διέλυσες εντελώς,αλλά απέμεινε κάτι δικό μου μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή.
Όμως όλα ήταν και είναι μάταια.Γιατι δεν έχω προχωρήσει.Και ακόμη όσο και να μην το παραδέχομαι σε κανέναν και πουθενά,θα πέθαινα να ήσουν εδώ και το πιστεύω ακράδαντα πως το φορτίο που με βαραίνει θα ήταν πιο ελαφρύ μαζί σου.Ησουν η ελπίδα μου.Το μονο κίνητρο που είχα για να συνεχίσω να παλεύω,ήσουν οι όμορφες μέρες μου και οι πιο ξεκούραστες νύχτες μου.Ησουν το γέλιο μου,μα τώρα συνειδητοποίησα πως εχω να γελάσω πολύ καιρό.
Σίγουρα θα σου είπαν πως είμαι καλά.Αλλα αληθεια,δεν θα ήθελα να με έβλεπες έτσι.Δεν είμαι η κοπέλα που γνώρισες,αγαπημένε μου.