En mutlu anımda bile gözlerim nedensizce birkaç dakikalığına boşluğa dalıyor. Bir şeyler eksik ve düzeltemiyorum.

En çok yağmur yağdığında seviyorum bu şehri. Herkesin yüzü ıslak, başı önde eğik. Sanki herkes, suçunu kabul etmiş gibi.

Durma söyle neler oldu gülen yüzünde*

00:45 21.05.23

Vedalaşmadan gidilen her şey mutlak dönme riski taşır..

Dallarımı kırdılar,

Yarimden ayırdılar.

Beni yarsız koydular,

kalbim çaresiz, bedenim yorgun, ruhum kırgın... beynim ve kalbim birbirleriyle savaş içerisinde. bir bataklıkta çırpındıkça batar haldeyim, çığlıklarım insan kulağını sağır edecek şekilde oysa, insanlık bu kadar mı dinlemiyor, görmüyor? çıkamıyorum bataklıktan, battıkça batıyorum, battıkça batıyorum. ne sesim dinleniyor, ne de çaresiz bedenim görülüyor. üstün başım çamur değil, üstüm başım çaresizlik... keşke çamur olsa, öyle değil mi? çamuru su da temizleyebilirken çaresizlik bir çare bulana kadar geçmiyor, çekiyor içine. yoruyor...

Canımı kimseler acıtamazdı senden fazla

Doğru olan şeyleri yapmak için bazen bazı şeylerden vazgeçmemiz gerekir..

Çocukluğuma bir özür borcu var hayatın.

bardaktan boşanırcasına yağan yağmur, çakan şimşeklerin aydınlattı o grinin tonu eşliğinde yaptığın kahveyi al eline. şekerli olmasın ama. sert olsun, hayatının zorlukları iç her yudumda. otur sonra camın kenarındaki koltuğa, dinle sessizliği, hatırlattıkları sana. iç sesin başlasın sonra konuşmaya, pişmanlıklarını, acıları vursun yüzüne karşı. delirecek gibi hisset. hisset ve yüzleş artık iç sesinle. dinle bi kendini, neler diyor anla. tanı sonra kendini, saatlerce sohbet et yağmur yeryüzünü temizlerken. sev mesela kendini o gün. sarıl kendine, onsuz yaşayamam dediklerini düşün. bak şuan yalnızsın. birilerine bağlanmayı, kendini teslim etmeyi ve en önemlisi birilerine yaslanmayı bırak. kimse sen ölünceye kadar yanında kalmayacak. düşün mesela geçmişi, o zaman sevdiklerini. hani nerdeler? insanlar hayatına elini kolunu sallaya sallaya girer ve sonra elini kolunu yine sallaya sallaya çıkarlar. fark et. kimseye güvenme. babana bile güvenme diyorlar ya o kadar doğru ki. bunu şuan saçma saçma konuşma diyerek hatta küfrederek okuyorsun ama bir gün, o gün geldiğinde anlayacaksın. mesela sen kendine verdiğin sözleri tutuyor musun? kendime hiç söz vermedim deme. çok söz verdin, onu almıcam, onu içmeyi bırakıcam belki de zayıflıcam diyerek verdiğin sözleri hiç tuttun mu? tutmadın. şimdi söylesene sen kendine bile güvenemeyecek bir yerdesin. başkalarına değil önce kendine güvenmelisin. kendine verdiğin sözleri tutmadığında insanların sana nasıl güvenmesini bekleyebilirsin ki? çevrendekiler bunun farkındalar mesela, içmicem deyip içtiklerini, zayıflamak için onlarca şey alıp öylece çöpe attığını görmüyorlar mı sanıyorsun? içlerinden iradesiz diye geçirdiler belki de. bunu bilebilir misin, hayır. farkında bile değilsin belki bunların. önce kendine verdiğin sözleri tut, önce kendini sev, önce kendini kaldır ayağa, önce kendi yaralarını sar. kimse yanında değil, kimse sesini duymuyor düştüğün çukurda. zira duysalar bunun farkında olmayabilirler, duymamazlıktan bile gelebilirler. düşmek kolaydır çıkmaksa zor. birileri yüzünden düştüğün çukurdan çıkaracaklarını sanma, geri itebilirler de. kimseye gerek yok, ne yaşarken ne de ölürken.

Aşk eğer gerçek olsaydı, çok sevdiği eşinin vefatına üzülüp 294 kıta yazan şair kendi eşinin cenazesinde gördüğü bir başka kadına aşık olmazdı.

Sen yokken ne gece ne de gündüz,

Ne ay var ne tek bir yıldız,

Her yer karanlık ve ıssız,

Göremiyorum...

Eğer bir masal perisi..

Gönlüm ataşlara yandı gidiyor ömrüm boş hayale kandı gidiyor.