Bu ilk üzülüşüm değil ama ilk defa nasıl geçeceğini hiç bilmiyorum.

O kadar garip davranıyorsun ki çözemiyorum seni. Beni seviyor musun, sevmiyor musun anlayamıyorum. Bir yandan sanki çok değerliymişim gibi, bir yandan ise sanki hiç takılmadığın biriymişim gibi hissettiriyorsun. Bu belirsizlik içinde kayboluyorum, görmüyorsun.

Yaş ilerleyince, belirsizliğin sisi yorar; ruh, ya tamam ya devam der bir noktada.

Kolay görünse de insanın en zor sorularındandır: "Ben ne yapacağım benimle ?"

Belirsizliklerinizi alıp gidebilirsiniz.

Belirsizlik en yorucu histerik hastalıktır cevabı bulamassanız en yorucu spordan bile daha yorar insanı

Ne kalmamı istedin ne gitmemi. Derin bir belirsizlik içinde kayboluşumu ellerin cebinde izledin.

Belirsizlik.. çok yoruyor, daraltıyor, bunaltıyor.

Gösterdiği ile olduğu kişi arasındaki farkı matematik bile çözemez.

Son seviyeye gelene kadar neden , nasıl olduğumu sormuyorsunuz

Belirsizlik aslında her şeyden çok daha korkunç değil midir? Düşünün evde tek kaldınız küçük bir çocuksunuz ve yanlışlıkla annenizin en sevdiği bardağı kırdınız. Ne hissedersiniz? Eğer anneniz sakin narsist bir anne değilse pek de aklınızı kurcalamaz fakat tam tersi ise eminim kafayı yersiniz. Belirsizlik bütün ihtimalleri barındırır içinde, korku,heyecan, üzüntü,nefret, şaşkınlık.. Belirsizlik bir karadelik gibidir. Sonsuzdur. Ucu bucağı yoktur ve sizi içine çeker. Sürekli aklınızı rahatsız eder. Fakat anneniz eve gelir ve size kızsa bile rahatlarsınız. Çünkü artık belirsizlik yoktur ortada bir olay vardır ve bu olay sonucunda gerçekleşen bir sonuç vardır. En kötü ihtimal bile belirsizlikten daha iyidir her zaman. Bir arkadaşınızın vefat ettiğini öğrenmek mi yoksa arkadaşınızın bir anda ortadan kaybolması veyıllarca haber alınamamaması mı? Seçim sizin. Fakat kendinizi var olan karakter yerine koyduğunuz zaman kesinlikle durumu daha iyi kavrarsınız. Bir örnek vermek istiyorum..

"Küçüğe acıyıp acımadığımı sordun, değil mi? Cevabım, artık acımıyorum, olacak. Çünkü bu zor gelse de, cezalandırıldığı andan itibaren içi rahatlamıştır. Asıl dün mutsuzdu, zavallı atı kırıp ocağa attıktan sonra evdeki herkes onu ararken, her an, her dakika bulunacağı korkusuyla yaşıyordu. Korku cezadan çok daha beterdir, çünkü ceza bellidir, ağır da olsa, hafif de, hiçbir zaman belirsizliğin dehşeti kadar, o sonsuz gerilimin ürkünçlüğü kadar korkunç değildir. Kızımız da cezası kesinleşir kesinleşmez hafifledi. Ağlaması seni şaşırtmamalı, bu sadece bir boşalmaydı, önceden baskı altında içinde duruyordu. İçte tutulan gözyaşları akıtılanlardan daha acıtıcıdır. O eğer çocuk olmasaydı veya içini en gizli noktasına kadar görme olanağımız olmasaydı, inanıyorum ki aldığı cezaya ve döktüğü gözyaşlarına rağmen, dün olduğundan çok daha hoşnut olduğunu görürdük. Oysa dün, görünürde kaygısızca ortalıkta dolaşıyordu ve kimse onu suçlamıyordu."

Yazı Stefan Zweig'in "Korku" adlı kitabından alınmıştır. Sayfa 45. Türkiye İş Bankası Yayınları. Kitabın konusunu da aşağıya bırakıyorum.

Evli ve iki çocuklu Irene Wagner, varlıklı bir avukatın eşidir. Hizmetkârların ve dadıların her işi gördüğü evinde geçirdiği tekdüze hayatın onu tatmin etmediğini bir davette genç bir piyanistle karşılaşınca anlar. İdeal aile gibi görünseler de bu yüzeyin altında, sırlar, tatminsizlikler, hatalı kararlar yatmaktadır.

Her şeyin mümkün olduğu ve hiçbir şeyin kesin olmadığı bir dünyada yaşıyoruz.

Bir kuru yaprak misali savrulup gidiyorum işte.

M.

UMARIM

"Hayatınıza sizi belirsizliklerden kurtarıp,peşinden çiçek bahçelerine sürükleyecek insanlar girer."