Ağlamaklı serzenişler birikiyor gözyaşı kavanozumda. Yorgunum. Durulmuyor bu soluksuz diyarlarda. Çok yorgunum.

Genellemelerden hoşlanmıyorum. Bi insana çirkin denmesinden de hoşlanmıyorum. Kilolu, zayıf, başı kapalı, çok açık, güzel, çirkin diye sallarken acaba dönüp kendimize bakıyor muyuz? Biz çok mükemmel olduğumuzdan başkalarını beğenmeme lüksümüz var da ondan mı üstten üstten insanların gerçeklikleri hakkında yorumlar yapıyoruz.

Hayatımın en garip dönemi diyebilirim. Sanki herkes benden fazla fazla şey biliyormuş da ben hiçbir şey bilmiyormuşum gibi hissettiğim bir dönemdeyim. Çokça sıkıştığım, hayatımdan insanları teker teker çıkardığım, isyan etmemek için elimde var olan inancıma tutunduğum dalgası bol ve zorlayıcı bir dönemdeyim.

Çokça alınganım, öfkeliyim, huysuzum ve asık suratlıyım. En ufak bir şeyden mutlu olmayı bildiğim zamanlarımı çok net hatırlasam da o ruh haline bürünemediğim için kendime kızgınım. Komşu çocuğunun içi dışına çıkana kadar ağlamasına öfkeliyim, bunu o beton tabakalarının arasından çok net duyduğum için de fena halde irrite olmuş durumdayım.

Ama bunların hiçbirini bir başkasına anlatamazsınız. Çünkü sizin bu yaşadığınız buhranı birinin anlaması pek mümkün değil. Anlasa dahi teselli vermeye çalışır.

Ben galiba bugün kimsenin tesellisini dahi duymak istemiyorum.

𝑩𝒖 𝒈𝒆𝒄𝒆 𝒃𝒂𝒔̧𝒍𝜾𝒚𝒐𝒓𝒖𝒎 𝒈𝒆𝒄̧𝒎𝒊𝒔̧𝒊𝒎𝒊 𝒚𝒂𝒌𝒎𝒂𝒚𝒂, 𝒉𝒆𝒎 𝒅𝒆 𝒉𝒊𝒄̧𝒍𝒊𝒈̆𝒆 𝒈𝒊𝒅𝒆𝒏 𝒃𝒊𝒓 𝒈𝒆𝒍𝒆𝒄𝒆𝒌 𝒖𝒈̆𝒓𝒖𝒏𝒂.

günaydın. evden çalışmayı bırakıp dışarıda çalıştığım günler bana dışarıda hayatın hala devam ettiğini gösteriyor.

ne zaman ki haftanın tüm günü evden çıkmazsam yalnızlaşıyor, içime daha çok kapanıyor, uykusuz kalıyor ve eklem ağrıları çekiyorum.

kendime not: daha az çalışmayı öğren.

"Farklı ateşlerde yanmayacağız"

Lütfen susturun dilsiz serzenişlerimi

"Ruhumun en derinlerinde bir yer, acılarım hiç geçmeyecekmiş - bitmeyecekmiş- gibi yanıyor. Küçük mutluluklarımla bile alev öyle bir harlanıyor ki. Keşke diyorum... Ruhum bir sese sahip olabilseydi. O zaman çığlıklarını sadece ben dinlemezdim belki de. "

M.

İmkansızlıklar diyorum rahat bırakın beni. Hiçbir şey istemiyorum. Anlayın artık ve çekip gidin.

M.

Gözyaşı yağmurları bazen serpilmedi içimdeki yangınlara eserken fırtına gibi duygularım alevlendi bu yangın.Belki dindirecekti bir damla ulaşabilseydi eğer en derine ya da yeniden yeşertecekti umutları küllerinden doğacağına inancım tamdı.Halbuki içimi kaplayan bulutların arasından bir güneş filizlenecekti şimdi yerle bir kan revan karanlıkların içinde hiç sönmeyen ateş yakıyor içimi.Sessizliği korkutucu işitmiyor kimse içten içe yok ediyor beni söyleyin şimdi hangisi galip gelecek yarınlara inanmış yepyeni umutlar mı sadece külleri kalmış derin acılar mı ben hangisi olacağım?

Bir tek ben anlarım değil...

BİR TEK BİZ ANLARIZ‼ diyebilseydik eğer...

O zaman bu iğrençliklere asla maruz kalmazdım.

Lanetin eşiğine gelmek değildi mesele, bunu istemedik bile. İçine daldığımız, kıskıvrak yakalandığımız sondu bu sadece. Bitene kadar başladığını bile anlamadığımız bir uçurumun sonuna gelmek, yere çakılıp bedenimiz parçalanana kadar atladığımızın farkında bile değildik. Tekrar dirildiğimizde öldüğümüzün farkında olmadığımız gibi. Çünkü bilemezdik yeni bir parça kazandığımızda aslında kendimizi kaybettiğimizi. Bilemezdik ki yaşamın ölüm sandığımızın yansıması oluşunu. O uçurumdan tekrar dirilmek için atlamadın. Seni o uçuruma getiren canavardan saklanmak için, onunla yüzleşmemek için uçurumdan atlamayı seçmen gibi tekrar dirileceğini bilmiyordun. Ama canavar biliyordu. Seni kovalama nedeni tam olarak dirilmen içindi. Sense onun amacının sadece senin o uçurumdan atlamanı sağmak olduğunu sandın. Ne zavallıydın! Dirilmenin tekrar tekrar ölmek demek olduğunu biliyordun. Baştan başlamanın en zoru olduğunu, en korktuğun şey olduğunu biliyordun, biliyorlardı. Saklandığına koştuğunu, kucak açarak seni beklediğini fark edemedin. Kucaklaştınız. Onu eski bir düşman gibi kucakladın. Özlemini çektiğin asıl düşman. Kurtarıcının aksine bir ayna. Biraz geri çekildin. O düşmanın kendin olduğunu gördün. Kendinle kucaklaştın. En büyük düşmanın. Ölmeye ve dirilmeye değer olan kendin. Sonra uçurumdan atlamadan önce gördüğün canavarın yüzü aklına geldi. O da sen değil miydin yoksa? Bir aynalar labirentinde hangisinin gerçek olduğunu şaşıran zihninin oyunlarına kapılıp gitmedin mi?

Zihnin gerçeğini kaybetmiş, bilinç akışını durdurmuşsun. Bunca zaman kaçtığın kişiyi yanı başında sürüklemişsin. Yolunu kaybetmesin diye elinden tutmuşsun yavrucağın. Seni daha kolay avlayabilmesi için işaretler bırakmışsın. Hayır! Ona avlanmayı sen öğretmişsin. O kılıcı kavrayışına da bak, aynı sen! Bir aynaya bakarmış gibi hissediyorsun. Ve sonra ondan kurtulmanın tek yolunu hatırlıyorsun. Yansımayı yok etmenin tek yoludur kendini yok etmek. Kendini kılıçtan geçirişini izle. Gözlerini bir kez bile ayırma. Hangisi yansıma hangisi gerçek bedenin göreceksin. Gözlerinin son kez açık kalışı bu. İnat etme açmak için. Bedenin yere düşerken yansımalar hâlâ ayakta. Ve senin düşmanın o kadar büyük ki sen yere düşsen bile yansıman hâlâ dimdik. Gözlerin son kez, açılmamak üzere kapanırken ve üzerine karlar yağarken en azından artık hangisinin gerçek bedenin olduğunu biliyorsun.