Gittiği hiç bir yerde 10 günden fazla kalmazmış o, kök salmasın ruhu diye. Uğradığı her deniz kenarından bir avuç kum doldururmuş boş şişesine. Bu yüzden şişe doluymuş cepleri. Sadece bir sırt çantası varmış kendine yük bildiği. İnsanlar onu “ hey sırt çantalı bayan” diye çağırırmış. Adını bile hatırlamayışı bundan. Bir sürü dil bilirmiş ama en son ne zaman “bunun fiyatı ne kadar” harici bir cümle kurdu hatırlamazmış. Bu yüzden severmiş deniz kenarlarını, basitleştirilmiş cümlelerini heba etmesi gerekmezmiş ona bakarken. Ya da ona karşılık vermesini beklemesi gerekmezmiş denizin. Sahip olduğu çok az şeyi varmış. Bu yüzden kaybetmekten çok korkarmış. Hayatı sırt çantasının içine sığdırmayı başarırmış o. Bir sürü ülke gezmiş, bir sürü şehir görmüş ama hiç bir somut anı saklamamış kendine, bir avuç kumdan başka. Kimliği olmasa belkide ismini bile hatırlamazmış bir zaman sonra. Şehirler aşmış hatta ülkeler aşmış ama bir türlü kendi engellerini aşamamış. Kök salmaktan öyle korkmuş ki bir fidan bile olamamış. Olmak istemezmiş zaten.

Biz ne zaman gökyüzüne baksak

Gökyüzü güler

Mevsim fark etmez en güzel ton olur

Denizi seyretsek

Deniz sakinleşir

Biz ne zaman şiir okusak

Kuşlar cıvıldar

Gittiğimiz her yerde duyulur

Gezgin olsak

Yollar kısalır

Biz ne zaman toprağa dokunsak

Yeşerir her yer

Akan nehre baksak

Güzel düşler görürüz

Biz ne zaman ruhumuza baksak

Kainata sevgi yansır

M.

06.01.2024

20:42

Uzun bir yoldan sonra denizi görmek gibisin.🌊

Burasi dünya… Bazisi bitmeyen imtihan. Bazisi ömre ziyan.. Bazisi canimiza can.

Denizin sakinliği var üzerimde her an bir lodos çıkacak gibi..

14:28 02.08.23

Hayat kimseye adil değil bazıları yaşıyla büyür bazıları da yaşadıklarıyla...

Şiirler ve fotoğraflar yerini buldu.

Bu kez farklı olur sandım.