Hissettim gözyaşlarımın yanaklarımdan bir ateş gibi yakarak süzüldüğünü. Binlerce gözyaşımdan sadece bir kaç tanesiydi belki de ama hepsi birbirinden farklı bir acıyla doldurulmuş. Durduramadım bir tanesi daha kacıp gitti gözlerimden. Önce yanaklarıma bazıları dudaklarıma bazıları boynuma doğru yola koyuldu. Dudaklarıma gelenlerin tadına dilimle baktım. Acının tadı böyle bir şey olsa gerek, sevdim. Acıyı sevmem ama acının tadını sevmiştim. Sonra boynuma inenleri elimin tersiyle sildim. Elimin üstünde nasıl durduklarına baktım. Güneşinde carpmasıyla parlıyorlardı. Galiba acı o kadarda kötü bir şey değilmis. Tadı ve görüntüsü güzel olan bir şey nasıl kötü olabilirdi ki. Bende sahiplendim onu kalbimin en derinine, ruhuma gömdüm kısacası acıyı sevmek olur mu derler ya olurmuş.
yazdığım baya uzun bir metini paylaşmak yerine sildim neden mi kimse benim acımı önemsemicek ve
sen eğer bunu okuyor ve bir sorunun varsa bana yaz anlat ben yaşayan ölüyüm istesem de bakasına söyleyemem zaten söyleyecek kimim var ki :) aslında biraz düşünürsek var o kişide sayfalar onlara bitek anlatabilirim onlardan başka bu sorunları anlatacağım kimseyok
sevgili okur hayatındaki sorunların bitmesi huzurlu yaşaman dileyiğle iyi günler.....
lütfen çekinmeden derdini yaz belki faydam dokunur