“Bir yerden bir yere uçuyorsa kuşlar;

Mevsimler değişmiştir, İnsanlar da...”

• Cahit Zarifoğlu

Kendimi yüksek bir binadan atıp sonsuzluğa uğurlamak istiyorum aciz bedenimi...

Kalbim hiç iyi değil.

Day 21 Whumptober 2022 Famous Last Words,

Prompt: coughing up blood

Series: Uzak Şehrin Masalı

Bir zamanlar, çok uzak diyarlarda bir prenses yaşarmış. Yeşil gözleri, upuzun saçları ve bembeyaz bir teni varmış. Prensesin güzelliği dillere destanmış, herkes onu konuşurmuş. Bir sürü kölesi, çok sevdiği arkadaşları, değerli takıları varmış, istemediği kadar şeye sahipmiş.

Ama prenses hiç mutlu değilmiş.

Sürekli balkondan dışarıyı izler ve ağlarmış.

Derdini kimseye anlatamadığı için her geçen gün derdi içini oyar, için için kanatırmış. Birine anlatsa içindeki oyuktan kurtulacakmış fakat başına daha kötü şeyler gelecekmiş.

Balkonda dolu gözlerle dışarıyı izlerken içinden geçirmiş; Keşke onun yanına gidebilsem. Parada pulda gözüm yok, onu bir kez görsem sevdiğimi yüzüne haykırsam yeter.

Prenses birine aşıkmış fakat şöhretten kavuşamıyormuş...

Para her şeyi satın alamıyormuş.

gözden ırak olan gönülden de ırak olur mu

Seninle ege ve İzmir gibi olabilirdik ama sen tercihini çoktan yaptın.

Bana doğrusunu bildiğim yalanları anlatmayın.Küçükkende sevmezdim ben masalları. 🤫

Küçüklüğümden beri pembe bir şatoda yaşıyordum. Pembe bir yatağım, pembe oyuncaklarım, pembe duvarım, pembe saçlarım, pembe elbiselerim, pembe dolabım, pembe tokalarım, pembe defterlerim, kalemlerim... En sevdiğim renge kadar her şeyim pembeydi.. Tıpkı içinde bulunduğum yalandan masalım gibi. Ama ben değişmiştim.. Şimdi ne o masalın içindeki küçük kız çocuğuydum ne de en sevdiğim renk pembeydi. Benim en sevdiğim renk artık hiçliğin rengiydi... Hayatım sadece bir hiçlikti. Tanıdığım, değer verdiğim herkes bir hiçliği ifade ediyormuş meğerse. Sadece annem beni bir süre hiçliklerden uzak, çok uzak bir pembe masal şatosunda büyütmüş. Ama böylesi daha beter oldu. Gerçekler yüzüme bir fırtına gibi çarptı ve ben hala o fırtınanın etkisindeyim. Beni bir enkaza çevirdi, yıktı ve öylece çekip gitti. Pembe masal şatom yerini koca karanlık bir enkaza bıraktı. Artık ne güneş doğuyor benim için ne de yıldızlar yol gösteriyor bana. Her tarafımı gece sardı ve ben şimdi o geceyi sevmeye çalışıyorum...

Kilometreler önemsiz sen tüm dünyaya denksin ‘ 💛

Seninle ben, bu kadar uzaktık işte ben cam fanusun içinde kendi dünyamda yaşıyordum sen ise denizde. Ben o kadar korkak olmuşum ki fanusumdan çıkarsam ölürüm diye düşünüyorum sen ise denizdeki ihtişamından ayrılamıyorsun. Bizden her türlü olmazmış. Ben bu denizde boğulurum..

“İçim ey içim, bu yolculuk nereye?

Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin.”

Cahit Zarifoğlu

Sevilmek istemek acizlik mi?

Ben çok sevilmek istiyorum, biri tarafından çok sevilmek, değer görmek.

Hiç birinin en değerlisi olmadım, kimse en çok sevmedi beni. Kimse bir kere bile nasılım diye sormadı veya hiç kimse beni bir yerlere buluşmaya çağırmadı, beni özlemedi. Kimsenin aklına gelmedim belki de.

Düşünüyorum, bu kadar mı sevilmeyecek bir insanım diye. Aciziyeti tüm bedenimde hissediyorum adeta, içimi titretiyor bu his. Canımı yakıyor çoktan çok. Siz hiç çaresizce birileri tarafından sevilmeyi beklediniz mi?

Her geçen gün biraz daha senden uzaklaşıyorum

Anlattığınız insanlar olmadığınızı anlamanız bir ömrünüze bedel olacak... Lütfen kendinize uzaktan bakmayı öğrenin.

Güneş bugünde doğdu, kiminin penceresinden içeri süzülüyor, kiminin de penceresi güneşi görmüyor...