#bir eflatun ölüm | Explore Tumblr Posts and Blogs

yurekbali · 1 year

Text

edip: dip’te bir nüans / küçük İskender Paylaşılsın, paylaşılmasın / yaşansın, yaşanmasın herkesin Edip Cansever’le bir anısı mutlaka vardır. Mutlaka olmalıdır, olacaktır! Çünkü herkes, Edip kadar hayatın içinden hayata dair belgeler toplamak için dalmışsa eğer anlam’a, bu belgelerden bir dosya oluşturacak ve bu dosyasıyla kendini yeryüzüne kanıtlayacaksa, elimizin altında böylesi bir şairin olması daima faydalıdır. Hem okur adına, hem siyasi kimlik adına! Benim Edip Cansever’le örtüşmem çok geç oldu; yirmili yaşların, dönemin şaşaasıyla çatışması ve şiire devrimin haklı yuva kuruşu, aldığım sosyalist eğitim çerçevesinde benim gibi yeni yetme bir şair adayını çok farklı kulvarlardaki bir dize yapılanmasına ve imge kurgusuna sürüklemişti. Bu noktada Edip Cansever, fazlasıyla burjuva kokuyordu benim için; çünkü yazdıklarından hiçbir şey anlamıyordum! Kitaplarını duvarlara fırlattığımı ve şiiri savunma yolunda isyan ettiğimi hatırlıyorum. Ama Edip Abi, o kadar güçlü bir şairdi ki benim gibi at gözlüğünü politik kimlik sayan birini bile içten içe şiire, hayata çekebiliyor, bir yerlerimizden bize, bize has dokuya nüfuz edebiliyordu. Bu noktalardan biri ‘kim bakar uzaklara köpekleri saymasak’ çevresindeki garip, imgesel kaosu ruhumuza sokuşturan o büyük büyüydü. Güneye yolculuklarımdan birinde tren yolu üzerinde sabaha karşı gördüğüm, dağlara bakışlarını dikmiş bir köpekle karşılaşmam Edip’i yeniden okumaya itti beni. Kimdi bu adam?! Ömrün hücrelerini döküyordu sanki. Bilip bilmeden bıçak sallayacağına, tüm dokuyu öğrenerek cerrah olmuştu işte! Onunla tanışmak, onunla atışmak, bir şeyler öğrenip bir şeylerin ukalalığını yapmak tek hedefimdi âdeta. O adam, benim yazmak istediğimi yazıyor, o adam benim söylemek istediğimi söylüyor ve bunu ustalıkla yediriyordu şiirlerine. Bir dostum, doğum günümde bir kadeh rakı ısmarlamak için beni çektiği salaş meyhanede bu yeni saplantımı duyunca, ‘Saçmalama; önümüzdeki hafta, götürürüm seni Edip Abi’nin içtiği yere. Tanışırsınız!’ dedi. Coşkuyla döndüm evime. Coşkum çalan telefona dek sürdü. Arayan kişi, baş sağlığı diliyor ve Edip’in gittiğini bildiriyordu. Bu, en büyük cezaydı bana / en büyük işaret! Doğum günümde sevdiğim şairi tanışmadan, tanışmak üzereyken kaybediyordum. O yüzden her 28 Mayıs, biraz doğduğum, biraz öldüğüm bir tarih! Demin andığım Nahit Hanım’ın cümbüşlü evinde tesadüfen Edip’in iskemlesine oturmam ve Nahit Hanım’ın ‘Aynı Edip’e benziyorsun; sinirli, hırçın ve kendinden eminsin,’ deyişi de hatırımda! Ne diyelim, belki o, Edip, Türk Sanat Müziği’nin derinliklerinden gelen bir caz ezgisi gibi, beni de delirtti. Beni de ahengin ortasında kopan bir tel gibi yalnız bıraktı. Her şair, bir büyü yaratır. Her şair, yarattığı büyüden kendi de etkilenir ve o büyüyü reddetmeye çabalar. Edip Abi, yarattığı büyüyle şiirin bildik akışının büyüsünü bozdu. Büyünün bir metafizik uzantısı değil, bir aşk biçimi olduğunu belgeledi. Galiba, bu belgeydi hayattan ilk önce sökülmesi ve yaramaz insanların omuzlarına apolet niyetine dikilmesi gereken. Biz gerekeni yaptık sanıyorum. En azından seksenli yılların dize dizicileri / dize düzücüleri! İçimizdeki huzur, dışımıza kar yağdırdı! Meymenetsizliğimiz, metanetimizi arttırdı! Her şeyden ders aldık, hiç ders vermeye kalkışmadık! İşte size bizim neslin ifşası! - küçük İskender, edip: dip’te bir nüans (Eflatun Sufleler) - Görsel: Cemal Süreya’nın çizimiyle Edip Cansever * * * Ben orda, akşamına orospular dadanan Camlarında pis sinekler gezinen, ben orda Eskimiş bir tutuşla şarabını içiyor Kadınlarda oluyor kadınsız bakışlarla Başıyla öne düşmüş yüreğiyle beraber Ya Tanrı’ya inanır ya da isyana. Kimseye vermiyor ki acılardan atarsa Kuytular çıkarıyor sevişmeler onlardan Bu nasıl bir bakış ki dünyaya intiharla Ya da hep kar yağıyor da düşünmesi siyahtan Öyle ya kim sevişirdi acıları olmasa Kim bakardı uzağa köpekleri saymazsam. Orası bir ölümdür şarabımı doyuran Ölünen yüzler gibi bir bütündür adamlar Vaftizi gün ışığında bir garip protestan Tanrısıyla sevişir; herkes bilir sevişmeyi o kadar Kim ne derse desin ben bu günü yakıyorum Yeniden doğmak için çıkardığım yangından. - Edip Cansever, Phoenix (Sonrası Kalır / Bütün Şiirleri, 1 / Petrol)

#küçük İskender #edip: dip’te bir nüans #Edip Cansever #Edip #28 Mayıs 1986 #Anı #Hatıra #Cemal Süreya #Eflatun Sufleler #Phoenix #Şiir #Şair #Kim bakardı uzağa köpekleri saymazsam #Köpek #Yolculuk #Ölüm #Yürekbalı #Edip Abi #Edebiyat

18 notes · View notes

gundemarsivi · 2 months

Text

Herkes Ölüyor – M. Mahzun Doğan

✍🏻 Ali Erkan Güneri

https://www.gundemarsivi.com/herkes-oluyor-m-mahzun-dogan/

“HERKES ÖLÜYOR”

M.Mahzun Doğan (*)

Mehmet Mahzun Doğan’ın son şiir kitabı “Herkes Ölüyor” Alba Yayınları- Meda Kitap’tan 2023 Aralık ayında çıktı. Ancak kavuştum. Başladım, bitti.

Biter mi hiç aldı götürdü beni nerelere.

Ne çok ölmüşüz be Mahzun, öle öle kavuşuyor insan, tüm dostları yolladık, tüm sevdiklerimizi. Ve böyle bir yolculukta, tam da doğum günümdü 3 Ağustos….

2017 Yılında Osman Bolulu öğretmenimizi uğurlamak üzere Karşıyaka Mezarlığına giderken tanıştık seninle. Bir “ölüm” bizi tanıştırdı. Bolulu’ya saygıyla. Sonrasında mutlu etti bizi. Yıllar öncesinden tanışan, çok sonra karşılaşıp kaldığı yerden aynı duygularla başlayan dostlar gibiydik. Senin deyiminle de “…aynı kentte olmasa da bu nedenle sık sık görüşemesek de hep yan yana gibiydik. Yüreklerimiz yan yana çarpıyordu çünkü…”. Biten ömürler ve bir ömürdü yaşanan, yaşandı, yaşanıyor.

Yazarımız Mehmet Mahzun Doğan, şiirin de bir büyük ustası. Okumaya başlayınca ayrılamıyorum, dibine dek okuyor, dalıyorum O’nunla gökyüzüne, çıkıyorum dağlara, ıslanıyorum o güzel sularda. Onun şiirini anlatmak boyumu aşar. O nedenle sadece birkaç dizesiyle tanıtmaya çalıştım sizlere. Bir ara baktım kitabı aynen geçiriyorum kâğıda hepsini görün istedimse de hemen engelledim kendimi, azı da yeter tanıtmaya, kitabı keyifle okumak için. Sadece korkmuştum isminden “Herkes Ölüyor” acısıyla tatlısıyla doğmuş bir dolu şair yeniden, coştum okurken güzelliklerle…

“…Söküp sözcükleri göğün saçakaltından

Damlatarak yeryüzünün kalbine…”

“…Yağmurlu bir ikindiyle geçtim de

Yıkamaya korkarım göğü

Silinir diye güvercin lekeleri…”

“…Demokrasi defterinden

12 Eylül’den

alacaklı

son bakış…”

“…Ölüm kuşu ah!

Yine yanlış adres…”

Onda dipnot bile şiir kokuyor:

“…‘Kal dersen kalırım,

Git dersen…’: Behçet Aysan’ın ‘Bir Eflatun ölüm’ şiirinden sessizce alınmıştır…”

Son sözüm de arka kapaktan:

“…Kim öldü ki

bütün köylerin tabelalarında

yüzü annemin, kavak yapraklarını okşuyor rüzgâr da…”

Ne yazık ki “Herkes Ölüyor”, bize ise anılarıyla avunmak kalıyor. M. Mahzun Doğan da bu anılarla çok insanı içine alan öyküler yazmış bence. Bu şiirlerde çok insana rastladım ve andım. Umarım çiçekleri, suları, ışıkları eksik olmaz o insanların. Kayboluyoruz yaşamın orta yerinde, yapayalnız…

Ali Erkan Güneri

(*) “HERKES ÖLÜYOR”

M. Mahzun Doğan

Alba Yayınları – Meda Kitap

2023 Aralık 101 Sayfa

#AliErkanGüneri #MMahzunDoğan #HerkesÖlüyor #Ölüm #Yas

0 notes

birazyazi · 2 months

Text

KİTAP İNCELEMESİ

FARKINDALIK

İnsanlar ailelerini, dinini, dilini, ırkını birçok şeyini seçerek doğmaz. Bunu herkes bilir. Fakat yine herkes bu farkındalığını yaşam içinde eritir gider. Bu yanıbaşımızdaki kişilerin, sahip olduğumuz değerlerin, şansların farkında olmadan yaşamamız gibi bir şeydir. Onları da yaşarken unutur ve sürekli bir şeylerden yakınırız. İnsanoğlu yaşama kapıldığından gözü hiçbir şeyi görmez halde. Halbuki etrafındaki güzelliklerin, farklılıkların yarattığı cümbüşün, bilmenin, öğrenmenin, keşfedebilmenin, sevmek ve sevilmenin tadını başka hiçbir canlı bizim gibi alamaz. Artık sevgiler basitleşti, dost sayıları gittikçe azalıyor, bilgiye ulaşmak tek parmağın ucuna bakıyor, insanlar birbirlerinin acılarını film izler gibi izlemekle yetiniyor. Kısacası bence hayatı kaçırarak yaşıyoruz. Peki hayatın anlamı ne? Yunus Emreler, Mevlanalar, Hz. Muhammed bu dünya da yaşamadı mı yoksa? Bu koşturmacalar, çabalar ne için, nereye yetişmek için? Bu soruları bir süredir kendime soruyordum. Bu yüzden kitapta özellikle "hayatın anlamı, hayat" bölümleri dikkatimi çekti. Yine de düşüncelerim sadece bu iki bölümden ibaret değildir, diğer bölümlerin bir kısmını da karşılamaktadır.

"hiç şiir okumamış gibi kötüsünüz,

bir köpeğin başını hiç okşamamış,

hiç bayram şekeri dağıtmamış,

çocukla çocuk olmamış gibi kötüsünüz!

sevinince kötüsünüz,

korkunca kötüsünüz,

korkunçca ve korkakça kötüsünüz!

bu topraklardan hiç turgut uyar geçmemiş gibi kötüsünüz."

Bu dizelerin sahibi Cem Uslu diye birisiymiş, tanımıyoruz. Fakat bildiğim bir şey var, böyle güzel anlatılamazdık! Kötüyüz. Bize verilen güzelliklerin değerini anlayamayacak kadar da körüz. Kendimizden başka kimse için yaşamıyor gibiyiz. Benciliz hepimiz bir yerde. Etraftaki yoksulluğun, savaşların, ölen çocukların, gencecik fidanların hepsinin suçlusu biziz. Hayatı adaletsiz yapanlar yine biz ve bizim büyüttüklerimiz değil mi? Eğitimde öğretilenler kalıplaşmış düşünceler... Bizi din, dil, ırk olarak ayıran gördüğümüz eğitim değil mi yine? Neye göre, kime göre yaşıyoruz? Durup düşünmüyoruz. Çünkü fırsatımız olmuyor. Çünkü yaşamımızı bir televizyon karesi gibi hızlı geçirmemiz isteniyor. Doğduğumuzdan beri hep bir koşturmaca içinde sürüklenip gidiyoruz. En iyi şeylere sahip olmaya çalışıyoruz. Bu en iyiler uğruna kendimize ve çevremizdekilere zarar veriyoruz. Fakat yine kime göre neye göre hareket ediyoruz, sorgulamıyoruz. Eflatun insanoğlu için "Yarından endişe ederken bu günü unuturlar. Dolayısıyla ne bu günü ne de yarını yaşarlar. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar. Ancak hiç yaşamamış gibi ölürler. " demiş, ne güzel demiş. Sürekli dünü, yarını düşünürken bugünün kıymetini bilemiyoruz. Oysa dünyadaki hiçbir şey bize kalmayacak ki...

Modern yaşamda giderek duygusuzlaşırken, bir yanda diğer insanları duygusuzlaştırıyoruz. Onları farklı sebeplerden eziyoruz, hor görüyoruz, kendi isteklerimiz için evinden barkından ailesinden ediyoruz. Bunları hep birlikte yapıyoruz. Çünkü hepimiz birbirimizden şekilleniyoruz. Gördüğümüz çoğu insan da aslında gerçek değil, tepkileri, mimikleri konuşmaları bir rol aslında. Sen bile gerçek değilsin, ben bile. Sosyal medyadaki kaçı göründüğü kadar mutlu ki? Büyük bir kandırmaca içindeyiz. Kendi kendimize zarar veriyoruz. Yetmezmiş gibi kendi isteklerimiz doğrultusunda, rahatımız için, doğaya zarar verip diğer canlılara da dünyayı dar ediyoruz. Gerçektenden canlıların en kötüsü biz insanlarız!

Albert Camus'un Veba eserini merak ettiğimden o bölümü de okuduğumda, onun da hayatla alakalı, hayatın içinden yazarın deyimiyle 'yaşamın saçmalığı ve belirsizliğine karşı insandaki onurlu direniş duygusunu anlatan bir kitap' olduğunu öğrenmiş oldum. Bu eserde hastalığın halka, hükümete, kurumlara etkileri anlatılmaktaymış. Aklıma henüz bitiremediğim "Ölüm bir varmış bir yokmuş" adındaki Jose Saramago romanı geldi. Bu romanda da ölüm bir anda ortadan kalkmaktadır. Artık insanlar ölmemektedir. Bu durum Veba'da olduğu gibi hükümet, halk ve kurumlarda değişikliklere neden olmaktadır. İnsanların durumu vebadaki gibi fırsata çevirmeye çalıştığı göze çarpmaktadır. Hayatımızda aslında Veba'daki gibi belirgin bir hastalık olmasa da biz de yalnızlık, çaresizlik, sevgisizlik, duyarsızlık hastalıklarına yavaş yavaş kapılıyoruz. Oysa sonumuz belli, -yazması kolay, düşünmesi zor bir kelime- "ölüm".Ölüm bir varmış bir yokmuş romanındaki gibi bizi terk etmedi de. Her anı son günümüzmüş gibi sadece kendimiz için de değil başkaları için, başkalarını mutlu ederek yaşamalı.

Hayatta kimi için para, kimi için aile kimi için çocukları kimi için arabası en önemlidir. Ama dikkatli bakınca hepsinde sevginin varlığını görebiliriz. Yani aslında sevgidir bizi ayakta tutan, yaşama bağlayan, odur. Ama önemli olan bir şeye, bir kimseye sevgi duymak değil, herkese her şeye sevgi duyabilmek. Ancak o zaman yaşam güzelleşecek ve anlamlı hale gelecektir."Bir gün veba çekip gider, geride iyilik ve sevgi kalır..." der yazar Veba romanını anlatmayı bitirirken. Thomas Mann Büyülü Dağ kitabında da insanlığın kurtuluşununun sevgide olduğunu söyler. Genç Weither'ın acısı ve intiharının sebebi bir kadına duyduğu sevgidir yine. Kafka modern yaşamdaki sevgisizlikten, samimiyetsizlikten yakınır, çözümü yabancılaşmada bulur.

İşte böyle bir dünyada yaşadık yaşıyoruz. Söylediğim gibi her şeyin sorumlusu biz ve körelen kalbimiz. Oysa herkes sevgiyle yaşasa şu dünyada! Ölümün varlığını unutmasa! Ölüm varmış, yine varmış, hep varmış. Bu yüzden her günü son günüymüşcesine yaşamalı insan. Sevgisini belli etmekten çekinmemeli, yapılacak iyi işleri erteleyip durmamalı, o çok sevdiğinden giyemediği kırmızı kazağını dolabının kuytusundan çıkarmalı, kalp kırmamaya uğraşmalı, kırılmışsa gönül almalı.... Çünkü ölüm her anımızda, her an yanımızda.

0 notes

ggoodbyefall · 1 year

Text

Uyusaydım

Bu katı bu sert kente gelmeseydim

Giydiklerin öyle ölümsüz büzülmüş ki

Seni bir bardakta kanayan

Abıhayat sandım

Elim uzandığı yerde kaldı.

Şimdi Ayı bekliyorum

Ay doğunca onu yerime gözcü bırakacağım

..

Aradığım bu ülkede de yok

..

Taşlar hatıra yazılamayacak kadar

Fazla kararmış

Ama siz kağıttakileri ve kelimelerdekini ve sözlerdekini nasıl sileceğimi öğretmediniz

Sayıklayan çiçekleri taşıyacaklar yüreklerinde

Şahitler: bütün oğularım

Yüzü yeni gelmiş bir vahiy gibi

Konuşması Hint ilahisi

Ürküntüsü çocuk çilesi

Ay kaç kere tanıklık etti

Taşıdığım yoksul kadınlar tabutuna

Meleğe öykünen

Bir gülü yetiştirmek için

Yaratılmışız

Şükür Tanrıya

Doğu sabahları

Işıldayan meşaleler

Çocukları gece yarısı

Ayakları ters dönük

Çağıran ve sonsuz kar çöllerine alıp götüren

Melek surlarına yaklaştık,,

İşte o vakit kadınlar belirdi

Hepsinin adı Meryemdi

Bu ölü hangi batmış imparatorluğun bayrağı

Tutunacaksın doğurmamış bir anne gibi hurma ağacına

Ey en yumuşak isimli kardeşim

Ben kışın kefen gelini

Çanların diri ölüm toplumundan da

Üzüm kürelerinin benzerliğindeki yalnızlığından da asmaların

Kurtulmuşum kaynayan bir çölüm belki

Birden doğup büyüyen içine insan sesi karışmış

Sonra ansızın küçülüp kaybolan

Kum tepeleri

Genellikle ben oyarım göğe minareleri

Hep gece kutsar beklenmedik bir çeşmeyi

Geceleri namazım

Sabahları ezanım

Ama ben karanlıklarda yittim

Musa ışığa vardı

Baharı gecikmiş kentler

Ey gece, ayını ve yıldızlarını yak

Saçlarım yağmurda uzar

Yaraya dayanmak sanatı

Güzü mü andırır göz bebekleri?

Bir Tanrı mahkumunu arar

İğde ve gül kokuları, çeşme gümüşleri

Güneşin kovaladığı bir yol

Bunlar kır papirüsleri

Bir şiirin ipek sayfalarıdır

Uykumuzu en ulu ders olarak anlatacaklar çocuklara

-sizi bir alacakaranlık uykusuna çağırırım

Hepimizin çocuğu geri dönecektir

Bir külün içinde yüzyıllarca duran

Biçimini yakalayıp geri dönecektir

Uyudular uyuyarak nardıları

Işıttılar insan yüreğini

Islak bir ortaçağ yolunu andıran iç sokaklar

Peşinden sürüklediğin lanetleri bir kitap yaprağına çevirmek

Gün gelecek su kıyısındaki o türbe ışıyacaktır.

Bozulmuş saatleri ölümle iyi etmek

Yorgun bir şam öğlesi

Şemsin ayrılığı

Kuran okuyan yüreğinden bir ışık koparabilir miyiz

Durmamacasına açılmış bir kabiriz

Surlara işlemiş bir ölüyüz

Kendini kutsal yapraklar gibi

Uçuşur sanan değil miyiz

Eflatun büyüsünün yankısı

Çevresinde bir darağacının

Koparabilir miyiz acaba

Etinden çileli etinden

Döğmeli ciğerinden bir parça

En çetin savaşımı verdim o gece

İki dünya savaşı ondan bir yapraktı neredeyse

İlkin anne ölümünü kullanarak geldi üstüme

Sonra aklı kınamış bir kardeş yedeğinde

Ne anne anneydi ne kardeş kardeşti gerçekte

Anne ve kardeş biçiminde

Bilmem hangi ülkeden devşirilmiş iki imge

Kendi hayalinden iki kesitti belki de

Ama ben güvenmedim bu belgelere

Teslim olmadım yine de

Eridi kollarım ayaklarım en yılışık asitte

Cama çevirip gövdemi de

Okumaya çalıştı en yılgın kuşkularımı

Ama bir nokta kaldı ki

Yüreğimin yüreğimin yüreğimin yüreğinde

…

Öyle baştan çıkarıcıydı ki yüzü

{Yeni cennetten sürülmüş diyebilirdiniz}

*yeni sürülmüş diyebilirdiniz cennetten*

Deniz kıyısında duruyormuşçasına

Bakan çocukların

Kalp çarpınıtısı

Bir kızın son hayali

Birinci Cihan Savaşının

Rastladığı bir kız entarisine

Siler bengisudan arı

Gözyaşlarını

Anlat anlat bu gözyaşlarını anlat

Bir gül gibi açan

Her çocukta

Vakti gelince

Biri çöle dönüktü

Çöl uzayan bir gençlikti

Yeni bir şiire acıkmışçasına

Develer de aya bakmaktaydılar

..biz dudaklarımızla değil

Yüreklerimizle fısıldayalım

Ey ay bölün ey dolunay bölün

Doğudan batıdan

Birden görün

..sana okuduklarımı anladıysan

…bölün

Ay çarpışmaları

Ay bölün

..

Baharda

Tanrı aşkına bölün

...

Ay ayrılır

Ay akar

İncir yaprağındaki süt gibi

iki elimize

Ay savaş gömleğidir

Yırtılır kılıcımızın ucundaki

bir hız buğusundan

Ay yayılır

Doğumumuzun doğusuna

...

Ay yeni doğmuş

Ölü anneli

Bir çocuk gibi

Teslim edilmiştir bize

Biz ölümden

Ve yalımdan arıttık

Ay yerleşecektir

Yerimize

Manastır damından ayı gözleyen

Çocuklar gündüzün

Bıraktığını ararken ağaçlarda

Bir güneş daha batmada

Bir gün daha solmada

Heykeller yaprak yaprak kurumada

Ay bir iftar gibi üzüm salkımında

Dolaşan bir mimar mermer bir mimberde

Döne döne inen

Bir minareden

Ayın bölünmesinden doğan Elhamra

Ay bir zeytin dalı Kurtubada

Mısırda ışıklı bir hurma

Öyle bir içki içildi ki

Kırılan ay bardağında

Ağaran gün tılsımı

Haziran iğreti bir mevsim bu yerlerde

Bu yıllarda

Bir kadın ölmektedir

Peygamberler de

Birer deniz avcısı değil miydi

Bir çöl önünde yalnız kalan peygamber

Bizans sarayında kristal bir kadeh kırıldı

Ay bölen bir bilginin dili

Tanrı sesi

Tanrı deyişi

Şairlerin örtüsüne özendiği

Gölgesiz peygamber

Bu üşütme ne güz ne bahar üşütmeleri

Çile mağarası

Gök çiğinin tüveyçleri çocuklar

Yeni bir yürüyüşün

Yer sarsan gök titreten

Yürek yumuşatan bir yürüyüşün marşıyla

—Bir gün doğdu üstümüze ay doğdu

Ufuktan

Yükselen ve hep parlayan—

Annesinin ölümünden önce tabutlaşan

Karyolasının başı ucunda

Ağlama duvarından

Ağlayarak çekilen

Bir gül ansızın patlayıp açılacak bir saksıda

..

Ve ışık ışık ışık

Arkasında solunda ve sağında

Ve uzatacak ellerini dışarıya

Ah bu ne beyaz ne beyaz

Musanın elleri

Ve yüzü İsa yüzünün benzeri

Doğmamış ve ölmeyen

Gelmemiş ve gitmeyen

HIZIRLA KIRK SAAT, sezaikarakoç

1 note · View note

yollarvekorlar · 1 year

Text

Bir eflatun ölüm, Behçet A.

Şiir

0 notes

birdenizsalman · 2 years

Video

youtube

#aşk #şiir #sevda BEHÇET AYSAN'DAN HARİKULDE DİZELER: "BİR EFLATUN ÖLÜM".

#youtube

0 notes

artiikyok · 3 years

Text

Cem Karaca'nın eşine yazdığı mektup...

1. Hayat her şeye rağmen güzeldir.

2. Seni bu dünyada çok sevdim...

1K notes · View notes

livxsss · 2 years

Text

#behçet aysan #bir eflatun ölüm #siirheryerde #siirsokakta #siirler #edebiyat dergisi #edebiyat

4 notes · View notes

hewtia · 2 years

Text

hiç yorulmuyorsunuz değil mi doğrusunu bildiğiniz yalanların doğrusunu duymak için hesap sormaya ah duygularına yönetilen insanlar 🤦🏻

2 notes · View notes

zuzzu-zu · 3 years

Text

Sol yanımdaki eksikliği şimdi hangi yanım tamamlayabilir

#şiirsokağı #güzel söz #iç sesim #movies #sözsokakta #şiirdefteri #şiirduvarda #şiirsokakta #country music #spirituality #ilk ölüm #bir eflatun ölüm #ölümü beklemek #özlemişiz #babakız #babamveben #canım babam

30 notes · View notes

ruyalarimvesavaslarim · 4 years

Text

"Birine sadık kalabilmek için yan yana olmak gerekmez"

129 notes · View notes

tozluraflarperisi · 4 years

Text

"Önceden fırtırtınalardan sağ çıkardım, şimdi bi rüzgar esse toparlayamam. "

40 notes · View notes

yeryuzugokyuzu · 3 years

Text

...

"söylenmemiş sahipsiz bir şarkıyım"

...

#behçet aysan #bir eflatun ölüm #şiir #şair #kendimi bulduklarım #iyi ki şiir var #edebiyat #kitap #okumak #şiir oku #öyleyim

3 notes · View notes

bilmukabele · 3 years

Text

Beni ölü bir çiçeğin hüznünde ara

#kadrajimdan #analog #bir eflatun ölüm #uskudar

4 notes · View notes

ssimsiyah · 4 years

Text

Eskiiyor bütün bedenler. Ama acı çeken yüreği var ise bir bedenin, daha hızlı çürüyor o beden. Benim acı çeken bir yüreğim var.

11 notes · View notes

gulsumyildiz · 3 years

Text

#acı #aşk #kalp #yorulmak #yalnızlık #bir eflatun ölüm

3 notes · View notes