"Bazen günün sonunda bir insanın başardığı en büyük şey,intihar etmemiş olmasıdır."

"İçim bir çocuğun kapıda kalmışlığı gibi."

Harbi ne için uğraşıyoruz bu kadar aşkmış, arkadaşlıklarmış, okulu, akademik başarısı var da var... Ama soran yok sen ne istiyorsun ne olsun istiyorsun. Belli aşılmaz kurallar ve o kurallara uyan kuklalar... Yorgun hissediyorum kendimi, aşırı yorgun, aşırı bitik, hayattan umudunu kesmiş ama öylesine yaşayan biri gibi. Öyle zamanlar geliyor ki kendimi boğuluyormuş gibi hissediyorum, ama biliyorum kendime en büyük zararı yaşatan da yine benim. Yeri geliyor o kadar umursamaz oluyorum ki amaannn diyorum bidaha mı gelicem dünyaya ama bu cümleyi ne zaman kursam emin olun ki o gün dökülüyor o gözyaşlar söylediğim sözlere inat...

Kalpte çatlak oluşmazsa ışık araya sızmaz..

Acı mıdır insanı olgunlaştıran? Yoksa insan mıdır olgunlaşmak için acıyı bekleyen? Sahi hiç acı çekmeden, ağlayarak değilde gülerek olgunlaşmaz mıyız? Ya küçükken ki masum duygularımız? Onlarda acıyla beraber kirlenir ve zamanla yok olur. Biz acıyla beraber benliğimizden çok şey kaybederiz ama aynı zamanda eskisi kadar masum olmasa da çok şey kazanırız. Aynı vücutta, aynı ruhta ve aynı beyinde sadece daha fazla olgunlaşır ve pişeriz. Daha dayanıklı oluruz. Ve artık zamanla acılara karşı tepkilerimiz ağlayarak değilde gülerek olur. Mesela öyle küçük şeylere sinirlenmeyiz ya da bir şeylere sinirlensek bile öyle bağırıp çağırmayız. Komik bir şey olduğunda kahkaha atmayız da sadece tebessüm ederiz. Ya da acı çektiğimizde bile tebessüm etmeyi öğreniriz ki kimse hiçbir şey anlamasın. İşte böyle. Her şeyi yaşarız ama birçok şeyi eskisi gibi hissetmeyiz bile. Artik her şeye ve herkese karşı çok daha dayanıklı olmuşuzdur. Bedeli masumluğumuz kaybetmek bile olsa...

Bekliyorum gel artık sarılalım, sarılalım ki iyileşelim...

Yenik düştüm bu savaşta neyleyim Bir mezar nasılsa işte öyleyim

Durduk yere kendimi çok hüzünlü ve kırgın hissediyorum. Kim bilir hangi birikmiş olayların ruhuma yansıması bu..

Bazen kafaya takıp kendimi yiyip bitirdiğim şeyi unutup ben neye üzülüyordum diyip o şeyi hatırlamaya çalışıyorum

arkadaşlar beni bu yks çok yordu napıcaz

Otobüsün sol camından manzarayı seyrederken,sağ camından kaçırdıklarımızdan ibarettir hayat.

-Özdemir Asaf

Ne kalmamı istedin ne gitmemi. Derin bir belirsizlik içinde kayboluşumu ellerin cebinde izledin.

Ne kaçırdığını bilsen ölürdün...

(Gecenin şarkısı)

Herkes sonunda olmaktan korktuğu insana dönüşür…

Yine ben darmaduman oldum. Yine ben yıkıldım. Yine ben hiçbir yere sığamadım.

M.