gundemarsivi - Tumblr blog

gundemarsivi · 6 days

Text

Yaşamın Kaybolan Öyküleri

✍🏻 Ali Erkan Güneri

https://www.gundemarsivi.com/yasamin-kaybolan-oykuleri/

Süreyya Aytaş’ın “Mübadelenin Hüzünlü Mirası” adlı kitabını okuduktan sonra “Hüzün Gözlerinde” başlığı ile “Yüreğinize sağlık Sevgili Süreyya Aytaş” diye başlayan bir yazı yazmıştım. Her satırında annemi buluyordum bu kitapta. Yıllar sonra yeniden annemle buluşmuştum. Acılar, acılar ve kitapla ilgili büyük bir sevinç. Çok mutlu olmuştum, sevdiğim kitapları okurken bitmesin diye ağırdan alırım. Bu kitabı ise su içer gibi tek yudumda bitirmek istiyordum. Annemin “ıtır çiçeğini” neden sevdiğini, insana nasıl güzel baktığını, neden “sineğe yol yaptığını” şimdi daha iyi anlıyordum. “Ellerinize sağlık! Yüreğiniz her daim atsın, dert görmesin! Sevgi ve saygılarımla.” diye bitirmişim kısacık yazımı çünkü gözyaşlarım durmuyordu. Kuzenlerimle Kesriye ve Jerveni’ye yaptıkları geziden -yaşlıların Cemçe dedikleri- kuzen çocuğu Cem Açıkbaş’ın oradan ıtır getirdiğini öğrenince de bir dalını da ben istemiştim. Sonra o ıtırın başına kötü şeyler geldiğini öğrendim, artık ben balkonumda mutlaka ıtır bulundurup yaprağını her okşamamda onun kokusunda annemi ve mübadil dostlarımı anıyorum…

12, 13 yıl önce TRT’de yayımlanan, çekimleri Kastonya ve Mustafapaşa’da yapılan “Yaşayan Bellek” adlı belgeselin sunumu Süreyya Aytaş tarafından yapılmış. 31 Mart 2024 sabahında Süreyya Aytaş’ın Facebook sayfasında yeniden yayımlanan bu belgeselin görüntüleri beni çok etkiledi.

Anlatılanlar, konuşanlar akrabalarımdı ve hatta annem. Annesi babası da anlatılan kuzenim Ali Kemal Sergin “Kim bilir kaçıncı defa gözü yaşlı izledim. Nurlar içinde yatın anacığım, babacığım.” diye yorum yapmış, ben ise “Tamam tamam ağlamayacağım diyorum ama dayanamıyorum. Cemal eniştem, o Cemçe bebeğin peşinde mama tabağıyla koşan Ayşe teyzem, annem… Dayanamıyor insan. Teşekkürler Cem, teşekkürler Süreyya Hanım. Bu belgeseli bir türlü bulamıyordum.” diye yorumlamışım. Hepsi gözlerimin önünden geçiyor. Üzgünüm çünkü benim sayfamda yer alan görüntüler nasıl ve neden olduğunu bilmediğim bir şekilde içerikleri -telif gerekçesiyle- silinmiş, kaybolmuştu.

Cem Açıkbaş’ın anneannesi yani Ayşe teyzem ve annem, Naime Kolay’la amca çocuklarıymış. Yunanistan’daki yeni adıyla Zabordeni’de (Kesriye) evleri yan yanaymış. Bu bilgiyi ben bu belgeselden 60’lı yaşlarımın ortasında öğrendim. Naime teyze o sıralarda 100 yaşındadır. (5 Ocak 2015 tarihinde 105 yaşında vefat etmiştir.)

Naime Kete (Kolay) belgeselde yaşadıkları acılı günleri anlatıyor. Mübadele sırasında üç ayları yolculukta geçmiş. Lozan Antlaşması nedeniyle uygulamaya konulan zorunlu göç 1924 yılı temmuz ayında Selanik’ten başlamış, aynı yılın eylül ayında Ürgüp’te bitmiş. Naime teyze anlatıyor:

“Hatırlıyorum nasıl geldik. Bir katırın üstünde iki tane kız, kız da komşumun kızı. Bi yatak bu tarafta, bi yatakta bu tarafta, biz ortada o kızlan beraber, bi yaştaydık kızlan beraber. Sirevüç’e kadar onunla geldik. Sirevüçe derlerdi. Ara yerlerden geçtik; zindan gibi, mağara mağara ara yerden geçtik geçtik, ondan sonra çıktık, Selanik’e trenlen geldik Selaniğe. Denizde şöyle yaparsan içine batacan. Şöyle bir şey denizi vapur ama vapur içi açık yanıyor içi güneşte. Kızım, tamam çıktık Urla’ya geldik. Urla’yı bilin belki bilmen, orda boynuz oluyor orda çok, keçiboynuzu. Bizi oraya çıkarttılar. Bir iki hafta durduk orda. Sonra doğru hamamlara bizi götürdüler, güzel bir hamamlara yıkattılar bizi. Meralara, açıklara gittik orda yattık. Çok çile çektik.”

Acıların yanında umutları da vardı onların. Acı ve umudun adı Gülcemal Vapuru’ydu onlar için. O günlerde 14 yaşında olan Naime Kete (Kolay) her şeyi çok iyi anımsıyor ve anlatıyor. O, Gülcemal vapurunda bir yaşındaki erkek kardeşini kaybetmiş. Nasıl unutur o günleri? Aylar süren Kesriye’den çıkışları ve Ürgüp’e varışlarını anlatmaya devam ediyor:

“Ondan sonra Mersin’e geldik, Mersin’de de oturduk, çok oturduk. Bi tane kız bıraktı amcam orda. Bi zenginler geliyorlar, arıyorlar fakirleri, alıyorlar, evlatlık alıyorlar. Amcamın evlatları var. Ne yapsın? Mecbur oldu vermeye tabii, amcam verdi. İki tane verdiler orda bizim muhacirlerden, iki kız verdiler. Öteki ne oldu bilmem ama bizimki çıktı meydana. Kevser koymuşlar adını, burada bir asker gitmiş oraya Mersin’de bizimkilerden gene, dükkâna girmişler, dükkâna girmeyince bakmış bakmış askere muhacir demiş kız kendi kendine, ‘Kardeşim nerelisin sen?’ demiş Kevser’e, ‘Nereliyim ne sorarsın sen?’ demiş. O da bizim akrabamız olur, öldü şimdi. O ‘Nereliyim ben?’ demiş, ‘Ne sorarsın? Ürgüplüyüm ben’ demiş, ‘Amanıın benim Ürgüp’te babam da var, amcalarım da var’ demiş. Tüylerim kalkıyor bak. Çok güzeldir Kevser, bii saçı vardı buraya kadar, ferace giyerdi. Ferace şuradan şuraya düğmeli olurdu, önünde beyaz tülbent, güzel tülbent. Bir tülbent de şöyle incecik şuraya koyardı, sadece gözleri gözükürdü ha gözleri. Zaten erkeksiz bir yere gitmezlerdi, erkek olacak arkalarında, nereye gitse erkek arkalarında olacak. Hatırlıyom buraya gelince Niğde’den öte bir yer vardı, orda bizi bir arabaya bindirdiler, bizi Niğde’ye götürdüler. Niğde’ye götürdüler bir iki hafta oturduk, Niğde’de oturduk. Bir hane o tarafta, bir hane bu tarafta. Oradan, Niğde’den çıkınca Ürgüp’e geldik, tamam bir tepeye geldik. Urgup Urgup gülüşüyor buranın şoförleri, Urgup Urgup diyorlar bize. Biz bilmezdik urgupvan neymiş biz bilmezdik, Ürgüp’ün adıymış, gülüşüyorlar. Buranın yerlileri bizi almaya gelmişler. Tam üzümler kaynarken geldik buraya.”

Onlar Ürgüp’te yaşamlarını sürdürürken Yalova’ya giden akrabalardan dedemin kuzeni Hayrettin dededen gelen bir mektup üzerine dedemiz Mehmet Ali Benice düşüncelere dalar ve araştırmaya başlar. Mektupta “Ne yapacaksınız o kurak, çorak topraklarda? Burası yemyeşil, verimli ve sulak, buraya gelin.” diye yazılmıştır. Bunun üzerine gereken yapılır ve Yalova’da Laledere köyüne göç edilir. Yaşam orada devam eder. Sonra da Yalova’da…

Belgeselde Naime teyzenin anlattığı annem Kevser, yani Mersin’de tek başına kalan “Kevser” yeni ailesine alışmaya çalışıyordu çaresiz. Öz annesi Asine’yi (nüfus cüzdanında Asiye) Kesriye’de yaşarken kaybetmiş, iki kardeşi ile öksüz kalmış. Mersin’de ailesinden ve o iki kardeşinden de ayrı kalmış. Bu yeni aile Müveddet ve Beşir Sümen çifti, Kevser adını verdikleri yeni kızları ve kendi öz kızları Hediye ve Sulhiye ile birlikte güzel bir konakta yaşamaktaydılar. O konakta çok misafir olduk. Annem Kevser o günlerle ilgili hiçbir olumsuz durumdan bahsetmedi. Ben onun dert ortağıydım. Sadece okutmadıkları için çok kırgın olduğunu söylerdi. Bırakıp giden ailesi için de hiç olumsuz konuştuğunu duymadım. Ben ve ailemizin diğer üyeleri Mersin’deki aileyi bildik anneanne, dede ve teyzeler olarak.

Naime teyzenin anlatımına dönersek öncelikle babamın askerliğinden söz etmem gerekiyor. Dedem Ahmet Lütfi Güneri’nin 35 yaşındaki kaybından sonra üç çocuk ve karnında bir bebeyle dul kalan babaannem Fatma Nadide Güneri’nin Tokat’taki yaşamını sürdürebilmesi için kendisine ve çocuklarına bir yol çizmesi gerekirdi. Babam Halit Cenap Güneri’ye çizilen yol ise gönüllü askerlik olmuştur. Askerlik çağına gelmeden gönüllü olarak askere gider. Gaziantep’te asker olarak iki yıl geçirdikten sonra dönüş yolunda -bir ihtimal Naime teyzenin bahsettiği askerle- Adana’da girdikleri bir bakkal dükkânında annem Kevser’i görür ve ertesi gün ver elini Ankara. Trenle Ankara’ya gelirler Kevser’le. Kırk gün bir sandığın üzerinde oturup sadece ayva yerler. Masal gibi dinledim bunları. Askerliği biten babam abisinin gayreti ve teşviki ile polis olur. Evlenirler. Naime teyzeden duyduğum şekli ile babam ve annem gidip elini öperler. Naime teyze babamı boylu poslu yakışıklı bir genç olarak tanımlamıştır. Bu bilgiyi de kendi sesinden dinledim.

Yirmili yaşlarıma kadar dedem ve anneannem olarak Beşir ve Müveddet Sümen’i, Hediye ve Sulhiye Sümen’i de teyzelerim olarak bildim. Bir de Sami dayım vardı, Sami Tığcan. Ankara’nın Çubuk, Haymana ve Beypazarı ilçelerinde geçen çocukluk günlerimde bahsi geçen bu insanların ve daha sonra evlendiklerinde eşleri ve çocukları ile bizim evimize her yıl geldiklerini biliyorum. Biz de Adana ve Mersin’e giderdik. Saydığım bu insanlar hâlen bendeki yakınlıklarını koruyorlar. Hepsi ile her yıl mutlaka görüşürdük.

Anımsadığım bir dayım da biz Çubuk’ta yaşarken gelmişti. Sobanın yanında dizinin dibinde bir yer minderinde oturduğumu anımsıyorum. Bu dayım Ürgüp’e giden annemin gerçek abisiymiş, sonradan adının Demirali olduğunu öğrendim. O zaman ilkokula belki yeni başlamış olabilirim. Belgeselde adı geçen Cemal ve Ayşe’yi de ortaokul ve lise döneminde tanıdım. Ayşe teyzem ve Cemal eniştemi saydığım ilçelerden Ankara’ya geldiğimizde mutlaka ziyaret ederdik. Kuzenlerimi de o arada tanıdım. Soyadları “Sergin”di. Kendi kendime hep yorum yapar, anneannem ve dedemin soyadları “Sümen”, evlenen teyzem “Serin”… Bir türlü çözemezdim. Yalnız ben mi? Hangisi yanlış yazıyor diye çok düşünmüştüm. Kimse çözemezdi, Kevser’i ihmal etmeyen bu aile Ayşe’yle neden ilgilenmiyorlardı. Ayşe teyzemler neden dedemleri tanımıyorlar. Şaşkınlığım yirmili yaşlarda sona erdi. Kuşadası’na tatile gittiğim bir yıl annem anlattı ve kız kardeşi Şerife’nin oğlunu bulmamı istedi, oraya yakın Ortaklar’da olduklarını söyledi. Dayılarımı da anlattı, Demirali ve Besim dayılarımın Yalova’da yaşadıklarını. Onları da bulmamı, tanımamı istedi.

O yaz çok mutlu oldum. Çok çileler çeken annemi mutlu etmiştim. Ortaklarda araya sora Lütfi abinin evini bulmuştum. Ama kendisi yoktu. Kamyonla geldiğinde yengem bağırıyordu. “Lütfü sana bir muştum vaaar!” Ben Lütfü abiden çok “muştu” sözcüğüne takılmıştım. TDK dergilerinde geçiyor, ben nerden çıktı bu diye kabullenemiyordum. Meğerse halkım kullanıyormuş müjde yerine. Sarıldık tanıştık Lütfü abiyle. Kardeş çocuklarıydık vay be! Şaşkındım. Kızlarını, oğullarını da tanıdım bu güzel insanların.

O yıl mı, daha sonra mı anımsamıyorum ama yirmili yaşımda olduğumu biliyorum, Yalova’da yaşayan dayılarımı da ziyaret ettim. Tanıştım onlarla. Annemin bir küçüğü kuzenlerimin “caca”sı Besim dayım beni çok etkiledi, birebir annemin kopyasıydı. O bahçede yaşayan bir çiçek insan, hep çiçeklerle, doğayla yaşayan bir insandı. Beni görmeye geldi. Biz kuzenimle, beni devamlı ısıran sivrisinekleri öldürürken “Yavrum yapmayın! Yazık, o da can, öldürmeyin!” diye ısrarla bizi engelliyordu. Böylece dayılarımı, yengemi ve yeni kuzenlerimi tanıdım ve hepsiyle gönüllerimiz birbirine geçti. Canlarım onlar. Hepsini çok seviyorum, onların da beni sevdiklerini biliyorum. İstanbul’a her gidişimde mutlaka görüştük onlarla…

Böylece benim iki bilinmeyenli mi, kaç bilinmeyenli olursa olsun denklemim çözüldü ya, annem de ben de çok mutluyduk.

Suriye’de (Şam ve Halep) yaşayan teyzem, eniştem ve bazı çocukları her yıl annemi ve bizi ziyaret ederlerdi. O aileden kuzenim Reşit El Semman Almanya’dan sonra 1, 2 yıl da Türkiye’de öğrenim gördü, çok güzel günler yaşadık onunla da. Hatta gerçek kuzenim İffet ablamın düğününe bile beraber gitmiştik. Şimdi ne oldular neredeler, bilemiyorum. Biz de Adana ve Mersin’e giderdik çocukluğumda. En son iki teyzeme 1974’te rastladım. Meral’le Kuşadası’ndan Diyarbakır’a giderken bir gün kaldığımız Mersin’de… Otelden çıktığımızda ki, Sulhiye teyzeme gidecektik, tam taksiye binerken “Aliiii!” diye bağıran iki teyzemle sarmaş dolaş olmuştuk. “Nasıl da kan çekermiş!” dediklerini hiç unutmadım. Demek ki kan bağı olmasa da kan çekiyormuş. Sonraki yıllarda bir Mersin görevimde de ziyaret etmiş görüşmüştüm. Artık bir bilgimiz yok hiçbirinden.

Onlar da unutmadı, biz de hiç unutmadık onları. Ama artık kimse ile irtibatımız kalmadı. Anılarımızda yaşıyorlar. Kaybolan yaşamların içinde bir anı hepsi…

Ali Erkan Güneri

(Yazıya Not: Danışabileceğimiz büyüklerimiz yok artık. Annem geldiği yaş nedeniyle zaten pek bilgi sahibi değildi. Kuzenlerimi arıyorum, bilgi alıyorum bir başka kuzen itiraz ediyor. Annemin annesi Nüfus Cüzdanında “Asiye” görünüyor itiraz geliyor “Asine” diye; Şerife ablası çocuklarından birine vermiş annesinin adını “Asine” diye. O öyle değil, bu böyle değil, haydaaa. Bırak Ali dağınık kalsın. Mersin’e geliş 1924. Orada 16 yıl kalmış. 1940’da Ankara’da Nüfus Hüviyet Cüzdanı çıkarılmış. 4,5 yaşlarında geldiği tahmin ediliyor. Doğum tarihi tahmini yazdırılmış 1330 diyerek (1914) Velhasıl bilgiler doğrulanamıyor…

Dedemin ilk eşinden Demirali; ikinci eşi Asine’nden Şerife, Kevser, Besim: üçüncü eşi Saliha’dan Ayşe isimli çocukları olmuş.

Ali Erkan Güneri)

AĞIR GEMİ

Yıl bilmem kaç,

Ben kaç yaşındayım,

Hangi gün

Doğum günüm,

Bilmiyorum.

Bir gemi kalkacaktı

Selanik Limanı’ndan

Adı “Gülcemal”miş,

Sonradan öğrendim.

Aylar boyu bekledik

Ne zaman kalkacak diye.

Sonunda

Arkamızda anılar,

Analar,

Köyümüz…

Kesriye’den Selanik

Sonrasında

Uzun uzun bir yolculuk…

Ne denizi

Görür gözlerim,

Ne güverteyi,

Gökyüzü bile yok

Yeşil gözlerimde.

Sonra

Mersin Limanı

Limanda bir adam

Bir de kadın

Sanki o bir adam babam

O bir kadın anam.

El salladım mı gidenlere?

Abim Demirali gitti,

Ayşe gitti,

Besim gitti,

Şerife gitti,

Hepsi gitti…

Bakakaldım

Arkalarından

El salladım mı?

Bilmiyorum, bilemiyorum…

Dünyanın ortasında

Bir başına

Kaldım

Yapayalnız.

Müveddet Hanım

Oldu o kadın

Annem,

Babam ise

Beşir Bey.

Ha! Unutmayım

Sulhiye ve Hediye

Yeni kardeşlerim, ablalarım

Yeni bir yaşam

Mersin,

Adana, Diyarbakır

O yüzden

Suratımdaki şark çıbanı,

Başka iller ve

Yeniden

Adana.

Yaş 18 oldu bile

Hediye ablam

Gelin gitti

Halep’ e,

Sulhiye Mersin’ e

Ben mutlu, umutlu

Mutsuz, umutsuz

Yaşarken,

Bir genç çıktı karşıma

Ertesi gün

Kaçtık

Ver elini Ankara,

Gelin oldum

Evlendim Halit Cenap’la

Sonra Fatma Birsen

Mehmet Volkan ve

Ali Erkan…

Ali Erkan Güneri

#GülcemalVapuru #Göçler #AkrabalaraUlalmaArzusu #SoyAğacı #Araştırma #Hayat #Acılar #Sevgi #Aile

0 notes

gundemarsivi · 6 days

Text

İzler Kalmamacısına… #şiir

✍🏻 Mualla Sezgör Yassıbaş

https://www.gundemarsivi.com/izler-kalmamacisina/

Yerinden-yurdundan, kökünden-kökeninden koparılmış,

Kan gülleri olup açan, onulmaz yaraları kanayan,

Kafese konmuş, zincire vurulmuş yaralı yaban hayvanları gibiyim.

Kendi yaralarıma, kendimin çare bulmalara koyulup,

Can havliyle, son bir gayretle canhıraş çabalamışlığımda,

Sensizliğin, can evimden vuran, kör sancılarına belenmişliğimde,

Gündüzlerden yorgunlukları devralan, karanlık gecelerde,

Göz gözü görmezliklerde, yangınların ortasındayım.

Külüm-dumanım, savrulur

Efkar, efkar gecenin bağrına…

Sensiz senliliklerin, dar ağacında asılıyım;

Bir yanım, semanın kandillerine

Bir yanım, dipsiz kuyuların derinliklerine uzanmış halde

Aşkın ve özlemin kor alevlerinde, yanarım.

Yokluğunda bile, zamana, hayata ve yaşananlara inat

Tüm yollarım, sana çıkıyor;

Huzme, huzme sen uzuyorsun gözlerimde, gecenin içinde

Kah, zemheri ayazlarında

Umutlarımın dona kalmışlığında,

Kah, Ihlamur çiçeği kokularıyla insanı mest eden, bahar gecelerinde

Hasılı…

Varlığının dert, yokluğunun kahreden ölüm acısı olup, çıkmışlığında

Gün, geceye dönüpte

Hüzün sarınca anı, yüreğimi, ömrümü

Sen kokan odamı, perdelerimi

Dertlerimi dinlemekten yorgun düşen duvarlarımı

Hüzün basar gri, kara bulutlar misali üstüme

Dalıp, dalıp giderim;

Olumsuzluklar ve mutsuzluklar deryasına…

Kahır nilüferlerinin haşmetli açışında,

Suya düşen mehtabın hüznü gölge, gölge yutarken suyu

Kurbağa ötüşleri ne sinen feryat-figan çığlıklar, dolarken geceye

Ne, yüreğimden-ömrümden, söküp atmam

Ne’de, unutmam mümkün, seni

Heyhat!…

Eleme ve kahreden gerçeğe bak ki

Ne, erebiliyorum, sana

Ne’de, sensiz olabiliyorum.

Rüzgar gülleri misali dönüp duruyor,

Gazeller olup sürülüp-savruluyorum,

Hasretin kasırgalarında…

Lime, lime dağılıyorum gecenin içinde

Yıldızların kaymasında

Ölümü içişleri gibi

Süzülüp, geceye karışan göz yaşlarım,

Un-ufak oldukça, gecenin içinde

Kayıp-söndükçe yıldızlar, karardıkça gece

Gönül ve ömür yangınlarımın kızıl alevleri, aydınlatıyor geceyi

Sana yürekten yalvarırım ve haykırışımdır, bu son seslenişim:

– Ya, gel

Çek, çıkart beni bundan ve buradan

Bu zifiri, kör karanlıktan

Ya’da

Küllerimi sür-savur!…

Ömrümden, yüreğimden, geceden

Bu aşk yangınından, alevler, izler kalmamacasına

İzler kalmamacasına…

Mualla SEZGÖR YASSIBAŞ

0 notes

gundemarsivi · 7 days

Text

Bir İkarus Hikayesi

✍🏻 Sinan Kemal

https://www.gundemarsivi.com/bir-ikarus-hikayesi/

Kuzey Rönesans’ının ünlü ressamı Pieter Brueghel‘in 1558 yılında yaptığı meşhur bir resmin adı İkarus’un Düşüşü (yada İkarus’un düşüşü sırasında bir manzara) resmi, Kuzey Rönesans’ının simgesi olmuştur. Resim, tipik bir Rönesans resmi gibi pek çok imge, simge ve izleyenin her baktığında ayrı anlam verebileceği simgelerle doludur. Kabaca resimde üç ana görüntü vardır. Atıyla tarlasını süren bir çiftçi, koyunlarını otlatan bir çoban ve yüküyle, silüeti görünen bir şehre giden bir gemi. Geminin dibinde suda bacakları görünen kişi de resme adını veren İkarus‘tur. Kendisi balmumu kanatlarıyla uçarken, güneşe yaklaşmış, kanatları eriyince Ege denizine düşmüştür. Sisam civarındaki İkarya adası onun adını taşır. (Destanın ayrıntısını başka kaynaktan öğrenebilirsiniz) Polonyalı yazar Jaroslaw Iwabskiewicz‘in, bu resimden ilhamla yazdığı İkarus Hikayesi vardır. Polonya, Alman işgalindeyken bir gencin, tramvayda, yanında oturanların bile farkında olmadan tutuklanmasını anlatır.

Hayatımızda görmediğimiz pek çok İkarus ve hikayesi var. Züğürt Ağa filminde Şener Şen, kahyasına veda eder, tazminat olarak elindeki son değerli şeylerini (sigara tabakası, saat, tesbih vesaire) verir. Sonra her ikisi, birbirlerine zıt yönde ve yokuş yukarı yürürler. Etrafta mahşeri bir kalabalıktır ve hiç biri de bu olayın farkına varmaz. Benzer bir ayrıntıysa, prodüksiyon ekibinin dikkatsizliği yüzünden Ezel dizisinde olur. Ramiz dayı karakterinin öldüğü sahnenin gerisinde yaşlı birisi, bir ağacın dibine, gündüz gözüyle ayakta işer. Böyle önemli bir dizinin, böyle önemli bir sahnesinin çekilmesi yada böyle önemli bir karakterin ölümü, birilerinin çişini tutmasına sebep değildir.

Benzer bir olaya da geçen günlerde şahit oldum. Ankara’da yaşayan ve Kızılay meydanına uğrayanlar, keman çalan sokak sanatçısı genç adamı biliyordur muhtemelen. Genelde Kızılay metro istasyonunun, Soysal çarşısı çıkışında, Yapı Kredi Bankası tabelası önünde (bankanın girişi bulvara bakıyor) keman çalarak sokak sanatçılığı yapan genç bir adam vardır. Çok da iyi keman çalar. Gördükçe önüne birkaç kuruş atarım. Acıdığımdan değil, yoksa dilencilere ve kendini acındırarak bir şeyler satanlara hiçbir şey vermem. Sokak müzisyenlerini beğenmezsem de bir şey vermem. Verdiğim ciddi bir para da değildir ama kıymetlidir.

Bu anlatacağım olay iki yada üç hafta önce oldu. Okuldan çıkmıştım ve yanılmıyorsam sınav yada seçim ücreti yatmış, bankada uygulama ile bana haber vermişti. Ben de Kızılay’da otobüsten inince bankamatiklere doğru yöneldim. Kemancı da oradaydı. Cebimdeki yedi tane birliği önüne atıp, bankamatiğe yöneldim. O sırada polis olduğunu tahmin ettiğim birisi, bizim kemancıya yöneldi. Kemancının yüzü bir anda kireç gibi bembeyaz oldu. Polis, size zabıta müdahale etmiyor mu diye azarladı. Ben o sırada para çekiyordum. Aralarında garip bir muhabbet geçiyordu. Sakarya caddesindeki bir eylemden bahsediyordu polis. Kemancı da abi abi deyip duruyordu. Polis, Sakarya caddesindeki bir eylemden bahsediyordu. Zaten Ankara’da basın açıklamaları ve gösteriler genelse ya Sakarya caddesinde yada Yüksel’de olur genelde. Sonra zabıtalar sana neden ceza yazmıyorlar, o paraları da topla dedi. Kemancı abi diye diye kemanı çantasına kapatıp, polisin ardına düştü.

Olay etraftaki hiç kimsenin dikkatini çekmedi. Ben de bir şey diyemedim zira önümüzdeki binanın hemen arkasında bulunan Sakarya caddesinde ne olduğunu da bilmiyorum. Belli ki polis de kendince haklı. Üstelik müdahale etmeye kalkarsam işler, bizim kemancı lehine ters tepecek. Beni de o göstericilerle irtibatlı falan sanacak.

Diğer yandan polise abi deyip durmasından kemancının gariban, muhtemelen ailece gariban biri olduğunu ve yine uzun süredir sokak müzisyenliği yaptığı sonucunu çıkardım. Güvenlik görevlisine hitap şekliniz sınıfsaldır. Memur bey, komserim, amirim falan, normal hitabettir. Abi demekse tamamen garibanlıktır. Hayatta kimseyi bilmeden kıskanmayacaksın. Keman çalışındaki ustalığa, yakışıklılığına bakıp, kıskanıyorsun, oysa geride ne büyük bir garibanlık var.

Güzel haber, iki gün sonra onu aynı yerde gene keman çalarken gördüm, epeydir de görmüyorum. En azından balmumu kanadı olan kemanını kurtarmış.

Görürseniz, okuduğunuz hikayenin hatırına da birkaç kuruş atın.

Sinan Kemal

#BirİkarusHikayesi #Ezel #Garibanlık #İkarusunDüşüşü #JaroslawIwabskiewicz #AnkaraKızılaydakiKemancı #PieterBrueghel #SınıfsalSöylemler #yokluk #ZüğürtAğa

0 notes

gundemarsivi · 7 days

Text

Yinelediğim İfadeler

✍🏻 Hayrettin Geçkin

https://www.gundemarsivi.com/yineledigim-ifadeler/

Zaman zaman Zeynep beni uyarıyor. Diyor ki; “bazı ifadeleri yazılarında çok sık tekrar ediyorsun. Örneğin ‘Mümkün hayatlar, mümkün insan ilişkileri.’ ‘ileri bir insanlık’, ‘doğayla bir sevgili yakınlığı’, ‘adil, demokratik, eşitlikçi ve özgürlükçü bir dünya’, ‘baş başa düş düşe vermek’…” Daha da var saydıkları.

Haksız değil ama. Sahiden öyle yapıyorum. Ama söz darlığından değil bu. Benim yazılarımın, adım olmadan mührüdür bu ifadeler. Çünkü bir umut işçisiyim, düşçü gerçekçi biriyim. Düşlerimin de gerçeğin sınırlarına alınmasında ısrarcıyım… Ve buna bağlı olarak eylem adamıyım.

Pısırık, korkak, salt kendini seven, başkalarının acılarına seyirci kalan, dayanışmadan kaçınan ve çevreye duyarsız kalan biri olursam kendimden iğrenirim ki bu kesin…

Bir kerelik yaşamımda herkes için özgürlük, herkesin yaşam hakkı ve bunları savunmak benim duruşum… Özgürlüğüm kaynağını başkalarının ve doğanın haklarını savunmaktan alıyor. Ne yapabilirim ki!….Şiirlerim de bu seyirde. Diyeceğim Zeynep’in saydığı, yinelediğim ifadeler bir ibadet gibi bilerek, isteyerek ve tasarlayarak yazılarıma aldığım ifadelerdir. Benim ki bir Müslüman’ın her dua okuyuşunda “bismillahirrahmanirrahim” demesi gibi bir şey…

Gelecekçiyim çünkü. Geleceğin beklenmeyeceğini, yapılıp yaratılması gerektiğini düşünüyorum her daim. Her türlü ifademi de bu yinelediğim yedi sekiz ifadenin üstüne inşa ediyorum… Bunlar bir kaide görevi görüyor yazılarımda…

Dayanışmak zorunda olduğumuz kötü zamanlarımızda, insanlığın aciz kaldığı günlerde bir dünya görüşü olarak düşçü gerçekçi yaklaşımlarımın bana iyi geldiğini hissettim. Parayı bir amaç değil bir araç olarak görmek gerektiğine ilişkin düşüncelerim daha çok güçlendi. İnsanın kazancını mala mülke ve eşyalara harcayacağına kendisini geliştirecek deneyimlere harcaması aklıma daha çok yatmaya başladı. Kendi kendime diyorum ki duygusal anlamda alma-verme dengesi daha insanidir ve insanın yaşam kalitesini artıracak şeydir.

Dayanışmayı oldukça önemli buluyorum. İnsanlara sıcak davranmayı, kimseyi kırmamayı… Annemin, “yapmadığın gönlü sakın yıkmayasın oğul” sözü ise kulağımdan hiç çıkmaz.

Sürekli olarak insanlara negatif duygular aşılamaya çalışan, bencil, doyumsuz insanlara zaman ayıracak kadar uzun bir ömrüm yok, bunu geç de olsa anladım. Konuşmayanlardan, gülümsemesini bilmeyenlerden sorusu olmayanlardan ve olup bitenler karşısında “bana ne” diyebilenlerden korkuyorum açıkçası. Konfüçyüs’ün “konuş ki seni göreyim” sözü benim için insan ilişkilerinde belirleyici.

Kendi yaşam pratiğimden anladım ki sadelik, estetik olandır. Çok fazla eşyanın olduğu bir odada ne kitap okuyabilirim ne de bir şey yazabilirim. Su bile iştahla içilmez böyle yerlerde diye düşünürüm hep… Ne derseniz deyin bana öyle geliyor.

Doğanın kuralarına uyarak, onunla sonsuz bir ilişki içinde olmayı bir yaşam biçimi seçerek kalan ömrümü daha anlamlı hale getirmek istiyorum. Ona minnettarlığımı; onu korumak için elimden geleni yaparak gösterebileceğime de inanıyorum ayrıca. Bu nedenledir ki her daim ağaçların, kuşların, börtü böceğin ve suların yanındayım. Bir şiirimde geçen “ağaçlar yurdumuz” dizesine, olur olmaz zamanlarda dilimin ucunda rastlayışım bundan olmalı.

Söz nerden açılmıştı? Yinelediğim ifadelerden! Onları seviyorum. Dedim ya topu topu yedi sekiz tane zaten. Ne yapayım, başka bir şeyim yok ki. Sayın ki onlar da benim mal varlığım! Tahta atımın, taş arabamın yerine de seviyorum onları. Bari onları kaybetmeyeyim. Kaldı ki dünyaya nereden gidilir soruma onlar yankı veriyor. Yarın güzel olacaklar satan biriyim ya! Düş fiyatına… Bir çerçi gibi sokak sokak dolaşırken de işimi kolaylaştırıyorlar onlar benim.

Hayrettin Geçkin

#doğasevgisi #edebiyat #deneme #hayat #umut #sözlerinönemi #olumlamak #iyibirinsanolmak #minimalizm #inanç #huzur #dayanışma

0 notes

gundemarsivi · 8 days

Text

Türkçe Felsefesinin Kısa Tarihi

✍🏻 Prof Dr Doğan Göçmen

https://www.gundemarsivi.com/turkce-felsefesinin-kisa-tarihi/

Türkiye’de, başka birçok toplumda 18. yüzyılın ortalarında aşılmaya başlayan temellendirilmemiş bir felsefe düşmanlığı olduğu gibi temellendirilmemiş bir de felsefe sevgisi vardır. İkisi de felsefenin yadsınmasına götürüyor. Biri bilerek ve isteyerek felsefe adına her şeyi yok etmeye çalışarak, diğeri savunmaya kalktığı felsefenin ne olduğunu bilmediği için, felsefe adına yaptığı hemen her şey ile felsefenin yıkımını hızlandırarak.

Başka birçok toplumda 68 kuşağı ile felsefenin genel değere dönüştürülmesi konusunda gösterilen çaba doruk noktasına ulaştı ve bu hareketin yaratmış olduğu değişim ve dönüşüm, sıradan bilinçte bile felsefi bakımdan derin izler bırakmıştır. Bunun sonuncu olarak günlük bilinç bile her şeyi karşıtıyla düşünme eğilimi içindedir.

Bizdeki 68 kuşağı ile felsefenin toplumsal ortak iyiye dönüştürülmesi konusunda kaçmakta olan tren yakalanmaya çalışılmıştır. Fakat taze fidan gibi boynu kırıldı, kökten koparılmaya çalışıldı veya susuz bırakılarak kökten kurutulmaya çalışıldı. Felsefenin karşısına resmiyetin tüm gücü de kullanılarak felsefe adı altında bir ‘anti-felsefe’ yürürlüğe kondu.

Bizde felsefenin yeniden yeşermeye başlaması, başka birçok toplumda meyve vermeye başladığı bir döneme denk geliyor, başka toplumlarda toprağa düşen yeni tohumlar felsefenin bizde de yeniden yeşermeye başlamasına vesile oluyor. Başa dönüyoruz katedilen 8 yüz yıllık arpa boyu yolu unutmadan.

Doğan Göçmen

#Felsefe #Tarih #FelsefeDüşmanlığı #FelsefeSevgisi #TürkiyedeFelsefe #Sorgulama #NedenGeriKaldık #TürkçeFelsefe #FelsefeÖykümüz

0 notes

gundemarsivi · 8 days

Text

Şam Ba – Göbeklitepe’nin Özgür Kadını / Suat Çağlayan

✍🏻 M Osman Akbaşak

https://www.gundemarsivi.com/sam-ba-gobeklitepenin-ozgur-kadini-suat-caglayan/

Bugün konuşacağımız romanda iki özel konu var. Biri yazarı, değerli ağabeyim, Prof. Dr. Suat Çağlayan, değerli bir siyaset ve tıp insanı… Ama kitaplarında sadece Suat Çağlayan, bazen de B. Suat Çağlayan, o kadar… Sadece bir kitabında, yaşam öyküsünü yazarken unvanını kullanmış. Bir dönemin gerçek anlamda Kültür Bakanı olduğundan söz etseniz, tevazu içinde başını öne eğer…

Diğer konu ise, yazdığı kitapların konusu hep dikkat çekici, hatta sıra dışı. Örneğin bir zamanlar “zeytin” konusuyla ilgilenmiş, Türkçe ve İngilizce yayınlanan kitapları var. “Umut” demiş, gençlik romanları yazmış. “Fındık Yaprağı” demiş, bir Karadeniz kadınının öyküsünü yazmış, “Yaşadıkça” demiş, yaşam öyküsünün altında bir dönemi anlatmış.

Tarih romanları deyince, ne yazık ki bir çoğumuzun adını kitabıyla tanıdığı ama aslında destansı bir kahraman olan “Tıbbiyeli Hikmet” romanından söz etmemek olmaz. Bir de Konak civarında heykelinin yapılmasını sağlamış.

Yakın sayılabilecek tarihimize de girmiş, benim de daha önce yazmış olduğum “Aristonikos” konusunu derinlemesine ele almış, Pergamon’un dünya tarihine geçen sınıfsal ayaklanmasını okurlarına “Umutlar Yarım Kaldı – Aristonikos” adıyla sunmuş. “İmbatla Gelen Kadın” romanında Amazonları benim ilk kez karşılaştığım şekilde ince ayrıntılarla anlatmış. “Sinopeli Diyogenes” sanırım konusunun ender örneklerindendir.

Tıp tarihi romanları başlı başına türünün verimli örnekleri arasında. “Hipokrat’ın Romanı” hem tıp tarihi hem de antik tarihten sahneler sunuyor. Bugünlerde “İbn-i Sina” üzerinde çalıştığını biliyorum.

Artık sıra bugünkü kitabımızda; Göbeklitepe bilindiği gibi son kırk yılın bilgisi, üzerine bilimsel makalelerin dışında bir şey yazıldı mı, ben rastlamadım. Göbeklitepe bir toplu tapınma alanı, daha doğrusu tapınma alanları topluluğu. Suat Çağlayan bu özelliği temel alan bir roman yazmış. Roman dosyasını ilk kez sanırım üç yıl kadar önce bana verdi, dikkatle okudum, çok ilgimi çekti. Kitap haline gelebilmesi için küçük düzenlemeler yaptım, yayına hazır hale geldi. Gel gelelim bir türlü yayınlanamadı. Sonunda Varyant Yayınları, sevgili Mehmet Nusreddin Özbay kardeşim yayınlamış, çok sevindim.

Şam Ba, Göbeklitepe’nin döneminin baskıcı erkek egemen inanç düzenine karşı dimdik ayakta duran özgür ve asi kızı… Günümüzden 12 bin yıl önce bir genç kız dinsel baskıya karşı ayakta durabilir mi, neden olmasın? Romanlar, edebiyat bunun için değil mi? “Olsaydı, nasıl olurdu?”yu görebilmek ancak böyle bir romanla olabilirdi. Her şeyden önce akla uzak hiçbir şey yok. Yaşam biçimleri son derece dikkatle incelenmiş, “İnsanların yaşama koşulları, bitkiler, hayvanlar o dönemde ancak böyle olabilirdi” denecek şekilde gerçekçi.

Romanın konusu Göbeklitepe’nin tapınma merkezi oluşundan yola çıkılarak, Şaman rahipleri, baskıcı rahipler, halktan yana olan rahipler, halkla ilişkileri üzerine şekillenmiş. Suat Çağlayan bir de kadın hakları hatta eşitliği içeriğini de eklemiş. “12 bin yıl önce kadın hakları mı olurmuş?” demeyin, bu bir roman… “Olsaydı her halde böyle olurdu” denecek denli akılcı.

Şam Ba adında özgürlüğüne düşkün, asi ruhlu bir genç kadın ve ona hayran genç tapınak görevlisi davulcu arasında yaşananlar çerçevesinde Göbeklitepe çevresinde obalarla Büyük Tapınak arasındaki bize hiç de yabancı olmayan sömürme, sömürülme öyküleri okuyucuya çok ilginç gelecek.

Günümüz düzenine dokundurmalar ve göndermeler de oldukça dikkat çekici:

“Büyük tapınak gerçek Şamanlığın merkezi olmaktan çıkmış, obaları gelir kaynağı gibi gören bir yer haline gelmiştir. Bunu gördüğüm için sizi sömürmeye çalışan ‘Büyük Tapınak’ın bir görevlisi olarak vurarak bulunmayı içime sindiremiyorum. Kutsal ruhun bana verdiği görev ile ‘Büyük Tapınak’ın benden bekledikleri arasında büyük farklar olduklarını gördüm. Bu nedenle sırtımdaki Şaman giysisini çıkarıyorum. bundan sonra ‘Kutsal Ruh’a kavuşuncaya kadar bu obanın içinde sizlerle birlik olacağım. İnsanların eşit ve özgür olmaları için gayret edeceğim.”

Büyük Tapınak’a baş kaldıranlara karşı ilk saptamalar da sanki günümüze değinmeler içeriyor:

“Buradaki insanlar Zincirlerini kırmış özgürlüğü içselleştirmeye başlamış bundan sonra büyük tapınakta köklü değişiklikler yapmadıkça olacakları kutsal ruh bile önleyemez.”

Suat Çağlayan’la konuştuğumda bu konuya yaklaşımını şöyle açıklamıştı:

“12 bin yıl önce ne yaşandığını elbette hiçbirimiz bilemeyiz. Ben gerçeklikten ayrılmadan olabilecekleri canlandırmaya çalıştım. O zamanlarda insanların inançlara bakışları veya kadın hakları böyle mi olurdu bilemem. Ben bugüne bir çağrışım yaptırsın istedim, bilinen zamanlarda ne değişti ki, olsa olsa buna benzer şeyler yaşanmıştır.”

Özellikle son sayfalarda verdiği mesajlar ve yazarın iletisi okurda gerçekten öyle olup olmadığını hiç düşünmeden yaşanabilecek bir sahicilik duygusu uyandırıyorsa, yazar görevini hakkıyla yerine getirmiş demektir.

Sevgili Suat Çağlayan, değerli ağabeyim, yaratıcılığına büyük saygım var. Her zaman sürprizlerini sevgiyle bekleyeceğim. Kalemine sağlık…

M Osman Akbaşak

#ŞamBaGöbeklitepninÖzgürKadını #SuatÇağlayan #Kitapİncelemesi #KitapAlıntısı #OkunmasıGerekenKitaplar #Göbeklitepe #Kurgu #Tarih #YeniKitap

0 notes

gundemarsivi · 9 days

Text

Değerler Eğitimi, Benzeyerek Yaşamak ve Benzeterek Yaşatmak

✍🏻 İnsan

https://www.gundemarsivi.com/degerler-egitimi-benzeyerek-yasamak-ve-benzeterek-yasatmak/

Efendim,

Yıllardır şikayet ettiğimiz konudur aslında;

Değerler Eğitimini (*) alamayan , eksik alan, aldığı bu eğitimi ailesinde, toplumunda içselleştiremeyen, pekiştiremeyen yada pekiştirmekten kaçınan insanlar.

Nitelikli bireyin yaratılmasının başlangıcıdır Değerler Eğitimi..!

Değerler Eğitimi;

Zarafeti

Nezaketi

Beyfendiliği

Hanımefendiliği

Temizliği

Öz bakımı

Hitap etmeyi

Hoşgörüyü

Öz saygıyı

Başka bireye saygıyı

Toplumla ve bireyle birlikte yaşama niyetini ve sadakatini

Empati yapmayı

Detayı veya bütünü onaylamayı yada reddetmeyi

Bireysel hak ve yükümlülükleri öğrenmeyi ve bunları korumayı

Ailenin kıymetini

Aileye, eşe ve fertlerine sadakati

Birlikte yaşamanın ve yaşlanma ile yaş almanın sadakatine değer vermeyi

Alt soya ve üst soya saygıyı, onları korumayı, kollamayı, hak ve yükümlülüklerini de korumayı

İnsanı ve toplumu sevmeyi

Akılcılığı

Yaratılmış her türlü canlıyı korumayı, yaşatmayı

Ne söylersen söyle, nasıl söylediğinin mutlak değerli olduğunu

Yaşam hakkının kutsal ve mutlak olduğunu

öğretir.

Hayat boyu eğitimi de eksik bırakmayan “birey” , değerler eğitiminin kazandırdığı birey olmuştur artık.

Pekalâ,

Benzeyerek ve benzeterek yaşamak neresindedir değerler eğitimini almış bireyin hayatında?

Kitabın ortasından yazalım ve söyleyelim;

Toplumunda, “Birlikte Yaşama Niyetini ve Sadakatini” kazananlar, başka bireylerin de hak ve menfaatlerini gözetirler ve saygı duyarlar.

Yaşamın içinde şikayet ettiğimiz insanlar, benzeyerek yaşayan ve benzeterek yaşatmak isteyen insanlardır.

Avamlar

Hoyratlar

Vandallar

Kaba olanlar

Yok sayanlar

Kişiliksizler

Bayağı davrananlar

Kötüler

Alttan alıcılar

Mecburcu olanlar

Koşulsuz kabulleniciler

Vurdumduymazlar

Koşulsuz reddediciler

İlkesizler

Saygısızlar

Koşulsuz itaat edenler

Biatçılar

Kültürel yayılmacılar

Dinci ve mezhepçi dayatmacılar

Zorlayıcılar

Sömürücüler ve coğrafi yayılmacılar

“Benzeyerek yaşayan ve benzeterek yaşatanlar’dır. “

Kültürel yaşamlarını, gelenekçi ve bağnazcı anlayışlarını, benzeterek yaşatırlar.

Zorba ve dayatmacı yapılarını çekinmeden kullanırlar. Ruhsal ve fiziksel , benzeterek yaşattıklarını, yaşamın her seviyesinde kullanırlar. Ta ki, kendilerinin dışındaki bu insanların benzeyerek yaşamalarını sağlayana kadar.

Kendisi gibi yaşamayanı, ruhsal ve fiziksel olarak örselerler, benzeterek yaşayanlar. İterler, kakarlar, zorbalıklarını kullanarak ezici ve zoralımcı davranırlar benzeterek yaşayanlar.

Velhasıl kelam;

Değerler Eğitiminden yoksunluklarıyla, içinde yaşadıkları toplumu, kendilerine benzeterek yaşamaları yönünde değiştirmeye çalışırlar ve yaparlar.

Peki , benzeyerek yaşayanlar ne yapmazlar da bu duruma düşerler?

Kırılgan, kişiliksiz, korkan, mecbur kalınan, nahif, sinmiş, kabullenici, biatçı, kolay ikna edici hayatlarıyla, benzeyerek yaşamaya çalışırlar öykündükleri insanlarla.

Kendisinden başarılı olanı alkış tutarlar kadın programındaki programcıya. Mafya dizilerindeki karakterler gibi giyinip davranırlar çokça. Sosyal medya fenomenleri gibi davranıp öykünürler arada. Bazen de olmadıkları mesleğin ünlüsü gibi yada başarılı meslek erbabı gibi davranırlar ,avukat olurlar, doktor olurlar, öğretmen ve kolluk kuvveti olurlar , miş ve mış gibi yaparlar yalanlarıyla.

Basına ve sosyal medyaya düşenleri, kanuna aykırı davranışlarıyla toplumunun yüz karası olanlarıyla içimizde yaşatırız “benzeyerek yaşayanları ve benzeterek yaşatanları”..!

Toplumsal ayıplama yoksunluğu ile yüceltiriz bu insanları.

Çürümüşlüğü ile kokuşmuşluğu ve yıpranmışlığı ile bir toplum yaratıyoruz uzun zamandır.

Bir gün;

Değerler eğitiminden yoksun kalmayan, benzeyerek yaşamayan ve benzeterek yaşatmayan bir toplum oluruz umarım.

Saygıyla

İnsan

15.04.2024

(*) Değerler Eğitimi, bireyin 4-6 yaş aralığından başlayarak, 6-12 yaş aralığında devam eden ve pekiştirilen ailesi ve toplumu ile optimum bir birey ve yaşam geliştirmesine yarayan eğitim biçimidir.

#umut #bağnazlık #değerlereğitimi #toplumundeğişimi #toplum #avam #medeniolmak #toplumsaleğitim #sosyoloji #toplumsalçürüme #birey

0 notes

gundemarsivi · 9 days

Text

Soru #şiir

✍🏻 Hayrettin Geçkin

https://www.gundemarsivi.com/soru/

bilinen bilmeye

görünen görmeye yetmiyor

dilsiziz, kulaksız, elsiz, ayaksızız

kalbimiz hangi yöne gitsin bu karmaşada

açıları arasında sonsuzluklar bulunan

bir düşgenden aldığım güçle soruyorum

fırçam yok, tuvalim yok

çakım yok yontmak için

heykel, resim yetenek ister biraz da

ama çorbada tuzum olsun istiyorum

çünkü kuşların böceklerin yuvalarını bozanlara dur demeli

bir can koca bir dünya

dilinin tersiyle davranmadan yanıt ver lütfen

şiirle de karşı çıkılır mı kötülüğe

Hayrettin Geçkin

#şiir #siir #şiirheryerde #şiirsokakta #şiirler #şiirduvarda #insan #kötülük #iyilik #merak #çözüm

0 notes

gundemarsivi · 10 days

Text

Günümüzde Aydın Profili

✍🏻 Serdar Yılmaz

https://www.gundemarsivi.com/gunumuzde-aydin-profili/

Oldum olası TV’lerde yayınlanan tartışma programlarına yakın ilgi duyar, yetkin insanların konuşmalarından, tecrübelerinden yararlanır, akla mantığa uygun, bilimsel yaklaşımları dikkatle dinlerdim.

Son yıllarda TV’lerin müdavimi kocaman unvanlı konuşmacılara bakıyorum, duruşuyla, hayata, insana, olaylara bakışıyla sadece ve sadece bir “akademisyen” olmuş, “entelektüel” olamamış. Çünkü vicdanı olmayan insan entelektüel olamaz. Vicdanı belirleyen ise adalet duygusudur.

Güçlünün karşısında zayıfın, güçsüzün hakkını savunabilme cesareti. O, mantığını, bilgisini, muhakeme yetisini yitireli çok olmuş. Görev insanı olmuş.

Yaşanan hiçbir şey sürpriz değil… 12 Eylül 1980 işte tam da böyle bir insan tipi yarattı. Aklını yitirmiş, vicdanı körleşmiş insanları. Pas tutmuş, kirli, bulanık bir zihin. Akademik ortamın, üniversitelerin genelinde vardır bu çürümüşlük. Beklenen ve istenen bir şeydi üstelik bu, çok uzun zamandır bekleniyordu. 80’ler, böyle bir dönemdir, son 22 yıl ise oldukça hızlandırıcı etki oluşturdu, geldik bugünlere…

Öyküyü birlikte okuyalım…

“Üniversitenin son günleriydi… Okulda en çok sevdiğim hocanın odasındaydım.

Bana, ” Ne olmak istiyorsun? ” dedi.

“Entelektüel olmak istiyorum” dedim.

“Senden entelektüel olmaz” dedi.

Çok şaşırmıştım. Biraz duraksadıktan sonra, kırgın ve alıngan bir ses tonuyla; “Dersinize önem veriyorum. 25 kişilik sınıfta 18 kişi bile dersinize girmiyor. Şu gördüğünüz okulda en çok okuyan öğrenci benim. 1 tek kişi daha gösterebilir misiniz benim gibi okuyan, araştıran ve sizinle sınıfın ortasında yeri gelince sert tartışmalara giren? ” dedim.

Ciddi bir ifadeyle tekrar; “Senden entelektüel olmaz” dedi. İyice hiddetlenmiştim.

“İyi benden olmasın, Doçentlik tezlerine bile kaynak hazırladığım, konular önerdiğim şu gördüğünüz hocalarımızdan olsun!” dedim.

Profesör, gülümseyerek geriye yaslandı. Uzun uzun baktı. Ben hocanın en gözde öğrencisi olduğumu ve bu konuda tam aksi şeyler söyleyeceğini tahmin ediyordum.

İçimden, “Hoca’ya bak neler diyor!” diye geçiriyordum. “Bak evladım” dedi.” Senden çok iyi bir araştırmacı yazar olur. Ama entelektüel olmaz. Nedenine gelince, sana entelektüel olamazsın dediğimde, bana bir entelektüel gibi “Niçin olmaz?” diye sormadın, aksine bir kartal gibi kızdın, alındın ve hiddetlendin.” dedi.

Hocayı dinliyordum dikkatle, bir yandan da ruh halimden kurtulup, ne söylediğini anlamaya çalışıyordum. Yazarlık bilgi işidir. Entelektüellik bilgi değil, davranış biçimidir. Bir insanın entelektüel olması için en az 3 kuşak ailesinin okuması gerekir. Ben çok okuyan bir adamım. Ama entelektüel değilim. Hayata senin tepkilerini veriyorum. Evladım çok okuyan biri. O da yetmez. Ancak entelektüel olmaya ondan sonra gelecek nesillerle başlanır. “Hocanın söyledikleri kafama çakılmıştı.” Şu okulun önüne bak. Hepsi son model araba dolu ve hepsi hocalara ait. Her iki sene de bir de model yenilerler. Gerçekten böyle bir yenilenmeye ihtiyaçları var mı? Niçin bu şekilde yaşıyorlar. Çünkü o yüksek unvanlarla gördüğün hocalarının kariyerleri ve diplomaları ne kadar yüksek olursa olsun, ruhlarındaki insan bir feodal köylü. Güçlerini topluma kabul ettirmek için böyle hava atmak zorundalar. Gerçek bir entelektüel asla bu “güdüyle hareket etmez” dedi.

Odadan çıktığım günden beri bu hayat dersi niteliğindeki konuşma, her ne zaman TV’lerde büyük unvanlarla tartışan insanların bir anda ilkel, öfke krizlerine girerek birbirlerine hezeyanlarla saldırdıkları anlar gözümün önüne gelir.“

Aydın olmak, bilgiye dayalı olanı kabul etmektir, dayatılmış olanı kabul etmemektir. Aydın olmak olayları bireysel değil, toplumsal boyutlarıyla tartışabilmektir.

TV’lerde bu bilinçte aydınları bekliyoruz, korkmadan yılmadan her şart altında toplumsal bilince hizmet eden entelektüeller…

Serdar Yılmaz

#Aydınlar #Entelektüellik #Vicdan #Adalet #Toplum #TelevizyonTartışmaProgramları #Öykü #Deneme

0 notes

gundemarsivi · 10 days

Text

Tiyatrocu Cemal Melemşe’ye ve Zarfların Üstündeki Dostluğa…

✍🏻 Mazlum Çetinkaya

https://www.gundemarsivi.com/tiyatrocu-cemal-melemseye-ve-zarflarin-ustundeki-dostluga/

Ilık bir rüzgârda hatıralarını tartarken mücadele arkadaşlarını hatırlarsın, kavgada yitirdiklerini, dönüp dönüp ardına bakarsın. Bir şarkı vurur yüzüne, ılık bir ses vurur; unuttuğun bir fotoğrafa dönüp bakarsın, bakmak yetmez, gözlerine tutunursun…

Adını “uğurböceği” koydukları bir parkın karşısında durup artık senin olmayan bir geçmişe doğru gidersin, sırtını bir mezarlığın anılarına dönüp akşamın nasıl olduğunu öğrenirsin, parka koşan köpeklere bakıp kahır dolu bir sesi hatırlarsın, mezarların resmigeçitlerdeki gibi durmalarına bakarsın, arka balkona koşarsın, düşersin ayağının altındaki balkon demirleri koparken.

Bir dostundan, uzaktan bir dostundan Rizeli haberler alırsın, sonra Rize’de kadınların ağır sesli karşı koyuşlarını anlatır biri, koylar, nehir ağızları, dere yatakları o bir başka sesi getirir sana, bir dağ evindeki söz verilmişliği hatırlarsın…

Gözleri gülmekten yeşil olmuş, yemyeşil olmuş bir dağın hatırasına dönersin.

Durmadan aynı şarkıyı tekrar tekrar dinlersin, “bir günahtı o” der şarkıda, şiirde de bir utanmazlık diyor bazıları; işte böyle böyle yapıp sanatın sırtından aldığınız yalnızlığı örtüyorsunuz kendinize.

“Canından çok seven” diyen bir şarkının dizesi, kim canından çok sever, çok kaybedenler mi hep bu şarkıyı dinlerler acaba, en son bir balıkçı barınağında dinlemiştim bu şarkıyı, dört yıl önce… O vakitler kendimi denize atmak için, eski de olsa, bir gerekçem vardı. Çok uzakta kıymet bilediğim, hiç dokunmadığım eski bir yalnızlığım vardı, eski ama güzel, eski ama sabahları bana seslenen bir yalnızlıktı…

Unuttuğum mektuplara döndüm, bir daha el sürmem dediğim eski yalnızlığıma döndüm.

Çok eski bir düğün hatırasına gidiyorsun, ağzında düğüm düğüm olmuş sözlerle bir kadının ağladığı günlere, intihar eşliğindeki köpeklerin sesi kulaklarına vuruyor.

Koşuyorsun evin arka tarafındaki yalnızlığa doğru; mezarlığa bakıyorsun, topraktan mezarlığın üstüne yapraktan bir kadının elleri düşüyor, ağır elleri toprağı sıyırıyor, yolda büyüyor sözcükler göğsüme un ufak olup.

İhbar olarak eski bir kadının adını veriyorum durakta beklemekten eskiyen bir adama.

Adama, evlerin arkası hep yalnızlıktı diyorum.

Kadın ihbarımda bir gün oluyor, ellerimde bir yalnızlık, “af et çok geç anladım” diyor, şarkı devam ediyor geceye akıp.

Sonra bir zarf geliyor, çok uzaktan bir gri zarf, büyük boy, eski bir dostluğun anısı, acısı olmuş eski bir zarf…

Yürüyorum seni hatırladığım o caddeden aşağı doğru, aramak istiyorum seni, korkuyorum; eski dostlarına yazmak istiyorum, bana anlattıklarını hatırlıyorum, eski sevdiklerine dair dediklerini, sonra vazgeçiyorum!

Gönderilen zarfın içine ilk defa bakmadan dönüyorum sana, böyle büyük zarfların içi hep ürküttü beni, sana uzatıyorum eski bir dostumu uzatır gibi, elimdeki zarfı uzatıyorum sana.

Aslında bizim tek sıkıntımız gözlerimizden vurulmuş olmamız…

Suyu anlatıyorsun bana, suyun o kederli akışını, o yosunlara takılan hallerini anlatıyorsun.

Ben arka balkona koşuyorum, ay doğmuş olabilir diye, sense; “insan kendi içine ait bir yalnızlıktır” derken, “sana ait her zarfın üstüne benim adımı yazabilirler” diyorsun.

Bu nasıl demektir!

Bu nasıl bir duymaktır!

Bu nasıl bir Allah’tır!

Ellerini tutuyorum, sana ay’ın hallerini anlatıyorum, devrim diyoruz ama sen ellerin diyorsun durmadan, Rize’de bir direnişçi kadını anlatıyorsun; sonra, zarfın üstüne adı yazılı adamın radyo tiyatrosu halleri;

Birinci adam: Sahnede

İkinci adam: Siyaset abisi, herkesin abisi, büyük devrimci ama

Üçüncü adam: İstanbul havalimanında bavul taşırdı, sevdiği herkes unuttu, o da…

Dördüncü kadın: Sabah erken uyanır, çok erken unuturdu, unutmadıklarını arardı hep, bir başkasını sevdiğini söylerken bile, ömründe üç yalan etmişti; ikisini Felemenkçe birini Türkçe; sahnemdeki bütün ağırlığın ortak bileşkesi.

Mazlum Çetinkaya

0 notes

gundemarsivi · 11 days

Text

Özelleştirme

✍🏻 Sinan Kemal

https://www.gundemarsivi.com/ozellestirme/

Seksenlerin başından itibaren merkez medya denen, TÜSİAD destekli holding medyası, sürekli özelleştirme diye inledi. Sonuçta istediğini başardı. Satıla satıla devlete ait fabrika kalmadığı gibi TİGEM (Tarımsal İşletmeleri Geliştirme Çiftliği) bile kalmadı. Özelleştirme destekçilerinin iddialarına göre, serbest piyasa rejiminin gizli eli, bu fabrikaların daha iyi işlemesini sağlayacak, piyasa ucuzlayacaktı. Oysa kapitalizm, teorisyen, iktisatçı kılıklı propagandacıların anlattığı gibi bir şey değildir.

Kapitalizmde serbest piyasa yalandır. Kapitalizmin demokrasiyi sevdiği de yalandır. Bu destek sadece şirketlerin ve Amerika Birleşik Devletleri gibi kapitalsit devletlerin diktatörlere desteği ile sınırlı olmadı. Latin Amerika’ya altmışlardan, doksanlara kadar kan kusturan askeri diktatörlükleri, Malcom Frieadman, James M. Buchanan gibi pek çoğu Nobel ödüllü Neoliberalist iktisatçı, askeri darbeleri öven teoriler geliştirdi. (Siz Nobel kurumunu demokratik bir kurum sanıyorsunuz. 2019’da Avusturyalı,ırkçı, özellikle de Bosna katliamı konusunda Sırpları desteklemiş olan Peter Handke, Nobel ödülü aldığında, ülkemizdeki yetmaz amacılar başta olmak üzere pek çok kişi hayret etmişti. Oysa neoliberalizmin kurucu Friedman’ın görüşlerini bilse şok geçirirdi. Kaynar; Yıkıcı Olumsuzlama-Werner Bonefeld.) Bu iktisatçılar, güçlü devlet-serbest piyasa diyerek, anti komünist diktatörlüklere yetmez ama evet demişlerdir. Yani yetme ama evetçiliğe adını Hayko Bağdat vermiş olabilir ama Yetmez Ama Evet, bir Türk icadı değildir.

Özelleştirme de Türk icadı değil. Sezar bile Roma cumhuriyetini, o zamanın yetmez amacı ile yıktı. Aslında diktatörlük, Roma cumhuriyetinde bir çeşit olağan üstü hal yetkisiydi. Sezar, bu yetkiyi ömür boyu için aldı. Sezar, suikastle öldürülünce ortaya çoktan karışıklıktan faydalanarak, tekrar diktatör oldu. Sonrasında Roma’da diktatörlük, kurumsallaştı ama teoride Roma cumhuriyeti hep vardı.

Devletçi ekonomi ise, büyük ölçüde Türk, daha doğrusu Atatürk icadıdır. Tek sebebi, sermaye sahibi bir burjuvazinin oluşmaması değildir. Pek çok ürünün ithal edilmesi sonucu oluşan döviz kıtlığı da değildir. Asıl sebep, ekonomiye bakış açısıdır. Ekonominin amacı tüm halkın refahını sağlamak olmalıdır. Devler, kar etmesi gereken bir şirket değildir. Şirketler, sadece patronlarının yada ortaklarının karını amaçlar. Geri kalmış ülkelerde şirketler yada burjuva, çoğunlukla kompradordur.

Komprador kelimesi, İspanyolca satın alıcı yada Türkçe ticaret diline çevirirsek, mümessil demektir. İspanyollar, işgal ettikleri pek çok bölgede yerli halkı, kendi aralarından seçtikleri kişiler aracılığıyla yönetmiş, bu kişileri de daha çok çok ürün satın alanlardan seçtikleri için, böyle demişlerdir. Devletçiliğin bir sebebi de ülke ekonomisini kompradorlaşmasını engellemektir.

Devlet, herkesin devleti olmalıdır. Devletin başarısı, mümkün olduğunca herkesin refahı ve mutluluğudur. Bunu da ülkenin tüm bölgeleri, tüm etnik grupları ve tüm sınıfları aynı anda kalkındırarak yapmalıdır. Süper zenginler, servetine servet katarken, uzun vadede işçiler de refah bulacak diyemezsiniz. J.M.Keynes’in dediği gibi, uzun vadede hepimiz ölmüş olacağız.

Keynes demişken. Neoklasik liberal okulun, yani neoliberalizmin diğer bir adı da Askeri Keynesyenliktir. Eski başbakanlardan Mesut Yılmaz’da bir keresinde, en büyük yolsuzluklar, askeri darbe dönemlerinde olur demişti. (Mesut Yılmaz demişken de alta bir link bıraktım.)

Devletçilik, devletin de fabrika sahibi olduğu kapitalizm ya da sosyalizm ile kapitalizm arasına bir sistem değildir. Devletin, tüm vatandaşlarını iktisadi olarak sahiplenmesidir ve halkçılık ilkesiyle bağlıdır. Devletçiliği iktisat bilimine ilk yerleştirmeye çalışanlar, Şevket Süreyya Aydemir ve Kadro dergisi grubu üyeleridir.

Türk iktisatçıları, devletçiliği tekrar incelemeli, yeni bir Kadro hareketi kurmalıdır.

Sinan Kemal

#özelleştirme, #liberalizm #siyaset #ekonomi

0 notes

gundemarsivi · 11 days

Text

Aptal Aptalı Şey Eder #şiir

✍🏻 Muhsin Salman

https://www.gundemarsivi.com/aptal-aptali-sey-eder/

Aptal başka abdal başka

Aptal aptalı şey eder

Aptallar bilir aptalı

Etme sitem etme keder

Sürü olsa sayılmazlar

Taş olsa oyulmazlar

Yalancılar madrabazlar

Aptal aptalı şey eder

Kimi akrep kimi yılan

Sermayesi inanç yalan

Güneşte yarasa inan

Karanlık olmasa ney der

Kışın sonu bahardır

Gecenin celladı güneş

Bir top ateştir yüreğim

Ateşe yarasa ney der

Muhsin SALMAN, 15.04.2024

0 notes

gundemarsivi · 11 days

Text

Bu Yazılarımı Cezaevinden Haklılığıma İnanan Binlerce Aydının Desteğine Güvenerek Yazıyorum ve Özgür Özel ile Ekrem İmamoğlu’na da Önerilerimi İletiyorum

✍🏻 Orhan Ayber

https://www.gundemarsivi.com/bu-yazilarimi-cezaevinden-hakliligima-inanan-binlerce-aydinin-destegine-guvenerek-yaziyorum-ozgur-ozele-ve-ekrem-imamogluna-onerilerim/

Bu yazılarımı cezaevinden haklılığıma inanan binlerce aydının desteğine güvenerek yazıyorum,

Sayın Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Özgür Özel’e,

İstanbul Belediye Başkanlığını kazanan Sayın İmamoğlu’na…

Bu yazılarımı cezaevinden haklılığıma inanan binlerce aydının desteğine güvenerek yazıyorum.

Benim haksız yere yattığımın bilincindeki bu aydınlarımızın hepsine teşekkürler.

Bu ülkede dünyanın en büyük şairi de onlarca yıl hapiste yattı. (Nazım Hikmet)

“Kürk Mantolu Madonna”nın ve “Sırça Köşk”ün yazarı da yıllarca haksız yere hapis yattı. (Sabahattin Ali)

Dışarıda Deli Dalgalar

Gelir Duvarları Yalar

Bizi bu sesler oyalar

Aldırma Gönül Aldırma

İşte beni de binlerce aydının, dostlarımın, yürekten sevgileri güç veriyor.

***

Sayın Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Özgür Özel’e:

Bu seçimlerden başarılı olarak çıktın. Ancak ülke ekonomisinin yetersizliği, hayat pahalılığı gibi pek çok nedenin bu sonucu hazırladığını hatırlatırım. Şimdi toplumun senden beklentisi devam edecek.

Bu arada bir konuşmamızda (4 Nisan) “Atatürk’ün Partisi kaybetmez” dedin.

Sayın Özer, Ata’mızı lütfen bu işlere karıştırmayın.

Ülkenin koşulları değişmedi. Siz önümüzdeki seçimleri kaybederseniz Ata’mız mı kaybetmiş olacak?

Sayın Özel, ben de senin gibi Manisa’lıyım. Ancak benim yaşım şimdilerde 83. Baban Talat Özel’le aynı yaştayım, hayatta ise beni hatırlar sanırım.

Sayın Özel, şimdi senden bir ricam olacak. Manisa’da bir ülkücü eczacı arkadaş başka ilçelerden gelenlerce ��ldürülmüştü. Şimdi onun heykelleri şehrin girişinde…

Oysa bu arada yine bir eczacı il başkanımız Mete Bey ve yine eczacı kadın kolu başkanımız Neşe Gülersoy da ülkücü gençler tarafından öldürüldüler. Ayrıca o birkaç yıl içinde 49 CHP’li genç katledildi.

Şimdi senden beklentim, Sayın Özel; en azından bu pek çoğunu yakından tanıdığım CHP’lilerin anılarını yaşatarak bir meydana maslarını koyarak o CHP’li gençlere görevini yapmanızı saygıyla öneriyorum.

***

Şimdi önerilerim İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığını kazanan Sayın İmamoğlu’na:

Senin için de aynen Özel için söylediğim konular geçerli ülkenin ekonomik kırılganlığı nedeniyle kazandın.

Ayrıca kimi bilim adamlarının ortak görüşü, İstanbul’da 7,5 üstü büyüklüğünde bir deprem beklentisi. Doğal olarak bunu engellemen söz konusu olamaz. Ancak bir kuşağımızı kaybederiz.

Bu deprem (5-10) yıl gecikirse, lütfen İstanbul şehrinin en az 3-5 milyonunu Anadolu’nun güvenli yerlerine taşımanı öneriyorum.

Son bir önerim de İstanbul’da 29 kişinin öldüğü apartmanın bodrum katındaki kolonlar yangında çok büyük güç kaybına uğramıştır. O apartman risklidir uyarıyorum…

Orhan Ayber

Orhan Ayber ağabeyim, 30 Ekim depreminde yıkılan Yağcıoğlu Aparmanında sorumlu görüldüğü ve cezası kesinleştiği için yaklaşık üç aydır cezaevinde. Neden diye soranınız olursa aşağıdaki savunmasını okuyabilirsiniz. Yazısını kendisini ziyaret edebilen eşi aracılığı ile göndermiş.

M Osman Akbaşak

0 notes

gundemarsivi · 11 days

Text

Orhan Ayber’e Adil Olmak

✍🏻 Kemalist İlkay

https://www.gundemarsivi.com/orhan-ayber/

M Osman Akbaşak

Orhan Ayber’in Savunması

“1975 yönetmenliğinde nervürlü demir kullanma zorunluluğu yoktu. 1999’da Marmara depreminden sonra kullanımı zorunlu hale geldi. Beton kalitesini tutturmak kolay değildi, çünkü hazır beton yoktu. Beton ihtiyaçlarını belirli gruplar karşılıyordu ve hiçbirimizin denetleme imkanı yoktu. 2000 yılından sonra hazır betona geçildi. Yağcıoğlu Apartmanı, yapıldıktan sonra çeşitli depremler olmasına rağmen binada çatlak bile oluşmadı. Kolon kesme olayından haberdar değilim. Muhtemelen ben istifa ettikten sonra olmuştur. 1999 yılında görevden ayrıldım. Bina, 23 numaralı kolon ve perdenin kesilmesi sebebiyle yıkılmıştır. Kolonların zayıflığı söz konusu değildir.”

“2000 yılından sonra gelen Yapı Denetim Kanunu’nda mühendislere verilen yetki o yıllarda yoktu. Mühendisler fenni mesul oldukları binaları denetlemek isteseler dahi inşaatlara girmeleri büyük çoğunlukla istenmez ve izin verilmezdi. İnşaata girildiğinde de yapılabilecek tek kontrol demir sayımı olabilirdi. Demir ve beton kalitesini ölçecek laboratuvarlar yoktu. Sadece o zamanki adıyla Bayındırlık İl Müdürlüğü’nün ve İnşaat Mühendisleri Odası’nın laboratuvarları vardı. Bunlar da genellikle tartışmalı konularda çalışırlardı. Asla İzmir’in tamamına yetecek malzeme ve ekipmanları yoktu. Böyle bir alışkanlık ve zorunluluk da yoktu. Hatta hiç kimsenin aklına gelmezdi”

Orhan Ayber

Orhan Ayber’e Adil Olmak

Saygıdeğer Orhan Ayber hakkında sizlere ne çok şey anlatmak isterim bir okur olarak, bir arkadaş olarak, bir editör olarak, hatta onu çok seven biri olarak ama elimden geldiğince size onu kısaca tanıtacağım.

Dört yılın üzerinde Gündem Arşivi’nde yazılarını iletmekle onur duyuyorum kendisinin. Her yazısında insani yönü ağır basan, ülke sorunlarına kafa yoran, çözüm ve öneriler sunan harika bir yazardır kendisi ki şahit olmak isterseniz Gündem Arşivi’ndeki tüm yazılarını okumanız yeterli olacaktır.

Bu ülkede hiç konuşulmayacak Küresel Isınma sorununa çözümlere kafa yordu, milli gün ve bayramlarımızı şanla, şerefle kutladı ve tarihten öyle detaylar sundu ki farkındalığımı pek çok kez arttırdı.

Dış Siyasetten yazılarından öyle bir yetiştim ki Putin’in kırmızı çizgilerini, Çin’in ulaşmak istediği noktayı ve ülkemizce doğru olan seçim ilerde ne olmalı gibi bir sürü şeyi yazılarından öğrendim.

Saygıdeğer Orhan Ayber çok bilge, çok bilinçli ve çok iyi niyetli muazzam birisidir. Böyle bir insanın hata yapma ihtimalinin söz konusu olma ihtimaline dahi inanmam mümkün değil.

Kendisinin mesajındaki gibi kesilen kolonun haberlerde altının defalarca çizildiği ve halkça hayretler edildiği bu olayda, nasıl değerli ağabeyim sorumlu tutulur anlamam mümkün değil!

Şakran Cezaevinde şimdi kendisi. Kolonu kesenler ya da kolonun kesilmesine izin verenler içerde değil. Binanın yıkılmasına sebep olan kimseciklere hiçbir suçlama okumadım.

Benim canım ağabeyim günah keçisi değil! O çok değerli bir inşaat mühendisi ve çok değerli bir gazetecidir.

Onun acilen kalemine ulaşıp yazması lazım, çünkü onun yaşam sevinci yazmaktır.

Aylardır ailesi çok üzüldü ve kendisinin sağlığı iyi değil! Her acile gidişinde endişelerimiz çok artıyor.

Yastığa başımı koyup uyumaya çalıştığımda nasıl böyle bir şey yapılır ona sorusu uyutmuyor. Sahi böylesi güzel bir insana nasıl böylesi bir ceza verilir. Hatası yok iken birini suçlamaktan kötü bir şey var mıdır?!

Canım ağabeyim çok onurlu bir insan ve bu olay onu hayli üzmüş ve utandırmıştır, onu tanıyorum. En çok buna üzülüyorum.

Haberlere erişip not alamıyor, her şeyi çokça merak ederek dört duvar arasında yaşıyor bu aydınımız.

En azından umarım ev hapsine döner cezası, eşi Aysel ablamla birlikte hayata tutunur ve en yakın zamanda yeniden aramızda olur dileğimle. Ailesi, dostları ve okurları onu çok özledi!

Eksikliğini fark eden değerli okurları da meraklanarak onu bana soruyor. (Bense yazılarını yayınlamadan yazıları üzerine onu dinlemeyi yani haftalık düzenli haberleşmeyi çok özledim.)

Kalemini çok özlediğim yetmezmiş gibi sağlığından endişelerim artıyor… En mühim olan şey benim için sağlığı.

Umutla bekleyişten başka çare kalmadı, umarım en yakın zamanda olur yanımızda. Eğer bunca olaya dayanamazsa suçlusu kim olacak diyerek sorumluları vicdana davet ediyorum.

Kemalist İlkay

#OrhanAyber #deprem #adalet #hukuk #inşaatmühendisliği #Yağcıoğluapartmanı

0 notes