Bütün çabam kimseye muhtaç olmadan yaşamak.Ve bütün umudum da kendimde.

Montaigne

"Tanrım, bana kitap dolu bir ev, çiçek dolu bir bahçe ver."

bazen kıskanıyorum insanları, çevremdeki insanları.. keşke bende onlar kadar sevilsem diyorum.. keşke bana da gerçekten nasıl olduğum sorulsa, keşke beni de gerçekten anlayan, aslında gerçekten canımın yandığını farkeden birileri olsa.. keşke bazı şeylere mecbur kalmasaydım, canımı birazda kendim yakmasaydım..ya da keşke çevremde hep ne kadar kırılmış olsam özür dileyip geri döneceğimden emin olan insanlar değilde gönlümü almaya, kırdıkları kalbimi onarmaya çalışan birileri olsa.. keşke bende gerçekten acı çektim diye bilsem ve bunu birilerini kaybetmekten korkmadan anlata bilsem.. keşke bana gerçekten değer veren, anlayan insanlarla dolu bir çevrem olsa.. ama neyse ki her zaman tek başıma çok iyi hallettim, çok iyi atlattım.. Kimse yanımda olmadı, olmakta istemedi belki ama ben kendim hallettim... Her şeyin üstesinden kendi başıma gele biliyormuşum ve bunu öğreten insanlar oldu tabi ki.. teşekkürler..

Hiçbir karşılaşma tesadüf değildir.

Çok mu güzel gördüğün rüya?

Seni benden alıkoyacak kadar mı güzel?

Alaz Altuğ Sipahi

Şöyle oturur saatlerce kitap okusam sorunlarım hallolacak gibi.

O çiçeğin tüm yaprakları koptu,

Paramparça oldu, saçıldı tüm sayfalara...

Ölmesine çok az kaldı.

Geçmiş tuhaf şey.Hep yanınızda taşıyorsunuz

"Odamda beni kitaplarım bekler. Bu yegâne tesellidir."

Varlığı beni öldürüyordu ama yokluğu daha da öldürüyordu."

Yüzünü öyle özledim ki,

Seninleyken gözlerimi

Kırptığım için bile pişmanım...