“Küstürmeyin insanları hayata. Sonra her şeyden vazgeçiyorlar. Yaşamaktan, güzel olan her şeyden. Bir odada yalnızlığı; bir dağ başında kalmayı, bir adada mahsur kalmayı, nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar. Küstürmeyin işte bazı insanları.”

| Nazım Hikmet Ran

Çok tuhaf ağlayamadım ama ruhum paramparçaydı .

"çok tuhaftı! ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu."

insancıklar, dostoyevski

Dostoyevski "İnsancıklar" adlı kitabında: "Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu." diyor. İnsanın içine atmasının, güçlü görünmeye çalışmasının en yorucu hali bu olsa gerek.

Çok güzel gülüyor Allahsız

“Çok tuhaftı, ağlayamadım.

Ama ruhum paramparça olmuştu.“

Pokorovski'nin son anları, yüreğimi en çok parçalayan ve ızdırapla dolduran anlar oldu. Katılaşmış diliyle sürekli bir şey rica ediyordu, ama söylediklerinden tek kelime anlayamıyordum. Acıdan yüreğim çatlıyordu! Bir saat boyunca telaşı dinmedi, bir şey nedeniyle sürekli acı çekiyordu, kanı çekilmiş elleriyle bir şeyi işaret etmeye çalışıyor, hırıltılı ve boğuk sesiyle içli içli rica edip duruyordu. Sözleri birbirinden bağımsız seslerden ibaretti sadece, hiçbir şey anlayamıyordum. Evdeki herkesi Pokrovski'nin yanına topladım; içsin diye su verdim, ama kafasını kederle sallamaya devam ediyordu. En sonunda ne istediğini anlayıverdim. Perdeyi açmamızı, son kez olsun gündüze, aydınlığa ve güneşe bakmak istemişti.

İnsancıklar

… başım ve sırtım biraz ağrıyor ve düşüncelerim çok garip, sanki onlar da ağrıyorlar.

Mutsuzluk bulaşıcı bir hastalıktır.

Yanında bulunduğun kisiye göre yaş bandı belirleyen bir tek ben değilimdir sevdiğim kişilerin yaninda 17 sevmediklerimin yanindaysa 50 yaşında gibi davranıyorum

"çok tuhaftı ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu."

"para değil beni öldüren, bütün bu yaşam kaygıları, bütün bu fısıltılar, gülüşler, şakalar."

insancıklar, dostoyevski

"Ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu."