Unutulmuş bir eşyayım. Üstü tozlanmış, bir köşede bekliyorum. Birileri için en önemli anlarda yanlarına alınmış sonra da bırakılan bir eşya. Yakınlık yok , sevgi yok , dürüstlük yok . Hiçbir duygu yok . Sadece kullanılmışlık hissi var , daha fazlası değil . Her an kırılabilir bir eşya , çoğu yerinde büyük çatlaklar var . Bazı çatlaklar açık , bazı çatlaklar bantlarla kapatılmaya çalışılmış . Pek de çirkin olmuş . Zoraki gülümsemelerin yer edindiği dudaklarım kıvrım yeteneğini kaybediyor . Kalbim katran karası , yaşama sevincim ölü . Niye varım diyorum kendi kendime . Gerçekten niye varım ? Kırılmak ve kırmak için mi ? Ölü mü beklemek için mi ? Niçin ? Hissedemiyorum artık. Ruhumu her gün biraz daha kaybediyorum. Kendimi affetmeyeceğim , kimseyi affetmeyeceğim . Sonra öleceğim.

Hiçbir şey göründüğü, hatta yaşandığı gibi değil!

Her şey hatırlandığı gibi.

O şefkati aşk sandı...

Fransızcada şöyle bir söz varmış;

"Tu me manques."

O beni eksik bıraktı.

Sağım kambur, solum paramparça.

Sarılalım. Belki geçer…

İnsanlar bütün dinleri ayırabilir, dilleri ülkeleri renkleri... Ama bütün insanlar aynı dilde ağlar. Her insan aynı dilde anlatır acısını