January 22, 2023

Dwergpapegaaien zijn een populaire vogelsoort vanwege hun kleine formaat, prachtige kleuren en aanhankelijke persoonlijkheden. Ze zijn ook relatief gemakkelijk te verzorgen en kunnen in verschillende omgevingen worden gehouden. Dwergpapegaaien zijn sociale dieren en hebben gezelschap nodig, dus het is het beste om ze in paren of kleine groepjes te houden. Het zijn actieve en speelse vogels die graag omgaan met hun baasjes en die eenvoudige trucjes kunnen leren. Met de juiste zorg kunnen tortelduifjes 10-15 jaar oud worden.

Wat?   School Boys (2021) door Salman Toor, Patrizia Cavalli’s Christmas Table (2020), Studio Nude (2022), The Lake (2019) en Tom sleeping at Locarno with etchings (2020) door Louis Fratino en Wet Hands (2015), Companion (2019) en Kompleks (2016) door Sanya Kantarovsky

Waar?   Tentoonstelling Brave New World in Museum De Fundatie, Zwolle

Wanneer?   5 maart 2023

Salman Toor is afkomstig uit Pakistan en verhuisde naar Amerika. Zijn schildersloopbaan verliep stroef tot het Whitney Museum in New York in één zaal een kleine expositie van zijn werk organiseerde. Daarna schoot zijn carrière als een raket omhoog. Zodanig dat er nu haast geen werk van hem te krijgen is. Er hangt dan ook slechts één klein werk van hem op deze tentoonstelling in Zwolle. Toor is homoseksueel en die geaardheid speelt in zijn werk een belangrijke rol. Op School Boys staan twee jongens tegen een muur. Ze kijken elkaar niet aan, maar toch lijkt er een zeker spanning tussen de twee te bestaan.

Queerness speelt ook een grote rol in het werk van de Amerikaan Louis Fratino. Hij gunt ons via zijn schilderijen een blik in zijn leven, waarbij zijn homoseksuele geaardheid haast terloops langskomt. Daarbij verwijst hij regelmatig naar de kunstgeschiedenis. Patrizia Cavalli’s Christmas Table refereert aan werk van Matisse, Studio Nude doet denken aan Pablo Picasso en The Lake heeft duidelijke overeenkomsten met het werk van Chagall. Mijn favoriete werkje van deze kunstenaar is een heel klein doekje. Het toont een slapende jongeman onder een wit laken met op de achtergrond een ets: Tom sleeping at Locarno with etchings.

Sanya Kantarovsky is geboren in Moskou en woont en werkt in New York. Haar werken zijn qua stijl heel verschillend, maar allemaal virtuoos geschilderd. Het kleurrijke Wet Hands is net zo fascinerend als het haast monochrome Companion (wie houdt hier trouwens wie gezelschap?). Een bijzonder spannend werk vind ik Kompleks. We zien een jongetje met een steek op het hoofd tussen twee volwassenen. Proberen de grote mensen het kind te beschermen of vormen ze een bedreiging voor hem? De vrouw rechts van het jongetje heeft een stevige greep om zijn arm. De man links van hem steekt, haast dreigend, zijn hand uit. Wil hij de steek van het jongetje afnemen of het jongetje zelf beetpakken?  Het jongetje kijkt van onder zijn steek naar de man. Is zijn blik wantrouwend, angstig? Op de achtergrond is een groot gebouwencomplex zichtbaar dat Oostblok-achtig en monotoon oogt.

De Berghut op Boerderijklassen... deel 1! De eerste dag plaatsten we vol enthousiasme onze bagage in de turnzaal en kropen we met minstens evenveel enthousiasme op de bus van Claudine. Ze bracht ons naar het prachtige Pierlapont, waar boerin Els ons een fantastisch warm en beweeglijk welkom heette. Nadien toonde ze ons hoe we zelf een brood bakten; ideaal voor het ontbijt van morgen! Boer Sam liet ons kennis maken met kalfjes, geitjes, ezels, paarden... en we mochten de dieren zelfs eten geven. Na al dat zwoegen mochten we even uitblazen! Een ritje op een paard was meer dan verdiend. Na een heerlijk middagmaal leefden we ons uit in de strobalen. Boer Sam nam ons mee op een rit in de huifkar! De kinderen in de Berghut zijn rasechte avonturiers. Op het Pierlapad ontdekten we dan ook allerlei soorten insecten, waterdieren en vogelsoorten. Eenmaal terug op de boerderij stond Claudine ons al op te wachten. Ze bracht ons helemaal terug naar Snaaskerke, waar we een bezoekje brachten aan Boerderij Lauwers... iets waar onze Emiel al de hele dag naar uitkeek! Boer Dries leidde ons met de deskundige hulp van Emiel rond op zijn boerderij. We namen plaats in de tractors, maakten kennis met talloze koeien en dronken heerlijke melk. Wat was het daar leuk! We stapten samen terug naar school en toverden de turnzaal om tot een slaapzaal. Na deze wel erg actieve dag smaakte de spaghetti als nooit tevoren! Alsof dat allemaal nog niet leuk genoeg was werden we nog getrakteerd op een filmavond in Bioscoop Berghut. Onze oogjes vielen toe voor het eind van de film en om half 9 vond onze meester het welletjes geweest: de lichten gingen uit, net als onze ogen. Een nachtje slapen op school: best spannend! Na een deugddoende nachtrust ging om 7 uur het licht alweer aan. Vele enthousiaste 'GOEIEMORGEN'-kreten later trokken we propere kleren aan, fristen we ons op en wandelden we naar de eetzaal waar een uitgebreid ontbijt ons stond op te wachten. Heer-lijk! Met een opgeruimde turnzaal in het achterhoofd stapten we opnieuw op de bus: ditmaal met Hof ter Linde als bestemming. We zagen nog meer koeien, kalfjes, tractors en stieren dan gisteren! De chocomelk was ook hier heerlijk, en het speelplein mét go karts een absoluut hoogtepunt. Even voor de middag bracht Claudine ons helemaal terug naar het vertrouwde Snaaskerke. In het gezelschap van een film genoten we even van verdiende rust én een heerlijk middagmaal... met dessert! Maar dit zijn de boerderijklassen: we trokken voor de laatste keer onze laarzen aan om een wandeling te maken rond de velden van Snaaskerke. Na een korte pauze bij een speelplein stapten we terug naar school, om af te sluiten met een kort maar krachtig hoekenwerk. En om 15u zat het er al reeds op. We vlogen dan ook in de armen van onze mama's en papa's en gaan in ieder geval erg goed slapen deze avond. Wat een fantastische boerderijklassen! 🥳 Bedankt aan mijn papa voor de extra begeleiding en fijn gezelschap tijdens deze twee dagen, mijn vrouw voor de extra hulp 's morgens en 's avonds, mijn mama voor het koken van spaghettisaus voor een klein leger, mijn schoonouders voor het in goede banen leiden van het avondeten, Emma en de mama van juf An voor het ontbijt en middagmaal, en de ongelofelijk fijne collega's van GBS De Horizon. Alsook heel erg veel dank aan de ouders voor alle vertrouwen én aan de leerlingen van het tweede leerjaar om er samen een onvergetelijke twee dagen van te maken. Dat hebben jullie allemaal superflink gedaan! Meester Arne

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

4-7 Whitby

Ik kreeg gisterenochtend een tip in Danby. Naast de ruïne van de abdij zit een kleine brouwerij. Daar ging ik naar toe voor een pint IPA en een pizza. Ik zat even te denken of ik die bestelling nog een keer zou herhalen, want die

pizza was wel erg dun, maar ik vond dat het zo genoeg moest zijn. En anders zijn er altijd nog brood, yoghurt, appels en mueslirepen.

Die gedachte bleef ongeveer tien minuten hangen, terwijl ik nog een beetje rondkeek in een oud straatje en toen stapte ik een restaurantje binnen om een zeebaars naar binnen te werken met vooraf een pint pale ale. En toe een panna cotta met vers fruit, curd van citroen en rozemarijn en lemongelly geserveerd in een citroenschil. Heel bevredigend allemaal.

Het was overigens echte touristenchique waar ik at, met speciale aanbiedingen als zes oesters met drie soorten prosecco. Maar dat kon mij niet zoveel schelen.

Ik eet natuurlijk altijd alleen op vakantie en dan zit ik ook nog vaak te lezen op mijn ereader of te schrijven op mijn telefoon. En nooit iemand die zegt, leg die telefoon toch eens weg. Ik moet opeens denken aan die geweldige film van Peter Greenaway: The cook, the thief, his wife and her lover. De lover zit ook altijd alleen lezend in het restaurant waar zij ook komt met haar man, the thief. Voor wie het verhaal niet kent, the wife raakt geïntrigeerd door die lezende man en begint een affaire met hem, the thief komt er achter en laat the lover vermoorden, waarna the wife wraak neemt door the cook het lijk te laten bereiden en door the thief te laten opeten.

Dus nu weet je hoe ik de andere eters in een restaurant inschat, zie ik de hoofdpersonen van deze film om mij heen? Dan is het oppassen geblazen! Deze avond was de kust veilig trouwens, veel mannen op leeftijd met wilde t-shirts en sikjes in het gezelschap van vrouwen die minstens twee keer zoveel wegen als ik, geen kans op stille romances dus.

Het was overigens uitstekend eten, maar vanuit economisch oogpunt beschouwd, had ik beter een tweede pizza in de brouwerij kunnen nemen.

Na een beetje uitslapen, lees ik, totdat de abdij opengaat, wat in de nieuwe essaybundel over het Nederlands slavernijverleden, zo ben ik in augustus voorbereid op mijn aandeel in het onderzoek naar het Zaanse slavernijverleden. Of nou ja, abdij, wat er van overgebleven is dan, want het is een grote ruïne. Tot mijn schrik krijg ik bejaardenkorting en van de weeromstuit koop ik de bezoekersgids erbij. Daar heb ik vijf minuten later al weer spijt van, want dat is extra gewicht op de fiets. Het is maar goed dat ik vroeg in de abdij ben, want Whitby blijkt een groot toeristenfeest. Je struikelt er over de echte bejaarden met Nordic walking sticks, bejaarden met poedeltjes in kinderwagentjes, bejaarden die zo weggelopen lijken uit Britse televisieseries van vijftig jaar geleden. Heel bijzonder allemaal. Naast de abdij is ook een krankzinnige kerk met binnen een groot doolhof van kerkbanken, die in groepjes om en om door elkaar staan. Langs alle wanden staan geschilderde borden met stichtelijke teksten, duidelijk 19e eeuws.

Rondom de kerk liggen natuurlijk honderden graven met verweerde onleesbare stenen. Op de deur van de kerk een briefje met het vriendelijk verzoek niet te vragen waar Dracula begraven ligt. Dat doet een beetje denken aan Bakerstreet 224, waar nog altijd post voor Sherlock Holmes naar toe gestuurd wordt.

Onderaan de trappen (199 steps) naar de abdij lunch ik met soup en sandwiches met harde sixties en seventies muziek. Dat past dan ook wel weer in het hele concept.

Daarna naar het lokale museum, opgericht in de 19e eeuw met grote vitrines vol met curiosa. Vlinders en opgezette meeuwen, harpoenen, een gepatenteerd kraaiennest, experimentele kompasnaalden, een strijdbroek van kokosvezels van een eiland in de Stille Zuidzee en van datzelfde eiland prachtige strijdknotsen. Die zijn gesneden uit één stuk hardhout met een gebogen uiteinde waarop een puntige bol met een lange punt in het verlengde van de buiging. De kunst is, zo vertelt het bijschrift, om een mooi rond gat in iemands schedel te slaan zonder die schedel met de bol te verbrijzelen. Dat was alleen weggelegd voor de geoefende strijder, dat begrijp je wel. Ik denk dat je er na een man of tien wel handigheid in hebt gekregen. Verder hebben ze behalve veel 19e eeuwse foto’s van de strandbadende elite en vissersvrouwen op blote voeten ook een paar foto’s van in puin geschoten huizen.

Dat verhaal zit zo. In de eerste wereldoorlog voeren een paar Duitse kruisers naar de Engelse kust en beschoten een aantal dorpen, waaronder Whitby. De bewoonster van het betreffende huis kwam om en haar zoon schonk een door granaatscherven beschadigd schilderij aan het museum, op voorwaarde dat het nooit gerestaureerd zou worden, maar voor altijd zou getuigen van deze aanval.

Nou, genoeg verhalen verteld voor vandaag.

Gefietst: nee, alles gewandeld

HET NU

Ik had een droom waarin ik de hele tijd een pakje moest uitpakken, wat niet lukte. Maar ik snapte toen ik wakker was wel ongeveer wat de betekenis van het droomsel kon zijn. Zoals ik eerder schreef vind ik het moeilijk in het "nu" te leven zonder in piekeren te vervallen. En vaak denk ik dan dingen zoals : ik wil nog dat zien, ik wil nog dit doen, ik wil de verjaardag van mijn dochter nog beleven, of wie weet de mijne, enz. Maar intussen blijft het pakje waarin het "nu" zit veel te veel gesloten. Het is zinloos om mezelf te pijnigen met momenten in de toekomst die ik al dan niet nog kan halen. Ik weet dat ik de "nu's" af en toe wel beleef, met veel afleiding, aandacht en gezelschap, maar ik moet er hard aan werken om dat te kunnen met piepkleine dingen.

Er was een tijd dat ik perfect tevreden was als ik samen met mijn dochter aan het avondeten zat, zoals een licht chaotisch gezin niet aan tafel maar in de zetel voor TV. Want televisie of niet, dat was ook een beetje kletsen, lachen en nabijheid. Ik vind dat nog steeds leuk, maar niet meer zo vrijblijvend. Ergens sluimert de gedachte aan wat mij is overkomen. Eigenlijk is dat ook een diepgaande vorm van egocentrisme. Ik ben ook sneller geïrriteerd daardoor, met effect op mijn dochter. Terwijl zij al maanden op de toppen van haar tenen loopt door het werk en alle bijkomende zorgen in het huishouden. Als ik het niet voor mij kan, zou ik het minstens voor haar moeten kunnen, voor mijn dierbaar kind, het licht in mijn ogen. Het pakje openen en de kleine momenten er uit vissen. Want die momenten zijn niet klein. Zij zijn het 'nu' en zijn dus alles.

Leerlingen van groep 7 en 8 van Kindcentrum Bernhard uit Steenwijk hadden op 5 april 2024 de primeur. De eerste gastles over de Joodse geschiedenis van Steenwijk. Dit deden zij samen met burgemeester Rob Bats. De les – die werd gegeven door Harma Prinsen van de Stichting Stolpersteine, begon met een officieel moment bij het gedenkteken voor Joodse Steenwijkers. Gastles Daarna werd een route gelopen door het centrum van Steenwijk waar door de leerlingen witte rozen werden gelegd bij Stolpersteine, kleine gedenktekens op plekken waar Joodse inwoners hebben gewoond die in de Tweede Wereldoorlog zijn weggevoerd en niet meer terugkeerden. ‘Ongelooflijk indrukwekkend’, vond burgemeester Rob Bats die de route meeliep. ‘Je merkt en ziet wat deze verhalen met kinderen doen. Mooi dat deze gastles gegeven wordt en in de vorm van een lesbrief voor alle scholen beschikbaar is.’ Gedenkteken Joodse geschiedenis Steenwijk Bij het gedenkteken voor Joodse Steenwijker werden door burgemeester Rob Bats en Joop Slager – namens de Joodse gemeenschap – steentjes gelegd. Daarna begaf het gezelschap zich naar de Gasthuisstraat die bij de gastles over de Joodse geschiedenis van Steenwijk centraal staat. De route voerde langs de Synagoge en meerdere Stolpersteine naar het Stadsmuseum waar een raamexpositie over de Tweede Wereldoorlog te zien is. Ondertussen konden de leerlingen diverse vragen uit de lesbrief beantwoorden. Vrijheid Steenwijkerland Naast de lesbrief voor de scholen, is ook gewerkt aan het vernieuwen van de website www.vrijheidsteenwijkerland.nl. Daarop zijn – naast beeld- en filmmateriaal – veel indrukwekkende verhalen over oorlog, verzet en vrijheid te lezen. Burgemeester Rob Bats: ‘Een van de acties die we – na het onderzoek dat we hebben laten doen naar Joodse eigendommen in onze gemeente – belangrijk vonden, was educatie naar kinderen en jongeren. Hoe zorgen we ervoor dat we deze zwarte bladzijde in onze geschiedenis niet vergeten? Hoe vertellen we het verhaal door? Daar is met deze gastles, lesbrief en website een goede invulling aan gegeven.’ De lesbrief over de Gasthuisstraat is te downloaden via de website van de Stichting Stolpersteine – www.struikelsteen.nl/geschiedenisles-gasthuisstraat/

UPDATE: Tjon En Fa in 200 m sprint kwartfinale

"Jaïr Tjon En Fa heeft zich vrijdag gekwalificeerd voor de kwartfinale van zijn favoriete onderdeel, de 200 meter sprint, tijdens de voortzetting van de Pan-Amerikaanse baanwielrenkampioenschappen in Los Angeles, Californië. De Surinamer registreerde de derde snelste tijd (9.736 seconden) in een veld van 27 baanwielrenners gedurende de kwalificaties, iets sneller dan zijn kwalificatietijd vorige maand tijdens deelname aan de UCI Nations Cup in Hong Kong, waar hij 9.774 seconden reed. Tjon En Fa moest vrijdag in Los Angeles zijn trainingsmaat Nicholas Paul (Trinidad en Tobago), die donderdag het onderdeel keirin prolongeerde, voor zich dulden. Paul noteerde een kwalificatietijd van 9.588 seconden, gevolgd door de Colombiaan Cristian Ortega, die 9.715 seconden klokte. Ortega finishte overall als 4e tijdens de keirin. De eerste zestien rijders plaatsten zich voor de achtste finales, waar Tjon En Fa zich later op de dag van de Amerikaan Dalton Walters in heat 3 wist te ontdoen. De Surinamer registreerde in zijn matchup tegen Walters een snelheid van 10.254 seconden. Tjon En Fa krijgt in de laatste acht gezelschap van Paul, Ortega, Nick Wammes (Canada), Santiago Ramirez Morales (Colombia), Kevin Quintero (Colombia), Tyler Rorke (Canada) en Ryan Dodyk." Ik heb enkele kleine correcties aangebracht en geprobeerd de tekst iets leesbaarder te maken. Controleer echter altijd de feiten om er zeker van te zijn dat alles correct is.     Read the full article

Het afgewaterde Venray

De weg van Venray naar Ysselsteyn en Uden kent aan de linkerhand kleine buurtschappen waar honing te koop is. De landerijen staan er deels blank. Sommige sloten zijn kristalhelder. De beek lijkt hier en daar gisteren uitgegraven, om niet te zeggen gekanaliseerd.

Ooievaars en reigers zijn er matig schuw. De katten, buitenmodel groot, laten zich niet aanhalen. Een jonge boerenzoon groet met een hoofdknik. Zijn vader sluit even later een stal met koeien. Alle paarden hebben gezelschap in de wei. Merselo is niet ver weg.

De kerstbomenverkoper rechts van de weg lijkt twaalf maanden per jaar voorraad te telen. Een bord waarschuwt tegen loslopende honden: die kunnen buiten grazende koeien storen. Van een witte stretchlimo even verderop vraag ik me al jaren af of de motor het wel doet. Het witte gevaarte staat roerloos geparkeerd langs de rijksweg.

De spierwitte villawijk die een kilometer of wat terug de stadsrand van Venray aankondigt, kent een soortgelijke verstilde uitstraling. Ook hier kom ik nooit te dichtbij. Een goede stretchlimousine van zes meter lengte kent geheimen onder de motorkap die ik niet hoef te kennen. Dat geldt ook voor de suburbs van Venray.

Ik ben er graag, maar vragen stel ik aan niemand. Altijd mis ik een pinautomaat, laadpalen voor de SUV en de supermarkt.

Dat hebben de inwoners van de goudkusten gemeen met de buurtschappen en geïsoleerde bedrijven nog verder buiten de ringwegen van Venray. Nutsvoorzieningen zijn er afdoende. Protestborden die een wijkcentrum of een huisartsenpost eisen zie ik nooit. De wegen zijn er eigenlijk te smal voor de John Deere-trekkers die er rondrijden.

Niettemin neem ik aan dat de bewoners van het ruigere Venray hun belangen afdoende behartigd weten door de machthebbers in het dorp. Klagers tref ik er nooit. Wel zag ik vandaag een jongeman op een crossmotor het fietspad afslaan om dwars door een bosschage heen koers te zetten richting huis. Zijn tempo was indrukwekkend en verried kennis van het terrein.

Wijnen van Calmel et Joseph, mooie begeleiders voor het kerstdiner

De berichten qua weer waren goed in de Languedoc, ik pak een kleine koffer in met wat broeken, jurkjes en shirts. Ik ga namelijk op persreis naar de Languedoc-Roussillon op uitnodiging van Michèle Lainé van Business France. Het gezelschap bestaat uit Michèle, drie andere dames en ik. We gaan op bezoek bij Calmel en Joseph, zij runnen het Domaine Calmel et Joseph in de Languedoc dat in het zuiden…

View On WordPress

Nabij De Zon | De andere Trooster Zij nu, ziende de vrijmoedigheid van Petrus en Johannes, en vernemende, dat zij ongeleerde en slechte mensen waren, verwonderden zich, en kenden hen, dat zij met Jezus geweest waren. Handelingen 4:13 Wat zou er van dat kleine gezelschap van discipelen terechtgekomen zijn als ze daar door de straten van Jeruzalem hadden rondgelopen zonder hun Heere? Stelt u zich eens voor dat Hij afwezig was geweest en dat er geen Trooster was geweest om Zijn plaats in te nemen. We zouden dan geen krachtig groepje leraren hebben gezien dat toegerust was om de wereld op zijn kop te zetten, maar een groepje vissers zonder inzicht en invloed, een groepje mensen dat onder invloed van ongeloof en lafhartigheid spoedig uiteen zou zijn gevallen. Toen Christus hier op aarde was, was Hij alles voor Zijn volk. Alles wat Jezus was, is nu de Heilige Geest voor de kerk. Hij is de andere Trooster, Die altijd bij ons zal blijven. Als er vandaag de dag sprake is van kracht in Gods kerk, komt dat omdat de Heilige Geest in haar midden is. Als ze in staat is geestelijke wonderen te verrichten, dan komt dat door de inwoning van de Geest. Ais er sprake is van enig licht in haar onderwijs, van leven in haar bediening, van het eren van God en van enig goed werk onder de mensenkinderen, dan is dit uitsluitend te danken aan het feit dat de Heilige Geest nog steeds bij haar is.

Rotterdam Van Alles Overzicht 807

Ter gelegenheid van het veertigjarige regeringsjubileum van koningin Wilhelmina varen nagebouwde galjoens van de vloot van Piet Heyn op de Nieuwe Maas. 1938

Voetgangers lopen over de Coolsingel. Een man loopt met kinderwagen voorbij. Een tram met onder andere bestemming Centraal Station en Beurs rijdt voorbij. Links molen De Hoop, achter de tram het Calandmonument en het Erasmiaans Gymnasium. Helemaal rechts de Passage. 1905-1920

Spoorviaduct langs de Kolk. Rechts de Middensteiger. Op de achtergrond de Laurenskerk. 1920-1935

Fietsers rijden over de Coolsingel, twee jongemannen lopen met een handkar van W. Vollemans (aan de Kruisstraat). Rechts het postkantoor, links het stadhuis. Een tram met de reclame 'Draagt Esders' kleeding' rijdt voorbij. 1930-1939

Uitzicht vanaf de Laurenstoren richting Rubroek, Agniesebuurt en Kralingen. Rechts op de voorgrond de synagoge aan de Botersloot, daarachter de Heilige Antonius van Paduakerk (bijnaam Bosjeskerk). 1930-1939

Schouwburg Tivoli aan de Coolsingel. Op de gevel reclame voor een voorstelling van het Rotterdams Operette Gezelschap, Oct. van Aerschot en Jacq van Bijlevelt met de voorstelling "Un bon garcon". Rechts van de ingang sigarenmagazijn Tivoli. 1930

De Leuvebrug uit het zuidwesten. 1866

De Zeevischmarkt aan de Blaak. 1868-1872

Oudehaven vanuit het zuidoosten. Rechts de Spaansekade. Op de achtergrond de Kleine Draaibrug, daarachter huizen aan het Westnieuwland. 1860

Gezicht op de Schouwburg aan de Coolsingel. 1862

Elke dag wandel ik in Nijmegen, van de nieuwe Waalbrug naar de oude Waalbrug en terug. Tijdens mijn wandelingen kijk ik terug op de voorgaande dagen. In mijn hoofd ontstaan ideeën voor nieuwe tekeningen en filosofeer ik met mezelf over relevante en minder relevante vraagstukken. Tegelijkertijd houd ik mijn ogen open voor alle kleine wonderen die op mijn pad komen. Het gezelschap van Polleke, mijn enthousiaste en oplettende boerenfox, zorgt ervoor dat ik niet te diep in gedachten verzonken raak.

Marco Bakker mag eindelijk meedoen aan de Beste Zangers

Voor de inmiddels 85-jarige Marco Bakker is het altijd een grote wens geweest om, in de nadagen van zijn carrière, mee te doen aan het populaire televisieprogramma Beste zangers. Die droom gaat nu eindelijk in vervulling. Samen met sterren als Nick Schilder, Douwe Bob en Meau vertrok de bariton afgelopen weekend voor opnamen naar Spanje. „Maar ik mag nog niet verklappen welke liedjes ik ga zingen”, vertelt de bariton. Zijn grote liefde, actrice Willeke van Ammelrooy, geniet intens met hem mee. „Ik ben enorm trots” 

Ik heb toch een correct lijstje hits van Marco gemaakt: 

1970: I believe, met Charles Holland 1970: The holy city (Tipparade) 1971: The christmas song 1979: Mary's boy child 1981: Eine ganze Nacht 1981: Sharazan 1982: We'll put the world together again, met Toni Willé1984: Mary in de morgen 1984: Verslingerd aan jou1986: Albatros1987: Who is Sylvia? 1987: Goodbye my love 1991: Medley (een op de A- en een op de B-kant)

 Het record van oudste deelnemer aan tv-programma Beste zangers stond vijf jaar lang op naam van Lee Towers, die tijdens het elfde seizoen 72 lentes telde. Maar met zijn 85 jaar gaat Marco Bakker daar nu ruimschoots overheen. De uitnodiging voor de liedjesfestijn werd de bariton eerder dit jaar uitgereikt door AvroTros, de omroep waarvoor hij in de jaren zeventig – toen het nog alleen Tros heette – te zien was als presentator van Muziek uit duizenden.

 Pittig

De koffers voor zijn muzikale reis naar Spanje, waar het programma de komende weken wordt opgenomen, pakte Marco kort voor het pinksterweekend in. „Ik mag niet zeggen welke liedjes ik ga zingen”, vertelt de zanger, die samen met zijn grote liefde, actrice Willeke van Ammelrooy (79), in het Zuid-Limburgse Margraten woont.

Het showbizzstel deelt al meer dan 45 jaar lief en lees, waarvan 34 jaar als gehuwden. Willeke zegt ’enorm trots’ te zijn op haar man. „Het is keihard werken voor hem. Marco moet een aantal liedjes instuderen, dat is een behoorlijke uitdaging. Hij is niet meer de jongste”, zegt ze liefdevol. „Hij is nu drie dagen in Spanje en het is best pittig. Zo heeft hij gisteren doorgewerkt tot middernacht. Maar ik weet dat hij dit aankan. En natuurlijk ben ik blij voor hem. Dat hij dit nog mag meemaken... Hij heeft het ook zo verdiend.”

 Net als Marco is de actrice, die schitterde in filmklassiekers als Ciske de Rat, De lift en het met een Oscar bekroonde Antonia, nog volop aan het werk. „Daar genieten we beiden enorm van”, zegt ze. „De voorstellingen van theatershow The Mousetrap zijn inmiddels achter de rug. En nu heb ik elke dag contact met Marco, want ik wil natuurlijk wel op de hoogte blijven.”

Met hun weergaloze vertolking van The Phantom of the Opera, waren musicalster Henk Poort en rockzangeres Floor Jansen een kleine vier jaar geleden de grote verrassing van het twaalfde seizoen van Beste zangers. Het optreden is inmiddels meer dan 21 miljoen bekeken op YouTube en het gelegenheidsduo werd geroemd van alle kanten.

Enige jaloezie

Ook door Marco Bakker, die het plotselinge succes van zijn collega met enige jaloezie volgde. Samen met Henk en Ernst Daniël Smid, die aan parkinson lijdt, trad hij meer dan een kwart eeuw op als zanggezelschap De 3 Baritons.

„Ik was er aardig van ondersteboven”, zei de zanger er destijds over. Maar ik hun hem zijn succes en hoop zelf in mijn nadagen ook nog zoiets te mogen meemaken.”

Nu hij eindelijk zélf is uitverkoren om mee te doen aan het zestiende seizoen van het populaire liedjesprogramma, hoopt Marco het grote publiek te kunnen beroeren. Onder de Spaanse zon bevindt de ’pater familias’ zich in het gezelschap van Duncan Laurence, Nick Schilder, Numidia, Douwe Bob, Mell en Meau.

(Door Dick van As)

Ervaringsverslag van Slaap!

Voor Nederlands moesten we als opdracht voor de vakantie het boek Slaap! van Annelies Verbeke lezen. Zij is een Vlaamse schrijfster die met dit boek haar debuut heeft gemaakt. Het boek werd in 2003 uitgebracht. De thema die centraal staat is slaaploosheid. We komen twee personages tegen die daarmee moeten leven. Ik zal een korte samenvatting over het boek geven en dan zal ik mijn eigen persoonlijke ervaring over het boek geven.

Het boek gaat over twee verschillende personages die niks met elkaar te maken hebben. Beide personages leiden van slaaploosheid, maar dat is één van hun weinige problemen. We hebben Maya, zij is 25 jaar oud en ze heeft een vriend Remco, maar die relatie duurt niet lang. Meestal kan je haar in de nacht op de straten zien rondlopen en belletje trek doen. Dit doet ze uit wraak op de mensen die wel kunnen slapen. Op diezelfde nacht komt ze iemand anders tegen die ook aan slaaploosheid leidt. En dat is Benoit, hij is 53 jaar oud en heeft zijn leven al opgegeven. Hij loopt constant tegen muren aan en weet niet wat hij moet doen. Op dat moment zien beide karakters elkaar voor het eerst en voelen beide zich niet meer zo eenzaam. Na die ontmoeting zien ze elkaar niet meer, maar ze worden wel de hele tijd door elkaar aangetrokken. Dat kan je ook terugvinden in hun levens sommige situaties worden door beide karakters meegemaakt, maar op een andere plaats en tijd. Maya beland in het ziekenhuis na een ongeval met de fiets en Benoit beland in een psychiatrisch centrum. Na deze incidenten proberen ze elk weer hun leven te lijden. Benoit krijgt een nacht job als wachter en Maya herstelt zich van haar ongeluk. Tot er weer een ongeluk gebeurt met Benoit, hij had per ongeluk zijn appartement in brand gestoken nadat hij zijn sigaret had aangestoken. Hij deed dit terwijl hij aan het hallucineren was. Benoit besluit om naar de zee te gaan en Maya volgt hem achterna. Uiteindelijk hebben ze elkaar weer teruggevonden in een café aan de zee. Dit boek bespreekt veel thema’s, maar ze zijn niet openlijk besproken in het boek. De slaaploosheid waar de karakters aan leiden is één klein probleem. Ze voelen zich beide eenzaam, ze passen niet in de samenleving, ze kunnen geen relatie opbouwen en nog veel meer dingen. Maar als ze samen zijn voelen ze dat iets minder, ze zijn met iemand die dezelfde problemen heeft en dat kan voor gezelschap zorgen.

Toen het boek bij mij aankwam tijdens de vakantie dacht ik dat ik het in een weekje zou uitlezen. Diezelfde dag ben ik het begonnen lezen. De eerste twee hoofdstukken vond ik best makkelijk om mee te volgen. Het was niet al te moeilijk en vond het best interessant. Na die twee hoofdstukken kom je pas echt in het verhaal terecht. Ik voelde toen al dat het veel dieper lag dan alleen hun slaaploosheid en hun problemen. Die passages waren ook moeilijker geschreven, je moest het zelf uitzoeken en zelf conclusies trekken. Toen heb ik een kleine pauze van het boek genomen omdat ik geen tijd had om te lezen. Het herpakken van het boek was best moeilijk. Je moest weer helemaal in die setting komen van het verhaal omdat het boek in het begin niet te diep ligt, maar langzaamaan wordt het moeilijker te begrijpen en moet je het zelf maar uitzoeken. Als je al maar verder in het boek komt moet je bepaalde zinnen opnieuw lezen om achter te komen wat zij/hij wilt zeggen en in welk moment ze leven. Dat had ik in het midden van het boek, ik vond het moeilijk om mee te volgen met het verhaal en vergat steeds wat er met het ander personage gebeurde. Vervolgens kwamen de passages waarin beide twee personages in andere periodes waren in hun leven. Toen werd het al maar moeilijker voor mij om mee te volgen omdat er constant van levens werd verwisseld. Er werden ook details vermeld die ik niet in de verhaallijn kon plaatsen. Die vergat ik snel, pas daarna kwam ik achter dat die zinnen eigenlijk het belangrijkste waren. Toen ik het einde van het boek naderde was ik helemaal in de war. Ik kon niet meer volgen. Ik snapte de onderliggende verhaallijn niet, het was moeilijk voor mij om achter te komen waarom die personages die acties maakten. Uiteindelijk hebben we het boek in de klas besproken en zijn alle losse situaties samengekomen tot een verhaal. Het verhaal werd bij mij duidelijker en snapte meer waarom het zo geschreven werd. Dit was voor mij wel een besef moment dat ik het soms dieper moet zoeken en niet zomaar moet doorlezen, want anders wordt het nog meer verwarrender voor mezelf. Na het bespreken van met boek met mijn

leerkracht snapte ik hoe het boek in elkaar lag en dat het verhaal veel mooier was dan dat ikzelf dacht.

Concluderend vond ik het boek moeilijk omdat ik het niet snapte. Het was niet per se om moeilijk om te lezen, maar om het te begrijpen. Ik had het vooral moeilijk om de niet bijhorende objecten en situaties in het verhaal te plaatsen zoals met die walvis van Benoit. Echter vond ik het verhaal wel mooi. Toen ik het verhaal helemaal begreep vond ik het mooier dan toen ik het las. De onderliggende verhaallijn is veel belangrijker, maar toch wordt die niet openlijk geschreven en dat toont dat het boek macht bevat. Ik denk dat lezen met veel meer komt dan het letterlijk lezen van een boek, maar meer met het begrijpen van het boek. En dit is een perfect voorbeeld.