#josh is nandor | Explore Tumblr Posts and Blogs

letra21-blog · 4 years

Text

Kur komunistët hynë në Shkodër: Flamujt jugosllavë valaviteshin në çdo rrugë, jehonte kënga “Ide druzhe Tito preko Albanie”

(Pjesë nga vepra “Rrno vetëm për me tregue") 28 Nandori 1944, qe nji ditë e ftohtë, e zymtë, ndoshta mâ e zymta që prej shpalljes së pamvarsisë. Qysh në fëmijni këtë ditë e kishim festue me dritë, ngjyra, kangë, brohori e flamuj. Flamujtë ishin naltue në kumbonaret e kishave, por ishin si të vetmuem dhe atê ditë nuk i kqyrte kurrkush. Gjermanët ishin largue të gjithë prej kazermave, zyrave dhe vend-rojeve të tyne në drejtim të Malit të Zí. Shkodra priste hymjen e partizanëve, të cilët ndër kodra të Bardhajve, në Postripë e përtej Urës së Bahçallekut pritshin largimin e plotë të gjermanëve. Atê natë u ndie zhurma e disa shpërthimeve të mëdha, aq sa u thyen xhamat e shumë shpijave. Nji motocikël gjermane ishte kthye prej Hanit të Hotit për me i ndezë minat e vendosuna ndër urat që lidhshin qytetin me fushat. Mbas atyne bumbullimave që shpallën largimin përfundimtar të gjermanëve, nuk fjeti mâ kurrkush n’atê natë të gjatë. Në Kuvendin Françeskan, ku jetojshem, zotnonte parandjenja se me atê çast Oksidenti po largohej prej nesh me nji hap shumshekullor, se kundra katolicizmit në Shqipní do të fillonte nji luftë, e cila, me gjasë, do të vente në rrezik vetë ekzistencën e elementit katolik në Shqipní. Për klerin katolik nuk qe gjâ e papritun, mandje mund thomi se ishte e parapame. Shumë vjet përpara kishim fillue pregatitjet e të rijve me lekcjone e konferenca për të përballue nji salvim aq mizor sa mund të na kushtonte edhe jetën… N’orarin e lutjeve të mëngjesit, që prej orës 5 deri 6, u mblodh i gjithë komuniteti françeskan me eprorin, At Mati Prendushin, dhe me lutje të veçanta kërkuem mbrojtjen e të Madhit Zot. Kisha Katolike në Shqipní gjindej në Kopsht të Gethsemanit: “O Zot, në kjoftë e mundun, largoje këtë kelk prej meje!” Lutja ishte kjo, por u bâ vullnesa e Zotit! 29 nandori gdhini ditë e zymtë dhe e ftohtë. Në orën 10.30 – 11.00, nëpër rrugët kryesore të qytetit hyni brigada partizane e prime prej Major Gjin Markut: flamurit kombtar, që valvitnin përpara, i kishin shtue nji hyll të kuq. Na kqyrshim mbas grilave të dritareve. Për hir të së vërtetës, duhet dishmue se popullsia katolike e qytetit nuk merrte pjesë n’ate manifestim, përveç ndonji personi të rrallë, që njihej si prokomunist, ndërsa nji pjesë e madhe e popullsisë muslimane, veshë në tesha feste, jepte dukjen e nji pritje të gëzueshme. Ushtrija partizane, e veshun me gjithnduer uniformash të hueja, paraqitej si nji ushtri e parregullt, leckamane, me opinga dhe e untë. Çka bante mâ shumë përshtypje ishin partizanet. Çfarë nanash mund ishin ato femna me pushkë në krah? Ndër kazerma nuk kishin çka me bâ, mbasi nuk kishin as rroba fjetje, as ushqime, prandej i shpërndanë nëpër familje: dikund 3, dikund 6-7. Populli i strehoi, i ushqeu dhe u mbush me parazitë. Por nuk ishin rob Zotit: këqyrshin me tinzí nëpër shpija nëse mund gjejshin ndonji gjerman ose “reaksionar” të mshehun. E para punë që banë qe vumja në funksionim e burgjeve, të cilat u mbushën plot e përmajë me njerëz të pafajshëm. Nuk kishin as bukë me u dhanë, prandej duhej t’ua çojshin familjet, përndryshe vdisshin. Ushqimet që u dërgojshin familjet ishin mâ shumë për partizanët e unshëm, se për ata të mjerë të torturuem. Menjiherë filluen të shpërndahen fjalë: kanë vra X-in o Y-in; ose për tjerë që ishin zhdukë pa shenj e pa nishan. Kush ishte kryetar i kësaj qeverije? Filloi me u përmendë emni i Enver Hoxhës, deri atëhere krejt i panjoftun për popullin e Shqipnisë së Veriut. Gjatë muejit dhetor u vendos pushteti i rí i Shqipnisë, që nuk kuptohej mirë nëse ishte ushtarak apo civil: të gjithë ishin të mëdhaj e kurrkush nuk kishte gjâ në dorë, përveç komandantëve partizanë, nga mâ të ndryshmit, të cilët ishin vendosë kush në nji shtëpi, kush në nji tjetër. Brigadat në Shkodër banë nji riorganizim, dhe kështu Major Gjin Marku me ata të parët që erdhën kaluen kufinin e Shqipnisë për t’u dhanë “ndihmë vëllazërore” popujve të Jugosllavisë. Shkodra u mbush me brigada partizane dhe çuditej se nga erdhën aq shumë ushtarë sa nuk i kishin pasë as ushtritë e hueja! Partizanët thojshin se kishin ardhë për të ndjekë gjermanin deri në Berlin, por ishin pa këpucë ndër kambë. Në përgjithësi ishin njerëz me të cilët nuk mund të flitej, me sjellje të këqija: hajshin bukën e përmbysshin kupën. Shumë ushtri të hueja kishte pá Shkodra, por si kët kurrnji jo! Menjiherë mbas asaj dite të 29 nandorit 1944, në rrugën Shkodër-Podgoricë filloi qarkullimi si kurrë mâ parë, në nji kohë që komunikacioni me Tiranën ishte tepër i vështirë për shkak të prishjes së urave, ndër të cilat filluen me u vendosë trapa lundrues e roje partizane. Kështu malazezë e shqiptarë qarkullojshin mes vedit pa kufi. Kush ishte sundimtari i vërtetë i Shqipnisë? Përgjegjen e jepte “trobojnica”. Flamujt e shumtë tri ngjyrësh jugosllavë valaviteshin në çdo rrugë, në çdo ndërtesë shtetnore e në çdo shpi. Ku u gjetën aq shpejt e aq shumë ata flamuj që populli i kqyrte me inat, sepse shenjojshin nji robní të ré të kombit shqiptar! Posa u hapën shkollat, ndër të gjitha, pa përjashtim, erdhën me mësue që të këndohej Hymni i atij flamurit të huej: “Ei slloveni josh ste zhivi”, “ço bajrak ne vije”, “zhivi zhivi jugoslovenski” si edhe “Ide druzhe Tito preko Albanie… preko Albanie…” (Un nuk e dij as sot kuptimin e tyne, as se si shkruhen, por kështu m’kan mbetun në vesh qysh n’atê kohë me gjithë meloditë e tyne). Hymnet tona të flamurit nuk u ndigjojshin mâ. Kaluen disa ditë. Vetëm në kumbonaren e kishës françeskane, e cila zotnonte qendrën e qytetit, ende nuk ishte vû “trobojnica”. Flamuri i Shqipnisë, ai i vërteti pa spata e pa hyll, dridhej, përpëlitej i zymtë e i vetmuem: nuk shifte asnji si vedin. Përpiqej me u qindrue stuhive t’atij dimni komunist: ashtu i shkyem e i leckosun valavitej pa pushim. Nji ditë të dhetorit dy partizanë trokitën në derën e Kuvendit Françeskan: “Duam të hipim në këmbanare!” Portieri më thirri mue, sepse un ditë për ditë u ngjitshem atje nalt për me kurdisë sahatin, të cilin e shifte gjithë Shkodra. Në të vërtetë, për kët detyrë ishte i ngarkuem At Filip Mazreku: ai kishte vendosë së fundit flamurin e vërtetë të shqiptarëve me 27 nandor 1944, por tue qenë se un ishem i rí e i gatshëm, m’i besoi çilsat e kumbonares. Shkova me vrap e gjeta At Filipin e i thashë se te porta kishin ardhë partizanët e dojshin çilsin e kumbonares. “Ndigjo, – më tha, – un nuk mund i shof me sy! Ti e din se këta mâ kanë zhdukë vllanë tem në Tiranë, pa shêj, pa nishan. Né nuk ia dim as vorrin, që të thomi nji uratë e t’i dërgojmë nji lule. Të lutem, shko ti me ta, çilsat i ke. Por ndigjo këtu: mos i len vetëm as për nji ças. Zoti e din se çfarë kurthesh mund të vejnë!” “Jemi të dërguar nga komanda për ta hequr atë rreckë që valavitet atje lart. Është turp, – thanë ata, – që mu mbi sheshin kryesor të qytetit të valavitet ajo leckë që nuk e ka as yllin partizan!” “Eh, po nuk kemi tjetër!” “I kemi prurë neve, të rinj fringo. Ja flamuri i Jugosllavisë motër, dhe ky me yllin partizan.” “Dy flamuj? – pveta un. – Po né kemi nji shtizë të vetme; nuk janë vendosë kurrë dy flamuj!” “Pse, t’Italisë nuk e vendosët ju?” “Kurrë.” “As atë të Vatikanit?” “Jo, kurrë.” “E si t’ia bëjmë?” “Si të doni.” “Ja që do kthehemi; do të marrim edhe nji tjatër shtizë, prandaj na prit këtu e mos ik gjëkundi!” Kur erdhën së dyti me shtizën tjetër, kërkuen prej meje çilsin e kumbonares. U ngjita bashkë me ta atje nalt, përmbi sahat, ku shpalosej flamuri. U mahnitën tue kqyrë qytetin rreth e rrotull. “Uaaa! Sa bukur!” Prej aty Shkodrën e kishe në shplakë të dorës. Mbasi u njoftuen me qytetin, atëhere e hoqën shtizën nga ganxha dhe venduen në tê flamurin e rí me hyllin partizan. M’u rrëqeth i gjithë trupi: ai flamur trim, malok, i rreckosun mbet aty si nji kufomë. Por kur deshtën me çpalosë flamurin jugosllav, nuk gjetën ganxhë. “Ku ta vendosim shtizën? Këtu nuk ka ganxhë. Dreq o punë! – thanë, mandej pvetën: -A keni pak tel që ta lidhim këtu në parmakë?” “Jo, nuk kemi. Po kqyri nji herë, po edhe sikur të këtë, këtu teli nuk u qindron stuhive e shtërgatave, se jemi nalt; duhet ganxhë.” “Dreq o punë, dreq o punë! – thanë. – Ç’na polli! Lipset bërë dhe ganxha. Po si nuk na the që parë?” “As un nuk e dijshem, nuk u kujtova.” “Rri këtu, se do të biem nji usta.” Zdrypën e shkuen. Mbas ndonji ore u kthyen me gjithë nji usta. Ai vendosi edhe dy ganxha tjera. Në anën tjetër të flamurit të Shqipnisë u çpalos flamuri jugosllav. Dy flamuj. Poshtë, në qendër të qytetit, në shpinë e ré të posandërtueme të tregtarit të madh Zef Kokës, ishte komanda e komandave: Komiteti i Partisë. Dy partizanët me kapota, nga kumbonari, i thirrën dikuj atje poshtë. Ai qindronte në rrugë dhe jepte sinjale me duer. Përsëri i hoqën flamujt dhe u ndërruen vendet: aty n’atê vend ku përpara valavitej flamuri shqiptar, aty u shpalos flamuri jugosllav. Ndërsa n’anën tjetër kaloi flamuri partizan, të cilit ia ndalonte mjaft pamjen Gjatë darke, në mensën e Kuvendit Françeskan, mbahej nji heshtim i plotë, sikur të na kishte dekë ndokush i familjes. Kurrkush nuk e hapi gojën. Mbas darkës At Mati Prendushi më thirri m’anësh e më pveti: “Ti i ke çilsat e kumbonares?” “Po, m’i ka lanë Pater Filipi për me kurdisë sahatin.” “Ti e vune flamurin jugosllav?” “Jo, kurrsesi. Erdhën dy partizanë dhe e vunë.” “A e din ti, – më tha, – se aty n’atê vend me 12 qershor 1913 asht vû për të parën herë në Shkodër Flamuri i Skanderbegut, dhe fretënt e kanë ruejt me pushkë në dorë? A e din ti se Pater Gjergj Fishta asht dënue me vdekje për atê flamur? A e din ti se as malazezët, kur kanë hy në Shkodër në 1915, nuk e kanë shpalosë atê flamur? A e din ti…” “Pater, – i thashë, – të gjitha i dij. Ata që e vunë aty flamurin jugosllav ishin dy partizanë me pushkë, të derguem nga komanda. Çka kishem me bâ un: me u vra me ta?” “Jo, jo, nuk po të them se ke faj. Por oh, sa turp i madh! Mâ mirë të mos e kishem pá kët ditë! E si mbërrijti me u valavitë flamuri jugosllav mbi kumbonaret e kishave tona? O Zot, shif e gjyko…! Njerëzit e pafé paskan vetëm bark! Po çka thanë ata partizanët, a u bani përshtypje e si e ndien vedin kur vunë flamurin jugosllav?” “Thanë se zbatojshin urdhnin e komandës, për mâ tepër ata folën mes vedit që atje nalt në kumbonare të vendosej nji mitraloz.” “Mitraloz?” “Po, nji mitraloz, sepse thanë që kumbonari kontrollon gjithë qytetin.” “Na e kemi dijë gjithmonë se çfarë lirije na bien serbët! Po çfarë shqiptarësh janë këta partizanë që luftojnë për sllavët? Kanë çue edhe djelmët tanë me i mbytë atje!… Mjerë Shqipnia n’dorë të kujt ka ra!” Nji paralizë e përgjithshme i ra jetës normale. Nuk pati mâ as rrugë, as telefon, as dyqan, as tregti, as zyrë, as dokumente zyrtare. Rrallëherë vetëm nji copëz e vogël letre me vulën partizane i hapte të gjitha dyerët. Shqipnia e terrorizueme kishte ra në koma. Njerëzit e ditun nuk dijshin mâ kurrgjâ dhe njerëzit e paditun kishin në dorë gjithshka: atê që nuk dihej! Mbas disa ditësh, mbrenda qytetit filluen operacionet ushtarake: kontrollet. Të gjitha shtëpitë e qytetit, pa përjashtim, kontrolloheshin prej partizanëve t’armatosun, në çdo skutë, në çdo birucë, në çdo oxhak, në çdo quer. Nën pretekstin se ishin në kërkim të “kriminelave” e “reaksionarëve”, këto veprime kishin si qëllim me mbjellë terrorin në gjithë popullsinë, prandej pothuej ndër të gjitha rastet, shoqnoheshin me pushkatime e me burgime. Shumëkush, për t’i ikë terrorit, merrte arratinë ndër male e hidhej n’ilegalitet, ose strukej te ndonji mik besnik. Ndëshkimet për ata që strehojshin “reaksionarët” ishin torturat e tmerrshme dhe pushkatimi, që ndodhte të bahej edhe vetëm pse emni i nji personi ishte i ngjashëm me atê të ndonji tjetni, të cilin e kërkojshin. E shumta e atyne njerëzve, ushtarakë a civila, të ngarkuem me detyra e përgjegjësi, ishin analfabetë ose gjysanalfabetë. Në fillim të dhetorit 1944, ia behi në Kuvendin Françeskan të Gjuhadolit nji grup i randësishem prej 7- 8 vetash, i shoqnuem prej Kolë Jakovës; thuhej se ky grup kryesohej prej Nako Spirut. Prunë me vedi shumë urdhnesa, si mbylljen e revistës kulturore “Hylli i Dritës”, si edhe të gjitha revistave tjera fetare Zani i Shna Ndout, Zgjimi i djelnmisë, Bijat e Zojës, etj. Urdhnonin mbylljen e shtypshkronjës si edhe të gjitha shoqatave fetare. “Vizituen” edhe Bibliotekën e Muzeun e At Shtjefën Gjeçovit. Kola kërkoi unazën e Gjeçovit. Kështu thirrej nji unazë antike, me gjasë e shek. I, arit, punim i dyfishtë me mjeshtri të madhe, që kishte nji gur të naltë joproporcional me unazën. Thohej se nji përfaqësues i British Muzeum-it kishte ofrue për tê shumën 14000 sterlina ar. Ndërkaq Kola e muer dhe lëshoi nji letër-vërtetim. Read the full article

0 notes

biofunmy · 4 years

Text

25 best TV shows of the year, from ‘Fleabag’ to ‘Pose’

After 2019, TV will never be the same.

This year, TV got bigger than we ever could have imagined back when there were only three channels. Over 500 scripted series premiered new episodes, two major new streaming services (Apple TV+ and Disney+) debuted, “Star Wars” and Meryl Streep came to TV and “Game of Thrones” ended with massive ratings but disappointed fans. And yet we still are mostly talking about where we’ll be able to easily access reruns of “Friends.”

But there were some really fantastic TV series we hope some of you managed to watch between all the Twitter reactions and marathons of Disney animated movies. And spoiler alert: “Thrones” and its terrible ending didn’t make the cut.

You still have plenty of time before New Year’s Day to catch up on USA TODAY’s top 25 series of 2019.

Joe (Penn Badgley) stalks a new woman (Victoria Pedretti) in “You” Season 2. (Photo: Tyler Golden/Netflix)

25. ‘You’ (Netflix)

The soapy thriller starring Penn Badgley was a pleasant surprise in its original home on Lifetime, and became a sensation once it moved to Netflix, which will stream its second season Dec. 26. The second outing with self-aggrandizing stalker (and murderer) Joe is just as addictive as the first, if a little repetitive. But of all the current series that traffic in bad men doing bad things, “You” remains one of the few that asks interesting questions about its bad guy.

24. ‘Evil’ (CBS)

Akin to “The X-Files” for religion – in which a psychologist, a priest-in-training and a tech expert investigate claims of miracles and demonic possessions – “Evil” is a hard sell on paper, but a surprisingly coherent and gripping series. Created by Robert and Michelle King (“The Good Wife” and “The Good Fight”), it is thought-provoking as an investigation of organized, institutional religion and as a source of thrilling horror stories about exorcisms and evildoers.

23. ‘Living With Yourself’ (Netflix)

Paul Rudd is one of Hollywood’s most charming (and ageless) actors, and he does welcome double duty in this dark comedy about a man who ends up with a clone that is significantly better at living his life. Full of existential angst and pratfalls, the series neatly balances comedy and drama. It’s also a great showcase for Irish actress Aisling Bea, who turns in a breakout performance that isn’t overshadowed by Rudd’s star power.

22. ‘Country Music’ (PBS)

Ken Burns rarely disappoints. The legendary filmmaker turned his lens on the history of a uniquely American music genre for this 18-part documentary that traced its roots and rise. It may have also changed some minds about what country music really is and who it is for.

Sadie Sink, Noah Schnapp, Millie Bobby Brown, Finn Wolfhard, and Caleb McLaughlin in Stranger Things 3 . (Photo: Netflix.)

21. ‘Stranger Things’ (Netflix)

After a disappointing and derivative second season, the ’80s-set supernatural series – Netflix’s most popular – returned with new episodes that took more risks and repeated fewer plot points. With the Soviets as new villains, new horror inspirations for the monsters and new relationships to explore – particularly the friendship between Eleven (Millie Bobby Brown) and Max (Sadie Sink) – the series crafted a third season that was almost as captivating as its breakout first.

20. ‘Veronica Mars’ (Hulu)

In our current nostalgia-obsessed TV era, there are plenty of truly terrible reboots, remakes and revivals (“Fuller House”), but sometimes bringing back the original cast and creators years or even decades later results in good TV. The most successful attempt in recent years is “Veronica Mars,” the cult neo-noir series canceled by CW in 2003, revived in 2014 for a movie and brought back yet again for eight episodes by Hulu. Kristen Bell and creator Rob Thomas found a mystery worth Veronica’s talents, and room for the beloved-but-damaged detective to grow. Its shocker ending divided fans, but nothing about the new “Mars” felt cheap, forced or dated, and that’s a true achievement.

19. ‘A Black Lady Sketch Show’ (HBO)

If you missed this small but mighty new sketch comedy series in August, it’s worth catching up on all six episodes of the hilarious first season. Created by Robin Thede and produced by Issa Rae (“Insecure”), the series’ talented black women comedians excel in sketches that are unique to their experiences and universal in their humor.

Mj Rodriguez as Blanca, Billy Porter as Pray Tell on “Pose.” (Photo: Michael Parmelee/FX)

18. ‘Pose’ (FX)

FX’s groundbreaking LGBTQ drama became bigger and more intimate in its excellent second season, homing in on its best characters while making its stories more ambitious, tragic and complex. The season was more focused and compelling than its promising first year, with especially strong performances from Emmy-winning Billy Porter as Pray Tell, Mj Rodriguez as Blanca and Indya Moore as Angel.

17. ‘Stumptown’ (ABC)

There is nothing particularly revolutionary about this procedural drama starring Cobie Smulders, but it stands out among the new network offerings this year because of the thoughtful and fresh way the writers make age-old detective stories. Smulders shines as Dex Parios, a deeply caring if not always smooth private investigator, and her performance elevates “Stumptown” beyond just-another-network-cop-show.

16. ‘The Good Fight’ (CBS All Access)

Despite getting a little more fantastical every year, CBS All Access’ “Good Wife” spinoff is still the drama that best captures the current sociopolitical era. Its third season, with the addition of Michael Sheen as a Roy Cohn-inspired lawyer, was a little wacky without getting too weird, with smart scripts and great performances, most notably from Christine Baranski and Audra MacDonald.

15. ‘The Dark Crystal: Age of Resistance’ (Netflix)

This prequel to Jim Henson’s 1982 film manages to go above and beyond the beloved original. On aesthetics alone, the series is a huge achievement, but it also tells a fantasy story as lofty and politically complex as “Game of Thrones.” That “Crystal” manages to make fully-realized characters and plots through mesmerizing puppetry rounds out a superb epic.

Olivia Colman as Queen Elizabeth II on “The Crown.” (Photo: Sophie Mutevelian/Netflix)

14. ‘The Crown’ (Netflix)

God save the Queen, whoever happens to be playing her. Netflix’s British royals drama proved it can go deep into the reign of Queen Elizabeth II by successfully swapping its original cast for an older set of actors, including Oscar winner Olivia Colman in the lead role (previously played by Emmy winner Claire Foy). The third season has a few bumps, and struggles to make Elizabeth the center of her own story, but the addition of a young Prince Charles (Josh O’Connor) and his romantic escapades makes up for Colman’s brief screen time.

13. ‘Superstore’ (NBC)

Like a cheap bottle of wine at Target, “Superstore” just gets better with age. NBC’s workplace comedy is smarter and funnier every season, and 2019 episodes represent the show at its peak. “Superstore” kept its stories and character dynamics fresh this year by promoting Amy (America Ferrera) to manager of the Cloud 9 big box store, changing her socioeconomic status in an instant and drastically altering her relationship with her co-workers, including boyfriend Jonah (Ben Feldman).

Kayvan Novak as Nandor and Harvey Guillen as Guillermo on “What We Do in the Shadows.” (Photo: John P Johnson/FX)

12. ‘What We Do in the Shadows’ (FX)

Based on the cult 2014 film from Jemaine Clement (“Flight of the Conchords”) and Taika Waititi (who directed “Thor: Ragnarok” and “Jojo Rabbit”), “Shadows” is the funniest show this year, an outright bacchanalia of vampiric failures, energy draining and nerdy virgins. The comedy moves its focus from hapless vampires in New Zealand to an even more inept clan in Staten Island, New York, with lofty goals such as taking over the world via city council meetings.

11. ‘The Good Place’ (NBC)

The philosophical afterlife comedy hasn’t been quite as brilliant in its fourth and final season, but even at 85% strength, “Good Place” is still smarter and funnier than most shows on TV. Nailing an ending to a series that asks questions as big as this one does (what does it take to be a good person?) is always tricky, and most crucially the series is staying true to its delightful characters.

10. ‘Shrill’ (Hulu)

At last, “Saturday Night Live” standout Aidy Bryant has a starring role worthy of her talents in Hulu’s “Shrill.” The actress finds a quieter side of her comedy in this Portland, Oregon-set series based on writer and fat-acceptance activist Lindy West’s memoir. It marks the best portrayal of life as a plus-size woman on TV, neither patronizing nor unrealistic, and tells stories beyond its protagonist’s weight on a scale. With just six hilarious episodes, it’s one of the few TV series that would have excelled if it had expanded.

Merritt Weaver, left, and Toni Collette play detectives who initially butt heads but learn to work together in Netflix miniseries “Unbelievable.” (Photo: Beth Dubber/Netflix)

9. ‘Unbelievable’ (Netflix)

True-crime stories can be many things: seedy, enthralling, vindicating, angering or satisfying. Based on a Pulitzer Prize-winning ProPublica article, “Unbelievable” is both infuriating and triumphant, highlighting the deep flaws in our criminal justice system while also celebrating the work of two genuinely heroic policewomen. With a stellar cast, “Unbelievable” tells the story of a rape victim (Kaitlyn Dever) who isn’t believed by police, and the two detectives (Toni Collette and Merritt Wever) who bring her attacker to justice years later – after he raped several more women.

8. ‘Undone’ (Amazon)

As deeply emotional and affecting as it is unsettling, Amazon’s animated series gets under your skin, in a good way. The series’ rotoscoping technique, in which animation is drawn over live footage, provides an eerie edge as it tells a magic-realist story of a stagnant 20-something woman (Rosa Salazar) who can travel in time and communicate with her dead father. But for every psychedelic trip Alma takes, she also takes a more grounded one as she tries to repair damaged relationships and plot her next course.

7. ‘Dead to Me’ (Netflix)

Christina Applegate gives her best performance in Netflix’s black comedy about a widow who unknowingly befriends the woman (the great Linda Cardellini) who killed her husband. Twisty but not gimmicky, “Dead” is addictive. The series has an abundance of acting talent, including James Marsden, who finally gets a role that takes the sheen off his perfect smile.

6. ‘Watchmen’ (HBO)

Although it started off a bit unsurely, HBO’s very loose adaptation of the graphic novel has blossomed into one of creator Damon Lindelof’s best series, and from the man behind “Lost” and “The Leftovers,” that’s some achievement. The series has a superb cast – including Regina King, Jean Smart, Jeremy Irons and Tim Blake Nelson – that elevates smart scripts that get better as the season progresses. Lindelof and his writers find surprising ways to bring the superhero story from the 1980s into today’s culture, helping “Watchmen” upend the comic book formula once again.

Asante Blackk in “When They See Us,” Ava DuVernay’s retelling of the Central Park Five. (Photo: NETFLIX)

5. ‘When They See Us’ (Netflix)

Ava DuVernay’s striking miniseries gives voice to the so-called Central Park Five, a group of five black and Latino youths wrongly convicted of assault in one of the biggest trials of the 1980s. With an extremely talented group of young actors as the falsely accused adolescents – Asante Blackk, Caleel Harris, Ethan Herisse, Emmy-winner Jharrel Jerome and Marquis Rodriguez – the series brings the story to the screen as a brutal, unrelenting tragedy.

4. ‘Back to Life’ (Showtime)

This British tragicomedy, starring and created by Daisy Haggard (“Episodes”), focuses on Miri, a woman who returns to her small seaside village after spending 18 years in prison for a crime that’s explained as the series progresses. Although Miri has left iron bars and jumpsuits behind, her small town is a prison of its own, where she is hated by all but her parents, her new boss and her kindly neighbor. Touching on themes of forgiveness and deception, the series is breathtaking in its emotional scope, despite the small story it tells over just six episodes.

3. ‘Chernobyl’ (HBO)

The brilliance of this historical miniseries, which chronicles the 1986 nuclear disaster at a power plant in Soviet Ukraine, creeps up on you as you watch its five episodes. Despite portraying so much death and despair, “Chernobyl” is never crass or exploitative, but rather it simply, anger-inducingly explains the failures and hubris that led to the disaster, and the people who tried to mitigate its consequences.

2. ‘Leaving Neverland’ (HBO)

Among 2019’s many true crime documentaries that made viewers question established media narratives and powerful people, this one – about two men who accused Michael Jackson of sexual abuse when they were children – stood out. Wade Robson and James Safechuck were given a platform to tell their harrowing stories, and director Dan Reed is unflinching as he captures the pain and suffering of the men and their families. Tough to watch, it’s also an eye-opening look at the lasting effects of abuse, and the way the media handles allegations against powerful men.

Phoebe Waller-Bridge as Fleabag in Amazon’s “Fleabag.” (Photo: Amazon)

1. ‘Fleabag’ (Amazon)

Could there be any other choice for No. 1? Phoebe Waller-Bridge’s dark comedy ran away with the 2019 Emmy Awards for good reason. Few series have ever been as emotionally affecting and brilliantly written as “Fleabag” in its second season. The story of a self-hating and self-destructive woman (Waller-Bridge) falling in love with a Catholic priest (Andrew Scott) was both a shocking sequel to the first and an exquisitely perfect ending to Fleabag’s tale. We’ll miss her dearly.

Autoplay

Show Thumbnails

Show Captions

Last SlideNext Slide

Read or Share this story: https://www.usatoday.com/story/entertainment/tv/2019/12/04/25-best-tv-shows-2019-fleabag-stranger-things-leaving-neverland/4300681002/

Sahred From Source link TV and Movies

from WordPress http://bit.ly/2PdC4ZD via IFTTT

#IFTTT #WordPress

1 note · View note