#sid lukkassen
Photo
Woke is het hoogste stadium van kapitalisme
De term woke zou aanduiden dat iemand zich bewust is van sociale en politieke kwesties, zoals ongelijkheid en onrechtvaardigheid, en zich actief engageert om deze ongelijkheid te bestrijden. Het probleem is dat dit engagement geen eindpunt heeft. Woke wil in elke interactie sociale onrechtvaardigheid ontdekken. Deze obsessieve, wantrouwende en moreel verontwaardigde houding heeft tot gevolg dat iedere (vermeende) ongelijkheid gevoelens van verongelijktheid aanwakkert. Al worden we in absolute zin meer gelijk gemaakt, dan nóg nemen afgunst en onverdraagzaamheid toe omdat de kleine verschillen worden uitvergroot om het activisme te voeden. Bij een nadere analyse van deze ideologie, blijkt bovendien dat woke een marketingstrategie is, die juist aanwakkert wat het claimt te bestrijden.
De paradox is dat ‘woke’ pretendeert tegenstand te bieden aan de ongelijkheid die wordt veroorzaakt door de kapitalistische productiewijze, maar tegelijk de ultieme belichaming en voortzetting is van deze productiewijze. Want nu het individu is losgetrokken uit alle hechtende banden (het economisch gilde is ontbonden, vandaag volgen de kerk en het vaderland – zelfs het familieverband staat onder druk) worden nieuwe identiteiten aangedragen en gecommercialiseerd om deze leegte te vullen. De maatschappelijke betrokkenheid wordt uit de gemeenschap weggezogen en overgeheveld naar identitaire consumptieproducten. Een mens met een ‘dunne’ identiteit hunkert naar consumeerbare symbolen om een eigen identiteit mee uit te drukken.
In Nederland heeft onlangs Laurens Buijs, docent aan de Universiteit van Amsterdam, dit fenomeen op de kaart gezet. Sinds hij werd gecanceld wegens zijn kritiek op ‘non-binariteit’, eist hij veel aandacht op. Buijs profileert zich als een grote klokkenluider, wat helaas het werk van anderen overschaduwt. Mensen als Paul Cliteur werkten decennia in stilte, onder aanhoudende tegenwerking en dagelijkse laster in de wandelgangen. Rechtse academici en cultuurmakers kampen al véél langer met linkse intolerantie. Zij betalen er een grote persoonlijke prijs voor om de toorts van de Westerse cultuurcanon brandende te houden, doch krijgen – omdat zij geen linkse achtergrond hebben zoals Laurens Buijs – van media geen kans om hierop de aandacht te vestigen.
Naast het negatieve effect van deze overschaduwing, is de impact van woke ook catastrofaal op het niveau van de individuele identiteit. Woke zet namelijk aan tot identificatie met outsiders als een ‘way out’ ten aanzien van persoonlijke tekortkomingen en maatschappelijk falen. In plaats van te onderzoeken wat je kunt verbeteren op een persoonlijk niveau, worden mensen verleid om te verzinken in: “Ik kom niet aan de bak omdat ik een andere huidskleur heb, een andere seksuele geaardheid heb” – vul het verder maar in. Woke conditioneert mensen om de wereld door de lens van minderheidskenmerken te ervaren: daarmee wordt iedere tegenslag in het leven een bewijs van discriminatie. Die slachtofferidentiteit wordt vervolgens aangemoedigd in subculturen die sterk worden vermarket.
Een ander voorbeeld zijn de ‘digitale nomades’. Dikwijls profileren zij zich als progressieve kosmopolieten die de wereld ontdekken en de corporate bureaucratieën in de Westerse wereld ontvluchten. Vaak belanden zij in landen waar het leven aanzienlijk goedkoper is, wat weer nieuwe vormen van economische afhankelijkheid schept. In Zuid-Afrika zitten er veel wereldburgers en globetrotters in goed beveiligde laptopcafé’s. Ondanks alle progressieve voornemens verwezenlijkt dit nieuwe vormen van segregatie.
Ook transseksualiteit is een voorbeeld. Iemand zou kunnen denken dat geslachtsveranderingen een uitweg bieden aan burgerlijke normstellende kaders, die zouden bepalen wat ‘mannelijkheid’ en ‘vrouwelijkheid’ zijn. De praktijk is echter dat transseksualiteit het lichaam als een winstobject onderwerpt aan de medische en farmaceutische industrie. Die industrie heeft er een financieel belang bij om verwarring en onzekerheid te zaaien over aangeboren geslachtelijke identiteiten. Hiernaast speelt het fenomeen ‘drag queens’, wat een commercialisering is van vrouwelijkheid. Die tonnen aan glitters, make-up en dramatische outfits zijn een hypercommerciële overdrijving van de vrouwelijke identiteit.
Het maskeren van persoonlijke tekortkomingen door ze te verbinden aan de woke-ideologie, gaat een perverse symbiose aan met het kapitalisme waar woke zogezegd tegen rebelleert. Want het mediakapitaal bombardeert ons 24/7 met YouTubers die in villa’s wonen omdat zij rijk werden met bijvoorbeeld nagellak opdoen voor een webcam. De onuitgesproken vraag die met dit impulsenbombardement voortdurend meekomt, luidt: “Als zij rijk kan worden met malle filmpjes, waarom woon jij dan niet in een villa? Je hebt toch gestudeerd?” Hier zien we een perverse symbiose van kapitalistische prestatiedrang en identitaire onzekerheden. Het kapitalisme wekt een existentiële twijfel op het meritocratische vlak, die daarna een tribale uiting krijgt via de woke identiteitspolitiek. Daarin voorziet het kapitalisme ook weer. Enter de Che Guevara shirts, de Palestijnse sjaals, regenboogvlaggen en regenboog polspandjes.
Door zichzelf ‘woke’ te noemen en zich te profileren als een onderneming die strijdt voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid, hopen bedrijven meer klanten te lokken en hun imago te verbeteren. Dit heet ‘woke-washing’. Bedrijven en merken profileren zichzelf graag als woke om uit te venten dat ze zich inzetten voor maatschappelijke kwesties zoals sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Dit varieert van het steunen van bepaalde goede doelen tot het aanbieden van producten die ‘duurzaam’ of ‘ethisch verantwoord’ zouden zijn.
Hopelijk is de keerzijde van deze insteek nu duidelijk. Want het is een paradox dat de woke beweging – die zogenaamd opkwam om te strijden tegen de excessen van het kapitalisme en andere vormen van onderdrukking – gelijktijdig wordt gebruikt als een marketingtrend om winsten te maximaliseren en de consumptie te bevorderen. Het benoemen van de problematische aspecten van deze trend, wijst erop dat woke inderdaad hét hoogtepunt van kapitalisme is, aangezien woke bijdraagt aan de commercialisering van sociale rechtvaardigheid.
Als u het graafwerk en de visievorming van Sid Lukkassen waardeert, steun hem dan structureel via zijn persoonlijke BackMe-pagina, en om up to date te blijven, abonneer u op zijn Telegram-kanaal. Sid is u hartelijk dankbaar!
#column#sid lukkassen#woke#kapitalisme#laurens buijs#cancelen#paul cliteur#transseksualiteit#youtube#regenboogvlag
2 notes
·
View notes
Text
Sid Lukkassen - Why I didn't renew my VVD party membership in 2020
Sid Lukkassen – Why I didn’t renew my VVD party membership in 2020
[ad_1]
On the grounds below, and starting with this article, I have decided not to renew my VVD party membership, running since June 2003, for this year. I feel the need to account for this to my supporters – for example, I was a member of the municipal council for eight years, participated in the Provincial Council elections, and thought along with the European election program six years ago.…
View On WordPress
0 notes
Text
0 notes
Text
Sid Lukkassen & Boris over de beste eindbazen
http://dlvr.it/R4H1mP
0 notes
Photo
Deep Reading van het Visiestuk van Pieter Omtzigt
Pieter Omtzigt – wij kennen hem uit de media als het individuele geweten van het Nederlands parlement. Sinds zijn vertrek bij CDA hangt het aura rond hem van compromisloze integriteit. Hij is bekend vanwege zijn grondige dossierwerk en deze week drong hij er bij zijn collega-Kamerleden op aan om het stikstof dossier serieuzer te nemen. Zijn gedachten hierover zette hij op papier. Snijdt het hout? Tijd voor wat deep reading en analyse van dr. Sid. De geciteerde tekst is van Omtzigt en is weergegeven zonder weglatingen.
Er is al bijna een week een mailwisseling aan de gang of de Kamer terug moet komen van reces vanwege stikstof. Een meerderheid in de Kamer heeft aangeven een schriftelijk overleg te willen. Dit was vandaag mijn antwoord.
Beste collega’s,
De berichten in deze gedachtewisseling stemmen mij niet vrolijk.
Vlak voor het reces hebben de regeringspartijen vier weken onderhandeld over de stikstofbrieven (en een kaart) die daarna in 2,5 week door de Kamer gejaagd zijn. Er was geen sprake van een zorgvuldig proces, geen sprake van hoorzittingen met experts, natuurorganisaties of boeren. Er waren geen beslismemo’s of uitvoeringstoetsen. Er zat geen begroting bij en het was onduidelijk hoeveel boeren geraakt zouden worden.
Verbaast dit Omtzigt nog steeds? Het is inmiddels gebruikelijk dat gevoelige dossiers pas op het allerlaatst naar het parlement komen, Of soms helemaal niet (zie de vragen van Pepijn van Houwelingen aan Jaap van Dissel), of soms precies op een feestdag, zodat de aandacht van de Kamerleden en de rest van het land is afgeleid. Daarover heeft hij zelf geklaagd toen hij uitriep: “Ik kan beter journalist worden!” Toenmalig Kamervoorzitter Arib stelde al in april 2018 dat het kabinet de media dikwijls eerder informeert dan de gekozen volksvertegenwoordigers.
Oftewel, I feel your pain, maar ten eerste zou dit je niet moeten verrassen, en ten tweede is het uiterst naïef om te denken dat ‘jezelf nog maar eens boos maken als Kamerlid’ ook maar iets aan deze praktijk verandert.
Naar aanleiding van onze Kamervragen gaf de regering klip en klaar toe dat er hele plannen gebaseerd zijn op een toekomstige wetswijziging. Prof. Paul Bovend’Eert was daarover zeer duidelijk: de ministers dreigen maatregelen in te voeren die op dit moment strijdig zijn met de wet.
Oftewel, de uitvoerende macht rolt een beleid uit dat nog niet is verankerd in de wet. Een beetje bestuurder zou nu concluderen, ‘dit voeren we niet uit, want er is geen basis voor’. Maar natúúrlijk rollen ze dit beleid uit, want ze willen op goede voet blijven met de andere machthebbers. Ze kijken naar hun carrière, naar hun bestuurlijke toekomstperspectieven. Dit verklaart waarom zelfs burgemeesters en gedeputeerden blijven meewerken aan dit beleid, ook al weten ze dat het strikt genomen niet binnen de wet ligt.
We weten dat de ministeries beleid voeren dat niet rijmt met de wet. Maar wie bepaalt nu wie er aan het langste eind trekt? Of het ministerie zijn zin krijgt of de wetgever, bepaalt de zwaardmacht. Dit komt neer op degene die in de praktijk het pistool vasthoudt. De politie en het leger besluiten uiteindelijk – niet de regering, noch de parlementariërs. Is het, vanuit zijn eigen logica redenerend, niet logischer als Omtzigt bij de handhavers verhaal haalt – en eventueel hen tot actie beweegt? In plaats van tegen dovemans oren te blijven oreren in de Kamer…
Maar het werd nog bizarder: uit de memo’s die minister Kaag naar de Kamer stuurde bleek het effect van het voorgestelde beleid te zijn: 11.200 boerenbedrijven moeten stoppen, 17.600 boerenbedrijven moeten fors inkrimpen en het kost maximaal 42 miljard euro. Deze cijfers zijn essentieel, maar kwamen pas in het reces naar de Kamer.
Een paar dagen geleden stuurde minister Van der Wal nog een TNO-rapport uit april (!) naar de Kamer waaruit blijkt dat de heel erg strakke 0,05 mol norm vaak opgaat in de modelruis. TNO adviseert een norm van 1-10 mol. Dat heeft enorm grote gevolgen voor bouwprojecten en PAS-melders. Veel bouwprojecten en PAS-melders zouden dan veel baat hebben bij het onafhankelijke TNO-onderzoek. Het kabinet hield het eerst maanden geheim en legt het nu naast zich neer.
Het was echt beter geweest om dit rapport in april of mei te ontvangen.
De verontwaardiging die Kamerleden tonen over deze feiten is een signaal naar hun achterban: ‘Kijk eens! Ik vecht voor jullie belangen!’ Dat moet ook, dat hoort bij het spel, ik snap het helemaal. Maar wij weten dat achter de schermen alles al is bedisseld.
Zie immers hoe Rutte en Van der Wal recentelijk reageerden toen een motie tot wijzigen van het stikstofbeleid onverwacht werd aangenomen door het VVD-partijcongres. Ze stelden openlijk: “Doen we niks mee, en wie boos blijft zegt beter het partijlidmaatschap op.” Het is precies wat Freek Jansen al zei: het masker van de macht valt af nu ze zich ter legitimatie van hun besluiten beroepen op niets anders dan hun macht. Niet voor niets hebben ze bij de VVD het ideologische karakter van partijcongressen vervangen door bier, bitterballen en ‘stand up politics’. Zoiets doe je alleen als je meent dat alles al ‘in kannen en kruiken’ is.
Toen de staat besloot de mijnen te sluiten in Limburg, ging minister Den Uyl naar Limburg om dat aan te kondigen. Er was een plan om dat in 10 jaar te doen, er waren werkgelegenheidsinitiatieven met het doel perspectief te scheppen voor mijnwerkers (ook al lukte dat niet altijd goed). En de Kamer richtte een aparte commissie op. Hoe anders gaat het nu met het open zijn over de gevolgen! Er is geen verhaal over het waarom van de operatie, geen openheid over de consequenties (nou ja, in het reces een beetje). Iedereen die iets weet van de ingrijpende gevolgen voor mijnwerkers of (een iets kleinere schaal) de ingrijpende gevolgen voor de nertsenfokkers, begrijpt de spanning en de totale afwezigheid van de politiek en het wantrouwen in een deel van Nederland.
Destijds waren politieke partijen nog geworteld in ideologie en een duidelijke achterban. Vandaag is het puur spindoctors die stemmersprofielen uitpeilen via algoritmes en consumentendata op postcode niveau, uitmondend in politieke ‘catch all’ strategieën die zich richten op zwevende kiezers. Helaas belonen kiezers dit want stembusuitslagen bewijzen voortdurend hun gebrekkige geheugens. Typisch wel voor een volk met een bijpassende premier.
Stel we nemen dit voorstel serieus: er moet een “verhaal” komen, er moet openheid zijn. In gesprek gaan zodat belanghebbenden zich weer gehoord voelen. Een journalist stelde dit ook al voor: stikstof en corona hebben de samenleving economisch onder hoogspanning gezet (nog even los van het negeren van referenda uitslagen, energiearmoede en een slepende massa-immigratie die al decennia oorzaak is van onbehagen, achteruitgang en geweld). Nu is het tijd om met gesprekken de kloof te dichten tussen burgers en bestuurders.
Heeft het zin voor deze mensen om te gaan praten met karakters als Mark Rutte, Ursula von der Leyen, Frans Timmermans en noem ze maar op? Dan zit daar de elite met hun smartwatches en gladgestreken pakken – gestrest en gemaakt vriendelijk omdat ze om 15 uur weer in Londen, Warschau en New York moeten zijn. Zij luisteren symbolisch tijdens een persmomentje naar een tante Truus die gefrustreerd is omdat ze van haar uitkering niet rondkomt en de talen niet verstaat waarin haar buren en overburen spreken. Zal dit zin hebben? Brengt dit gesprek iets teweeg? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Zouden boeren zich werkelijk meer gehoord weten wanneer technocraten in pakken met rekenmodellen op iPads in de hand, hen gaan uitleggen dat ze vanwege de stikstofoutput met hun bedrijf moeten stoppen? Natúúrlijk wil de boer zich niet overgeven op grond van een “verhaal” of “openheid”. Zij blijven zich verbonden voelen met de grond en het ambacht dat zij van hun ouders en grootouders hebben overgenomen, verankerd in het landschap en het ritme van het boerenbestaan.
Wie de grafieken bekijkt, ziet dat de boeren al decennialang de stikstof uitstoot keurig afbouwen. De rest van de wereld komt naar Nederland om te bewonderen hoe milieuvriendelijk en efficiënt de landbouw hier opereert. Als je halverwege dit proces ‘ineens’ ontdekt dat boeren moeten stoppen, dan stinkt het. Pieter en ik zijn het hier vast over eens!
Het geheel wordt gepresenteerd als de onontkoombare uitkomst van Europese regels en modellen. Maar zelfs de stukken van de regering laten zien dat dit niet zo is: bij natuurgebieden in de grensregio’s is er totaal geen gezamenlijk beleid. Aan de Duitse kant worden nieuwe varkensstallen gebouwd en aan de Nederlandse kant moeten boeren stoppen om maar een voorbeeld te noemen. Bovendien bevat het model grote onderzekerheden en ontneemt het model het zicht aan politieke keuzes.
Omtzigt klaagt over ‘papieren werkelijkheid’ – maar sowieso is Natura 2000, als grondslag van het stikstofbeleid, een papieren werkelijkheid. Nederland moest van de EU ‘Natura 2000’ gebieden aanwijzen en heeft dit ook gedaan. Ze zijn echter in smalle en onpraktische strookjes opgeknipt. In het dorp Vaassen is bijvoorbeeld de oever van een beekje aangewezen als zo’n gebied – dat even streng beschermd wordt als de Serengeti – maar even verderop stroomt het beekje het dorp weer uit en mag alles weer. Het toont openlijk hoe het stikstofverhaal alleen maar op papier bestaat.
Ondertussen zijn de regering en de regeringspartijen vrijwel afwezig in het debat hierover. Naar aanleiding van een aantal acties die duidelijk gevaarlijke situaties voor het verkeer opleverden, volgden een paar tweets van kabinetsleden en Kamerleden. Hetzelfde gebeurde toen collega Caroline van der Plas ernstig bedreigd werd.
Maar een land bestuur je niet met tweets.
Pieter Omtzigt geeft ons een mededeling die erop neerkomt dat hij klaagt over anderen die niet regeren of besturen maar klagen per tweet. Ook Pieter komt dus niet verder dan op papier – of zelfs puur digitaal – klagen dat de papieren werkelijkheid niet meer rijmt met wat zich afspeelt op straat. Eerst zegt hij dat hij journalist wil worden – kan hij dan, in deze lijn doorredenerend, niet beter zelf handhaver worden? Want kennelijk helpt al dat boze brieven schrijven en Kamervragen stellen niets! Sterker nog, nu Omtzigt een eenmansfractie is, kan men hem straffeloos negeren. Binnen het CDA kon hij misschien nog de partijleiding chanteren met de dreiging dat hij sommige Kamerleden bij opstappen zou meenemen. Nu speelt hij helaas – in de praktische zin van machtspolitiek – niets klaar.
Dat kan ook van ondergetekende gezegd worden – ook ík schrijf boeken en maak mensen wakker; ik produceer kritische stukken en geef feedback aan Kamerleden. Maar ik krijg niet die zesduizend euro per maand die ze in Den Haag wel vangen, voor feitelijk hetzelfde werk! Namelijk beeldvorming, rapportage, berichtgeving. Meer dan dit is Kamerwerk niet meer. De parlementaire controle is totáál tandeloos en de machthebber verkneukelt zich over de machteloosheid van de volksvertegenwoordiging – zie de eerdere getuigenisverklaring van Freek Jansen.
Tot Kamervragen leidde het nauwelijks. En een debat is niet nodig volgens een meerderheid. Dat is werkelijk bizar en volstrekt niet uit te leggen. We weten niet eens welke effecten de ministers van Landbouw en Stikstof voorzien hebben bij hun beleid. En waarom zij kozen voor een optie met heel veel stoppende boeren en waarom zij dat geheimhielden. Hun memo’s moeten nog openbaar gemaakt worden. Terwijl er dus ook een variant is die veel minder dan de helft kost, de nieuwe doelen van de regering haalt en waarbij 5200 boerenbedrijven geraakt worden (en dus niet 28.000). Die getallen worden na de besluitvorming gemeld, omdat ze niet geverifieerd zouden zijn.
En voor de goede orde: die maximaal 42 miljard euro is bijna 2.500 euro per inwoner van Nederland. Het kabinet had ervoor kunnen kiezen om niet alleen huishoudens op of vlak boven het bijstandsniveau eenmalig 1300 euro energietoeslag te geven. Met dit geld hadden alle huishoudens van Nederland 4 jaar lang die toeslag van netto 1300 euro kunnen ontvangen: het is echt serieus veel geld midden in een bestaanszekerheidscrisis, waarin miljoenen huishoudens grote problemen hebben door de inflatie, veroorzaakt door de peperdure energie en de stijgende voedselprijzen.
Omtzigt jongen, je kunt het stikstofbeleid uitsluitend doorgronden in samenhang met het onderliggende technocratisch-utopistische wereldbeeld. Kijk, politici kunnen wel met de feiten die je noemt aan de slag gaan en daar een punt van maken, maar je moet ook denken in hún belang. Dan snap je de gang van zaken in het parlement beter!
Kamerleden en bestuurders staat hier voor een fundamentele keuze: of je wil ‘mee blijven doen’ – lees, op goede voet staan met de Bill Gatesen, de Klaus Schwabs en Ursula von der Leyens van deze wereld. Dan moet je beslist mee in dit verhaal van – uiteindelijk –sprinkhanen eten, het klimaat redden door onze welvaart op te offeren, de bewegingen van burgers verder controleren via CO2 budgetten. Wil je niet meedoen, dan zul je worden zoals vandaag Viktor Orbán en eerder Matteo Salvini. Een paria in het kosmopolitische bestuurderscircuit, in de media afgeschilderd als een fascistische hufter, qua loopbaan op een dood spoor. Wél geliefd door het volk, maar daar koop je weinig voor. De politicus weet als geen ander: het volk vergeet snel.
Het stikstofbeleid volgt, zoals je al eerder vaststelde, puur wettelijk gezien inderdaad geen logica. Het is niet te begrijpen door het te bestuderen als geïsoleerd beleidsmatig fenomeen – hier hangt een institutioneel netwerk aan vast, internationaal vertakt ook nog. Het steunt op een overkoepelende wereldbeschouwing.
Volgens mij is een debat hard nodig in deze omstandigheden, al is het alleen maar om duidelijk te horen van de regering en de regeringspartijen waarom zij deze keuzes maken en waarom de regering deze informatie over de gevolgen van keuzes niet deelde.
Een waaier aan politieke keuzes voorhouden, suggereert dat er opties zijn, dat er verschillende paden zijn. Maar hoe reëel is het wat Omtzigt hier stelt? Als je een toespraak van Rutte terugluistert bij het World Economic Forum van een jaar geleden, dan spreekt hij daar al over opschaling en food hubs. En al die Urgenda gerelateerde uitspraken, leiden ook terug naar actieclubjes zoals die van Johan Vollenbroek, VN-doelstellingen en besluiten van de Raad van State. De kiezer komt er al heel lang niet meer aan te pas – denk ook gerust terug aan de Klimaatwet die versneld door de Eerste Kamer werd geloodst één dag voordat de nieuwe senaat aantrad, hoewel die wet inzet van de Provinciale Statenverkiezing was geweest. Feitelijk stond die dag al vast dat FvD zou worden uitgesloten, los van wat Thierry Baudet en Henk Otten verder zouden doen. Gaaf hè? Dat noemen wij nu ‘democratie’!
Het beleid is kortom het product van machten die parallel hun ding doen naast de gekozen volksvertegenwoordigers, en daar gemakkelijk omheen werken. Zeg maar net zoals immigratie, dat ook gestaag doorgaat ondanks dat partijen zoals VVD en CDA daar al decennia in theorie op tegen zijn. “Immigratie is ons overkomen”, aldus ex-minister Henk Kamp. Voorstikstof geldt precies hetzelfde!
En hoe we ervoor zorgen dat de protesten binnen de grenzen van de wet plaatsvinden en mensen niet in gevaar gebracht worden met rechtsstaat ondermijnende acties. Want dat is een serieus probleem in de rechtsstaat: zelfs het beschermen van mensen die de weg veilig moeten maken, lukt niet meer. Ook hier werkt regeren per tweet echt niet en handhaven wel.
Tsja, handhaving… Is de handhaver nog wel bereid tot handhaving? Is die niet gedemoraliseerd na jarenlang toe te kijken hoe de criminele immigrant die ze ’s ochtends oppakken, in de avond weer op straat loopt? Na het moeten neerknuppelen van vreedzaam protesterende opa’s bij corona demonstraties? Na het elke dag beschuldigd worden van institutioneel racisme?
Meer geweld en repressie vanuit de staat, lokt evenredig veel tegenreacties uit. Van mensen die door stevige inflatie en peperdure energierekeningen toch niets meer te verliezen hebben, en op de koop toe uit hun eigen boerenbedrijf worden onteigend. Wordt een prachtig schouwspel!
Zonder politiek debat, hoorzittingen en perspectief zal het hele stikstof-conflict zich blijvend verplaatsen naar de straat en naar de rechtbank. Daarmee hollen wij ons eigen democratisch bestel uit. Over kernpunten van het beleid en van het functioneren van de staat dient de Kamer ervoor te zorgen dat de regering verantwoording aflegt waar dat hoort: in de Staten-Generaal.
Die verplaatsing heeft zich reeds voltrokken. Been there, done that, now what. Je zit er nog voor de vorm en ik bewonder je ijver, Pieter, dat je het toch maar blijft doen. Voor de vorm, welteverstaan. Klasse!
Dus ik doe een dringend verzoek aan die partijen die eerst een Schriftelijk Overleg willen: vraag het nu maandagmorgen met een meerderheid ook formeel aan (als afsplitser mag ik dat niet en dat is een probleem voor een andere keer). Zorg voor een snelle inbrengdatum de komende week, vertel waarom je dit beleid wel of niet steunt en wat je van de informatievoorziening vindt en laten we beantwoording vragen voor 15 augustus.
Helaas, inderdaad, als afsplitser zijn hem rechten ontnomen, zie mijn eerdere punt over de breuk met het CDA. Je moet de man toch bewonderen dat hij zich blijft inzetten – van neem nu Johan Houwers hoorden we na zijn afsplitsing niets meer!
En wees bereid om daarna dan ook het debat aan te gaan in de Kamer, want dit gaat echt ergens over: over de keuzes omtrent de voedselvoorziening bijvoorbeeld. Met Caroline van der Plas stelde ik een debat in de week van 15 augustus voor. Eerder mag natuurlijk ook, maar vanaf 15 augustus zijn alle ministers en veel Kamerleden terug van vakantie – het kabinet heeft overigens zelf maar ongeveer vier weken geen ministerraad dus die vakantieperiode is ook niet excessief lang en daar hielden we rekening mee.
Vriendelijke groet,
Pieter Omtzigt
Dankjewel Pieter, ook jij een vriendelijke groet. Dat het nergens meer over gaat, ben ik met je eens. Doe jij het licht uit in de Kamer?
Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom. Draag uw steentje bij aan Sids belangrijke werk! Veel dank!
#column#sid lukkassen#world economic forum#stikstof#boeren#politiegeweld#slaapkamer#tweede kamer#politiek#fvd#forum voor democratie#pepijn van houwelingen#caroline van der plas#pieter omtzigt#repressie#geweld#democratie#great reset#food hub#partijcongres#vvd
2 notes
·
View notes
Photo
De stagnatie van Nederland: deel 1
Nederland stagneert op veel fronten. Logistiek zijn er de blokkades door vissers, truckers en boeren. Die worden veroorzaakt door volstrekt onhaalbare en onrealistische eisen op het vlak van stikstofuitstoot. Ook zijn er de personeelstekorten in het openbaar vervoer. De NS schrapt nogmaals treinreizen door gebrek aan conducteurs. Dat zal te maken hebben met de overlast die conducteurs aantreffen tijdens hun werk. Dat hangt weer samen met de immigratie uit premoderne culturen en de algehele normvervaging van de Nederlandse maatschappij. Tegelijkertijd willen de VVD en het kabinet, het rekeningrijden invoeren: met als doel dat “steeds meer mensen hun auto opgeven zodat ze op andere manieren reizen (het OV).” Het OV, echter, kan dit pertinent niet aan.
Met Nederland ging het te lang, te goed. Een decadente leider als Mark Rutte kon een bestuurlijke klasse om zich heen installeren die totaal losstaat van de alledaagse werkelijkheid. In mijn boek Wees Afgrondelijk (2022) omschrijf ik hen als ‘de tien procent klankborders’. Als zij een slechte krantenkop uit de media kunnen houden, doen zij het goed – meer zit er niet achter. Rutte’s loopbaan is gebouwd op valse beloftes maken (waar blijft mijn duizend euro?) en liegen, om daarna ongemeende excuses te maken en op dezelfde weg door te gaan. Deze man werd ooit gekozen op de belofte van een kleinere overheid. Daarna werkte hij jarenlang aan het transformeren van de VVD als klassiek liberale partij, tot de zoveelste “de overheid is een grote geluksmachine” partij. Onder zijn leiding wordt Nederland wat de dichter Jan Bennink omschrijft:
“Een verloren land Van Foodhubs en Kolchozen van vlees dat uit soja wordt geprint door robots en mannen in witte pakken. Van velden vol turbines en plastic. Vol distributiecentra en wegen waar iedereen wiens app op groen staat om te reizen, dociel hetzelfde tempo rijdt.”
Ook wat betreft de publieke opinie, de openbare discussie en de vrijheid van debat, is Nederland vastgelopen. Zo blijkt wel uit de extreme reactie van deugprofessor Wim Voermans op de vers gepromoveerde rechtse doctor Raisa Blommestijn. Hij noemde haar een “schandvlek” en beweerde aantoonbaar valselijk dat zij zou zijn “ontslagen”, omdat hij haar overtuigingen niet pruimt.
Tekenend voor deze toestand is de UvA-medewerkster Suzan te Pas. Zij ruide de politie op tegen de boeren – “paar keer schieten op de knieën” – en vergeleek hen met IS-terroristen. Dit kon zover komen doordat extreemlinks niet anders gewend is dan rugwinden vanuit alle instituties, wat de onderzoekers Meindert Fenema en Frank Buijs al in 1998 (!) concludeerden. Dat kweekt een ‘wie doet me wat’ mentaliteit. Zo zijn we terug bij het begin: enkel demonstraties en blokkades kunnen de regenten terug in hun hok krijgen.
Gaan we dus naar de kern, dan beloofde Rutte ons decennia geleden een liberaal Nederland – een land van openheid en ondernemingslust. Een land waarin de overheid zich terughoudend opstelt en de scheppende krachten alle ruimte krijgen. Hij deed het tegengestelde – de overheid sijpelt onze privélevens binnen en probeert de maatschappij met geweld opnieuw te structureren. Zie het ontwrichten van de agrarische sector, zie de verplichte QR codes en het vermalen van gezinnen in de Toeslagenaffaire. Zie de woningcrisis: het gevolg van een dodelijke combinatie van ongeremde immigratie, een tekort aan praktische vakmensen en bouwbeperkingen voor woningen wegens activistische stikstofrechters. Investeringsmaatschappijen kopen woningen op om mee te woekeren — grootkapitaal zonder wortels of binding. Nederland zit op slot en sterft.
Nederland werd een maatschappij die niet meer met tragiek kan omgaan, en daar tegelijkertijd totaal hypocriet over is. De helft van de banen in dit land bestaat intussen uit compliance baantjes. Om de veiligheid te controleren, zijn mensen bezig om protocollen na te lopen – iedereen op de werkvloer heeft inmiddels een full time controleur op zijn nek. Deze compliance baantjes remmen alle spontane creativiteit: het scheppend vermogen verdwijnt uit de samenleving.
Neem je Nederland zestig jaar geleden, dan wist de heersende klasse, de bestuurders en politiek vertegenwoordigers, nog hoe het werkelijk zat. De werkende mensen, de middenstanders, waren de eigenlijke kracht van het land. Zij zorgden dat er brood op de plank kwam en maakten de welvaart. De politiek moest hen vooral niet voor de voeten lopen. De heersers en de werkers wisten dit van elkaar, en onder deze status quo kon de BV Nederland succesvol blijven. Maar vandaag de dag is de bestuurlijke klasse gaan geloven dat zijzelf het scheppende element zijn!
Dit wordt hen ingeprent op de Davos bijeenkomsten en in de boeken van Klaus Schwab. Pure zelfoverschatting van ambtenaren en technocraten, die een perfecte wereld scheppen die uitsluitend in modellen bestaat. Zij denken werkelijk dat zij scheppend zijn – zij zien de boeren als archaïsch relict, een soort blinde darm die niet meer past bij Nederland als doorgeëvolueerde kosmopolitische stadstaat.
Dit denkbeeld sluit aan bij het project Tristate City, waarin Amsterdam, Brussel en Keulen tot één stadstaat worden gesmeed die makkelijker te vinden is voor de Aziatische gigacorporaties van de toekomst. Peter Savelberg, de initiatiefnemer van Tristate City, ziet “Nederland samen met Vlaanderen en het Roergebied als één grote groene delta-metropool”. Het laat zich raden of hiermee dan ook de logistieke problemen zijn opgelost, en welke toekomst deze “grote groene wereldmetropool” kent voor de agrarische sector.
Inmiddels moeten de boeren operatief worden verwijderd en daarbij is het stikstofactivisme het werktuig van de elites. In Vlaanderen moet de abdij van Averbode stoppen vanwege het totalitaire stikstofbeleid. Een stuk cultuurgoed met diepe wortels in de middeleeuwen, de laatste ambacht van de Norbertijnse monniken wordt kapotgemaakt. We zouden denken dat de COVID19 pandemie en de oorlog in Oekraïne, ons leren hoe belangrijk het is om zelfvoorzienend te zijn – hoe snel grenzen kunnen worden gesloten, met bijkomende problemen in bevoorradingsketens. Maar neen, die les wordt niet getrokken: onze binnenlandse voedselzekerheid moet kapot.
Hoe zie ik mijn eigen rol in dit alles? Die rol is als volgt. Over vijftig jaar begint Wu Xinfei aan zijn promotieonderzoek op de universiteit van Peking. Zijn onderzoeksonderwerp is de val van Europa. Hij klopt aan bij zijn professor, want hij heeft een vraag. “Professor”, zo vraagt hij, “Ik verdiep mij nu in de geschiedenis van Europa, maar ik snap het nog niet. Ik zie een opeenvolging van ontwikkelingen. De Renaissance, de ontdekkingsreizen en het handelskapitalisme, dan de Verlichting, de Industriële Revolutie en het Wirtschaftswunder. En dan ineens, in 2022, bestaat het straatbeeld van Europa uit hoofddoeken, transgenders en Afrikaanse immigranten. Het middenstandskapitalisme is vervangen door gesubsidieerde en bureaucratische bedrijven. Al hun welvaart offeren ze op aan verstikkende klimaatregels waar de rest van de wereld maling aan heeft. Hoe kan dat?”
“Wel”, zegt de professor kalm en vastbesloten. “Dan moet je tóch de tijd nemen om de boeken van doctor Sid Lukkassen te lezen. Die heeft deze overgang van binnenuit zorgvuldig geanalyseerd. Doe dat maar, anders kom je er niet uit – dan is het promotieonderzoek tot mislukken gedoemd.”
Het is gewoon echt triest allemaal, de volgende keer meer, want er valt nog veel over te vertellen.
Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom. Veel dank!
#sid lukkassen#column#revenge of the sid#great reset#boerenprotest#boeren#stikstof#openbaar vervoer#vvd#mark rutte#de val van Europa#eu
4 notes
·
View notes
Text
De gecrowdfunde documentaire over de gekozen burgemeester, gemaakt samen met Peter van Asselt, is voltooid! Schrijf u hier in voor de presentatie van de Gekozen Burgemeester documentaire – 27 april, toepasselijk op Koningsdag, Arnhem!
0 notes
Text
Stelt de Westerse mens te hoge eisen aan het leven?
In de moderne Westerse wereld worstelen velen met stressklachten, depressies en burn-outs. Soms voelt het alsof we te veel van het leven vragen en verwachten. Wat als we die verwachtingen zouden bijstellen, en ons vergelijken met zoveel mensen op aarde die gevangen zitten in uitputtend fysiek werk?
De zojuist geschetste denktrend gaat echter voorbij aan drie belangrijke punten. Ten eerste, de perverse motieven die inefficiënte sociaaleconomische systemen hebben om zichzelf in stand te houden en zichzelf als ‘onveranderlijk’ voor te stellen. Ten tweede, de grote invloed van de levensbeschouwing waarmee iemand opgroeit: is die houding open of gesloten, denkt men in kansen of ziet men slechts bedreigingen? Ten derde, de inefficiënte allocatie van arbeidsproductiviteit naar ‘bullshit jobs’. Als we deze drie aspecten aanpakken, kunnen onze levensverwachtingen naar boven worden bijgesteld.
Westerse zelfhulpgoeroes versus uitputtende arbeid in de derde wereld
De vraag die hier dus voorligt is of Westerse mensen – in het algemeen gesteld – te hoge eisen stellen aan het leven. Er zijn immers miljarden mensen op aarde die niet verder komen dan dagelijks te werken als schoonmaker of mijnwerker. Hier staat de betrekkelijk ‘verwende’ Westerse mens tegenover, met zijn coaches, zijn therapeutes en zelfhulpgoeroes. De Westerse cultuur lijkt zó in de ban van ‘naar jezelf op zoek gaan’, dat dit realistische perspectief op de monotone dagelijkse levensinvulling van miljarden mensen, wordt overschaduwd door de genoemde zelfhulpcultuur.
Dit lijkt juist, zolang je de situatie vanuit microperspectief beziet. De schoonmaker in een Egyptisch resort heeft inderdaad weinig keus dan om dagelijks verblijven schoon te maken. Als hij dit niet doet, eindigt hij bijvoorbeeld op een markt tussen de vliegen en kamelen, schreeuwend om de vluchtige aandacht van passanten. Een niet bepaald beter lot, en dus lijkt het een vaststaand feit dat de schoonmaker dagelijks moet schoonmaken, hoe uitputtend of monotoon dat bestaan ook moge zijn.
Maar als je uitzoemt, zie je dat dit perspectief niet juist is. We zullen de situatie nu vanuit drie invalshoeken benaderen.
De inertie van sociale systemen
De eerste daarvan is, het sociale systeem en hoe het sociale systeem zichzelf in stand houdt. Is het wel nodig om die kolenarbeid handmatig te blijven verrichten? Velen vrezen dat als je innovatie toepast, het dagelijks leefritme van mensen verdwijnt. En hoewel hun werk monotoon is en in sommige gevallen afstompend, zijn hun identiteiten ermee vergroeid. Het is bijvoorbeeld onzin om te denken dat iedereen met een cursus programmeren plots ICT-ingenieur zou kunnen worden. Bang voor disruptie en instabiliteit, is de leidende gedachte al snel: “We houden het maar zoals het is.” Terwijl in feite de innovatieve techniek zich er wel toe leent, om bij het afdoende wil anders te doen.
Basishouding en leidende mores
De tweede invalshoek is de leidende mores oftewel de basishouding waaruit alles aanvangt. Wat krijgt een kind mee in de opvoeding? Het maakt nogal wat uit wat die grondgedachte is: de basisintuïtie onder het maatschappelijk verhouden en het ‘in de wereld staan’. Leert het kind van de ouders dat het ongeveer alles kan bereiken als het zijn uiterste best doet? Leert het dat de overheid er is om zijn dromen en ambities te helpen verwezenlijken? Óf groeit het kind op binnen een fatalistische geloofsleer die het inprent dat alles door een goddelijke wil is voorbepaald, dat de maatschappelijke machtsverschillen overeenstemmen met een door God gewilde orde?
Binnen deze tweede invalshoek is veel te halen en te winnen. Waarom is Amerika, ‘de Nieuwe Wereld’, niet door de Ottomanen ontdekt en gekoloniseerd? Waarom is er in Amerika vrijheid, welvaart, innovatie, en een stuk minder in communistische en islamitische landen? Er moet een verband zijn tussen de positieve verwachtingen die liggen ingerold binnen het credo ‘Life, Liberty and the Pursuit of Happiness’, en de uiteindelijk positieve resultaten. Netto positiever althans dan in Iran, om een land te noemen.
Uiteraard is er wat af te dingen aan de absoluutheid van waarmee het liberale Westen nu wordt afgezet tegen islamitische en communistische landen. China kent niet al onze ethische beperkingen en kan in die zin technologie veel rücksichtslozer toepassen en daar weer andere voordelen uit trekken. Kijken we naar de VS, dan valt het lot op van ‘The Greatest Generation’: de generatie die opgroeide voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij versloegen de Duitse Nazi’s en Japanse imperialisten en kwamen daarna thuis om te ondernemen en in het maatschappelijk welbevinden te investeren met tijd, geld en arbeid. De rol van de overheid was nog betrekkelijk beperkt; de leidende visie was toch vooral dat iedereen verantwoordelijk was voor zijn eigen geluk en zélf aan de slag moest. Dit was een goede omstandigheid om te ondernemen en welvaart te scheppen.
Zoemen we hier nu weer van uit, dan zie we dat de meeste mensen rust, ordelijkheid en regelmaat behoeven: een zekere status quo oftewel de gevestigde orde moet dit garanderen. Daarom kan die status quo niet al te veel fluctueren onder een overdaad aan maatschappelijke stijgingskansen. Dit leidt min of meer tot socialisme, namelijk het garanderen van het geluk van de bevolking met collectieve maatregelen. “De mensen moeten worden beschermd”, is dan het idee.
The Greatest Generation legde de basis van de welvaart, wat weer de voedingsbodem werd van een uitdijende overheid, die vervolgens de mensen tegen zichzelf begon te beschermen. Daardoor worden al die kansen weer ingeperkt en – vanwege alle bureaucratische rompslomp en het vereiste juridische specialisme – voortaan nog slechts voorbehouden aan een ‘select few’. Zoals mijn broertje ooit zei toen hij bijna begon te werken bij een bank: de generatie die nooit wat aan compliance heeft gedaan, dwingt ons nu om elke cryptotrade tot achter de komma boekhoudkundig vast te leggen.
Als je de maatschappelijke uitdagingen beziet – vergrijzing, mantelzorg, en nog een keur aan problemen gerelateerd aan immigratie, natuur, klimaat en monetaire inflatie – lijkt dit iedere hoop inderdaad bij voorbaat dood te slaan. De uitdagingen zijn immens en de arbeidspoel van echt competente mensen die op een niveau van excellentie functioneren, lijkt enkel te krimpen. In dit licht is het aannemelijk dat de verwachtingen van de Westerse mens – inclusief de voortdurende oproep om gelukkig te zijn en geen negatieve emoties in jezelf toe te laten of überhaupt te erkennen – inderdaad te hoog te zijn. Die verwachtingen zijn dan zelfs een bron van zelfbedrog, hypocrisie en geestelijke uitputting.
Inefficiënte toebedeling van arbeidskracht
Maar nu blijkt – wederom vanuit macroperspectief bezien – dat het totaal aan arbeid en creativiteit dat in de maatschappij bestaat helemaal niet efficiënt is toebedeeld. De allocatie is uiterst inefficiënt: steeds meer tijd gaat uit naar energieslurpende bullshitbanen, spreadsheets invullen en ander werk dat AI ook kan doen. Hofculturen, die vooral draaien om status en sociale spelletjes, zuigen zich vol met beleidsfunctionarissen en PR-managers, terwijl écht efficiënte sectoren die duidelijk iets bijdragen aan het leven, zoals de boeren, het leven onmogelijk wordt gemaakt. In plaats van kernenergie kiezen we voor inefficiënte windmolens. Voor elke uitkeringtrekker staan er meerdere coaches en controleurs op de loonlijst en alsnóg lukt het niet om al die administratieve achterstanden weg te werken op gemeentelijk niveau. Misschien omdat het geestdodend werk is…
Basisinkomen en tegenwerking door gevestigde belangen
Als je uitzoemt zie je dat de allocatie van arbeid absurde uitgangspunten volgt. En dat we wel degelijk veel meer welvaart kunnen scheppen en méér kwaliteit uit ons leven kunnen halen als we écht zouden willen. Zelfrijdende auto’s, om iets te noemen. Er zijn nogal wat gevestigde belangen die daar weinig in zien: autoverzekeraars en het CBR, bijvoorbeeld.
Basisinkomen is ook zoiets. Zullen mensen op de bank zitten en TV kijken? Of gaan ze excelleren binnen hun kracht? Überhaupt de vraag op deze wijze stellen, is véél te kort gedacht. Basisinkomen vergt namelijk een hiërarchie die het geld rondpompt en opnieuw in circulatie brengt. Zoals we de overheid kennen, zal dit weer gepaard gaan met regeltjes en structuren, die de scheppende impuls en de ondernemingslust dempen. Ook mensen ontlasten door bijvoorbeeld werk door AI te laten doen is niet genoeg: het individu dat aan het begin staat van een scheppende missie moet zich door de maatschappij verwelkomd voelen – aangemoedigd in plaats van tegengewerkt.
Recapitulatie en conclusie
Enfin, de doorsnee mens zal waarschijnlijk niet verder kijken dan het perspectief van die Egyptische schoonmaker of die Chinese mijnwerker. Maar daarmee houden we ons gevangen in onze eigen onwetendheid, omdat we niet voorbij het huidige systeem en de huidige voorspelbare zekerheden durven te denken. Durf je de gedachte van de omverwerping van het huidige systeem in jezelf toe te laten – durf je dat aan?
Hier komen we tot slot op de controlled opposition. Iedereen die ook maar enige tractie durft te geven aan een gedachte die de gevestigde maatschappelijke hiërarchieën in het geding brengt, zal met intimidatie, omkoping en verlokking binnen het gareel worden gebracht. Zo verstart en versteent een maatschappelijk systeem, totdat een ander systeem dat overschaduwt en voorbijstreeft. Zijn we terug bij de Ottomanen en de Nieuwe Wereld.
Volg Sid via Telegram en steun hem via BackMe! Schrijf je in voor Sids nieuwsbrief.
De gecrowdfunde documentaire over de gekozen burgemeester, gemaakt samen met Peter van Asselt, is voltooid! Schrijf u hier in voor de presentatie van de Gekozen Burgemeester documentaire – 27 april, toepasselijk op Koningsdag, Arnhem!
#column#sid lukkassen#politiek#westen#cultuur#controlled opposition#maatschappij#opinie#filosofie#ai#autonomie#robotica#bullshit jobs#revolutie
0 notes
Text
Waarheid en Mythe
Bij mythen denken we aan meeslepende verhalen over helden en monsters, vaak duizenden jaren oud, helemaal teruggaand op Vikingen en Romeinen. Als we over mythen spreken in het dagelijks taalgebruik, dan positioneren we de mythe tegenover de waarheid. De mythe is dan synoniem voor ‘onwaarheid’: dat wat is verzonnen versus de werkelijkheid. ‘Nepnieuws’ of ‘desinformatie’ tegenover de ‘harde feiten’. Een sterk verhaal versus ‘hoe het echt zit’. Verbeelding en fantasie gecontrasteerd met de objectieve en dikwijls ‘droge’ realiteit.
Maar wat als ik u zeg dat dit contrast helemaal niet hoeft te kloppen? Dat mythe en waarheid géén contrast vormen, maar juist complementair zijn? Elkaar niet bestrijden, maar aanvullen? Het zelfs zo is dat de mythe en de waarheid elkaar nodig hebben, als wij als mensen hier een zinvolle interactie mee willen aangaan? Als u zich laat meenemen op deze reis – om deze valse oppositie tussen mythe en waarheid te ontmantelen – zult u daarmee één van de grootste filosofische dilemma’s hebben opgelost.
Eerst zal ik uiteenzetten wat ik versta onder Waarheid.
Waarheid en waarheidsclaims
Stel dat iemand hierop zegt: “De waarheid is onkenbaar, omdat er in het grote geheel te veel variabelen bestaan dan voor een mens te overzien zijn.” Hij of zij doet op grond van een groot aantal variabelen toch een uitspraak, waarvan diegene stelt dat die klopt. Dit biedt afdoende grond om aan te nemen dat er op basis van een ander aantal variabelen óók andere kloppende uitspraken mogelijk zijn. Dit maakt het mogelijk om naar waarheid te zoeken binnen het grote geheel.
Als we stellen dat waarheid niet bestaat, stellen we in feite dat het waar is dat waarheid niet bestaat. Een bewering die zichzelf ondergraaft, zoals met stelligheid beweren dat er geen absolute zekerheden zijn. Wie meent dat de waarheid onkenbaar is, zet zichzelf dus klem in een onhoudbare positie. Hoe kunnen wij op een zinvolle manier praten over het onderscheid tussen objectief en subjectief, als je bij voorbaat zegt dat het onmogelijk is om in de positie van objectiviteit te komen: de positie van waaruit je die scheidslijn trekt?
Met andere woorden: om wat over de (on)kenbaarheid van waarheid te kunnen zeggen, moet je op een positie aankomen waar je subjectief van objectief kunt onderscheiden. Als je zegt dat alles en iedereen onvermijdelijk subjectief is, is die positie niet te bereiken. Wie beweert dat waarheid onkenbaar is, moet zijn gedachten alsnog formuleren alsóf hij waarheid claimt, om te kunnen worden begrepen. Je kunt de discussie verplaatsen naar waarschijnlijkheid, in plaats van waarheid, maar dan nóg moet waarschijnlijkheid de waarheid in mindere of meerdere mate overlappen, om minder of meer waarschijnlijk te zijn.
Relativisme en taligheid
Zelfs als ik geen controle over de wereld heb, dan vind ik mezelf terug in een positie waar ik met de wereld moet interacteren onder de aanname alsof ik wél controle over de wereld heb. Althans: ik moet aannemen dat de handelingen die ik verricht, ook de gevolgen teweegbrengen die ik nastreef. Met discussies over de waarheid is het ongeveer hetzelfde. Mensen die ervan uitgaan dat ze de waarheid kennen, hebben altijd sterkere claims, zijn meer authentiek gedreven, dan mensen die zich inzwachtelen met relativisme. Wie zich beroept op waarheid, moet immers ook sterke tegenargumenten kunnen trotseren, in plaats van claims te immuniseren tegen kritiek.
Wij kunnen de talige beschrijving van de werkelijkheid vergelijken met de werkelijkheid zelf. Dit maakt dat mensen hypotheses opstellen, toetsen, en vervolgens vervangen voor nog aannemelijkere hypotheses. Waarheid is géén functie van taal, want als je op die taligheid blijft hangen maak je jezelf kwetsbaar voor de taalspelletjes van linkse relativisten.
Links wenst de autoriteit van kosmische en universele wetten niet te erkennen. Voor hen kan een man tegelijk een vrouw zijn – zelfs de elementaire bouwstenen van de kosmische orde, chromosomen, worden aan de kant geschoven. Wiskundige wetmatigheden zouden 'racistisch' of 'imperialistisch' zijn. Linksmensen bouwen een bubbel van wensdenken waarin morele verontwaardiging op de plek komt van reality checks. Zij dwingen anderen om hun bubbel van wensdenken in stand te houden met belastinggeld. Links gaat niet uit van een confrontatie met feiten en de wetten van de logica, maar enkel van ‘consensus’, waarbij ze zich beroepen op de autoriteit van instellingen die ze zelf hebben gecorrumpeerd.
Links is dus niet uit op een discussie waarin de waarheid van een claim wordt getoetst aan de basisbouwstenen van rationeel intellect. Ze willen enkel hun morele autoriteit bevestigd zien en hiervoor worden de universele wetten van de logica terzijde geschoven.
Om dit alles te vermijden, definiëren wij waarheid als het overeenkomstig zijn van een uitdrukking van de werkelijkheid (zij het in woorden, gedachten of beelden) met de werkelijkheid zélf. In plaats van ‘uitdrukking’ mag u ook lezen: nabootsing. Het waarheid uitdrukkende medium hoeft niet talig te zijn. Het mag ook een tekening zijn of een uitdrukkingsvorm die in het heden nog niet voorhanden is. Waarheid is breder dan werkelijkheid, en omvat ook aspecten die met de huidige communicatiemiddelen nog niet te beschrijven zijn.
Dat wat de overeenkomst garandeert tussen de werkelijkheid en het materiële medium dat de werkelijkheid uitdrukt, is door Plato benoemd als het immateriële Idee. Stel iemand noteert een muzikale compositie. Het papier waar dit op staat vergaat en de persoon sterft. Een eeuw later noteert iemand precies dezelfde compositie. Er is geen materiële overdracht tussen beide componisten. Het is dus het immateriële Idee dat garandeert dat het gaat over de exact zelfde compositie.
Mythe
In mijn boek Huis van de Muze (2024) bespreek ik de Franse anarchist Georges Sorel (1847-1922) als voorloper op het vlak van de mythische scheppingskracht. Sorel benadrukte dat de wereld voortkomt uit arbeid en dat de richting van die arbeid wordt bepaald door mythes. Er is een gevoel, een beeld, een bepaalde visie van een eindbestemming, dat de arbeider richt bij elke slag die hij met zijn hamer uitvoert. In mijn boek worden stichtingsmythes geïllustreerd aan de hand van de lone wolf en de pionier: zij scheppen nieuwe mythen door hun sociaal-politieke structuren te verlaten.
Mythen zijn bepalend in de vorming van samenlevingen, zelfs als sociaaleconomische organisatievormen veranderen. Sorel stelt dat mythen de basis leggen voor maatschappelijk handelen. Mythen, als dragers van betekenis, zijn essentieel voor het begrijpen van de wereld en het scheppen van de kaders en context waarbinnen dat begrip mogelijk is. Woorden hebben namelijk slechts betekenis voor zover ze verwijzen naar weer andere woorden, zegt Joris Bouwmeester, met wie ik in Huis van de Muze brieven uitwissel. Hij stelt dat op de uiterste uiteinden van deze grote aaneenschakeling van betekenissen – dit web, dit netwerk – altijd mythe te vinden is en niets dan mythe… Ikzelf stel dat ieder geweven patroon rafelranden kent en dus ons talige web van betekenissen ook. De mythische kracht dringt binnen op het eindpunt van de taal.
Feiten zijn leuk en aardig, maar altijd ondergeschikt aan de mythe waarin ze hun plek krijgen: het wereldbeeld dat ze in een betekenisvol verband plaatst, en zo van waarde verschaft. Met wat duurdere woorden, krijgen feiten pas betekenis tegen het reliëf van een mythologische betekenishorizon. Want dezelfde feiten laten zich benutten voor uiteenlopende doelen, afhankelijk van de uitgangspunten waarmee deze feiten worden ingezet. Joris Bouwmeester schrijft:
“Zoals je met een hamer kunt repareren, maar ook kunt slopen, al naar gelang de intentie waarmee deze hamer wordt gehanteerd, zo ook laten feiten zich gebruiken op wijzen die allereerst bepaald worden door de richting die is ingezet. Het is deze richting waar het allemaal om draait, en zij wordt door mythen gegeven.” (blz. 97)
Niet het ‘hoe’, maar het ‘waartoe’ is dus van belang. Niet ‘welke regels gelden er’, maar: Waarom volgen we deze regels en geen andere? Mythen zijn dus onmisbaar voor het voortbestaan van culturen en volkeren. De huidige arbeidscultuur, met haar flexbaantjes, hangt weer vast aan een mythologie van de ‘self-made man’. De industriële samenleving bewijst dat het conditioneren van mensen ook een eigen mythos vergt. De compartimentalisering van tijd en arbeid die typisch is voor de economische inrichting van de moderne tijd, hangt weer samen met het horloge, de stoomfluit en de schoolbel. Gaandeweg hebben deze mythes zich ontwikkeld en zijn bepalend voor onze economische oriëntaties en ons verstaan van tijd.
Nieuwe mythes creëren
Het creëren van nieuwe mythen wordt niet altijd gewaardeerd: zowel de pionier als de lone wolf krijgen met tegenwerking en beproevingen te maken. Het is echter een cruciale taak die vaak gepaard gaat met het verwerpen van bestaande heiligdommen. Bij het vestigen van een nieuwe stichtingsmythe worden bestaande mythes getrotseerd om ruimte te maken voor nieuwe belevingen van de wereld, in overeenstemming met de levensfelheid van het individu dat wenst te scheppen.
Waar het aankomt op macht en politiek, vormen visies, verhalen en mythen de grondstof voor politieke energie. Joris en ik wisselen brieven uit over de vraag of we de spirituele genese van mythes aan AI moeten overlaten. Wij beroepen ons op de Muze – de godin van kunstzinnige inspiratie en mythische scheppingskracht – om een krachtige beeldentaal op te roepen die de Westerse cultuur moet herijken. Dit is nodig in het licht van opkomende uitdagingen, zoals de emancipatie van AI en de concurrentie met islam.
Waarheid en mythe komen samen
We keren terug tot het uitgangspunt van deze verhandeling: ik wil bewijzen dat waarheid en mythe niet met elkaar in concurrentie staan, maar samenstromen in synergie. Denk opnieuw aan het citaat van Joris Bouwmeester, waarin hij toelicht hoe iedere richting door een mythe is voorbepaald. Denk ook aan de vraag: “Wat is de waarheid?” Als de waarheid iets transcendents is, kan de mens dit dan ooit in zijn volledigheid bevatten?
In ieder geval kun je waarheid wat inkaderen, en met absolute zekerheid dingen zeggen als: “Jan kwam om kwart over drie het huis binnen.” Je weet of dit de waarheid is wanneer je weet wie Jan is, hoe laat het was en om welk huis het gaat. Hier wordt de waarheid behapbaar gemaakt door deze te filteren tot aspecten, zoals een persoon, locatie en tijd.
Een vraag die nu voor de hand ligt is of je de waarheid ziet, of slechts een deel van de waarheid, en of dit überhaupt tegenstrijdig en/of problematisch zou zijn. Je moet dit zien als een telescooplens die je op de horizon richt. De lens kadert het wat af, en beperkt wat je wel en niet kunt zien, maar dat wat je uiteindelijk kunt zien, is nog wel de waarheid.
Hier blijkt de waarheid iets transcendents, maar wat mensen hieruit putten, hoe mensen hiermee omgaan en op inspelen, wordt door mythen gestuurd. Alles valt samen in de uitspraak, dat de richting iets is dat is voorbepaald.
Mythe als richting, Waarheid als grondstof
De mythe is de telos – welke kant gaan we uit, wat putten we uit die waarheid en wat produceren we daarmee? Het antwoord op de vraag: hoe maken we die beelden relevant voor onszelf, komt uit mythe. Nu is de waarheid de grondstof van de realiteit en de mythe is de doelbestemming ervan. Mythe is dat wat iets relevant maakt voor de mens, en voor een andere vorm van scheppende intelligentie die vatbaar is voor verhalen en symbolen. Waarheid is de absolute, totale, actuele en eeuwige staat van het heelal, met inbegrip van alle geldige logische wetten en natuurwetten.
Het belang van deze uiteenzetting ligt daarin, dat in de Westerse wijsbegeerte en alles wat hieruit is voortgekomen, van oudsher waarheid en mythe tegenover elkaar werden gepositioneerd. Maar nu blijkt het anders te liggen, en zien we dat überhaupt de vraag, “waar richt je jouw oog op binnen het geheel van de waarheid?”, al is bepaald door de mythe. De tegenstelling tussen mythe en waarheid blijkt een valse tegenstelling, berustend op een begripsverwarring, alsof het zou gaan om een tegenstelling tussen fictie en non-fictie.
De suggestie is bijvoorbeeld dat “het journaal op de publieke omroep ons de waarheid vertelt” en de mythen niet. Dit blijkt niet te kloppen – het zijn de mythen die bepalen welke informatie überhaupt relevant voor ons is, en welke aspecten van het journaal blijven hangen. De mythe bepaalt welke uitgefilterde aspecten van de waarheid beantwoorden aan onze vragen en verlangens. De mythe bepaalt voor welke facetten van de alomvattende waarheid, de ontvanger openstaat.
Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen
Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org
#waarheid#desinformatie#feiten#perspectief#perspectieven#mythen#propaganda#politiek#column#Sid Lukkassen#Huis van de Muze
0 notes
Text
Broze schedels, dunne huiden
Het is verleidelijk om ons blind te staren op oppervlakteverschijnselen. Bieden de formatiegesprekken, die momenteel gaande zijn tussen PVV, VVD, NSC en BBB ruimte voor een ingrijpende verandering in het centrum van de macht? Ruimte voor de belangen van de gewortelde burgerij, de niet-grootstedelijke leefwijze, de laatste resten van de patriottische middenklasse?
Laten we dit schouwspel vergelijken met een Formule1 competitie. De coureur ligt ver voor, gaat de pitstop in, staat een paar tellen stil, de banden worden gewisseld, en dóór. Net zo is het met onze politici. Onder Rutte zijn er belangrijke stappen gezet. Richting de Europese digitale identiteit, de EU schuldenunie (coronabonds), CBDC, de Green Deal, Great Reset en Tristate City. Nu worden de politici ingewisseld om een vleugje stoom van de opgebouwde maatschappelijke frustraties af te laten. Dan scheurt de auto verder.
De politici van vandaag zijn dus als de banden aan de racewagen van Max Verstappen. Ze worden opgereden en vervolgens afgedankt. Het volk staat op de tribune vol belangstelling met vlaggetjes te zwaaien. Je kunt je hooguit afvragen, wie achter het stuur van de auto zit. Wie weet is het Klaus Schwab van het World Economic Forum? Misschien is het zelfs een AI? Sinds de val van het kabinet worden er in moordtempo wetten doorgedrukt.* De befaamde uitspraak van Mark Rutte spookt hierbij door het achterhoofd: “U kunt ons niet meer wegsturen, dus als demissionair kabinet hebben wij eerder méér macht dan minder.”**
In de racewedstrijd die wij zojuist omschreven, krijgt het publiek voortdurend dezelfde politiek-maatschappelijke ideologie voorgeschoteld. Met aanhoudende propaganda over immigratie, racisme, genderfluïditeit, corona, klimaat, stikstof en de oorlog in Oekraïne. Steeds wordt er één mening voorgeschoteld alsof dat de absolute waarheid is. Hierdoor weten velen niet eens dat er überhaupt andere visies mogelijk zijn…
Laten we nu kijken naar wat zich afspeelt áchter deze bandenwisseling. Laten we het ‘Umfeld’ bestuderen waarin de inwisselbare poppetjes opereren, de ruimte die de politieke manoeuvreerruimte afbakent en bepaalt. Hiermee zijn we op het juiste punt beland: we staan op de bergtop waar we het raceparcours kunnen overzien. Nu zien we wat zich afspeelt aan de horizon. Het brengt ons op de ‘thin skull’-theorie en de ‘eggshell-analogie’ – de analogie van de eierschaal. Aan de gezichtseinder pakken zich donkere wolken samen: die verwijzen naar opiniedelicten.
In het tijdperk van ‘woke’ kun je worden vervolgd en veroordeeld als je iemand kwetst. De elites krijg je sowieso over je heen, zéker als je te bekend en populair dreigt te worden: zo moet de bekende Canadese psycholoog Jordan B. Peterson nu ‘sensitivity training’ ondergaan omdat hij anders een beroepsverbod krijgt.
Maar wat is dat ‘kwetsen’ nu precies? Als iemand een mening heeft, geïnformeerd door politiek-correcte denkbeelden, en je zegt iets wat deze denkbeelden trotseert, dan ‘kwets’ je iemand. Deze maatschappij is nu in het stadium waar de kwetsbaarheid van de ‘moreel onwetende’ als uitgangspunt genomen wordt, en ook juridisch wordt verankerd. Wij dienen het slachtoffer te nemen zoals hij of zij is.
Enter de ‘dunne schedel’-theorie. Als je iemand een klein duwtje geeft, en diegene botst hierdoor met zijn hoofd tegen een vensterbank of ander object, dan krijg je de volledige schuld voor alles wat er daarna gebeurt. Zelfs al is de schedel van diegene zo broos en kwetsbaar als een eierschaal, en overlijdt diegene als gevolg van een onzichtbaar inwendig defect – iets wat totaal onverwachts is – dan nóg krijg je alle verantwoordelijkheid voor de situatie toegeschoven. Al gaat het om een normaliter totáál onschuldig tikje: jij krijgt de volledige schuld en het maakt niet uit dat jij absoluut niet kon weten dat zijn toestand zo kwetsbaar was.
Dit is de ‘dunne schedel’-theorie. In de hedendaagse maatschappelijke situatie, met de eenzijdige informatietoevoer, betekent deze theorie dat de geschoktheid van de onwetende ander – zijn of haar gevoel van ontreddering en ontdaanheid – jouw schuld is. Dit negatieve gevoel wordt veroorzaakt door de confrontatie met jouw wél ziende relaas van feiten. En dus ben jij moreel verwijtbaar.
Nu een situatie die zich onlangs voordeed. Een video van dit voorval passeerde op sociale media. Een zwarte man drong voor in een rij bij de kassa. Een blanke man zei er wat van. De zwarte man draaide zich moreel verontwaardigd om, en beschuldigde de blanke van racisme. Hierop mengde een zwarte vrouw zich in het gesprek. Volgens haar had de situatie niets met racisme van doen en moest de zwarte man gewoon op zijn beurt wachten. Al snel werd duidelijk dat deze zwarte vrouw de partner van de blanke man is.
Deze situatie werpt de vraag op in hoeverre het nog mogelijk is om voor jezelf op te komen als blanke, zonder direct de verdachtmaking van racisme op je te halen. Voor je het weet wordt het afweren van die verdachtmaking ook weer geframed als een kwestie van ‘vooroordelen’ of ‘privilege’. Zelfs als je zegt “ik ben geen racist…” ben je aan het strijden op het morele terrein van die ander, in plaats van de discussie op het vertrekpunt vast te houden, namelijk het onbeschofte voordringen.
Zelfs als omstanders door die verdachtmaking heen prikken, dan nóg is het onduidelijk of je die verdachtmaking kunt afweren zonder tussenkomst en bijstand van een ander zwart persoon. Die verdediging moet een gekleurd persoon dan kennelijk voor een blanke doen. Dus die macht of zeggenschap om zichzelf te verdedigen, wordt overgedragen. Dit feit plaatst de betrokkenen in een afhankelijkheidsrelatie gebaseerd op ras. Uit deze impliciete afhankelijkheidsrelatie volgt dat als je een ander beschuldigd van racisme, de situatie hoe dan ook racistisch wordt.
Het meest zinvolle en geestelijk gezonde antwoord, namelijk gewoon maling hebben aan die frames en bij je oorspronkelijke kritiekpunt blijven, loopt echter stuk op die eierschalen en ‘dunne schedels’. Dít is dus het politiek landschap, waarbinnen al die discussies plaatsvinden over het beleid en de toekomst van dit land – debatten die dus plaatsvinden binnen ‘woke’-gesprekskaders die toenemend beknellen en nauwelijks ruimte laten om het werkelijke onbehagen in de samenleving adequaat te duiden. Je ziet dit door op de bergtop te staan, en boven de parlementaire politiek uit te kijken.
Nogmaals: een uitgangspunt in het strafrecht is dat je een slachtoffer moet nemen zoals hij is. Dus als iemand een kwetsbare schedel heeft, dan ben je óók verantwoordelijk voor zijn overlijden. Zelfs al gaf je hem een zacht duwtje. Oftewel: natúúrlijk wordt een kwetsbare gekwetst. Omdat hij zich kwetsbaar VOELT. Dat zit zo ongeveer in de definitie – gekwetstheid is zijn identiteit! Het helpt ook niet dat mainstream media, zoals het NPO-journaal, voortdurend voeding geven aan gevoelens van gekwetstheid. Bijvoorbeeld door institutioneel racisme of ‘body shaming’ steeds naar de voorgrond te halen.
Deze maatschappelijke gevoeligheden sturen dus de route van de raceauto, en bepalen hoe ver de politici het stuur überhaupt kunnen bewegen. Ze zijn belangrijker en relevanter dan het verspringen van poppetjes.
Ondanks de afleiding door alle bochten en vlaggetjes, wat is de uiteindelijke finish? Wat is het doel waar de raceauto op afscheurt? Dat is een onbedwingbare spiraal van ‘opiniedelicten’ en het steeds verder criminaliseren van meningen die de cultuurmarxistische hegemonie weerspreken. Zelfs jezelf verdedigen of je onschuld proberen te bewijzen wordt als kwetsende (micro)agressie opgevat – zie het voorbeeld van de verhitte discussie in de supermarkt.
In plaats van dat men zegt: de kwetsbare heeft de opdracht om wat robuuster te worden, wat flinker, wat minder snel gekwetst, schieten we door in het normaliseren en legitimeren van die gekwetstheid, die broze schedel. Hierdoor wordt de volle aansprakelijkheid voor het ‘kwetsen’ op de waarheidsspreker afgeschoven, die de ongemakkelijke feiten benoemt.
Neem nu de religieuze gevoelens van een bepaalde bevolkingsgroep die gekwetst worden door de verbranding van een bepaald boek of de vertoning van een spotprent. Of ongemakkelijke feiten over een jong meisje dat op zesjarige leeftijd is uitgehuwelijkt. Ook hier zien we de gelijkenis met die ‘dunne schedel’. Een klein scheutje waarheid kan een schedel al helemaal verbrijzelen.
Terugkomend op het kernpunt: de ‘dunne schedel’-theorie zegt dat de dader het slachtoffer moet nemen zoals hij is. Vandaag zien we met moraliteit en opinies ditzelfde gebeuren. Omdat jouw realistische mening een minderheidsmening is, en het ‘slachtoffer’ niet is gewend om aan die harde en pijnlijke feiten te worden blootgesteld, ben jij een dader omdat iemand zich gekwetst voelt.
Er zullen dus meer en meer opiniedelicten komen. Niet omdat de opinies erger worden, maar omdat steeds meer mensen een ‘dunne schedel’ hebben op moreel vlak. Waarbij die morele ‘dunne schedel’ dus weer precies het gevolg is van de linksliberale monocultuur in de mainstream media: mensen komen onvoldoende in aanraking met niet-linkse informatie.
Kunnen we hier wat tegen doen? Geert Wilders, die momenteel namens de PVV de formatie leidt, heeft natuurlijk wel een notie van hoe woke-denkbeelden en links jargon alle instituties doordringen en hoe dat alle broodnodige debatten doodslaat. Voorlopig is er nog geen begin van een begin gelegd qua hoe deze doorgerotte maatschappelijke instellingen kunnen worden verslagen en vervangen. Het is raadzaam om zo min mogelijk actualiteiten te volgen via mainstream media en om je kinderen van school te halen en ze thuisonderwijs te geven. Dit veronderstelt echter wel een zekere ruimte en belastbaarheid binnen de thuissituatie.
* Hier te zien: https://www.internetconsultatie.nl/ (16/7/2023).
** Tijdens het Kamerdebat over de avondklok in discussie met Geert Wilders (PVV), januari 2021.
Als u het graafwerk en de visievorming van Sid Lukkassen waardeert, steun hem dan structureel via zijn persoonlijke BackMe-pagina, en om up to date te blijven, abonneer u op zijn Telegram-kanaal. Sid is u hartelijk dankbaar!
#column#sid lukkassen#vvd#pvv#bbb#nsc#omtzigt#politiek#formule1#formatie#rutte#cbdc#green deal#great reset#tristate city#max verstappen#klaus schwab#world economic forum#immigratie#racisme#genderfluid#corona#klimaat#stikstof#rusland#oekraine#AI#npo#opiniedelicten#opinie
1 note
·
View note
Text
De onkenbare wereld
In de politiek is het uitgangspunt dat de wereld in wezen kenbaar is voor het menselijk verstand. Politieke partijen presenteren voorstellen voor verkeer, de inrichting van het landschap, belastingmodellen – dit alles veronderstelt dat we weten hoe de wereld werkt. De dragende aanname is dat we kunnen voorzien wat de gevolgen van onze handelingen en voorstellen zullen zijn. Omdat de wereld waarmee we interacteren, zich niet voor ons verbergt maar zich aan ons onthult.
Nu is het relevant om op te merken dat politieke handelingen vaak ook onverwachte consequenties hebben, zoals bijvoorbeeld Hannah Arendt benadrukte. Maar zelfs als je dit element van de spontaniteit mede in aanmerking neemt, blijft het uitgangspunt van de in beginsel kenbare wereld overeind, met vanuit die kenbaarheid voorspelbare gevolgen. Anders zou je überhaupt geen oorzaak en gevolg kunnen verbinden binnen een politiek programma.
Renaissance
Heinrich Cornelius Agrippa, een Duitse occultist en Renaissance man, publiceerde in 1533 een drietal boeken waarin hij aanstipte dat het zojuist omschreven uitgangspunt, in feite een theologische aanname is. Hoe je omgaat met het bovenaardse, het buitenzinnelijke en het spirituele, bepaalt in feite je politieke grondveronderstellingen. Mogelijk zijn het juist de aspecten van het bestaan die het meest verborgen zijn en het meest ondoordringbaar voor het menselijk verstand, die in de praktijk het meest bepalen. Hier zien we hoe het woord ‘occluded’ (verborgen, want afgesloten), overloopt in het woord ‘occulted’ (verborgen, want bedekt).
Hierom neem ik de Renaissance als vertrekpunt van deze verhandeling. Want hier vonden ingrijpende verschuivingen plaats in het denkraam, waarvan we vandaag nog steeds echo’s en schokgolven voelen. De baringsweeën van de moderniteit en het moderne denken, zorgen ook nu nog voor ontwrichting en politieke instabiliteit.
Van ‘kroon op de schepping’ naar omhooggevallen aap
Hier komen we op de zogeheten ‘onttroningsnarratieven’. In de tijd van de Renaissance werd de mens gezien als een goddelijk wezen: de mens had de opdracht gekregen om – gelijk zijn schepper – zo perfect mogelijk te zijn, en alles uit zichzelf te halen. Neem nu Picco della Mirandola: deze Italiaanse humanist publiceerde een lofzang op hoe de mens zichzelf kan vormen en boetseren.
Bij het verwerkelijken van deze opdracht, maakt het echter uit of je de wereld om je heen überhaupt kunt begrijpen. Hierom was Agrippa’s occulte commentaar destijds een relevante kritiek, die in de verschuiving naar het moderne denken over maatschappij en politiek, is ondergeploegd.
Die ‘onttroning’ slaat er dus op dat het goddelijke menselijke zelfbeeld, een flinke knauw kreeg in de eeuwen die op de Renaissance volgden. We waren het lievelingskind van de Schepper, en werden stapsgewijs gedegradeerd tot een ongelukje van de evolutie, toevallig samenklonterende eiwitten in een uithoek van het heelal, opgeboerd door de kosmos vanuit het niets.
In politieke zin hebben we hier vandaag nog volop mee te maken. Neem nu onze illusie dat we de wereldwijde immigratieproblemen kunnen oplossen, dat we vrede tussen de onverzoenbare Israëliërs en de Palestijnen kunnen bewerkstelligen, dat we het mondiale klimaat kunnen bijsturen – dit gebrek aan realiteitszin is niet zomaar een gebrek. Het is een manifestatie van metafysisch narcisme: menselijke zelfoverschatting bewust tegen de klippen van de realiteit op. Om onze gekrenkte kosmische status te compenseren, wordt de galactische trivialiteit van de mens verdrongen met zelfoverschatting.
Meesters van de achterdocht
De degradatie van de menselijke goddelijkheid begon al in de Renaissance zelf, met Copernicus die duidelijk maakte dat de aarde niet het centrum van het heelal is. De aarde blijkt slechts één bol binnen een zonnestelsel dat weer één van vele zonnestelsels is. De mens was de kroon op de schepping met een unieke ziel, maar werd tot een massaproduct van de evolutie, verwant aan apen en primaten. De psychologie krenkte ons door bloot te leggen dat het rationele denken slechts het bovenste laagje is, met daaronder diepere drijfveren. Volgens Freud waren dat seksuele begeertes en verdrongen perverse lusten. Volgens Marx de hebberigheid, het streven naar bezitsvermeerdering en volgens Nietzsche de wil tot macht – in ieder geval werd de ratio, ons cognitieve vermogen, afgewaardeerd.
Marx, Darwin, Nietzsche en Freud worden ook wel de ‘meesters van de achterdocht’ genoemd. Er is wat voor te zeggen dat Agrippa een wegbereider was van de onttroningsnarratieven. Indirect komen we op de verborgenheid terug, omdat het cognitieve bouwwerk – waar onze meest verheven gedachten zich op richten – steunt op een obscuur gangenstelsel van verdrukte gevoelens, grillige driften en ontoegankelijke hunkeringen.
Metafysisch narcisme
Zoals ik tevens in Avondland en Identiteit (2015) heb uitgelegd, werd de mens van ‘gevallen engel’ tot ‘zelfoverschattende aap’. Die zelfoverschatting is precies waarom onze machthebbers plots menen, dat ze het mondiale klimaat kunnen beïnvloeden, waarmee we onszelf weer centraal binnen de kosmische orde positioneren. Wij zouden namelijk bepalen of er wel of geen zondvloed komt, wel of geen Apocalyps. Metafysisch narcisme dus – het zou weer allemaal van ons afhangen…
Klimaat: wij zijn overal verantwoordelijk voor!
Migratie: wij kunnen alles oplossen – Wir Schaffen Das!
Op aanverwante beleidsvlakken zijn er genoeg equivalenten te vinden. Zoals dat we alle minderheden wel even zullen integreren. Of zelfs dat die integratie überhaupt niet nodig zou zijn, omdat de Westerse maatschappij zo superieur en humanitair zou zijn, wat vanzelf weer omslaat in woke-slachtofferdenken. Ook de hoogmoedige overtuiging dat de VN wel even vrede zal stichten in eeuwenlange complexe conflicten, is een uiting van metafysisch narcisme. Of: ‘wij zullen de armoede wel even oplossen’, leidend tot een geldverslindende bureaucratie, maatschappelijke ‘tegenprestaties’ die concurreren met betaalde banen, bodemloze putten in Afrika die met ‘ontwikkelingshulp’ worden gedempt, wat afhankelijk maakt en corruptie aanwakkert, enzovoorts.
Theologie
Is er een remedie voor dat metafysische narcisme? Ja die is er. Maar hiervoor moeten we teruggaan naar Agrippa’s wezenlijke commentaar waar in de moderne eeuwen die volgden, te makkelijk overheen gekeken werd. Hij is niet de enige, want ook de Duitse rechtsfilosoof Carl Schmitt hield zich ermee bezig. Van hem is de stelling dat politieke concepten in wezen theologische concepten zijn: begrippen ontleend aan een theologisch vocabulaire zijn overgezet naar een politieke praktijk. Laten we nu een blik werpen op de betekenis van negatieve theologie, om daarna de mogelijkheid te onderzoeken van een negatieve politieke theologie.
De negatieve theologie ontstaat op de kruising tussen enerzijds de mens die beseft dat zijn geesteskracht beperkt is, en anderzijds de onbevattelijke grootsheid van God. Op dit kruispunt wordt God iets dat per definitie aan ons bevattingsvermogen ontglipt, waar de mens geen positief gedefinieerde attributen meer aan kan toekennen. Dit maakt negatieve theologie tot een oefening in bescheidenheid: wij kunnen over God alléén in ontkennende eigenschappen spreken: de godheid is niet dit en is niet dat… De God van de negatieve theologie is de verborgen God, de God van de stilte, de God van de leegte, die de menselijke taal en het menselijke denken steeds overstijgt.
Nu we de negatieve theologie hebben neergezet, komen we tot de kernvraag van deze verhandeling: Als je de kenbaarheid van de wereld loslaat, op wat voor negatieve theologie kom je dan uit, en vooral: op welke politieke theologie? Dit dient om de menselijke zelfoverschatting en de politieke hoogmoed van het metafysische narcisme, te kunnen counteren met de nederigheid die wordt opgelegd door een versloten en deels onkenbare wereld.
Carl Schmitt brengt in dat het maken van een politieke voorstelling, überhaupt, veronderstelt dat de wereld toegankelijk en kenbaar is voor ons, als menselijke wezens die deze wereld bewonen. De inzet van onze politieke deliberatie is namelijk hoe wij deze kenbare wereld op onze wensen willen inrichten. Politieke deliberatie veronderstelt dat wij in staat zijn de resultaten van onze verrichtingen op een voorspelbare wijze te prognosticeren.
Tot besluit
Volgens de vroegmoderne filosoof René Descartes garandeert de goede God dat de waarnemingen van onze zintuigen, ook overeenstemmen met de werkelijkheid. In dit licht is de zojuist omschreven kenbaarheid dus een theologisch uitgangspunt – wat nu als je ook dit uitgangspunt in het negatieve trekt? Wat betekent het om de verborgenheid van de wereld als politiek uitgangspunt te nemen? Een occulte politieke theologie zou intransparantie huldigen als politieke waarde. Niet het toegankelijke parlement zou het bepalende politieke platform zijn, maar het geheime genootschap.
Wat gebeurt er met het concept ‘politiek’ als de mensheid tegenover een wereld staat die zich ondoordringbaar opstelt? Een wereld die resoluut weigert om voor mensen bewerkbaar te zijn? Een dergelijke niet-responsiviteit van de wereld, is nog niet binnen enig huidig politiek vocabulaire uitgedrukt. Maar als het zou lukken, dan hebben we daarmee een antwoord op het metafysische narcisme, omdat de mensheid weer tot nederigheid zou worden gedwongen.
Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen
Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org
#column#sid lukkassen#politiek#renaissance#spiritualiteit#occultisme#theologie#metafisica#globalisme#narcisme
0 notes
Text
Nederland staat op de rand van de afgrond
De definitieve analyse van de verkiezingsuitslag
Nederland trilt op de grondvesten door de stormachtige verkiezingswinst van de PVV: maar liefst 37 van de 150 Kamerzetels gaan naar deze nationalistische partij. Het extreemlinkse GroenLinks-PvdA volgt op afstand, met 25 zetels. Dan komen VVD (24), NSC (20), D66 (9) en BBB (7). JA21 van Joost Eerdmans overleeft met 1 hele zetel, maar onduidelijk is hoe hij de VVD nu ooit nog naar rechts wil duwen – zijn bestaansrecht houdt min of meer op.
De vraag is of dit ‘naar rechts duwen’ nog zin heeft: Nederland is verder naar rechts verschoven dan de VVD, en nu houdt die partij de boot af om met PVV een regering te vormen. Ondertussen wil de achterban van de VVD – evenals die van NSC en BBB – dat die rechtse regering er komt. Zo blijkt uit opinieonderzoek. Pieter Omtzigt (NSC) en Caroline van der Plas (BBB) hebben de VVD hier publiekelijk op aangesproken: “De VVD liet het kabinet vallen op het thema immigratie. Nu dient zich een partij aan die hierover graag wil praten, en nu laat de VVD die kans bewust uit handen vallen.”
Transnationale connecties en invloed
Wat erachter zit is dat Rutte een topbaantje zoekt bij de NAVO. Als de VVD in een kabinet zou stappen met Geert Wilders, dan zou dat zijn positie als topman van de NAVO – waarvoor hij favoriet is – serieus op het spel zou kunnen zetten, zei NOS-correspondent Kysia Hekster in de podcast ‘Europa Draait Door’. Ook de journalist Joost Niemöller constateert dat de VVD nóóit met Wilders mag samenwerken wegens Rutte’s toekomst binnen de NAVO.
Woordkunstenaar Jan Bennink heeft hem nu al gecalled: volgens hem dienen deze hink-stap-sprongen van de VVD, om uiteindelijk de extreemlinkse communist Frans Timmermans tot premier te maken: “Het gouden bidet waarop Frans kan schijten en vreten tegelijk, als een Limburgse Sfinx, is allang geïnstalleerd in het torentje en de gans wordt al gebraden.”
Dus, wat blijft er dan netto over van onze democratie? Niet veel. De transnationale instellingen – EU, VN, WHO, enzovoorts – pompen hun content rechtstreeks naar de uitvoering op het beleidsniveau van gemeentes en provinciën. Daar staat het omarmen van de Sustainable Development Goals garant voor tonnen subsidie. Op die wijze slaat deze implementatie het hele circus in Den Haag over, onze nationale politiek.
Toch is er wat veranderd in Nederland: het blijkt plots ‘bon ton’ om met de PVV te sympathiseren. Helaas ruimen hiervoor competente FvD-vertegenwoordigers het veld. Pepijn van Houwelingen beet zich vast in de dossiers van het World Economic Forum (WEF): hij kreeg belangrijke informatie boven tafel. Gezien de transnationale instellingen hun beleid rechtstreeks doorsluizen naar lokale en regionale uitvoeringsorganen, is er helaas geen tijd om te wachten op het lange spel van push-pull tussen PVV en de kartelpartijen: onze samenleving verandert te drastisch om geduldig te wachten totdat Wilders en co de boel laten klappen en FvD weer electoraal kan opkrabbelen.
PVV is niet eens een partij en kan de gelden die ze krijgen voor het bezit van zetels, daarom niet doorgeleiden naar zinnige instituties zoals het Renaissance Instituut, om door links gecancelde wetenschappers en cultuurscheppers aan de slag te houden. Omdat PVV anders dan FvD géén beweging is, is er geen vruchtbare laag van ‘bovenbouw’ – analisten, schrijvers, kunstenaars – die baat hebben bij deze uitslag. En dat is precies de laag die nodig is om een lange termijn koerswijziging van een cultuur en maatschappij in te zetten. Politics is immers downstream from culture…
Verder is Wilders’ monsterzege GEEN teken dat Nederland nu plots een ‘racistisch land’ zou zijn geworden. Het gaat niet alleen meer over de deportatie van immigranten waarvan de integratie gefaald is. Veel mensen met een immigratie achtergrond hebben PVV gestemd. De uitslag wijst vooral op de kloof tussen de kosmopolitische elites, die mooie sier maken met onbetaalbare hemelfietserij, en de keihard werkende doorsnee burger die gewoon niet meer rondkomt.
Het is tekenend voor de totale polarisatie dat links zichzelf niet kritisch onderzoekt – waarom anders Frans Timmermans naar voren schuiven, die als Eurocommissaris verantwoordelijk is voor het klimaatbeleid dat zoveel sectoren in het verderf stort? Hij praat over de lagere inkomens en teert tegelijk op tonnen wachtgeld van de EU! Links, echter, projecteert al hun opgekropte frustraties op PVV en FvD. Links demonstreert de ene dag tegen Israël en vóór Hamas – de volgende dag demonstreren ze tegen de verkiezingsuitslag in Nederland.
Ook bijeenkomsten waar wordt besproken of ze geweld mogen gebruiken in naam van het klimaat, wonen linkse politici vrolijk bij, en hun oorspronkelijke achterban – arbeiders die achterblijven binnen verpauperde steden – behandelen ze nu als een last uit het verleden. Zij tonen hun verachting voor democratie openlijk, nu de verkiezingsuitslag hen niet bevalt. Zij spreken over ‘rechtstatelijkheid’ en bedoelen daarmee dat hun mening de énige juiste is.
We belanden dus in de situatie – mede gevoed door de spichtigheid van Omtzigt – waarin een grote minderheid wordt gekoeioneerd door een kleine meerderheid, niet incidenteel maar structureel. Rechtse stemmers worden genegeerd, in één adem door ook nog stelselmatig weggezet als ‘racist’, ‘ongrondwettelijk’ en ‘complotdenker’, terwijl men ondertussen wél belasting moet betalen voor alle linkse hobby’s. Hoe lang kan een land in deze situatie vredig blijven, denkt u?
Dus, nog even recapitulerend: VVD liet het kabinet klappen op immigratie, nu dient Wilders zich aan, die bij uitstek over dit thema wil onderhandelen, en trekt VVD zich terug. Vanwege Rutte's baankansen in de NAVO. De globalisten bepalen wie Nederland mag regeren. Nieuwe verkiezingen zullen geen enkele schot in de zaak brengen: gewone burgers denken niet plots anders over splijtende kwesties als immigratie, klimaat, stikstof en LGBTQ, wanneer PVV buiten de regering wordt gehouden. Op termijn zijn zelfs burgerlijke onlusten niet ondenkbaar, als laatste optie om deze afgrondelijke impasse te doorbreken. Het enige lichtpunt is dat nu ook allochtonen rechts stemmen, en dat de ‘links globalisme versus nationale soevereiniteit’ polariteit, etnische verschillen overbrugt.
Het is best wel opluchtend dat we eindelijk weer eens over het onderwerp ‘burgeroorlog’ kunnen praten, sinds Wierd Duk en anderen in 2016-17 deze gedachte postuleerden. In Frankrijk is het al bijna zover, althans volgens Marion Maréchal die Duk onlangs citeerde. Zij benoemde dat er in Crépol onlangs een anti-blanke pogrom plaatsvond. Import the Third World, become the Third World.
Escalerende spanningen
Die escalerende spanningen waren al zichtbaar tijdens de campagne. Tevens is nu bewezen dat geweld gebruiken tegen volksvertegenwoordigers loont, zoals FvD-leider Thierry Baudet overkwam in Gent en Groningen. Dit geweld leidt niet tot sympathie stemmen, terwijl potentieel geïnteresseerden zich wel geremd voelen om zich openlijk te engageren. Links geweld werkt in een vileine tandem met linkse bestuurders, die dan tegen rechtse sprekers zeggen dat zij hun ‘veiligheid’ niet meer kunnen garanderen. Als rechts vervolgens een eigen beveiliging organiseert, begint links weer over ‘privélegers’ en ‘onrechtstatelijke knokploegen’.
Vanuit deze situatie stevent dit land af op stevige clashes. Want hoe lang zullen de miljoenen PVV-stemmers het slikken dat zij buiten de macht worden gehouden? En zelfs indien Wilders toetreedt tot het kabinet of zelfs premier wordt – wat nu als blijkt dat de EU-bureaucratie en de internationale verdragen, al te diep zijn ingedaald in het bestuurlijke DNA van de Nederlandse instellingen?
Laten we die spanningen, die we al duidelijk voelden tijdens de campagne, eens uitdiepen. Neem de confrontatie tussen ‘Bram’, de non-binair, en Baudet. Bram bracht een verhaal dat erop neerkomt dat hij erkenning en validatie wil voor zijn non-binaire identiteit, met naast hem een presentatrice die dit allemaal extra valideerde. Deze ‘zielige’ en ‘kwetsbare jongen’, zoals zij hem omschreef, bleek echter een anti-FvD activist te zijn.
Bram wil dat de politiek het hokje erkent dat hij als ‘non-binair’ voor zichzelf heeft gecreëerd. Op basis daarvan wil hij maatschappelijke status. Hij eist hij dat de politiek meegaat in dit slachtofferdiscours. Wie dit niet doet, is ‘fout’.
Tegenover Bram staat Baudet. Die voelt zich uitgedaagd en weigert om in die val te trappen. Hij trekt een streep in het zand en wijst dat hele hokje van ‘non-binair’ af.
Wat mij opviel, was dat er hier wel mogelijkheden lagen om ‘van mens tot mens’ te verbinden. Bram zei dat iemand op sociale media aangaf hem op het hoofd te willen slaan. Thierry Baudet is daadwerkelijk op het hoofd geslagen. Ondanks dat er dus een mogelijkheid was tot het verplaatsen in elkaars angsten en ervaringen, was het duidelijk dat beide kampen geen stap naar elkaar kunnen zetten. Die mogelijkheid ontbrak op grond van wat ze vertegenwoordigen: elkaar wederzijds uitsluitende maatschappijvisies.
En naast dit conflict tussen de regenboogideologie en het nationaalconservatisme, staan de moslims, de snelst groeiende demografische groep in West-Europa. In dit dossier zullen zij het waarschijnlijk met Baudet eens zijn, en brengen nóg minder sympathie op voor het nonbinairsme. Binnen de Umma stuit dat op een resolute, ‘no quarter given’ afwijzing. Hoe hard de presentatrice ook poogt om met haar ‘emphatische’ opstelling het LGBTQ-identitarisme op de massa over te brengen.
Nieuwe kansen?
Nu dit is hoe de kaarten liggen, zou je zeggen: tijd om de samenwerking te zoeken en het door links zó misplaatste en misbruikte etiketje ‘extreemrechts’ definitief van tafel te vegen. Nu ‘woke’ tegen de verkiezingsuitslag demonstreert, is de tijd rijp om af te rekenen met de linkse ideologie van drammerige verongelijktheid die onze maatschappij heeft gepolariseerd. Het is tijd voor gezond verstand, samenwerking en herstel!
Het probleem is echter dat ‘woke’ is versmolten met de Deep State en met de instellingen. Partijen als VVD presenteren zich als ondernemers, maar zijn in werkelijkheid aangestelde liberalen die afhankelijk zijn van deze baantjes, en dus van globalistische technocraten.
Ten beste wordt de Agenda2030 door Wilders ietwat afgeremd. Italië en Zweden kennen zulke constructies: pro-Eu, pro-NAVO. Een voortzetting van de globalisering en de transitie, achter een vernislaag van nationale symboliek en nationalistische retoriek. Dit rijmt totaal met de analyse van Oswald Spengler: hij benoemde dat in de eindfase van het Romeinse imperium, het onderscheid tussen de optimaten (elite) en populares (populisten) elke politieke relevantie verloor.
De ‘dunheid’ van de PVV – dus het gebrek aan maatschappelijke slagkracht en organisatie buiten de stevige woorden die Wilders uitspreekt in het parlement – maakt deze analyse des te aannemelijker.
Ons trieste lot
De stem van miljoenen op de PVV is een op rancune gebaseerde hoosbui. Als de PVV überhaupt gaat regeren (en nog steeds kan het gewoon worden: PVDA/GL, NSC, VVD66 met dankbare steun van BBB in de Eerste Kamer die alleen al het idee van regeren ontzettend indrukwekkend vinden) dan gaan de luiken van het huis domweg dicht. Vier jaar PVV tegenwerken door de diepgewortelde internationalisten in de instituties, universiteiten en media.
PVV wordt dan weer afgerekend op het niet kunnen inlossen van verkiezingsbeloften en dan springt de rancune weer over naar een ander groepje. Wellicht afsplitsers van Omtzigt omdat die tegen die tijd weer al zijn enigszins systeemkritische opvattingen overboord heeft gekieperd. Dat zien we nu al. Omtzigt werd populair omdat hij uitvaarde tegen het overdragen van Nederlandse pensioenpotten aan de EU, en nu verkettert hij Wilders omdat die ooit zinspeelde op een Nexit.
Als PVV daadwerkelijk gaat regeren, dan is dat voor woko haram oftewel ‘the Cabal’, het kartel, de Deep State, de globalistische elite met hun regenboogideologie, niets meer dan een interbellum van vier jaar. Wilders kanaliseert woede omdat veel in Nederland verkeerd gaat, maar om daadwerkelijk een nieuwe koers in te kunnen zetten, is verbeeldingskracht nodig. Visies en stichtingsmythes. De geesten van de massa zijn immers vol met echo’s van echo’s en spiegelbeelden van spiegelbeelden – een nieuwe marsroute is onmogelijk zonder breed gedragen platforms en een culturele onderstroom.
Om de globalistische olietanker te keren, is het nodig om eigen instituties van de grond af aan op te bouwen – dat is een werk van de lange adem. Van alle rechtse politieke partijen lijkt alléén FvD dit te begrijpen. Dus 37 zetels voor de PVV verandert niets.
Het feit dat het FvD nu naar beneden getuimeld is, is een gevolg van een leger bot accounts en overheidstrollen die de afgelopen jaren zijn losgelaten binnen de vrijheidsbeweging. Zij hebben ervoor gezorgd dat de meeste wakkere mensen ditmaal niet gestemd hebben. De infiltratie operatie van de overheid is geslaagd.
We moeten gewoon zoveel goed werk doen, dat die infiltranten buiten de boot vallen, als zij niet bijdragen met actief werk, maar blijven hangen in de rol van passief commentaar geven. Ook moeten we lieden die zeggen dat ze niet gaan stemmen ‘omdat het toch allemaal geen zin heeft’, niet meer toelaten in ons midden. Daar moeten we vanaf nu strenger en selectiever in zijn.
De rol van de geheime diensten
Het is pijnlijk voor een ‘wakker’ mens om toe te geven dat we weer de dupe zijn van geraffineerde hersenspoeling. Dat moeten we onder ogen zien. De geheime diensten zijn daadwerkelijk bang voor het FVD. Niet zozeer de partij, alswel de beweging erachter, is hen echt een doorn in het oog.
Wie nu sceptisch is, moet zich maar gaan verdiepen in ‘Project Mongool’. De geheime diensten richtten zélf communistische partijen op. Dat brengt ons op de vraag naar hun eindspel – een vraag die zowel noodzakelijk als onvermijdelijk is, in het licht van wat wij überhaupt nog van politieke organisatievormen kunnen verwachten.
Enerzijds is het namelijk hun kerntaak om radicalisme en terrorisme in de kiem te smoren. Anderzijds – neem Nederland anno nu. [1] de afbraak van de middenklasse, als het gevolg van (a) de flexibilisering van de arbeidsmarkt + globalisering + inflatie (b) verschraling aftrekposten zelfstandigen (c) het wegpesten van veel sectoren door stikstof- en klimaatbeleid. [2] Door open grenzenbeleid gooi je een hoop radicale moslims in de mix (zie recentelijk Ierland & Conor McGregor, en dichter bij huis: de pro-Hamas demonstraties in Europese grote steden). [3] Klimaatpaniek wordt erin gehamerd wat een hoop mensen tot radicale acties drijft. Inclusief bijeenkomsten waar GroenLinks-politici openlijk bespreken hoeveel geweld is gerechtvaardigd in naam van het klimaat.
Het KAN niet anders dan dat men binnen de geheimste dienst nu zegt: die analyse van Sid, die is voor ons toch waardevol – eigenlijk kunnen we er niet omheen dat het huidige beleid rechtstreeks de kerndoelstelling van ons werk trotseert.
Ooit kreeg ik bronnen onder ogen waaruit blijkt dat de SP in de opstartfase werd gesteund door de geheime diensten. Dit was juist omdat de SP specifiek opkwam voor de fysieke arbeiders, met de handen werkende mensen, en uitdrukkelijk niet al die hoogopgeleide nieuwlinkse intellectuelen erbij wilde. Ik las dat de geheime diensten dit aanmoedigden, juist omdat het een in hun ogen ongewenste bundeling van systeemkritische krachten zou voorkomen.
We concluderen dat het in het belang is van de geheime diensten om polarisatie aan te wakkeren. Zodat de elites hen nodig hebben om tégen radicale elementen te worden beschermd. Dit verklaart direct het breed uitmeten van de zogenaamde ‘fakkeldrager’, wat een totale storm in een glas water was.
Ieder volk krijgt tot slot de regering die het verdient – het Nederlandse volk wens ik veel sterkte.
Sid Lukkassen crowdfundt voor het maken van een documentaire met Peter van Asselt. Over de gekozen burgemeester. Met uw steun kan dit epische project slagen! Hun gebundelde expertise zal leiden tot een briljant eindproduct.
#verkiezingen#pvv#vvd#fvd#sustainable development goals#bbb#nsc#d66#kamerzetels#Mark Rutte#Rutte#NAVO#Jan Bennink#Kysia Hekster#column#sid lukkassen#politiek#joost niemoller#EU#VN#WHO#WEF#Pepijn van Houwelingen#Wilders#Renaissance Instituut#politics#demonisering#Omtzigt#racist#ongrondwettelijk
1 note
·
View note
Video
youtube
Tip van Sid
Elon Musk toont in bovenstaand interview precies aan wat het probleem is met overheidsbemoeienis en andere ideologisch gestuurde content moderatie.
0 notes
Last Seen Blogs
chrishsu-privateequity
Chris Hsu Private Equity
escaperlife
playing music in a crowded room
hayatim-deneme-surumu
Bambi
jesuschristihatemylife-blog
Fighting Games Are A Thing
traveltourdelea-blog
Vivre, ma passion.