"Özler insan. Elinde olanı kaybettiğinde özler ama. Çünkü eline geçmeyen bir şeyi ya da kişiyi bilmez ki, nasıl hissettirdiğini bilemez. Bilmediği şeyi de özleyemez.

Sevdiği şeyler elinden gidince özler insan. Bir insan olabilir, bir eşya hatta bir an bile olabilir.

Onu bekler, gelmeyeceğini bile bile... Onu ister, olmayacağını bilse de...

Ona olan özleminden zaman zaman dizleri titrerken kimi zaman da özlem yaşama sebebi, ayakta kalmak için tutunduğu dal olur. Kalbi titrer, gözleri dolar eskiyi düşündükçe. Kaybetmeseydi yapılabilecek güzel şeyleri düşündükçe bir yumru oturur boğazına ve ne yaparsa yapsın o yumru gitmez oradan. Özlem öyle bir raddeye dayanır ki bir süre sonra yaşanan kötü şeylerin bile özlemini duymaya başlar. Çünkü kötü de olsa "O" nunla yaşanmıştır, olayın öznesi "O" dur. Bu duygu bir süre sonra o kadar özdeşleşir ki "O" nunla. O, özlemin kendisi olur.

Çok sevmektendir bu özlem. Kıymetini yeterince bilememektendir belki de. Keşke yatar altında hep. Keşke bunu da yapsaydım onunla, keşke böyle olmasaydı, keşke, keşke... Ama keşkeler koskoca okyanusta yüzmeye çalışırken ayağınıza zincirle bağlı güllelerden farksızlar benim gözümde. O saf ve temiz özlem duygunuza zarar verir. Sadece dibe çeker, size hiçbir faydası olmaz hatta ölümünüzün sebebi olur. İşte keşkelerimiz de böyle bizi geçmişe çeker, sadece çeker ve acı içinde boğulmamızı seyreder öylece. Durum buyken ne geçmişe müdahale edebiliriz ne de o acıyı çekerken eskiden yaptığımız yanlışlarımızdan herhangi bir ders alabiliriz. Ama bu demek değil ki özlem duyulmamalı.

Özlem güzeldir, saftır, sevginin varlığını kanıtlar. O olmasa bile O'nu yaşamak hatta O'nun için yaşamaktır. O'nun için gülmek, O'nun için yürümek, O'nun için ağlamak ve üzülmektir, O'nu yaşatma çabasıdır. Özlemek fedakarlıktır. Kalbinin ve aklının bir köşesini hatta bazen tamamını ebediyen ona ait kılmaktır."

Karanlık Yıldızım

Daha önce hiç sarılmadığım birine sarılmayı özledim...

Willkommen in Deutschland ☺️🫠😍😍😍

Ohh canım şarap 🍷🤤

Senin yüzünden sevemiyorum kimseyi .

Buraya gelmeyeli baya oluyor ya

"Kitap okuyan insanlar,

Dünyayı yalnızca kendi gözleriyle değil.

Sayısız insanların ruhsal bakışlarıyla görebilir."

Stefan Zweig

Don't make me hate you. Loving you is painful enough.

Uzun post yazıyorum. İnş tek gönderiye sığar wşdlwşfşd

Beni kaybetmeyi göze alışını affedemem..

Bir zamanlar teravih arasında parmak savaşı yaptığım yavrum;(

Şimdi nerdesin nerdeee

@girif-tt 🫧

uzun bi aradan sonra karsılasınca anlıyo insan kavusamadıgı birini özledigini

Özlüyorum, öyle çok özlüyorum ki baktığım her yerde seni görmeyi umuyorum ama göremiyorum bazen.. Çünkü zamanla her şey bir şekilde silikleşiyor. Fotoğraflar, ses kayıtları ve sana dair her şey. Çok tuhaf sanki varolmamış gibisin. Unutmuyorsun ama alışıyorsun ve bu öyle bir alışma ki aklını kaybedecek gibi oluyorsun. Bakıyorsun ama göremiyorsun, duyuyorsun ama cevap veremiyorsun, konuşmak istiyorsun ama sesin çıkmıyor, dokunmak istiyorsun ama dokunamıyorsun. Ölüm, çok garip bir duygusun. Derlerdi de inanmazdım kişi ölümden korkmamalı kalanlar korkmalı çünkü gidene değil kalana çok zor...

Başka bir evrende yine seni görmek dileğiyle "BABAM".

Gelmeyecek birini özlemek

Özlem... Ne ağır, ne uzun, ne yorgun bir intiham. Derinlik ve acı hissi yaratıyor insanın içinde. konuşulması çok uzun ama konuşulamayacak kadar boğazını düğümleyen o berbat his. Özlemekten daha zor bir şey varsa ölen birini özlemektir. İmkansızlığı özlemektir. Kokusunu, sesini, eve gelince üstüne koşmasını... Girersin eve sana sarılan biri yok, yatarsın yatağa yanında yatan biri yok. O an sadece boşlukla birlikte gelen o acıyı hissedersin. Ağlarsın... Saatlerce, günlerce, aylarca... Hiç kapanmaz o yara sende. Fotoğraflara bakarsın, güzel anılarını düşünürsün, hayal edersin ama hayalinle kalır. Yine tek başına kalırsın günün sonunda. O yatağa tek girersin mesela. O yatağa girdiğinde kafanda "Remembrance" çalar. Geceleri uyumak için değil de özlemek için var sanki. Özlem garip bir şey öldüğünü düşünüyorsun ama ölmüyorsun, ölmek o anda tek çıkış yolun gibi geliyor. Özlemek ölmekten sadece iki harf fazla be çocuk demiş Cemal Süreya. Özlediğin kadar ölürsün çünkü, öldüğün kadar özlersin bir de. 'Şurama batan, diyor şair; şurama batan Özlem demeselerdi, bıçak derdim'.

Bilmediğim bir yerin özlemini duyuyorum