Burnous 🇩🇿

Le burnous est considéré comme un symbole de l'identité algérienne

📸: elm.lbl

👳🏻‍♀️: deezy_thekid

Eighteen-Forties Friday: A Wiener Scene

First of all, I didn't make up the title of this print (which you can clearly see); and secondly, what else does one call a scene taking place in Wien, the beautiful city of Vienna?

Two ridiculous 1840s men arguing about who is wearing the latest fashions: very on-brand for this blog. Both of them have loudly striped trousers (staring trousers as Albert Smith would say), scarf neckties, and brown overcoats. Chesterfields, Taglionis, Codringtons, Top Frocks, Paletots, English Wraps, who even knows! Even the same named style of coat could have many different forms.

The tall gentleman with his hat tapering to a narrow crown has a style of hat like what 1830's The Whole Art of Dress! calls "The Turf," and I have only noticed this style in 1830s fashion plates (more examples: one, two, three). Handbook of English Costume in the 19th Century also describes the fashionable man's top hat of the 1840s as having "the crown tending to curve out very slightly towards the top but not as markedly as in the 1820's."

So in other words, Mr. Short on the left is wearing the latest fashions, not Mr. Tall. The short man's huge coat buttons are also the trendy look mocked by The Natural History of the Gent (published 1847, one year after this print).

Women's dress is not my forte so I don't really know what to make of the huge birthday cake standing between the two men, but my best guess is that she might be wearing a burnous?

Burnous (long woollen cloak) market in Kairouan, Tunisia

French vintage postcard

Dominatrix Eva Parcker lets submissive Angell Summers lick her shaved pussy Russian teen cabin and hardcore milf threesome Cristi Ann may be a my stepsister is a shy schoolgirl Salimos de la secu Curvy Latina shemale rimmed before BBC slamming Qirje shqip Real nude amateur teen Her Wet Dream Alt redhead Lydia Moser deepthroats in big dick threeway Sensual pornstar Hayden Winters Plays With Herself Jeny Smith was caught wearing crotchless pants in public

once again redesigning botw sets

If you have a depressed mind and is suffering from burnout your best way to recover is to talk to more people every day. You can also involve in physical activities such as taking a sport and practicing it every day. Burnout stress management program is offered to sufferers and are exclusive to each person. Read more about us.

HEY I SAW UR POST ‼️‼️

Can I know more abt ur hcs on Nodth African James? Its cool asf and I'm interested to know more 💚🍀🎀

HII IM GLAD YOU LIKED ITTT

Soo on my NA!James this is focused on Marocan/Algerian

I feel that his Arabic name would be either "Jasir(ja-sir n it means courageous/bold it's too on the nose tbh but it's pretty)" or "Jad and it means and bear w me on this serious hehehe"

Soo I don't think he's gonna like Kouskus like at all ,it feels like sand in his mouth and it doesn't fill him up and the vegetables get mixed up and he hates chickpeas and and- he can come up with a thousand reasons why he doesn't like it

by Effie makes it every Friday "it's tradition to do so James! deal with it" Soo boy eats noodles every Friday 😭 he'd pout about it

Sirius l o v e s Kouskus and doesn't get why James is so picky and eats it every Friday without fail- even gets second servings Effie is always telling James "look Sirius like it, you're just dramatic"

speaking of food, Sirius was used to your typical croissant and coffee french breakfast,so seeing a whole ass feast for breakfast was a jarring experience

I'm talking boiled eggs , coffee,milk, flatbread,homemade fresh and warm bread (Effie is an early bird and she bakes almost every morning) leben (fermented milk), garlic,olives , olive oil

like Monty eats raw garlic in the morning, Sirius is shocked,but then again that man has the power of horse,maybe that's why

also their coffee is strong and Effie drinks that shit black

James knows Arabic, french and English and some berber,so yeah, Sirius/regulus talking french ain't shit,he can n will keep up

he would listen to ray so muchh I hate him

he owns a djellaba and a burnous, Effie makes him wear them in Yannaer (berber's new year)

Effie does henna to both Sirius and James,but not full palm n fingers maybe just a bit in their pinkies

Effie is amazigh (berber) while Monty would probably be from Shlef or something

he would use the sound "aaaahhh" to express multiple emotions , it's like it's own language

Soo yeah, I don't have much bc I thought of him this morning but I'm sure I'll have more after he marinates in my head

Les Modes : revue mensuelle illustrée des arts décoratifs appliqués à la femme, no. 51, vol. 5, mars 1905, Paris. MANTEAU DE THEATRE, PAR ERNEST RAUDNITZ. Photo Boissonnas & Taponier. Bibliothèque nationale de France

PAGE 15. — MANTEAU DE THEATRE. — ERNEST RAUDNITZ. — Manteau en drap de Suède très clair, forme burnous, broderie de grosse soutache surmontant un entre-deux de plis repincés. Capuchon terminé par un gros gland de soie.

PAGE 15. — THEATER MANTLE. — ERNEST RAUDNITZ. — Coat in very light Swedish cloth, burnous shape, large soutache embroidery surmounting a space of re-pinched pleats. Hood finished with a large silk tassel.

Gustavo Simoni - Portrait of a man, wearing a pink cap and orange burnous (n.d.)

El Barnous🇩🇿

l'incarnation de l’identité Algérienne !

Il fait la fierté des hommes,chargé de symboles;se vêtir d’un burnous est tout un art,le burnous est synonyme de sagesse,d’autorité et de pondération pour les hommes et symbole de pudeur et de noblesse pour les femmes

The North African “Burnous”, a garment traditionally worn by Berber men for multiple religious and national occasions. It has become a symbol of NA identity, resistance against invaders and was also utilised by guerrilla fighters in Algeria

Burnou-- I mean tennotober continues

Day 2: Festival

Automne 1894, Al Simhara, Égypte (2/6)

Toute la nuit, ma tête bourdonna d’excitation, et malgré l’épuisement de mes trois mois de voyage, je ne pu fermer l’oeil de la nuit. Savoir que s’élevaient, si proche de moi, les vestiges immortels d’une si grande civilisation, et que j’allais faire partie de l’histoire en aidant à en révéler les secrets !… Après plusieurs heures, je me relevai finalement, fou comme un diable, et je sortis de ma chambre pour une marche matinale.

Je marchai jusqu’aux ruines du temple d’Amon et je continuai mon excursion le long du Nil. Au port de Sagafa, ma promenade dérangea une myriade d’oiseaux qui s’élancèrent en piaillant dans un vol désordonné pour aller se poser plus loin, là où les portefaix et mariniers étaient moins affairés et ne les dérangeraient pas encore. Assis à même le quais, les jambes pendant dans le vide, des hommes en culotte, veste et turbans buvaient du thé à la menthe en mangeant des dates.

Je réalisai alors que j’étais assoiffé, affamé, et qu’il était temps pour moi de rebrousser chemin et retourner au café du souk. La matinée progressant, les rues s’étaient remplies de fellah en robes bleues guidant des mules chargées de marchandises. Des hommes cachés sous de grands burnous ou des galabeya colorées se bousculaient et se coudoyaient entre les étals d’épices et de tissus. Des Européens, suivant leur drogman dans la foule, se pressaient pour gagner l’ombre des panneaux de bois suspendus entre les maisons pour conserver la fraicheur de la rue.

Je parvins à regagner le café au-dessus duquel j’étais logé. Imitant mon voisin de table, je commandai une fowl - du moins c’est ce que j’aurais juré l’avoir entendu dire, et je m’attendais donc à recevoir de la volaille. Quelle ne fut pas ma surprise lorsqu’on m’apporta un plat chaud à base de fèves broyées au sel, au poivre et au cumin : j’avais en fait commandé un foul… Disposé à l’aventure, je mangeai néanmoins, et je fus agréablement surpris par ce plat, comme je l’appris plus tard, que les Egyptiens dégustent pour le petit déjeuner et qui a deux mérites : celui de bien tenir au corps, et de ne coûter presque rien.

Je passai toute ma journée à flâner. Le soir, au dîner, un jeune garçon rejoint ma table, commanda quelque chose et sorti un livre. Il est courant en Egypte que des hommes qui ne se connaissent pas partagent les mêmes tables, je l’avais découvert en arrivant à Alexandrie, aussi je ne m’en formalisai pas. En revanche, je réalisai rapidement que le livre de ce jeune homme était en anglais, et j’entamai la conversation. Ce premier ami s’appelait Ayman : son anglais était maladroit mais il comprenait tout ce que je lui disais, et il m’expliqua qu’il se formait pour devenir drogman - un choix de carrière d’autant plus pertinent que Louxor attire de plus en plus d’Occidentaux, tous prêts à payer le prix pour les services d’un bon interprète. Ce jeune entrepreneur me proposa ses services, que je refusai en lui expliquant que j’avais déjà un drogman avec qui il fallait que je prenne contact. Lorsque je lui donnai son nom, Ayman fut immédiatement en mesure de m’expliquer où il habitait. C’est ainsi que je fus en mesure, dès le lendemain, de rencontrer l’homme qui devint le prolongement de ma voix dès que je devais me retrouver en compagnie non occidentale : Monsieur Farid Kamel.

Ok donc Emmanuel Macron veut nous faire suer le burnous jusqu’à 64 ans pour payer des tanks.

59 milliards par an pour l’armée.

Mais comment c’est possible de faire une annonce pareille en ce moment ??

Varia : Le pays des autres - Leïla Slimani

Samenvatting (vertaalt uit La Cliothèque)

Toen Mathilde Amine Belhaj voor het eerst zag, wist ze dat een passie haar naar hem toe zou drijven. De Marokkaanse soldaat was ingelijfd bij het regiment Spahis en droeg een burnous en sarouel. Hij was met zijn regiment gelegerd ten zuiden van Mulhouse. Hij moest weken wachten op orders om naar het oosten op te rukken. Van de meisjes die om de troepen heen liepen, was Mathilde de langste en ook de blondste, en zij fungeerde als zijn gids. Amine was een vreemdeling in deze Elzas, bevrijd in 1944 maar getekend door jaren van Duitse bezetting. De jonge vrouw van 20 wilde alleen maar voluit leven en de wereld ontdekken, zij die een lege puberteit had beleefd in een gewoon gezin met een alcoholistische vader vol schulden, een zus Irène die altijd met haar wedijverde. Mathilde was verstikkend. De armen van Amine leken zo heerlijk, een onweerstaanbaar plezier dat leidde tot een huwelijk en de acceptatie van het vertrek naar een land dat ze niet kende, dat niet het hare was, het land van anderen.

Als oudste van zijn familie erfde Amine Belhaj Marokkaans land 25 km ten zuiden van Meknes, waarvan zijn vader droomde om het te ontwikkelen. Dankzij zijn rol als vertaler in het koloniale leger verwierf hij deze boerderij om zich bij de Franse kolonisten te voegen, maar zijn dood maakte een einde aan het project. Hij had zijn zoon verteld over de welvaart die hij eruit zou halen en deze hoop hield Amine tijdens de oorlog vast. De jongeman keerde terug naar zijn land, zegevierend, rijk aan land en getrouwd met een buitenlander. De eerste taak van het echtpaar was het opleiden van arbeiders, zaaien, wijd en zijd zien, in de woorden van kolonisatoren als maarschalk Lyautey.

Toen Mathilde voet zette op Marokkaanse bodem, besefte ze dat niets zou zijn zoals ze zich had voorgesteld. Maar al te vaak had ze de zin gehoord: "Zo gaat dat hier". Ze realiseerde zich dat zij deze keer de vreemdeling zou zijn. En toch, ook al maakte haar gevoeligheid haar aan het huilen, zo verloren in zo'n andere wereld, de liefde verenigde het stel. Mathilde bleek een vechter. Aanvankelijk verwelkomd door haar schoonfamilie in de medina van Meknes, leerde ze Arabisch, deelde ze de riten van de Ramadan en raakte ze gewend aan Marokkaanse maaltijden. Zelfs toen ze zich vestigden op de boerderij waar Amine een huis in Europese stijl had gebouwd, voelde Mathilde dat dit land niets voor haar was. Natuurlijk zei ze niets tegen haar familie in Frankrijk. Integendeel, ze zocht haar toevlucht in het lezen van grote reizigers zoals Pierre Loti en schilderde een idyllisch beeld van haar vestiging in het gekoloniseerde Marokko in de kleuren van oriëntalistische schilderijen. Ze zegt niets over de eerste jaren, toen de teleurstellingen zich opstapelden en het geld van de erfenis wegsmolt onder de hitte van de Marokkaanse zon. Werd Amine's vader opgenomen? Hebben de Franse kolonisten niet het beste land bewerkt en de "Indigènes" laten zwoegen op de glooiende, met doum bedekte grond, terwijl de Belhajs zich de nieuwe mechanische apparatuur niet konden veroorloven? De Marokkaanse arbeiders respecteerden niet altijd de heer des huizes, die een verbond had gesloten met een Franse…

Mathilde kwam zwanger aan in Marokko en zocht haar toevlucht in haar rol als moeder. Haar twee kinderen, Aïcha en Selim, groeiden op op het platteland, ver van de stad en het contact met andere kinderen. Amine hield zich bezig met het runnen van zijn boerderij en Mathilde met het runnen van haar huis. Toch waren ze het lachertje van de stad. Hoe kon iemand in het begin van de jaren 1950, toen de nationalistische koorts Marokko in zijn greep had, zo slecht gehumeurd zijn? De vader, een Arabier, klein en onbeschoft, geallieerd met een Française, uit het kamp van de kolonisatoren die weigerden rechten toe te kennen aan moslims; de moeder, een mooie vrouw met groene ogen die haar man een kop voorbleef en zich verlaagde tot een leven op een boerderij, in de armoede van sommige Marokkanen. De kinderen, de vrucht van deze mismatch, waren van een verworpen gemengd ras.

Voor Aïcha was Marokko haar geboorteland, maar ze voelde zich er niet op haar plaats. Haar ouders hadden haar ingeschreven op een school voor nonnen die alleen voor Europeanen was bestemd, een overwinning voor haar moeder. Maar het kleine plattelandsmeisje met het kroeshaar van een steppe vond geen vrienden. Ze werd bespot door haar leeftijdsgenoten in de stad, die zo rijk en goed gekleed waren. Aisha haatte het land dat ze haar thuis noemde.

Mijn mening

6.5/10 Slimani schrijft mooi en behandelt interessante thema's zoals kolonialisme en identiteit. Toch vind ik het boek niet geweldig, vooral omdat ik niet veel op heb met het hoofdpersonage, Mathilde. Ze is goed geschreven, maar ik vind haar gewoon vervelend. Ik hou van verhalen met hoofdpersonages die ik echt geweldig vind of juist haat, maar Mathilde zit daar precies tussenin. Haar keuzes en persoonlijkheid begrijp ik niet en dat maakt het lastig om van het verhaal te genieten.Het is zeker de moeite waard om te lezen, maar het heeft afwijkingen.

Les seins

J’ai fait ces vers subtils, polis comme des bagues, Pour immortaliser la gloire de tes seins Que mon houleux désir bat toujours de ses vagues. Qu’ils y fleurissent donc éternellement sains, Et que dans la roideur fière des pics de glace Ils narguent à jamais les siècles assassins ! Sur ta chemise, enfant, mon œil baise la place Qu’use le frottement de leurs boutons rosés, Et voilà que déjà le vertige m’enlace. Si j’osais ! Tu souris, semblant me dire : « Osez ! « Mes seins voluptueux sont friands de vos lèvres « Et de larmes d’amour veulent être arrosés. » Et pour m’indemniser des nuits où tu m’en sèvres, Tu ne les caches plus que sous tes noirs cheveux Drus comme les buissons que mordillent les chèvres.

Ivresse ! Ils sont alors à moi tant que je veux : Car mes doigts chatouilleurs ont des caresses lentes S’entrecoupant d’arrêts et de frissons nerveux. Et quand vibrent sur vous mes lèvres harcelantes, Libellules d’amour dont vous êtes les fleurs, Votre incarnat rougit, pointes ensorcelantes ! Rubis des seins, vous en rehaussez les pâleurs Et vous vous aiguisez, jusqu’à piquer ma joue Comme le bec lutin des oiselets siffleurs. Et tu frémis avec une adorable moue Tandis qu’au cliquetis de tes bracelets d’or Ta main dans ma crinière indomptable se joue ! En vain la bise hurle au fond du corridor, Tu souris de langueur sur le sopha d’ébène Devant l’âtre paisible où la flamme s’endort. Moi, je brûle affolé, je me contiens à peine ; Et pourtant mon désir qui rampe à tes genoux Sait que sa patience a toujours bonne aubaine. Mais tu laisses tomber ton provocant burnous, Et, moderne houri des paradis arabes, Tu bondis toute nue en criant : « Aimons-nous ! »

Oh ! comme nous râlons ces magiques syllabes, Dans la chère seconde où, pour mieux s’enlacer, Nos jambes et nos bras sont des pinces de crabes. Ma convoitise enfin peut donc se harasser ! Pas un coin de ton corps où mes lèvres ne paissent Tu me bois, je t’aspire ! et, pour me délasser, J’admire tes beaux seins qui s’enflent et s’abaissent.