#είμαστε φίλοι μου λες | Explore Tumblr Posts and Blogs

labookaracha · 9 months

Text

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Η προσωπική ευθύνη έχει γίνει λίγο της μόδας τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο λόγο. Αυτό όμως που εννοεί σε αυτό το απόσπασμα της Ασκητικής ο Νίκος Καζαντζάκης δεν θα πρέπει να συγχέεται με τη σημασία που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια.

Ο Καζαντζάκης μας λέει ότι ως αναπόσπαστο κομμάτι της συνέχειας της ζωής, έχουμε χρέος να κρατήσουμε ζωντανή την αλυσίδα. Έχουμε χρέος να διατηρήσουμε αυτό που κληρονομήσαμε. Και να το βοηθήσουμε να επιβιώσει. Κυρίως επαναπροσδιορίζοντάς το.

Νερό που κυλάει δεν σκουριάζει λένε.

Πριν από δυο χρόνια διάβασα το Ηλεκτρικό πρόβατο του Phillip Dick.

Στην κουβέντα που ακολούθησε κάτω από το ποστ που έκανα τότε κάποιοι φίλοι μου πρότειναν να διαβάσω ένα βιβλίο ενός Κινέζου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας. Ήταν το Πρόβλημα των τριών σωμάτων του Liu Cixin.

Το βιβλίο είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας που τιτλοφορείται Remembrance of Earth’s past με τα άλλα δύο βιβλία να είναι το Σκοτεινό δάσος και το Τέλος του θανάτου. Πήρα λοιπόν το πρώτο βιβλίο, το οποίο έχει βραβευτεί και με ένα από τα πιο σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία επιστημονικής φαντασίας, το βραβείο Hugo το 2015, και το διάβασα. Τελειώνοντάς το παρήγγειλα και τα άλλα δύο της τριλογίας, όμως έχοντας μπλέξει με άλλα διαβάσματα δεν κατάφερα να τα διαβάσω κοντά στο πρώτο βιβλίο. Έτσι έβαλα στόχο να διαβάσω την τριλογία κάποια στιγμή από την αρχή. Αυτή η στιγμή έφτασε πριν από μερικές μέρες. Και τώρα, είκοσι μέρες και δυο χιλιάδες σελίδες μετά είμαστε εδώ.

Και ειλικρινά δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω…

Είχα ξεχάσει πολλές λεπτομέρειες από το πρώτο βιβλίο. Θυμόμουν βέβαια και πολλά πράγματα, άλλωστε για όποιον έχει διαβάσει την τριλογία ή κάποιο από τα βιβλία της είναι μάλλον δύσκολο να μην του εντυπωθ��ύν ανεξίτηλα κάποια πράγματα. Τα βιβλία περιλαμβάνουν αρκετές λεπτομέρειες που βασίζονται στη φυσική και στα μαθηματικά. Μπορεί για κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με αυτές τις επιστήμες να είναι όχι απλά δυσνόητα, αλλά να του φαίνονται κυριολεκτικά κινέζικα (did u see what I did there?). Όμως ο Cixin έχει ένα μεγάλο χάρισμα. Καταφέρνει και σε βάζει μέσα στον κόσμο που πλάθει, ή καλύτερα στους κόσμους που πλάθει, με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθεις παρίας. Χωρίς να έχω διαβάσει πάρα πολύ επιστημονική φαντασία νιώθω ότι πατάει γερά στους ώμους γιγάντων όπως ο Asimov, ο Clarke, η Le Guin, τόσο στο περιγραφικό κομμάτι, όσο και στο φιλοσοφικό.

Ένα εντυπωσιακό στοιχείο στα βιβλία, το οποίο γίνεται κατανοητό μόνο ίσως όταν ολοκληρώσει κανείς το διάβασμα και των τριών, είναι η διαφορά στην προοπτική. Σε κάθε βιβλίο ενώ η ιστορία επί της ουσίας είναι η ίδια και συνεχής, η οπτική, ή αν θέλετε το εύρος της ιστορίας αλλάζει. Επεκτείνεται. Παρόλα αυτά ο αναγνώστης δεν χάνει το ενδιαφέρον του. Η ιστορία αλλάζει, οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, ο χώρος και ο χρόνος αλληλοσυμπλέκονται, αλλά το παζλ σιγά σιγά προχωρά προς την ολοκλήρωση. Και προς το μεγαλείο.

Τα βιβλία διατρέχουν ερωτήματα και ανησυχίες που διαχρονικά απασχολούν τους συγγραφείς της επιστημονικής φαντασίας. Το περιβάλλον, η ηθική, το αν είμαστε ή όχι μόνοι στο σύμπαν και πολλές άλλες μικρότερες ή μεγαλύτερες έγνοιες της ανθρωπότητας περνάνε από τις σελίδες των βιβλίων. Το πιο σημαντικό, και αυτό που περικλείει μπορούμε να πούμε όλα τα υπόλοιπα είναι η αντίληψή μας για τον κόσμο.

Μια μέρα καθόμουν σε μια καφετέρια και διάβαζα το δεύτερο βιβλίο. Υπήρχε μια μύγα η οποία με ενοχλούσε. Με γυρόφερνε συνέχεια και δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ. Κάποια στιγμή έκατσε πάνω στο χέρι μου. Με το άλλο χέρι μου τη χτύπησα. Δεν τη σκότωσα. Έπεσε κάτω και μετά από λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να περπατάει κάνοντας αριστερόστροφους κύκλους. Της είχα τσακίσει τα φτερά με το χτύπημα που της έδωσα και δεν μπορούσε να πετάξει. Χαζεύοντάς την, φυλακισμένη ουσιαστικά σε μια ατέρμονη και μάταιη προσπάθεια να δραπετεύσει από το έδαφος σκέφτηκα κάτι που είχα διαβάσει νωρίτερα στο βιβλίο και έκανα έναν παραλληλισμό.

Παρόλο που η μύγα είναι ένα τρισδιάστατο ον, η διαφορά μεγέθους της σε σύγκριση με εμάς θα μπορούσε να την εντάξει σε ένα δισδιάστατο περιβάλλον. Η μύγα δεν μπορεί να αντιληφθεί ολόκληρο το μέγεθος ενός ανθρώπου, ένας άνθρωπος είναι για αυτήν ένα πλάσμα από έναν άλλο κόσμο, από έναν κόσμο με περισσότερες διαστάσεις. Αν δώσω σε κάποιον ένα χαστούκι αντιλαμβάνεται την παλάμη μου στο μάγουλό του. Για την μύγα ένα χτύπημα από έναν άνθρωπο ισοδυναμεί με ισοπέδωση του κόσμου της.

Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με τις αισθήσεις μας. Και αυτός ο κόσμος γύρω μας υπακούει σε κάποιους νόμους. Και έχει κάποιους κανόνες.

Τι θα γινόταν αν αυτοί οι νόμοι και οι κανόνες άλλαζαν?

Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε εμείς να τους αλλάξουμε?

Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ δύσκολο να γράψω για αυτά τα βιβλία χωρίς να προδώσω στοιχεία της πλοκής τους. Ξέρω εκ των πραγμάτων ότι δεν απευθύνονται σε όλους, αν και σίγουρα υπάρχουν πολλοί που ακόμα και χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν όλες τις φυσικές έννοιες και τα μαθηματικά προβλήματα, πιστέψτε με ούτε εγώ τα κατανοώ όλα, θα τα απολαύσουν. Και θα τα απολαύσουν γιατί μιλάνε για την ζωή μας και τον κόσμο μας με έναν πολύ ανθρώπινο τρόπο.

Υπάρχει ένας θρύλος που αναφέρεται στην εφεύρεση του σκακιού.

Κάποιος βασιλιάς στην Ινδία παρήγγειλε από κάποιον αυλικό του να φτιάξει ένα παιχνίδι που να απαιτεί από τους παίκτες να επιδείξουν οργανωτικές και στρατηγικές ικανότητες, σε αντιδιαστολή με ένα άλλο παιχνίδι της εποχής που βασιζόταν στην τύχη και παιζόταν με ζάρια, κάτι σαν το δικό μας τάβλι.

Ο αυλικός επέστρεψε λίγο καιρό μετά με μια σκακιέρα η οποία είχε πάνω της δυο ομάδες από μαύρα και άσπρα κομμάτια που αντιπροσώπευαν τα τέσσερα μέρη του ινδικού στρατού, στρατιώτες, ιππικό, ελέφαντες και άρματα. Το παιχνίδι ονομάστηκε τσατούρανγκα (chaturanga) το οποίο στην κυριολεξία σημαίνει τετραμερής. Αφού ο αυλικός εξήγησε στον βασιλιά πως παιζόταν το παιχνίδι ο βασιλιάς του ζήτησε να του πει τι ήθελε ως αμοιβή. Ο αυλικός ζήτησε ένα σπυρί σιτάρι στο πρώτο τετράγωνο της σκακιέρας, δύο σπυριά στο δεύτερο, τέσσερα στο τρίτο, οχτώ στο τέταρτο, δεκάξι στο πέμπτο και αυτό να συνεχιστεί μέχρι το τελευταίο τετράγωνο της σκακιέρας. Να διπλασιάζεται δηλαδή η ποσότητα των σπυριών του σιταριού.

Ο βασιλιάς γέλασε και διέταξε να πληρωθεί ο αυλικός.

Δεν άργησαν οι σύμβουλοί του να τον ενημερώσουν ότι δεν υπήρχε τέτοια ποσότητα σιταριού όχι μόνο στις αποθήκες του βασιλείου, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, και σε ολόκληρη την ιστορία μέχρι τότε.

Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε και ρώτησε κάτι τελευταίο τον αυλικό. Γιατί είχε διαλέξει τον πόλεμο ως σκηνικό του παιχνιδιού. Ο αυλικός απάντησε ότι ο πόλεμος είναι μια οριακή κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να αναπτύξουν τις αρετές τους όσον αφορά την οργάνωση, τη στρατηγική, την πανουργία.

Στα βιβλία του Cixin μαίνεται ένας πόλεμος.

Δεν είναι πάντα εμφανής, είναι όμως παρών.

Και με αφορμή αυτόν τον πόλεμο, με αφορμή μια επικείμενη καταστροφή παρακολουθούμε όλους τους ήρωες να βγάζουν τον καλύτερο ή τον χειρότερο εαυτό τους. Και πολλές φορές τους βλέπουμε να μας εκπλήσσουν με τις πράξεις τους.

Ένα δομικό στοιχείο της ιστορίας είναι το πρόβλημα της επιβίωσης. Είτε βλέποντάς το σε επίπεδο ατομικό, είτε σε επίπεδο πολιτισμού, είτε σε επίπεδο κοσμολογικό.

Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζουμε αυτή την ανάγκη, την πρωταρχική ανάγκη κάθε πλάσματος, και κάθε οργανωτικής δομής, ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε, να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς που μας οδηγούν όταν έχουμε να πάρουμε αποφάσεις που σχετίζονται με την επιβίωσή μας. Και οι περισσότεροι από αυτούς τους μηχανισμούς δουλεύουν υποσυνείδητα, είναι ένστικτα τα οποία πιθανότατα βρίσκονται σε χειμερία νάρκη μέχρι κάτι να τα ξυπνήσει.

Υπάρχει μια πολύ μικρή ιστορία του Arthur Clarke, είναι δεν είναι μισή σελίδα, στην οποία κάποιος εξωγήινος πολιτισμός έχει μόλις καταστρέψει τη Γη. Ακολουθεί μια συνομιλία ανάμεσα στον χειριστή που προχώρησε στην καταστροφή και σε κάποιον άλλο που ζητάει να μάθει τους λόγους που προχώρησαν στην καταστροφή. Ο χειριστής του λέει πως ο πολιτισμός της Γης είχε εντοπίσει ένα πρόβλημα το οποίο δεν θα μπορούσε να επιλυθεί μέσα στον χρόνο ζωής του σύμπαντος. Το πρόβλημα είχε μόνο έξι μεταβλητές αλλά ο ανθρώπινος πολιτισμός είχε κολλήσει κυριολεκτικά με αυτό και είχε μολύνει με την εμμονή του και κάποιους άλλους πολιτισμούς που είχαν έρθει σε επαφή μαζί του. Το μόνο που επιβίωσε από το πρόβλημα είναι τα ονόματα των μεταβλητών χωρίς καμία άλλη πληροφορία για το τι αντιπροσωπεύουν.

Τα ονόματα των μεταβλητών ήταν: Βασιλιάς, Βασίλισσα, Αξιωματικός, Ίππος, Πύργος, Στρατιώτης.

Υπάρχουν άραγε άλυτα προβλήματα?

Ή αυτό που κάνει ένα πρόβλημα άλυτο είναι κάποιοι περιορισμοί?

Ας πούμε ο χρόνος.

Αν ο χρόνος ήταν άπειρος, είτε για τον καθένα μας ατομικά, είτε για τον πολιτισμό μας συνολικά, θα μπορούσαμε να λύσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα?

Αν ο χρόνος κινούνταν σε δύο διαστάσεις ταυτόχρονα?

Αν δηλαδή εγώ θα μπορούσα την ίδια στιγμή να κάνω δύο διαφορετικά πράγματα, να πάρω δύο διαφορετικές αποφάσεις, ποιες θα ήταν οι συνέπειες?

Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τους φυσικούς νόμους?

Αν μπορούσαμε να κινηθούμε πιο γρήγορα από το φως?

Υπάρχουν τόσα πολλά που κάνουμε και που αλλάζουν συνεχώς τις ζωές μας και τον κόσμο μας, αλλά και τόσα πολλά που δεν μπορούμε να κάνουμε. Τόσα πολλά που κατανοούμε και τόσα πολλά που ακόμα δεν καταλαβαίνουμε. Με κάθε απορία που επιλύουμε προσωρινά δημιουργούμε κάποια καινούρια. Ψαχουλεύουμε μέσα σε ένα ατελείωτο σκοτάδι, προσπαθώντας να βρούμε τη θέση μας στον κόσμο, σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς, σε ένα σύμπαν που διαστέλλεται συνεχώς, και που δεν ξέρουμε ακόμα ούτε πως ακριβώς δημιουργήθηκε, ούτε και πως, και αν, και πότε θα πεθάνει. Είμαστε μια κουκίδα μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη, μια μύγα σε έναν κόσμο που τον κατοικούν πιθανότατα οντότητες που δεν μπορούμε να συλλάβουμε με το μικρό μυαλό μας, με την περιορισμένη οπτική μας.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο σκέφτομαι ότι δεν έχω γράψει ούτε τα μισά από όσα είχα στο μυαλό μου. Θα μπορούσα κυριολεκτικά να μιλάω για μέρες για όλα όσα εξερευνά το ταξίδι αυτό στο οποίο μας καθοδηγεί ο Cixin. Ακόμα και οι πολιτικές προεκτάσεις που παίρνουν οι αποφάσεις των ηρώων, όλα έχουν αντίκρισμα στην δική μας καθημερινότητα. Σίγουρα το ότι ο συγγραφέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κίνα μέσα στην Πολιτιστική Επανάσταση έχει τη σημασία του, αλλά τα βιβλία δεν σταματάνε εκεί. Εκκινούν από εκεί, και αφορούν με έναν ��οναδικό τρόπο όλους μας.

Το κείμενο συνοδεύει η Έναστρη νύχτα του Vincent van Gogh, ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες στην ιστορία της τέχνης. Ένας πίνακας που αναφέρεται και στα βιβλία, δεν θα σας πω που και με ποια αφορμή. Ένας πίνακας που μοιάζει να μας δείχνει τον δρόμο.

Από τα άστρα ήρθαμε. Στα άστρα κάποια μέρα θα επιστρέψουμε.

Ήταν δύσκολο το ταξίδι μέσα στον κόσμο του Cixin.

Τα χρώματα με τα οποία περιγράφει κάποιες φορές τη ζωή μας και το μέλλον μας, δεν είναι και τα πιο φωτεινά. Παρά την απαισιόδοξη, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, αίσθηση που δημιουργεί, νομίζω ότι αφήνει μια αισιόδοξη παρακαταθήκη. Και αυτό κρατάω ίσως σαν μια μικρή παρηγοριά στους πραγματικά δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Η αγάπη δεν τελειώνει.

Μόνο οι άνθρωποι.

02.07.23

1 note · View note

virtualcollectivething · 9 months

Text

ΟΛΑ ΤΑ ΜΩΡΑ ΣΤΟ INSTA!

Το δελτίο ειδήσεων έδειχνε ρεπορτάζ από την Ινδία όπου ανήλικα παιδάκια δουλεύουν για λιγοστά χρήματα.

'Tς τς τς... Θεέ μου, τι εκμετάλευση!' ψέλισσε κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. Δεν το χωρούσε το μυαλό της ότι υπάρχει ακόμα παιδική εργασία. 'Μα είναι αθώες ψυχούλες,δεν τους αξίζει... Γιατί δεν το σταματάει κάποιος;' σκέφτηκε κι έκλεισε νευριασμένη την τηλεόραση...

Άρπαξε το κινητό της και προσγειώθηκε ξανά στην πραγματικότητα του πολιτισμένου δυτικού κόσμου. Αχαλίνωτο σερφάρισμα στα social media. Ποιος έκανε τι, με ποιον, πώς, γιατί, τι ανέβασαν οι φίλοι, οι γνωστοί, οι διάσημοι. Το μωρό της κοιμάται μακάριο στην κούνια του. Ευκαιρία για φωτογραφία! Τσακ! 'Τέλεια! Θα την ανεβάσω στο insta!'. Αλλά, προς Θεού, πάντα με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά ή χαμογελαστά προσωπάκια. Μην την κράξουν κιόλας...

΄Ωρα να τα΄ί΄σει τον μεγάλο. Το παιδί πασαλείβεται παντού. Στο πρόσωπο, στην σαλιάρα, στα μαλλιά, στις πατούσες. 'Τι γλυκούλι! Ευκαιρία για φωτογραφία! Στο φόντο το κουτί της φρουτόκρεμας, με την μάρκα να φαίνεται (εννοείται). Τσακ! 'Τέλεια! Θα την ανεβάσω στο insta'. Αλλά, προς Θεού, το νήπιο σε πόζα 3/4, να μην φαίνεται εντελώς...

Κάθε φωτογραφία συνοδεύεται από ανέμπνευστες λεζάντες, χαριτωμενιές και βαρύγδουπα τσιτάτα. Αν τολμήσεις να την ρωτήσεις γιατί το κάνει γίνεσαι αμέσως ο κακός της ιστορίας. Παρόλα αυτά σου απαντά με γλυκερή ευγένεια ότι φτιάχνει το προσωπικό φωτογραφικό της λεύκωμα. 'Ναι, αλλά...εχμ...φωτογραφίζετε και το παιδάκι'. 'Μα δεν έδειξα πρόσωπο! Και στο κάτω-κάτω δικαίωμά μου να κάνω ό,τι θέλω με το παιδί μου!' Ακολουθεί block. Διαγραφή. Και μήνυση, αν μπορούσε. Γιατί την τσίγκλησες λίγο παραπάνω από όσο είχε υπολογίσει κι από όσο άντεχε...

Το instagram αποδεικνύεται σωτήριο για μερικούς ανθρώπους καθώς αναδεικνύει τόσα ψυχολογικά προβλήματα και συμπλέγματα που ούτε ο καλύτερος ψυχαναλυτής δεν θα μπορούσε να φέρει στην επιφάνεια. H μητρότητα πουλιέται με το κομμάτι κι η αξία της αποτιμάται σε followers, likes και, γιατί όχι;- χορηγίες. Μωρά επιδεικνύονται σαν καινούρια κόσκινα, έρμαιο στα χέρια της κάθε χαζοβιόλας μάνας που δηλώνει influencer. Που προσπαθεί από 'τίποτα' να γίνει 'κάτι' και που το ψώνιο της την κάνει να εκθέτει τα παιδιά της στα μάτια χιλιάδων αγνώστων. Φυσικά χωρίς την συναίνεσή τους. Φυσικά εν αγνοία τους. Η εκμετάλλευση στο μεγαλείο της. Κανένας σεβασμός στην ιδιωτικότητα του παιδιού, στο 'θέλω' ή στο 'δεν θέλω' του. Δεν βαριέσαι,όμως. Λεφτά να έρχονται στο σπίτι κι όλα καλά. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα τους εξηγήσει και θα καταλάβουν. Αν δεν καταλάβουν όμως...;

Αν σε διαολοστείλουν διότι ποτέ δεν τα ρώτησες αν θέλουν να τα φωτογραφίσεις όταν τα έκανες μπάνιο επειδή έτσι είχες συμφωνήσει με την τάδε εταιρία παιδικών προ'ι'όντων; Αν σου φέρουν το laptop στο κεφάλι επειδή τα έβαζες με το ζόρι να ποζάρουν με την σχολική τους τσάντα -λες και δεν τους έφτανε η τρομάρα που είχαν πρώτη μέρα στο σχολείο-προκειμένου να γνωστοποιήσεις,σε πρώτο πληθυντικό πάντα, ότι 'ΕίμαΣΤΕ πρωτάκια ουάου- 100 καρδούλες, 200 φιλακια'...;

Ξανάνοιξε την τηλεόραση. 'Απόπειρα απαγωγής νηπίου ενώ έπαιζε στην παιδική χαρά'. Οι δράστες ομολόγησαν ότι είχαν 'διαλέξει' το μωρό από τα social media. Η Δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος προειδοποιεί τους γονείς για την έκθεση ανηλίκων στο διαδίκτυο. 'Καλή ηλίθια η μάνα του', μονολόγησε. O μικρός αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της. Ευκαιρία για φωτογραφία. Τσάκ! 'Τέλεια! Θα την ανεβάσω στο insta'... #μανουλες_του_ινσταγκραμ #μητροτητα

0 notes

san-ton-hlio · 1 year

Text

Αφήνω αυτό το γράμμα, που δεν σου έδωσα ποτέ, με την ελπίδα ότι κάποτε, κάπου, θα το διαβάσεις και θα καταλάβεις ότι ήμουν εγώ. Γιατί έφυγες και δεν πρόλαβα να σου πω αντίο, δεν πρόλαβα να πω όλα αυτά που ήθελα να πω, και είμαι πολύ δειλή για να στα πω στα ίσια. Αυτό το γράμμα είναι ένα από τα πολλά, για αυτό αν δεν θέλεις να το διαβάσεις όλο, γιατί βαριέσαι και γιατί είναι πολύ μεγάλο, ο βασικός νοηματικός άξονας περιστρεφεται γύρω από το Σ'αγαπώ. Πολύ.

"Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ξεκινήσω αυτό το γράμμα. Απλά θέλω να σου πω όλα αυτά που δεν σου είπα όταν έπρεπε να στα πω. Ξέρω πως δεν σου αρέσουν τα συναισθηματικά , αλλά επέτρεψε μου να ρίξω για λίγο τα τειχη σου. Για περίπου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μου αρέσεις. Βασικά πάντα σου είχα μεγάλη αδυναμία, ωστόσο θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου πως είσαι απλά ένας πολυ καλός φίλος. Δεν ξέρω τι φταίει αλλά από την περσινή καραντίνα άρχισα να το βλέπω αλλιώς. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι νιώθω και γιατί μαζί σου ήταν διαφορετικά από ότι με τα υπόλοιπα αγόρια.

Όμως κατάλαβα τι φταίει.

Φταις εσύ και ο τρόπος που έχεις πάντα απάντηση στο οτιδήποτε σου πούνε.Φταιει το ποσό καλός είσαι στο να εξηγείς και να βοηθάς σε ο,τιδηποτε χρειαστώ. Φταιει το ποσό γλυκούλης γίνεσαι χωρίς να το καταλαβαίνεις. Φταίει ο τρόπος που παίζεις την κιθαρα. Φταίει ότι δεν προσπαθείς καθόλου για να αρέσεις στους άλλους, απλώς είσαι ο εαυτός σου. Φταίει το ποσό έξυπνος είσαι και το ποσό σε θαυμάζω κάθε φορά που προτείνεις μια πρακτική λύση σε ένα πρόβλημα.Φταινε οι αγκαλιές που μου έδινες όταν δεν ήμουν καλά, ή ακόμα και όταν ήμουν. Φταίει ότι έμενες μαζί μου μέχρι τις 3 το πρωί στο ντισκορντ μπας και με πάρει ο ύπνος. Φταίς εσύ και η ξεροκεφαλιαση σου που μου σπάει τα νεύρα.Φταίει ο τροπος που μιλάς και τα λες όλα τόσο ξεκάθαρα και με ευθύ τρόπο. Και τέλος φταίει το αυτάρεσκο χαμόγελο σου και η υπέροχη βαθιά φωνή σου.

Κανένας ποτέ δεν με έχει κάνει να νιώσω έτσι. Και όχι δεν είχα ποτέ πεταλούδες μαζί σου, αλλά στην αγκαλιά σου ένιωθα ήρεμη και απόλυτα ασφαλής. Μόνο εσύ μου ηρεμουσες το άγχος, το ξέρεις;Ήσουν το στήριγμα μου αυτή τη χρονιά ακόμα και αν δεν το κατάλαβες ποτέ. Με έκανες να γελάω και να ξεχνάω έστω και για λίγο τα προβλήματα μου. Με έμαθες πως να χαλαρώνω και σε λατρεύω για αυτό.

Εμείς οι δύο είμαστε τόσο διαφορετικοί πράγματι. Ίσως αυτό να με εξιτάρει τόσο. Το πόσο πολύ θεωρώ οτι ταιριάζουμε, μέσα στη διαφορετικοτητα μας. Εσύ παιδί της φυσικής, εγώ κορίτσι που αγαπάει τη λογοτεχνία. Εσύ λογικός και ευθύς, εγώ άκρως συναίσθηματικη και ευαίσθητη. Εσύ άτομο που βάζει πρώτα τον εαυτό του(και αυτό είναι καλό), εγώ άτομο που βάζει πάντα πρώτα τους άλλους. Eσυ εσωστρεφής, εγώ άκρως εξωστρεφής. Εσύ απόλυτα χαλαρός στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα(σε ζηλεύω), εγώ το άγχος προσωποποιημενο.

Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να καταλάβω αν θέλω να είμαστε απλά πολύ καλοί φίλοι ή αν θέλω κάτι παραπάνω. Στο μυαλό μου ήμασταν κάτι λίγο παραπάνω από φίλοι.Παρόλ' αυτά δεν μπορεσα ποτέ να στο πω από κοντά, ίσως γιατί φοβόμουν την παρέα και ίσως γιατί φοβόμουν μην χαλάσω την ιδιαίτερη σχέση που είχαμε. Ήταν κατι τόσο αγνό και όμορφο, που φοβόμουν μην το λερωσω.Ημουν δειλή το παραδέχομαι, αλλά και εσύ δεν έβλεπες μπροστά σου ή μάλλον έκανες πως δεν έβλεπες. Μόνο στο κούτελο μου δεν το είχα γραμμένο, παρολ'αυτα εσύ συνέχιζες να μου δίνεις μικτά σημάδια. Με γαμησε αυτό να ξέρεις. Μπορεί να το έκανες ασυνείδητα, αλλά πληγώθηκα. Πληγώθηκα πολύ.Δεν ξέρω αν ποτέ ένιωσες το ίδιο ή στο μυαλό σου ήμασταν πάντα οι καλύτεροι φίλοι. Πλεον δεν έχει σημασία. Αλλά ο, τι και από τα δύο να ισχύει, αυτό δεν αλλάζει την άποψη μου για σένα. Και δεν νομίζω κάτι να την αλλάξει. Σε ευχαριστώ που πάντα με προσεχες όταν ήμουν μεθυσμένη και σ'ευχαριστω για όλες τις υπέροχες στιγμές !Σε λατρεύω και θα μου λείψεις πολύ πολύ. Ακομα δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το γράμμα και ακόμα δεν ξέρω αν θα στο δώσω ποτέ. Να προσέχεις εκεί, να πηγαίνεις στη σχολή, να τρως και να κοιμάσαι καλά.Να βγαίνεις που και που και μην ξεχνάς να αφεθείς ελεύθερος και να ζήσεις! Σε θαυμάζω, δεν ξέρω αν στο ανέφερα αυτό πιο πάνω. Είμαι πολύ περήφανη για σένα και είμαι σίγουρη πως θα καταφέρεις πολλά!

Τελειώνοντας θέλω να σου πω πως ακόμα και να μην με είδες ποτέ διαφορετικά, ελπίζω να σημαινα κάτι για σένα. Οποτε υπόσχεσου πως δεν θα με ξεχάσεις. Υποσχεσου πως θα πάρεις ένα κομμάτι μου μαζί σου.Θα πάρεις ένα κομμάτι από το κορίτσι που σαγαπησε πολύ, και ας ήταν πολύ δειλή για να το παραδεχτεί.

Με αγάπη, η φίλη σου. "

1 note · View note

erwteumenh-me-thn-psyxh-sou · 1 year

Text

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2022, 19:37

Αύριο θα σε συναντήσω, επιτέλους! Αυτός σίγουρα είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσω αυτό το κείμενο.

Δεν ξέρω πως να νιώσω, δυσκολεύομαι πολύ να κατανοήσω τα συναισθήματα μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με έχει φάει το άγχος, τόσο που νιώθω ότι θέλω να κάνω εμετό και που νιώθω μια ελαφριά ζαλάδα. Αυτό το κείμενο το γράφω ενώ είμαι έξω και συγκεκριμένα ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο όπου αύριο τέτοια ώρα θα είμαστε πάνω στο δωμάτιο μαζί. Ήθελα να πάω για περπάτημα και είπα να περάσω να δω πως είναι το ξενοδοχείο μιας και έχω αρκετό καιρό να έρθω από αυτή τη μεριά της γειτονιάς. Με τρομάζει η όψη του ξενοδοχείου, ούτε σε θρίλερ να ήταν. Κάθομαι σε ένα σκαλάκι από την απέναντι πλευρά, πριν έκανα μια μικρή βόλτα εδώ γύρω, και αυτό που νιώθω είναι τρομερή δυσφορία, άγχος, φόβο, ανασφάλεια. Δεν κάνω πίσω όμως, ξέρω πως αύριο με έναν μαγικό τρόπο και λίγη ώρα αφού σε συναντήσω θα νιώθω καλύτερα. Είχα πει ότι θέλω να τολμήσω για όσα φοβάμαι και μάλλον ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Είμαι άυπνη και από το πολύ άγχος δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κοιμηθ�� το βράδυ για λίγο, ίσως να το πάω σερί. Προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε, έκλεισε η κλήση γιατί σε πήραν τηλέφωνο, σου έστειλα μήνυμα και άρχισες πάλι να λες για να έρθεις, κάτι το οποίο συζητήσαμε και νωρίτερα σήμερα το πρωί. Πότε φτάσαμε να κλείνεις όντως εισιτήρια και ξενοδοχείο ούτε που κατάλαβα. Βρίσκομαι ακόμα σε ένα κάποιο σοκ, όλο αυτό μοιάζει να μην είναι αληθινό και δεν ξέρω πως πρέπει να νιώσω. Φοβάμαι να σε συναντήσω. Δεν περίμενα να το πω out loud αλλά φοβάμαι. Είναι η μόνη μας ελπίδα για κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε τώρα, ή αυτό που είχαμε από το ίντερνετ, και φοβάμαι γιατί αν κάτι πάει στραβά, οτιδήποτε, και δεν προχωρήσει το ερωτικό μεταξύ μας εγώ θα βρεθώ στην πολύ δύσκολη αυτή θέση να σταματήσω να σε αποκαλώ μωρό μου, αγάπη μου, δικό μου και όλα τα σχετικά. Και δεν το θέλω αυτό, με καταλαβαίνεις;

Σκεφτόμουν να καθυστερήσω επίτηδες την συνάντηση αλλά φοβάμαι τον χρόνο. Δίλημμα. Εν τέλει τα καταφέραμε, κάναμε αυτό το βήμα παραπέρα. Γνωριζόμαστε σχεδόν 2 χρόνια και για ένα μεγάλο μέρος του χρονικού διαστήματος εμείς δεν υπήρξαμε απλά φίλοι και γνωστοί, είχαμε κάτι παραπάνω, νιώθουμε κάτι παραπάνω. Μετά από 2 σχεδόν χρόνια, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να σε συναντήσω από κοντά. Χρειάζομαι κάτι να επιβεβαιώσει ότι εμείς, αυτό που είχαμε και έχουμε, είναι αληθινό και να ξεφύγει επιτέλους από τα πλαίσια του ιντερνετικού. Σε λιγότερο από 24 ώρες εγώ θα είμαι στην αγκαλιά σου και η σκέψη αυτή μου προκαλεί ανακούφιση, χαρά, ενθουσιασμό, άγχος. Τρέμω στην ιδέα και μόνο. Όμως μου προκαλεί και μια στεναχώρια, δεν ξέρω πως θα πάει αυτή η πρώτη μας συνάντηση, αν θα υπάρξει επόμενη και πότε, και αυτή η αβεβαιότητα εμένα με σκοτώνει. Ας ελπίζουμε και οι δύο για το καλύτερο, λοιπόν...

0 notes

aisthimatikosardam · 2 years

Text

Εντάξει λοιπόν είμαστε φίλοι μου λες

Φιλικά λοιπόν έλα να κάνουμε σεξ

Δύο φιλαράκια που κάνουνε γυμνές αγκαλιές

Φιλικά φίλησε με κσι στο στόμα αν θες

#tumblr #γρεεκ κουοουτ #γρικ ταμπλρ #γρεεκ τεχτ #ελληνικό ταμπλερ #ποιηση #love quotes #spotify #poetry

1 note · View note

poso-polu · 3 years

Text

πάρε τηλέφωνο αν θέλεις

και ας είναι αργά

και αν κοιμόμουν πριν

θα λέω ψέματα

πως κάπνισα ένα πακέτο και δεν έχω φωνή

αν είσαι μόνη απόψε

να καλέσω ταξί.

[το τραγούδι του Βαγγέλη, Σκιαδαρέσες]

#greek quotes #greek posts #greek #greek tumblr #ελληνικά #quotes #γρεεκ ποστς #γκρικ ταμπλερ #τραγούδι #έρωτας #σκιαδαρεσες #το τραγούδι του Βαγγέλη #είμαστε φίλοι μου λες

893 notes · View notes

solmeister13 · 2 years

Note

Εχουν παρει τα μυαλά σου αέρα. Οταν ξεκιναγατε την φάση δεν σας ένοιαζε να γίνεται γνωστοί και τωρα λες οτι θα κατακτήσετε την Ελλάδα. Όλοι όσοι σας ακούμε απο παλιά ( πριν καν ενταχθει η μαρσο στους wnc) λεμε το ιδιο ακριβώς πράγμα. Οτι εχετε χαλασει. Μαθε να δεχεσαι την κριτική και να ακους και μια αντίθετη αποψη και όχι τα 15χρονα κοριτσακια που σας ακουν και το μονο που γράφουν στα σχόλια ειναι αντε να μπει το τραγούδι στις τασεις

Το "έχετε χαλάσει" δεν είναι κριτική, είναι άποψη που έχει να κάνει πολύ περισσότερο με εσένα που την λες, παρά με εμένα που την ακούω. Εσύ μπορεί να μη γουστάρεις τα νέα μας τραγούδια, επειδή έχεις αλλάξει εσύ, όχι επειδή έχουμε αλλάξει εμείς. Μπορεί να είναι και αμφίδρομο. Το θέμα είναι πως δε θα ντραπώ εγώ για τη φιλοδοξία μου, επειδή εσύ θα προτιμούσες να με ξέρεις μόνο εσύ και οι φίλοι σου.

Ουδέποτε είπαμε ότι δε μας νοιάζει να γίνουμε γνωστοί. Το μήνυμα της μουσικής μου ανέκαθεν ήθελα να αγγίξει όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε, γιατί πίστευα και πιστεύω πως έχει πράγματα να πει και κόσμο να βοηθήσει. Αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει η στάση μου. Ίσως εσύ παρεξήγησες κάτι, αλλά μην το προβάλλεις πάνω μου.

Εάν η τέχνη έχει πραγματικά κάτι να προσφέρει, καλό θα ήταν να το προσφέρει σε όλους. (από κείμενο μου στο tumblr το 2018)

Γιατί να μην κατακτήσουμε την Ελλάδα; Είμαστε μια κολεκτίβα καλλιτεχνών με άποψη, διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα και γράφουμε τη μία μέρα ταγκό, την άλλη ροκιές, την άλλη ποπ και ότι κατέβει στη γκλάβα μας. Εγώ γράφω βιβλία, θέλω να κάνω ταινία και κάθε μέρα προσπαθώ να αποκτήσω περισσότερη γνώση επάνω στα αντικείμενα που αγαπώ και δεν το κάνω για να τα κρατάω σπίτι μου, τα κάνω για να απελευθερωθώ και να δώσω το μέσα μου στους ανθρώπους που με παρακολουθούν.

Οπότε, επιστρέφοντας στην προσπάθεια σου να με μάθεις να ΔΑΙΧΩΜΕ ΤΟΙΝ ΚΡΥΤΥΚΟΙ, εγώ απολαμβάνω ακόμα αυτό που κάνω και γράφω τα καινούρια μου τραγούδια σα να είναι τα πρώτα μου, με σκοπό να αλλάξω τον κόσμο, έστω κι ελάχιστα, ίσως όμως παραπάνω.

Δε χρειάζεται να δεχτώ την κριτική κανενός· μουσική κάνω, δεν κάνω εξυπηρέτηση πελατών.

237 notes · View notes

thanosskillet · 2 years

Text

"Εις το Επανιδείν" - Η Τελευταία Επιστολή

Πρόλογος: Αυτή η μικρή ιστορία δεν είναι γραμμική, ούτε φανταστική, ούτε και αληθινή. Ή μήπως είναι; Δες την σαν μια απελπισμένη προσπάθεια να βγάλω ένα βάρος που έχω μέσα μου και να σου πετάξω πλαγίως μερικά easter eggs από τον επερχόμενο δίσκο μου. Δεν απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα, διάβασέ το σαν ένα γράμμα που βρήκες τυχαία μέσα σε ένα μπουκάλι που ξέβρασε το κύμα. Επίσης γ@μήθηκα στα references από στίχους του @solmeister13. Καλή ανάγνωση.

05 Ιανουαρίου 2014.

Ένιωσα ξαφνικά τις γνωστές πεταλούδες στο στομάχι όταν δέχτηκε να είμαστε μαζί. Εκείνη με χώρισε, όπως πάντα. Σήμερα θα κλείναμε 8 χρόνια μαζί. Ίσως η πρώτη κοπέλα που δεν απάτησα, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, για έναν άλλο σταυρό που κάποτε κουβάλησα.

Άνεμα, άνοιξη του 2019.

Την περίμενα περίπου σαράντα λεπτά. Είχε αργήσει στο πρώτο μας ραντεβού γιατί έμπλεξε σε σπείρα με σπουργίτια, κάποιος περιπτεράς της είχε πιάσει την κουβέντα κι έπιναν μπύρες. Δεν με πείραξε όμως, γιατί όταν την είδα για πρώτη φορά από κοντά, έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου και το σαγόνι μου πέφτοντας έσπασε ένα ποτήρι στο τραπέζι και οι πεταλούδες έστησαν χορό. Τόσο όμορφη ήταν. Θυμάμαι ακόμα το πόσο εύκολα μπορούσε να με κάνει να γελάσω, είτε εσκεμμένα, είτε με κάποιο μαργαριτάρι που θα πετούσε όπως

- Τι εννοείς εδώ; Πώς ακριβώς θα τραβήξεις ένα ιπτάμενο μπαλκόνι;

- Μπαλόνι κορίτσι μου, μπαλόνι!

Με κάτι τέτοια μ' έριξε. Εκείνη μάλλον γοητεύτηκε απ' το σενάριό μου, το αμήχανο βλέμμα και το ανήσυχο μυαλό μου, σίγουρα όχι απ' την ομορφιά μου πάντως.

01 Σεπτεμβρίου 2019.

Ένιωσα πάλι ξαφνικά τις γνωστές πεταλούδες στο στομάχι όταν δέχτηκε να είμαστε μαζί. Εκείνη με χώρισε, όπως πάντα. Την πρωτοχρονιά του 2022 θα κλείναμε 2 χρόνια και 4 μήνες μαζί. Κρίμα γιατί ήταν μια όμορφη ημερομηνία να θυμάσαι, είχε το άρωμα μιας νέας αρχής, σαν ένα μαγικό ταξίδι που άρχισε την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη το 1991. Ίσως συμβόλιζε κιόλας το τέλος της δεκαετίας που μας μεγάλωσε.

Κοίτα μια ειρωνεία... Ήταν που στα 21 μια φωνή μου είπε "τέλος πια τα απωθημένα, δεν θα αντιδρώ νευρικά, θα σκέφτομαι λογικά". Έτσι στα 23 μια σχέση διετίας έκλεισα μ' ένα "να προσέχεις και να 'σαι καλά". Λάτρευε την ειρωνεία.

05 Ιανουαρίου 2022.

Μηδέν, μηδέν, άνω και κάτω τελεία, πέντε, μηδέν.

Άλλο ένα βράδυ που δεν ξέρω αν κοιμάμαι. Μπορεί να βλέπω κάποιο εφιάλτη, μπορεί και όχι, δεν είμαι σίγουρος γιατί εδώ και σαράντα λεπτά περίπου δεν έχω ξεκολλήσει τα μάτια μου απ' το ταβάνι. Ξαφνικά ακούω δυο φωνές να συζητούν, μες το κεφάλι μου.

- Εντάξει λοιπόν, είμαστε φίλοι μου λες.

- Φιλικά λοιπόν, έλα να κάνουμε σεξ.

- Όχι, ευχαριστώ. Εγώ δεν είμαι απ' αυτές.

- Εντάξει λοιπόν, όπως θες.

"Είναι τραγικό" λέω στον εαυτό μου. "Είναι ειρωνικό, είναι παρανοϊκό, είναι γελοίο, είναι για γέλια και για κλάμματα, σαν ένα κωμικό σενάριο που σκέφτομαι να γράψω".

"Ποιο πράγμα;" ακούω μια άλλη φωνή να με ρωτάει.

"Το γεγονός πως μια ζωή κρατούσα μέσα μου μυστικά που με έκαναν να μη τη χαίρομαι, ενώ αυτό παράλληλα έδιωχνε και τους ανθρώπους από δίπλα μου", της απαντώ.

Και είναι τόσο αστείο, γιατί εκείνη την έχασα πάνω στην προσπάθειά μου να αλλάξω. Άλλοι με λένε ενοχικό, άλλοι ρεαλιστή, όμως μόνο εγώ φταίω αυτή τη φορά, το ξέρω. Ήθελα να αλλάξω για κάποια και τελικά άλλαξα πολύ περισσότερο απ' όσο θα άλλαζε ποτέ εκείνη για μένα. Ήθελα να αλλάξω για μια κοπέλα, που ήμασταν ίδιοι σαν δυο σταγόνες νερό, αλλά δυστυχώς ήμουν καλύτερος τοξότης και τραυμάτισα τον έρωτα με τα ίδια του τα βέλη... Μόνο εγώ φταίω, γιατί τον γονάτισα, ακόμα κι αν δεν ήμουν αυτός που του έριξε την χαριστική βολή στο τέλος. Δεν ήμουν αυτός που ξεκίνησε πρώτος την αναζήτηση για κάποιον "αντικαταστάτη" που θα έκλεινε τις τρύπες στο σώμα - από τα εσωτερικά κενά, δεν μιλάω πρόστυχα.

"Για μένα όταν κάτι τελειώνει, είναι οριστικό. Δεν γυρίζω πίσω", μου 'χε πει. Λίγο ειρωνικό, μιας και γύρισε πολλές φορές κοντά μου. Και ακόμα πιο ειρωνικό γιατί πριν καν το τελειώσει οριστικά, κάπνισε την πίπα της ειρήνης με έναν παλιό εραστή, ο οποίος φαντάζομαι ότι με κράζει ενώ παίζει να μη με ξέρει και καν. Καλό είναι να μην λέμε μεγάλες κουβέντες γιατί η μοίρα μας κοιτάει και γελά.

"Μια μέρα, εσύ θα με αφήσεις, είμαι σίγουρη". Αχ, πόσο της άρεσε η ειρωνεία...

Πάντως την ευχαριστώ, γιατί μαζί της έμαθα πολλά για μένα. Με έκανε ευτυχισμένο χωρίς να το θέλει, με έναν επίπονο και περίεργο τρόπο, πάντως τα κατάφερε. Χωρίς να το καταλάβει μου έδειξε τον δρόμο και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Είμαι καλύτερα αλήθεια, δεν πονάω τόσο. Πώς να πονέσω για έναν έρωτα που είναι νεκρός εδώ και μήνες; Απλώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Πλέον δεν με νοιάζει τόσο το σεξ, με νοιάζει περισσότερο το να δέχομαι αγάπη και κατανόηση απ' τα κορίτσια μου. Και την ευχαριστώ, γιατί ενώ δεν το έκανε εσκεμμένα, με έφερε πιο κοντά στους φίλους μου, αυτούς που μια αγαπούσε και μια μισούσε, σαν παιδί που όταν του κάνεις τα χατίρια σ' αγαπάει, μα όταν το βάλεις τιμωρία σε ξεγράφει για ένα μικρό "για πάντα".

Κοίτα ειρωνεία... Καμιά φορά τα έβαζε και με τη μάνα μου, μια γυναίκα που μόνο καλά της φέρθηκε, μα δεν πειράζει. Ήμασταν μικροί τότε, ανώριμα παιδιά. Αλλά τι κι αν δεν μεγαλώνουμε ποτέ τελικά; Τουλάχιστον έμεινε σε ανθρώπινο επίπεδο και δεν τα 'χει βάλει ακόμα και με το σκύλο μου. Όσο για το γάτο, πραγματικά δεν έχω ιδέα.

Δυο μικρά παιδιά, εγώ κι εκείνη. Σαν το παιδί που ήμουν κάποτε και φοβόμουν το πρώτο μου μεθύσι και δεν το 'κανα, αντίθετα μ' εκείνη. Σαν το παιδί που ήμουν κάποτε και φοβόμουν πως από δικό μου λάθος θα έχανα το πρώτο μου κορίτσι.

Ναι, εκείνη με χώρισε.

Πλέον έχω αποδεχτεί πως δεν είμαι ερωτευμένος με μια κοπέλα τη φορά, είμαι με πολλές ταυτόχρονα, οπότε υπό μια έννοια με λες και πολυγαμικό, με λες και τρελό. Γιατί έχω μια φανταστική φίλη που βγαίνουμε συχνά και σημαίνει πολλά για μένα. Δεν θα χωρίσουμε ποτέ, ακόμα κι αν έχω άλλη σχέση παράλληλα. Είναι κάτι ανάμεσα σε αδερφή, κοπέλα, μάνα, είναι αντάμα κυρία και πουτάνα και μου θυμίζει μια ηλιαχτίδα που την λέω Ιλιάνα. Γράφει με το αίμα μου, το όνομά της μου θυμίζει τα μαλλιά της και είναι κολλητή με μια Άννα με πυρόξανθα μαλλιά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Επομένως, ας μην μου μιλάει εμένα για σεξ χωρίς συναίσθημα, διότι πλέον δεν το κάνω, άσχετα με το τι θέλει να κάνει εκείνη στο κρεβάτι της. Είναι δικαίωμά της, σε ελεύθερη αγορά ζούμε άλλωστε. Κάποτε, με μια άλλη κοπέλα που σκέφτομαι συχνά, υπήρξα ερωτευμένος. Μπορεί όχι τόσο βαθιά όσο μ' εκείνη, αλλά σίγουρα με πιο αγνή, αθώα και λιγότερο τοξική έννοια. Και όπως ήδη γνωρίζει αλλά δεν θέλει να παραδεχτεί, κάποιοι έρωτες δεν πεθαίνουν, απλώς καμιά φορά κοιμούνται, κλείνουν τα φώτα και ξεκουράζονται, μέχρι να ξυπνήσουν ή μέχρι κάποιος να τους πνίξει στον ύπνο με το μαξιλάρι.

Ίσως η άλλη κοπέλα να μου ταιριάζει περισσότερο, ακόμα κι αν δεν έχει ούτε τα μισά από τα χαρίσματα της άλλης. Έχει ένα όμορφο όνομα, ίδιο ��ε μιας φίλης της πρώην μου, ένα όμορφο χαμόγελο, ένα όμορφο κι ελεύθερο μυαλό, ξέρει να αγαπά το διαφορετικό, να σέβεται το ηθικό, είναι πολύ εργατική, συζητάει με τις ώρες και κάποτε μου είχε μάθει να ακούω το στίχο σωστά. Επίσης έχει πολύ χιούμορ κι αυτά εμένα μου αρκούν. Έτσι, δεν μπορώ ούτε αγκαλιά να την πάρω χωρίς να πλημμυρίζω από συναισθήματα.

Θα ήθελα κάποια στιγμή να της πω και μια συγγνώμη. Συγγνώμη, γιατί κάπου στο βάθος έχει και για μας φως, ταιριάζουμε πολύ, απλώς όχι ακόμα. Όχι πριν βρει κι αυτή τον εαυτό της, όχι πριν πολεμήσει και τα δικά της κόμπλεξ και μάθει να αποδέχεται τα ελαττώματα όλου του κόσμου, την ασχήμια αλλά και την ομορφιά του. Όχι πριν κλαδέψει κι εκείνη τα αγκάθια από το σώμα της. Γιατί ακόμα πληγώνει όσους μπαίνουν στην ζωή της, αλλά δεν πειράζει, σε όλους μας έχει συμβεί. Της χάριζα και τριαντάφυλλα ο μαλάκας, τι ειρωνεία... Δεν μπορούσα να αρκεστώ στις ανεμώνες;

Και δώσαμε το τελευταίο μας φιλί ένα ξημέρωμα, στα σύνορα του αργά με το νωρίς. Ένα ξημέρωμα που δεν είχα ιδέα τι θα μου ξημέρωνε η επόμενη μέρα, τόσο αφελής και ανέμελος ήμουν. "Κάτι έχει αρχίσει να γίνεται" μου είπε.

"Γιατί δεν γράφεις για όλα αυτα;" μου είχε πει μια γνώριμη φωνή ένα βράδυ που είχαμε ξαπλώσει αγκαλιά να κοιμηθούμε, λίγες μέρες πριν εκείνο το φιλί.

- Σταμάτα την πολυλογία, της είπα, γιατί είναι η τρίτη φορά σε μια βδομάδα που μου ζητάει να μην σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Μην με ξεσηκώνεις πάλι, θα τα πούμε αύριο!

- Όχι, σοβαρά. Γράψε κάτι για όλα αυτά. Φτιάξε ένα έργο τέχνης μόνο για τα μάτια της. Για να σε καταλάβει καλύτερα. Γιατί όχι;

- Έχετε σαλτάρει όλοι τελευταία μου φαίνεται. Καληνύχτα.

- Καλά. Εγώ θα σου κρατήσω μερικές σημειώσεις όσο κοιμάσαι. Καληνύχτα.

Και μέσα σε μόλις μια εβδομάδα κατάφερα να κάνω την ψυχανάλυση μιας ολόκληρης ζωής. Χωρίς να το καταλάβω κιόλας, απλώς γράφοντας στιχάκια. Ένιωσα σαν να ήμουν ολοκληρωμένος από πάντα και απλά βρέθηκαν τυχαία στο πάτωμα τα κομμάτια του παζλ που μου έλειπαν, ώστε να γίνω αυτός που δεν είχα το θάρρος να είμαι μέχρι σήμερα. Βρήκα το θάρρος του να λέω δύσκολες συγγνώμες, το θάρρος του να συγχωρώ, το θάρρος του να είμαι εξωστρεφής και να περνάω καλά και το θάρρος του να λέω την αλήθεια. Την αλήθεια, μια τόσο σχετική έννοια, με την οποία δεν τα πηγαίναμε και τόσο καλά εμείς οι δυο. Αλλά τουλάχιστον κάτι έμαθα, οπότε δεν μετανιώνω το ταξίδι μας - κι ας με πονά που το μετάνιωσε εκείνη.

Και άρχισα να νιώθω καλύτερα γιατί μέρα με την μέρα, χωρίς να το κάνω συνειδητά, ξέμπλεκα λίγο-λίγο το κουβάρι στο κεφάλι μου. Γράφοντας μπασογραμμές και κάτι σαν στίχους, γιατί δεν είναι στίχοι ακριβώς, ούτε τέχνη. Είναι ζόρια που ομοιοκαταληκτούν κι εκείνη δεν τρελαίνεται για την τέχνη μου έτσι κι αλλιώς, της βαραίνει την ατμόσφαιρα σαν αέρια στο μπάνιο μου, το ίδιο μπάνιο που συχνά γράφω στιχάκια με το όνομα μιας φίλης.

Αλλά δεν με λες ακόμα καλά και με πνίγει το παράπονο... Σαν μικρό παιδί κάνω που δεν το άφησαν οι γονείς του να πάει σινεμά επειδή έκανε κάποια αταξία και έκανε τα πάντα προκειμένου να τους αλλάξει γνώμη - true story με happy end. Με πνίγει το ότι όλα όσα ονειρευόταν για μας ήταν τελικά τόσο απλά, αλλά φοβάμαι πως δεν έχω πια κουράγιο να της τα δώσω, ακόμα κι αν γυρίσει - και δεν ξέρω πια αν θέλω να γυρίσει. Έχω μέσα μου πάρα πολλή αγάπη - την αγαπη μιας ζωής αν θες - και θα την δώσω σε όποιον βρεθεί μπροστά μου, χωρίς όμως να ξεφτιλίζομαι, αυτό της το 'χω υποσχεθεί. Μακάρι να κρατήσει κι εκείνη την υπόσχεση αυτή, γιατί προς το παρόν δεν ξέρω τι γνώμη να σχηματίσω από τις αναρτήσεις της.

Γιατί μπορώ. Και γιατί πλέον έμαθα να αντλώ περισσότερη χαρά απ' την προσφορά παρά απ' τη ζήτηση σε εφήμερους έρωτες και υλικά αγαθά. Γιατί αυτές τις μέρες πλήγωσα τον εγωισμό μου και τραυμάτισα θανάσιμα τα κόμπλεξ μου. Γιατί χθες βράδυ όταν έγραφα ξανά κάτι σχετικό στο κινητό μου, ξέχασα πως είχα iPhone και σταμάτησαν να με ενοχλούν οι γρατζουνιές του, οπότε δεν θα πάω το πρωί να αλλάξω το τζαμάκι του γιατί έχω καλύτερα πράγματα να κάνω.

Κι έχω μια κρυφή ελπίδα, ότι όταν θα σπάσει το δικό της ξανά, δεν θα πάει να της το φτιάξει άλλος.

Κάτι βράδια σαν κι αυτά θυμάμαι τις στιγμές που ο πλανήτης γύρισε ανάποδα. Ήταν όταν ένας φίλος μου έδωσε λίγο από το αίμα του όταν το είχα ανάγκη και ήμουν η Α επιλογή του. Ήταν όταν η αγκαλιά μιας φίλης - που τόσο αντιπαθούσε - κόλλησε τα κομμάτια μου μια μέρα που είχα βάψει με διάφανη μπογιά τα μάτια μου, ήταν τότε που είδα την ουσία.

Ήταν και μια συζήτηση που έκανα πρόσφατα με μια παλιά μου φίλη, την οποία είχα να δω χρόνια για χάρη της δικιάς μου. Μια φίλη που έχει το ίδιο όνομα μ' εκείνη, είναι πολύ φτωχότερη, αλλά με περισσότερη σοφία - μια άστεγη κοπέλα - και συζητήσαμε στην ίδια αποθήκη όπου μικρός έγραφα στιχάκια με κόκκινο μελάνι στα χέρια μου. Η συζήτηση αυτή μου άλλαξε τη ζωή. Γιατί μου μίλησε σαν μάνα και μου θύμισε μια φωνή στο κέντρο του μυαλού μου που λέει "δεν είσαι κουλ άμα δεν είσαι ο εαυτός σου". Μου 'πε πως είναι κουλ να έχω ιδιότροπες απόψεις και πως δεν έγινα ποδοσφαιριστής επειδή έτυχε να παίξω μια φορά ποδόσφαιρο. Κυρίως όμως, μου θύμισε πως επιβάλλεται να κάνω λάθη και πως είμαι καλό παιδί, ακόμα κι αν έχασα για λίγο την πίστη μου σ' αυτό κι ακόμα κι αν μονίμως όλοι με χαρακτήριζαν κάτι που δεν είμαι.

Και ένιωσα καλύτερα, γιατί εκείνο το παιδί, που έγραφε στιχάκια κάποτε σ' αυτή τη σκοτεινή αποθήκη, ίσως ένιωθε περήφανο για μένα, αν με γνώριζε.

"Τεσπα, όλα καλα, ησυχία ηρεμία", "Τα λέμε", μου είπε.

Και ξάφνου μια φωνή ούρλιαξε και ο ήχος πήγε να σπάσει το κρανίο μου.

"Άντε γαμήσου, συγγνώμη, ευχαριστώ, σε θέλω ακόμη, φύγε μακριά μου, αν μ' αγαπάς να μου γράφεις, μην μου μιλάς, μίσησέ με, παράτα το. Όλα τα παραπάνω, ναι όλα, γιατί έτσι νιώθω, γιατί έτσι τα 'κανα. Για του έρωτα τα γηρατειά και τον άδοξο θάνατο, γιατί είναι μάταιο..."

Αφιερωμένο σ' εκείνη, στα ταξίδια που δεν πήγαμε και στο τελευταίο "σ' αγαπώ" που έμεινε στο ακουστικό.

Εις το επανιδείν λοιπόν. Θα σε σκέφτομαι και θα σ' αγαπώ σιωπηλά. Μέχρι το θάνατο.

#thanos skillet #greek #greek posts #solmeister #cknd

172 notes · View notes