Καλημέρα με κρύο καφέ στο χερι εσύ και εγώ κάτω από τα παπλώματα ανάμεσα στα πόδια σου...

Η πραγματική σημασία της καλημέρας.

#WelcomeFall: 6 τάσεις στα jeans που θα βλέπεις παντού το φθινόπωρο

#WelcomeFall: 6 τάσεις στα jeans που θα βλέπεις παντού το φθινόπωρο

Δειλά-δειλά ξεκινάμε να μπαίνουμε στη νέα σεζόν και με βαριά καρδιά πρέπει να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι (κάθε αρχή και δύσκολη λένε, είναι μέχρι να μπούμε σε πρόγραμμα). Αλλά καταλαβαίνω ότι με τον ερχομό του Σεπτέμβρη σαν κάπως να σου έρχονται όλα μαζεμένα, όπως το άνοιγμα των σχολείων, το διάβασμα, η καθημερινή επιλογή του outfit για το σχολείο και άλλα τόσα! Στη μετάβαση όμως από τη μία…

View On WordPress

το ξεκινησα απο την αρχη και ειναι ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

(προσπαθώ να διαγράψω ότι έμαθα απο τα 2μιση επ της 3ης σεζόν)

#ειμαι προκατειλημμένη #αντωνης ουαν λοβ

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ φαντάζομαι ότι είναι τριπ να βλέπεις τη μαίρη και τον στελιο της πρώτης σεζόν αφότου τους δεις στην 3η

you won't believe this shit,

so the train got fucking stuck in some random village, and now they shoved us all in a bus and taking us to another town to take a different train

Σημαντικό.

Προς όλους τους ανθρώπους εκεί έξω,που παραμένουν σε σχέσεις τοξικές,κακοποιητικες,με ανθρώπους που δεν τους αξίζουν.

Σίγουρα,όλα ειναι όλα μαθήματα σε αυτή τη ζωή και σίγουρα,όλες οι εμπειρίες που αποκτάμε στην πορεία μας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη,οφελουν σε κάτι.Μαθαινουμε,ωριμάζουμε,μεγαλώνουμε.Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε,ειδικά για τον τομέα των σχέσεων -των ερωτικων-,πως κάθε άνθρωπος οδηγεί στον σωστό.Και έτσι είναι,είμαι σίγουρη για αυτό.Ομως υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Θα σας πω μια ιστορία.Μια δική μου ιστορία που εμπεριέχει τρελό έρωτα,πάθος,αγάπη.Αλλα που εμπεριέχει επίσης και πολύ πόνο,θυμό,απογοήτευση.Θα προσπαθήσω να είναι σύντομη,γιατί θέλω να καταλήξω άλλου.

Ξεκινάμε λοιπόν ,κάποια χρόνια πριν όταν συνάντησα τον Φ.Ο Φ. Λοιπόν ήταν αυτό που λέμε έρωτας με την πρώτη ματιά.Τον ερωτεύτηκα πριν καν τον ακούσω να μου συστήνεται,πριν καν τον γνωρίσω.Γνωριστηκαμε όμως,και για πάρα πολύ καιρό δεν είχε γίνει τίποτα μεταξύ μας,δεν είχα κάνει καμία κίνηση, γιατι το ένστικτο μου μου έλεγε πως τα τόσο έντονα συναισθήματα συνήθως,έχουν πολύ άσχημη κατάληξη.

Κάποιο καιρό αργότερα λοιπόν,υπεκυψα.Και δεν το μετανιώνω,ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζι του,και στην αρχή όλα ήταν υπεροχα.Ηταν ο έρωτας που πάντα ήθελα να ζήσω.Καναμε πολλά πράγματα μαζί,βγαίναμε,ταξιδεύαμε,πηγαίναμε εκδρομές,μαγειρεύαμε,το σεξ ήταν υπέροχο,υπήρχε τρελή και έντονη χημεία μεταξύ μας από το πρώτο κιόλας λεπτό.

Τα πράγματα άρχισαν να χαλάνε,όταν ο Φ. ,άρχισε να μην απαντάει στα τηλεφωνήματα μου,να χάνεται για μέρες,να τον ψάχνω και να μην τον βρίσκω πουθενά.Οταν κάθε φορά που πήγαινα να του μιλήσω για το πώς αισθάνομαι όταν το κάνει αυτό,εκείνος άλλαζε κουβέντα η σηκωνόταν να κάνει κάτι άλλο, υποτιμώντας έτσι τα δικά μου συναισθήματα.Οταν τον έπιασα να μιλάει με άλλες κοπέλες μέσω διαδικτύου,την στιγμή που εγώ κοιμόμουν ακριβώς στο δίπλα μαξιλάρι.Μην ρωτήσετε τι έκανα τότε,προφανώς και σηκώθηκα να φύγω σχεδόν αποφασισμένη πως δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.Και εννοείτε ήρθε εκείνος, υποσχόμενος να αλλάξει και εγώ το δέχτηκα.

Αφού το δέχτηκα όμως και μετά,αντί τα πράγματα να πάρουν καλύτερη τροπή,χειροτέρεψαν.Ηταν πια σίγουρος για το πώς αισθάνομαι,με είχε δεδομένη και αντί να το εκτιμήσει και να το σεβαστεί το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.Ημασταν μαζί και ήταν σαν να μην ήμασταν.Δεν άκουγα ποτέ έναν καλό λόγο από το στόμα του,ένα κομπλιμέντο όσο και αν προσπαθούσα.Καθομουν βαφομουν και ετοιμαζομουν για ώρες μήπως και ακούσω επιτέλους κάτι.Και άκουγα.Οτι είμαι σαν κλόουν 🤡.Κάπου εκεί,σταμάτησα να περιποιούμαι τον εαυτό μου,εφόσον δεν ένιωθα άνετα με αυτό.Γκρινιαζε με το παραμικρό και φοβόμουν να πω το οτιδήποτε μην το γυρίσει πάλι σε τσακωμό και με ξανααφησει.

Τώρα θα μου πεις ,και εσύ γιατι καθοσουν;Εκεί είναι το δικό μου λάθος λοιπόν.Αλλα ξέρεις,δεν ξεκινάνε έτσι τα πράγματα.Ξεκινησανε πολύ όμορφα και ιδανικά πλασμένα.Και εμένα εκεί να επιμένω να ξαναγίνουν όπως ήταν.Αλλα δεν έγιναν ποτέ ξανά έτσι.Αντιθετως χειροτέρευαν μέρα με την μέρα.

Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που μπορεί να πηγαίναμε κάπου μαζί και να περνούσαμε ωραία και εγώ να ήμουν χαρουμενη αλλα στον δρόμο για το σπίτι,ξεκινούσε τσακωμό λέγοντας μου πως δεν πρέπει να είμαστε μαζί γιατί έχει αλλά στον νου του να κάνει.Μου ασκούσε ψυχολογικό πόλεμο κάθε φορά που κάναμε σεξ,δεν με φιλαγε καν και μου έλεγε αργότερα πως δεν είμαι αυτό που θέλει και πως θέλει κάτι άλλο,κάτι πιο κοντά στα δικά του στάνταρ κάνοντας με έτσι να νιώθω πως δεν είμαι αρκετή.Καθε φορά που ανέφερε κάποια πρώην του που -τυχαινε- να ήταν καλύτερη από εμένα.Να είχε πολλά λεφτά,να ήταν πολύ όμορφη,να είχε σπουδάσει κάτι Ουαου ξέρω γω και χίλια άλλα δύο τέτοια.

Έτσι εγώ έπεσα στην παγίδα του.Γιατι αυτός ήταν ο σκοπός του εξαρχής.Ενιωθε λίγος και προσπαθούσε να κάνει και εμένα να νιώθω έτσι.Και τα κατάφερε.Δεν είχα διάκριση πια να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι ήταν ψέμα.Με είχε πείσει πως δεν είμαι αρκετή,έτσι ώστε να μην τον εγκαταλείψω ποτέ μιας που με τα δικά του δεδομένα "μου έκανε και χάρη που ήταν μαζί μου".

Ακόμη και δώρα που μου έκανε κάποιες φορές ,μου έδινε να καταλάβω πως τα έκανε από ελεημοσύνη και όχι επειδή με αγαπάει η επειδή είμαι η κοπέλα του.Απλα επειδή με λυπάται.Ηταν τόσο χειριστικο αυτό τώρα που το σκέφτομαι ,γιατί από την μια έκανε την κίνηση για να μου δώσει να καταλάβω πως ναι είναι καλός μωρέ ,αλλά από την άλλη το έκανε με αυτόν τον τρόπο έτσι ώστε να με προσβάλλει κιόλας.

Αυτά και άλλα πολλά πολλά πολλά πολλά.Να μην τα πολυλογω,ήδη έγραψα περισσότερα από όσα προγραμματιζα,στο τέλος όταν άδειασα εντελώς με άφησε κιόλας.Με έβγαλε τρελή στον περίγυρο επειδή άρχισα να ξεσπάω με πολύ άσχημο τρόπο,να φωνάζω,να κλαίω,να κάνω κακό στον εαυτό μου.Με λίγα λόγια,σχεδόν τρελάθηκα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω λοιπόν,είναι ότι σίγουρα αυτή η εμπειρία με δυνάμωσε,αλλά αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα επέλεγα να μην την είχα ζήσει.Εχασα εντελώς τον εαυτό μου και αυτό δεν είναι καθόλου μεταφορικό.Με έχασα σε σημείο που για καιρό δεν είχα κανένα νόημα για ζωή,πίστευα πως δεν έχω καμία αξία σαν άνθρωπος πάνω σε αυτον τον πλανήτη.Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως ένιωθα με το σώμα μου,και με το είναι μου για πάρα πολύ καιρό.

Ακόμη,δεν μπορώ να αφεθω ξανά σε μια σχέση.Δυσκολευομαι τόσο πολύ να ανοιχτω και να μιλήσω για το πώς νιώθω.Και συνήθιζα να είμαι ένας άνθρωπος έξω καρδιά,αυθόρμητη,να μην φοβάμαι να εκφραστω.Πια δεν μπορώ να το κάνω.Τρεμω στην ιδέα να δώσω ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου και ο άλλος να το πετάξει στα σκουπίδια,όπως έγινε σε αυτήν εδώ την περίπτωση.

Να προσέχετε.Να προσέχετε που δίνετε τον εαυτό σας,τα συναισθήματα σας,την ψυχή σας,το κορμί σας.Ειναι πολύτιμα.Εγω νιώθω σαν να μου τα έκλεψε όλα αυτά.Σαν να τα πήρε μαζί του όταν έφυγε.Δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί όντας καιρό με έναν τέτοιον άνθρωπο,και δεν έχει να κάνει μ�� την ψυχική δύναμη αυτό.Απλα δεν ξέρεις.Δεν ξέρεις αν θα σου γυρίσει σε κατάθλιψη και σε κρίσεις πανικού,σε ψύχωση,σε ψυχωσωματικα,σε οτιδήποτε.

Όλα είναι εμπειρίες,αλλά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα μαζεύουμε πριν να είναι αργά.Ο έρωτας δεν είναι πάντα η τέλεια δικαιολογία,αν και ελαφρυντικό.Χρειαζεται να ξέρουμε ποιοι είμαστε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε.Να κλείνουμε τα μάτια μας και να σκεφτόμαστε αν ο ιδανικός μας εαυτός ,ο άνθρωπος που θέλουμε να γίνουμε,θα επέλεγε να μείνει σε μια τέτοια κατάσταση.

Και τέλος,να μην φοβάστε να αγαπάτε.Φυλαξτε τα συναισθήματα σας για ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν.Φαινονται ποιοι είναι.Πρεπει απλά να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας για να τους διακρίνουμε.Ειναι εκεί,και περιμένουν να κάνουμε όσα λάθη χρειάζεται μέχρι να φτάσουμε σε αυτούς.

Η ώρα 4:46.

Γράφω αυτό για να μοιραστώ μαζί σας πως την καλύτερη ψυχανάλυση της ζωής μου την έκανα πριν μισή ώρα γυρνώντας από ένα πάρτυ.

Στο αμαξι εγώ και μια φίλη μου και χτυπάει το κινητό από την άλλη φίλη μας η οποία ήταν μαζί μας στο ίδιο μέρος.

Ξεκινάμε και αναλύουμε ποσό για τον πουτσο είναι οι άνθρωποι, πως ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει από σένα και μετά φεύγει χωρίς να δίνει δεκάρα για το τι αφήνει πίσω του και γενικότερα ποσό κενός μπορεί να είναι ο καθένας από όσους έχουμε κοντά μας χωρίς να το έχουμε καταλάβει ακόμα.

Το καλύτερο σημείο της συζήτησης ήταν το πως αντιδράμε εμείς σε όλα αυτά.

Και αφού καταλήξαμε οι 2 απο τις 3 ότι είμαστε μαλακες επειδή επιλέγουμε να πληγωθούμε από κάτι που ήδη ξέρουμε πως θα καταλήξει γιατί για να μην γελιόμαστε όλα έχουν ημερομηνία λήξης, ακούστηκε μια άποψη που αν την κάναμε νόμο στην ζωή μας όλα θα ήταν καλύτερα.

Επιλέγεις να ζήσεις κάτι το οποίο έχεις ξαναζήσει και είχες φτάσει τον εαυτό σου σε σημείο να εξαντληθεί;

Όχι. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο εαυτός σου είναι σημαντικότερος όλων. Θα στεναχωρηθείς ναι αλλά απο κει και έπειτα πας στο επόμενο. Κανένας δεν αξίζει να σε κάνει να ζεις σε καμία αναμονή, κανένας δεν αξίζει να σε κάνει να αισθάνεσαι λίγος, κανένας δεν αξίζει να σε ακυρώνει, να ακυρώνει τα συναισθήματα σου επειδή του πέρασε η καυλα.

Κανένας εκεί έξω δεν αξιζει όσο ο εαυτος σου.

Και είχε δίκιο. Είχε απόλυτο δίκιο.

Και ομολογώ πως ήταν η πιο εποικοδομητική συζήτηση που έκανα εδώ και μήνες.

Μάγκες η ζωή ειναι λίγη για να αναλωνόμαστε σε λίγους ανθρώπους. Κανένας δεν μπορεί να προσαρμόσει το δικό του θησαυρό για κάτι τάλιρα.

Κάποιες φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε την τέχνη. Και δεν είναι κακό να ξεχνάμε πράγματα που και που, εδώ ξεχνάμε τι φαγητό φάγαμε χτες, την τέχνη θα θυμόμαστε; Δεν βλάπτει να ξεχνάμε κάποιες φορές. Αυτό που βλάπτει όμως είναι όταν αυτό το κάποιες φορές ισούται διανυσματικά και αλγεβρικά με το πάντα. Όταν αυτό το κάποιες φορές παραπλανείται από το πάντα. Δεν είναι κακό το να μην ασχολούμαστε με την τέχνη. Κακό δεν είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει το να μην μας αρέσει η τέχνη (πώς γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον η τέχνη ρε παιδιά όμως;). Και προς Θεού, κακό δεν είναι το να μην μας νοιάζει η τέχνη. Ξέρετε όμως τι είναι κακό; Το να απαξιουμε να την ζήσουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι τέχνη. Εσείς είστε τέχνη. Οι αισθήσεις μας είναι τέχνη. Ο τρόπος που αναπνέουμε, που νιωθουμε, ο κόσμος γύρω μας, η φύση, τα όντα, το κενό είναι τέχνη. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που τα χέρια των ανθρώπων "κουμπωνουν" μεταξύ τους κάθε φορά που αγγίζονται ή πόσο σοφιστικέ είναι η χρήση της λέξης "λευκό" έναντι της λέξης "άσπρο";

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μοναδικό δαχτυλικο αποτύπωμα, δηλαδή πως με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια μοναδικά και απαράλλακτα δαχτυλικα αποτυπώματα; Κι ακόμα, εσύ που το διαβάζεις αυτό νιώθεις ασήμαντος; Ενώ στην πραγματικότητα είσαι πιο μοναδικός κι από τον ορισμό της λέξης μοναδικός; Κρίμα δεν είναι να μην αναγνωρίζεις ότι αποτελείς κομμάτι τέχνης;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός για την τέχνη για να είμαι ακριβής. Δεν νομίζω πως υπάρχει, αν με ρωτατε. Αν ρωτήσουμε ωστόσο, την φίλη μας παντογνώστη Google, λογικά θα μας πει πως η τέχνη παίζει σε ένα διάστημα μεταξύ γνώριμων όρων, όπως η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, η ποίηση, η αρχιτεκτονική... Υπάρχουν χιλιάδες άρθρα και διαλέξεις, όλα αφιερωμένα στην τέχνη και στην επιρροή που έχει ανά τον κόσμο. Παρόλαυτα θα επιμείνω και θα πω πως ο καθένας μας έ��ει τον δικό του ορισμό για την τέχνη. Θα ακουστεί τρελό και παλαβό αλλα πάω στοίχημα πως υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια διαφορετικές απόψεις για την τέχνη. Και λέω πάνω, διότι οι απόψεις είναι άπειρες. Όπως και οι ερμηνείες. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς ένα ποίημα έχει μια μοναδική ερμηνεία, ένα αυτούσιο νόημα, όχι. Έχει τόσες ερμηνείες και τόσα νοήματα, όσα οι άνθρωποι που κάποτε έζησαν πάνω σε αυτήν την Γη, όσα οι άνθρωποι που ζουν την δεδομένη στιγμή, όσα οι άνθρωποι που θα ζήσουν και θα ζουν μετά από εμάς, οσα και τα μάλλον υπάρχοντα όντα στους άπειρους γαλαξίες και σύμπαντα που μας περιβάλλουν. Και δεν τελειώνει εκεί, μην επαναπαυεστε. Δεν έχει τέλος. Η τέχνη είναι άπειρη. Τα νοήματά της είναι άπειρα. Ακόμα κι εμείς, άπειροι είμαστε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε, καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή την ζωή μας. Καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή ένα νέο εικοσιτετράωρο που δεν γυρίζει πίσω (αν κι ο χρόνος είναι σχετικός), μια νέα πραγματικότητα με απώλειες ή κέρδη, έναν νέο εαυτό, καλύτερο ή μη.

Τέλος εποχής για το Ιντεάλ: Ο ιστορικός κινηματογράφος κλείνει οριστικά μετά από 102 χρόνια - Με Pulp Fiction το "αντίο"

Μαζί με το 2023 αποχαιρετάμε σε λίγες ώρες και ένα κομμάτι της ιστορίας της Αθήνας. Η 29η Δεκεμβρίου έμελλε να είναι η τελευταία μέρα λειτουργίας του ιστορικού κινηματογράφου της Πανεπιστημίου. Το Ιντεάλ θα σβήσει οριστικά τα φώτα του και θα βάλει λουκέτο μετά από 101 χρόνια.

Πρόκειται για τον παλαιότερο αυτήν τη στιγμή εν λειτουργία κινηματογράφο της Αθήνας, με το όνομά του ("Ιδεώδες") να ανταποκρίνεται ανέκαθεν στη μεγαλοπρέπειά του.

Ξεκίνησε το 1921 ως "Σαλόν Ιντεάλ" και μέσα στα χρόνια του ευτύχησε όχι μόνο να φιλοξενήσει μεγάλες ταινίες, αλλά και σπουδαίες παραστάσεις. Με μεγαλοπρεπή αίθουσα που προκαλεί ακόμα και στις ημέρες μας δέος, το "Ιντεάλ" είχε αρχικά 2.000 θέσεις, μοιρασμένες στην πλατεία και τον μεγάλο του εξώστη. Πρωτοπόρο στις τεχνολογικές εξελίξεις, το "Ιντεάλ" ήταν ο δεύτερος αθηναϊκός κινηματογράφος που έγινε πλήρως ομιλών με υπερ-σύγχρονα για την εποχή τους συστήματα ήχου της RCA, αλλά και ο πρώτος που σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής εγκατέστησε στερεοφωνικό ήχο.

Με την εκ βάθρων ανακαίνιση του 1991, το Ιντεάλ απογειώνεται σε μία από τις πολυτελέστερες αίθουσες της Ευρώπης. Όσο οι εξωτερικοί χώροι ακολουθούν και αναδεικνύουν το νεοκλασικό ύφος του κτιρίου που το φιλοξενεί, το "Ιντεάλ" τηρεί τα πρότυπα των σύγχρονων premium cinemas του κόσμου. Χωρίς να αλλάξει καθόλου το μέγεθος της αίθουσας, οι θέσεις μειώνονται σε 750, καθώς τοποθετούνται οι νέες, αναπαυτικές και τεράστιες πολυθρόνες της γαλλικής εταιρείας Quinette, που έχει εξοπλίσει εμβληματικές αίθουσες κινηματογράφων και όπερας στη Γαλλία και σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Palais des Festivals στις Κάννες. Οι πλαϊνές επιφάνειες που έπρεπε να είναι σκούρες για να μην αποσπούν το βλέμμα από την οθόνη, διακοσμούνται με τις γκρι τοιχογραφίες του ζωγράφου και καθηγητή Άγγελου Αντωνόπουλου, και γίνονται παντοτινό σημείο αναφοράς.

Το "Ιντεάλ" μάς έμαθε τον όρο "γιγαντοθόνη" καθώς η wall-to-wall οθόνη καταλάμβανει επιφάνεια 150 τ.μ. και εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη σε μεμονωμένη αίθουσα σήμερα στην Ελλάδα.

Πρώτο το "Ιντεάλ" εγκατέστησε σύστημα ήχου Dolby SR, με πιστοποίηση κατά THX του Τζωρτζ Λούκας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα τον αναβάθμισε σε ψηφιακό πεντακάναλο. Σήμερα, το "Ιντεάλ", έχοντας περάσει στην πλήρως ψηφιακή εποχή, είναι εξοπλισμένο με πανίσχυρο ψηφιακό προβολέα, για 2D και 3D ταινίες, ενώ υπήρξε από τα πρώτα -και ακόμα μετρημένα στα δάχτυλα- σινεμά που εγκατέστησαν το οκτακάναλο ψηφιακό σύστημα ήχου Dolby Surround 7.1. Στην καμπίνα του, η μηχανή προβολής για φιλμ λειτουργεί ακόμα, δίνοντάς του τη δυνατότητα να προβάλλει ταινίες σε φεστιβάλ και αφιερωματικές διοργανώσεις.

Ο Γιάννης Παπανικολάου, υπεύθυνος λειτουργίας του Ιντεάλ για περισσότερα από 40 χρόνια, θυμάται μια κομβική στιγμή στην ιστορία της αίθουσας. «Ηταν το 1990 όταν τα αδέρφια Σπέντζος αποφάσισαν να επενδύσουν δυναμικά στο μέλλον της αίθουσας. Τότε όλοι έλεγαν πως “οι Σπεντζαίοι τρελάθηκαν και πραγματοποιούν επιχειρηματική αυτοκτονία”». Ανακαίνισαν λοιπόν ριζικά το σινεμά, με την τεράστια οθόνη –η μεγαλύτερη ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη, μεγέθους 160 τ.μ.–, τον υπερσύγχρονο για την εποχή dolby surround ήχο, τα αναπαυτικά μπλε καθίσματα κ.λπ. Στην πρεμιέρα θυμάται ότι είχε γίνει χαμός. Η ουρά του κόσμου έφτανε μέχρι τη Θεμιστοκλέους και τελείωνε έξω από το σινεμά Τιτάνια. Αλλά και οι επόμενες μέρες ήταν απίστευτες.

«Θυμάμαι» μας διηγείται «να ξεκινάμε τις προβολές από τις 12 το μεσημέρι και να πηγαίνουμε σερί μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα, αφού και οι μεταμεσονύχτιες είχαν τρομερό σουξέ τότε. Κάθε μέρα κόβαμε πάνω από 2.500 εισιτήρια. Μάλιστα υπήρξε μεταμεσονύχτια προβολή που είχε μείνει αρκετός κόσμος έξω –γύρω στα 150 με 200 άτομα– και αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε στις 03.00. Όχι μόνο δεν έφυγε κα��είς αλλά όλοι περίμεναν να δουν το φιλμ και σχεδόν γέμισε η αίθουσα με 300 άτομα!». Υπήρχε μάλιστα και μια ιστορία που αναφέρει πως ο κ. Παπανικολάου οδηγήθηκε στη φυλακή για εκείνες τις προβολές. Είναι άραγε αλήθεια; «Ναι, φυσικά. Εκείνη την εποχή υπήρχε σε ισχύ ένας νόμος του Μεταξά που απαγόρευε τα δημόσια θεάματα μετά τις 12.30 το βράδυ. Κάποιοι, ενοχλημένοι προφανώς από την επιτυχία του Ιντεάλ, είχαν κάνει καταγγελία στο 3ο Αστυνομικό Τμήμα, που τότε ήταν στο Κολωνάκι, πως τάχα μου παίζαμε παράνομα τσόντες! Ηρθαν λοιπόν αστυνομικοί και με οδήγησαν στο τμήμα. Τη στιγμή της δίκης κι ενώ ετοιμάζαμε την απολογία μας με τον Σπέντζο ο δημόσιος κατήγορος σκύβει και λέει κάτι στον πρόεδρο του δικαστηρίου κι εκείνος χωρίς πολλά πολλά μας λέει: “Κύριοι, είστε αθώοι”. Κι ενώ κοιταζόμασταν μεταξύ μας και ψάχναμε να βρούμε τι έχει συμβεί, έρχεται δίπλα μου ο δημόσιος κατήγορος και μου λέει: “Είμαι τακτικός πελάτης σας. Δεν θα μπορούσα να χάσω τις αγαπημένες μου μεταμεσονύχτιες προβολές στο Ιντεάλ”»!

Από το Ιντεάλ όμως πέρασαν και μεγάλοι αστέρες. Η Αριστέα Χιώτη, υπάλληλος της Σπέντζος Φιλμ για 38 χρόνια, θυμάται τους μεγάλους σταρ που βρέθηκαν στην Αθήνα και στόλισαν με την παρουσία τους κάποια σημαντική κινηματογραφική πρεμιέρα του Ιντεάλ. «Λένε αρκετοί ότι ο πιο ανθρώπινος σταρ που πέρασε ποτέ από εδώ είναι ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις και δεν έχουν άδικο. Διακριτικός όσο λίγοι, σεμνός και ευγενέστατος, έχει βρεθεί πολλές φορές στην Αθήνα. Oλοι λένε για τις πρεμιέρες των ταινιών εδώ και φυσικά στέκονται στο “Αριστερό μου πόδι” που του χάρισε το πρώτο του Oσκαρ. Oμως εγώ θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό, όταν ήθελε να δει μια ταινία στο Ιντεάλ και δεν είχε ελεύθερη θέση αλλά με τρομερή σεμνότητα και ευγένεια δέχτηκε να το δει μπροστά από την οθόνη σε μια καρέκλα που δεν χωρούσε καλά καλά τα τεράστια πόδια του. Καλές εντυπώσεις έχω κι από τη Βαλέρια Γκολίνο, τον παραγωγό Ααρον Σπέλινγκ, ενώ αξιοπρεπέστατος και τζέντλεμαν όσο λίγοι ήταν κι ο σκηνοθέτης Μπομπ Ράφελσον που βρέθηκε εδώ για την πρεμιέρα του φιλμ του “Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές”. Θυμάμαι ακόμη το κόλλημα που είχε φάει ο Ρίτσαρντ Γκιρ (τον γνώρισα σε μια εποχή που είχε προβλήματα μετά τον χωρισμό του από τη Σίντι Κρόφορντ και βρέθηκε στην Ελλάδα για τον “Mr Jones”) με μια κόκκινη γραβάτα του Σπέντζου. Του έλεγε συνέχεια “πόσο μου αρέσει η γραβάτα σου” και “από πού την αγόρασες;” κι άλλα τέτοια. Πάντως η πιο επεισοδιακή προβολή που θυμάμαι στο Ιντεάλ ήταν η μεταμεσονύχτια πρεμιέρα της “Σιωπής των αμνών”. Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναζήσει. Τσακωμοί, βρισιές, ξύλο. Hμουν στο ταμείο εκείνη τη μέρα και προσπαθούν κάποιοι να με εξαγοράσουν (“έλα, βάλε με μέσα και θα σου δώσω ένα πεντακοσάρικο”) ενώ ήταν κατάμεστη η αίθουσα ακόμη και με όρθιους ή καθισμένους στους διαδρόμους». Oντως εκείνη η επεισοδιακή προβολή είναι η πιο χαραγμένη και στη δική μου μνήμη καθώς είχα ζήσει από κοντά εκείνες τις extreme καταστάσεις, ενώ από τότε «βρήκα» και την αγαπημένη μου θέση (μπροστά και αριστερά) που δεν την εγκατέλειψα από τότε μέχρι σήμερα και τη μοιραζόμουν συνήθως με τον κολλητό μου στις δημοσιογραφικές προβολές Μπάμπη Ακτσόγλου, τον αείμνηστο κριτικό του «Αθηνοράματος».

Aλλες μεγάλες στιγμές για το Ιντεάλ ήταν στην πρεμιέρα του «Μόνος στο σπίτι», του «Braveheart», του «Seven» αλλά και οι προβολές του «Σινεμά ο παράδεισος», το οποίο ο Λάκης Λαζόπουλος είχε δει πέντε έξι φορές, από όσο θυμάται η κ. Χιώτη. Ενώ στις δύο πιο δύσκολες στιγμές –πριν από την τωρινή– ήταν όταν το σινεμά κάηκε έπειτα από δύο πυρκαγιές. Η πρώτη ήταν το 1989 μετά την προβολή της κωμωδίας «Διαβολογυναίκα» με τις Μέριλ Στριπ και Ροζάν Μπαρ και η δεύτερη το 1992, όταν παιζόταν η νεανική περιπέτεια με τον Κρίστιαν Σλέιτερ «Δυνάμωσέ το» και άρπαξε φωτιά το διπλανό ομώνυμο εστιατόριο, η οποία εξαπλώθηκε στο σινεμά.

Το Ιντεάλ σε αριθμούς

160 τετραγωνικά μέτρα είναι το μέγεθος της οθόνης του Ιντεάλ, της μεγαλύτερης ακόμη και σήμερα σε όλη την Ευρώπη

2.500 εισιτήρια το��λάχιστον έκοβε κάθε μέρα το Ιντεάλ μετά την ανακαίνιση που έκαναν τα αδέρφια Σπέντζου το 1990

7 φιλμ, οι πρεμιέρες των οποίων άφησαν εποχή στο Ιντεάλ, είναι αυτά με τα οποία θα πέσει η αυλαία του θρυλικού κινηματογράφου. Μεταξύ αυτών η «Σιωπή των αμνών» και το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» που θα προβληθούν το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου, αλλά και το «Pulp fiction» και ο «Κυνηγός» που θα προβληθούν την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου

Τέλος εποχής λοιπόν για το αγαπημένο μας Ιντεάλ, που μας συντρόφευσε όχι μόνο σε μερικές από τις πιο ξεχωριστές ταινίες που έχουμε δει μέχρι σήμερα αλλά και στα ομορφότερα ίσως χρόνια της ζωής μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

Βάλτε τις Παραστάσεις στη Ζωή Σας

Οι καλλιτεχνικές παραστάσεις είναι μια πύλη σε έναν μαγευτικό κόσμο όπου η δημιουργικότητα και η έκφραση συμπλέκονται. Από μαγευτικούς χορούς και συμφωνικές αρμονίες μέχρι θεατρικές παραγωγές που προκαλούν σκέψη και ηλεκτρισμένες συναυλίες, αυτές οι παραστάσεις έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν και να αιχμαλωτίσουν το κοινό. Ελάτε μαζί μας καθώς ξεκινάμε ένα ταξίδι σε αυτό το μαγευτικό βασίλειο, όπου οι καλλιτέχνες δημιουργούν μαγεία και οι θεατές μεταφέρονται σε βασίλεια συναισθημάτων και θαυμάτων. Ζήστε τη βαθιά επίδραση των καλλιτεχνικών παραστάσεων καθώς πυροδοτούν τη φαντασία και γιορτάζουν την ομορφιά της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Στη σφαίρα των καλλιτεχνικών παραστάσεων, τα όρια καταρρίπτονται και οι δυνατότητες είναι ατελείωτες. Οι καλλιτέχνες ξεπερνούν τα όρια της τέχνης τους, πειραματίζονται με νέες τεχνικές και συνδυάζουν διαφορετικές μορφές τέχνης για να δημιουργήσουν πρωτοποριακά και καινοτόμα έργα. Είναι ένας κόσμος όπου η καινοτομία συναντά την παράδοση, όπου το παρελθόν συγχωνεύεται με το παρόν και όπου η φαντασία δεν γνωρίζει όρια. Οι καλλιτεχνικές παραστάσεις όχι μόνο διασκεδάζουν αλλά προκαλούν και τις προοπτικές μας, προκαλούν σκέψη και πυροδοτούν συζητήσεις. Έχουν την αξιοσημείωτη ικανότητα να ξεπερνούν τον χρόνο και να αφήνουν ένα διαρκές αποτύπωμα στις ψυχές μας, υπενθυμίζοντάς μας τη δύναμη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και τον βαθύ αντίκτυπο που μπορεί να έχει στα άτομα και την κοινωνία στο σύνολό της. Μπείτε σε αυτόν τον μαγευτικό κόσμο και αφήστε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από τη μαγεία των καλλιτεχνικών παραστάσεων.

Deal.... ξεκινάω λοιπόν να ετοιμάσω την έκθεση.

Ένα στυλό θα πάρει φωτιά μάλλον.

Εβδομαδιαίες προβλέψεις από 24/07 έως 30/07: Πεδίο μάχης

Εβδομαδιαίες προβλέψεις από 24/07 έως 30/07: Πεδίο μάχης

Ξεκινάμε με το τετράγωνο της Αφροδίτης στον Καρκίνο με τον Δία στον Κριό στις 25 του μήνα, που θα βγάλει στην επιφάνεια για τα Παρορμητικά του 1ου δεκαημέρου (Κριούς- Καρκίνους-Ζυγούς – Αιγόκερους) επιπόλαιες συμπεριφορές σε ερωτικά και οικονομικά ζητήματα, καθώς θα επενδύσουν αποκλειστικά και μόνο στην καλή τους τύχη, με αποτέλεσμα να απογοητευτούν μελλοντικά. Στις 26, ο Ερμής στον…

View On WordPress

Βάζω γονείς στο αυτοκίνητο, ξεκινάμε, μπαίνει κομμάτι με στίχους

"ανώμαλες, λεσβίες και όσα φτύνει η κοινωνία, περήφανες τσουλάρες που ταράζουν τα ηχεία"

Καλημέρα και καλή εβδομάδα Ξανά ξεκινάμε με Psycedelique ένα άρωμα που αγαπήθηκε πάρα πολύ ειδικά από τους λάτρεις του πατσουλί.«Μη ξεχνάς όσοι στέκονται στην κορυφή έχουν ματωμένα γόνατα» #psycedelique #jovoyparis #jovoy #rosinaperfumery

ήθελα να γράψω για την εμπειρία μου με το top surgery από τη μέρα της πρώτης επέμβασης. νομίζω ότι τόσο καιρό δεν έγραφα όχι επειδή δεν ένιωθα άνετα να γράψω αλλά επειδή δεν ξέρω πώς ξεκινάμε με αυτά τα πράγματα, πού είναι η αρχή, η μέση ή το τέλος. θα προσπαθήσω, λοιπόν, να χωρέσω κάπως την εμπειρία μου σε ένα κειμενάκι, ξεκινώντας με το ότι έχω κάνει σε διάστημα ενός χρόνου τρεις επεμβάσεις και καμία δεν έχει να προσφέρει κάποια δακρύβρεχτη ιστορία ευτυχίας -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε βοήθησαν τη δυσφορία μου. χειρούργος μου ήταν ο γρηγόρης γεωργιάδης στη θεσσαλονίκη και πήγα σε αυτόν γιατί ήθελα να κάνω μία τεχνική που ήξερα ότι έχει ξανακάνει με επιτυχία στο παρελθόν και πίστευα ότι -τι σκατά- θα πάει μια χαρά. επέλεξα να κάνω t-anchor, μία τεχνική με την οποία υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να διατηρηθεί η αισθαντικότητα της θηλής. είχα πάει, λοιπόν, σε δύο ή τρεις συναντήσεις πριν την επέμβαση και τα είχαμε πει και ξαναματαπεί και δεν υπήρχε κάτι ασαφές: θα έβγαζε όσο περισσότερο μαστικό αδένα μπορούσε και θα κρατούσε λίγο πίσω από τη θηλή για να μπορεί να αιματωθεί στο νέο περιβάλλον. μετά από περίπου ένα χρόνο, αφού έχει επουλωθεί και εσωτερικά, θα κάναμε μία επανορθωτική δωρεάν στο γραφείο του και όλα κομπλέ. σε αυτό το σημείο να πω ότι αυτό που θα έμενε για την αιμάτωση της θηλής υποτίθεται ότι θα ήταν ελάχιστο σε σχέση με το αρχικό. το πρωί της πρώτης επέμβασης, ένα μέτρια ζεστό πρωί ιουνίου, πήγα αργοπορημένος στην κλινική γιατί είχε πολλή κίνηση και βρήκα τους γιατρούς να είναι λιγάκι στην κοσμάρα τους. ο συνεργάτης του γεωργιάδη έψαχνε στο κινητό του αν επιτρέπεται να μετακινηθεί από νομό σε νομό, ενώ ο γεωργιάδης με χαιρέτησε ρωτώντας με ταυτόχρονα τι είχαμε πει ότι θα κάνουμε (!) μπορεί πιστεύω το καθένα να φανταστεί τη σαστιμάρα μου. εγώ λέω «μαστεκτομή θα κάνουμε, αυτά που είχαμε πει». και λέμε οκ και αρχίζει να σχεδιάζει τις τομές στο δέρμα μου. εκεί πέρα είχε έρθει και ο συνεργάτης του και του εξηγούσε κάπως τι θα κάνουμε και εγώ επανέλαβα ότι θέλω να βγάλουν όσο περισσότερο γίνεται (το επαναλάμβανα με κάθε ευκαιρία βασικά γιατί είχα ένα κακό προαίσθημα). σε κάποια φάση εκεί που σχεδιάζει κάτι μου φαίνεται περίεργο, οπότε ρωτάω για μία γραμμή αν είναι απαραίτητη αφού δε θα κάνουμε τομή σε εκείνο το σημείο. μου λέει «διπλή μαστεκτομή δε θα κάνουμε;». εγώ εκεί παθαίνω ένα ντουβρουτζά και σκέφτομαι από μέσα μου ότι όλα αυτά τα βίντεο από επεμβάσεις που έχω δει μου φανήκανε τελικά πολύ χρήσιμα. «όχι διπλή μαστεκτομή, t-anchor θα κάνουμε» απαντάω». «ε, πες έτσι κι εσύ», συνεχίζει «γι’ αυτό σε ρώτησα πριν». και παίρνει οινόπνευμα να σβήσει τις περιττές γραμμές. σε αυτό το σημείο να σχολιάσω ότι εγώ με το άγχος που είχα από την αργοπορία και από το ίδιο το χειρουργείο λέγοντας μαστεκτομή δε σκέφτηκα καν ότι θα φανταστεί ότι άλλαξα ξαφνικά τη γνώμη μου και ανακάλεσα όλα αυτά που συζητούσαμε τόσο καιρό. φαντάστηκα ότι αφού μαζί ήμαστε σε αυτές τις κουβέντες και του έχω πει αρκετές φορές τι θέλω κάπως θα το έχει στο νου του. τελοσπάντων. πέφτω στο γλυκό ύπνο της αναισθησίας και ξυπνάω κάποια ώρα μετά νιώθωντας λιγότερο βάρος πάνω μου αλλά σίγουρα όχι αμελητέο όπως περίμενα. όταν με πήγαν πάνω στο δωμάτιο και ήρθε να με δει μου είπε ότι όλα πήγαν καλά και ότι μάλιστα κατάφερε να βγάλει όσο έπρεπε χωρίς να κάνει καν τη μία από τις δύο τομές της τεχνικής. εγώ εκεί σκάλωσα και απλώς ρώτησα «άρα έχει φύγει αυτό;». και με διαβεβαίωσε πως έφυγε όσο γινόταν να φύγει και ότι τώρα είναι πρησμένο και ότι όταν ξεπρηστεί θα φανεί και εξάλλου πρέπει να γίνει και επανορθωτική. για να βοηθήσει στο ξεπρήξιμο και στο να σταθεί το δέρμα μου πρότεινε να φορέσω ένα γιλέκο-ζώνη για ένα μήνα που θα τα πιέζει. αυτό το έκανα και ήταν ό,τι χειρότερο δε θέλω καν να μιλήσω για το πώς είναι να φοράς κάτι τόσο σφιχτό καλοκαίρι στη θεσσαλονίκη.

για τις λεπτομέρειες της τεχνικής, με το t-anchor οι τομές είναι οι εξής: κυκλική γύρω από τις θηλή που κόβεται σε μικρότερο μέγεθος, μία κάθετη και μία οριζόντια. εγώ είχα την κυκλική και την κάθετη μόνο, δηλαδή δεν είχε καθόλου ανοίξει την οριζόντια τομή -την οποία να επαναλάβω εδώ ότι δεν είχα πει ποτέ πως δεν τη θέλω, την περίμενα, ήξερα ότι θα είναι εκεί. ήξερα την τεχνική, εγώ την επέλεξα. να μην τα πολυλογώ έτσι όπως βγήκα από την κλινική δεν είχα πάψει να έχω βυζιά, είχα απλώς μικρότερο μέγεθος βυζιά. και το ξεπρήξιμο που περίμενα τόσο απελπισμένα όλους αυτούς τους μήνες ήρθε αλλά δεν άλλαζε το γεγονός ότι η δυσφορία μου ήταν εκεί, συνοδευόμενη από μία μεγάλη απογοήτευση και ένα μεγάλο άγχος. στην ουσία, ο γιατρός μου αποφάσισε να αλλαξει τη διαδικασία που είχαμε συμφωνήσει ενώ ήμουν κυριολεκτικά αναίσθητο, κάνοντας μία τομή λιγότερη, όχι επειδή κινδύνευε με κάποιον τρόπο η ζωή μου αλλά επειδή πίστευε ότι μπορεί να το κάνει κι έτσι και να «γλιτώσουμε δύο σημάδια». [πληροφοριακά η τεχνική αυτή ονομάζεται lollipop και είναι, όπως και η t-anchor, τεχνική μείωσης στήθους]. όταν του επικοινώνησα τις σκέψεις μου σχετικά με αυτό που έκανε, την ανασφάλειά μου για το αποτέλεσμα και τη διαδικασία επούλωσης δυσκολεύτηκε πολύ να καταλάβει πώς μπορεί να μη νιώθω χαρά που θα «γλιτώσω μία τομή». χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ για να καταφέρω να αντιληφθεί πόσο μη ηθικό ήταν αυτό που έκανε και αμφιβάλλω αν το κατάλαβε και πλήρως. στην αρχή μου έλεγε πόσο δεν έχει και πολύ αδένα και ότι ο όγκος είναι κυρίως πρήξιμο. όσο περνούσε ο καιρός, όμως, ήταν όλο και πιο φανερό ότι ο όγκος δεν ήταν πρήξιμο μόνο και όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα στους 4, περίπου, μήνες, όπου μου ανέφερε την επαναρθωτική. μου είπε ότι είχε πολύ αδένα για να την κάνουμε στο γραφείο (θα έπρεπε να πάρω μεγάλη ποσότητα τοπικής αναισθησίας που δεν είναι καλό) και ότι καλύτερα να πάμε στην κλινική αλλά να μην αγχώνομαι γιατί θα κοστίσει λιγότερο από την προηγούμενη φορά. εγώ εκεί τα είδα όλα. του απάντησα ότι εγώ ήξερα ότι δε θα κοστίσει τίποτα, ότι είναι μία επέμβαση ήδη προβλεπόμενη από την αρχή και δεν είχα υπολογίσει κόστος για αυτή. τότε άρχισε να λέει ότι είναι δωρεάν μόνο αν γίνει στο γραφείο αλλά αν πάμε στην κλινική θα χρειαστεί να πληρώσω μερικά και ότι γενικά οι επεμβάσεις γίνονται δωρεάν μόνο αν γίνει κάτι λάθος. εγώ απάντησα σε αυτό ότι φυσικά και έγινε κάτι λάθος, αφού δεν έκανε αυτό που είχαμε πει. τελοσπάντων, κάναμε μία κουβέντα όπου στο ενδιάμεσό της νιώθω ότι κατάλαβε ότι είχε κάνει μαλακία και την αφήσαμε με εκείνον να μου λέει ότι θα ρωτήσει να δει μήπως μπορεί να καλύψει εκείνος τα έξοδα που θα προκύψουν. στο εξάμηνο ξαναπηγαίνω, με ένα φίλο μου αυτή τη φορά. εκείνη τη μέρα μου είπε απ’ ευθείας ότι συνεννοήθηκε και ότι θα το κάνουμε όταν έρθει η ώρα δωρεάν στην κλινική. η ώρα έρχεται στους 10 μήνες και πάμε στην κλινική και παίρνω πάλι αναισθησία και τα κόβουνε κι αυτά. ούτε αυτή τη φορά όμως είναι όλα ρόδινα και χαλαρωτικά. μου έχουν αφήσει παραπάνω δέρμα απ’ ότι χρειάζεται, με αποτέλεσμα να κρεμάει όσο ξεπρήζεται, το ένα στήθος έχει ένα περίεργο σχήμα σα να έχει μέσα κάτι παραπάνω αλλά μόνο σε μία περιοχή, ενώ στο άλλο υπάρχει ένα σκίσιμο στο δέρμα το οποίο μου είπε ότι συνέβη επειδή ήταν πολύ χαλαρό.

δεν ξέρω πώς να εκφράσω τα συναισθήματά μου μέχρι εκείνο το σημείο. πόση απογοήτευση ένιωθα, όχι μόνο με το αποτέλεσμα αλλά και με το γεγονός ότι δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τον γιατρό μου. ρωτούσα «αυτός ο όγκος είναι πρήξιμο ή αδένας;» και δεν έπαιρνα κάποια σαφή απάντηση που να εμπιστεύομαι. τη μια μέρα διαβεβαιώσεις ότι φτάσανε στο μυ κατά τη διάρκεια της επέμβασης, την άλλη απορημένο βλέμμα κάθως το ψηλαφεί και αναρωτιέται μήπως κάνει λάθος. η διαδικασία της επούλωσης ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι και στις δύο επεμβάσεις, στη δεύτερη ακόμα περισσότερο γιατί είχα μία τομή περισσότερο και η περιοχή ήταν ήδη ανοιγμένη 10 μήνες πριν. συμπληρώνω ότι έπρεπε πάλι να φοράω αυτή τη ζώνη για κανα μήνα. 2 μήνες μετά την 2η επέμβαση κάναμε μία επανορθωτική επέμβαση στο γρ��φείο του, όπου μου αφαίρεσαν το περισσευούμενο δέρμα. αυτή ήταν μία απλή διαδικασία, στην οποία δεν ένιωθα και τίποτα κάθως τα νεύρα μου δεν είχαν προλάβει να «ξυπνήσουν» από την προηγούμενη εγχείριση. τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο έχουν περάσει από την 3η επέμβαση 7 μήνες και το αποτέλεσμα δεν είναι ότι δε μου αρέσει αλλά ούτε ότι μου αρέσει. δηλαδή όταν μου αρέσει είναι επειδή έχω μάθει να αγαπάω το σώμα μου με τα όσα έχει ζήσει, ενώ όταν δε μου αρέσει είναι επειδή μου θυμίζει πόσο χάλια ένιωθα για ένα χρόνο. ότι έγινε κάτι πάνω μου στο οποίο δε συναίνεσα ποτέ και αυτό πυροδότησε αυτή τη σειρά ψιλοαπογοητευτικών χειρουργείων που είχαν σκοπό να περισσότερο να διορθώσουν ένα ιατρικό λάθος, παρά να βοηθήσουν τη δυσφορία μου. δε θα περιγράψω πολλά για την τελική-μέχρι τώρα τουλάχιστον- εικόνα γιατί θα ανεβάσω φωτογραφίες όπου θα φαίνεται. αυτό που θέλω να πω πριν κλείσω το κείμενο είναι ότι σε όλη αυτή τη διαδικασία ήρθα αντιμέτωπο με κάποιες από τις πιο βαθιά εσωτερικευμένες τρανσφοβικές αντιλήψεις μου, καθώς και με πρότυπα για το «ωραίο σώμα» ή την «επιτυχημένη εγχείριση». μετά την πρώτη επέμβαση κόσμος με ρωτούσε αν νιώθω χαρούμενο και δεν ήξερα τι να απαντήσω. γιατί ναι, ένιωθα χαρούμενο που έκανα αυτό το βήμα για μένα αλλά οχι, δεν ένιωθα χαρούμενο με το πώς πήγαν τα πράγματα. μετά σκεφτόμουν πώς έχουμε στο μυαλό μας τα τρανς σώματα μετά τις επεμβάσεις, τις ιστορίες επιτυχίας, τα δάκρυα χαράς κ.λπ. που όλα περιμένουν από εμάς. σκεφτόμουν ότι κι αυτά ακόμη είναι σαν μια κάποια κανονικότητα που διαιωνίζεται για να μας καταπιέζει. όπως και να το κάνουμε οι εγχειρίσεις είναι δύσκολες διαδικασίες και δεν έχουν πάντα ένα cis-friendly success story να πουν -είτε οπτικά, είτε πνευματικά. μπορεί η δική μου ιστορία να μην είναι μία ιστορία επιπλοκής -πιο πολύ μία ιστορία ιατρικής αυθαιρεσίας- αλλά με έκανε να καταλάβω τη σημασία της φροντιστικότητας από μέσα προς τα έξω. εμείς για εμάς στα σώματά μας. η επέμβαση κόστισε συνολικά κοντά στα 3500 ευρώ (δε θυμάμαι ακριβές ποσό, λίγο πάνω λίγο κάτω), βάζοντας μέσα τα έξοδα του τεστ κόβιντ, των εξετάσεων, γάζες, τη ζώνη κ.λπ. όσον αφορά την αισθαντικότητα της θηλής, μετά την πρώτη επέμβαση ήταν σχεδόν στο 100% αλλά μετά τις άλλες δύο επεμβάσεις έχει πέσει περίπου στο 40% του αρχικού. νομίζω όμως ότι πρέπει να περιμένω κι άλλο να «ξυπνήσουν» όλα μου τα νεύρα για να κρίνω, γιατί με τον καιρό επανέρχεται η αίσθηση και σε κάποια άλλα σημεία του στήθους.

!! UPDATES SKILLETZONE:

1) Πολύ σύντομα θα τρέξω επίσημο Thanos Skillet Merch, ξεκινώντας με φουτεράκια Selini The Film! Οι παραγγελίες θα γίνονται μέσω του Skilletshop στο Instagram, επομένως όσοι ενδιαφέρεστε ρίξτε ένα follow στο παρακάτω link:

https://www.instagram.com/skilletshop/

2) Πολύ σύντομα νέα βίντεο! Ξεκινάμε σοβαρά και πάμε για τα καλύτερα! Κάντε με follow στα social για να ενημερώνεστε: https://linktr.ee/thanosskillet

Όλα καλά θα πάνε ❤️

Ξεκινάμε με αυτό τη μέρ��