Να ερωτευτεις εκεινον που δεν αφηνει μερα χωρις να σου μιλησει

Να ερωτευτεις εκεινον που θα ερχοταν περπατωντας να σε δει εστω και για 5 λεπτα

Αξιζεις καποιον που σε αγαπαει σαν να εισαι το οξυγόνο που αναπνεει

Μην συμβιβαζεσαι με ημιμετρα

Με γριφους

Εμεις οι ανθρωποι

Με τον εναν η τον αλλον τροπο

Παντα εκφραζουμε πως νιωθουμε

Εγω δεν θα σταματησω να ψαχνω για ερωτες που θυμιζουν Καζαμπλανκα -οπως ελεγε ο Λουντεμης-

Γιατι υπαρχουν

Καποτε υπηρξαν

Πηραν σαρκα και οστα στις αγαπημενες μου ταινιες

Αν λοιπον εσενα αυτα σε αφηνουν ασυγκίνητο

Ελπιζω να βρεις μια κοπελα που να αισθανεται τα παντα λιγο λιγοτερο απο μενα

Καποια που να μην μετουσιώνει τον πονο της σε ερωτα και αντίστροφα

Δεν φτιαχτηκα για αυτον τον κοσμο

Ελπιζω αληθεια να βρεις τον ερωτα της ζωης σου που δεν σου ζητα τιποτα παραπανω απο αυτο που εισαι

Ομως εγω δεν μπορω να παψω να πιστευω στην αγαπη του Ρωμαιου και της Ιουλιέτας

Η αγαπη ειναι το πιο εντονο συναισθημα σε αυτον τον κοσμο

Και δεν ειμαι διατεθειμένη να το θυσιασω σε καποιον που αντεχει μηνες χωρις εμενα

Κάποιες φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε την τέχνη. Και δεν είναι κακό να ξεχνάμε πράγματα που και που, εδώ ξεχνάμε τι φαγητό φάγαμε χτες, την τέχνη θα θυμόμαστε; Δεν βλάπτει να ξεχνάμε κάποιες φορές. Αυτό που βλάπτει όμως είναι όταν αυτό το κάποιες φορές ισούται διανυσματικά και αλγεβρικά με το πάντα. Όταν αυτό το κάποιες φορές παραπλανείται από το πάντα. Δεν είναι κακό το να μην ασχολούμαστε με την τέχνη. Κακό δεν είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει το να μην μας αρέσει η τέχνη (πώς γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον η τέχνη ρε παιδιά όμως;). Και προς Θεού, κακό δεν είναι το να μην μας νοιάζει η τέχνη. Ξέρετε όμως τι είναι κακό; Το να απαξιουμε να την ζήσουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι τέχνη. Εσείς είστε τέχνη. Οι αισθήσεις μας είναι τέχνη. Ο τρόπος που αναπνέουμε, που νιωθουμε, ο κόσμος γύρω μας, η φύση, τα όντα, το κενό είναι τέχνη. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που τα χέρια των ανθρώπων "κουμπωνουν" μεταξύ τους κάθε φορά που αγγίζονται ή πόσο σοφιστικέ είναι η χρήση της λέξης "λευκό" έναντι της λέξης "άσπρο";

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μοναδικό δαχτυλικο αποτύπωμα, δηλαδή πως με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια μοναδικά και απαράλλακτα δαχτυλικα αποτυπώματα; Κι ακόμα, εσύ που το διαβάζεις αυτό νιώθεις ασήμαντος; Ενώ στην πραγματικότητα είσαι πιο μοναδικός κι από τον ορισμό της λέξης μοναδικός; Κρίμα δεν είναι να μην αναγνωρίζεις ότι αποτελείς κομμάτι τέχνης;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός για την τέχνη για να είμαι ακριβής. Δεν νομίζω πως υπάρχει, αν με ρωτατε. Αν ρωτήσουμε ωστόσο, την φίλη μας παντογνώστη Google, λογικά θα μας πει πως η τέχνη παίζει σε ένα διάστημα μεταξύ γνώριμων όρων, όπως η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, η ποίηση, η αρχιτεκτονική... Υπάρχουν χιλιάδες άρθρα και διαλέξεις, όλα αφιερωμένα στην τέχνη και στην επιρροή που έχει ανά τον κόσμο. Παρόλαυτα θα επιμείνω και θα πω πως ο καθένας μας έχει τον δικό του ορισμό για την τέχνη. Θα ακουστεί τρελό και παλαβό αλλα πάω στοίχημα πως υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια διαφορετικές απόψεις για την τέχνη. Και λέω πάνω, διότι οι απόψεις είναι άπειρες. Όπως και οι ερμηνείες. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς ένα ποίημα έχει μια μοναδική ερμηνεία, ένα αυτούσιο νόημα, όχι. Έχει τόσες ερμηνείες και τόσα νοήματα, όσα οι άνθρωποι που κάποτε έζησαν πάνω σε αυτήν την Γη, όσα οι άνθρωποι που ζουν την δεδομένη στιγμή, όσα οι άνθρωποι που θα ζήσουν και θα ζουν μετά από εμάς, οσα και τα μάλλον υπάρχοντα όντα στους άπειρους γαλαξίες και σύμπαντα που μας περιβάλλουν. Και δεν τελειώνει εκεί, μην επαναπαυεστε. Δεν έχει τέλος. Η τέχνη είναι άπειρη. Τα νοήματά της είναι άπειρα. Ακόμα κι εμείς, άπειροι είμαστε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε, καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή την ζωή μας. Καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή ένα νέο εικοσιτετράωρο που δεν γυρίζει πίσω (αν κι ο χρόνος είναι σχετικός), μια νέα πραγματικότητα με απώλειες ή κέρδη, έναν νέο εαυτό, καλύτερο ή μη.

τυφλη δικαιοσυνη με ματωμένα χειλη

η μνημη τοσο ευκολα δε σβηνει

πειτε στο Κορκονεα περιμενουνε τα κτηνη

το αιμα χαραγμενο στο πεζοδρομο εχει μεινει

οι ιδιοι ανθρωποι που δινουν εντολες

να ανοιξει η πορτα για τους δολοφονους

παιρνουν αποφασεις που στερουνε ζωες

καθεστως εξαιρεσης και με τρομονομους

περιοριστικοι ατυπη ομηρια

μια αποφυλακιση στην αοριστια

αφου σττο κοσμο δε θα βρουμε ευτυχια

βρισκουμε ο ενας την αλλη σε εκδηλωσεις για μνημεια

κυλαει το δακρυ αφου νιωθουμε το πονο μαλλον ζουμε

ζουμε τη τελευταια λεξη να πουμε

δεν γνωριστηκαμε μισο να συστηθουμε

μαυρο γενος ακομα για εκδικηση διψουμε

Σιωπηλη αγαπη

Σ’αγαπησα για τον τροπο που με σκουπιζες μετα απο το μπανιο. Σ’αγαπησα για καθε γραμμα που μου εκρυβες μεσα στο δωματιο. Για οσα ποιηματα εγραψες ποτε. Για καθε μεθυσμενα λογια. Για τις μουσικες που μοιραζοσουν. Για τις προσπαθειες σου να σε αγαπησεις. Για τις φορες που συγχωρουσες τα παρορμητικα μου λογια. Σ’αγαπησα γιατι καθε φορα που ζωγραφιζες συγκεντρωμενα εβγαζες ασυναισθητα εξω τη γλωσσα σου. Σ’αγαπησα για την τεμπελια σου και για το χουζουρεμα σου μεχρι το μεσιμερι στο κρεβατι. Σ’αγαπησα για τις συναυλιες μας, τις αμαξαδες μας, τα πρωινα στο κρεβατι, τις θεες, τις βολτες στο κεντρο. Για το παρκο μας. Σ’αγαπησα για την αναβλητικοτητα σου. Σ’αγαπησα για τα χιλιομετρα που εκανες για να με δεις, για εκεινα που εκανα και εγω. Σ’αγαπησα για καθε πληγη σου. Καθε τραυμα. Καθε κλαμα. Για καθε ξενυχτι. Σ’αγαπησα μεσα σε ολες τις διαφωνιες. Τους τσακωμους. Τα βαρια λογια. Σ’αγαπησα για την ευαισθησια σου απεναντι στις λεξεις. Για τις ανασφαλειες σου, για τους φοβους σου. Για το μπλε σου χρωμα. Για την αδυναμια σου στα λουλουδια της μαμας σου, για την αγαπη σου για τον αδελφο σου. Για τον ερωτα σου με την Σεληνη. Για τη συγκινηση σου σε ταινιες που δεν εβρισκα το νοημα, εσυ το ειχες κρυμμενο. Σ’αγαπησα για την φορα που πηγε να μας παρει μεσα η θαλασσα και σε ελεγα ηλιθιο και εσυ νευριασες. Για τα μαξιλαρια που χω φαει στο κεφαλι και για τις αγκωνιες που ετρωγα επισης καταλαθος. Για τον τροπο που με φιλουσες μετα. Σ’αγαπησα γιατι εισαι αγαρμπος. Για τις φορες που με αφηνες να σου σπαω τα σπυρια και να σε περιποιουμαι. Για τον εθισμο σου στις τσοντες, μη το αρνηθεις. Σ’αγαπησα για τις μερες που ελαμπες. Για εκεινες που ειχες αυτοπεποιθηση. Σ’αγαπησα για ολες τις ωρες που κουραζοσουν στο διαβασμα. Για ολα τα 10αρια και ολα τα 5αρια που επαιρνες. Σ’αγαπησα για την γκρινια σου υστερα. Σ’αγαπησα για τις φορες που εβγαζες εσυ βολτα τον σκυλο. Για τις φορες που με ενθαρρυνες και με βοηθουσες να διαβασω. Για τις φορες που παιζαμε καθηγητης και μαθητρια και καταληγαμε σε λαθος σκηνικο. Σ’αγαπησα και ας μισω την χημεια πλεον εξαιτιας σου, μα σε αγαπησα για αυτην που ειχαμε εμεις οι δυο.Σ’αγαπησα για τις μελαγχολικες σου μερες που μου μετεδιδες μελαγχολια. Για τις συζητησεις μας για τη ζωη. Για την οπτικη σου για αυτην. Για τις αντιθετες αποψεις μας. Για τα ονειρα σου. Σ’αγαπησα για τον τροπο που μου ψυθιρζες τα «σαγαπω» σου. Για καθε νερατζι που μου πεταγες στο κεφαλι. Για καθε ταινια που διαφωνουσαμε να δουμε. Για καθε χορο που δημιουργουσαμε. Για καθε ζωγραφια που μοιραζομασταν. Για την αντιδραση σου στις προστυχιες που εκανα. Σ’αγαπησα γιατι προτιμουσες τον χειμωνα ενω εγω το καλοκαιρι. (Ισως να αλλαξε πια αυτο.). Σ’αγαπησα για το ξερο σου το κεφαλι. Για το πεισμα σου. Για την ανταγωνιστικοτητα σου. Σ’αγαπησα για τον τροπο που με σκεπαζες μετα απο ερωτες. Για το αρωμα σου. Για τις σπασμενες σου υποσχεσεις. Για τα μαδημενα λουλουδια. Για τον τροπο που μου κρατουσες το χερι σαν να ησουν περιφανος για εμενα. Για τις φωνες και τα κλαματα στα τηλεφωνα τα χαραματα. Σ’αγαπησα για τις θεατρικες σου ικανοτητες και για τα γελια που μου χαριζες. Για τις φιλοδοξιες σου. Για τις εναλλαγες της φωνης σου, τα εκφραστικα σου ματια, το αγγιγμα σου. Τον μπαμπα που κρυβεις μεσα σου. Για την φαντασια που εβαζες στις ιστοριες που μου ελεγες πριν κοιμηθω. Σ’αγαπησα για τον τροπο που με τραβουσες μεσα στην αγκαλια σου οσο κοιμοσουν. Σ’αγαπησα για καθε σου προσπαθεια να με καταλαβεις. Σ’αγαπησα και επειδη δεν το καταφερες. Για καθε ακαταλληλη σκεψη σου. Σ’αγαπησα για τις πληγες που μου αφησες. Για τα ψεματα που μου ειπες. Σ’αγαπησα για τα λαθη σου. Για τους νεους σου ερωτες, τις νεες αγαπες. Για την εμπιστοσυνη που μου γκρεμισες. Για τα ξενα σωματα που ακουμπουσες οσο το δικο μου ηταν ταραγμενο μακρια σου. Σ’αγαπησα κι ας μη νιωθουμε το ιδιο πια, ας μη θελουμε το ιδιο. Σ’αγαπησα γιατι ειναι στον ορισμο μου το να σ’αγαπω. Σ’αγαπησα γιατι εισαι αυτος. Σ’αγαπαω γιατι ειμαι εδω και το γραφω αυτο. Ισως ομως να μην αξιζεις να το ξερεις. Μα, μην ανησυχεις. Αγαπη σαν αυτη δεν χανεται.. Απλα χαραζει σιωπηλα τον δρομο της προς τον παραδεισο, εκει οπου ανηκει.

Χάρη έχεις αισθανθει ποτέ τελείως μόνος; Σου έχει έρθει ποτέ ένα κύμα μοναξιάς που σε διαπερνάει για τύπου 1 λεπτό σε όλο σου το σώμα και μετά αυτό το κύμα φεύγει;

Ναιι ουυυυυ να ξερεις το να φευγεις απο την πολη σου εχει πολυ μοναξια .Εχω νιωσει ετσι που λες αλλα νιωθω οτι εχω καταφερει να ειμαι καλα με τον εαυτο μου και νταξει η γνωμη μου ειναι οτι δεν πρεπει να την φοβομαστε τοσο τη μοναξια.Εμεις θα μας σωσουμε και εμεις ειμαστε η αρχη και το τελος μας.Προφανως οι αλλοι ανθρωποι ειναι σημαντικοι στη ζωη μας αλλα η βαση μας ειναι ο εαυτος μας αμα δεν γουσταρουμε εμας και δεν απολαμβανουμε τον εαυτο μας,πως θα μπορουμε να λαμπουμε για να μεταδωσουμε την λαμψη μας και σε αυτους που αγαπαμε;Και πιστευω το πως διαχειριζομαστε το χρονο με τον εαυτο μας αντικατροπιζει παρα πολυ το πως νιωθουμε για εμας

Αδιαφορώ για οτι κι αν λενε γιατι δεν ξερουνε το πως νιωθουμε για σενα 🖤🤍

Οτι νιωθουμε ειναι δικο μας και δεν πρεπει να ντρεπομαστε για αυτο.

Δεν αγαπάμε πια..

Δεν είναι στην μόδα..

Δεν ξέρω ποιος χρειάζεται να το ακούσει αυτό αλλά ΤΟ ΚΑΤ ΚΟΛΙΝΓΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ!

ΑΝ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ Ή ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΕΙ ΚΑΜΙΑ «ΕΙ ΚΟΥΚΛΑ» ΠΟΥ ΕΙΔΕΣ ΤΥΧΑΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΝΑ ΤΥΧΑΙΟ ΚΑΥΛΙ ΣΤΑ ΝΤΙΕΜ ΤΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΙ ΜΜ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΛΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΡΙΧΝΕΤΕ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΤΗ «ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΡΑΜΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΕΞΩ ΜΟΝΗ ΤΗΣ»

Θέλω το γεγονός ότι δεν γεννήθηκα με έναν πουτσο να μην καθορίζει το πόσο ελεύθερη μπορώ να νιώσω όταν κυκλοφορώ έξω.

Θελω(Δεν)

Δεν θελω να αποδεχτω το τι εχει συμβει

Δεν θελω να το ξεχασω

Δεν θελω να προχωρισω

Δεν θελω να ακουσω την γνωμη των αλλων

Θελω να συνεχισω

Θελω να σε εχω διπλα μου χωρις κανεναν να μας περιοριζει

Θελω να σε εχω αγκαλια ολη μερα

Θελω να μπορω να σου θυμιζω καθημερινα πως εισαι το πιο ομορφο πλασμα που εχω αντικρισει

Θελω να δουν ολοι το ποσο πολυτιμη εισαι αλλα μετα θα φοβομουν να μην σε χασω

Θελω να καταλαβουν ολοι το ποσο σε νοιαζομαι και να μην εχει κανενας τους αμφιβολιες

Θελω να δουν ολοι απο την δικη μου οπτικη γωνια

Θελω να ξεχασουν αυτα που ακουνε και που ξερουν

Θελω να δουν τι ανθρωπος ειμαι πραγματικα

Θελω να δουν οτι εισαι το τελευταιο ατομο που θα "ακουμπουσα"

Θελω να δουν οτι εισαι το μονο ατομο που απο αυτο το σκληρο εξωφυλλο μου βγαζεις ενα παιδι

Θελω να δουν το πως νιωθουμε ο ενας για τον αλλον αλλα ισως να τρομαζαν

Θελω να ξεκινησουμε απο την αρχη

Θελω εσενα διπλα μου γιατι σαγαπαω και μου λειπεις

.

30/11

Τελειωνει ο Νοεμβριος και θελω να μοιραστώ καποιες σκέψεις.

Για εμενα αυτος ο μηνας ηταν ισως ο πιο δυσκολος και ταυτοχρονα ο πιο ομορφος αυτης της χρονιας και ηταν τοσο εσωτερικο ολο αυτο που βιωσα. Ξερουν ελαχιστοι ανθρωποι ποσο ομορφα ηταν και ακομα λιγοτεροι ποσο δυσκολα. Αποφασισα οτι θελω να παω στην Θεσσαλονίκη κατι που αληθεια δεν ειχα καν στο πισω μερος του μυαλου μου. Εμαθα ποσο απρόβλεπτη μπορει να ειναι η ζωη και αυτο ειναι ομορφο. Ισως γιατι καθε στιγμη μπορεις να την αλλαξεις

Μια καθηγητρια μου μας ειπε να νιωθουμε και οταν νιωθουμε να το λεμε. Ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κοσμο ο ερωτας αλλα για να ερωτευτεις τον οποιονδήποτε πρεπει να εισαι ερωτευμενος με τον εαυτο σου

Θελει αρχιδια και ευφυΐα ο ερωτας.

Θελω να γινω η πιο ομορφη εξυπνη και γοητευτικη εκδοχη μου οχι για να μπορω να δοθώ η να κρατησω καποιον στην ζωη μου αλλα επειδη μου το χρωστάω

Και το λαθος που εκανα ειναι οτι γινομουν καλυτερη για εκδίκηση σε καποιον που με αφησε

Ομως οταν γινεσαι καλυτερη για χαρη κάποιου αλλου παντα ειναι εφήμερο.

Αυτο λοιπον που κραταω απο αυτον τον μηνα ειναι οτι ηρθε μια αφορμη και καταλαβα οσα επρεπε να καταλαβω

Μου ανοίγεται μια ζωη αυτην την στιγμη και ξερω πως θελω να την στολισω με τρυφερη αγαπη που με αφηνει να εκδηλωσω την πλευρα μου που θα αναγνωριζε ο 5χρονος εαυτος μου

Η ευτυχία πρεπει να επιδιώκεται

Και εγω θα αρχισω να την ψαχνω💗

Ενα απτα χειροτερα πραγματα που εχει κανει η 3η λυκειου ειναι το να νιωθεις τυψεις και ενοχες καθε φορα που δεν εχεις ορεξη για διαβασμα και περνας μια μερα χαλαροτερα απο οτι τις αλλες. Ας γαμηθουν λιγο ολοι που μας εχουν κανει να νιωθουμε σκατα για το οτι δεν ειμαστε ετοιμοι να μαθουμε 47 σελιδες μαθημα ή να λυσουμε αλλες τοσες ασκησεις καθε λεπτο της καθε ημερας

Δεν καταλαβαίνω.. τον έχω διώξει μακριά μου τόσες φορές.. τόσες γαμημενες φορές.. και μένει.. δεν του αξίζω γαμωτο.. μπορεί να βρει κάτι πολύ καλύτερο από εμένα.. είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος του κοσμου, ο πιο καλόκαρδος, ο πιο ειλικρινής.. δεν καταλαβαίνω τι βρίσκει σε εμένα.. έχω τόσες ανασφάλειες, τόσα προβλήματα.. είμαι κατεστραμμένη εσωτερικά.. και παρόλα αυτά δεν φεύγει.. του το ζήτησα τόσες φορές.. τον πλήγωσα.. έμεινε όμως.. έμεινε και εγώ δεν μπορω να διαχειριστώ τον υπεροχο χαρακτήρα του. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του παρόλο που θα ήθελα πολύ να ειμαι.. μπέσα ρε θα μπορούσα να παντρευτώ αυτόν τον άνθρωπο.. το μόνο που λείπει όμως είναι η έλξη.. το πάθος.. ο έρωτας.. δεν καταλαβαίνω το μυαλό μου πολλές φορές, το μυαλό μου και την καρδιά μου.. το μυαλό μου είναι ερωτευμένο μαζί του. Η καρδιά μου όμως.. όχι.. δεν τρεχει μαραθώνιο όποτε τον βλέπω.. δεν τον βλέπω και θέλω να τρέξω πάνω του.. νιώθω απλά ένα κενό.. και είμαι νευριασμενη με εμένα που συμβαίνει αυτό..

Για να μενει σημαινει πως αυτος εχει βρει το καλυτερο για κεινον και θα κανε τα παντα για να το κρατησει και να το κανει χαρουμενο ...πιστεψε με μερικα ατομα απλα εχουν τοση υπομονη και περιμενουν τον αλλον .

Μπορεις να τον εχεις οσο κοντα θελεις και απλα εξηγησε του τι συμβαινει πες του το στα ισια αλλα με ηρεμο τροπο μην πληγωθει παραπανω .

Ειναι δυσκολο το ξερω παντα ειναι δυσκολες οι σχεσεις ανθρωπων .

Αλλα αν δεν λεμε αυτα που νιωθουμε τοτε ποιο το νοημα;

Αν αυριο σβησουμε και δνε υπαρχουμε πια ;

Θα αφησεις τις σκεψεις σου να σου στερησουν οσα θες ;

Ναι ενταξει ισως να μην εισαι ερωτευμενη αλλα τον νοιαζεσαι σιγουρα αυτον τον ανθρωπο τον πονας ...φαινεται απο τον τροπο που κατηγορεις τον εαυτο σου.

Καλη τυχη ανων❤

Η σημερινη παρανοια αφορα τα επαλ. Οφειλω να παραδεχτω πως το να παω επαλ ηταν η καλυτερη αποφαση του εχω παρει στη ζωη μου. Γνωριζα απο πριν ολους τους πιθανους κινδυνους, ειχα ακουσει ολες τις φημες κλπ. Αυτο που συμπέρανα ειναι πως ολα κρινονται απο τους μαθητες. Οι ιδιοι οι μαθητες κανουν τα επαλ να φαινονται 'μπουρδελα', αρα ειναι κυριως στην δικια τους ευχέρεια να αλλαξει αυτο.

Τα επαλ σαν σχολεια, προσφερουν πολλες επαγγελματικες- και οχι μονο, δυνατοτητες στους μαθητες. Η κυβερνηση και η πολιτεια ομως πρεπει να δειξουν λιγο πιο έμπρακτα την στήριξη τους. Δεν ειναι δυνατον να υπαρχουν ελλείψεις σε απαιτουμενα εργαστηριακα υλικα και να τα φερνουν οι μαθητες απο το σπιτι τους. Περα απο αυτο, το πιο συχνο προβλημα που αντιμετωπιζουμε, ειναι η αντιμετώπιση των υπολοιπων για τον συγκεκριμενο τυπο σχολειων. Οι περισσοτεροι τα υποβαθμιζουν, κανοντας και εμας τους ιδιους να νιωθουμε κατωτεροι. Δεν διαφωνω οτι υπαρχουν μαθητες 'τουριστες', αλλα υπαρχουν και πολλοι που βγηκαν απο εκει επιστημονες. Κυριολεκτικα. Δεν φτανει το αγχος των πανελληνιων, εχουμε να αντιμετωπισουμε και τα σχολια τρίτων οτι 'περναμε πανεύκολα στις σχολες' και 'εεελα μωρε σιγα το διαβασμα, εγω 20 θα εγραφα'. Οι περισσοτεροι δεν γνωριζουν καν, οτι στα πανεπιστημια περναει μονο το 10% των μαθητων απο τα επαλ και οτι οι βασεις ειναι υψηλοτερες (παραδειγμα, στις πανελληνιες του 2021, στον τομεα υγειας η χαμηλοτερη βαση σχολης *καθαρα του τομεα και οχι της γενικης ομαδας*, ηταν 16.700 μορια. Φαντασου να εχεις γραψει 16 χιλιαδες μορια και να μην περνας πουθενα!). Τελος, δεν ειναι ολα τα επαλ το ιδιο, υπαρχουν και μερικα που ειναι πραγματικα σαν κολεγια, οποτε καλο θα ηταν τα ΜΜΕ οταν αναφερονται σε συστεγαζομενα σχολεια, να αναφερονται στο σωστο.

Ρε Χαρη το ξερω οτι δεν πρεπει να συγκρινουμε τους εαυτους μας με αλλους αλλα μετα απο καποια στιγμη δεν γινεται.Γιατι ειμαι παντα η λιγοτερο ωραια της παρεας;Γιατι παντα οταν ειμαστε εξω προσεγγιζουν τις φιλες μου και οχι εμενα;Ειμαο κοινωνικη δεν ειναι οτι καθομαι σε μια γωνια και αν μου αρεσει καποιος θα το επιδιωξω.Δεν καταλαβαινω ομως γιατι ποτε δεν ελκω τους αλλους ενω ατομα στον κυκλο μου να το κανουν.

Γενικα εγω δεν ειμαι φαν της ιδεας ειστε ενα τσουρμο κοριτσια παρεα ή αντιστοιχα αγορια και νταραβεριζεστε ολοι μαζι ερωτικα.Γιατι ξερεις οτι η αλλη ο αλλος εχει συγκρινει εσενα με την παρεα σου και σε χει διαλεξει..Δηλαδη τι ειμαστε ξερω σουπερμαρκετ ;;α ελα παρε οποιο σαρεσει;Εχουμε κοντο ψηλο δεν ξερω δεν μαρεσει.Εγω τα χω πολυ διαχωρισμενα και ποτε φιλους και ερωτικα κοντα κοντα.Γιατι το ατομο π εχεις ερωτικα πρεπει να εχει εικονα για σενα να κλικαρει κατι μαζι σου οχι επειδη ξερω γω εισαι το ωραιο ατομο της παρεας ή εισαι η δευτερη επιλογη επειδη ο φιλος σου δεν της εκατσε και γενικα θεωρω οτι κανει κακο και στις φιλιες γιατι οξυνει τον ανταγωνισμο και αυτο υπαρχει και στα δυο φυλα και μας κανει να νιωθουμε ανασφαλεια και να συγκρινομαστε με τους φιλους μας.Εγω θα σου λεγα να το κοψεις και να το παρεις αλλιως και τα νταραβερια σου να τα κανεις μονη σου..(Α Επισης ειναι πολυ παραγοντες δεν σημαινει οτι η κοπελα που προσεγγιζουν οι περισσοτεροι ειναι η πιο ωραια)

πάμε μία όλοι μαζί.

ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΜΕ ΣΚΡΙΝ ΑΠΟ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

ευχαριστώ.