"Birini mi kaybettin?"

"kimsen olmayınca birini kaybetmiş sayılır mısın? Varlıklarını hissetmedim ama yokluklarını hissediyorum."

Öyle gecelerim oldu ki ağlamaktan adımı unuttum, nerede olduğumu unuttum, zaman algımı unuttum. Ve o gecelerden öyle zamanlar geçti ki neye ağladığımı unuttum. Ama asla o acının nasıl hissettirdiği, o gece dünyanın bana karşı nasıl sessiz olduğunu ve kendimi avutmak için söylediğim yalanları unutmadım.

Kimsenin konuşmadığı bir dil gibiyim, kimsenin inanmadığı bir deli, yazarının bile okumadığı kitap,hiç çalmayan bir şarkı, hiç sorulmayan bir soru, kalabalıklar içinde varım, ama yok gibiyim...

Bir kuru yaprak misali savrulup gidiyorum işte.

M.

Güneş battı diye oturup ağlarsanız, yıldızları görme ayrıcalığını kaçırırsınız. Kaybetdiklerine üzümek yerine gelenleri ihmal etme...

"yeni bi'söz söylemek için ölmek mi gerekir?"

...

"Kendimi yazarak ifade etmeye ne zaman başladığımı bilmiyordum ama nedenini çok iyi hatırlıyordum:Yazıyordum çünkü yazmazsam ölecektim."

Suskun sanıyorlar beni, değilim; anlaşılmadığım ve anlamadığım dünyada kelimelere küsüm sadece.

Bilmiyorum,yine aynı kelime ama bilmiyorum işte. Ağlamak istiyorum birinin omzuna başımı koyup saatlerce ağlamak istiyorum. Lafta olan insanlardan bıktım, güya etrafımda bir sürü insan var. Hepsi sahte. Milyonlarca sahtedense bir tane gerçeğe ihtiyacım var benim. Ama o gerçekte yok işte...

Ne anneme derdim anlatabildim ne de babama.. Tek başıma haletim bazı şeyler... Tek başıma çabaladım ve savaştım. Savaştığım için güçlü sandılar güçlü sandıkları için güçlü duramak zorunda kaldım... güçlü değilim sadece güçlü durdum. Ama içimde kendimle verdiğim şavaş'tan kimsenin haberi yoktu. içimdeki çocuğu karanlık odaya kapattığımda da kimsenin haberi yoktu.. onlar benim güçlü yanımı gördü beni tanımadan yargıladılar infaz ettiler.. Ben kendimle verdiğim savaşı çoktan kaybettim zaten artık. Ben çocukluğuma yenildim.. Ben kaybettim, kedimi kaybettim..

Alıntı değil

Bazen birşeyler yolunda gitmez;o zaman anlarsın mahvedenin, mahvetmeye başlayanın sen olduğunu ama elinden birşey gelmez çünkü elindekiler çoktan kayıp gitmiştir... işte tam o zaman camın önüne oturup yıldızları saymaya başlarsın, gökyüzünde hiç yıldız kalmadığında da herşeyin bittiğini anlarsın...

Bundan sonra 1 dakikanın önemini daha çok bilip hiçbir şeyi ertelemeyeceğim. Depremin bana öğrettiği en büyük ders. Birisinin bana ihtiyacı mı var koşacağım gel dedi mi gideceğim sarılmak mı istiyor sarılacağım. Bir dakika diyip ertelediğim ne varsa bundan sonra önceliğim odur.

"Sence ne büyük zaman kaybı nedir?"

"Kendini başkalarıyla karşılaştırmak," dedi köstebek.

Uyku içinde uyanıklık, hayal içinde bir düş. Bir kayıp gülüş…