Burası lanetli, aşk bu kenti pis ediyor, Bir seli yok ama, hala yağmur çiseliyor, Nasıl haketmeyen insanlar her zaman mutluyken, Kalbim yazıp yazıp hala yalnızlığa sesleniyor...♠️♠️♠️

"İçinden alıp seni bu şehri yakasım var.."

düzeltmeye değil de her şey dağılmaya daha müsait artık

Cem Adrian'nın Keskin şarkısında geçen " Bir yangındı bir ben yandım" dediği yerdeyim

Bazı şeyler zaman ister, bazı şeyler acıyı sever, bazı şeyler yok olmayı diler... Düşüncelerime boğulurken, nefesim boğazımda düğümlenirken benim yaptığım tek şey saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırabilmekti. Hissettiğim şeyleri dışa vuruyordum elbette fakat dilime gelmiyordu. Geliyordu geri itmek zorunda kalıyordum. Başıma giren ağrıların, bitmek bilmeyen iç seslerin, gerçekte olmayan şeyleri görme çabam, başarılı olabileceğime olan inancımın başarılı olamayacağımın inancına dönüşü başını aldığı gibi gidiyor ve sanki bir sonu yokmuşcasına dibe batırıyordu. Uzun zaman sonra hissetmediğim bir duygu hissettim: Sevgi. Ben gerçekten birini sevebildim. Uzun zaman sonra... Bunu yazma sebebimi elbet anlamışsındır elbette sonu umduğum gibi bitmedi. Hatta bu hikayenin net bir sonu olmadı. Kaçak Gelinleri, İnadına Aşk dizilerini ziledin mi? izlemediyse finaline bakmanı tavsiye ederim. Belli bir sonu yok, hiçbir şey çözüme kavuşmadı ama o hikayenin sonu oydu. Bizim hikayemizde böyle bitti işte. Çok güzel hissettim hemde çok. İlk başta her şey rüya gibiydi. O ilk gün gerçekten hayatıma bir gecede giren birinin hayatımın bir parçası olabileceğine inanmamıştım. Oldu... Ek olarak içimde büyüyecek acının temeli oldu. Bunu tanışmamızdan bir sonraki günde olmuş olan buluşmamızda anlamıştım. Anlamıştım başımın belası olacağını ve bana yaşatmasına izin vereceğim şeyler için kendimden deli gibi utanacağımı bilememe rağmen uzattığı elini tuttum. Elini tuttuğumda utandım ama en çok kızdım. Bu kadar mı sevgiye ihtiyacım vardı da en küçük hareketi üzerime alınıyordum. Ben beni sevdiğini söyleyecek ama hiç sevmeyecek olan birine inanmıştım. En çok buna inanmıştım. Bize... Yanılmadım. Geçmişindeki karaktersizliğini bıraktığını değiştiğine inanmayı seçtiğimde en büyük hatayı yaptığımı biliyor ve aptal gibi bu hatayı onunla yapmak istiyordum. Bir insanın arkadaş çevresi neyse o değiştiğini söylese dahi onlar gibidir ve bir araya geldiklerinde onun asla seninleykenki gibi kaldığını düşünmemeliydin. Düşündüm... Sevince kör olduğumu ve alttan aldığımı farkettim. Yapmamalıydım. Fiziksel olmasa dahi duygusal olarak aldatıldığımı öğrendiğim o gün. Bırakıp gitsem dahi ayrılamadım, yuttum ve yapmamalıydım. Benim için her şey o gün bitmişti. İlk önce kafamda bitirdim, acısını çektim, yasını tuttum daha sonra o malum gün. Ve o değerli gün... 4 Kasım 2023 akşamı. Üniversiteye başladığı ilk gün, içtiği ilk gün ve ilişkimizin son bir telefon konuşmasıyla bittiği gün. Yanlış anlama ayrılık konuşması yapmadık. Sarhoş olmuştu ve ne yaptığını bilmiyordum tiksindim daha çok soğudum en son dediğim şey "Sonra konuşuruz." Konuşmadık. O günden sonra ne ben ona yazdım ne o bana yaptığı hata için arayıp sordu ne de özür diledi. İnsan sevdiğinin gönlünü alırdı. Erkekler sevdiği kadını terk etmezdi kullandıkları kadını terk ederlerdi. Ben yine çok sevmiş ve sevilmemiştim. Üstüne kullanılmış ve aptal yerine konmuştum. Bu hayat her şeyi unutsun benim 10 yılda yaşayacağım duygusal çöküntüyü onun bana 1 ay 20 günde yaşattığı o çöküntüyü unutmasın. Başta da dediğim gibi bazı şeyler zaman ister, bazı şeyler acıyı sever, bazı şeyler yok olmayı diler, bazı şeyler bir daha aynı hatayı yapmamak için kendisine demirden duvar örerdi. O bazı şeyler ben ve aklım. Belki de sensin. İyi olsun geceler.

Denizler dalgalanır rüzgar eserken ve hisler ölür Sirena yazarken;

r/d

;

Ey benim bahtımın ince rüzgarı, ben sana gel dedim yor demedim ki ! Dallarıma bahardan müjdeler getir! Ben sana 'es' dedim 'kır' demedim ki...

İçimde çok büyük bir ağlamak var...🏵️

Bir ağacın altında oturarak hem kendime, hem bütün insanlara, hem börtü böceğe, kurda kuşa. Bin yıllık gözyaşıyla ağlamak istiyorum...

"Özlemek, sana direnmekten acıymış..."

Kimse sen gibi olamadı değil , kimseyi senin yerine koyamadım ben.

Seni de böyle yalnız bir günde sevmiştim, Kuruyan sevgine ne sular serpmiştim Büyüdün, büyüdükçe dikenlendi dalların, Oysa ne bahçeler ekmiştim...♠️♠️♠️

"Şikayetçi değilim ama henüz yaralarımı saramadın hiç."

Sevilmedim..

En çok bu yaşlarımda hissettim bunu

Küçüktüm aklım ermezdi

Kendi kendimi çok severdim hep, bundandır ki sebep

Başkalarının beni sevmediğini göremezdim

Ben hep severdim

Beni sevmeyen herkesi

Sonra büyüdüm

Kendimi sevmeyi bıraktım

Kalbim kendi sevgimle doluyken hiç kalmadı şimdi bana

Belki iyi de oldu

Çünkü gerçeği gördüm

Meğer kimse sevmemiş beni

Hep ben sevmişim kendimi

Çok üzüldüm..

Çok üzüldüm, ama hiç ağlamadım

Sonra bir gün yolda giderken

Dirseğimi bir elektirik direğine çarptım

Ama çok hafif, ben bile fark etmemişim belki

Ama saatlerce ağladım

Tuhaftır onda da canım yanmamıştı hiç

Meğer yanan canım değilmiş

Acı sadece fiziksel değilmiş

İçim acımış benim

Canım yanmamış belki ama

Ruhum yanmış

Çok acımış

Çok yalnız kalmış

Çok üzüldüm

Aciz ezik buruk bir kalp gibi

Hissettim..

"...yalnızlık,müziğin bile seni dinlemesidir..."

Ellerim klavyede öyle boş boş ekrana bakmaktan kendimi alamıyordum. Sanki cümleler benden kaçıyordu. Bilmiyorum ben mi onlardan kaçıyordum. Kim kimden kaçıyor bir fikrim yok fakat bildiğim tek şey düşünmekti. Düşünmeden duramıyorum: Sen gerçekten var mıydın? 18 Ağustos akşamı onca kalabalığın arasında sanrı mıydı gördüklerim? Sen aslında gerçek değil miydin? Ben mi uydurmuştum seni? Cidden sevmiş miydim seni? Cidden sevmiş miydin beni? Sen vardın ve ben sana inanmış mıydım? Peki sen, sen hiç inandın mı bana? Belki hiç inanmadın belki yedek belki yalan belki sahteydim... Sözlerin sahte miydi? İnandığına inancım yalan mıydı? Aldığın kolye... Aslında onu ben mi aldım kendime? Ben mi kurdum seni kafamda? Aşkımızı ben mi yarattım kafamda? Peki kontrol bendeyse neden gittin benden? Ben mi izin verdim sana? Sen mi verdin yolu bana? Peki bu sorular neyin nesiydi? İkinci bir sen mi yaratmaya çalışıyordum? Hayır... Sorduğum hiç bir sorunun cevabı yoktu. Belki bir tanesinin vardı: Beni hiç sevmemiş olman. Çok çirkindim. Seninleyken çok çirkin hissediyordum, şu an çok güzelim. değiştim. Değiştirdin, beni kullanman, kendimi kullandırmam beni olgunlaştırdı. Annem "Özgüvensizlik yarattı sende." dedi. Doğru muydu dediği? Ah özür dilerim, anneler hep doğruları söyler. Sen benden o cıvıl cıvıl kızı, hevesiyle insanları eğlendiren, gülümsemesiyle insanları güldüren kızı aldın; gurursuz, alttan alan, tabiri caizse yutan, sönük, özgüvensiz, mutsuz ve bir o kadar bitkin bir kız verdin. Beni öylece bıraktın ve acımasızca umursamadın. Merak etme artık bende üzülmüyorum artık sensiz 58. günümdeyim ve aştım. Seni değil seninle olan birkaç güzel anılarımızı özlüyorum. Artık bakmıyorum fotoğraflarımıza. her şeyimizi sildim zaten istesemde bakamam. Bunları yazıyorum çünkü artık içimden atmalıyım seni. Sana yazmıyorum bunları ilk defa hissetmiş olduğum duygularımı yazıyorum. Dedim ya en doğru duygularımı en yanlış insanda harcadım diye. O doğru duygularımı anlatıyorum. Ağlamıyorum anılarımızı hatırladığımda. Ağlayamıyorum, hissim kalmamış sana. Düşünsene, hayatımda sonsuza kadar kalmasını dilediğim kişi yaptığı hatalarla vermesi gereken küçük bir özrü bile vermeden defolup gidiyor. Sana koymaz mıydı? Seni bilmem ama ben en dibe battım. Üstelik sınavım var. 'Çocuk' gitti kız konuları yetiştirmeye çalışıyor. Komik değil mi? Nefesim kesildi, sebebi nedir bilmem. Yaptın bunu bana ve bize. Değdi mi bilmem ama değdiyse içimdeki kül öfkeme dayanarak söylüyorum çok mutlu ol ama asla mutlu olma. Hep benimle olacaksın sanmış, birbirimize ait olduğumuza inanmak istemiştim. Ölene kadar benimle olacaksın sanıyordum. Nereden bilebilirdim bir mevsim geçişi olduğunu.

Denizler dalgalanır rüzgar eserken ve hisler ölür Sirena yazarken;

r/d

;

Hayallerine bile hükmedemez mi insan?

İnsan sadece yalnız olabildiği sürece, bütünüyle kendisi olur...🪹

Demek ki, yalnızlığı sevmeyen özgürlüğü de sevemez; çünkü insan ancak yalnız olduğunda özgürdür...