"Ne oldu?"

"Sanki bir ses duydum."

"Merak etme,ölüler konuşamaz."

Benim şehrimde deniz bile yokken, onun gözlerinde koca bir okyanus var...

kimi gözyaşlarıyla gülümser, kimi kahkahalarıyla ağlar...

Kimse kimsenin acısının ne olduğunu anlayamaz, nasıl hissettirdiğini bilemezmiş. Çünkü hiçbir acı aynı değil, herkesin acı eşiği farklıymış.

"Kendimi yazarak ifade etmeye ne zaman başladığımı bilmiyordum ama nedenini çok iyi hatırlıyordum:Yazıyordum çünkü yazmazsam ölecektim."

"Kimse gerçek değil."

Bazen birşeyler yolunda gitmez;o zaman anlarsın mahvedenin, mahvetmeye başlayanın sen olduğunu ama elinden birşey gelmez çünkü elindekiler çoktan kayıp gitmiştir... işte tam o zaman camın önüne oturup yıldızları saymaya başlarsın, gökyüzünde hiç yıldız kalmadığında da herşeyin bittiğini anlarsın...

Sanki ruhumu karanlık bir odaya kitlemişimde yoluma öyle devam ediyormuşum gibi...

"Derler ki en iyi şifacı yaralı şifacıdır. Ve bütün şifacılar günün birinde yaralanmaya mahkûmdur..."

Evimden kovulmadım ben, kapısında kalmadım, anahtarlarını kaybetmedim..

Benim evim hiç olmadı.. Kapısında kalacağım,kovulacağım bi evim hiç olmadı.

"Derler ki en iyi şifacı, yaralı şifacıdır. Ve bütün şifacılar günün birinde yaralanmaya mahkûmdur."

Kimi gözyaşlarıyla gülümser, kimi kahkahalarla ağlar. Öylesine büyük bir acı çekiyorlardır ki mutluluklarının hüzne karışmasına izin vermekten başka çareleri kalmaz. Benim de kalmadı.