Neredesin?

Umutsuz vaka, hayat devam ediyor. Dünya dönüyor, ben durmuşum, bekliyorum. Gelmesini bekliyorum ama ziyaretçim yok. Kapımı çalan yok, zil sesini duyamıyorum. Ayaklarım beni uçurumun kenarına götürüyor. Bu yolu daha önce yürümüşüm ama farklı bir uçurum bu. Sonu olmayan bir boşluk. Sonu olmayan bir boşluk hissi. Titriyorum, korkuyorum. Ebedi bir düşüş mü yaşayacağım yoksa?

-scoob

Uçurum Kenarı

Uzun zaman sonra geceye yaktım sigaramı. Geceye içtim, geceye kanadım. Hatalarımla avundum. Bu gece mekanlardan uçurum kenarı seçiyorum. En dip noktada tek ayağımın üzerinde bekliyorum. İçime dolan korku, haz, adrenalin ve pişmanlık... Ceza almış olmalıyım. Acaba ne yaptım ya da yapmadım? Bilirsin, her zaman eylemler değil sorun oluşturan. Bazen boşluklardır hatalarımız. Bilerek boş bıraktıklarımızdır. Ayağım yorulunca diğerine geçiyorum. Bu bir döngü böylece devam eden. Nereye kadar? Sıkılınca mı bırakacağım yoksa her hamlenin bir zamanı var mı? İki seçenek var - zaten hep öyle olmaz mı? - Ya atlayacağım dibini göremediğim boşluğa, ya da sakince bir adım gerileyip manzaranın tadını çıkaracğım. Ben karar vermeye zorlanırken bekliyorum. Belki biri gelir de beni iter yahut kendine çeker kurtarır beni bu ikilemden diye. Sanırım o biri hiç gelmeyecek ve sanırım ben de hiç karar veremeyeceğim. Döngü devam eder. Döngü seni umursamaz. Döngü görevi için vardır. Sıkışmış olan benim, döngünün suçu ne? Belki de zamanın geçiyor oluşuna karşı bir başkaldırıdır bu tarafımca. Karar vermezsem aynı yere çakılı kalırım. Ama atladığım şudur ki, döngü zaman ile akar. Ölüm içermeyen hiçbir senaryoda zaman durmaz. O yüzdendir ki evrendeki en güçlü şey zamandır. Zaman herkesi yavaşça öldürür. Zamana karşı koyabilen beşer yoktur. Görünmez ama etkisi hep vardır. Yaralar kabuk bağlar, anıların acısı diner. Peki hiç unutulmayanlar? Belki de zamana savaş açan tek şeydir hafıza. Tanrı bizi güçlü bir hafızadan korusun. Vardır birkaç fotoğraf karesi zihninde zamanın güçlü ellerine rağmen bir santim yerinden oynamayan. En merak ettiğim şey, ölümden hemen önce zaman bana hangi anımla gülümseyecek?

-Shaggy

HAYAL ÜRÜNÜ BU GERÇEKLİĞİM

Neden bu hüzün

Neden bu karmaşa zihnimde

Utanç mı hissediyorum yoksa

Benim de mi vicdanım var

Ben de mi kaçacaktım anılardan

Eskiden olduğumdan

Anlatmak istemediklerim yüreğimde patlar

İsimler mi olacaktı düşündükçe midemi kaldıran

Sırlarım benle duvarlarım arasında

Bu his tanıdık

Kurtulmak istiyorum artık

Tüm o kozalar

Bugünümü oluşturuyorsa

İyi ki yaşadım mı demeliyim

Yaşamasam olacağım kişiyi bilmeden

İhtimalleri düşünmeden

Emin olduğum tek şey

Yaşanan yaşandı

Söylenen söylendi

Yapılan yapıldı

Bildiğim hileler arasında değil zaman

Artık yapabileceğim tek şey kabul etmek

-SHAGGY

Boş Bakışlar Titrek Dudaklar

Kaybettiğim parçamı bulmak için terli geceler geçirdim. Düşünmekten yorulmuş zihnim, ağlamaktan kızarmış gözlerim ve kesik nefeslerim. Parçamı kaybetmedim, bıraktım. Tıpkı zamanı geldiğinde kabul etmen gereken gerçekler gibi. Önemli olan ne bıraktığım zaman ne de yerdi. Asıl bilmem gereken bıraktığım parçanın kendisiydi. Şimdi biliyorum. Ben orada bağımlığa olan bağımdan vazgeçtim. Bu listenin başını sen oluşturuyorsun. Sana bağımlı olmamak demek olanları objektif görebilmek demek. Sana öfkelenmek, kendime kızmak demek. Sana söylediğim her söz bastırdığım öfkemin sızıntılarıydı. Ben bunun için kendimi affedeceğim. Korkmuş olduğumu biliyorum. Titrerken sebebi korku mu öfke mi kestiremiyorum. Korktuğum için öfkelendim sanırdım. Ama ben öfkemden korktum. Fırtına derdin bana. Kendi sağanağımdan sesimi duyuramadım. O tasmayı kendim çıkardım. Korkarak, ağlayarak, kanayarak. Değişen şey özgürlüğüm. Zihnim tutsağınken öyle bir oyun oynadın ki bana, ruhumu hür sandım. Özgürüm sandım. Değildim. Başından beri ihtiyacı olan sendin. Senin aramızdaki bağa ihtiyacın vardı. Benimse bana yol gösterici birine. Şimdi gözlerimin ardı boşsa sebebi sana bakıyor olmam.

-Shaggy

Söndürdüm Seni.

Söndürülmüş bir sigara

İzmarit artık işe yaramaz

Ne kadar değerliydi oysaki dumanı içine çekerken

Ne kadar da zevkliydi

Ne kadar huzurluydu kokusu üstüne sinerken

Hiçbir anlamı kalmadı artık

Aynı oyuncak gibi

Oynadık bitti

Sıra yenisinde.

-scoob

insta: @mania_kolektifdergi

EBRULİ

Her hikayenin sonu

Her mağdurun suçlusu olmaz

Yarım kalır tamamına ulaşmaz

Kırık kalpler

Siyah beyaz anılar

Buruk bir aşk kalır geride tanınmaz

Kendi kararının sonucunu yaşatmaz hayat her zaman

Kukla olsan bir değerin kalmaz

Hasret kalp sızısı ve suçluluk duygusu

Galata ağlıyor ben yaşını siliyorum

İhtimalleri özlüyorum

Aklıma düşüşün neden

Sürüklenen bir beden

Ne trajik ne acı ne mutlu son

Sadece uzağa dalmış gözler ve uçan bir balon

-Shaggy

insta: mania_kolektifdergi

KIRIK KALPLER DEMETİ

Sen asla unutamayacaklarımdan

Sen anılarımı tebessüme boğan

Sense acımasızca göz yaşlarımı akıtan

Her aşkım birer adı bilinmez piyes

Kendi oyunumda dahi baş rol değilim

Hissettiklerime güvenebilir miyim

Hepiniz benden parçalar çaldınız

Hiçbiriniz geri vermediniz

Belki zincirlerimin anahtarını sizde sanışım

Belki eksik parçaları arayışımdır

Anılarımda zaaflarım

Bana bahşettiğiniz hayal kırıklığından çiçekler sardım

Bir gün size o demetleri hediye edeceğim

-Shaggy

insta: @mania_kolektifdergi

Huzurun seslenişi

Kelebekler gibi ruhum, içim kıpır kıpır

Kalbim bana geri gülümsüyor.

Arsız benliğimi terbiye ettim, bedenim ışıl ışıl

Aynalar artık ağlamıyor.

Yorgun gözlerimi kurtardım karanlıktan

Aydınlık beni affediyor.

Gözlerimden akan selleri durdurdum

Artık eskisi gibi acıtmıyor.

Yaşadığımı hissediyorum, elimde bir dal,

Sigaram kendi kendini küllüyor.

Tanıyorum kendimi yavaş yavaş,

Zihnim artık sır saklamıyor.

-scoob

insta: @mania_kolektifdergi

ACI GERÇEKLERE SAĞIR KULAKLAR

Hareket halindeki bir trenin içinde düşmekten kaçınıyorsun. Sürekli meşgul olman lazım. Boşluktan, boşluğu dolduracak zaaflardan korkuyorsun. Özgür olduğunu sanıyorsun ama ağa düşmüş balık gibi çırpınıyorsun “normal” hissetmeye. Stabil olmak için ne zamandır efor harcıyorsun? Beyninde kötümser solucanlar, yeni konmuş amaçlar, hep yürümek zorunda olmak hırpalar. Kork! Saçma şeylerden değil, seni tetikte tutacaklardan kork. Korku güçlü kılmaz ama tetikteki bir insanın kontrolü güçten daha kıymetlidir. Farkında olursan zaaflarının, zayıf noktalarını birleştirir doğrularını oluşturursun. En büyük hata, doğrularının değişmeyeceğini sanmaktır. Dönüştürdükte geliştirirsin. Neden hep daha iyisi? Şu anda olduğun kişiyle yetinmez daha nitelikli olmayı hedeflersin. Çünkü ne kadar kültürlü olsan da, hayvansal bir egoya sahipsin. “Mükemmel” olmak için kusurlarından utanırsın. Kusurlarını kabul etmiyorsan onlar senden utansınlar.

-Shaggy

PATİKA

Bu patikayı tanıyorum. İçine alır, saklar seni. Tüm korkularını tek çatıya toplar. Adına “kendim” koyar. Sakin notaların üzerinden geçemezsin. “Kontrol” adında kapanlar sunar. Bu patikanın sonunu gören olmamış. Yollarda kan denizleri, nabzın hızlandığında koşuyorsun sanırsın. Yanılırsın. Adımlarının sakinliği zihninin hızına yetişemez. Sakin ve tedbirli adımlar… Düşünme süzgecinden geçirirsin mimiklerini dahi. Bu patikayı tanıyorum. Ben bu patikada can verdim, uyandım, hâlâ yolumu bulamadım. Kendin olmaktan çıktığın anların toplamıdır bu yol. Korkudan titrediğini ne gören olur ne duyan. Orada kurduğun cümlelerin hepsine “yalan” denir. Bu yolda hayatta kalamazsın. Bu patikayı çizen kişi her adımda ölümüne yaklaştı. En büyük laneti ölmeyecek olması. Araf koridorlarında kayıp.

-Shaggy

Kendimize Özlem

İnsan kaybettiği insanları özler. Özlem.. Kişinin kalbinin en derinliklerinden hissettiği bir duygu. Hasret kalır kaybettiklerine, dört gözle bekler geri dönmelerini. Bazıları döner, bazıları asla...

Benim fikrimi sormak gerekirse insan en çok kendini özler. Kaybettiği o benliğini, kişiliğini, ruhunu... Çok uzaklaşır kendisinden, tanıyamaz artık kendini, gittikçe yabancılaşır kendine. Eskisi gibi olmayı, kendiyle barışık olmayı özler. Belki de mental hastalıklarının onu ele geçirmediği, etrafına karşı yıkıcı olmadığı, kendine zarar vermediği zamanları özler. Kısacası eski halini özler ama ona hayal gibi gelir eskisi gibi olmak...

“Ben böyle değildim” düşüncesiyle başlar farkındalık. İnsan kendisinden bir şeyler koptuğunu hissettiği zaman fark etmeye başlar. Kendisine ne olduğunu, neden böyle olduğunu sorgulamaya başlar. Lanet okur şu anki haline, acı içinde gülümser geçmişteki kendisine. Kendisinden nefret etmeye başlar belki de. Özlemle karışık bir nefret.

Kendini aramak için yola çıkar insan. Çabalar, çok çabalar. İçinde bir yerde henüz ölmeyen bir benlik olduğunu hisseder. Gittikçe ona daha da yaklaşır. Her ne kadar acımasız olsa da kendine, tutunacak tek dal kendisi kalmıştır. Belki de eninde sonunda bulur benliğini, belki de asla kavuşamayacağı bir varlık olmuştur kendisi...

-scoob

Belki

Sensizliğin akıntısında sürükleniyorum. Sana aşık olduğumu kendimden bile saklamışken neden böylesine sıradan bir akşamda kendime açılıyorum? Yoksun ve ben acı hissetmiyorum. Senle olmanın verdiği yaralar yeni kabuk bağlamışken ben, elini tutabilmeyi arzuluyorum. Kabulleniş bu hissettiğim. Şarkılarda seni buluyorum. Arkadaşlığımız ve aşkımız müzik var oldukça yaşayacak biz tükensek bile. İtiraf ediyorum aşkım, seni kaybetmekten korktuğum için seni bıraktım. Çünkü kaybediş kontrolsüzdür. Kontrole olan sapkınlığımı anlamak güç. Kontrolsüz biçimde kontrolü istiyorum. Bu çelişkiyle yaşıyorum. Senden korktum ben. Bende kontrolsüz duygular hissettirdiğinden. Ve şimdi seni özlüyorum.

-shaggy

Suçluluk Duygusu

Suçluluk duygusu her insanın hissettiği bir duygudur. Bir insan hata yaptığında, gereksiz yere öfkelendiğinde ve birine bunu yansıttığında vb. sebeplerden dolayı suçlu hissedebilir. Bu duygu yerine göre sağlıklıdır. İnsan yaptığı hatalardan sonra suçlu hissetmelidir ki hatalarının farkına varsın ve onları düzeltebilsin.

Suçluluk duygusu aynı zamanda insanı yiyip bitiren bir duygudur. Özellikle biri sürekli kendini suçlama eyleminde bulunuyorsa bu duygu dayanılmaz bir hal alabilir. Kişi yaşadığı her şeyde kendini suçlayacak bir nokta bulur ve sürekli bir vicdan azabı içinde yaşar. Hatası olmamasına rağmen kendinde hata bulmayı başarır.

Kendine zarar verme eylemi birçok sebepten dolayı ortaya çıkabilir. Suçluluk duygusu da bunlardan biridir. Kişi bu duyguyu hissetmemek için elinden geleni yapar. İçinde bulunduğu duygu o kadar yoğundur ki cezalandırılmayı hak ettiğini düşünür. Bu düşünceler sonucunda kişi kendine zarar verme eğiliminde bulunabilir. Vicdanını bir nebze de olsa rahatlatmaya çalışır, kendine zarar verdiğinde adaletin yerini bulduğunu düşünür. Kişi her kendini suçlu hissettiği zaman kendine zarar vermeye başlar ve bunu bir çözüm olarak görür.

Kişi kendine zarar verdikçe sevdiklerini, kendisine değer verenleri de üzmüş olur. Bu sebepten dolayı tekrar suçlu hisseder ve tekrar kendine zarar verme eyleminde bulunur. Bu bir kısır döngüdür ve kırılana kadar yaşanmaya devam eder. Önemli olan bu kısır döngünün nasıl kesileceğini bulmaktır. Aslında bunun teoride çok basit bir çözümü vardır. Kişi kendine zarar vermeyi bırakırsa bu kısır döngü de kırılmış olur fakat kişi suçluluk duygusu içinde boğulmuş olur. Çünkü onun suçluluk duygusunu dindiren tek çözüm kendisine zarar vermesidir. Bu yüzden asıl önemli olan, kişinin kafa yapısını değiştirmesidir.

Öncelikle kişi kendisine zarar vermesinin onu hiçbir çözüme götürmediği görmelidir. Sadece bir kısır döngü oluşmuş olur. İkinci olarak suçluluk duygusu hissettiği zaman kendine zarar vermeden önce gerçekten suçlu olup olmadığını düşünmelidir. Suçlu olsa bile bunu kendine zarar vermek için değil, hatalarını düzeltmek için kullanmalıdır.

Üçüncü olarak, en önemli olan, kişinin kendisini affetmesidir. İnsan nasıl başkalarını affedebiliyorsa kendini de affedebilmelidir. Kendini affederse vicdanı rahatlamış olur, suçluluk duygusu azalır. Kişi hata yaptığını kabul etmeli, bir miktar suçlu hissetmeli, hatalarını düzeltmeli ve hayatına devam etmelidir.

-scoob

İlişkiler ve Bağımlılık

Güvenmek... Birçok insan sevdiklerine, değer verdiklerine hatta tanımadıklarına bile güvenir. Özel hayatlarını, travmalarını, yaşadıkları şeyleri, vb. paylaşır. Bu sayede karşımızdaki kişiyi daha iyi tanımış oluruz. Onlara kendimizi daha yakın hissederiz. Daha derin bir ilişkinin başlangıcıdır paylaşmak, güvenmek, güvenilmek. İlişki derinleştikçe karşımızdakine bağlanmamız kolaylaşır. Günler ilerledikçe dostluk dediğimiz şey kardeşliğe döner. Değer verdiklerimizi ailemizden biriymişçesine severiz. Bu ilişki bizi mutluluk, haz ve huzurla doldurur. Bazen de acı, hayal kırıklığı ve kederle...

İlişkiler karmaşıktır. Özellikle derin ilişkiler. Birbirimizi sevmek kadar kırmak da kolaydır. İstemeden olsa bile. Böyle bir durum sonucunda karşımızdakinden bir özür ve açıklama isteriz. Bizi neden kırdığını, isteyerek mi olduğunu, akıllarından geçenleri bilmek isteriz. Bu şekilde gönlümüzü rahatlatmış oluruz, karşımızdakini affederiz ve ilişki devam eder. Ta ki geri dönüşü olmayan bir hata yapılıncaya kadar...

İnsanlar hata yapar. Hayatın bir kuralıdır bu. Hata yapmayan kul yoktur. Önemli olan hatalarımızdan ders almak ve tekrarlamamaya çalışmaktır. Bunu yapamıyorsak veyahut denemiyorsak ipin ucu kopmuş demektir. Değer verdiklerimizi hayatımızdan çıkarmak zordur fakat bazen öyle bir noktaya gelir ki ilişki toksikleşir, anlamını yitirir. İki taraf da birbirini kırmaya devam eder. İlişki bu duruma gelince artık iki tarafın da uzaklaşması gerekir fakat ortada bir sorun vardır. Bağımlılık...

Bağımlılık; birinden veya bir şeyden uzaklaşmak istenmesine rağmen yapılamamasıdır. Bağımlı olduğumuz her neyse bize zarar verse de bırakamayız. İnsan ilişkilerinde de böyledir bu. Karşımızdakine o kadar bağımlı olmuşuzdur ki onsuz bir hayat düşünemeyiz belki de. Onsuz bir yaşam bize anlamsız, boş gelir fakat bazen terk etmek yapabileceğimiz en iyi şey olur. Kendimizi öne koymak, kendimize hak ettiğimiz şekilde davranmak...

İnsan en çok kendine değer vermeli, en çok kendini sevmelidir. Başkaları için kendini silmemelidir, unutmamalıdır. Kendini öne koymalı ve karşıdaki ona zarar veriyorsa onu bırakabilmeyi bilmelidir. Bu her ne kadar zor olsa da her ne kadar karşısındakine bağımlı olsa da insan, uzun süreçte kendine en iyi gelecek şey budur. Çünkü bağımlılıklardan eninde sonunda kurtulunabilir ama kendine verdiğin zarardan asla...

-scoob

Selam düşünür! Size hikayemizi anlatmaya geldik. Bizim için kalem, benliğimizi yansıtmak amacıyla kullandığımız bir araçtır. Biz aslında kalemi, ruhumuz ve kağıt arasında bir bağ olarak görürüz. Zor zamanlarımızı, mutlu anlarımızı ve hissizliğimizi kağıda aktararak yaşadık, yaşarız. Sizinle yazılarımızı paylaşacak olma sebebimiz duyulmak. Zihnimizde hapsolan sesimizi duymanızı sağlamak. Aynı zamanda bizle beraber var olmanızı istiyoruz. Bu yolculuğa sizlerle beraber çıkmayı arzuluyoruz. Bu toplulukta hepimiz birer düşünürüz. İsimlerin, sıfatların önemi yok. Bu yüzden kim olduğumuzu sizinle paylaşmayacak ve sizden kendinizi tanıtmanızı istemeyeceğiz. Düşünmeyi seçen ve kendini tanımaya dair adım atmak isteyen herkes bu topluluğa davetlidir.