omg guuuuyyyyysssss

i dont think ive ever expressed how much i love ita bags? i have two i bought and a third i made and i already have plans to make AT LEAST two more but this one is so cuuuttteeeee

A wip. Warning for B0obas and Candy Gore!

Gotta finish this tho

Not quite satisfied with the hair/ tail shading so got to fix it

Satan & Violins

I share a lot of similarities with Satan, even when before they canonized something about him; one of them being violinist!Satan😭 In spite of me having a mini identity crisis following the drop of his canon violinist card, i think it makes sense! heres why.

Disclaimer!

1. I have not picked up an instrument in years

2. This is purely bcuz my brain is so busy thinking abt Satan so its kinda rambly. . Pls bare w me T_T

3. THIS IS LONG IM SO SORRY

4. Not too used to tumblr writing just yet sorry if it's messy

(Uploaded on my twitter aswell :D)

The violin and its family, unlike other string instruments (ex. the guitar), doesnt have these little things (that i forgor the name of because im a bad musician) that separates every note. those little separating thingies are the reason why people who dont know shit about playing a key on guitar but memorize musical scales (me) is at least able to strum a simple one octave melody.

Obviously, the two come in with their one difficulty (i prefer the violin myself), but it's a little bit harder to pull that trick with the violin. As you can see, theres not exactly something to tell you where each note begins or where they end. Nothing to determine where is where. You simply have to memorize the placement and the distance between each note. You basically play the violin with Your Gut (1). We'll keep this in mind for now.

Moving on, let's talk about body posture.

Beginner violinist usually directlty face towards the strings when playing, as they aren't used to letting their 'gut' lead the show. However, more experienced players would find no need to do so. A quick glance at Satan's art could tell us he was at least above beginner level to be brave enough to face (us) instead.

When you're not facing your violin, you would usually lean your head towards it, resulting in your ear becoming the closest thing to it- here's a real life example:

Now, if there was anything my teacher warned me before starting violin, is that even without having your ear be the closest thing to it, the strings are already LOUD😭 so its even louder when you alr have ur ear on it. The violin is considered one of the most emotional instruments ever, their lower sound resemble what we use to express sadness in speech. Basically, what I'm trying to say is, you as a player are forced to feel what you're playing. Thus is also why you play the violin with Your Heart (2).

So, how does this tie into Satan? It's no secret that our handsome man is incredibly romantic, and to me if he ever wants to express something to us and making sure the message is clearly received, the equally emotional violin is his best bet! The violin allows Satan to play heartwrenching notes that would quickly be felt by the listener.

Lets get technical.

There's still another side of the violin, as there is another side to Satan. The way you stroke your bow matters, the way you angle it so you'll only hit the notes you want. (thankfully if you mess up, the violin is made to still sound graceful😂). Satan too, is quite the detail oriented person. He is tactical, analytical, observant, a man obsessed with striving to be the perfect one, etc etc. The need of preciseness of the violin is definitely right up his alley. The way you need everything to be correct to be rewarded for a beautiful sound. Idk exactly where I'm going with this but it's basically intelligence meets emotion kinda thing, do you see it too?!?!

In conclusion, the violin is a wonderful instrument that both requires great attention to detail yet is also incredibly emotional and heartfelt, an instrument that requires your gut and heart guide your play without abandoning technique. Satan, the incredibly smart yet fluffy softie, is quite literally made for this and I LOVE HIM for that RAAAAAAHHHH. im normal.

THATS IT RLLY im soooo sorry if it's incredibly messy please have a sugarry picture <3 ily

All my art, art of my characters, and other posts are on @sugarr-artchive

Reposts that are not fanart or gifts are on @sugarr-spam-blog (occasionally I will reblog stuff on my other blogs)

@sugarry-sins is my nsfw alt no minors plz

You can also use the hashtags below to find my stuff

My first post and my successful artworks for Hobi's and Yoongi's birthday last February 18 and March 9. And since this is the first time I created a tumblr and post on it even though I know I will also fail in this website, the same for the other sites, though I am still HOPEing that I will get my Victory in life and it will be the SUGArry success of my artworks. aRMy please do support me and make me JINhit too like the other artists y'all follow on twitter. I just want to JIMin to tumblr to see if people will JUNGlook on and probably heart and reblog my arts~ I know that's such a lame use of BTS' names and I apologize for the cringyness I created...

A bit of ‘not’ was required the last few days. Have you ever needed to ‘not’? Just say no to the needs of everyone else and actually put your own first, just for a bit? A lot of us are aring and not notting enough really, but amming or aring is just as required to help reach a new inspiration or resolution at times. Perhaps part of that comes from studying how your parents or family act in their home after you have moved out and been able to find yourself a bit better. You can are to experience that, but you may need to not to process it.  So I decided to not for a few days, and I ended up going on a ridiculous adventure, driving from store to store until I found the new cereal with a unicorn on the box. And as I sat there, munching on my strawberry flavoured sugarry unicorn cereal loops, I could finally not properly.

During this last not it has hit me like a truck; so many distorted values that were instilled in me.Creating art cant be a real job, a job is something you have to hate. I can never be a real artist because real artists had go to art school. Real artists stand around art galleries with rich people deciding what a ridiculous amount of money their splashes and sploots are worth. People with real jobs had to go to university to learn how to do their real jobs.

“What an absolutely absurd and distorted world view,” I thought to myself as I came to the realization that... I was a real artist, and I was proud to have taught myself from scratch, and I have a real job making it. 

What I do need to work on and need help with are setting healthy boundaries for it - just because I like doing my job, and work my own hours doesn’t mean I can run around all day doing things for other people.  And let me tell you - that statement coming from a recovering people-pleaser is a big step. So sometimes when you feel you gotta just not for a bit, maybe thats your subconscious talking and wanting to process some stuff to help you. Heck, you might even discover something life-changing - all on your own. Or you could just need more coffee before you not... I do recommend trying the coffee method first actually. If it doesnt work, do try to not for a while. It will help you be tomorrow :3 So... what’s my job?  Drawing? Sure. But it’s SO much more than that. It’s a beautiful dance from the moment of inspiration and spark of creation. It’s the people helped and made a bit happier in the process. That five minute doodle you did for someone having a crappy day and stopped by your stream. The templates you hand out to new artists so they can learn to color. The smile on people’s faces when they use your IM emoji’s over and over again. The characters they will love and cherish for many years. Watching the characters grow and change with the people - documenting it through your art.  My job? Changing the world with art. If you stop to think about it - it touches a lot of lives, and you really can make a big difference for the better.

Ihes hoztasun honetatik

Egunez ikusi zuen basoa ikaragarri hedatzen zela, tokia inguratzen zuten mendietaraino gutxienez. Gauez, eremu zabal hark askoz handiagoa ematen zuen, hotzak, isiltasunak eta ikusi ezinak mila aldiz magnifikaturik.

Gauez eguneroko hitzez biluzten naiz, gauez ezizenak erantzi.

Bera han zegoelako igartzen zuen hori, hoztasun eternal hartatik ihes egin nahian, oraindik ere jarraika nor zuen jakin gabe.

Petroliozko kriseilu bat ostea lortu zuen iluntzean topatu zuen borda batetik. Pospoloak ere hurbil topatu zituen, hautsez beteriko kaxoi batean. Azkenekoz han egon zenak ez zuen espero inork kandila osterik. Agian baten batek apropos han utzi zituela pentsatu zuen momentu batez, espazio eta denbora koordenatu zehatz horietan, beste inork koordenatu horiexek galtzen zituenerako. Berak gau hartan bezala.

Kriseiluak laupabost metrotara egiten zuen argi, harantzago gauaren fluido beltz lodia hedatzen zen. Bere hats hotza laino ahul errepikakorretan barreiatzen zen argizko esfera horretan. Hala zebilen, fluido haren eternitate iluna, han hasi eta espazioan zehar milaka miloi argi urtetan hedatzen zena petrolio argi dardaratiaz bere aurretik aldentzen, kandila hotzak gogorturiko eskuaz eutsiz, berriro ere bere gibelean laster biltzeko.

Fluido hark pisua zuen. Ia-ia fisikoki senti zezakeen pisua, entzun zitekeen soinu bakarra. Fluido hark zelatatzen zuen: argi laranjaxkara azaltzen ziren zuhaitzen artetik, lupetz ustelaren artetik eta iluntasunean galduta bere gainean imaginatzen zituen adaburu garaien gainetik. Ondo baino hobeto sumatzen zuen bere erreinua zulatzen zebilen atzerritar ez ongietorria eta estutu egiten zuen, agorafobiaz.

Hotza sentitzen zuen. Arropan zehar sartzen zitzaion hotz umela. Zapatetako zoletatik gora hedatzen zena pausu bakoitzean. Bere aurrean zeraman gartxoak arean zerbait, gradu hamarrenen bat berotzen zizkion hurbilen zeuzkan eskua eta aurpegia. Epeltasunaren itxaropena, apenas. Gauak bere presentziari erantzun bakar izoztua ematen zion.

Gauez indiferentzia geruza honi atzamarka, eskuak odolez zikinduz- etorri zitzaion berriz abestia.

Gauak estali zizkion aurreko hartan neska hari hurbiltzeko lotsak, izara garden batez bere nortasunean zorrozki zizelkaturiko ezaugarriak gainjarriz. Gogoratu zituen bere begiak eta ezpainak, hain gozo eta leunak izan zirenak. Momentu hartan, ordea, gogoratzen zituen guztiak lotsagarriak iruditzen zitzaizkion, alferrikakoak. Oroimenak ahaztu nahi zituen, atzean utzi nahi zituen, bere ihesa trakestuko luketen zama alperrikoa balira bezala.

Gogoko izan zuen gau hura: lotsak lokarrarazteko nahikoa baina ez sakonean zeramatzan beldurrak irekitzeko adinako gau epela. Kaleetako argiek eta tabernetako zaratak epeldurikoa. Oraingoan, aldiz, edozer emango zukeen eguzkia berriz ikusteko. Izan ere, eguzkia zen hormarik gabeko zoramenezko espetxe hartatik atera zezakeen bakarra, ordu batzuez behintzat. Ez zekien zenbat aurreratu zuen, zerbait aurreratu bazuen. Ez zekien oraindik zenbat iraun beharko zuen iheska. Hala ere, noranzko bakarra jarrai zezakeen: aurrera.

Zuhaitz handi baten enborraren kontra euskarritu zen deskantsatzeko. Momentu hartantxe ikusi zuen, segundo zatiki batez, argi txiki txiki bat, bera atzean uzten zebilen alderantz. Adi adi begiratu zuen berriz tarte batez, baina ez zuen berriro ikusi. Eldarniotan zebilen? Haztamuz topatu ote zuen betiereko gauean bera bezain galduta zebilen norbait? Geratzen zitzaion zentzu apurrak beste ideia bat eman zion, ordea. Jarraika zuen horroreak bere aztarna topatuko zuen? Baina, nola?

Momentu hartara arte aberezko indarrez eutsi zien malkoei, baina instant hartako urduritasunak guztiak askarazi zizkion, zotin artean. Minutu batzuetan zehar, etsipenak jota geratu zen lurrean jesarrita. Agian urduritasunak eragindako irudipen bat baino ez zen izan. Atzean utzi zuen beltzari begiratu zion. Ez zen ezer ageri. Lasaitu hasperen bat egitera joan zen momentuan, aldiz, berriz ikusi zuen. Argi nimiño bat, isil isilik desagertu zena. Orduantxe konturatu zen egoera haren zentzugabekeria osoaz. Berak horroreak zeraman argia ikusten zuen moduan, kontrakoa ere gertatzen zen. Horregatik izango zitzaion hain erraza bere atzetik ibiltzea. Baita lur ustel haietako izakia zelako ere.

Eskuak dardaraka, ordura arte salbatu izan zuela uste zuen eguzki txiki ikaratia heldu zuen, ahurretan bere epeltasuna sentituz. Momentu hartara arte bezala jarraitzen bazuen, gaua bukatu baino lehen gainean izango zuen, ziur. Ez zuen beldur izan nahi. Edozer zuen nahiago egoera hura baino: basapiztiaren batek han zegoela topatzea, neskarekin izandako momentuak ahaztea, lana galtzea... baina beldurrik ez. Alferrikako guztiak emango zituen beldurrik ez izatearen truke.

Kanpotik ikusi zuen bere burua, enbor haren oinean eserita. Bere aurpegikerak argi islatu zuen beldurretik amorrura igarotzea, eta bien nahasketatik sortu zen adorea. Ez baitzuen beldurrik nahi, eta hori lortzeko beharrezkoa balitz, berak eragingo zuen beldurra. Eskuen arteko kriseiluari begiratzen zion, itxaropenez beterik. Zer zen ba eguzkia, berari bakea ekarriko ziona, gar erraldoi bat baino? Eguzkia bera ere, eskuen artean zeukana baino txinparta xumeagoren batetik sortuko zen. Behar zuen bakarra, erregaia zen...

Gora begiratu zuen, han imaginatzen zituen adaburuetara. Lehen aldiz etorri zitzaion erretxina usaina. Bai, gaua bera izutzeko besteko argia eta beroa lortu ahal zituen. Petrolio ontzia sastraka edo zuhaitz egokira jaurtiz gero, ikaratzen zuena bera izango zuen lagun, iluntasun hura zaintzen zuten zuhaitz mamuki haiek guztiak. Bera ere erreko zen ziurrenik, baina nork izango zuen beldurra orduan? Bera eta horrorea antzeko sugarri izango ziren gaua bera uxatuko zuen infernu hartarako. Beldurrik ez zen erreko ordea, bere partez behintzat. Argiak eta beroak amorrua itzartuko zuten.

Hain gertu daukat errealitate lauso hau, eta hala ere, sinisten ditut sugegorrien gezurrak.

Petrolio ontzia zuhaitzaren atzean zeuden ota antzeko sastraka batzuen eta zuhaitzaren azalaren artean hustu zuen. Basoak isiltasunez erantzun zion. Inondiko abisurik eman gabe, begiak zabal zabalik sua erregaira hurbiltzeko kandila zabaldu zuenean, garrak keinu bi egin eta itzali egin zen, erregai falta eta haize zirimola baten ondorioz.

Ez. Ez. Mila aldiz ez.

Espaziotik behera presioa egiten zuen fluido bat bailitzan igarri zuen iluntasuna bere inguruan hedatzen gor geratzeko moduko isiltasunez. Argi ezaren tsunami infinituak fisikoa izan balitz bezala nahastu zuen bere burua: ez zuen kolperik nabaritu, baina jada ez zekien une bat lehenago zegoen toki berean zegoen ala handik benetan urruti, zer zen goia eta behea. Nor zen eta zer egiten zebilen han, berak neskaren besoetan egon nahi bazuen.

Negarra isilik etorri zitzaion oraingoan, masailetatik bere bidea eginez. Beherantz begiratu zuenean, eskuen artean zeukan kriseilu jada itzalian oraindik ere txinparta bat ikusi zuen kotoizko metxan. Itxaropen txinparta bat. Malkoa masailetik irristatu zitzaion eta txinparta itzali zuen.

Iluntasunaren parte zen orain, beraz. Ez zeukan zentzurik negar egiteak, ez ordura arte bizitako ezerk. Alde guztietatik jazartzen zuen ezerezak, hurrengo argia heldu baino lehen ezabatu nahiko balu bezala. Haren guztiaren parte zela ulertu zuen. Argirik gabe, beste itzal bat baino ez espazio mugagabean. Beldurra eta amorrua ere itzali zitzaizkion. Apurka-apurka, jarraitu zuen bidea alde batera utzi zuen, infinitu hartan inork ezingo zuela topatu ulertuz. Atzean utzi zuen berarekin zeraman guztia, itzal besterik ez izateraino.

Hain gertu daukat errealitate lauso hau, besoa luzatu eta behatzekin hartuko dut.

Urrun irristatu zen, zuhaitzen arteko espazio errepikakorraren artetik, eoietan zehar, momentu batean iratzarri zen arte. Ez zekien noiz lokartu zen, baina argi zegoen zerk iratzarri zuen: zuhaitzen artetik, nonbaitetik, argitasun oraindik ahul baina zabala nabari zen. Ilunpe absolutuarekin kontrastean itsugarria ematen zuen ia.

Eguzkia agertzen ari zen. Baina jada ez zuen ezer gogoratzen.