Parte 2! // Indagando en el mayor miedo de Ox: El fracaso y ser dejado atrás.
Cosas que nunca tuvo que preocuparse en Villa Fea, pero en un ambiente tan exigente como el Instituto, hicieron de Ox un muñeco estresado, sobre-explotado y persegidor de logros académicos...
Also- lo volvio la morra de los plumones y los apuntes bonitos, esta hecho, es canon en mi comic xD
// Extra
Lou... Mi vida, consiguete más amigos que tus robots empleados por favor-
Anastasía, Resurrección: la realidad tras la ficción
Para empezar esta breve reseña, quisiera dar un pequeño apunte etimológico. Como adelanto en el título, el nombre Anastasía (allí llevaba esta acentuación) tiene un significado muy bonito: viene del griego y significa “Resurrección”, o sea, volver a la vida. Y es que es un nombre muy llamativo y acorde para esta pequeña Gran Duquesa, pues tras su muerte, las especulaciones sobre su supervivencia fueron muy conocidas, e incluso llevadas, en ocasiones, a la literatura y al cine.
La Gran Duquesa Anastasía nacía en 1901 como la cuarta de los cinco hijos del Emperador Nicolás II de Rusia y de su mujer, la Emperatriz Alejandra Feodorovna Románova (nacida princesa Alix de Hesse, nieta de la Reina Victoria). Tenía tres hermanas mayores y un hermano pequeño, el heredero, que por estar afectado de hemofilia, requería las «curaciones» del misterioso monje Rasputín, uno de los principales contribuyentes a la caída de la monarquía, asesinado sólo dos meses antes de la Revolución.
Cuando la familia fue ejecutada en julio de 1918 (fueron declarados a posteriori mártires por su Iglesia Ortodoxa), hace 105 años, antes de terminar la Primera Guerra Mundial y con Rusia en plena guerra entre blancos y rojos, en la Europa de la época (sobre todo sus reyes) quedaron conmocionada ante el suceso, pues sus gobernantes eran parientes cercanos entre sí.
Hay que tener en cuenta que, aunque la orden de la ejecución no llegó (al menos oficialmente) desde la cúpula del PCUS, sino que fue el militar Yurovski, quien estaba a cargo de la familia, quien ordenó y ejecutó con su pelotón a la familia en el sótano de la casa, ni sus restos fueron entregados a la familia ni pudieron siquiera conocerse sus tumbas.
De la noche a la mañana decenas de Anastasias, de Olgas, de Marías, de Tatianas y de Alexis que decían ser los verdaderos miembros de la antigua Familia Imperial que, con mejores o peores historias, se creía o no la gente, pero hubo una que, por sus peculiaridades y por su aceptación incluso dentro de la familia, necesita un capítulo especial: Anna Anderson.
👏O CONCELLO DE CERVO PON EN MARCHA O PROGRAMA 𝐴R𝑅U𝐺U𝐼Ñ𝐴S DIRIXIDO Á POBOACIÓN MAIOR DE 60 ANOS
👉A proposta integral de envellecemento activo, e que se prolongará inicialmente ata o mes de xuño, inclúe talleres de memoria, talleres terapéuticos ou rutinas de exercicios para contribuír a dinamizar o seu día a día e fomentar a súa socialización
👉O prazo de inscrición está aberto ata o 15 de febreiro na Casa da Cultura
O Concello de Cervo vén de deseñar un novo programa dirixido especialmente á poboación maior de sesenta anos baixo o título “Arruguiñas”.
A iniciativa, que foi presentada este mediodía no auditorio da Casa da Cultura pola rexedora, Dolores García Caramés, e pola edil de Servizos Sociais, Pilar Armada, artéllase sobre catro piares fundamentais: taller de memoria, móvete, actívate e talleres terapéuticos; todas estas propostas compoñen unha iniciativa transversal pensada para este nicho de poboación co obxectivo de contribuír a dinamizar o seu día a día, e de que se manteñan activos e activas social, físico e mentalmente.
🗣Tal e como explicou a alcaldesa, “levamos meses configurando con moito mimo este programa co que pretendemos chegar a toda a veciñanza que se atope neste etapa de madurez, para ofrecerlles todas as ferramentas e os recursos posibles para mellorar o seu desenvolvemento persoal durante esta etapa da vida, motivándoa a permanecer activa e recordándolle o papel fundamental que desempeñan no noso municipio”.
A rexedora apuntou que levamos xa moitos anos programado os talleres de memoria nas diferentes parroquias con gran éxito de participación, pero pensamos en crear un programa máis amplo, completo e transversal baixo o paraugas de “arruguiñas”, para o que tamén contamos coa colaboración da asociación Saúde Mental A Mariña que impartirá os talleres terapéuticos que terán lugar cada venres, na Casa do Mar, en horario de 16:00 a 17:00 horas. Serán uns encontros moi bonitos que servirán tamén de convivencia e intercambio de experiencias coas persoas que padecen algún tipo de trastorno mental, usuarias desta asociación –apuntou a rexedora- que lle trasladou o agradecemento do Concello a esta asociación, a través da súa directora, María José Novoa “por estar sempre dispostos a colaborar, por esa reprocidade constante en todas cantas iniciativas se programan”. Entre os obradoiros previstos para os próximos meses con esta asociación están un taller de resina, un textil, un de elaboración de xabóns artesanais e un de deseño de libretas e axendas.
Ademais, como se dixo o programa contempla un taller de memoria no que se traballarán técnicas e estratexias co fin de fortalecer e rehabilitar a atención, a orientación, a memoria, o razoamento, a linguaxe, o cálculo, a psicomotricidade e as funcións cognitivas en xeral; que terá lugar, inicialmente, na biblioteca de Cervo, os martes e xoves de 16:30 a 18:00 horas; e en San Ciprián, os luns e mércores de 17:00 a 18:30 horas na Casa do Mar. Tamén se levarán ás outras parroquias se se cumpre o mínimo de 6 persoas inscritas.
Por outra banda, actívate terá lugar cada martes na Casa do Mar, cada martes, en horario de 11:30 a 12:30 horas cos seguintes talleres:
• Conectámonos, dirixido a favorecer o manexo das novas tecnoloxías
• A miña voz interior, taller no que se traballará a mente desde os recordos e as emocións na procura dunha activación cognitiva.
• A miña mente,enfocado a estimular, potenciar, recuperar e preservar as actividades sociocognitivas.
• Envellecemento activo, enfocado á estimulación das habilidades manipulativas e á psicomotricidade fina.
Ademais “Arruguiñas” tamén inclúe o programa Móvete, co fin de favorecer a incorporación de exercicios á rutina diaria para manterse activos/as, fomentando ademais a socialización. Será os luns e mércores, de 9:30 a 10:30 horas, na Casa do Mar.
E un martes ao mes terá lugar a iniciativa CHARLANDO, que serán encontros informais e didácticos con profesionais de diferentes sectores da sociedade.
Tal e como afondou a alcaldesa, “tamén quixemos achegar Arruguiñas ás persoas usuarias do Centro de Día Residencia”. Levaremos alí o programa actívate, cada xoves, pola mañá; e promoverase tamén o obradoiro coas túas mans cada mércores e venres de 11:00 a 12:00 horas; un taller de manualidades para traballar a atención e a concentración, e a súas habilidades cognitivas.
As persoas interesadas en inscribirse teñen ata o 15 de febreiro para facelo na Casa da Cultura, e o taller comezarase a impartir na semana do 19 de febreiro.
EXT. DÍA. Sentada en el banco de una plaza vemos a LOLA. Impaciente, ve el reloj; luego mira a su derecha y a su izquierda. Se muerde una uña. Espera a VICENTE.
LOLA
¿No va a venir, verdad?
LOLA se queda viendo hacia adelante.
LOLA
¡Pssst! ¡Epa!
¡Estoy hablando contigo!
LOLA se agacha, agarra un palito que está en el suelo y lo lanza hacia adelante.
ESCRITOR
(sobándose la nariz)
¡Ay, coño de la madre!
¿Pero bueno chica, tú te volviste loca?
¡Casi me vacías un ojo!
LOLA
(sarcástica)
¡Caramba, caramba!
¡Hasta que el señor escritor
se dignó a prestarle atención
a su protagonista!
ESCRITOR
¿Qué pasó, Lola?
El tonito retrechero está de más, ¿oíste?
LOLA
(molesta)
¿Que qué pasó?
¡Es Vicente!
Son las 5:30 y no ha llegado.
Desde hace unos buenos cinco capítulos
vienes generando expectativa
sobre nuestro encuentro
en esta misma plaza.
¡Y ahora Vicente no aparece!
Me va a embarcar, ¿verdad?
¡Estoy segura que me va a embarcar!
ESCRITOR
No sé, no puedo decirte.
LOLA
Tú eres un narrador omnisciente,
¡claro que puedes decirme!
ESCRITOR
¡Ay sí, mírala a ella!
¡Nos salió estudiada la muchacha!
LOLA
¡Mira, desgraciado,
no me vengas con tonitos tú ahora!
Te recuerdo que tú me creaste así.
¿O tengo que recordarte acaso
lo que pusiste en la página 2?
No, no hace falta que la busques,
yo me lo sé de memoria:
"Lola Quesada, graduada de Letras,
profesional, exitosa, independiente".
Esta es la descripción que pusiste
en el mismísimo primer párrafo donde aparezco.
¡No vengas a ahora a reclamarme
por que sepa lo que es
un narrador omnisciente!
ESCRITOR
Está bien, perdóname, Lola.
Tienes razón, no debí burlarme.
LOLA
Vamos, revisa tus apuntes, pues.
La libretica esa donde anotas todo.
Busca dónde puede estar Vicente.
Pausa larga. Por unos segundos LOLA sigue viendo hacia adelante, impaciente. Vuelve a ver el reloj.
LOLA
(molesta)
¡Claro, ignórame,
ignora a la pendeja de Lola!
¡Desde que comenzaste esta historia
sabía que ibas a tomar el lado de Vicente!
ESCRITOR
¡Ya va, coño, cálmate!
Estoy preguntándole a Vicente
por qué no ha aparecido en esta escena.
LOLA
¡¿Vicente?!
¿Estás hablando con él?
ESCRITOR
Claro, lo tengo aquí en mi cabeza.
Puedo hablar con él
cuando quiera.
LOLA
(dirigiéndose a Vicente)
¡Vamos, aparece, cobarde!
Repentinamente cae VICENTE desde el cielo, aterrizando aparatosamente sobre el banco, al lado de LOLA.
VICENTE
(Hablando al escritor)
Coño, mi pana, has podido ser
un poquito más sutil con la entrada,
¡casi me rompes la espalda!
ESCRITOR
(ignorándolo)
Ajá, pues.
Ahí lo tienes, Lola.
Vicente Romero.
Todo tuyo.
LOLA
¡Vaya, vaya, Vicente!
¡5:45 de la tarde!
¿Estas son horas de aparecer?
¿Una hora y pico más tarde?
¡Bien bonito!
Esto es una falta de respeto.
No solo conmigo;
con el lector y con la trama.
VICENTE mantiene la vista en el horizonte, ignorando los reclamos de LOLA.
LOLA
(exasperada)
¡Habla, pues!
¡No tengo todo el día!
ESCRITOR
Habla, Vicente.
VICENTE
No. No quiero.
ESCRITOR
Vamos, Vicente, vamos;
que los lectores están esperando.
VICENTE
No.
No me da la gana.
ESCRITOR
Ya te metí en la escena, Vicente.
Este es el clímax.
Necesito cerrar este segundo acto,
ya me está quedando bastante largo.
VICENTE
¿No puedes esperar un poco?
¿Meter otro capitulito ahí
de esa narrativa tuya que marea
pero que no avanza mucho?
ESCRITOR
(molesto)
No, señor. Usted habla
cuando yo lo diga.
Si meto otro capítulo el editor me mata.
Y ya a estas alturas me está dando miedo
que a los lectores les dé por cerrar el libro.
LOLA
(exasperada)
¡Habla pues, cobarde!
¡Tienes ya dos capítulos
amenazando con revelar EL secreto!
¡Termina de hablar!
VICENTE
No puedo.
Debo tener amnesia.
Debe haber sido el coñazo
al caer sobre el banco.
LOLA
No joda, qué decepción.
Aparte de cobarde, clichoso.
(dirigiéndose al escritor)
¡Me habías prometido que en esta obra
tendrías personajes valientes,
decididos, con coraje!
LOLA salta de la página y se empieza a alejarse.
ESCRITOR
¡Lola!
¡Lola Quesada!
¡Hazme el favor y regresa,
ya mismo!
LOLA
(su voz se oye a lo lejos)
Si quieres que regrese,
elimínalo.
Sácalo de la obra.
Mátalo, desáparecelo, secuéstralo,
haz lo que tu quieras.
Pero o es él o soy yo.
Si Vicente sigue ahí, yo me voy.
Rezongando en voz ininteligible, el ESCRITOR presiona unas teclas en secuencia, y termina pulsando Enter con un gesto dramático.
ESCRITOR
Listo.
Borrado Vicente.
¿Contenta?
LOLA
(Saltando de nuevo a la página)
Gracias.
¿Y ahora?
ESCRITOR
Ah, no lo sé, improvisa.
Vicente era el que sabía el desenlace.
Tsumugi: Estás de buen humor, ¿verdad, Eichi-kun? ♪
Eichi: ¿Hm? Ah, um... ¿Quién eras?
Tsumugi: ¡¿Cómo pudiste?! ¡Por favor, no me olvides! ¡Soy Aoba, de tu clase!
Eichi: Ah... Tsumugi Aoba-kun, creo. Un nombre simple pero bonito. Yo tengo un nombre bastante extravagante, así que estoy un poco celoso.
Tsumugi: Ahaha. Cierto, es como... ¡Tenshouin! ¡Eichi! Como un comandante samurai de la era Sengoku.
Eichi: Fufu. Si hubiera nacido en el Período Sengoku, creo que habría muerto a los pocos días. Los débiles son eliminados. Ese es el gran principio de la naturaleza.
Pero desde que acabé en el presente, puedo sobrevivir, e incluso puedo reclamar todo bajo los cielos.¹
...Por cierto, ¿qué asuntos tenías aquí?
Tsumugi: ¡Ah, espera un momento! Has empezado a soltar todas estas cosas difíciles, ¡mi cerebro no da para tanto!
Eichi: Me lo dicen mucho. Está bien, no tienes que forzarte a contestar.
Si sólo asientes y dices "¡Ya veo!" "¡Interesante!" "¡Es tal como dices!", la mayoría de la gente se daría por satisfecha.
Tsumugi: Pero... eso también es un poco triste. Si puedo, me gustaría entender realmente lo que dice la otra persona.
Eichi: No creo que puedas entender. No subestimo tu capacidad, pero la comprensión mutua entre humanos es sólo una ilusión.
Si buscas algo funcionalmente imposible, sólo quedarás como un tonto. Pero creo que es una buena actitud. No son sólo palabras, o simples halagos...
Pero tratar de entenderme. No mucha gente intenta eso. Fufu, has captado mi interés.
Tsumugi: ¡Me alegro de oírlo! Me encantaría llevarme bien contigo. Después de todo, somos compañeros de clase desde la primavera. ♪
Eichi: Así es. Estuve en el hospital todo el año pasado y no pude venir a la escuela, pero he ido juntando fuerzas y recuperándome...
A partir de este año, creo que podré llevar una vida joven y sana.
Tengo muchas ganas. Hay tantas cosas que quiero hacer.
No sé mucho, así que te agradecería que me enseñaras... Aoba-kun ♪
Tsumugi: ¡Ah, sólo "Tsumugi" está bien! Seamos abiertos entre nosotros. De todas formas no me gusta que me llamen por mi apellido~♪
Eichi: A mí tampoco. ¿Quizá eres de los que no se llevan bien con sus padres?
Al resentirse de su propio linaje, uno querría naturalmente evitar llamarse por el nombre de sus padres.
Tsumugi: Ahh, no, ¡yo me llevo bien con mis padres!
¡Aunque puede que sólo sea porque los amo unilateralmente! ¡Sólo darme a luz es una deuda que nunca podría pagar con toda mi vida!
Es sólo que, más allá de "Aoba-kun", "Aoba- san" suena como "Obasan", así que no me gusta.²
Hace mucho tiempo, hubo una época en la que me acosaban... y se burlaron de mí por eso...
Eichi: Pareces bastante indiferente a eso. Eres sorprendentemente extraño....Recordaré eso, Tsumugi.
Tsumugi: ¡Vale! Por cierto, soy el representante de la clase... así que si hay algo que no entiendas, por favor pregúntame.
Nuestro profesor también me pidió que cuidara de ti.
Así que hoy he venido a entregarte unos folletos que se han ido acumulando.
También hay apuntes de todo lo escrito en la pizarra durante la clase, así que por favor usalos si es que quieres.
Eichi: Gracias. Vaya, son notas tomadas con bastante diligencia.
Tsumugi: ¡La diligencia es mi única cualidad redentora! Lo siento, debe ser difícil leer con esta letra tan pequeña y quisquillosa...
No sabía qué información necesitabas, así que escribí todo lo que dijo el profesor.
También investigué un poco y añadí complementos a las partes menos cubiertas.
Eichi: Eso sí que es mucho esfuerzo inútil, aunque la mayor parte de este material es relevante...
Es interesante que incluso haya notas sobre la charla de los otros estudiantes durante la clase. Esto podría convertirse en información bastante útil.
Esto es de gran ayuda, Tsumugi.
En cualquier caso, ahora sé por qué apareciste aquí. Me visitaste como representante de la clase...
Ha pasado un tiempo desde que eso sucedió, fufu ♪
He estado entrando y saliendo del hospital desde que era joven, así que la mayoría de mis visitantes se cansaron...
Ordené a mis sirvientes que no dejaran entrar a nadie en mi habitación del hospital, pero...
Últimamente, me mudé de una habitación individual a esta compartida... Así que sería un problema intentar detener a todo el que pusiera un pie aquí.
Después de todo, hay visitas de otros pacientes además de mí.
Tsumugi: Fufu. ¡Soy especialmente bueno siendo ignorado y pasando completamente desapercibido! ¿Quizás es porque no tengo presencia...?
Eichi: ¿Cómo funciona eso siendo un ídolo? ...cough, cough.
Tsumugi: Ah, ¿estás bien? ¡Lamento haber terminado hablando tanto! No deberías gastar todas tus fuerzas, me iré pronto, ¿de acuerdo?
Perdona la intromisión. Me gustaría verte en la escuela pronto, Eichi-kun.
Siéntete libre de tomarte tu tiempo y recuperarte... Haré todo lo que pueda, así que por favor avísame cuando quieras.
Eichi: De acuerdo. Gracias, "Pájaro azul de la felicidad".
Tsumugi: ¿Qué? ¿Qué quieres decir? Lo siento, ¡realmente no lo entiendo!
Eichi: "Ao" significa azul, y con el sonido de "ba", es pájaro azul...
Parece que tienes una mala impresión de tu propio apellido, así que intenté interpretarlo como algo más agradable. ¿Quizás sea un agradecimiento por haber venido a verme tan amablemente? Llevémonos bien la próxima vez también, Tsumugi.
...Por favor, quiero que seas mi amigo.
1. Eichi utiliza una frase bastante grandilocuente asociada a la era Sengoku, que significa literalmente "todo bajo el cielo". Se utiliza para sugerir la llegada al poder, convertirse en el máximo dirigente, etc.
2. "Obasan" es un término que se utiliza generalmente para referirse a las mujeres mayores en japonés.
Buenas tardes amigxs, les traigo los últimos apuntes y bocetos de #baphombie , cómic que publiqué en mis redes el diciembre pasado.
Armarlo, planearlo, hacerlo, mostrárselos, etc. ha sido todo un viaje, gracias a todxs lxs que han seguido este camino, les comento de nuevo que planeo expandir el universo, sin embargo, también les comento que es un proyecto a futuro, tardará por diversas razones, pero es una meta que me he planteado.
Mientras, disfruten de la versión de 24 páginas y extras de esta obra.
Tengan bonito inicio de semana, les mando la mejor de las vibras para el mes que se nos viene y coman tamales.
Facebook: Nam nam Namu
Instagram: @namu_en
Tumblr: namu-en.tumblr.com
Está atardeciendo. El cielo está precioso y yo pensando en ti. Te escribo, porque me importas. Y me preocupas mucho.
No pasa nada si te sientes perdido o abrumado, niño bonito. No pasa nada si tienes miedos, dudas y quieres “rendirte”; lo pongo entre comillas porque sé que de lo orgulloso que somos no conocemos qué es rendirse. Esta bien si tratas de aparentar que estas bien, por no “molestar”. Estar bien , es un proceso. Cómo caminar, leer, cómo comenzar a reírse de lo que duele, cómo dejar de morder las heridas, cómo aprender a respirar profundo, cómo voltear la rueda del hámster que gira una y otra vez sobre lo mismo.
¿Y qué se yo realmente de sanar?, porque se de temores fríos que se resguardan por debajo del pecho para hacer más tibias las noches de invierno, se de canciones tristes para poner cómodas a las heridas cuando las horas pasan ardiendo sin un plan, se más de muerte que de vida, pero culpo a la vida por no saber enseñar; se de pájaros a las tres de la mañana, cuando no puedes dormir ni mucho menos soñar, se de odio, un poco de mala praxis en el amor, y de melancolía, sobre todo, tomando apuntes con los ojos llenos de extrañar, mientras cae el sol a las seis de la tarde.
Pero si somos sinceros, realmente de ser o de sanar, nadie sabe nada, y vamos como quien aprende recién a caminar, improvisando las curas que se nos ocurren, así como le ponemos limón a las llagas para cicatrizar, o hielo a las quemaduras cuando duelen, solo que a las magulladuras en el alma rara vez se puede llegar, así que si escuchas el primer suspiro, el cuerpo comienza a sangrar, y lo peor es que no es sangre, es viento, que no puedes dejar de derramar.
No tengas miedo, no preguntes, no dudes, no mires con desdén o con lastima, que ni yo se bien que soy, y si solo soy, tampoco se el por qué, así que no preguntes, no vuelvas a reparar en lo mismo, que estoy largando aire por los pinchazos de las agujas invisibles que nos dieron sin indicaciones, vamos sangrando, manchando de carmín la vida que se suponía, era color de rosa, rosa mosqueta, rosa pálido, rosa del tiempo, rosa desteñido, en fin, lo rosa ya puede pintarse de carmín, y seguir, o parar, ser o estar, no hay cuestiones aquí o allá, que no sabemos una mierda de sanar, pero aún así, podemos probar.