Sevgiyi gerçek kılan mücadeledir. İnsan sevdiğini kaderine terk etmez.

İnsan gökyüzüne bakınca çok şey düşlüyor… 

Bazen de imkansız olduğunu bile bile her detayına kadar düşlüyor işte kendine eziyet edercesine mutlu oluyor...

sadeceüzgünüm.

İçim içime sığmıyor yine. Son birkaç gündür uykularım da hep yarım ve bir süre daha da böyle gidecekmiş gibi bir his var içimde. Baş ağrısındansa hiç söz etmiyorum.

Çok uzun zamandır mutsuzdum ama bu akşam daha da kötüyüm. Çünkü gerçekten yapayalnız hissediyorum kendimi. Kimsem yokmuş gibi. Sanki hiç olmamışlar gibi.

Geldim ve yaşıyorum işte diyordum ne yapacağımı bilmeden, nereye yürüdüğümü görmeden. Hayallerim vardı ama hepsinin önüne ket vurulmuş gibiydi. Ya da belki de en büyük engel kendimdi. Hayattan hiçbir beklentiye girmeden öylece yaşıyordum.

Bugünse ailem için bir fazlalık olduğumu öğrendim. Artık evlenip gitmesi gereken bir atık. Kendimi başkalarına karşı korumaya almıştım. Beni vuramazlar, vursalar da canım acımaz hazırlıklıyım çünkü diyordum. Siperim hep elimdeydi, önümdeydi.

Darbeyi sırtımı dayadığım yerden alabileceğim aklıma gelmedi.

Bazen oturup denizin üstüne, bakasım gelir aya ışığını veren o parlak güneşe

Ne ara sokakta birbirimizi görünce yön değiştirir olduk?

Kime ışık versem parladı.

Ağlamak önceden bana olağanüstü gelirdi. Pek ağlamazdım. Ne yaşarsam yaşayayım içime akıtırdım yağmurumu, kimseyi ıslatmadan. Çok canım yanardı. İçim daralırdı. Ölmek isterdim. Korkardım. Kendimi değersiz sanırdım. Koca bir boşluğun içinde hissederdim kendimi.

Şimdiyse...

Akıttığım damlalar kimi ıslatıyor umrumda bile değil. Canım hala yanıyor. İçim hala daralıyor. Yaşamak için halâ sebeplerim var. Artık korkmuyorum. Kendimden daha değerli birini göremiyorum. O boşluğun içinde sadece ben varım ve bu yalnızlık benim tercihim.

Buna değişmek denemez elbette. Sadece bir şeylerin farkına vardım. Kendimi tanıdım.

Yollar her zaman engebeli görünür taa ki düzlüğe gelene kadar. Eğer pes etmezsen, güzellikler seni bulacaktır.

30 Aralık 2022 (01.19)

O kadar çok şey oluyor ki hiçbirine yetişemiyorum. Seyahatte camdan dışarı bakarken akan hayatın akışı gibi hızlıca zaman akıyor.

Aslında hep mutlu olabileceğime inandım, en çok bu acıttı zaten...

Ne unutuyoruz, ne kavuşuyoruz...

Azıcık sevsenize behh çok canım çekiyor bazen...

Bazen Şarkılar Çok acımasız...

Beni anlayacak biri çıkar mı acaba? Bugün cumartesi..

Sanırım sigortalı bir işe girmeden ve 40 bin lira gelirin olmadan âşık olunmuyor.

Bazen 12 saate gereğinden fazla şey sığıyor.

İnsanoğlu, insanoğlunun cehennemidir.

Ben anaların sardığı kundaktan çıkalı çok oldu. At binmeyi bilirim. Keskin bir kılıcı tutmayı da beceririm. Becerdiğim bir şey daha var... Ne yaptığımın hesabını kimseye vermem.

En büyük yara olan doğma derdini hiç kimse üzerinden atamaz

Yaşamak istiyorsun: Yaşamayı biliyor musun ki? Ölmekten korkuyorsun: Peki bu sürdüğün yaşam, ölüm değil de nedir?

Ölümün ruh halini üstünden atsa da, insanda yaşamak arzusunun olmaması çok acı bir şeydir.

Her şey koca bir rezilliğin etrafında dönüp duruyor. Hepsi de memnun, böyle olması gerektiğinden eminler, ölene kadar bu şekilde devam etmeye razılar.

Ama ben edemem.

Ne anlatırsan anlat alay ederler. Alemi böyle bir inançsızlık sardı!

Başımıza bir bela gelecek!

Dünyaya bir keder çöküyor. Kötü zamanlar geliyor. Geçen yılları hatırlıyorum. Geri gelmeyecekleri aşikar!

Hafızam kimsenin içinden tek kuruş alamayacağı ihtiyar bir cimrinin cebi gibi.

Ben neyim ki? Delinin biri!..

Tehlikeli sayılmam artık, Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum.

kendime yarattığım bir dünyada yaşıyorum, kendi çapımda. kitaplarım, şiirlerim, sigaram ve kahvem. bir pencere buğusu görünce sözler yazıyorum. elimden eksik olmuyor kalemim, hep bir şeyler karalıyorum. yürüyerek geldiğim sokaklarda izmaritlerimi bırakıyorum. içimdeki savaşta kopan bir fırtına var, bunun farkındayım. bedenim hastalıklı, biliyorum. siktir etmeyi öğrendim ama inan bana. çizdiğim resimleri atmıyorum artık, saklıyorum bir köşede. gece olunca bir keder düşüyor üzerime ama susuyorum işte. üç dal sigara yakıyorum, geceden kalma dönen başım ile göğü izliyorum. kolay değil hiçbir şey, anladım. ama zor da değil. adım attıkça düşeceğim korkusu sarıyor her yanımı. koşmak istiyorum ama yere çakılacağımı biliyorum. bulutları bir şeylere benzetmeyi seviyorum. gülümsemeyi ve kahkaha atmayı da. derin bir yara var ruhumda, kanıyor yıllardır. ama ben o kanın dışarı sızmasına izin vermiyorum artık. kimseye gelip beni çıkarsın bu kuyudan diye yalvarmıyorum. o kuyuda bir yaşam kurdum kendime. az az sızan güneş ışığı artık gözüme geliyor diye lânet etmiyorum. gülüyorum. yaşadığımı hissediyorum her güneş ışığında, yağan yağmurda, esen rüzgarda. saçlarımı artık kesmiyorum, uzatıyorum. tırnaklarım tenimi kanatmıyor. dişlerim dilimi ısırmıyor. ne olursa olsun hâlâ hayatta olduğumu anladım. günlerimi kitaplar arasında geçiriyorum. bazen babamla bile sohbet ediyorum. bu iyi geliyor bana. hatalarından ders çıkartmış ve benden özür diliyor. inanır mısın, affetmeyi öğrendim ve onu affettim. güçlü olduğumu o an anladım. gücümü kullanıp kalktım ayağa. çok sendeledim seneler boyunca ama şimdi dimdik ayakta duruyorum. bazen. bazen istiyorum ama, delicesine ağlamak istiyorum. birisi beni görsün, öpsün yaralarımdan istiyorum. ama olmaz. yaralar öpülmez, yaralılar sevilmez. hoşçakal.

Penceresiz kaldım anne, Uçurtmam tel örgülere takıldı. Hani benim gençliğim anne?